Η 12η Φεβρουαρίου έχει κηρυχθεί παγκοσμίως ως η ημέρα της Ερυθράς Χειρός ή Ημέρα του Κόκκινου Χεριού. Η Ημέρα της Ερυθράς Χειρός καθιερώθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 2002, όταν τέθηκε σε ισχύ η Συνθήκη του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των Παιδιών στις Ένοπλες Συγκρούσεις. Κάτι που μάλλον δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι από εμάς. Αν διαβάσουμε αυτό το άρθρο όμως ίσως, μαθαίνοντας τη σημασία, να συγκρατήσουμε κάτι από τη μέρα αυτή και την ιστορία που διαδραματίζεται πίσω της αφού αποτελεί έναν από τους σοβαρότερους κινδύνους που απειλούν τον σύγχρονο άνθρωπο.
Είναι η μέρα αφιερωμένη στα “Παιδιά Μαχητές”, στην μνήμη αυτών που σκοτώθηκαν ή δολοφονήθηκαν στο πεδίο της μάχης και η μέρα επαγρύπνησης της διεθνούς κοινότητας / των πολιτών του κόσμου επί του φαινομένου αυτού.
Η Ελλάδα επικύρωσε την συνθήκη στις 22 Οκτωβρίου 2003.
ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ : xromatistitaxi.blogspot.com
Αφορμή για την καθιέρωση του εορτασμού της ημέρας υπήρξε η επιθετικότητα του ισραηλινού κράτους κατά μεγάλου αριθμού παιδιών παλαιστινιακής καταγωγής. Στόχος είναι να θυμίσει και να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες του κόσμου για τα παιδιά που στρατεύονται παρά τη θέλησή τους σε πολέμους και ένοπλες συγκρούσεις.
Μία πράξη που αφαιρεί αυτόματα το ανθρώπινο δικαίωμα της επιλογής και της ελευθερίας, προωθεί την αγριότητα του πολέμου, την απειλή της ίδιας της ζωής και όλα αυτά στο πρόσωπο και την ψυχή ανήλικων παιδιών. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για την χειρότερη μορφή παιδικής κακοποίησης.
Είναι έγκλημα. Είναι φρίκη. Είναι αλήθεια και συμβαίνει τώρα. Το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε είναι να μην το αγνοούμε.
Η ημέρα αυτή θα πρέπει να μας θυμίζει ότι σ’ όλο τον κόσμο υπάρχουν εκατομμύρια παιδιά, που υποφέρουν από διαφορετικών ειδών κακομεταχείριση -φυσική, ψυχική και συναισθηματική.Εκατομμύρια παιδιά έχουν χωριστεί από τις οικογένειές τους, έχουν κακοποιηθεί, έπεσαν θύματα εκμετάλλευσης ή απαγωγής, εντάχθηκαν σε στρατιωτικές ομάδες ή πέθαναν από πείνα και ασθένειες.
O πόλεμος σου στερεί τα πάντα, γονείς, αγαπημένα πρόσωπα, φίλους, σπίτι.
Και το μόνο που σου μένει είναι να ελπίζεις. Να ελπίζεις ότι θα έρθει κάποτε η μέρα που θα τελειώσει ο πόλεμος. Και τότε θα μετρήσεις τις πληγές σου.Το χρήμα, τα μεγάλα συμφέροντα σκοτώνουν τους λαούς. Στο σιωπηλό βλέμμα των παιδιών διαβάζεις το γιατί, ένα γιατί χωρίς απάντηση.
Παιδιά Μαχητές
Το 1212 υπήρξε η επονομαζόμενη “Σταυροφορία Παιδιών”, η πομπή δηλαδή εκατοντάδων παιδιών από ευρωπαϊκές χώρες και κυρίως από την Γερμανία και την Γαλλία προς τους Αγίους Τόπους.
Το ιστορικό υπόβαθρο: Το φαινόμενο των παιδιών-στρατιωτών δεν αποτελεί νέα τακτική στο πεδίο των μαχών. Η συμμετοχή παιδιών παρά την θέλησή τους σε πολέμους και εν γένει σε ένοπλες συρράξεις και αιματηρές διενέξεις σε ρόλο στρατιώτη, κατασκόπου, παρατηρητή, πληροφοριοδότη, ανθρώπινης ασπίδας, δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο.
Αντίθετα, παρατηρείται διαχρονικά η χρησιμοποίηση παιδιών ως στρατιωτών, με πιο πρόσφατο ιστορικό παράδειγμα αυτό της λεγόμενης Χιτλερικής Νεολαίας (Hitler Jugend), κατά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Την τακτική αυτή ακολούθησαν και άλλες χώρες κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Σοβιετική Ένωση, προκειμένου να ενισχύσουν τους στρατούς των αντιμαχόμενων παρατάξεων με έμψυχο δυναμικό. Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ωστόσο, η ίδια τακτική εξακολούθησε να κάνει αισθητή την παρουσία της, μέσω του πολλαπλασιασμού των συγκρούσεων εντός του ίδιου κράτους, με συνηθέστερη μορφή αυτή του εμφυλίου πολέμου.
Ένα ακόμα στοιχείο που βοηθά δυστυχώς στην ολοένα και πιο συστηματική χρησιμοποίηση και στρατολόγηση παιδιών σε στρατιωτικές δυνάμεις αποτελεί και η εξέλιξη του στρατιωτικού εξοπλισμού, με την ανάπτυξη νέων, ελαφρών και εύκολα χειριζόμενων όπλων, ακόμα και από παιδιά.
Κατά τα τελευταία 15 χρόνια η στρατολόγηση παιδιών-στρατιωτών παρατηρήθηκε, κατά κύριο λόγο, σε χειμαζόμενες από εμφύλιο πόλεμο περιοχές, όπως το Μπουρούντι, η Κολομβία, η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, η Λιβερία, η Μιανμάρ, η Ουγκάντα και το Σουδάν, με πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτό της Συρίας.
Το διεθνές υπόβαθρο: Το διεθνές νομικό υπόβαθρο για την προστασία των παιδιών από ενδεχόμενη στρατολόγησή τους εξελίσσεται τα τελευταία 40 χρόνια. Το γεγονός, ωστόσο, ότι το φαινόμενο των παιδιών-στρατιωτών παρουσιάζεται, κυρίως, σε περιπτώσεις «αποτυχημένων κρατών», εσωτερικών συγκρούσεων, εξωκρατικών παραγόντων, παραστρατιωτικών οργανώσεων, οργανωμένου εγκλήματος, μειονοτήτων αλλά και μετακινούμενων ή εκτοπισθέντων πληθυσμών, καθιστά εξαιρετικά δυσχερή την εξέλιξη αυτή. Αυτός, άλλωστε, είναι και ο λόγος που το φαινόμενο των παιδιών-στρατιωτών εξακολουθεί να ανθεί σε περιοχές που ανθούν και οι ανωτέρω καταστάσεις, δηλαδή σε περιοχές της Ασίας, της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής
Η εκμετάλλευση, ωστόσο, των ανηλίκων συνεχίστηκε έως και σήμερα με τη διεθνή κοινότητα να κινητοποιείται και -πέρα από τις σχετικές προβλέψεις στις Συμβάσεις της Γενεύης του 1949 και στα Πρόσθετα Πρωτόκολλά τους (1977)- να προχωρά στην θέσπιση και υιοθέτηση της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού το 1989. Σκοπός υπήρξε η εξασφάλιση της προστασίας των παιδιών από κάθε είδους εκμετάλλευση και η προάσπιση των δικαιωμάτων τους εν γένει. Ωστόσο, το εν λόγω κείμενο δεν επικεντρώνεται σε όλα τα είδη εκμετάλλευσης, αλλά αναφέρεται μόνο στην στρατολόγηση των παιδιών και στις υποχρεώσεις των εμπολέμων για την προστασία τους, σε περιπτώσεις που βρεθούν υπό ανάλογες καταστάσεις.
