«Ο δημιουργικός ενήλικας είναι το παιδί που επιβίωσε»
Ursula K. Le Guin, Αμερικανίδα συγγραφέας.
Τα παιδιά από μικρή ηλικία έχουν τεράστια αποθέματα δημιουργικότητας.
Όμως δυστυχώς ενώ μεγαλώνουν τα αποθέματα αυτά συνήθως στερεύουν χρόνο με τον χρόνο.Τι κάνουμε λάθος;
Μήπως τα περιορίζουμε υπερβολικά; Μήπως περιμένουμε τα πάντα από εκείνα και όταν δεν τα παίρνουμε απογοητευόμαστε; Μήπως δίνουμε μεγάλη βάση στην «αμοιβή» τους;
Ασφαλώς, η προσδοκία όλων μας είναι να εκπαιδευτούν και να
μορφωθούν τα παιδιά μας μέσα από το Δημοτικό, το Γυμνάσιο και το
Λύκειο. Όμως, η Εκπαίδευση και η Μόρφωση, αποτελούν δύο έννοιες, που
δεν ταυτίζονται. Με την Εκπαίδευση ο άνθρωπος αποκτά πληροφορίες,
γνώσεις και μέθοδο. Η Παιδεία στηρίζεται στα παραπάνω, αλλά δεν
εξαντλείται σε αυτά. Μέσα από συγκεκριμένες δράσεις αποσκοπεί στη
δημιουργία ολοκληρωμένων ανθρώπων, ελεύθερων, υπεύθυνων και ικανών
να αποφασίζουν, να κρίνουν και να αυτοπροσδιορίζονται. Χρειάζονται
όμως κ αι τα δύο και η όσμωσή τους στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού μας
συστήματος είναι αναγκαία. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας
βιώνουμε μόνον τις διαφορές μεταξύ Εκπαίδευσης και Παιδείας…
Εξάλλου η δημιουργικότητα είναι μια έννοια για την οποία υπάρχουν άπειροι ορισμοί. Την παραδοσιακή άποψη η οποία υποστηρίζει ότι η δημιουργικότητα προϋπάρχει ως χάρισμα σε κάποια άτομα, καταρρίπτει η σύγχρονη άποψη, υποστηρίζοντας πως η δημιουργικότητα μπορεί να δομηθεί σε προϋπάρχουσες γνώσεις κι εμπειρίες και να εξελιχθεί με συστηματική δουλειά. Ο ρόλος του εκπαιδευτικού κρίνεται καταλυτικός, καθώς οφείλει να αναζητά συνεχώς δημιουργικές ιδέες και να εφαρμόζει τις δικές του δημιουργικές προσεγγίσεις της διδακτέας ύλης, ανανεώνοντας διαρκώς το διδακτικό υλικό του με καινοτόμες δράσεις που ανταποκρίνονται στη δημιουργική διάσταση της ανθρώπινης ευφυΐας.
Ο Σερ Κεν Ρόμπινσον κάνει μια διασκεδαστική και έντονα συγκινητική πρόταση για τη δημιουργία ενός εκπαιδευτικού συστήματος που να γαλουχεί (αντί να υπονομεύει) τη δημιουργικότητα.
Το εκπαιδευτικό μας σύστημα έχει σμιλεύσει τα μυαλά μας με τον τρόπο που εμείς σμιλεύουμε τη Γη: για μια συγκεκριμένη χρήση. Και δεν θα μας χρησιμεύσει για το μέλλον. Πρέπει να ξανασκεφτούμε τις θεμελιώδεις αρχές με τις οποίες εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας.
Ken Robinson είναι Βρετανός συγγραφέας, ομιλητής και σύμβουλος σε θέματα εκπαίδευσης.
