Το μέλλον κάθε κοινωνίας, κάθε χώρας είναι η νέα γενιά.
Τα παιδιά, κορίτσια και αγόρια που ετοιμάζονται να αδράξουν την κάθε ευκαιρία και να ζήσουν τη ζωή που ονειρεύονται , περιμένουν από εμάς τη σωστή καθοδήγηση, την ενδυνάμωση και την μεταλαμπάδευση του μηνύματος της ισότητας, της υπευθυνότητας , της ανάγκης σεβασμού προς τον συνάνθρωπο μας και της συνολικής προσπάθειας για την εξάλειψη και καταπολέμηση της βίας.
Ας εκπαιδεύσουμε λοιπόν τα παιδιά μας να είναι υπεύθυνα απέναντι στο άλλο φύλο, να στηρίζουν τις επιλογές και τις ευκαιρίες του άλλου φύλου και μέσω της σωστής και μεθοδικής ενημέρωσης, να κατανοούν πως οι γυναίκες και οι άντρες, τα κορίτσια και τα αγόρια πρέπει να ξεκινούν από την ίδια ‘’αφετηρία’’, με τα ίδια εφόδια και δυνατότητες και κυρίως με τον ίδιο σεβασμό. Η επιτυχία των παιδιών μας είναι η επιτυχία της κοινωνίας μας.
Σχεδόν δεν περνάει μέρα που να μην ακούμε για κάποια περίπτωση κακοποίησης παιδιού από ενήλικα με θύματα αγόρια ή κορίτσια κάθε ηλικίας. Ένα φαινόμενο διαχρονικό και παγκοσμίως γνωστό που εκδηλώνεται με διάφορες μορφές. Τα άτομα που κακοποιούν τα παιδιά δεν ξεχωρίζουν από κάποιο εξωτερικό χαρακτηριστικό και δεν προέρχονται από κάποια συγκεκριμένη κοινωνική τάξη. Είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, συχνά υπεράνω πάσης υποψίας. Μπορεί να μοιάζουν φιλήσυχοι οικογενειάρχες και να είναι ευγενικοί με τους γείτονες τους και τον περίγυρό τους.
Μπορεί να μοιάζει απίστευτο, αλλά για ένα παιδί κακοποιημένο στις αρχές του 20ου αιώνα στην Αγγλία είχε παρέμβει εταιρεία προστασίας ζώων.
Εχει περάσει ένας και πλέον αιώνας από τότε, αλλά δεν έχουμε φθάσει ακόμα σ′ αυτό που θα λέγαμε αντίπερα όχθη. Κι αυτό γιατί:
- 568.000 παιδιά ζουν σε συνθήκες φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού
- 7.500 παιδιά κάτω των 5 ετών υποφέρουν από κάποια μορφή βίας κάθε χρόνο
- 1 στα 5 παιδιά (0 -18 ετών) θα βιώσει στη ζωή του τουλάχιστον 1 περιστατικό σεξουαλικής βίας
- Στο 90% των περιπτώσεων ο θύτης είναι κάποιος που το παιδί γνωρίζει και εμπιστεύεται από τον οικογενειακό ή φιλικό κύκλο
- 45% των θυμάτων δεν μιλά για τουλάχιστον 5 χρόνια, ενώ εκατοντάδες θύματα δεν αποκαλύπτουν ποτέ την εμπειρία τους
- Ένα μεγάλο ποσοστό περιστατικών δεν αναφέρεται ποτέ στις υπηρεσίες προστασίας
Η κακοποίηση εμφανίζεται με διάφορα πρόσωπα και μπορεί να εκδηλωθεί με άμεσους ή έμμεσους τρόπους.
Η σωματική και η σεξουαλική κακοποίηση εμπίπτουν στην πρώτη κατηγορία, ενώ η λεκτική βία, η παραμέληση και η συναισθηματική κακοποίηση στη δεύτερη. Συνήθως, οι παραπάνω μορφές δεν εμφανίζονται ξεχωριστά, αλλά συνδυαστικά.