Χρήσιμο είναι να αναφερθεί, πριν από τα επιμέρους άρθρα της Σύμβασης, ο ορισμός για τα παιδιά που μετέχουν σε στρατιωτικές δραστηριότητες. Σύμφωνα με το Άρθρο 2.1, λοιπόν, των Αρχών του Παρισιού (2007), “ένα παιδί, που σχετίζεται με ένοπλες ομάδες και ένοπλες δυνάμεις” αναφέρεται σε “κάθε ανθρώπινο όν ηλικίας κάτω των 18 ετών, το οποίο είναι μέλος κάθε είδους τακτικών ή άτακτων ενόπλων δυνάμεων ή ομάδων, οποιουδήποτε φύλλου, υπό οποιαδήποτε ιδιότητα, συμπεριλαμβανομένης αυτής του μάγειρα, του αχθοφόρου, του κατασκόπου, του σεξουαλικού συντρόφου”.
Το πρώτο θύμα ενός παιδιού στρατιώτη είναι η παιδική ηλικία
Δυστυχώς, το γεγονός ότι η στρατολόγηση ανηλίκων και η συμμετοχή τους σε ένοπλες συρράξεις συνεχίζεται μέχρι και σήμερα σε χώρες, όπως η Συρία και την Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, μόνο ανησυχία μπορεί να προκαλέσει, καθώς τίθεται σε κίνδυνο η σωματική τους ακεραιότητα και καταστρατηγείται κάθε δικαίωμά τους για ένα υγιές και ασφαλές περιβάλλον και για εκπαίδευση.
ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ : xromatistitaxi.blogspot.com
Τα παιδιά που είχαν την ατυχία να γεννηθούν και να μεγαλώσουν σε χώρες που αδυνατούν να τους προσφέρουν το αγαθό της παιδικής ηλικίας, της παιδείας και της ελευθερίας, αναπόφευκτα είναι καταδικασμένα να συμμετέχουν παρά τη θέληση τους σε πολέμους.
Έτσι παιδιά τα οποία προέρχονται από οικογένειες με χαμηλό επίπεδο διαβίωσης που, σε κάποιες περιπτώσεις, βρίσκεται ή και ξεπερνά το κατώτατο όριο της φτώχειας, παιδιά τα οποία έχουν απομακρυνθεί από τις οικογένειές τους ή ζουν σε περιοχές που ήδη μαστίζονται από ένοπλες συρράξεις, αλλά και παιδιά που δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση αποτελούν τις πιο συνήθεις περιπτώσεις στελέχωσης στρατιωτικών ομάδων, είτε επίσημης είτε ανεπίσημης μορφής.
Επιπλέον , πολλά παιδιά αποφασίζουν να στρατολογηθούν εξαιτίας οικονομικής πίεσης, ή επειδή ελπίζουν ότι, κατ’ αυτό τον τρόπο, θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν φαγητό και ασφάλεια. Υπάρχουν, όμως, και περιπτώσεις εξαναγκασμού, ο οποίος οδηγεί σε βίαιη στρατολόγηση, όπως, για παράδειγμα, οι περιπτώσεις παιδιών που απήχθησαν από τις οικογένειές τους.
Εφόσον στρατολογηθούν, τα παιδιά-στρατιώτες μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως αχθοφόροι, μάγειρες, φύλακες, αγγελιοφόροι, ή ακόμα και κατάσκοποι.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, ωστόσο, χρησιμεύουν και ως ναρκαλιευτές, ή πραγματοποιούν αποστολές αυτοκτονίας. Αρκεί να αναφερθεί, ότι πολύ συχνά τα παιδιά κακοποιούνται και υποχρεούνται να προβούν ακόμη και σε ωμότητες εναντίον των οικογενειών τους. Κατ’ αυτούς τους τρόπους γίνεται ουσιαστικά, η στιγματοποίηση του παιδιού, το οποίο πλέον δεν μπορεί να επιστρέψει και να επανενταχθεί στην οικογένεια και στην κοινότητα απ’ όπου προέρχεται.
Μάλιστα, μια κοινότητα, κάποιες φορές, εξαναγκάζεται να παραδώσει ένα συγκεκριμένο αριθμό παιδιών για να χρησιμοποιηθούν ως στρατιώτες, με αντάλλαγμα την αποφυγή μελλοντικών επιθέσεων. Το χειρότερο είναι ότι με διάφορες απάνθρωπες τακτικές τα παιδιά μετατρέπονται σε ανελέητους στρατιώτες, έτοιμους να εκτελέσουν ακόμη και την πιο παράλογη διαταγή.
Αλλού, πριν τη μάχη δίνονται σε νεαρούς στρατιώτες αμφεταμίνες, ηρεμιστικά και άλλα ναρκωτικά για να “αυξηθεί το κουράγιο” τους και να νεκρώσουν την ευαισθησία τους στον πόνο. Σε ακραίες περιπτώσεις, παιδιά χρησιμοποιούνται σαν «ανθρώπινες ασπίδες» ή μετατρέπονται σε βομβιστές-καμικάζι, στέλνονται να ανατιναχθούν ανάμεσα σε πλήθη.
ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ : xromatistitaxi.blogspot.com
Μερικά παιδιά γίνονται στρατιώτες απλά για να επιβιώσουν. Σε εμπόλεμες περιοχές όπου τα σχολεία έχουν κατεβάσει ρολά, τα γήπεδα έχουν καταστραφεί, και οι συγγενείς έχουν συλληφθεί ή σκοτωθεί, ένα όπλο είναι εισιτήριο για ένα γεύμα ή μια πιο ελκυστική εναλλακτική λύση από το να κάθονται σπίτι μόνα και φοβισμένα.
Όταν δεν αναγκάζονται να εμπλέκονται σε μάχες, τα παιδιά αυτά ασκούν χρέη ανιχνευτών, μαγείρων, στέλνονται να μαζέψουν ξύλα. Ορισμένα κορίτσια εξαναγκάζονται να «παντρευτούν» μαχητές, ενώ αγόρια και κορίτσια αδιακρίτως υφίστανται σεξουαλική κακοποίηση, υπογραμμίζει η UNICEF.
