Για την αναπηρία δεν μιλάμε συχνά. Τουλάχιστον όχι όσο θα έπρεπε.

Πόσο μάλιστα όταν πρόκειται για την αναπηρία στα ζώα και τις δυσκολίες που κι αυτά καλούνται να αντιμετωπίσουν.

Η αλήθεια είναι ότι έχουμε να διανύσουμε ακόμη πολλά χιλιόμετρα μέχρι να μάθουμε να σεβόμαστε όλες τις υπάρξεις αυτού του κόσμου. Αλλά ανάμεσά μας βρίσκονται άνθρωποι που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στα ζώα, σε μία προσπάθεια να τους δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία. Μία ευκαιρία να ορθοποδήσουν, να περπατήσουν, να τρέξουν, να χοροπηδήσουν και να ζήσουν με την άνεση, την ανεξαρτησία και την ελευθερία που τους αξίζει.

Στη συλλογική συνείδηση τα ανάπηρα ζώα ταξινομούνται ως «ανεπιθύμητα» και καταδικάζονται είτε να ζουν σ’ ένα καταφύγιο, είτε να τριγυρνάνε αβοήθητα στους δρόμους, είτε ακόμα και στην ευθανασία – παρότι υπό προϋποθέσεις μπορούν να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή.

Η αναπηρία δεν είναι επιλογή

Αν για κάποιους ευαισθητοποιημένους συμπολίτες μας η φράση ‘η αναπηρία δεν είναι επιλογή’ είναι γνώριμη, είναι πολύ σημαντικό για εμάς να την επαναλάβουμε και να τη διαδώσουμε. Η αναπηρία, λοιπόν, δεν είναι επιλογή και είναι καθήκον όλων μας να σεβόμαστε πρώτα τους συνανθρώπους μας που έχουν περιέλθει σε μία κατάσταση αναπηρίας και σαφώς τα ζωάκια τα οποία είτε από βιολογικούς/παθολογικούς παράγοντες, είτε από κάποιο ατύχημα έχουν κάποιου είδους αναπηρία. Σε αυτό το σημείο αξίζει να θυμηθούμε τη ρήση ενός μεγάλου στοχαστή:

 

Τα ζώα είναι αυτόνομες βιολογικές οντότητες, όπως ακριβώς κι εμείς. Αυτό που τα διαφοροποιεί από τους ανθρώπους είναι η θέση τους στη συμπαντική πυραμίδα. Ζουν σε συνθήκες ενός ανθρωποκεντρικού πολιτισμού που συχνά προσλαμβάνει τα χαρακτηριστικά μια ναρκισσιστικής ηγεμονίας, απαξιώνοντας τις ανάγκες και τις επιθυμίες των υπόλοιπων πλασμάτων με τα οποία μοιραζόμαστε τον πλανήτη.

Η εργαλειακή μεταχείριση των ζώων από τον άνθρωπο είχε σαν αποτέλεσμα δεκαετίες εγκατάλειψης και κακοποίησης. Στο διανοητικό συγκείμενο των κοινωνιών μας, τα ζώα αντιμετωπίζονταν συχνά ως χρηστικά είδη – κάτι σαν μια προδρομική μορφή των ρομπότ – που έπρεπε να επιτελούν συγκεκριμένες εργασίες, σαν μια λίγο πιο χνουδωτή εκδοχή των λούτρινων παιχνιδιών, που όταν τα βαριόμαστε μπορούμε αβίαστα να τα παρατήσουμε ή ακόμα χειρότερα σαν αντικείμενα εκτόνωσης διαστροφικού μίσους. Χρειάστηκε πολύς κόπος και θαρραλέες φιλοζωικές πρωτοβουλίες για να θεσπιστεί ένα ελάχιστο δίχτυ προστασίας για τα δικαιώματα των ζώων. Ωστόσο, αυτό το δίχτυ είναι ακόμα πολύ εύθραυστο. Υπάρχουν ζώα που δεν μπορεί να τα αγκαλιάσει και δη τα πιο ευάλωτα, όπως είναι τα ζώα με αναπηρία. Βλέπεις, όταν η αναπηρία στερεοτυποποιείται για την ανθρώπινη κοινότητα ως «μειονεξία», την ίδια ή και χειρότερη μεταχείριση θα έχουν και τα ζώα.

