Ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα και με εντυπωσίασε τόσο με τον πλούτο των στοιχείων του -προϊόν μακρόχρονης έρευνας – όσο και με τον γόνιμο προβληματισμό του είναι το δίτομο έργο του Gunar Hering “Τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα, 1821-1936”. Παρότι, για να είμαι ειλικρινής, ξεκίνησα τη μελέτη του για να εμπλουτίσω το υλικό του αντίστοιχου κεφαλαίου της Ιστορίας Κατεύθυνσης Γ΄ Λυκείου, στην πορεία ανακάλυψα ότι η ανάλυσή του δεν περιορίζεται στο κομματικό και πολιτικό σύστημα αλλά προεκτείνεται στην κοινωνική δομή, την οικονομία, το ιδεολογικό και πνευματικό κλίμα και τις κοινωνικές συγκρούσεις της εποχής.
Ο Γκούνναρ Χέρινγκ (1934-1994) υπήρξε διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Βιέννης, υφηγητής του Πανεπιστημίου του Φράιμπουργκ, καθηγητής Ιστορίας της Ανατολικής και Νοτιοανατολικής Ευρώπης στο Πανεπιστήμιο Γκέττινγκεν και καθηγητής Νεοελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης. Γνώστης των περισσότερων βαλκανικών γλωσσών, δημοσίευσε μελέτες για πολιτκά, κοινωνικά, πνευματικά και ιδεολογικά ζητήματα της νεότερης βαλκανικής και ελληνικής ιστορίας.
Το δίτομο έργο του “Τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα, 1821-1936”, που εκδόθηκε από το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας σε μετάφραση Θόδωρου Παρασκευόπουλου είναι προϊόν μακρόχρονης εξαντλητικής έρευνας, μεθοδικής σπουδής και γόνιμου στοχασμού και εξιστορεί τη δημιουργία και τους μετασχηματισμούς των ελληνικών πολιτικών κομμάτων κατά την περίοδο 1821-1936. Ο συγγραφέας αναλύει τις ιδεολογικές θέσεις και τα προγράμματα των κομμάτων, τους άρρητους στόχους και τις πρακτικές πολιτικές αποφάσεις τους, την οργανωτική δομή, τις προπαγανδιστικές μεθόδους και τις αντιπαραθέσεις τους. Αντιμετωπίζοντας κριτικά την παλαιότερη ιστοριογραφία, η οποία προσέγγιζε συνήθως το κομματικό φαινόμενο με αρνητική προδιάθεση, επισημαίνει τις μεθοδολογικές αδυναμίες των ιστορικών ερμηνειών που υπερτονίζουν το ρόλο των προσωπικών φιλοδοξιών, των εξωτερικών επιρροών ή των πελατειακών σχέσεων.