Να κάνουμε τον κόσμο τόσο τέλειο όπως τα παιδιά, για τα παιδιά. Έστω, για λίγο…
Τα παιδιά υπήρξαν πάντοτε τα πρώτα και τα πιο αθώα θύματα πολιτικών τακτικών και τακτικισμών των ηγετών του κόσμου μας. Δυστυχώς, η αναλγησία και η απληστία τους υπερτερούν του ανθρωπισμού, της ειρήνης, της προστασίας των δικαιωμάτων και της αλληλεγγύης.
Δες,
αλλάξαμε δες
μεγαλώσαμε μα δεν ησυχάσαμε
κι ακόμα πιστεύουμε πως θα ησυχάσει ο καιρός
θα το βρούμε το φως
που ονειρευτήκαμε, που γυρέψαμε.
Στο κορμί μας επάνω να σπάσει αυτό το άγριο κύμα
για να έρχονται αύριο εδώ τα παιδιά
χωρίς φόβο να παίζουνε,
χωρίς φόβο να ερωτεύονται.
Δες,
είμαστε ακόμα εδώ
κι όσα κι αν πάθαμε, όσα κι αν ζήσαμε
δεν βολευτήκαμε, δεν πουληθήκαμε φίλοι μου
να διψάμε ακόμα σα να ‘μαστε παιδιά
και επιμένουμε σα να ‘μαστε παιδιά
σ’ ένα πιο όμορφο κόσμο για να ‘ρθουν να τον βρουν τα παιδιά.
Χωρίς φόβο να αγαπηθούν τα παιδιά
χωρίς φόβο να ονειρευτούν τα παιδιά
και ας ματώσουμε γι’ αυτό χίλιες φορές ξανά και ξανά.
Ώσπου στο τέλος να τρομάξει αυτός ο κόσμος
ώσπου στο τέλος θα τρομάξει αυτός ο κόσμος
και θα ανοίξει μπροστά μας απέραντος σαν ευτυχία ο δρόμος
να ταξιδέψουν τα παιδιά
να ονειρευτούνε τα παιδιά
να αγαπηθούνε τα παιδιά.
Μη ξεχνάτε τα παιδιά.
Ζητήστε συγγνώμη απ’ τα παιδιά.
Μη ξεχνάτε τα παιδιά.
Ζητήστε συγγνώμη.
Ζητήστε συγγνώμη.
Συγγνώμη παιδιά.
Oι μόνοι που – ίσως – καταλάβουν θα ‘ναι τα παιδιά…
Της εποχής, της ενοχής, της ανοχής, ίσως και της αντοχής.
Σίγουρα όμως, μιας ματιάς καθαρής · της μόνης με άνοιγμα στη ζωή
και πίστη στους ανθρώπους.Οπότε… της ψυχής; Ακριβώς.
Όμως θαρρώ, οι μόνοι που -ίσως -καταλάβουν θα ‘ναι τα παιδιά,
πλούσια απ’ την κληρονομιά μας
πρώτη φορά, τα παιδιά
σκληρά στη μνήμη, σκληρά σε μας,
θα διαβάσουν ίσως έγκαιρα
τ’ αδέξια μηνύματα των προτελευταίων ναυαγών
διορθώνοντας τα λάθη,
σβήνοντας τα ψέματα,
ονοματίζοντας σωστά, χωρίς ρομαντισμούς,
τα παιδιά,
χωρίς αναγραμματισμούς ηλικίας
σημαδεμένα από την αστραπή
τη γνώση της μοναξιάς της δύναμης
που σε μας άργησε τόσο πολύ να ‘ρθει.
Ρένα Χατζιδάκη, Κατάσταση πολιορκίας
Kι ένα υπέροχο απόσπασμα για το αλάνθαστο ένστικτο των παιδιών. Για τις αλήθειες τους που απροκάλυπτα ξεγυμνώνονται. Για τις αλήθειες μας που καλοκρύβουμε πίσω από «εάν» και «εφόσον» και «μπορεί», ετούτος ο λόγος της Μάρως Βαμβουνάκη.