Τα ζώα με αναπηρία δεν είναι ενός “κατώτερου” Θεού!!

Τα ζώα μπορεί να βρεθούν σε μια κατάσταση αναπηρίας για πολλούς λόγους, εξαιτίας για παράδειγμα μιας ασθένειας, γηρατειών, ατυχήματος ή ακόμα και κακοποίησης. Δεν είναι λίγα τα ζώα που έχουν βρεθεί κατά καιρούς σε άσχημη κατάσταση, χτυπημένα και τρομοκρατημένα και που η βαρβαρότητα που ασκήθηκε πάνω τους μπορεί να τους προκάλεσε κάποια μορφή αναπηρίας. Στη συλλογική συνείδηση τα ανάπηρα ζώα ταξινομούνται ως «ανεπιθύμητα» και καταδικάζονται είτε να μαραζώνουν σε ένα καταφύγιο, είτε να τριγυρνάνε μόνα και αβοήθητα στους δρόμους, είτε ακόμα και στην ευθανασία – παρότι κάποια θα μπορούσαν υπό προϋποθέσεις να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή.

Οι άνθρωποι συχνά αποφεύγουν να υιοθετήσουν ένα μη αρτιμελές ζώο. Αν έχουν ήδη ένα ζώο που εμφανίζει αναπηρία μπορεί να το εγκαταλείψουν ή να αναπτύξουν μια συμπεριφορά οίκτου απέναντι του. Νομίζουν ότι η αναπηρία δεν εξασφαλίζει τη μαγεία της συμβίωσης και της αλληλεπίδρασης με ένα ζώο. Πρόκειται μάλλον για φοβία και μυθοπλασία, παρά για πραγματικότητα. Η αναπηρία τόσο στους ανθρώπους, όσο και στα ζώα είναι μια διαφορετική τυπολογία ζωής, όχι η αντιστροφή της.

«Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει άλματα στην κατεύθυνση κατάρριψης αυτού του ταμπού και αποτροπής της νοοτροπίας περί ευθανασίας. Ο κόσμος έχει κατανοήσει την ανάγκη συμπερίληψης σε σχέση με τα πιο αδύναμα πλάσματα με αποτέλεσμα όλο και περισσότεροι να στρέφονται στην αντιμετώπιση της αναπηρίας τους είτε επεμβατικά, είτε με άλλους τρόπους. Τα ζώα όλο και λιγότερο εγκαταλείπονται κυριολεκτικά και μεταφορικά, όπως συνέβαινε άλλοτε» είπε η υπεύθυνη επικοινωνίας του Ρet Mobility Ταξιαρχούλα Aραμπατζή.

Η συνηθέστερη μορφή αναπηρίας για τα οικόσιτα ζώα είναι τα κινητικά προβλήματα. Μπορεί να επηρεάσουν τη δυνατότητα ευζωίας τους, αν δεν υπάρχει η κατάλληλη μέριμνα, αφενός γιατί αν μένουν ακίνητα δεν κυκλοφορεί σωστά το αίμα και κινδυνεύουν να πάθουν κατακλίσεις, αφετέρου γιατί δε μπορούν να πάνε βόλτα. Οι βόλτες, όμως, ειδικά για τους σκύλους είναι ζωτικό στοιχείο για την καθημερινότητα τους. Είναι η βασική διαδικασία της κοινωνικοποίησής τους μέσα από την οποία έρχονται σε επαφή με τη φύση και τα υπόλοιπα σκυλιά. Αν αποκοπούν από αυτό το πλαίσιο, θα βιώσουν έντονη θλίψη και στρες. Ευτυχώς, πλέον υπάρχουν τεχνικές μέθοδοι που λειτουργούν υποβοηθητικά για να μην διασαλευτεί η κανονικότητα τους. Η χρήση ειδικά διαμορφωμένου αμαξιδίου επιτρέπει στο ζώο να μην χάσει την αυτονομία του. Παλιότερα έπρεπε κάποιος να παραγγείλει ένα αμαξίδιο από το εξωτερικό. Τώρα μπορεί να βρει και στην Ελλάδα, με κόστος που κυμαίνεται από 100 έως 300 ευρώ ανάλογα με το μέγεθος του ζώου και το είδος της αναπηρίας.

