Η Παγκόσμια Ημέρα Αλτσχάιμερ, μέρος του μήνα του Αλτσχάιμερ, γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Σεπτεμβρίου , με στόχο την ευαισθητοποίηση σχετικά με την εσφαλμένη αντίληψη της άνοιας και του Αλτσχάιμερ και την ενθάρρυνση και υποστήριξη των οικογενειών των ασθενών που έχουν προσβληθεί από το Αλτσχάιμερ να την αντιμετωπίσουν και να την καταπολεμήσουν. .
Σημασία της Παγκόσμιας Ημέρας Αλτσχάιμερ
Το Αλτσχάιμερ είναι μια σοβαρή εγκεφαλική διαταραχή απώλειας μνήμης και σύγχυσης, εάν δεν διαγνωστεί και δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα, μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τις νοητικές ικανότητες μάθησης, σκέψης, συλλογισμού, μνήμης, επίλυσης προβλημάτων, λήψης αποφάσεων και προσοχής, γεγονός που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την καθημερινές δραστηριότητες και έλεγχος των συναισθημάτων. Αυτή η σοβαρή πάθηση επηρεάζει όχι μόνο τους ασθενείς αλλά και τις οικογένειες και τους φίλους τους.
Κάθε χρόνο, ολόκληρος ο μήνας Σεπτέμβριος ορίζεται ως «Μήνας Αλτσχάιμερ». Άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, διάφορες κοινωνίες και οργανώσεις για τη νόσο του Αλτσχάιμερ συγκεντρώνονται για να υποστηρίξουν τους ανθρώπους που πλήττονται από το Αλτσχάιμερ και την άνοια.
Διοργανώνουν διάφορες δραστηριότητες για να εκπαιδεύσουν τους ανθρώπους σχετικά με τα προειδοποιητικά σημάδια και συμπτώματα, την έγκαιρη διάγνωση και την κατάλληλη θεραπεία αυτής της σοβαρής ψυχικής διαταραχής, εκτός από την παροχή κοινωνικής και οικονομικής υποστήριξης στους πληγέντες.
Θέμα Παγκόσμιας Ημέρας Αλτσχάιμερ 2023
Φέτος, το 2023, το θέμα της Παγκόσμιας Ημέρας Αλτσχάιμερ είναι « Ποτέ πολύ νωρίς, ποτέ πολύ αργά » , το οποίο υπογραμμίζει όχι μόνο τον κεντρικό ρόλο του προσδιορισμού των παραγόντων κινδύνου για τη νόσο του Αλτσχάιμερ αλλά και την υιοθέτηση προληπτικών μέτρων μείωσης του κινδύνου για την παρεμπόδιση και, εάν είναι δυνατόν, την πρόληψη την έναρξη της άνοιας.
Ιστορία της Παγκόσμιας Ημέρας Αλτσχάιμερ
Η Παγκόσμια Ημέρα για τη Νόσο του Αλτσχάιμερ καθιερώθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 1994 στο Εδιμβούργο, με την ευκαιρία της 10ης επετείου της Διεθνούς Νόσου του Αλτσχάιμερ (ADI). Το Alzheimer’s Disease International (ADI) είναι ένας οργανισμός που ιδρύθηκε το 1984 με σκοπό να υποστηρίξει και να καθοδηγήσει τους ασθενείς με νόσο Αλτσχάιμερ και τις οικογένειές τους.
Ο οργανισμός διευθύνει επίσης το Πανεπιστήμιο του Αλτσχάιμερ, το οποίο στοχεύει να συνδέσει ανθρώπους σε όλο τον κόσμο για την προώθηση του Μήνα του Αλτσχάιμερ και βοηθά τις ενώσεις του Αλτσχάιμερ σε όλο τον κόσμο στη χάραξη στρατηγικής για την καταπολέμηση του Αλτσχάιμερ και της άνοιας. Το Alzheimer’s Disease International (ADI) έχει περίπου 100 ενώσεις Alzheimer σε όλο τον κόσμο που εξετάζουν το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι ασθενείς και οι οικογένειες του Alzheimer.
Το Alzheimer’s Disease International (ADI) διοργανώνει εκστρατείες ευαισθητοποίησης για να κάνει τις κυβερνήσεις διαφορετικών χωρών και τη χάραξη πολιτικής του ΠΟΥ να καταπολεμήσουν την άνοια και το Αλτσχάιμερ και να υποστηρίξουν τα θύματά τους. συμμετέχουν ενεργά στην εξάλειψη της επιδημίας άνοιας.
