Το «Turning Red» (Πάντα στο Κόκκινο) είναι ένα παιδικό animation που αναφέρεται ευθέως σε ζητήματα όπως η εφηβική σεξουαλικότητα,οι σκοτούρες και τις ανησυχίες της εφηβείας μιλάει ανοιχτά για την αγχώδη διαταραχή.
Η ταινία χρησιμοποιεί πολύ έξυπνα τη μεταφορά για να εξερευνήσει την εφηβεία, τηνέμμηνο ρύσηκαι το μεγάλωμα ενός κοριτσιού.
Η πρώτη περίοδος ενός κοριτσιού αποτελεί ένα σπουδαίο ορόσημο στην ανάπτυξή του. Η αναμονή μέχρι την πρώτη περίοδο μπορεί να είναι συναρπαστική και συνάμα αγχωτική. Όμως τι να περιμένει, πώς να προετοιμαστεί και πώς να αντιμετωπίσει ένα μικρό κορίτσι την περίοδό του την ημέρα που επιτέλους θα έρθει;
Η παραγωγόςLindsey Collins είπε:«Το ζητούμενο είναι να παρουσιάσουμε αυτό το θέμα στην οθόνη και ενώ είναι κάτι τόσο σοβαρό, συνάμα να το παρουσιάσουμε και με μια αστεία πλευρά».
Πρόκειται για μια ιστορία ενηλικίωσης με πρωταγωνίστρια τη Mei Lee. Στην ταινία η Μέι Λι είναι μια νεαρή κοπέλα που γίνεται δεκατριών χρονών. Το καλωσόρισμά της στην εφηβεία συνοδεύεται από μια κατάρα(;) που κατατρέχει όλες τις γυναίκες της οικογένειάς της από τη γέννησή τους. Όποτε οι ορμόνες της κοχλάζουν και τα συναισθήματά της γίνονται εντονότερα, η Μέι Λι μεταμορφώνεται σε ένα κόκκινο χνουδωτό πάντα τεραστίων διαστάσεων .
Αυτό το animation της νέας εποχής στοχεύει σε μια εκ βαθέων συζήτηση μεταξύ γονέων και τέκνων μετά την προβολή. Mια συζήτηση που δεν θα έχει περιεχόμενο σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης μόνο αλλά και οριοθέτησης και επαναπροσδιορισμού της σχέσης μεταξύ τους.
Δείτε την ταινία μεταγλωττισμένη πατώντας στην παρακάτω εικόνα
Λίγα λόγια για την υπόθεση
Η Mei Lee είναι ένα ντροπαλό, αξιολάτρευτο κορίτσι στην εφηβεία. Με μία μαμά υπερπροστατευτική σε βαθμό “κακουργήματος” που κάνει την καθημερινότητα της Μei Lee ακόμα πιο δύσκολη και άβολη. Μπορεί λοιπόν η 13χρονη Μέιλιν να ξεχωρίζει με την έντονη προσωπικότητά της, όμως, τίποτα δεν συγκρίνεται με το γιγάντιο αγχώδες κόκκινο χνουδωτό πάντα στο οποίο μεταμορφώνεται κάθε φορά που την κατακλύζει ένα έντονο συναίσθημα. Πάντα δηλαδή, αν κρίνουμε από το πέρασμά της στην εφηβεία…. και το γεγονός ότι η υπερπροστατευτική μητέρα της, Μινγκ, μπλέκεται συνεχώς στα πόδια της, δεν βελτιώνει την ανεξέλεγκτη κατάσταση της Μέιλιν.Η γλυκιά πρωταγωνίστρια όταν ζοριστεί μετατρέπεται ξαφνικά σε ένα τεράστιο … πάντα. Σαν μια ροζ έκρηξη και πουφ… ένα γλυκό πάντα τρέχει στους δρόμους της πόλης σαν τρελό!!! Το θέμα τώρα είναι να καταλάβει η Mei Lee πως γίνεται αυτή η μαγική, τρελή μεταμόρφωση αλλά και με ποιον τρόπο θα μπορέσει να ελέγχει τα συναισθήματά της από δω και πέρα..
Σκηνοθεσία :Η σκηνοθέτης της ταινίας είναι η Καναδοκινέζα Domee Shi, βραβευμένη με Όσκαρ καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους για την ταινία “Bao”, το 2018.
Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους είναι η νεαρή Rosalie Chiang, ενώ τη μαμά της θα υποδυθεί η Sandra Oh (Killing Eve, Grey’s Anatomy)
Ο σχεδιασμός της ταινίας
Η Pixar επιστρέφει με νέα ταινία και αυτή τη φορά βάζει στο επίκεντρο τους ξεκαρδιστικούς και αναπόφευκτους μπελάδες της εφηβείας που αναστατώνουν την ηρωίδα της ταινίας και τον περίγυρό της.