Τα βιβλία (“The Element: How Finding Your Passion Changes Everything”, “Out of Our Minds”, “Finding Your Element: How to Discover Your Talents and Passions and Transform Your Life” και το πιο πρόσφατο “Creative Schools: The Grassroots Revolution That’s Transforming Education”) και οι ιδέες του απευθύνονται σε γονείς, στελέχη επιχειρήσεων, καθώς και σε ανθρώπους που αναζητούν μια εναλλακτική διέξοδο για την έκφραση των ικανοτήτων τους στη σύγχρονη εποχή.
Θεωρείται διεθνώς ένας από τους πιο καταξιωμένους ηγέτες στην ανάπτυξη της δημιουργικότητας, της καινοτομίας και του ανθρώπινου δυναμικού στους τομείς της εκπαίδευσης και των επιχειρήσεων. Το 2003 χρίσθηκε ιππότης, παίρνοντας τον τίτλο του Sir, από τη βασίλισσα Ελισάβετ για τη συμβολή του στις τέχνες και την εκπαίδευση, ενώ εκτιμάται ότι πάνω από 250 εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο έχουν παρακολουθήσει τις περίφημες ομιλίες του στο συνέδριο TED το 2006, 2010 και 2013.
Πρόκειται για έναν αυθεντικό πρωτοπόρο της σκέψης που τολμά να οραματίζεται ένα καλύτερο μέλλον για την ανθρωπότητα και μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για όλους μας.
O ίδιος δηλώνει ότι αποστολή του είναι να μεταμορφώσει την κουλτούρα της εκπαίδευσης και των οργανισμών μέσα από μία πιο πλούσια αντίληψη ως προς τη δημιουργικότητα και τη νοημοσύνη.
“Μήπως τα σχολεία σκοτώνουν τη δημιουργικότητα;”
Σύμφωνα με τα λεγόμενα του, οι άνθρωποι γεννιούνται διαθέτοντας εν δυνάμει τεράστια αποθέματα ταλέντου και ικανοτήτων, τα οποία όμως στην πορεία της ζωής τους καταστέλλονται, κυρίως λόγω του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί το σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα παγκοσμίως. Εκπαιδευόμαστε για να γίνουμε καλοί εργάτες και όχι για να σκεφτόμαστε δημιουργικά.
Πως ακριβώς συμβαίνει αυτό;
Ιδανικά, κάθε γονιός προσπαθεί να προετοιμάσει και να παρέχει την κατάλληλη εκπαίδευση στο παιδί του ώστε εκείνο να διεκδικήσει μελλοντικά, στα πλαίσια της επαγγελματικής του αποκατάστασης, τη δική του θέση σε ένα εξαιρετικά ρευστό περιβάλλον, έτσι όπως αυτό διαμορφώνεται με βάση τα νέα δεδομένα της παγκοσμιοποίησης και της γενικότερης αστάθειας που επικρατεί στον κόσμο.
Κατά γενική ομολογία όμως το παλιό στερεότυπο “σκληρή δουλειά – καλοί βαθμοί – πανεπιστήμιο – δουλειά” δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, καθώς ένα πτυχίο πανεπιστημίου δεν διασφαλίζει πλέον μία καλή θέση εργασίας. Ξαφνικά, τα πτυχία δεν αξίζουν τίποτα.
Βρισκόμαστε σε μια συνθήκη ακαδημαϊκού πληθωρισμού. Και αυτό υποδηλώνει ότι ολόκληρη η δομή της εκπαίδευσης μετατοπίζεται κάτω από τα πόδια μας. Γι’αυτό πρέπει να επαναθεωρήσουμε την οπτική μας πάνω στην έννοια της νοημοσύνης.
Το πρόβλημα είναι ότι το σημερινό σύστημα εκπαίδευσης επινοήθηκε και σχεδιάστηκε κατά τον 19ο αιώνα, σύμφωνα με τις αρχές του Διαφωτισμού και υπό τις οικονομικές συνθήκες και ανάγκες της Βιομηχανικής Επανάστασης. Η δημιουργία δημόσιας εκπαίδευσης – δωρεάν και διαθέσιμης σε όλους – ήταν μια επαναστατική ιδέα πριν τα μέσα του 19ου αιώνα, δεδομένου ότι τέτοιου είδους συστήματα θεωρούνταν αδιανόητα εκείνη την εποχή.