 

Ας δούμε το παρακάτω βίντεο από την ιστοσελίδα του φιλοζωικού συλλόγου Xανίων.

Ένα καταφύγιο για παράλυτους σκύλους στο Περού!

Ένα καταφύγιο το οποίο προσφέρει τις υπηρεσίες του σε σκύλους που έχουν κινητική αναπηρία μετά από κάποιο ατύχημα λειτουργεί στο Περού υπό τη διεύθυνση της Σάρα Μοράν. Με σκοπό να μπορούν να περπατήσουν ξανά, η Σάρα Μοράν έχει προμηθευτεί αναπηρικά αμαξίδια για σκύλους! Στο video που ακολουθεί μπορείτε να δείτε πλάνα από το υπέροχο έργο που παρέχουν στα σκυλιά τα άτομα του καταφυγίου.

Οι άνθρωποι που δίνουν μια δεύτερη ευκαιρία στα ανάπηρα ζώα

Ο Βασίλης Τζιγκούρας είναι ένας από τους ανθρώπους που χαίρεσαι να γνωρίζεις. Δοτικός, ειλικρινής και αυθεντικός, έχει αφιερώσει τη ζωή του στα ζώα με έναν τρόπο που δεν συναντάς συχνά. Εργαζόταν για χρόνια ως υδραυλικός, μέχρι που αντιλήφθηκε ότι ήθελε να κάνει κάτι που θα του ταίριαζε περισσότερο, που θα τον γέμιζε. Μια «δουλειά», που δεν θα περιελάμβανε τα κλασικά στερεότυπα ενός χώρου εργασίας. Έτσι λοιπόν, το 2015 παρακολουθώντας βιντεάκια στο youtube, αποφάσισε να κάνει μια μεγάλη στροφή στην καριέρα αλλά και στη ζωή του, ξεκινώντας να κατασκευάζει αναπηρικά αμαξίδια για ζώα με κινητικά προβλήματα.

Ο ίδιος αναφέρει:

«Ανέκαθεν συμμετείχα σε διασώσεις ζώων, ήμουν ενεργός εθελοντής για χρόνια. Κάποια στιγμή “μου γύρισε”, που λένε. Είχα παρακολουθήσει κάποια βίντεο από τη Λατινική Αμερική, στα οποία έφτιαχναν αμαξίδια. Είχα και ένα πτυχίο μηχανουργού, οπότε εκμεταλλεύτηκα από εκεί ορισμένες γνώσεις και αποφάσισα να κάνω αυτό στη ζωή μου.

Από το 2015 μέχρι σήμερα, με πάρα πολύ άγχος, πολλές δυσκολίες, καλές και κακές στιγμές, φτάσαμε αισίως να έχουμε ξεπεράσει τα 2.000 αμαξίδια, τα οποία έχουν σταλεί σε όλη την Ελλάδα, αλλά και στην Κύπρο, σε τρίτες χώρες, μέχρι και σε εμπόλεμες ζώνες», εξηγεί ο Βασίλης.

«Στην αρχή είχα δυσκολία στο να τα φτιάξω. Φυσούσα, ξεφυσούσα, δε μπορούσα να κοιμηθώ από το άγχος, γιατί έχει ευθύνη οτιδήποτε αφορά σε θέμα υγείας. Τώρα έχω ξεδιπλωθεί. Οι περισσότεροι κηδεμόνες απευθύνονται σε μένα για γεροντάκια ή για σκυλάκια με εκφυλιστικές νόσους. Δυστυχώς έχει χρειαστεί να φτιάξω αμαξίδιο και για σκυλιά-θύματα κακοποίησης.