«Ήθελα να εξερευνήσω τις συγκρούσεις ενός κοριτσιού στην εφηβεία, πώς διχάζεται ανάμεσα στο να είναι μια καλή κόρη και πώς αποδέχεται την πραγματική, πιο ζόρικη εκδοχή της προσωπικότητάς της» ..
Η σχέση μητέρας-κόρης βρίσκεται στο επίκεντρο της ταινίας και είναι ένα θέμα που απασχολεί τη σκηνοθέτιδα.«Είπα ότι θα χρειαζόμουν μια ολόκληρη ταινία μεγάλου μήκους για να αποδώσω τη σχέση μιας κόρης με τη μαμά της» λέει η Shi. «Η σχέση αυτή δεν είναι ποτέ άσπρο ή μαύρο. Στην αρχή της ταινίας, η Μέι αγαπά γνήσια αυτή τη σχέση με τη μαμά της, αλλά ωθείται σε νέες κατευθύνσεις, όπως όλοι στην ηλικία της.
Είναι ώρα για μεγάλες αλλαγές».
Στην ταινία Πάντα στο Κόκκινο, η φάση της εφηβείας αποτυπώνεται με έναν απρόσμενο, εξωφρενικό τρόπο: όταν τα συναισθήματα κατακλύζουν τη Μέι, τότε «φουσκώνει» και γίνεται ένα τεράστιο κόκκινο πάντα. «Τη μια στιγμή, όλα είναι τέλεια» λέει η Shi. «Και μετά, όπως συμβαίνει σε όλους μας, ξαφνικά επικρατεί ο τρόμος. Γίνεται πανύψηλη, πιο πεινασμένη και πιο συναισθηματική. Μεταμορφώνεται σε ένα τεράστιο κόκκινο πάντα και ο μόνος τρόπος να επιστρέψει στη μορφή ενός κανονικού κοριτσιού είναι να πάρει βαθιές ανάσες, να ηρεμήσει και να ελέγξει τα συναισθήματά της.
Είναι σαν τον Hulk, αλλά πιο χαριτωμένη».«Έχει να κάνει με τη στιγμή στη ζωή μας όπου προσπαθούμε να καταλάβουμε ποιοι είμαστε. Έχουμε ένα κορίτσι διχασμένο ανάμεσα στην οικογένεια και τους φίλους της, που μαθαίνει ότι δεν είναι καθόλου αυτή που νομίζει ότι είναι. Κι έχουμε μια μητέρα της οποίας η κόρη ενδιαφέρεται ξαφνικά για παράξενη μουσική και για αγόρια, μια μητέρα που παλεύει να αφήσει την κόρη της ελεύθερη για να γίνει αυτό που είναι να γίνει. Είναι ένα πανανθρώπινο θέμα που είναι αληθινό είτε είσαι γονιός, είτε παιδί, είτε και τα δύο».
Αλλά, λέει η Collins, δεν είναι μόνο το θέμα που κάνει την ταινία ξεχωριστή, αλλά και η προσέγγιση της Shi. «Η Domee έχει μια ενέργεια που προσωπικά με συνεπαίρνει, είναι μια ασταμάτητη μηχανή» λέει η Collins. «Κινείται γρήγορα, είναι πολύ αποφασιστική. Προσδίδει μια απρόσμενη και αμετανόητη ιδιομορφία στην αφήγησή της, στο στυλιζάρισμά της και σε όλη την ταινία». Η σκηνοθέτιδα Domee Shi ήθελε πραγματικά να γνωρίσει τους χαρακτήρες της ταινίας. «Είναι σημαντικό να βρεις τους χαρακτήρες από την αρχή, αν θες να πεις μια καλή ιστορία» λέει. «Ο στόχος μου ήταν να ερωτευτούν οι θεατές τους χαρακτήρες, να θέλουν να ακολουθήσουν το ταξίδι τους».
«Έχει να κάνει με τη στιγμή στη ζωή μας όπου προσπαθούμε να καταλάβουμε ποιοι είμαστε. Έχουμε ένα κορίτσι διχασμένο ανάμεσα στην οικογένεια και τους φίλους της, που μαθαίνει ότι δεν είναι καθόλου αυτή που νομίζει ότι είναι. Κι έχουμε μια μητέρα της οποίας η κόρη ενδιαφέρεται ξαφνικά για παράξενη μουσική και για αγόρια, μια μητέρα που παλεύει να αφήσει την κόρη της ελεύθερη για να γίνει αυτό που είναι να γίνει. Είναι ένα πανανθρώπινο θέμα που είναι αληθινό είτε είσαι γονιός, είτε παιδί, είτε και τα δύο».
