Farming: Η φάμπρικα του μέλλοντος για τους κυβερνο-προλετάριους

Φίλος από τα παλιά, μανιώδης παίκτης ηλεκτρονικών παιχνιδιών από τη μακρινή δεκαετία του ’80, περηφανευόταν πρόσφατα ότι κοντεύει να σπάσει το “κοντέρ” στο War of Warcraft.

Σπάω το κοντέρ στο Warcraft σημαίνει ότι φτάνω στο “επίπεδο” 70, ανώτατη τιμητική διάκριση, που ακόμα και οι πιτσιρικάδες φτάνουν πολύ δύσκολα αλλά για σαραντάρηδες έρχεται μαζί με καταρράκτη (μάτια τηγάνια), σπονδυλοαρθρίτιδα (από την καθήλωση) και φαινόμενα άνοιας (σκοτώνεις τέρατα ακόμα κι όταν δε βρίσκεται στην οθόνη του υπολογιστή).

Οι επιδόσεις του φίλου μού φάνηκαν παράξενες γιατί είναι γνωστό τοις πάσι ότι, παρά την πολύχρονη ενασχόληση, δεν το …κατέχει το άθλημα (κι όχι γιατί ξαφνικά με πέρασε καμιά τριανταριά επίπεδα).  Αλλά επειδή το ψέμα έχει κοντά ποδάρια η απάτη (γιατί περί απάτης πρόκειται) αποκαλύφθηκε γρήγορα.

Όταν σε παρέα άρχισε πάλι να κοκορεύεται για την επίδοση ( το ‘κανε ο άθλιος για να μου σπάσει τα νεύρα) πετάχτηκε η σύντροφός του και τον έσφαξε με το βαμβάκι: “ναι, αλλά πες τους και πόσο καιρό θα ξεπληρώνουμε την κάρτα για τις βλακείες σου…”. Κουβέντα την κουβέντα το μυστικό αποκαλύφθηκε. Ο καλός φίλος δεν είχε φτάσει στο Έβερεστ του παιχνιδιού με την “αξία του” αλλά με “ξένες πλάτες”. Πανοπλίες, ξόρκια, όπλα, φίλτρα, ίσως και τον ίδιο τον χαρακτήρα τα είχε αγοράσει, έναντι αδρού τιμήματος, από το Internet… Διάβαστε περισσότερα “Farming: Η φάμπρικα του μέλλοντος για τους κυβερνο-προλετάριους”

Σήμανση βιντεοπαιχνιδιών

Παρότι πρόσφατες έρευνες τείνουν να αποενοχοποιήσουν τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, τουλάχιστον ως προς τη σχέση τους με την επιθετικότητα των νέων, αυτό δε σημαίνει ότι κάθε παιχνίδι είναι κατάλληλο για κάθε παιδί. Είναι προφανές ότι δεν προορίζονται όλα τα παιχνίδια για όλους.

Όπως δε θα επέτρεπα στην εξάχρονη κόρη μου να δει τον “Εξορκιστή”, έτσι δε θα της επέτρεπα και να παίξει Resident Evil. Δεν έχει την ψυχοσυναισθηματική ωριμότητα να διαχειριστεί την ωμή βία και το μεταφυσικό περιβάλλον του παιχνιδιού ούτε και το στρες που θα της δημιουργούσε. Νομίζω ότι κανείς γονιός δε θα επέτρεπε κάτι τέτοιο, τουλάχιστον ενσυνείδητα. Διάβαστε περισσότερα “Σήμανση βιντεοπαιχνιδιών”

Τα βιντεοπαιχνίδια δεν ευθύνονται για τη βία…

Κάθε εποχή έχει ένα βολικό δαίμονα. Του φορτώνει όλες τις αμαρτίες του κόσμου και ξενοιάζει. Κι όσο πιο καθολικός ο αφορισμός τόσο πιο εύκολο να γίνει αιτία όλων των δεινών. Αντιρρήσεις δεν επιτρέπονται, άλλωστε “το λένε όλοι”.

Στη δική μου γενιά, για παράδειγμα, η αιτία όλων των δεινών ήταν η τηλεόραση. Ποια τηλεόραση δηλαδή; Δυο κανάλια είχαμε όλα κι όλα, με πρόγραμμα πέντε – έξι ωρών την ημέρα. Κι όμως, αυτή η αστεία, με τα σημερινά δεδομένα, τηλεόραση ευθυνόταν για όλα τα δεινά.

Αδιάβαστος ερχόταν ο μαθητής στο σχολείο; Τον “ξεμυάλισε” η τηλεόραση… Επιθετικός; Εμ, μ’ αυτά τα βίαια αμερικάνικα έργα που παίζει η τηλεόραση… Και για τις μουσικές που ακούγαμε και για τις μουσικές που δεν ακούγαμε, και για τις αξίες που είχαμε και για τις αξίες που δεν είχαμε, και για τα ελληνικά που μιλάγαμε και (κυρίως) για τα ελληνικά που δεν μιλάγαμε, πάλι η τηλεόραση έφταιγε. Και να παρελαύνουν ειδικοί και “ειδικοί” και να τρομοκρατούν τους άμοιρους γονείς για το πώς η τηλεόραση αποβλακώνει, για το πώς σκοτώνει τα εγκεφαλικά κύτταρα, για τα μηνύματα που ύπουλα διοχετεύει στην ανυποψίαστη νεολαία και απειλούν το έθνος, την πίστη, τη θρησκεία, την οικογένεια, την ηθική, στο όνομα -Κύριος οίδε- ποιων ανομολόγητων σκοπών και συμφερόντων…

Σήμερα, χωρίς η τηλεόραση να έχει περάσει στο απυρόβλητο, νέοι κίνδυνοι έρχονται να στοιχειώσουν τον ύπνο των γονιών. Ένας απ’ αυτούς είναι τα βιντεοπαιχνίδια που ενοχοποιούνται κυρίως για την έξαρση της βίας στη νεολαία. Σχεδόν δεν υπάρχει αιματηρό επεισόδιο με πρωταγωνιστές νέους που να μην φέρνει στην επιφάνεια τη στενή, υποτίθεται, σχέση ανάμεσα στα βιντεοπαιχνίδια και τον εθισμό στη βία. Μάλιστα σε ακραία περιστατικά νεολαιίστικης βία, η ενασχόληση των νεαρών παραβατών με κάποιο ηλεκτρονικό παιχνίδι συνδέεται με την παραβατική συμπεριφορά με (σχεδόν) αποκλειστική σχέση αιτίου – αιτιατού. Διάβαστε περισσότερα “Τα βιντεοπαιχνίδια δεν ευθύνονται για τη βία…”