Η χειρότερη περίπτωση που θυμάμαι ήταν ένας σκυλάκος που είχε 80 σκάγια στο σώμα του. Βρέθηκε σ’ ένα χωριό στην Πελοπόννησο. Τώρα είναι πολύ καλύτερα, μπορεί να σηκωθεί και χωρίς αμαξίδιο. Η κοπέλα που τον φιλοξενεί κάνει τα αδύνατα δυνατά για του παρέχει μια καλή ζωή», λέει.

Με λίγα λόγια, το όραμά του μετουσιώθηκε σε project, το οποίο αποφάσισε να ονομάσει Plus 2 Feet.

Η ζωή πάνω στα «μαγικά ροδάκια» του Βασίλη Τζιγκούρα

Αισίως έχει κατασκευάσει περίπου 1.000 αμαξίδια, τα περισσότερα για σκυλάκια και γατάκια αλλά επίσης για δύο κατσίκες, μια χελώνα, μία αγριόπαπια και το μοναδικό στον κόσμο αμαξίδιο για αρκούδο, το 2016 και για λογαριασμό του Αρκτούρου.
Δεν είχε ξαναγίνει κάτι αντίστοιχο σε παγκόσμιο επίπεδο, ήταν κάτι πρωτοποριακό.
«Ο αρκούδος Ούσκο έφυγε δυστυχώς από τη ζωή το 2019, ωστόσο χαίρομαι πολύ που βοήθησα έστω και με αυτόν τον τρόπο στο να γίνει καλά και να ορθοποδήσει» αναφέρει σε δημοσίευμά του.

«Τα αμαξίδια για αυτά τα ζώα δεν φτιάχνονται με σκοπό να χρησιμοποιηθούν επί μονίμου βάσεως, αλλά μέχρι να ανακτήσουν τις δυνάμεις τους και να γίνουν πάλι καλά»,  λέει ο Βασίλης.

Άραγε, εκτός από το -πραγματικά- εντυπωσιακό περιστατικό με τον αρκούδο, έχει κάποια άλλη έντονη ανάμνηση ή ιστορία να μας διηγηθεί;

«Κάθε περιστατικό είναι μοναδικό. Θυμάμαι έντονα μια μητέρα που μεγάλωνε τα δύο της παιδιά μόνη και το ένα από αυτά ήταν κωφό. Όταν ο σκυλάκος τους, ο Τσάρλι, μπήκε στο αναπηρικό αμαξίδιο, το παιδί είχε ενθουσιαστεί τόσο πολύ που προσπαθούσε να κραυγάσει, ενώ όταν τον κάλεσε κοντά του και ο Τσάρλι πλησίασε τρέχοντας, ο μικρός είχε βουρκώσει. Πολύ δυνατή στιγμή», μου αφηγείται, ενώ παράλληλα προσθέτει πως «οι στιγμές που έχω να θυμάμαι έντονα είναι όταν λαμβάνω τη χαρά των ανθρώπων και των ίδιων των ζώων που ζουν μακριά. Είχα στείλει αμαξίδια στην Ινδία και έβλεπα τα ζώα να χοροπηδούν. Στο Πούερτο Ρίκο μια σκυλίτσα ανέβηκε στο αμαξίδιο και έτρεχε στα χωράφια. Τώρα τελευταία έστειλα ένα σε μια πόλη των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και είδα τον σκύλο να πηγαίνει πάνω κάτω στην αυλή από τη χαρά του».

Αυτό που ο ίδιος  τονίζει είναι ότι το αμαξίδιο βελτιώνει την καθημερινότητα ενός ζώου, αλλά δεν είναι η θεραπεία. Δίνει χαρά στο ζώο, δίνει αυτονομία, άνεση και ανεξαρτησία. Και για όλα τα παραπάνω ο Βασίλης έχει δουλέψει σκληρά.
«Έχουμε παρατείνει τις ζωές σε αρκετά ζωάκια.
Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες έχω φτιάξει αμαξίδιο από το 2015 και τα ζώα αυτά ζουν ακόμη. Αλλά ακόμη και αν ένας κηδεμόνας, τον οποίο έχω βοηθήσει, χάσει το σκυλάκι του, θα με πάρει να με ευχαριστήσει που τους έδωσα περισσότερο χρόνο μαζί».