Αλλά, λέει η Collins, δεν είναι μόνο το θέμα που κάνει την ταινία ξεχωριστή, αλλά και η προσέγγιση της Shi. «Η Domee έχει μια ενέργεια που προσωπικά με συνεπαίρνει, είναι μια ασταμάτητη μηχανή» λέει η Collins. «Κινείται γρήγορα, είναι πολύ αποφασιστική. Προσδίδει μια απρόσμενη και αμετανόητη ιδιομορφία στην αφήγησή της, στο στυλιζάρισμά της και σε όλη την ταινία». Η σκηνοθέτιδα Domee Shi ήθελε πραγματικά να γνωρίσει τους χαρακτήρες της ταινίας. «Είναι σημαντικό να βρεις τους χαρακτήρες από την αρχή, αν θες να πεις μια καλή ιστορία» λέει. «Ο στόχος μου ήταν να ερωτευτούν οι θεατές τους χαρακτήρες, να θέλουν να ακολουθήσουν το ταξίδι τους».
Στις αρχές του 2000, στο Τορόντο, ένα 13χρονο κορίτσι κινεζικής καταγωγής, μετά από ένα εξευτελιστικό περιστατικό, το οποίο προκλήθηκε από την υπερπροστατευτική μητέρα της, ξυπνάει μεταμορφωμένο σε ένα κόκκινο panda. Αυτή είναι η κεντρική ιδέα της νεότερης ταινίας της Pixar, που χρησιμοποιεί το στοιχείο του φανταστικού για να εξερευνήσει με έναν διασκεδαστικό τρόπο την πολύπλοκη φάση της εφηβείας και της ενηλικίωσης. Η μικρή Meilin μεγαλώνει σε ένα “παραδοσιακό” σπίτι, η μητέρα της, αναθρεμμένη και η ίδια με αυστηρές αρχές σε ένα κατευθυνόμενο περιβάλλον, ρίχνει τη “σκιά” των υψηλών προσδοκιών της επάνω της, δημιουργώντας της μεγάλη πίεση να φανεί αντάξια.
Οι συμβολισμοί της ταινίας-
Σύμφωνα με την Shi, το κόκκινο πάντα είναι μια μεταφορά όχι μόνο για την εφηβεία, αλλά και για το τι κληρονομούμε από τις μαμάδες μας και πώς αντιμετωπίζουμε τα πράγματα που κληρονομούμε από αυτές.
«Η Mei μεγαλώνει εγκλωβισμένη ανάμεσα σε δύο κόσμους, Ανατολή και Δύση, αλλά βρίσκεται επίσης σε αυτήν τη φάση της ζωής της όπου συμβαίνουν πολλές αλλαγές, όχι μόνο στο σώμα της, αλλά και στη σχέση της με τη μαμά της και τους φίλους της», δήλωσε η σκηνοθέτης Domee Shi.
Ανάλυση της ταινίας
Η ταινία αναφέρεται στην αδιαπραγμάτευτη για τους γονείς παρεμβατικότητα και την αποφασιστική (όχι συναποφασιστική) συμμετοχή στη ζωή των απογόνων τους, μια διαχρονική, νοσηρή κατάσταση που ανανεώνει τη δεξαμενή τραυματισμένων ενηλίκων.
Η 13χρονη Mei με κουρελιασμένη αυτοπεποίθηση, διχάζεται ανάμεσα στο να μείνει ως υπάκουη κόρη της μητέρας της ή να αφεθεί στο χάος της εφηβείας».
«Χρειαζόμασταν ο χαρακτήρας μας, η Mei, να έχει εμμονή με κάτι που η μαμά της δεν θα ενέκρινε», είπε ο Shi σε προηγούμενη συνέντευξη. «Ήθελα να απεικονίσω μπάντες αγοριών, να τους αποτίσω φόρο τιμής και να τους κάνω ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας της ζωής της Mei , γιατί για πολλά έφηβα κορίτσια και αγόρια, ένα boy band αποτελεί την μεγαλύτερη αγάπη και εμμονή. Ήταν απλώς ένας ακρογωνιαίος λίθος στη ζωή τους, στο να μεγαλώσουν, να αναπτύξουν αυτά τα συναισθήματα και να προσπαθούν να καταλάβουν από πού προέρχονται όλα αυτά που νιώθουν».