Ο οργανισμός Child Soldiers International – γνωστός ως Coalition to Stop the use of Child Soldiers (Συνασπισμός για τη μη χρησιμοποίηση Παιδιών ως Στρατιωτών) – ιδρύθηκε το 1998 από ένα συνασπισμό από τις κορυφαίες ανθρωπιστικές οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα: Amnesty International, Defence for Children International, Human Rights Watch, International Federation Terre des Hommes, International Save the Children Alliance, Jesuit Refugee Service, the Quaker United Nations Office – Geneva, and World Vision International.
Ο «Συνασπισμός για τη μη χρησιμοποίηση Παιδιών ως Στρατιωτών», που εδρεύει στο Λονδίνο και έχει την πρωτοβουλία των εκδηλώσεων, περιλαμβάνει στους κόλπους του οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία και το Παρατηρητήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Human Right Watch) και συνεργάζεται με τη UNICEF, τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό και τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας.
Σύμφωνα με την Unicef, μέσα στην τελευταία δεκαετία μονάχα, περισσότερα από 3 εκατομμύρια παιδιά πέθαναν εξ αιτίας των πολέμων και σχεδόν 25 εκατομμύρια εκτοπίσθηκαν ή έγιναν πρόσφυγες από τις διάφορες συρράξεις.
Ορισμένα, μάλιστα, από αυτά δεν ξεπερνούν την ηλικία των 8 ετών. Συγκεκριμένα, από το 2001 έχει καταγραφεί συμμετοχή παιδιών ως στρατιωτών σε 21 τουλάχιστον ενεργές εμπόλεμες συρράξεις ή σε πρόσφατες ένοπλες διαμάχες, σε όλο τον κόσμο.
Υπάρχει βέβαια πρόοδος στη μείωση του αριθμού στρατολόγησης παιδιών μετά την κατοχύρωση της 12ης Φεβρουαρίου, αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά-στρατιώτες στον κόσμο.
Παραδείγματα εκτεταμένης στρατολόγησης παιδιών παρατηρούνται κυρίως σε χώρες της Αφρικής (Κονγκό, Ρουάντα, Ουγκάντα, Σουδάν, Ακτή Ελεφαντοστού), αλλά και στις Φιλιππίνες, τη Μυανμάρ (Βιρμανία) και την Κολομβία. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, ο αριθμός τους σε όλο τον κόσμο ανέρχεται σε περίπου 400.000, εκ των οποίων το ένα τρίτο είναι κορίτσια. Κάθε χρόνο, ο αριθμός αυξάνεται, καθώς όλο και περισσότερα είναι τα παιδιά που στρατεύονται. Εάν κάποια από αυτά αρνηθούν να υπακούσουν στις εντολές ή προσπαθήσουν να ξεφύγουν, ξέρουν πως θα θανατωθούν.
Μπορούμε όλοι να βοηθήσουμε να σταματήσει αυτή η κακοποίηση των παιδιών μέσω της εκστρατεία του κόκκινου χεριού μέσω της redhandday (παγκόσμια πρωτοβουλία για να σταματήσει η χρήση των παιδιών ως στρατιωτών). Για τη διαμαρτυρία εναντίον αυτής της κακοποίησης έχουν συλλεχθεί εκατοντάδες χιλιάδες εκτυπώσεις κόκκινου χεριού από πάνω από 50 χώρες σε όλο τον κόσμο.
Σε χώρες με στρατιωτικό καθεστώς χρησιμοποιούνται παιδιά στις μάχες. Τα παιδιά δουλεύουν ως σκλάβοι, που μεταφέρουν προμήθειες του στρατού ή εργάζονται για την κατασκευή έργων υποδομής. Στον εμφύλιο πόλεμο της Σιέρα Λεόνε στη Βιρμανία , τα παιδιά μάχονταν και για τις δύο πλευρές και για τους αντάρτες.
Πολλά από αυτά, που είχαν δει με τα μάτια τους, τους γονείς τους να σφαγιάζονται, οδηγήθηκαν σε ειδικά στρατόπεδα. Η μοίρα τους όμως ήταν κοινή, καθώς και εκείνα χρησιμοποιήθηκαν ως στρατιώτες.
Μετρώντας ανυπολόγιστα ψυχικά τραύματα, πολλά ανήλικα παιδιά κρατούνται αιχμάλωτα στα στρατόπεδα και “εκπαιδεύονται” συνήθως, για περίπου δύο ή τρεις μήνες. Μετά τον εκφοβισμό ακολουθεί η απειλή με θανάτωση εάν δεν υπακούσουν στις εντολές. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποια από αυτά αναγκάζονται να σκοτώσουν ή να ακρωτηριάσουν άλλα παιδιά που προσπάθησαν να φύγουν.
Συγκριτικά με τους ενήλικες στρατιώτες, τα παιδιά κοστίζουν πιο λίγο, δεδομένου ότι τρώνε λιγότερο και είναι πιο εύκολα στο χειρισμό. Μέσα στο πεδίο της μάχης, τα αγόρια που είναι μικρότερα σε ηλικία, τοποθετούνται πιο κοντά στον εχθρό, ενώ πρέπει να δείχνουν ατρόμητα. Κάποια από αυτά στρατεύονται, υπό την επήρεια ναρκωτικών, ώστε να έχουν περισσότερο θάρρος. Πολλές φορές, ο εξαναγκασμός ακολουθείται από την υπόσχεση πως, συμμετέχοντας σε “μυστικές κοινωνίες”, τα παιδιά θα αποκτήσουν μαγικές δυνάμεις. Αυτομάτως, γεννιέται η πίστη πως η “μαγεία” θα τα προστατεύσει και θα σταματήσει την απειλή του εχθρού.
Όσα παιδιά καταφέρουν να διαφύγουν από τα στρατόπεδα μετά το τέλος μίας σύρραξης, η αποστρατεία, ο αφοπλισμός και η κοινωνική επανένταξή τους δεν είναι εύκολη υπόθεση. Τις περισσότερες φορές , όπως στη Σιέρα Λεόνε, ένα ορφανοτροφείο αναλαμβάνει την φροντίδα.
Επιπλέον, όπως τονίζουν ερευνητές στο πανεπιστήμιο του Αμβούργου, πολλά παιδιά που βρίσκονται σε κέντρα αποκατάστασης ζουν και ξαναζούν το ίδιο τραυματικό γεγονός. Αρνούνται να δεχτούν την συμφιλίωση με το παρελθόν και θεωρούν την εκδίκηση ως τον μόνο τρόπο να ξεπεράσουν την μετατραυματική περίοδο. “Όταν μεγαλώσω θα οργανώσω μια συμμορία και θα πάρω εκδίκηση για λογαριασμό του πατέρα μου”, αναφέρει στο BBC, ο δωδεκάχρονος Asif από το Αφγανιστάν.