Έτσι επικράτησε ένα οικονομικό-κοινωνικό μοντέλο ιεράρχησης με δύο πόλους : τον οικονομικό και τον ακαδημαϊκό και κατ’ επέκταση η πεποίθηση ότι υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι: οι ακαδημαϊκοί (έξυπνοι) και οι μη ακαδημαϊκοί (όχι έξυπνοι).
Ο βαθμός ακαδημαϊκής ικανότητας, ενδόμυχα, κυριαρχεί στην αντίληψη μας περί αξιόλογησης της νοημοσύνης των άλλων. Όλο το σύστημα δημόσιας εκπαίδευσης είναι μια παρατεταμένη διαδικασία με στόχο την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο. Κατά συνέπεια, πολλοί ταλαντούχοι, λαμπροί και δημιουργικοί άνθρωποι στιγματίζονται και θεωρούνται όχι ιδιαίτερα έξυπνοι, επειδή είναι καλοί σε κάτι για το οποίο τα σχολεία δεν έχουν δώσει την πρέπουσα αξία και σημασία.
Με αυτά τα δεδομένα και κριτήρια έχει χτιστεί η δημόσια εκπαίδευση σήμερα, με αποτέλεσμα να προκαλείται χάος στις ζωές των ανθρώπων.
Τα σχολεία είναι οργανωμένα πάνω στη νοοτροπία της φάμπρικας και των γραμμών παραγωγής, που μεταφράζεται ως ένα μοντέλο συμμόρφωσης, υποταγής και τυποποίησης των παιδιών σε ένα συγκεκριμένο σύστημα εκπαίδευσης.
Tα σύγχρονα παιδιά μεγαλώνουν σε μια εποχή με περισσότερα ερεθίσματα από κάθε άλλη περίοδο στην ιστορία της γης. Κατακλύζονται συνεχώς από πληροφορίες και αποσπάται η προσοχή τους από κάθε είδους πλατφόρμα: υπολογιστές, κινητά τηλέφωνα, tablets, διαφημίσεις, εκατοντάδες κανάλια, με αποτέλεσμα το σχολείο να θεωρείται βαρετό. Δεν είναι τυχαίο ότι συνταγογραφούνται φάρμακα για ADHD (Διαταραχή Eλλειματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητα) στα παιδιά, ειδικά στις ΗΠΑ, ώστε να τα κρατάνε συγκεντρωμένα και ήρεμα.
H νοημοσύνη είναι κάτι ποικιλόμορφο, δυναμικό και ξεχωριστό σε κάθε άτομο.
Αποκλίνουσα σκέψη
Aποκλίνουσα σκέψη είναι η ικανότητα κάθε ανθρώπου να σκέφτεται μη γραμμικά και να επινοεί όσο το δυνατόν περισσότερες λύσεις ή ερμηνείες πάνω σε ένα συγκεκριμένο πρόβλημα ή μία ερώτηση. Πρόκειται για τη βασική ικανότητα για δημιουργικότητα, ενώ η δημιουργικότητα ορίζεται ως η διαδικασία παραγωγής αυθεντικών ιδεών που έχουν αξία.
Σε μια διαχρονική έρευνα για την αποκλίνουσα σκέψη που διεξήχθη σε 1.500 παιδιά, από την ηλικία των 3-5 ετών έως τα 13-15 χρόνια τους, το αρχικό σκορ ήταν 98% στις ηλικίες του νηπιαγωγείου ενώ στη συνέχεια, όταν ξεκίνησε η επίσημη εκπαίδευση τους στα σχολεία, οι τάσεις ήταν φθίνουσες.
Τα ευρήματα της συγκεκριμένης έρευνας έδειξαν δύο σημαντικά στοιχεία: 1. Όλοι διαθέτουμε την ικανότητα για αποκλίνουσα σκέψη και 2. Η ικανότητα αυτή κατά βάση επιδεινώνεται σε βάθος χρόνου.