Η ασθένεια πήρε το όνομά της από τον «Alois Alzheimer», έναν Γερμανό ψυχίατρο που ανακάλυψε για πρώτη φορά αυτή τη διαταραχή ενώ θεράπευε μια κυρία το 1901.
Η κατανόηση της αναγνώρισης κινδύνου για τη νόσο του Αλτσχάιμερ και η διαχείριση μπορεί να δημιουργήσει μεγάλες επιπτώσεις. Οι διάφορες αλλαγές στον τρόπο ζωής μπορούν ακόμα να επιβραδύνουν ή να εμποδίσουν την ανάπτυξή του. Υπάρχουν διάφοροι παράγοντες κινδύνου που μοιράζονται τόσο τα αγγειακά νοσήματα όσο και τα σύνδρομα άνοιας. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) εξέδωσε συστάσεις για τη μείωση του κινδύνου άνοιας, η οποία μπορεί να σταματήσει τις καρδιαγγειακές παθήσεις.
Σύμφωνα µε πρόσφατα στατιστικά στοιχεία στη χώρα μας 160.000 άτομα πάσχουν από άνοια και 280.000 άτομα από ήπια νοητική διαταραχή που είναι το προστάδιο της άνοιας.
Συνολικά, ο πληθυσμός των ανθρώπων με νοητικά προβλήματα πλησιάζει το μισό εκατομμύριο και αν συνυπολογίσουμε ότι για κάθε ασθενή με άνοια επηρεάζεται σημαντικά η ζωή 2-3 φροντιστών-μελών της οικογένειας, η πάθηση αφορά άμεσα περισσότερο από 1 εκατομμύριο Έλληνες πολίτες.
Η συχνότερη μορφή άνοιας είναι η νόσος Αλτσχάιμερ (60-70% του συνόλου των περιστατικών), κατάσταση μη αναστρέψιμη που εξελίσσεται με αργούς ρυθμούς σε βάθος χρόνου. Από την έναρξη των συμπτωμάτων μέχρι τα τελικά στάδια μεσολαβούν κατά μέσο όρο 10 χρόνια. Οι αιτίες όλων των μορφών άνοιας αλλά και της νόσου Αλτσχάιμερ δεν είναι συνολικά γνωστές.
Τι είναι ακριβώς η άνοια; Είναι το ίδιο πράγμα με τη νόσο Alzheimer;
H νόσος Alzheimer είναι η πιο συχνή μορφή άνοιας. Πολλοί έχουν ταυτίσει το Alzheimer με τον όρο άνοια, πράγμα που δεν ισχύει γιατί υπάρχουν κι άλλες μορφές άνοιας , όπως η αγγειακή ή αυτή του Πάρκινσον.Ο Παγκόσμιoς Οργανισμός Υγείας υπολόγισε ότι το 0,40% του παγκόσμιου πληθυσμού πάσχει από Αλτσχάιμερ, και ότι το ποσοστό αυτό θα τριπλασιαστεί μέχρι το έτος 2050.
Η άνοια είναι ένα σύνδρομο που χαρακτηρίζεται από σταδιακή επιδείνωση νοητικών λειτουργιών, όπως η μνήμη, η κρίση, ο λόγος και η συμπεριφορά, σε βαθμό που επηρεάζει την ικανότητα του ατόμου να επιτελεί αυτόνομα τις καθημερινές του δραστηριότητες.
Νόσος Alzheimer – αιτίες, συμπτώματα & παθολογία
Τι είναι η νόσος Αλτσχάιμερ;
Η νόσος Αλτσχάιμερ (Αλτσχάιμερ) είναι μια νευροεκφυλιστική νόσος που οδηγεί σε συμπτώματα άνοιας.
Ας δούμε ένα παράδειγμα
Η νόσος του Αλτσχάιμερ είναι η πιο κοινή αιτία άνοιας και επίσης η καλύτερα κατανοητή.
Το παρακάτω κινούμενο σχέδιο δείχνει πώς η νόσος του Αλτσχάιμερ, ένας τύπος άνοιας, αλλάζει τον εγκέφαλο. Μπορείτε επίσης να μάθετε για πολλά υποσχόμενες ιδέες για τη θεραπεία και την πρόληψη της νόσου του Αλτσχάιμερ.
Είναι η νόσος Alzheimer κληρονομήσιμη;
Πολλοί έχουν αυτό το ερώτημα, ιδιαίτερα αν υπάρχει στην οικογένεια μέλος που πάσχει. Μόνο 1% περίπου όλων των περιπτώσεων έχει κληρονομική μετάδοση, με πρόωρη κατά κανόνα έναρξη της νόσου μεταξύ 30 – 65 ετών. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων η ηλικία παίζει τον σημαντικότερο ρόλο με έναρξη των συμπτωμάτων τουλάχιστον από τα 65 έτη.