«Εμείς οι πολίτες οφείλουμε να διαμορφώσουμε τις συνθήκες, ώστε να μπορούμε όλοι να κυκλοφορούμε ισάξια. Εάν ως κοινωνία έχουμε αλληλεγγύη και σεβασμό –όχι οίκτο, βοηθάμε τα ανάπηρα ζώα να «σταθούν και πάλι στα πόδια τους». Να «ξαναμπούν στο παιχνίδι» και να συνεχίσουν τη ζωή τους κανονικά» αναφέρει ο  κ. Βασίλης Τζιγκούρας, που έχει ιδιαίτερη ευαισθησία στα ανάπηρα ζώα, αλλά και απέραντη αγάπη σε όλα τα πλάσματα με χνουδωτό τρίχωμα.

Τα αδέσποτα με αναπηρία βρίσκονται στο επίκεντρο της φιλοζωικής δράσης της Plus2feet

Για τα αδέσποτα η καθημερινότητα είναι ένας εφιάλτης, για τα αδέσποτα με κινητικά προβλήματα, ζήτημα ζωής και θανάτου!!!

Τα αδέσποτα, των οποίων η αναπηρία συνήθως έχει προκληθεί από κακοποίηση, βρίσκονται σε ακόμη πιο μειονεκτική θέση. Δεν έχουν έναν άνθρωπο να μεριμνήσει γι’ αυτά. Ζουν περιθωριοποιημένα, και η ευθανασία είναι η συνήθης κατάληξη.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, η συγκεκριμένη πληθυσμιακή ομάδα ζώων βρίσκεται στο επίκεντρο της φιλοζωικής δράσης της Plus2feet».

Ποιοι είναι οι στόχοι
Σύμφωνα με τον ιδρυτή της Plus2feet, Βασίλη Τζιγκούρα, το πρόγραμμα «Walking Together» έχει τρεις στόχους:
1. Το μεγαλύτερο στοίχημα είναι να μειωθούν οι αναίτιες ευθανασίες, και τα ανάπηρα ζώα να μπορούν να συνεχίσουν τη ζωή τους αξιοπρεπώς. Χωρίς καμία έκπτωση στη χαρά, τη συντροφικότητα και την κοινωνικότητά τους.
2. Δεύτερος στόχος είναι κάθε ανάπηρο ζώο να έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει το δικό του αμαξίδιο. Έτσι, δεν μένει καθηλωμένο στο κρεβάτι του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται: κατακλίσεις, μυϊκή ατροφία κτλ. Με το αμαξίδιο μπορεί να συνεχίσει την κοινωνική του ζωή, απλώς με έναν διαφορετικό τρόπο βάδισης.
3. Τρίτος στόχος είναι η ενημέρωση και η ευαισθητοποίηση του κόσμου σχετικά με το δικαίωμα των ζώων με κινητικά προβλήματα σε μια αξιοπρεπή ζωή. Η Plus2feet επιδιώκει να συμβάλει στην αλλαγή νοοτροπίας σχετικά με την αναπηρία των ζώων.
Και «το παλεύει» με ομιλίες, εκδηλώσεις, ημερίδες, φιλοζωικές εκδηλώσεις, ενημερώσεις σε σχολεία και άλλες δομές, καθώς και με την αρθρογραφία και τις συνεντεύξεις. Η αναπηρία δεν είναι καταδίκη. Αντίθετα, θα πρέπει να γίνεται σεβαστή και να εξυπηρετείται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Το πρωτοποριακό πρόγραμμα «Walking Together», που υλοποιεί η Plus2feet εδώ και 4 χρόνια μέσω χορηγιών,  προσφέρει δωρεάν αμαξίδια σε αδέσποτα ζώα σε Ελλάδα, Κύπρο, εξωτερικό, τρίτες χώρες και εμπόλεμες ζώνες.

Εκτός από τους ιδιώτες ιδιοκτήτες ζώων που παραγγέλνουν στην Plus 2 Feet τα αμαξίδια για τα ανάπηρα ζωάκια τους, η εταιρία συνεργάζεται επίσης με οργανισμούς και πραγματοποιεί καμπάνιες και, μέσω χορηγιών, έχει καταφέρει να δώσει 120 αμαξίδια σε ζώα που είχαν ανάγκη. Μάλιστα, περί τα τέλη του Οκτώβρη θα παρουσιάσει το νέο της μοντέλο, ένα αμαξίδιο από 100% ανακυκλώσιμα υλικά, που θα είναι σούπερ φιλικό προς το περιβάλλον!