Πολλά πράγματα συνέβησαν σε αυτά τα παιδιά, το βασικότερο όμως είναι ότι έγιναν πιο “μορφωμένα”. Δεν φταίνε οι δάσκαλοι γι’ αυτό, αλλά το DNA της εκπαίδευσης. Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, αρχίζουμε να τα εκπαιδεύουμε σταδιακά από τη μέση και πάνω και στη συνέχεια επικεντρωνόμαστε στo κεφάλι τους.
Οι Τέχνες
Οι τέχνες είναι ακόμα ένα θύμα αυτής της νοοτροπίας. Οι τέχνες εκφράζουν την αισθητική εμπειρία, όπου όλες οι αισθήσεις μας λειτουργούν στο αποκορύφωμα τους, είμαστε παρόντες στην τρέχουσα στιγμή και αισθανόμαστε πλήρως ζωντανοί.
Όταν δίνονται φάρμακα για ADHD στα παιδιά, αναισθητοποιούνται οι αισθήσεις τους σ’αυτό που τους συμβαίνει, ενώ κανονικά θα έπρεπε να ξυπνούσαμε τις ικανότητες και τα ταλέντα τους!
Κάθε εκπαιδευτικό σύστημα στη γη έχει ακριβώς την ίδια ιεράρχηση θεμάτων. Στην κορυφή βρίσκονται τα μαθηματικά και οι γλώσσες, ακολουθούν οι ανθρωπιστικές επιστήμες και τελευταίες βρίσκονται οι τέχνες.
Επιπλέον, σε κάθε σύστημα υπάρχει ιεράρχηση και εντός των τεχνών. Οι καλές τέχνες και η μουσική διαθέτουν συνήθως μεγαλύτερο πρεστίζ σε σύγκριση με την υποκριτική και το χορό.
Δεν υπάρχει κανένα σύστημα στον πλανήτη που να διδάσκει χορό σε καθημερινή βάση, όπως διδάσκονται τα μαθηματικά.
Τι πρέπει να γίνει
Ο Ken Robinson υποστηρίζει ότι η δημιουργικότητα είναι εξίσου σημαντική στον τομέα της εκπαίδευσης και της παιδείας και οφείλουμε να την αντιμετωπίζουμε αντίστοιχα με την πρέπουσα σημασία. Ως εκ τούτου, τα σχολεία θα πρέπει να αναπτύξουν ένα ευρύτερο πρόγραμμα σπουδών, όπου οι τέχνες θα κατέχουν σημαντική θέση στα πλαίσια αυτής της προσέγγισης.
Το ανθρώπινο μυαλό είναι μοναδικά δημιουργικό, όμως πολλοί άνθρωποι δεν έχουν αίσθηση των αληθινών ταλέντων τους. Η εκπαίδευση έχει ένα σημαντικό ρόλο, να μας βοηθήσει να εκπληρώσουμε πλήρως το δυναμικό μας ως άνθρωποι – να αυτοπραγματωθούμε, όμως οι διαδικασίες μέσα από τις οποίες πραγματοποιείται η αξιολόγηση των ικανοτήτων μας έχουν σχεδιαστεί για άλλες εποχές και άλλους σκοπούς.
Οι άνθρωποι είναι εκ φύσεως διαφορετικοί και διακατέχονται από περιέργεια. Oι δάσκαλοι οφείλουν να διευκολύνουν και να υποστηρίζουν τη μάθηση και όχι να την εμποδίζουν, όπως συχνά συμβαίνει. Ο ρόλος της εκπαίδευσης είναι να αφυπνίσει και να αναπτύξει τις δημιουργικές δυνάμεις που έχουμε όλοι μέσα μας. Αντ’ αυτού επικρατεί μια νοοτροπία τυποποίησης, η οποία δεν εστιάζει στη διδασκαλία και τη μάθηση αλλά στις εξετάσεις.