Πότε ανησυχούμε και πρέπει να αναζητήσουμε γιατρό;
Όταν ένα άτομο νιώσει ότι η μνήμη ή οι υπόλοιπες λειτουργίες του “δεν είναι όπως παλιά” ή όταν οι οικείοι του παρατηρήσουν αλλαγές στη συμπεριφορά και τη λειτουργικότητά του καθημερινά, είναι απαραίτητη η επίσκεψη σε νευρολόγο. Αυτός θα αξιολογήσει την κατάσταση, θα συστήσει διαγνωστικό έλεγχο και την κατάλληλη θεραπεία.
Ποια είναι τα συμπτώματα της νόσου Alzheimer;
Α. Προ στάδιο Άνοιας: Ελαφρά διαταραχή συγκέντρωσης και δυσκολία στην επιτέλεση περίπλοκων προβλημάτων της καθημερινότητας , που παλιά ήταν εφικτή.
Β. Αρχικά συμπτώματα: Η νόσος ξεκινάει αργά σταδιακά και εξελίσσεται μέσα 5-8 χρόνια μέχρι την τελική κατάληξη. Τα πρώτα συμπτώματα δεν είναι χαρακτηριστικά:
- Διαταραχή ικανότητας συγκέντρωσης και μείωση της ταχύτητας επεξεργασίας των πληροφοριών στον εγκέφαλο
- Αλλαγή συμπεριφοράς, κυρίως εσωστρέφεια, μελαγχολία και έλλειψη ενδιαφέροντος για δραστηριότητες που συνήθιζε παλιά το άτομο.
Γ. Συμπτώματα στην πορεία της νόσου:
- Μειωμένη ικανότητα συγκράτησης στη μνήμη νέων πληροφοριών: Το περιβάλλον αναφέρει ότι συχνά ο ασθενής θυμάται τα παλιά, ενώ ξεχνά ραντεβού, επαναλαμβάνει ερωτήσεις, χάνει τα πράγματά του.
- Δυσκολία προσανατολισμού στον χώρο και στον χρόνο: Ο ασθενής χάνεται σε διαδρομές που κανονικά του ήταν γνωστές, δε γνωρίζει τη μέρα, την εποχή ή το έτος
- Διαταραχές του λόγου: Ο ασθενής δυσκολεύεται να βρει την επόμενη λέξη ή να κατονομάσει αντικείμενα και κάνει λάθη και στο γραπτό λόγο.
- Δυσκολίες εκτέλεσης σύνθετων δραστηριοτήτων, σχεδιασμού, λήψης αποφάσεων και περιορισμένη κριτική ικανότητα.
Δ. Σε προχωρημένο στάδιο έχουμε επιπλέον:
- Σωματικά προβλήματα που απαιτούν καθημερινή φροντίδα: ακράτεια, περιορισμένη κινητικότητα
- Προβλήματα συμπεριφοράς : Το άτομο δεν αναγνωρίζει ακόμα και τους οικείους του, έχει χαθεί η επικοινωνία και μπορεί να εμφανίσει κατάθλιψη, ανησυχία, διαταραχές ύπνου, εμμονές, καχυποψία, ψευδαισθήσεις έως και κοινωνικά ανάρμοστη και επιθετική συμπεριφορά.
Υπάρχει θεραπεία για τη νόσο Alzheimer;
- Παρά τις έρευνες που γίνονται τα τελευταία χρόνια, δεν έχει βρεθεί ως τώρα φάρμακο που να διορθώνει το αίτιο της νόσου και να σταματά την περαιτέρω εξέλιξη. Υπάρχουν όμως φάρμακα είτε σε χάπι είτε με τη μορφή έμπλαστρου, που επιβραδύνουν την εξέλιξη της νόσου.
- Έως και 70% των ασθενών με Alzheimer εμφανίζουν στην πορεία κατάθλιψη και άλλες ψυχικές διαταραχές, όπως υπερκινητικότητα, αυπνίες, ψευδαισθήσεις, επιθετικότητα. Εδώ απαιτείται ψυχιατρική φαρμακευτική αγωγή (αντικαταθλιπτικά, ηρεμιστικά, υπνωτικά) σε μικρές δοσολογίες και επιπλέον σφαιρική αντιμετώπιση, όπως θα αναφέρουμε παρακάτω.
Είναι αρκετή η φαρμακευτική αγωγή για τη θεραπεία;
Εξαιτίας της συνεχούς εξέλιξης της νόσου, οι μη φαρμακευτικές παρεμβάσεις είναι πρωτεύουσας σημασίας ακόμα κι από τα αρχικά στάδια.