Η Domi Shee, Κινέζα μεγαλωμένη στον Καναδά όπως η μικρή ηρωίδα της, αντλεί από τη παιδική της ηλικία εικόνες και παραστάσεις για να δημιουργήσει μια αυθεντική ατμόσφαιρα που “μυρίζει” τέλη 90s, αρχές 2000s για μια έφηβη (με την τρέλα των boy bands, τα Tamagotchi και το Karaoke να βρίσκονται στο απόγειό τους στην pop κουλτούρα αυτών των ηλικιών) αλλά και για να μιλήσει, όπως φαίνεται, για την πίεση της παράδοσης που μπορεί να δημιουργήσει αδιέξοδα σε ένα παιδί που αρχίζει να ανακαλύπτει στην εφηβεία την πιο “άγρια” πλευρά του.
Η προσπάθεια να συμφιλιώσει ή να διαλέξει μία από τις δύο αυτές πτυχές του εαυτού της, βρίσκεται στο κέντρο της ταινίας. Στη μια μεριά η μαμά με την “παλιά”, συντηρητική, “παραδοσιακή” οπτική της και στην άλλη ένας θαυμαστός καινούριος κόσμος που ανοίγεται μπροστά με συνεξερευνήτριες τις τρεις φίλες της. Όπως κάθε έφηβος, η Meilin θα αποκαθηλώσει μέσα της τους γονείς για να χτίσει τον ενήλικο, ανεξάρτητο εαυτό της.
Σεξουαλική αφύπνιση, απότομη σωματική αλλαγή, εκρηκτικό θυμικό, όλα αυτά βρίσκουν στην ταινία την αναπαράστασή τους στο κόκκινο panda, το οποίο, για να είμαστε ειλικρινείς, παραείναι “cute” και “γλυκούλι” για να αντιπροσωπεύει την αναδυόμενη “άγρια”, “ατίθαση” πλευρά της ενηλικίωσης. Και δεν είναι μόνο στο επίπεδο της εμφάνισης αυτή η αντίθεση, είναι βαθύτερη. Ας πούμε, από τη μια η ίδια η Meilin λέει πόσο άβολα νιώθει με το καινούργιο της σώμα, λέγοντας μάλιστα ότι μυρίζει, από την άλλη, κανείς δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνεται αφού όλοι το βρίσκουν αξιολάτρευτο και θέλουν να το αγκαλιάσουν. Η μεταμόρφωση γίνεται με τη συνοδεία μιας γλυκύτατης έκρηξης ροζ καπνού.
Γενικότερα, οι μοναδικές αρνητικές συνέπειες του panda στην ζωή της μικρής που τονίζονται σεναριακά, είναι ο επιθετικός θυμός και η ατσουμπαλοσύνη του, ενώ, καταφέρνει να το ελέγξει πολύ γρήγορα. Το panda μοιάζει με κινούμενο ζαχαρωτό για τις αισθήσεις μας, εκτός από τις στιγμές που η ταινία θυμάται ότι πρέπει αυτό το αξιαγάπητο πλασματάκι να εξυπηρετήσει και έναν θεματικό σκοπό. Δεν τολμάει να δημιουργήσει πραγματικά αντιφατικά συναισθήματα στον θεατή και νομίζω αυτό υπονομεύει στο τέλος το κεντρικό δίλημμα της ταινίας.
Η ταινία, όμως, φαίνεται ότι περιλαμβάνει ακόμα μία πρωτιά, που δεν την παρατηρείς με την πρώτη ματιά. Σε μία γρήγορη στιγμή, βλέπουμε μία από τις συμμαθήτριες της πρωταγωνίστριας στην τάξη. Στο δεξί της χέρι διακρίνεται μία μικρή λευκή συσκευή. Αυτή από πολλούς αναγνωρίστηκε ως ένα CGM, ένα Σύστημα Συνεχούς Καταγραφής Γλυκόζης. Πρόκειται για μία συσκευή, την οποία χρησιμοποιούν άτομα με διαβήτη.
Μάλιστα, λίγο αργότερα, σε μία ακόμα πιο γρήγορη σκηνή, παρατηρούμε ένα ακόμα στοιχείο πάνω στην ίδια μαθήτρια. Την βλέπουμε όρθια να έχει πάνω της μία μωβ συσκευή, η οποία φαίνεται να είναι αντλία ινσουλίνης, κάτι που επίσης χρησιμοποιείται από διαβητικούς.Σε κάθε περίπτωση, η ταινία έχει λάβει πολλά θετικά σχόλια γι’ αυτή τη συμπερίληψη, που κανονικοποιεί στο παιδικό κοινό τον τρόπο ζωής των ατόμων που πάσχουν από διαβήτη. Άτομα που υπολογίζεται ότι αγγίζουν περίπου τα 422 εκατομμύρια παγκοσμίως, από τα οποία περίπου 1,1 εκατομμύριο είναι παιδιά με διαβήτη τύπου 1.
Αυτή η εργασία έχει άδεια χρήσης Creative Commons Αναφορά δημιουργού4.0.