Η σωματική κακοποίηση συνοδεύεται και από τη συναισθηματική, ενώ η σεξουαλική κυρίως από την παραμέληση. Τα αγόρια και τα κορίτσια παρουσιάζουν τις ίδιες πιθανότητες να υποστούν σωματική και συναισθηματική κακοποίηση ή παραμέληση, ενώ τα κορίτσια φαίνεται ότι διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο σεξουαλικής κακοποίησης (Higgins, & McCabe, 2001).
Παρά τις πολλές μορφές που μπορεί να πάρει η κακοποίηση του παιδιού, τέσσερις είναι οι βασικοί της τύποι σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας:
● Σωματική κακοποίηση:
Σχετίζεται με τη σκόπιμη άσκηση σωματικής βίας σε βάρος των παιδιών. Πολλές φορές επιβάλλεται με τη μορφή σωματικής τιμωρίας. Περιλαμβάνει τραυματισμούς διαφορετικής έντασης και συχνότητας. Εντοπίζονται ανεξήγητες ή επαναλαμβανόμενες κακώσεις, εγκαύματα, μώλωπες, πρηξίματα και σημάδια. Η κάκωση μπορεί να είναι μία ή πολλές, παρατηρούνται δε συχνότερα στο κεφάλι και στα άκρα του παιδιού, δηλαδή στα ακάλυπτα μέρη του σώματος. Άλλες μορφές με τις οποίες μπορεί να εκδηλωθεί είναι ξυλοδαρμός, κλωτσιές, ταρακουνήματα, τράβηγμα μαλλιών, τσιμπήματα, δαγκώματα, στραγγαλισμοί, δηλητηριάσεις και πρόκληση ασφυξίας (Krug et al., 2002. Fergusson et al., 2000).
● Σεξουαλική κακοποίηση:
Ως σεξουαλική κακοποίηση ορίζεται «η συμμετοχή (εμπλοκή) ενός παιδιού σε σεξουαλική δραστηριότητα την οποία δεν κατανοεί πλήρως ή για την οποία δεν είναι σε θέση να συναινέσει ή για την οποία δεν είναι αναπτυξιακά ώριμο ή η οποία παραβιάζει τους νόμους. Τα παιδιά μπορεί να υποστούν σεξουαλική κακοποίηση τόσο από ενήλικα άτομα όσο και από άλλα παιδιά τα οποία, λόγω της ηλικίας τους ή του αναπτυξιακού τους σταδίου, βρίσκονται σε θέση ευθύνης, εμπιστοσύνης ή δύναμης σε σχέση με το θύμα».
Να σημειωθεί εδώ ότι η σεξουαλική κακοποίηση περιλαμβάνει δραστηριότητες που μπορεί να περιλαμβάνουν άγγιγμα μπορεί όμως και όχι. Έτσι ο όρος αναφέρεται σε δραστηριότητες όπως διείσδυση των γεννητικών οργάνων του ενήλικα στα γεννητικά όργανα, στον πρωκτό ή στο στόμα του παιδιού, την επίδειξη των γεννητικών οργάνων του ενήλικα σε ένα παιδί, την επίδειξη πορνογραφίας σε παιδιά και την πορνεία παιδιών.
Η σεξουαλική κακοποίηση μπορεί να συνοδεύεται από συμπεριφορές δωροδοκίας, πίεσης, εξαναγκασμού ή να λαμβάνει χώρα σε μια σχέση ασφάλειας και εμπιστοσύνης με το παιδί.