- Η φυσιοθεραπεία και γενικότερα η σωματική άσκηση
- Η κοινωνική δραστηριοποίηση, όπως η συμμετοχή σε ομάδες ηλικιωμένων με δραστηριότητες, όπως χορωδία, εκδρομές ή απλά συζήτηση. Έτσι το άτομο νιώθει ακόμα ενεργό κομμάτι της κοινωνίας.
- Εργοθεραπεία, όπου το άτομο εξασκείται σε δεξιότητες της καθημερινής ζωής, που έχει χάσει.
- Μουσικοθεραπεία. Σε όλα τα στάδια έχει βρεθεί ότι η μουσική ξυπνά θετικές αναμνήσεις και συναισθήματα.
Υπάρχει τρόπος να προληφθεί η άνοια;
Έχει βρεθεί ότι ο υγιεινός τρόπος ζωής από τη νεαρή ακόμα ηλικία μειώνει σημαντικά τις πιθανότητες να νοσήσει κάποιος. Η ισορροπημένη διατροφή, η άσκηση και η διατήρηση φυσιολογικού βάρους θα πρέπει να είναι στόχος. Η συχνή κατανάλωση τροφών πλούσιων σε ωμέγα 3 λιπαρά οξέα (ψάρια), φρούτων και λαχανικών μειώνουν τις πιθανότητες νόσησης από Alzheimer. Επίσης η σωστή ρύθμιση σακχάρου και αρτηριακής πίεσης, καθώς και οι ποικίλες κοινωνικές και πνευματικές δραστηριότητες μειώνουν τον κίνδυνο εμφάνισης της άνοιας σε μεγάλη ηλικία.
Ποιος είναι ο ρόλος της οικογένειας του ασθενούς;
Ο ρόλος της οικογένειας είναι πρωταρχικός. Η άνοια είναι μια χρόνια κατάσταση που συχνά επιδυνώνεται και οδηγεί σε διαταραχές συμπεριφοράς, όπως εκνευρισμό, άρνηση συνεργασίας και επιθετικότητα. Αυτό μπορεί να προκαλέσει στο περιβάλλον απογοήτευση ή απόγνωση. Παρόλα αυτά οι γιατροί συστήνουν η προσέγγιση του ασθενούς να γίνεται με υπομονή και σεβασμό. Με τη σωστή καθοδήγηση και επικοινωνία των προβλημάτων (κοινωνικών, συμπεριφοράς) με το νευρολόγο, μπορούμε να πετύχουμε μια διατήρηση αξιοπρεπούς ποιότητας ζωής για τους ανθρώπους μας που πάσχουν.
Για να βοηθήσετε ένα συγγενικό σας πρόσωπο που αντιμετωπίζει την Νόσο Alzheimer, είναι απαραίτητο το άτομο να παραμείνει ανεξάρτητο όσο περισσότερο γίνεται. Αυτό βοηθάει να διατηρήσει την αυτοεκτίμησή του και να μειώσει το βάρος που δέχεται ο περιθάλπων. Αντισταθείτε στην τάση να παρεμβαίνετε και να τα κάνετε όλα εσείς και υιοθετήστε δραστηριότητες τις οποίες το άτομο θα μπορεί να φέρει εις πέρας, όσο πιο πολύ καιρό είναι αυτό εφικτό.
Τα πρέπει και δεν πρέπει…
όταν εργάζεστε με ασθενείς με Alzheimer
- Διατηρείτε πάντα έναν φιλικό, απαλό τόνο φωνής ακόμα κι αν παρατηρήσετε ότι ο ασθενής γίνεται κάπως επιθετικός στην επικοινωνία. Είναι η ασθένεια που το κάνει, όχι το άτομο.
- Να παρατηρείτε πάντα τη μη λεκτική επικοινωνία του ασθενούς. Για παράδειγμα, κάποιος που γλείφει τα χείλη του/της συχνά μπορεί να διψάει, αλλά μπορεί να μην μπορεί να το εκφράσει λεκτικά.
- Προσπαθήστε να συζητάτε συχνά γνωστά πράγματα, γεγονότα, ανθρώπους. Οι ασθενείς με Αλτσχάιμερ παλεύουν με μεγάλες εγκεφαλικές βλάβες, επομένως χρειάζονται συνεχείς υπενθυμίσεις για οικεία πράγματα. Βοηθήστε τον ασθενή να θυμηθεί αγαπημένες αναμνήσεις ή μιλήστε για μέλη της οικογένειας και γεγονότα που αντιπροσωπεύουν μια ευχάριστη ανάμνηση για τον ασθενή.