Η Pet Mobility βοηθά τα ζώα να σταθούν και πάλι στα πόδια τους

Η Pet Mobility δημιουργήθηκε από μία ομάδα φιλόδοξων και εφευρετικών κτηνιάτρων και μηχανολόγων, τον χειμώνα του 2014. Ο πρωταρχικός στόχος της ήταν να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στα ανάπηρα ζωάκια και ταυτόχρονα μια διέξοδο στην απελπισία των κηδεμόνων τους, με ένα προϊόν που εκείνη την εποχή δεν υπήρχε παρόμοιο στη χώρα. Την άνοιξη του επόμενου χρόνου κατασκευάστηκε το πρώτο αυξομειούμενο αναπηρικό αμαξίδιο για κατοικίδια και έκτοτε έχουν ανακτήσει την κινητικότητά τους πολλά ζώα σε Ελλάδα και εξωτερικό.

Ένας εκ των δημιουργών, ο κτηνίατρος Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου,  εξηγεί ότι το τελικό προϊόν πλέον σχεδιάζεται και κατασκευάζεται εξατομικευμένα για κάθε περιστατικό, ενώ εξελίσσεται διαρκώς, προκειμένου να καλύψει στο μέγιστο δυνατό τις ανάγκες του κάθε ζώου. «Το μόνο που παραμένει σταθερό σε όλη αυτή την πορεία της Pet Mobility είναι το αίσθημα της χαράς και της συγκίνησης κάθε φορά που προσφέρουμε ένα αμαξίδιο και βλέπουμε την ευτυχία του ζώου, καθώς απολαμβάνει και πάλι την αγαπημένη του βόλτα και κινείται ξανά με ασφάλεια και άνεση στο περιβάλλον του»,  λέει.

Συνομιλώντας με τον Αλέξανδρο, διακρίνει κανείς  ότι υπάρχει γενικώς έντονη ανησυχία από τους κηδεμόνες σχετικά με το κατά πόσο το ζωάκι τους θα δυσκολευτεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα.
Θα μπορεί να κινείται με ένα τροχήλατο; Θα το δεχτεί; Θα το συνηθίσει;

Ωστόσο, όπως μας  ενημερώνει ο ίδιος, η πλειοψηφία των ζώων προσαρμόζεται άμεσα, ακόμη και με την πρώτη εφαρμογή. «Η δουλειά μας δεν είναι μόνο να κατασκευάζουμε ένα μεταλλικό αντικείμενο με τροχούς, αλλά να εξετάζουμε τη δυνατότητα του ζώου να κινείται με ασφάλεια πάνω σε αυτό. Αυτό σημαίνει πρακτικά πως το ζώο αρχικά εξετάζεται κλινικά και γίνονται όλες οι απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις αν δεν έχουν ήδη προηγηθεί», προσθέτει ο Αλέξανδρος.

Όσο για το όραμα των δημιουργών της Pet Mobility, ο Αλέξανδρος  ξεκαθαρίζει πως «είναι να βοηθήσουμε όσα περισσότερα ζώα μάς έχουν ανάγκη. Εξελισσόμαστε διαρκώς και αυτό σημαίνει συνεχόμενη ενημέρωση και βελτίωση των προϊόντων μας. Τα προσθετικά μέλη πλέον αποτελούν το επόμενό μας βήμα. Ξεκινήσαμε με την 3D κατασκευή κάποιων προσθετικών και στοχεύουμε σύντομα στην ευρεία χρήση τους, σε όσα ζώα τα έχουν ανάγκη ώστε να ξαναβρούν την κίνησή τους και να βελτιωθεί η ποιότητα ζωής των ίδιων των ζώων αλλά και όλης της οικογένειάς τους. Φυσικά το αποτέλεσμα είναι αυτό που μας παρακινεί να συνεχίσουμε και η αγάπη του κόσμου που από την αρχή αγκάλιασε το εγχείρημά μας, το οποίο μάλιστα βραβεύτηκε ως το καλύτερο προϊόν στην κατηγορία του Πανελλαδικά κατά τα έτη ‘22 και ‘23».