Πολλά από τα παιδιά όμως αρνούνται να επιστρέψουν στα σπίτια τους, και επιλέγουν οικειοθελώς να γίνουν στρατιώτες, θεωρώντας πως κι αυτό είναι ένα επάγγελμα. Άλλωστε, η ζωή παρέα με ένα όπλο σε κάποιες κοινωνίες έχει και τα προνόμιά της: είναι ευκολότερο να κλέψεις μια αγελάδα από το να την αγοράσεις ή να την εκτρέφεις.
Τις περισσότερες φορές για χρόνια ολόκληρα τα παιδιά χάνουν το σχολείο τους ή δεν καταφέρνουν να συνεχίσουν μεγαλώνοντας σε κάποιο πρόγραμμα επαγγελματικής εκπαίδευσης.
ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ : xromatistitaxi.blogspot.com
Άλλα παιδιά το μόνο που θέλουν είναι να επιστρέψουν στις ρίζες τους.
“Απλά θέλω να πάω σπίτι μου και να είμαι με την οικογένειά μου“, δηλώνει ο Christopher από την Ουγκάντα.
Η έρευνα των Γερμανών επιστημόνων βασίστηκε σε συνεντεύξεις 169 παιδιών – πρώην στρατιωτών στην Ουγκάντα και το Κονγκό ηλικίας 11 – 18 ετών σήμερα, τα οποία έζησαν σε κέντρο αποκατάστασης στην Ουγκάντα και την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία του Κονγκό. Τα τελευταία δέκα χρόνια στα δύο κέντρα αποκατάστασης έχουν βρει καταφύγιο περίπου 30.000 πρώην παιδιά – στρατιώτες.
Σήμα της ημέρας είναι μία κόκκινη παλάμη, η οποία περικλείει το περίγραμμα ενός λευκού παιδιού- στρατιώτη, ενώ το κεντρικό σύνθημα σε πολλά σχολεία του κόσμου, όπως στην Γερμανία, είναι: “Δείξε ένα κόκκινο χέρι”.
ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ : xromatistitaxi.blogspot.com
Το 2011 οργανώσεις από την Αμερική ξεκίνησαν μια εκστρατεία βγάζοντας ένα πανό για τον Kony, έναν από τους πιο αδίστακτους ιθύνοντες της φρίκης.
“Ξεκινήσαμε την καμπάνια μας KONY 2012 πριν από δέκα χρόνια. Πολλά έχουν αλλάξει από τότε (συμπεριλαμβανομένων και εμάς), αλλά η δέσμευσή μας στις κοινότητες της Κεντρικής Αφρικής δεν αμφιταλαντεύτηκε ποτέ”. τονίζουν οι υπεύθυνοι της δράσης.
Δείτε το βίντεο της καμπάνιας
Πέρα όμως από την τυπική παραβίαση των δικαιωμάτων των παιδιών το φαινόμενο αποτελεί μια κηλίδα για τον ανθρώπινο πολιτισμό, μια κηλίδα στην πραγματική έννοια του ανθρώπου. Η ευαισθητοποίηση της κοινωνίας αναφορικά με το συγκεκριμένο θέμα, αλλά, κυρίως, η εντατικοποιημένη δράση, με σκοπό την σταδιακή και οριστική εξάλειψη του φαινομένου, αποτελούν προτεραιότητες μεγάλης σημασίας.
Γιατί αυτό σημαίνει να είσαι άνθρωπος……Γιατί, απλώς, κανένα παιδί δεν πρέπει να μεγαλώνει με αυτό τον τρόπο.
Ο γλάρος
Το ποίημα «Ο γλάρος» του νομπελίστα Οδ. Ελύτη περιλαμβάνεται στη συλλογή «Τα
ρω του έρωτα», εκδ. Ύψιλον/Βιβλία, 1986.
Στο κύμα πάει να κοιμηθεί
δεν έχει τι να φοβηθεί
Μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει
γλάρος είναι και πηγαίνει
Από πόλεμο δεν ξέρει
ούτε τι θα πει μαχαίρι
Ο Θεός του `δωκε φύκια
και χρωματιστά χαλίκια
Αχ αλί κι αλίμονό μας
μες στον κόσμο το δικό μας
Δε μυρίζουνε τα φύκια
δε γυαλίζουν τα χαλίκια
Χίλιοι δυο παραφυλάνε
σε κοιτάν και δε μιλάνε
Είσαι σήμερα μονάρχης
κι ώσαμ’ αύριο δεν υπάρχεις...
Ερωτήσεις προς διερεύνηση – συζήτηση:
1. Ποια χαρακτηριστικά αποδίδει ο ποιητής στη ζωή του γλάρου; Γιατί, κατά τη
γνώμη σου, η παντοδυναμία του ανθρώπου συνιστά απειλή για τον ίδιο;
2. Ο ποιητής εμπνέεται από τη ζωή του γλάρου και τη συγκρίνει με τη ζωή των
ανθρώπων. Με αφορμή το ποίημα μπορείς να μοιραστείς τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου για τους σοβαρότερους κινδύνους που απειλούν τον σύγχρονο άνθρωπο;
3.Στις δύο τελευταίες στροφές ο Oδ. Ελύτης μάς περιγράφει με ζωντανές εικόνες την κοινωνία, τον κόσμο, όπου ένας άνθρωπος τη μια μέρα είναι παντοδύναμος και την άλλη χάνει τα πάντα. Συζήτησε με τους συμμαθητές σου το θέμα στην τάξη.
Μαρτυρίες παιδιών μαχητών
Ο 15χρονος Zaw Tun πολέμησε στο στρατό της Βιρμανίας.
«Είχα στρατολογηθεί με τη βία, παρά τη θέλησή μου. Ένα βράδυ, ενώ βλέπαμε ένα βίντεο στο χωριό μου, τρεις λοχίες του στρατού πλησίασαν. Έλεγξαν αν είχαμε ταυτότητες και ρώτησαν αν θέλαμε να ενταχθούμε στο στρατό. Εξηγήσαμε ότι είμαστε ανήλικοι και δεν είχαμε ακόμη ταυτότητες. Αλλά ένας από τους φίλους μου είπε ότι ήθελε να ενταχθεί. Εγώ είπα όχι και επέστρεψε σπίτι εκείνο το βράδυ, αλλά μια μονάδα στρατολόγησης του στρατού έφθασε το επόμενο πρωί στο χωριό μου και απαίτησε δύο νέες στρατολογήσεις. Εκείνοι που δεν μπορούσαν να πληρώσουν 3000 kyats έπρεπε να ενταχθούν στο στρατό, είπαν. Οι γονείς μου δεν θα μπορούσαν να πληρώσουν, έτσι συνολικά 19 από εμάς είχαν στρατολογηθεί με αυτόν τον τρόπο και αποσταλεί στο Mingladon (ένα κέντρο εκπαίδευσης του στρατού)
Η μαρτυρία του μικρού Myo Win.