- Να χαμογελάτε συχνά όταν μιλάτε και να μιλάτε με αργό και ήρεμο τρόπο
- Επαινέστε το άτομο το συντομότερο δυνατό. Αυτό θα βοηθήσει στην αύξηση της αυτοπεποίθησής τους, κάτι που είναι εξαιρετικά σημαντικό για ένα άτομο που παλεύει με μια τέτοια ασθένεια
- Κάντε υπομονή και περιμένετε την απάντηση. Οι ασθενείς με Αλτσχάιμερ χρειάζονται χρόνο για να επεξεργαστούν πληροφορίες και χρειάζονται χρόνο για να εκφραστούν. Η επικοινωνία δεν θα πάει τόσο γρήγορα όσο με ένα υγιές άτομο, γι’ αυτό απλά να είστε υπομονετικοί.
- Η διατήρηση της οπτικής επαφής ενώ μιλάτε είναι σημαντική. Αυτό θα βοηθήσει τον ασθενή να αφομοιώσει καλύτερα αυτό για το οποίο μιλάτε και η διατήρηση της οπτικής επαφής είναι σημάδι φιλικότητας και καλοσύνης σε οποιαδήποτε επικοινωνία.
Πως να επικοινωνείτε με έναν ασθενή με Αλτσχάιμερ
- Το να μαλώνεις είναι το χειρότερο που μπορείς να κάνεις. Οι ασθενείς με Alzheimer μπορούν εύκολα να γίνουν επιθετικοί στην επικοινωνία τους. δεν υπάρχει ανάγκη να ενισχυθεί αυτό το αποτέλεσμα. Θυμηθείτε, εσείς είστε ο φροντιστής, επομένως πρέπει να δείξετε κατανόηση, ηρεμία και υπομονή
- Επικοινωνείτε ενώ είστε θυμωμένοι. Όταν είστε θυμωμένοι επειδή ο ασθενής δεν φαίνεται να συνεργάζεται, δεν βοηθά στην προσπάθεια επικοινωνίας. Ηρεμήστε και προσπαθήστε να εξηγήσετε ξανά τα πράγματα αργότερα.
- Χρησιμοποιώντας έναν απαιτητικό τόνο. Αυτό δεν είναι καλό για κανέναν. Δείξτε σεβασμό όταν μιλάτε με έναν ασθενή με Αλτσχάιμερ και να έχετε κατά νου ότι όλη αυτή η επιθετικότητα ή η αδυναμία επικοινωνίας προκαλείται από τη νόσο και όχι από το άτομο.
- Αντιμετωπίστε τον ασθενή σας σαν παιδί στην επικοινωνία. Δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσετε τη συζήτηση μωρού με τον ασθενή σας, αλλά προσπαθήστε να επικοινωνήσετε με τον τρόπο που επικοινωνείτε με έναν ενήλικα.
- Χρησιμοποιώντας σύνθετες φράσεις. Αυτό είναι ένα ακόμη λάθος, γιατί οι ασθενείς έχουν τεράστια δυσκολία στην κατανόηση σύνθετων φράσεων, αποχρώσεων στην ομιλία ή ειρωνείας. Χρησιμοποιήστε απλή και σαφή γλώσσα, περιμένοντας υπομονετικά για μια απάντηση.
Η δύναμη της μουσικής για άτομα που ζουν με άνοια
«Οι άνθρωποι χάνουν τη λεκτική μνήμη πρώτα, την οπτική μνήμη μετά, και πολύ κοντά στο τέλος είναι η μουσική μνήμη».
Μνήμη και συναίσθημα
Οι άνθρωποι συνδέουν τη μουσική με σημαντικά γεγονότα στη ζωή τους ή με συγκεκριμένα συναισθήματα, κάτι που το άκουσμα ενός συγκεκριμένου τραγουδιού μπορεί να σας υπενθυμίσει μια συγκεκριμένη στιγμή ή γεγονός στη ζωή σας. Για τα άτομα με νόσο του Αλτσχάιμερ, η χρήση μουσικής για να ξυπνήσει αυτές τις αναμνήσεις από παλαιότερα στη ζωή τους μπορεί να είναι ένα κρίσιμο μέρος για να τους κρατήσει συνδεδεμένους με το παρελθόν και τις αναμνήσεις τους. Γνωστές μελωδίες, όπως τραγούδια από την παιδική ηλικία του ασθενούς ή από την ηλικία των 18-25 ετών, λειτουργούν καλύτερα για να τονώσουν τη μνήμη του ασθενούς. Η πρόκληση αναμνήσεων με τη χρήση μουσικής μπορεί επίσης να βοηθήσει τους ασθενείς να έρθουν σε μεγαλύτερη συναισθηματική επαφή με τον εαυτό τους και ο ένας με τον άλλον.