«Τα παιδιά γνωρίζουν για μας περισσότερα από όσο εμείς για τον εαυτό μας, για το τι συμβαίνει στην οικογένεια, κι ας το κρατούν επτασφράγιστο μυστικό οι μεγάλοι. Ξεχωρίζουν αυτόματα ποιος ξένος είναι καλός άνθρωπος, τις προθέσεις του, την ψυχική του ποιότητα, αγαπούν σπαρακτικά, θυσιαστικά τα σκυλάκια, τα πουλιά, όλα τα ελάχιστα και ασθενή του κόσμου, γιατί καταλαβαίνουν τη μετοχή τους στην Αλήθεια.Και πόσο δύσκολο να θες να διδάξεις στα παιδιά του Παραδείσου τους κανονισμούς της δικής μας κατάστασης, της πτώσης μας. Να τα προσαρμόσεις! Πού;…Να τους αφαιρείς την αγαλλίαση, την έκσταση, κάνοντάς τα όλο και πιο λογικά, συμβατικά λογικά, να τα πονηρεύεις να επιζήσουν. Για να επιζήσουν θα πρέπει να τους μειώνεις και να τους λερώνεις το να ζουν. Να τα κατεβάσεις από το υπέρλογο όπου ταξιδεύουν σαν άγγελοι και να τα προσγειώσεις στον κόσμο που τόσο συμβιβασμένα και μίζερα φτιάξαμε όπως-όπως οι μεγάλοι. Να τους περιορίσεις την απέραντη ύπαρξη σε μια κοσμική, άρα υποκριτική ύπαρξη. Ίσως γι’ αυτό είναι συχνά μελαγχολικά κι απόμακρα, ίσως γι’ αυτό όσο πάνε προς την εφηβεία μας βγάζουν το θυμό τους. Μια αχνή αίσθηση εξορίας στο βλέμμα τους ανατέλλει από νωρίς.»
Μάρω Βαμβουνάκη (Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης)
Πρότζεκτ αφιερωμένο στην χαμένη παιδική αθωότητα, θέλει να καταδικάσει όσους έκαναν τα παιδιά, θύματα των πολέμων τους.
Σε τέτοιες σκέψεις μάς οδηγούν οι συγκλονιστικές, ιστορικές φωτογραφίες που βλέπουμε παρακάτω, από τις οποίες με ανθρώπινη, καλλιτεχνική παρέμβαση, αφαιρέθηκαν ο θάνατος, η καταστροφή και η παιδική δυστυχία. Δείτε πώς ένας ακτιβιστής illustrator μεταμορφώνει τις ιστορικές εικόνες για ένα πρότζεκτ με ισχυρό αντιπολεμικό μήνυμα. Ευλογημένα τα χέρια του, μια και βλέπει την ζωή όπως την επινόησε ο δημιουργός και όχι η ανθρώπινη αθλιότητα. Το πρότζεκτ στηρίζεται σε μια σειρά εμβληματικών φωτογραφιών που θεωρούνται ιστορικές και έχουν πρωταγωνιστήσει σαν εικόνες που έδωσαν το στίγμα σε σημαντικά γεγονότα.
Έχοντας δημιουργήσει αρκετές δημοφιλείς σειρές εικονογραφήσεων στο παρελθόν, ο ζωγράφος Gunduz Aghayev εμπνέεται μία καινούργια σειρά εικόνων που ονομάζεται «Imagine». 34 ετών, από το Αζερμπαϊτζάν, έχοντας έντονη δράση σε κοινωνικά ζητήματα, δεν είναι η πρώτη φορά που μέσα από τη δουλειά του καυτηριάζει γεγονότα και παγκόσμια ζητήματα.
Το θέμα λοιπόν είναι τα παιδιά και η απώλεια της αθωότητας. Παιδιά που συμμετέχουν χωρίς να το επιλέγουν στα «παιχνίδια» του κέρδους, της εκμετάλλευσης και των πολέμων των ενήλικων, χάνοντας για πάντα το χαμόγελο και την ανεμελιά τους.