«Ήμασταν υπό την επήρεια ναρκωτικών και μας διέταξαν να προχωρήσουμε στο πεδίο της μάχης. Δεν ξέραμε τι είδους ναρκωτικά ή αλκοόλ μας είχε δοθεί, αλλά εμείς το πίναμε επειδή ήμασταν πολύ κουρασμένοι, πολύ διψασμένοι και πεινασμένοι. Είχαμε περπατήσει για δύο ολόκληρες ημέρες κάτω από πολύ καυτό ήλιο και καύσωνα. Ο λόφος (το πεδίο μάχης) δεν είχε σκιές, τα δέντρα είχαν καεί και βλήματα πυροβολικού είχαν εκραγεί παντού. Ήμασταν τόσο φοβισμένοι, και πολύ διψασμένοι, κάποιοι από εμάς κατέρρευσαν λόγω υπερβολικής κόπωσης. Άλλοι ξυλοκοπήθηκαν από πίσω (από τους αξιωματικούς) γιατί έπρεπε να περπατούν πιο γρήγορα. Ένα παιδί σκοτώθηκε ».
Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού (1989)
Η διεθνής κοινότητα δεν έμεινε, λοιπόν, εντελώς άπραγη απέναντι στο φαινόμενο τόσο της εκμετάλλευσης γενικά, όσο και της στρατολόγησης των παιδιών ειδικά. Έχοντας ως βάση τις αξίες της ελευθερίας, της ισότητας και της ειρήνης και με πρωτοβουλία των Ηνωμένων Εθνών συντάχθηκε και υιοθετήθηκε το πρώτο δεσμευτικό κείμενο αναφορικά με τα δικαιώματα του παιδιού, η Σύμβαση του 1989 (πηγή εδώ).
Αναλυτικότερα, το Άρθρο 1 της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που υιοθέτησε η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 20 Νοεμβρίου του 1989 και η χώρα μας επικύρωσε 3 χρόνια αργότερα, στις 2 Δεκεμβρίου 1992, με τον Νόμο 2101/1992 – ΦΕΚ 192/Α/2-12-1992, κατοχυρώνει τον ακόλουθο ορισμό:
“Παιδί θεωρείται κάθε ανθρώπινο όν μικρότερο των δεκαοκτώ ετών, εκτός εάν η ενηλικίωση επέρχεται νωρίτερα, σύμφωνα με την ισχύουσα για το παιδί νομοθεσία.”
Σκοπός της Σύμβασης είναι η προστασία των παιδιών από πρακτικές και μορφές εκμετάλλευσης, κακομεταχείρισης ή αδικίας εν γένει, όπως αυτές της παιδικής εργασίας και της σεξουαλικής εκμετάλλευσης και η κατοχύρωση μιας ποιοτικής και αξιοπρεπούς πορείας ζωής μέχρι και την ενηλικίωση, γεγονός που επιβεβαιώνεται και από το Άρθρο 36, που αναφέρεται στην υποχρέωση των συμβαλλόμενων κρατών να “προστατεύουν το παιδί από κάθε άλλη μορφή εκμετάλλευσης επιβλαβή για οποιαδήποτε πλευρά της ευημερίας του”.
Η στρατολόγηση και η συμμετοχή σε στρατιωτικές ή παραστρατιωτικές οργανώσεις εμπίπτει στην παραπάνω κατηγορία πρακτικών. Σύμφωνα με την Save the Children, αν και είναι αδύνατον να υπολογιστεί ο ακριβής αριθμός, εφόσον δεν υπάρχουν αξιόπιστα αρχεία, μεταξύ του 2005 και του 2018, υπολογίζεται ότι τουλάχιστον 65,081 παιδιά συμμετείχαν σε ένοπλες συγκρούσεις (πηγή εδώ) και για αυτό στο Άρθρο 38, γίνεται σαφής αναφορά στις ένοπλες συρράξεις αναφορικά με τα παιδιά και καθορίζονται οι υποχρεώσεις των κρατών απέναντί τους. Συγκεκριμένα αναφέρεται ότι:
“1. Τα Συμβαλλόμενα Κράτη αναλαμβάνουν την υποχρέωση να σέβονται και να διασφαλίζουν το σεβασμό στους κανόνες του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου που εφαρμόζονται σε αυτά σε περίπτωση ένοπλης σύρραξης, και των οποίων η προστασία επεκτείνεται στα παιδιά.
2. Τα Συμβαλλόμενα Κράτη παίρνουν όλα τα δυνατά μέτρα για να διασφαλίσουν ότι τα πρόσωπα κάτω των δεκαπέντε ετών δεν θα συμμετέχουν άμεσα στις εχθροπραξίες.
3. Τα Συμβαλλόμενα Κράτη απέχουν από την επιστράτευση στις ένοπλες δυνάμεις τους κάθε προσώπου κάτω των δεκαπέντε ετών. Κατά την επιστράτευση ανάμεσα σε πρόσωπα άνω των δεκαπέντε ετών αλλά κάτω των δεκαοκτώ ετών, τα Συμβαλλόμενα Κράτη προσπαθούν να δίνουν προτεραιότητα στα πρόσωπα μεγαλύτερης ηλικίας.
4. Τα Συμβαλλόμενα Κράτη, σύμφωνα με την υποχρέωση που έχουν, δυνάμει του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου, να προστατεύουν τον άμαχο πληθυσμό σε περίπτωση ένοπλης σύρραξης, παίρνουν όλα τα δυνατά μέτρα για την προστασία και τη φροντίδα των παιδιών, που θίγονται από την ένοπλη σύρραξη.”
Έμμεση αναφορά που απαγορεύει την στράτευση των παιδιών γίνεται και μέσω του Άρθρου 32 της Σύμβασης, που υποχρεώνει τα κράτη να αναγνωρίσουν στα παιδιά το δικαίωμα προστασίας από οποιαδήποτε μορφή οικονομικής εκμετάλλευσης και από εργασίες που θέτουν σε κίνδυνο την σωματική και ψυχική τους ακεραιότητα, καθώς και την εκπαίδευσή τους (Tiefenbrun, σελ 440). Φυσικά, η εκπαίδευση, οι συγκρούσεις και οι επιχειρήσεις που λαμβάνουν χώρα μεταξύ αντιμαχόμενων μερών, μπορούν να θέσουν ένα παιδί σε κίνδυνο και υπό ορισμένες περιπτώσεις, το τελευταίο να τραυματιστεί θανάσιμα. Υπό αυτό το πρίσμα η στρατολόγηση εντάσσεται εμμέσως στις δραστηριότητες του Άρθρου 32.