Η μουσική φωτίζει ολόκληρο τον εγκέφαλό των ασθενών .
Η μουσική μπορεί να προκαλέσει μια ολόκληρη σειρά συναισθημάτων και τα αποτελέσματα ενός μόνο τραγουδιού μπορούν να γίνουν αισθητά σε όλη τη ζωή, με κάθε επαναλαμβανόμενη ακρόαση. Αυτό συμβαίνει ακόμα και όταν υποφέρουμε από μερικές από τις πιο εξουθενωτικές ασθένειες που καταστρέφουν το μυαλό μας.
Κατά τη διάρκεια της δουλειάς του, ανακάλυψε ότι οι ασθενείς που υποβλήθηκαν σε θεραπείες με βάση τη μουσική είχαν απίστευτα υποσχόμενα και ισχυρά αποτελέσματα. «Αν τους παίζεις μουσική, τους ξυπνά κάπως», είπε. «Η μουσική χτυπά αμέσως στα μηχανικά τους συστήματα. Οι ασθενείς θέλουν να χορέψουν. Θα παίζουν κρουστά και θα συμμετέχουν στη μουσική».Η θεραπεία μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους. Υπάρχει μουσική παρέμβαση, στην οποία παίζεται είτε προηχογραφημένη είτε ζωντανή μουσική για τους ασθενείς με σκοπό την ανακούφιση του στρες και του άγχους. Υπάρχει επίσης η μουσικοθεραπεία, η οποία είναι η κλινική πρακτική της χρήσης τακτικών μουσικής παρέμβασης για τη θεραπεία ασθενών. Μελέτες έχουν προτείνει ότι η μουσική παρέμβαση και η μουσικοθεραπεία μπορεί να είναι απίστευτα ωφέλιμες σε ασθενείς με άνοια, με τους συμμετέχοντες να αναφέρουν καλύτερες διαθέσεις, λιγότερο άγχος και ακόμη καλύτερες σχέσεις με τους φροντιστές τους.
Η μουσική στην οποία ανταποκρίνονται καλύτερα οι ασθενείς του προέρχεται συχνά από την παιδική τους ηλικία μέχρι τα είκοσί τους. Ο λόγος για αυτό είναι απίστευτα απλός: Τους θυμίζει εποχές που ήταν απλώς οι πιο ευτυχισμένοι.
«Σε ασθενείς με άνοια, η μακροπρόθεσμη μνήμη της μουσικής διατηρείται», εξήγησε ο Bonakdarpour. «Όταν ακούνε οικεία μουσική που τους άρεσε όταν ήταν νεότεροι, φέρνει πίσω μακροχρόνιες αναμνήσεις από μια περίοδο της ζωής τους που ένιωθαν ασφαλείς, γιατί στην τρέχουσα ζωή τους έχουν χαθεί. Είναι ανήσυχοι. Μερικές φορές, ξέρουν ότι έχουν Αλτσχάιμερ. Αλλά μετά τους πηγαίνεις όταν ήταν νεότεροι με όμορφη μουσική και τους φέρνει αναμνήσεις και πίσω στο παρελθόν τους, όταν τα πράγματα ήταν πολύ πιο ήρεμα».
Η μουσική φαίνεται να φτάνει σε μέρη του κατεστραμμένου εγκεφάλου με τρόπους που άλλες μορφές επικοινωνίας δεν μπορούν, γεγονός που την καθιστά αρκετά ισχυρή!
Το Napo, η βραβευμένη ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους παραγωγής της Miralumo Films και σκηνοθεσίας του Gustavo Ribeiro, έκανε πρεμιέρα στην πλήρη έκδοση στο επίσημο κανάλι του Miralumo στο YouTube στις 28 Οκτωβρίου (Διεθνής Ημέρα Animation). Η ταινία που έχει εκτεθεί σε περισσότερα από 60 φεστιβάλ κινηματογράφου σε όλο τον κόσμο και έχει λάβει 20 βραβεία, πραγματεύεται ένα αρκετά δύσκολο θέμα, τη νόσο του Αλτσχάιμερ, με έναν συγκινητικό και επίσης πολύ ευαίσθητο τρόπο.
Οι αναμνήσεις μας κρατούν στη ζωή και μας συνδέουν με ό,τι και όσους αγαπάμε θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε βλέποντας ως το τέλος αυτό το πανέμορφο και συγκινητικό ταινιάκι.