Οι συνέπειες της σεξουαλικής Κακοποίησης μπορεί να είναι (Noll, et. al., 2007; Van Roode, et. al., 2009; Pelcovitz, et. al., 1997; Tschumper, et.al., 2007):
– Μετατραυματικές διαταραχές
– Άγχος κατασταλτικό που δεν μπορεί να προσδιοριστεί αλλιώς (DESNOS – Disorder of -Extreme Stress Not Otherwise Specified)
– Σεξουαλικές δυσκολίες
– Διαταραχές άγχους και συναισθηματικές δυσκολίες
– Κατάθλιψη
– Χρήση ουσιών
– Διατροφικές διαταραχές και πολλά άλλα
Συχνά παρουσιάζονται σημάδια απόσυρσης και εσωστρέφειας, αποφυγή αγγιγμάτων ή συναισθηματικής εγγύτητας. Επιπλέον, οι σεξουαλικές γνώσεις και η συμπεριφορά του παιδιού δεν ταιριάζουν με την ηλικία του (π.χ. επίμονος αυνανισμός, συχνά σε ακατάλληλο περιβάλλον, προκλητική συμπεριφορά απέναντι σε ενήλικες, συμπεριφορά σεξουαλικού χαρακτήρα προς ενήλικες και παιδιά) (Krug et al., 2002)
Ωστόσο να σημειωθεί ότι η εκδήλωση και η ένταση των συμπτωμάτων εξαρτάται από ατομικούς (ηλικία- αναπτυξιακό στάδιο παιδιού), κοινωνικούς παράγοντες αλλά και από την φύση και τα χαρακτηριστικά της σεξουαλικής κακοποίησης (Finkelhor & Berliner, 1995.
Το πρόβλημα είναι εδώ, είναι υπαρκτό.
Καθημερινά, παιδιά πεθαίνουν ψυχικά και σωματικά από τη φρίκη της σεξουαλικής κακοποίησης, ενώ αυτό συνεχίζει να «Μένει Μυστικό». Μόνο το Α’ Εξάμηνο του 2022 «Το Χαμόγελο του Παιδιού» έλαβε 557 ανώνυμες και επώνυμες αναφορές κακοποίησης και παραμέλησης που αφορούσαν στο σύνολο τους 964 παιδιά. Από αυτά τα 964 παιδιά, τα 14 – μόνο! – αφορούσαν περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης.
Τα Στατιστικά του Οργανισμού «Το Χαμόγελο του Παιδιού» μιλούν από μόνα τους, πίσω από κάθε έναν από αυτούς τους αριθμούς βρίσκεται μία οικογένεια, ένα παιδί που υποφέρει. Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε πόσο σημαντικό είναι το «Χαμόγελο» τη δεδομένη στιγμή, ως Κέντρο Αναφοράς στην Ελλάδα για κάθε παιδί σε κίνδυνο.
Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης είναι ιδιαίτερα δημοφιλή στα παιδιά προκειμένου να οργανώνουν τη μέρα τους. Τους τελευταίους 17 μήνες «Το Χαμόγελο του Παιδιού» χειρίστηκε 25 υποθέσεις εφήβων τα οποία έφυγαν από το σπίτι τους με στόχο να συναντήσουν ένα άτομο που γνώρισαν σε εφαρμογές Κοινωνικής Δικτύωσης.
● Συναισθηματική & ψυχολογική κακοποίηση:
Περιλαμβάνει ένα σταθερό μοτίβο συμπεριφοράς, αλλά και μεμονωμένα περιστατικά, όπου υποτιμάται η προσωπικότητα και η ύπαρξη του παιδιού συνολικά. Σχετίζεται με την αποτυχία του γονέα ή φροντιστή να παρέχει ένα αναπτυξιακά κατάλληλο και υποστηρικτικό περιβάλλον για το παιδί.
Συνήθως εκδηλώνεται με τον περιορισμό της κίνησης του παιδιού, συμπεριφορές ταπείνωσης, κατηγορίες, απειλές, εξευτελισμό και γενικότερα οποιαδήποτε μορφή κακής μεταχείρισης και απόρριψης. Το παιδί περιθωριοποιείται και απομονώνεται. Είναι πιθανό να παρουσιάσει ακραίες συμπεριφορές, όπως ιδιαίτερα συγκαταβατική ή ιδιαίτερα απαιτητική συμπεριφορά, παθητική ή επιθετική συμπεριφορά, αλλά και υιοθέτηση καταστροφικών και επικίνδυνων συνηθειών, όπως κλοπή και φυγή. Κάποιες φορές αναλαμβάνουν ρόλο γονέα για άλλα παιδιά ή παλινδρομούν σε προγενέστερα στάδια ανάπτυξης (πιπίλισμα του αντίχειρα, αδυναμία ελέγχου των σφιγκτήρων, κ.ά) (Fergusson et al., 2000. Krug et. al., 2002).