Σύμφωνα με την Διεθνή Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού (ICRC) τα παιδιά προτιμώνται, γιατί είναι ευκολότερο να χειραγωγηθούν και δεν έχουν πλήρως ανεπτυγμένη την αίσθηση του κινδύνου. Επίσης, είναι ευκολότερο να χρησιμοποιηθούν για κατασκοπεία και μεταφορά μηνυμάτων (σελ 4). Ωστόσο, υπάρχουν και εξωτερικοί παράγοντες που ωθούν τα παιδιά στην στρατολόγηση, όπως η φτώχεια (Kohrt κ.α, abstract)
Ιδιαίτερη μνεία χρήζει και το ζήτημα τον κοριτσιών Παιδιών Μαχητών. Συνήθως, τα ανήλικα κορίτσια μέσα στους κόλπους των στρατιωτικών και παραστρατιωτικών οργανώσεων, αναγκάζονται να επιτελέσουν και έναν ακόμα ρόλο. Τον ρόλο των σεξουαλικών συντρόφων, γεγονός που -ως είναι φυσικό- έχει επίπτωση στην σωματική και ψυχική τους υγεία (ICRC, σελ 4). Μάλιστα, έχουν συμβεί κατά καιρούς πολλά περιστατικά απαγωγών μεγάλων αριθμών κοριτσιών για τον σκοπό αυτό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα πρακτικών απαγωγής αποτελεί η Νιγηρία, καθώς το 2014 στην πόλη Chibok πραγματοποιήθηκε η απαγωγή 276 κοριτσιών από την Boko Haram, με τα 100 κορίτσια να αγνοούνται ακόμα και σήμερα.
Η Σύμβαση περιέχει πρόβλεψη για τέτοιους είδους περιστατικά στο Άρθρο 34, το οποίο ορίζει οτι “Τα Συμβαλλόμενα Κράτη αναλαμβάνουν την υποχρέωση να προστατεύσουν το παιδί από κάθε μορφή σεξουαλικής εκμετάλλευσης και σεξουαλικής βίας. Για το σκοπό αυτόν, τα Κράτη, ειδικότερα, παίρνουν όλα τα κατάλληλα μέτρα σε εθνικό, διμερές και πολυμερές επίπεδο για να εμποδίσουν: α. την παρακίνηση ή τον εξαναγκασμό των παιδιών σε παράνομη σεξουαλική δραστηριότητα, β. την εκμετάλλευση των παιδιών για πορνεία ή για άλλες παράνομες σεξουαλικές δραστηριότητες, γ. την εκμετάλλευση των παιδιών για την παραγωγή θεαμάτων ή υλικού πορνογραφικού χαρακτήρα.”. Το γεγονός, όμως ότι τέτοιου είδους πρακτικές συνεχίζονται ακόμα, έρχεται σε ευθεία αντίθεση και με το Άρθρο 35, που επιτάσσει “τα Συμβαλλόμενα Κράτη να παίρνουν όλα τα κατάλληλα μέτρα σε εθνικό, διμερές και πολυμερές επίπεδο για να εμποδίσουν την απαγωγή, την πώληση ή το δουλεμπόριο παιδιών για οποιονδήποτε σκοπό και με οποιαδήποτε μορφή”.
Ένα ακόμα άρθρο της Σύμβασης που χρειάζεται να αναφερθεί είναι το Άρθρο 37. Δεν αναφέρεται μεν ρητά στην θέση των παιδιών στις ένοπλες συρράξεις, ωστόσο αναφέρεται στα βασανιστήρια και την στέρηση της ελευθερίας ενηλίκων, δύο φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα πολύ συχνά σε αυτό το context. Συγκεκριμένα, όμως, τα κράτη που την έχουν επικυρώσει, οφείλουν να δρουν με τρόπο τέτοιο, ώστε:
“α. κανένα παιδί να μην υποβάλλεται σε βασανιστήρια ή σε άλλες σκληρές, απάνθρωπες ή εξευτελιστικές τιμωρίες ή μεταχείριση. Θανατική ποινή ή ισόβια κάθειρξη χωρίς δυνατότητα απελευθέρωσης δεν πρέπει να απαγγέλλονται για παραβάσεις, τις οποίες έχουν διαπράξει πρόσωπα κάτω των δεκαοκτώ ετών,
β. κανένα παιδί να μην στερείται την ελευθερία του κατά τρόπο παράνομο ή αυθαίρετο. Η σύλληψη, κράτηση ή φυλάκιση ενός παιδιού πρέπει να είναι σύμφωνη με το νόμο, να μην αποτελεί παρά ένα έσχατο μέτρο και να είναι της μικρότερης δυνατής χρονικής διάρκειας,
γ. κάθε παιδί που στερείται την ελευθερία να αντιμετωπίζεται με ανθρωπισμό και με τον οφειλόμενο στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου σεβασμό, και κατά τρόπο που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της ηλικίας του. Ειδικότερα, κάθε παιδί που στερείται την ελευθερία θα χωρίζεται από τους ενήλικες, εκτός εάν θεωρηθεί ότι είναι προτιμότερο να μη γίνει αυτό για το συμφέρον του παιδιού, και έχει το δικαίωμα να διατηρήσει την επαφή με την οικογένειά του δι’ αλληλογραφίας και με επισκέψεις, εκτός εξαιρετικών περιστάσεων,
δ. τα παιδιά που στερούνται την ελευθερία τους να έχουν το δικαίωμα για ταχεία πρόσβαση σε νομική ή σε άλλη κατάλληλη συμπαράσταση, καθώς και το δικαίωμα να αμφισβητούν τη νομιμότητα της στέρησης της ελευθερίας τους ενώπιον ενός δικαστηρίου ή μιας άλλης αρμόδιας, ανεξάρτητης και αμερόληπτης αρχής, και για τη λήψη μιας ταχείας απόφασης πάνω σ’ αυτό το ζήτημα.”
Το Προαιρετικό Πρωτόκολλο αναφορικά με τη συμμετοχή των παιδιών σε ένοπλες συγκρούσεις (2000)
Έπειτα από την παραπάνω αναφορά στην Σύμβαση, είναι χρήσιμο να αναφερθεί και το Προαιρετικό Πρωτόκολλο, που θεσπίστηκε επικουρικά της Συμβασης σχεδόν μια δεκαετία αργότερα, το 2000. Λόγω του ότι η ύπαρξη Παιδιών Μαχητών δεν περιοριζόταν, παρά το ότι η Σύμβαση του 1989 είχε ήδη υπογραφεί και επικυρωθεί από τις περισσότερες χώρες του πλανήτη, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών προχώρησε στην υιοθέτηση του “Προαιρετικού πρωτοκόλλου στη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού αναφορικά με τη συμμετοχή των παιδιών σε ένοπλες συγκρούσεις” (A/RES/54/263).
Το Πρωτόκολλο, σε αντίθεση με την Σύμβαση, εστιάζει και γίνεται αυστηρότερο ως προς την ηλικία των παιδιών που μπορούν να συμμετέχουν στο πεδίο της μάχης ως Μαχητές. Αυξάνει, δηλαδή, το κατώτερο όριο ηλικίας για την άμεση συμμετοχή σε εχθροπραξίες, την στρατολόγηση είτε από εθνικούς στρατούς, είτε από μη κυβερνητικές οργανώσεις από τα δεκαπέντε στα δεκαοκτώ έτη.