Οι εξετάσεις θα πρέπει να λειτουργούν θετικά ως διαγνωστικό εργαλείο και όχι ως κυρίαρχη κουλτούρα στην εκπαίδευση.
Τα εκπαιδευτικά συστήματα που ξεχωρίζουν στην εποχή μας βασίζονται σε τρεις πυλώνες:
1. Eξατομικευμένη διδασκαλία και μάθηση, δίνοντας έμφαση στην περιέργεια, ατομικότητα και δημιουργικότητα των μαθητών ως μέσο παρακίνησης τους.
2. Έμφαση στην υψηλής ποιότητας κατάρτιση και επαγγελματική υποστήριξη-ανάπτυξη του διδακτικού προσωπικού, από τη σκοπιά της επένδυσης και όχι του κόστους.
3. Μεταβίβαση ευθύνης και σε σχολικό επίπεδο για τη σωστή υλοποίηση του προγράμματος-έργου.
Η ανθρώπινη φαντασία είναι ένα δώρο το οποίο πρέπει να χρησιμοποιήσουμε προσεκτικά και με σύνεση. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί όταν αντιληφθούμε όλο τον πλούτο των δημιουργικών μας ικανοτήτων και τα παιδιά μας για την ελπίδα που είναι.
Το καθήκον μας είναι να τους προσφέρουμε μια ολιστική εκπαίδευση, ώστε να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν το μέλλον. Εμείς μπορεί να μην το βλέπουμε, αλλά εκείνα μπορούν να το δουν και η δουλειά μας είναι να τους βοηθήσουμε ώστε να καταφέρουν κάτι σε αυτό.
Υπάρχουν και σχολεία που κάνουν εξαιρετική δουλειά, όμως αυτό συμβαίνει παρά την κυρίαρχη κουλτούρα της εκπαίδευσης και όχι εξαιτίας της. Πολλές από τις τρέχουσες πολιτικές βασίζονται σε μηχανιστικές αντιλήψεις της εκπαίδευσης, σαν να πρόκειται για μια βιομηχανική διαδικασία η οποία μπορεί να βελτιωθεί μόνο με την παροχή καλύτερων δεδομένων και με μικρομετατροπές.
Η εκπαίδευση είναι ένα ανθρώπινο και όχι μηχανικό σύστημα. Αφορά ανθρώπους που είτε θέλουν είτε δεν θέλουν να μάθουν.
Αν αλλάξουμε τις συνθήκες, δώσουμε στους ανθρώπους εναλλακτικές προοπτικές, προσδοκίες και ένα ευρύτερο φάσμα ευκαιριών, αν ενισχύσουμε και εκτιμήσουμε τη σχέση μεταξύ δασκάλων και μαθητών, αν προσφέρουμε τη διακριτική ευχέρεια στους ανθρώπους να είναι δημιουργικοί και καινοτόμοι σε αυτό που κάνουν, τότε τα σχολεία θα ανθίσουν.
O πραγματικός ρόλος της ηγεσίας είναι η εκπαίδευση και αυτό ισχύει σε όλα τα επίπεδα, όχι όμως στα πλαίσια ενός συστήματος “διαταγής και υποταγής”, αλλά μέσα από τη δημιουργία ενός κλίματος δυνατοτήτων. ‘Ετσι οι άνθρωποι θα σταθούν στο ύψος τους και θα καταφέρουν πράγματα που κανείς δεν προσδοκούσε.
Περισσότερες πληροφορίες για το έργο του Ken Robinson μπορείς να βρεις εδώ:
Do schools kill creativity? (Φεβρουάριος 2006)
Bring on the learning revolution (Φεβρουάριος 2010)
How to escape education’s death valley (Απρίλιος 2013)
Αναπτύσσοντας την δημιουργικότητα και την καινοτομία στην εκπαίδευση
Τα εκπαιδευτικά συστήματα σε όλο τον κόσμο αλλάζουν συνεχώς με ταχείς ρυθμούς. Οι πληροφορίες αλλάζουν καθημερινά και ο όγκος των πληροφοριών που μαθαίνουν τα παιδιά μας γίνεται όλο και πιο μεγάλος και γεμάτος προκλήσεις με κάθε γενιά που περνάει.