«Ας κάνουμε τον κόσμο τόσο τέλειο όπως τα παιδιά, για τα παιδιά», λέει ο καλλιτέχνης για το πρότζεκτ «Imagine».
Πόλεμος στο Βιετνάμ: Το «κορίτσι της ναπάλμ», η διάσημη φωτογραφία από τον πόλεμο του Βιετνάμ μεταμορφώνεται σε μια φωτογραφία με χαμογελαστά παιδιά που δεν τρέχουν να σωθούν,
αλλά για παίξουν.
Ο Gunduz χρησιμοποιεί σούπερ ήρωες στις εικόνες του. Στη συγκεκριμένη, ένας στρατιώτης απομακρύνει μικρά παιδιά από τις εκρήξεις στο Βιετνάμ και τη μετέτρεψε σε σκηνή από ταινία δράσης κινουμένων σχεδίων. Στην εκδοχή του ο Superman, ο Spiderman και ο Batman βοηθούν να σωθούν τα παιδιά.
Η συγκλονιστική φωτογραφία του Kevin Carter που έχει βραβευθεί με Pulitzer (1993), χωρίς την οσμή του θανάτου.
Ο πνιγμός του τρίχρονου προσφυγόπουλου που ξεβράστηκε στις ακτές της Μεσογείου πρόσφατα συγκλόνισε όλη την υφήλιο. Στην απεικόνιση του Gunduz, ο μικρός Alan φτιάχνει χαρούμενος κάστρα στην άμμο.
Ο γιος του δολοφονημένου δημοσιογράφου Elmar Huseynov από το Αζερμπαιτζάν αγκαλιάζει το πορτρέτο του νεκρού πατέρα του. Στην εκδοχή του Gunduz, πατέρας και γιος είναι αγκαλιασμένοι και περικυκλωμένοι από σύννεφα.
Τα παιδιά που κοιτάζουν το γκρεμισμένο από τους βομβαρδισμούς σπίτι τους στη Γερμανία (1940), στην εκδοχή του Gunduz, απλά βλέπουν ένα παραμυθένιο κόσμο να αναδύεται μέσα από συντρίμμια.
Η Tehani και η Ghada είναι δυο κορίτσια, που ενώ είναι ακόμα παιδιά, στέκονται στωικά δίπλα στους συζύγους τους. Στον «κόσμο» του Gunduz τα κορίτσια στέκονται δίπλα σε δυο σκιάχτρα, ελεύθερα και χαμογελαστά.
Η εικόνα του Εβραίου γιατρού Janusz Korczak, που επέλεξε να πεθάνει μαζί με τα παιδιά στο ορφανοτροφείο του στο Ολοκαύτωμα παρά να τα εγκαταλείψει έγινε η εικόνα του ιδίου να ξεναγεί τα παιδιά σε ένα Μουσείο για το Ολοκαύτωμα.
Ο Joe O’Donnell απαθανάτισε το παιδί που κουβαλούσε στην πλάτη του το νεκρό αδελφάκι του μετά τη βόμβα στο Ναγκασάκι, αλλά ο Gunduz έδωσε και πάλι ζωή στο παιδί το οποίο απλά παίζει στην πλάτη του αδερφού του.
Έτσι, ο εξαιρετικός αυτός καλλιτέχνης αλλάζει τις φωτογραφίες με παιδιά – θύματα μεγάλων ιστορικών στιγμών και τραγωδιών, προσθέτει τις δικές του πινελιές και προσφέρει μια εναλλακτική ματιά για το πως θα έπρεπε να είναι η πραγματικότητα. Σ΄έναν κόσμο δίκαιο, ανθρώπινο, όπου η παιδικότητα υμνείται και δεν συνθλίβεται. Εκεί που τα παιδιά, έχουν τη ζωή που τους αξίζει.
Πηγή: koutipandoras.gr, lifo.gr
Αυτή η εργασία έχει άδεια χρήσης Creative Commons Αναφορά δημιουργού4.0.