Με τα Άρθρα 1 και 2 αντίστοιχα καλεί τα κράτη μέλη να “λαμβάνουν κάθε εφικτό μέτρο για να εξασφαλίζουν ότι τα μέλη των ενόπλων δυνάμεων τους που δεν έχουν κλείσει ακόμη τα 18 δεν θα λαμβάνουν άμεσα μέρος σε εχθροπραξίες” και να “εξασφαλίζουν ότι πρόσωπα που δεν έχουν κλείσει ακόμη τα 18 δεν θα επιστρατεύονται υποχρεωτικά στις ένοπλες δυνάμεις τους”.
Ωστόσο, δεν υπάρχει καμία διάταξη που να αναφέρεται στην έμμεση στρατολόγηση, επομένως δεν παρέχεται καμία προστασία σε παιδιά που επιτελούν επικουρικούς ρόλους στις συγκρούσεις, αλλά και μέσα στα στρατεύματα. Ένα τέτοιο παράδειγμα έμμεσης συμμετοχής, είναι τα κορίτσια, που κακοποιούνται σεξουαλικά από μαχητές, όπως αναφέρεται ανωτέρω.
Επιπλέον, στο άρθρο 3 υπάρχει πρόβλεψη και για την εθελοντική κατάταξη των παιδιών. Το εν λόγω άρθρο προβλέπει το εξής: “τα κράτη θα αυξήσουν την ελάχιστη ηλικία για την εθελοντική κατάταξη προσώπων στις εθνικές τους ένοπλες δυνάμεις από εκείνη που ορίζεται στο άρθρο 38 παράγραφος 3 της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού, λαμβάνοντας υπόψη τις αρχές που περιλαμβάνονται σε αυτό το άρθρο και αναγνωρίζοντας ότι σύμφωνα με τη Σύμβαση πρόσωπα κάτω της ηλικίας των 18 ετών δικαιούνται ειδικής προστασίας«.
Ωστόσο, δημιουργείται ανησυχία αναφορικά με το κατά πόσο μπορεί το κράτος να επιβεβαιώσει ότι η κατάταξη είναι πράγματι εθελοντική. Σε καθεστώς συγκρούσεων, φτώχειας, βίας, υπάρχει κίνδυνος μια τέτοια απόφαση είτε να παρακινείται από τρίτους λ.χ για οικονομικούς λόγους, καθώς τα παιδιά είναι ευάλωτα, είτε από την άγνοια ή απόγνωση των ίδιων των παιδιών.
Στην προσπάθεια καταπολέμησης τέτοιων προβλημάτων στην παράγραφο 3 του ίδιου άρθρου, δίνονται τέσσερα στοιχεία για να θεωρηθεί η κατάταξη εθελοντική: “(α) αυτή η κατάταξη είναι γνήσια εθελοντική, (β) αυτή η κατάταξη πραγματοποιείται με την εν γνώσει συγκατάθεση των γονέων ή νόμιμων κηδεμόνων του προσώπου, (γ) αυτά τα πρόσωπα έχουν πληροφορηθεί πλήρως τα καθήκοντα που περιλαμβάνονται σε μία τέτοια στρατιωτική θητεία, (δ) αυτά τα πρόσωπα παρέχουν αξιόπιστη απόδειξη της ηλικίας τους πριν γίνουν δεκτά στις εθνικές ένοπλες δυνάμεις”. Ωστόσο, ο προβληματισμός παραμένει λόγω της φύσης της κατάστασης, καθώς τις περισσότερες φορές μιλάμε για εμπόλεμες περιοχές και για παιδιά που έχουν μείνει χωρίς τις οικογένειές τους, άρα υπάρχει αδυναμία τήρησης της εγγύησης β, και δ, αφού υπό τέτοιες συνθήκες, είναι δύσκολο να βρεθούν τα νόμιμα έγγραφα. Έτσι, τα παιδιά μένουν απροστάτευτα και έρμαιο στα χέρια των στρατιωτικών οργανώσεων, με κίνδυνο να εξαναγκαστούν σε στρατολόγηση, πείθοντάς τα ότι είναι εθελοντική καταπατώντας με αυτό τον τρόπο τα δικαιώματά τους.
Από την παραπάνω αναφορά στα άρθρα της Σύμβασης προκύπτει το συμπέρασμα ότι η ύπαρξη Παιδιών Μαχητών δεν είναι ανεκτή. Εξ ου και οι νομοθετικές προσπάθειες για την προστασία τους. Παρόλα αυτά, τα στατιστικά επιβεβαιώνουν ότι η καταπολέμηση του φαινομένου παραμένει δύσκολη.
Η συμμετοχή των παιδιών, ανεξαρτήτως φύλου, άμεσα ή έμμεσα, αναγκαστικά ή εθελοντικά σε συρράξεις, παραστρατιωτικές οργανώσεις ή και εθνικούς στρατούς, καταστρατηγεί κάθε ατομικό τους δικαίωμα. Παρόλα αυτά, το γεγονός ότι η συγκεκριμένη πρακτική συνεχίζεται, φανερώνει ότι το νομικό πλαίσιο δεν είναι αρκετό. Η Σύμβαση του 1989 και το Πρωτόκολλο του 2000, αν και ρυθμίζουν σημαντικά ζητήματα, δεν έχουν καταφέρει να περιορίσουν αισθητά το φαινόμενο.
Η προστασία των παιδιών εξαρτάται από το κάθε κράτος, αλλά και από την συνεργασία των ίδιων των κρατών μεταξύ τους, τόσο σε περιφερειακό, όσο και σε διεθνές επίπεδο. Χρήσιμη θα ήταν και η εντατικοποίηση της προσπάθειας, με Οργανισμούς, όπως η UNICEF, η οποία μάλιστα το 2014 υλοποίησε την καμπάνια Children, Not Soldiers με σκοπό την επίτευξη παγκόσμιου consensus για την απαγόρευση της συμμετοχής των παιδιών σε συγκρούσεις, ως στρατιώτες. Η καμπάνια είχε ως περιοχές-στόχο την Μυανμάρ, την Υεμένη, το Τσαντ, το Σουδάν, την Σομαλία, την Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και το Αφγανιστάν, ωστόσο έληξε δύο χρόνια αργότερα χωρίς τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Πρόκειται, λοιπόν, για ένα πολύπλοκο και λεπτό ζήτημα, που χρειάζεται μια επίσης πολύπλοκη λύση.
Η απαίτηση να μην χάνεται καμία ανθρώπινη ζωή στο βωμό του πολέμου, πρέπει να αποτελεί χρέος όλων μας, ως μέλη της ανθρώπινης φυλής. Συλλογικά οφείλουμε να εργαστούμε για παγκόσμια ειρήνη, για διασφάλιση των δικαιωμάτων και της ευημερίας των λαών, μακριά από κατοχικούς στρατούς και πολέμους που θυσιάζουν στο βωμό του κέρδους όσους ανθρώπους χρειαστεί.