Έχοντας αυτό υπόψη, είναι σημαντικό τα εκπαιδευτικά συστήματα να γίνουν πιο ευέλικτα, πιο προσαρμοστικά, πιο δημιουργικά και πιο καινοτόμα. Αλλά πώς μπορεί να εφαρμοστεί αυτό από τα σχολεία και τους φορείς και πώς αυτά τα ιδρύματα είναι έτοιμα να αντιμετωπίσουν τις επερχόμενες προκλήσεις που θα παρουσιαστούν μέσα σε λίγους μήνες ή σε λίγα χρόνια;
Πρέπει να γίνουν αλλαγές τώρα, διαφορετικά θα βρεθούμε απροετοίμαστοι. Σε αυτό το άρθρο, θα διερευνήσουμε τρόπους με τους οποίους οι εκπαιδευτικοί μπορούν να γίνουν πιο δημιουργικοί με τις διδακτικές τους μεθόδους, ενθαρρύνοντας τη θετική και δημιουργική σκέψη των μαθητών τους για να τους βοηθήσουν να προετοιμαστούν για το μέλλον.
Project Based Learning
Η παραδοσιακή μέθοδος διδασκαλίας ορίζει να ακολουθούν οι μαθητές ένα προκαθορισμένο ωρολόγιο πρόγραμμα, στο οποίο παρακολουθούν διάφορα μαθήματα και συμμετέχουν σε διάφορες εργασίες σε κάθε μάθημα. Με την εστίαση των μαθητών σε μια εργασία κάθε φορά, επιτρέπετε σε όλους τους μαθητές σας να συνδυάσουν τη συλλογική τους γνώση σε μια τεχνική που ονομάζεται Project Based Learning. Αυτή η η μέθοδος επιτρέπει στα παιδιά να συνδυάζουν όλα τα θέματα σε ένα μεγάλο έργο.
Αφήστε τους μαθητές να έχουν τον έλεγχο
Στις περισσότερες αίθουσες διδασκαλίας, οι εκπαιδευτικοί ελέγχουν απόλυτα τη ροή των μαθημάτων, ενώ οι μαθητές θα καθίσουν, θα παρακολουθήσουν και θα σημειώσουν ανάλογα. Αυτή είναι μια εξαιρετικά ξεπερασμένη και αναποτελεσματική τεχνική που καταστέλλει την ικανότητα του μαθητή να διδάσκει τον εαυτό του. Επιτρέποντας στους μαθητές να μάθουν από μόνοι τους, ενώ οι εκπαιδευτικοί παραμένουν στην άκρη για να παρέχουν καθοδήγηση και πληροφορίες, όταν είναι απαραίτητο, οι μαθητές μπορούν να μάθουν με πολύ υψηλότερο ρυθμό ανάπτυξης.
Ο Μαρκ Πέτερ, εκπαιδευτικός εμπειρογνώμονας και συγγραφέας στο Academized, εξηγεί: «Το να δίνεις στα παιδιά την ευθύνη να ελέγχουν την εκμάθησή τους ακόμη και από νεαρή ηλικία μπορεί να έχει τεράστιο θετικό αντίκτυπο στις ικανότητες μάθησης καθ ‘όλη τη διάρκεια της ζωής τους, προσφέροντας τους τα εφόδια για υψηλής ποιότητας αποτελέσματα και την γνώση ζωτικών δεξιοτήτων που θα τους βοηθήσουν να αποκρυπτογραφήσουν τα προβλήματα και να τα λύσουν αποτελεσματικά. Προσωπικά, δημιουργώ κατευθυντήριες γραμμές που μπορούν να ακολουθήσουν οι μαθητές για τις εργασίες στα μαθήματα μου. Τους αφήνω με αυτές, προσφέροντας καθοδήγηση και βοήθεια όπου χρειάζεται, και έτσι έχουν την δυνατότητα να διερευνήσουν λύσεις για να βρουν τα δικά τους αποτελέσματα«.