Δείτε την ταινία
Ο John, ανίκανος να κατανοήσει την ασθένεια που οδηγεί τον παππού του ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, σκοντάφτει σε ένα παλιό άλμπουμ γεμάτο φωτογραφίες και μετά αφήνει τις εικόνες να καθοδηγήσουν τη φαντασία του, μεταμορφώνοντας τις αναμνήσεις του παππού του σε ζωγραφικές ερμηνείες.Σχέδια που διαμορφώνουν τη σχέση τους σε μια ιστορία μνήμης και οικοδόμησης μνήμης.
Το καταπληκτικό με τη συγκεκριμένη ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους είναι κι ένα πολύτιμο μάθημα για εμάς τους γονείς. Πολλές φορές δύσκολα θέματα και αυτά που εμάς μας προβληματίζουν, τα παιδιά τα αντιμετωπίζουν αλλιώς – πολύ πιο δημιουργικά και πολύ πιο θαρραλέα απ’ ό,τι εμείς και κυρίως εντελώς διαφορετικά απ’ όσο φοβόμαστε ότι θα τα αντιμετώπιζαν.
Ο τρόπος που αντιμετωπίζει και διαχειρίζεται ο μικρός πρωταγωνιστής της ιστορίας την κατάσταση της υγείας του παππού του μας δείχνει ότι επιστρατεύοντας την αγάπη, τη φαντασία, τη θέληση αλλά και την υπομονή μπορεί να υπάρξει φως ακόμα και σε κάτι τόσο επώδυνο όσο το Αλτσχάιμερ.
Οι φωτογραφίες είναι ο συνδετικός ιστός της ιστορίας. Με ένα άλμπουμ φωτογραφιών η μαμά του μικρού πρωταγωνιστή αλλά και κόρη του «παππού» της ιστορίας προσπαθεί να κάνει τον μπαμπά της να θυμηθεί τον δεσμό με τα πρόσωπα του σπιτιού στο οποίο βρίσκεται τώρα – δηλαδή την κόρη και το εγγόνι του.
Τις φωτογραφίες ή μάλλον το κενό που έχουν πίσω, με πιθανή αναφορά των δημιουργών στη λευκή σελίδα και την κενή μνήμη που δημιουργεί το Αλτσχάιμερ, χρησιμοποιεί ο μικρός ήρωας για να αφυπνίσει τη μνήμη του παππού του, καθώς ζωγραφίζει στο πίσω μέρος μια σκηνή που σχετίζεται με την εκάστοτε φωτογραφία.
Το ίδιο άλμπουμ θα χρησιμοποιήσει ξανά η μαμά του John, μετά την απώλεια του μπαμπά της, για να δείξει στον μικρό γιο της έναν τρόπο όχι απλώς να διαχειριστεί το πένθος του αλλά και ένα «κόλπο» για να κρατήσει τον παππού του όσο μπορεί ζωντανό μέσα του.
Το να διατηρούμε δυνατούς δεσμούς και να σεβόμαστε τη μνήμη είναι ένα από τα σημαντικότερα συστατικά μιας αγαπημένης και δεμένης οικογένειας. Αν μάθουν τα παιδιά από νωρίς να διατηρούν στη ζωή κάποιον ή κάτι που φεύγει ή τελειώνει μέσω της μνήμης, θα μπορούν πιο εύκολα να δεχτούν και να συμφιλιωθούν με τις απώλειες που μπορεί να ζήσουν.
Υλικό για τάξεις γυμνασίου
Αν ο άνθρωπος σας είναι παρών και απών, μάθε οτι δεν είσαι μόνος-μόνη. Ζήτα βοήθεια. Μάθε ποιός είναι ο εχθρός σου, δυνάμωσε τον εαυτό σου και δώσε στον άνθρωπό σου οση αξιοπρεπή ζωή του μένει με την αγάπη σου.
Ας δούμε ένα συγκινητικό βίντεο με πολύ όμορφες ερμηνείες!
Η νόσος του Αλτσχάιμερ θεωρείται ότι προκαλείται από το σχηματισμό μη φυσιολογικών εναποθέσεων πρωτεΐνης στον εγκέφαλο. Αυτά ονομάζονται πλάκες και κουβάρια και αποτελούνται από δύο βασικές πρωτεΐνες: αμυλοειδές και ταυ
.
Το αμυλοειδές και το ταυ υπάρχουν σε υγιείς εγκεφάλους, αλλά στη νόσο του Αλτσχάιμερ λειτουργούν ανώμαλα. Το αμυλοειδές σχηματίζει πλάκες έξω από τα κύτταρα και το ταυ σχηματίζει κουβάρια μέσα σε αυτά. Αυτές οι πλάκες και τα μπερδέματα βλάπτουν τα νευρικά κύτταρα, προκαλώντας το θάνατο.