“Ενός Θεού Παιδιά”
H Παιδική Χορωδία Σπύρου Λάμπρου και ο Σπύρος Λάμπρου, σε συνεργασία με τους Κώστα Καραφώτη και Τζωρτζίνα Καραχάλιου παρουσιάζουν ένα πολύ όμορφο τραγούδι για τα παιδιά του κόσμου… που είναι ή θα έπρεπε να είναι “Ενός Θεού παιδιά…”
Λέω να πάμε απόψε εμείς ως τα παιδιά της Αφρικής
ως στα παιδιά των φαναριών και της ανάγκης.
Λέω να πάμε απόψε εμείς στα σπουργιτάκια της ζωής
τον ουρανό της ανθρωπιάς και της αγάπης.
Λέω να πούμε απόψε εδώ γι΄αυτόν τον κόσμο το μικρό
λέω ν’ αφήσουμε στην άκρη το ΕΓΩ μας.
Και με τα μάτια της ψυχής πάμε να γίνουμε ΕΜΕΙΣ
κι ένα ορφανό της γης να κάνουμε δικό μας.
Κάθε πολέμου το παιδί και όποιο πόνεσε πολύ
λέω να κάνουμε απόψε άγγελό μας.
Κι όταν ο ήλιος αύριο βγει να βρει πιο φωτεινή τη Γη
γιατί το κάθε της παιδί θα ναι δικό μας.
Αφού παιδιά, ενός Θεού παιδιά είναι όλα τα παιδιά,
το φως του κόσμου.
Παιδιά της Γης και μια αγκαλιά εμείς, θ’ ανοίξουμε να μπεις
παιδί μου, φως μου.
Δείτε την επεξεργασία του πανέμορφου και πολύ συμβολικού αυτού τραγουδιού και φύλλα εργασίας , πατώντας στην παρακάτω εικόνα που θα σας οδηγήσει σε ένα άρθρο για τα δικαιώματα των παιδιών
από τον ιστότοπο της Σωτηρίας Κίτσιου “Όλα εν…τάξη!!!“
Ώσπου να φτάσει όμως η μέρα εκείνη που τα δικαιώματα των παιδιών του κόσμου θα γίνονται σεβαστά σε αυτόν τον “μικρό” κόσμο… όλοι μας έχουμε υποχρέωση να μην ξεχνάμε εκείνα τα παιδιά, που κάποιοι τους στερούν την παιδική τους ηλικία και τα μετατρέπουν σε ανήλικους στρατιώτες, μαθαίνοντάς τους να σκοτώνουν και να σκοτώνονται!!! Ως εκπαιδευτικοί ας κάνουμε κάτι έστω με τους μαθητές και τις μαθήτριές μας, για να γνωρίζουν την ύπαρξη των ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΧΗΤΩΝ…
Η εκπαιδευτικός Σωτηρία Κίτσιου και συνεργάτης στο blog, αφιέρωσε χρόνο και ασχολήθηκε με την τάξη της στο 1ο Δημοτικό σχολείο Βόλου με δράσεις για την Παγκόσμια αυτή Ημέρα, που αποτελεί ιδανική αφορμή για να ενημερώσουμε τους μαθητές και τις μαθήτριές μας για το φαινόμενο της στράτευσης παιδιών σε άλλες χώρες του κόσμου και να τους μιλήσουμε για παιδιά ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑ στην παιδική ηλικία.
Κάνοντας τις σχετικές δράσεις-δραστηριότητες στη σχολική τάξη, μπορούμε στο τέλος να τους δώσουμε τις τάπες αυτές, που δημιούργησε η ίδια και δεν αποτελούν επιβράβευση, αλλά υπενθύμιση…Γιατί σίγουρα ό,τι δεν το θυμόμαστε ΔΕΝ καταργείται ! Υπάρχει και ας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μην ξεχνιέται !!!! Κάποια παιδιά μάς ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ!!!
ΤΑΠΕΣ ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΠΑΙΔΙΩΝ-ΗΜΕΡΑ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΧΕΡΙΟΥ
Δείτε και την υπόλοιπη συλλογή της που είναι αρκετά μεγάλη, πατώντας στην παρακάτω εικόνα:
Έτσι ενισχύουμε την ΕΛΠΙΔΑ για το λίγο πιο ψηλά… όπως αναφέρει και η ίδια, ακολουθώντας τις σκέψεις του Ελύτη:
“Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά.
Αλλά κάτεχε ότι μονάχα κείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θα’ χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο.
Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη.
Κι έναν πόντο πιο ψηλά να πάτε, άνθρωποι, ευχαριστώ θα σας πει ο Θεός”.
Ας ενημερωθούμε λοιπόν και ας δράσουμε όλοι μαζί για να συμβάλουμε ουσιαστικά έτσι ώστε να ανατρέψουμε το σύστημα που προκαλεί αυτό το απάνθρωπο και βίαιο φαινόμενο παιδικής κακοποίησης, που σπρώχνει τα παιδιά να οπλίζονται και να σκοτώνουν άλλους ανθρώπους. Ευθύνη και καθήκον όλων είναι ο αγώνας για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για την ευημερία και ειρήνη των λαών, για την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Δείτε ακόμη τα παρακάτω άρθρα :
© Ειρήνη και Πόλεμος. Ας τους γνωρίσουμε από κοντά !Διαδραστική εικόνα
© 21 Σεπτεμβρίου Διεθνής Ημέρα Ειρήνης / Το αντιπολεμικό μήνυμα μέσα από ταινίες & Animation
© Το ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ μέσα από την τέχνη της Ζωγραφικής / «Συνοµιλώντας µε τη Γκουέρνικα»
© Μη ξεχνάτε τα παιδιά… ένα καλλιτεχνικό αντιπολεμικό πρότζεκτ
Επιπλέον Υλικό
Νομικά Κείμενα
Resolution adopted by the General Assembly(A/RES/54/263). Διαθέσιμο εδώ.
Αναφορά Child Soldiers International, 2018. Διαθέσιμη εδώ.
Αναφορά Γενικού Γραμματέα ΟΗΕ, 2020. Διαθέσιμη εδώ.
Αρχές και Βέλτιστες Πρακτικές του Cape Town, 1997. Διαθέσιμο εδώ.
Αρχές του Παρισιού, 2007. Διαθέσιμο εδώ
Νόμος 2101/1992 -ΦΕΚ 192/Α/2-12-1992. Διαθέσιμο εδώ.
Προαιρετικό πρωτόκολλο στη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού αναφορικά με τη συμμετοχή των παιδιών σε ένοπλες συγκρούσεις, 2000. Διαθέσιμο εδώ.
Σύμβαση για τα δικαιώματα του Παιδιού, 1989. Διαθέσιμη εδώ.
Ιστοσελίδες Μ.Κ.Ο
Child Soldiers International. Διαθέσιμο εδώ.
Save the children. Διαθέσιμο εδώ.
UNICEF. Διαθέσιμο εδώ.
Διεθνής Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού. Διαθέσιμο εδώ.
Αυτή η εργασία έχει άδεια χρήσης Creative Commons Αναφορά δημιουργού4.0.