Κάντε χώρο για συζήτηση
Συχνά αναφέρεται και ως μέθοδος διδασκαλίας Harkness. Η τεχνική αυτή χρησιμοποιείται στις αίθουσες διδασκαλίας για να επιτρέψει την ανοικτή συζήτηση. Αντί της παραδοσιακής σειράς με θρανία, τα παιδιά είναι τοποθετημένα κυκλικά, και έτσι παρακινούνται και ενθαρρύνονται να πάρουν τον έλεγχο της δικής τους μάθησης, να αναπτύξουν ιδέες και λύσεις με άλλους μαθητές και να να μοιραστούν τις απόψεις τους.
Προωθήστε την ανεξαρτησία των μαθητών
Αυτή η τεχνική αναφέρεται συνήθως και ως μέθοδος Pestalozzi. Αντί για τις παραδοσιακές μεθόδους διδασκαλίας όπου οι μαθητές πρέπει να δίνουν άμεσες απαντήσεις σε άμεσες ερωτήσεις, η μέθοδος αυτή δίνει στους μαθητές τη δυνατότητα να βρουν τις απαντήσεις εξερευνώντας τις ίδιες τις ερωτήσεις. Αυτή η τεχνική διδάσκει στους μαθητές πολλές διαφορετικές δεξιότητες όπως η επίλυση προβλημάτων, η κριτική σκέψη και τους δίνει τις ευκαιρίες να αναπτύξουν τις δικές τους δυνατότητες.
Ο καθηγητής Mike Brewer, συμφωνεί: «Η ανεξαρτησία των μαθητών είναι ένα κρίσιμο στοιχείο του σημερινού συστήματος μάθησης. Είναι, απλά, αναποτελεσματικό να στέκεστε μπροστά σε μια τάξη και να μιλάτε για ώρες, ειδικά σε μικρότερης ηλικίας μαθητές. Παρέχοντας στους μαθητές ένα σύνολο ερωτήσεων ή «παζλ» , πάνω στις οποίες μπορούν να εργαστούν μόνοι τους ή σε ομάδες, τους βοηθάτε να εξερευνήσουν μεθόδους επίλυσης και νέες ιδέες για να φτάσουν στα δικά τους συμπεράσματα».
Διδασκαλία μέσω εννοιών
H φαντασία είναι ένας ισχυρός παράγοντας στην εκπαίδευση. Ενώ είναι αλήθεια ότι τα γεγονότα είναι γεγονότα και πρέπει να διδαχθούν, οι έννοιες είναι εξίσου σημαντικές όταν πρόκειται για την εκπαίδευση των παιδιών. Μέσω της διδασκαλίας με τη μορφή των εννοιών, ανοίγετε το μυαλό των μαθητών σε νέες σκέψεις και ιδέες και τους οδηγείτε για άλλη μια φορά στην ανάπτυξη δεξιοτήτων όπως η επίλυση προβλημάτων και η κριτική σκέψη.
Χρησιμοποιήστε τα πιο πρόσφατα εργαλεία διδασκαλίας
Υπάρχουν αμέτρητες εφαρμογές, πλατφόρμες λογισμικού και ιστότοποι που μπορούν να βοηθήσουν τους μαθητές να μάθουν πιο αποτελεσματικά στις αίθουσες διδασκαλίας. Η χρήση καινοτόμων εργαλείων που ανοίγουν ευκαιρίες για ομαδικές συζητήσεις, επιτρέπει στα παιδιά να προβληματιστούν μεταξύ τους και να συμβάλουν στην τόνωση της συνολικής δημιουργικότητας.
Αυτή η εργασία έχει άδεια χρήσης Creative Commons Αναφορά δημιουργού4.0.