 

Ζώα και αναπηρία: ιστορίες αγάπης και αφοσίωσης

Υιοθετώντας ένα κατοικίδιο ζώο με αναπηρία

Διαβάστε το άρθρο πατώντας στην παρακάτω εικόνα

Η Ιωάννα και η Λάρα

Η Λάρα είναι ένα υπέροχο μαύρο λαμπραντόρ 15 ετών που για πολλά χρόνια έδωσε τα «μάτια» της στην Ιωάννα, καθοδηγώντας την με ασφάλεια στους απροσπέλαστους ελληνικούς δρόμους. Ήταν από τους πρώτους σκύλους-οδηγούς στην Ελλάδα και ενέπνευσε την Ιωάννα να φτιάξει μια σχολή εκπαίδευσης σκύλων-οδηγώνΕλληνική Σχολή Σκύλων-Οδηγών Λάρα με το όνομά της. Πλέον η Λάρα δεν μπορεί να περπατήσει, αλλά η χειρίστριά της δεν σκέφτηκε λεπτό να την αφήσει.

Η Ιωάννα μετουσιώνει  σε λέξεις το απόσταγμα τρυφερότητας της σχέσης τους:
«Μου άλλαξε τη ζωή. Μετέβαλλε δραστικά τη λειτουργικότητά μου, με βοήθησε να αποκτήσω ελευθερία κινήσεων και καλύτερο προσανατολισμό, με έκανε να καταλάβω τι σημαίνει να έχεις έναν σκύλο δίπλα σου και να είστε ένα. Το 2015 διαγνώστηκε μ’ ένα αυτοάνοσο και παρέλυσε. Τότε μου είχαν πει ότι ή θα γίνει καλά ή θα φτάσει στους πνεύμονες και θα πεθάνει. Η Λάρα ξαναπερπάτησε και μετά από δύο μήνες έχασα τους γονείς μου. Ήταν σαν να είχε διαισθανθεί κάτι με το αυτοάνοσο, σαν να προσπάθησε να μου πει κάτι. Τους τελευταίους τρεις μήνες βάρυνε ξανά και δεν περπατάει. Έχει ένα ορθοπεδικό κρεβάτι για να είναι πιο άνετα. Της πήρα ένα αμαξίδιο για να στέκεται όρθια, να βγαίνει λίγο έξω και να μην παθαίνει κατακλίσεις. Είναι σε μια ηλικία που μια κατάκλιση μπορεί να της επιφέρει λοίμωξη. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να σηκώνεται. Θέλει την επαφή. Χαίρεται όταν είμαστε μαζί. Η αναπηρία δεν μειώνει την αντίληψη ή την ανάγκη. Τα σκυλιά έχουν όρεξη. Έχουν τους ίδιους μηχανισμούς με τους ανθρώπους, πονάνε σωματικά και ψυχικά και όσο περνούν τα χρόνια γίνονται ευάλωτα. Η Λάρα με φρόντιζε τόσα χρόνια, τώρα πρέπει να τη φροντίσω εγώ. Δε θα μπορούσα ένα σκυλί που μου προσέφερε τόσα πολλά να το παρατήσω. Αν στο μέλλον προκύψει κάτι που θα επιδεινώσει ραγδαία τη ζωή της, θα κάνω αυτό που πρέπει. Είμαι υπέρ της ευθανασίας και στους ανθρώπους και στα ζώα, αν φτάσεις σ’ ένα σημείο που υποφέρεις. Τώρα, όμως, ο πρωταρχικός μου στόχος είναι να τη βλέπω ευτυχισμένη».

---

Διαβάστε και το παρακάτω άρθρο

Το καταφύγιο ζώων «παραμύθι» για τα παιδιά με αναπηρίες

Αυτή η εργασία έχει άδεια χρήσης Creative Commons Αναφορά δημιουργού4.0.