Η εξέλιξη της νόσου του Αλτσχάιμερ πιστεύεται ότι περιλαμβάνει συσσώρευση βήτα-αμυλοειδούς πλάκας και νευροϊνιδικών μπερδέματα στον εγκέφαλο. Όταν πολλά κύτταρα πεθαίνουν, αυτό προκαλεί τη συρρίκνωση του εγκεφάλου.
ΕΠΙΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Ο Auguste Deter ήταν το πρώτο άτομο που διαγνώστηκε επίσημα με τη νόσο του Αλτσχάιμερ. Γεννημένη το 1850, η Auguste άρχισε να δείχνει σημάδια άνοιας όταν ήταν μόλις στα 50 της. Η απώλεια μνήμης, τα προβλήματα με τον ύπνο και τα προβλήματα με τη γλώσσα και τη γραφή ήταν όλα συμπτώματα άνοιας. Ωστόσο, ήταν πολύ μικρή για να εμφανίσει αυτά τα συμπτώματα.
«Το όνομα του εξοχικού μας αποτελεί φόρο τιμής σε αυτήν την καλή γυναίκα που ξεκίνησε τις γνώσεις μας και την μετέπειτα εξέλιξη των πρακτικών φροντίδας που εξυπηρετούν αποτελεσματικά και με συμπόνια αυτόν τον πληθυσμό ηλικιωμένων», δήλωσε η Melanie Perry, MS, CADDCT, Διευθύντρια Υπηρεσιών Υποστήριξης Μνήμης για Αμερικανικές Κοινότητες Ηλικιωμένων . «Στόχος μας είναι να παρέχουμε μια δομημένη, προβλέψιμη και ουσιαστική ημέρα για τους κατοίκους μας που τους επιτρέπει να βιώνουν συναισθήματα επιτυχίας, ολοκλήρωσης και χαράς κάθε μέρα».
Η Auguste μεταφέρθηκε στο Ίδρυμα για τους ψυχικά ασθενείς και τους επιληπτικούς στη Φρανκφούρτη, στη Γερμανία, στις 25 Νοεμβρίου 1901, αφού ο σύζυγός της δεν μπορούσε πλέον να τη φροντίζει. Ήταν εδώ που ο Auguste συνάντησε τον Δρ Aloysius “Alois” Alzheimer, έναν Γερμανό ψυχίατρο και νευροπαθολόγο, ο οποίος ανακάλυψε τη νόσο του Alzheimer.
Ο Δρ Αλτσχάιμερ γοητεύτηκε με την κατάσταση του Auguste και της έκανε ερωτήσεις παρόμοιες με αυτές που θα έκανε σήμερα ένας γιατρός όταν έκανε προληπτικό έλεγχο για την ασθένεια που πήρε το όνομά του.
Όπως και άλλοι με άνοια, ο Auguste μπέρδεψε κοινά αντικείμενα, τρόφιμα και ανθρώπους, ενώ εντόπισε σωστά ορισμένα αντικείμενα. Για παράδειγμα, δεν μπόρεσε να ξεχωρίσει το μικρό της όνομα από το τελευταίο της, ενώ εντόπισε μερικά κοινά αντικείμενα όπως ένα πορτοφόλι και ένα ημερολόγιο. Μπέρδευε επίσης τα μεσημεριανά της, νομίζοντας ότι το χοιρινό και το κουνουπίδι της ήταν σπανάκι και ότι το κρέας που μασούσε ήταν πατάτες και χρένο. Το βράδυ, η ομιλία της μπερδεύτηκε και ξυπνούσε ουρλιάζοντας στη μέση της νύχτας.
Μέσα σε πέντε χρόνια στο ίδρυμα, ο Auguste έχασε σχεδόν κάθε γνωστική ικανότητα και πέθανε σε ηλικία 55 ετών.
Όταν πέθανε ο Auguste το 1906, ο Δρ Alzheimer εξέτασε τον εγκέφαλό της και τα ιατρικά αρχεία και βρήκε ανωμαλίες και εκτεταμένη ατροφία στον φλοιό – το εξωτερικό στρώμα που είναι υπεύθυνο για τη μνήμη, τη γλώσσα, την κρίση και τη σκέψη. Παλαιότερα αυτές οι ανωμαλίες παρατηρούνταν μόνο σε ασθενείς ηλικίας 70 ετών. Η κατάσταση του Auguste πυροδότησε την αρχή της παγκόσμιας κατανόησης της απώλειας μνήμης.
Αυτή η εργασία έχει άδεια χρήσης Creative Commons Αναφορά δημιουργού4.0.