● Παραμέληση:
Αφορά στην ανικανότητα του γονέα να ανταποκριθεί αποτελεσματικά στο γονεϊκό του ρόλο και να καλύψει βασικές ανάγκες του παιδιού που σχετίζονται με την υγεία, την εκπαίδευση, τη συναισθηματική ανάπτυξη, τη διατροφή και γενικότερα τις συνθήκες διαβίωσης.
Στην περίπτωση της παραμέλησης τα σημάδια είναι περισσότερο εμφανή και ευδιάκριτα τόσο στη συμπεριφορά του παιδιού όσο και στη φυσική του παρουσία. Το παιδί που παραμελείται διακατέχεται από διαρκή πείνα, κόπωση και χαμηλό σωματικό βάρος, διαθέτει κακή σωματική υγιεινή (άπλυτο, αχτένιστο, απεριποίητο) ή ακατάλληλη για την εποχή ένδυση (π.χ. καλοκαιρινά ρούχα το χειμώνα).
Δεν παρέχεται επαρκής σίτιση, στέγαση ή η δέουσα ιατρική φροντίδα και περίθαλψη. Παιδιά που παραμελούνται έχουν ασταθή σχολική φοίτηση ή εγκαταλείπουν το σχολείο, κάνουν πολλές και αδικαιολόγητες απουσίες ή παρατείνουν την παραμονή τους σε αυτό, χωρίς λόγο. Τέλος, παρουσιάζουν συμπεριφορές κλοπής ή επαιτείας, αυτοκαταστροφικές τάσεις αλλά και αντικοινωνική συμπεριφορά, ενώ αδυνατούν να δημιουργήσουν ή να διατηρήσουν λειτουργικές σχέσεις (Higgins, & McCabe, 2001. Krug et. al., 2002).
Ολοκληρώνοντας, συμπεραίνει κανείς ότι η κακοποίηση με όποια μορφή κι αν εμφανίζεται έχει σοβαρές επιπτώσεις τόσο στη σωματική, όσο και στην ψυχική υγεία των παιδιών.
Αξίζει να σημειωθεί πως δεν εκδηλώνεται μόνο από άτομα έξω από το οικογενειακό περιβάλλον του παιδιού, αλλά αρκετές φορές προέρχεται και από τα ίδια τα μέλη της οικογένειας (Case et al., 2005).
Συνεπώς, είναι απαραίτητο από οποιαδήποτε ιδιότητα κι αν φέρουμε (γονείς, εκπαιδευτικοί, φροντιστές) να παρατηρούμε τα ιδιαίτερα «σημάδια» στη συμπεριφορά και στην καθημερινή λειτουργία του παιδιού, ώστε να είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε τα διαφορετικά πρόσωπα της κακοποίησης και να παρέμβουμε άμεσα και αποτελεσματικά.
Για οποιαδήποτε περαιτέρω πληροφορία ή διευκρίνιση μπορείτε να καλέσετε στην «Ευρωπαϊκή Γραμμή Υποστήριξης Παιδιών 116111» ώστε να συζητήσετε με έναν ψυχολόγο όλα αυτά που μπορεί να σας απασχολούν σε σχέση με το παιδί σας.
Η σωστή ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των επαγγελματιών υγείας, των εκπαιδευτικών, των γονέων καθώς και των παιδιών για θέματα σεξουαλικότητας και σεξουαλικής υγείας προλαμβάνει τέτοια δυσάρεστα φαινόμενα, όπως αυτό της σεξουαλικής κακοποίησης.
Είναι πολύ σημαντικό για τα παιδιά να γνωρίζουν το σώμα τους και ότι έχουν το δικαίωμα να αρνηθούν όταν δεν θέλουν να κάνουν ή να δεχτούν ένα άγγιγμα, ένα χάδι από κάποιον. Το σημαντικότερο είναι να δημιουργήσετε μια σχέση εμπιστοσύνης με το παιδί, ώστε σε μια ανάλογη περίπτωση να μπορεί να έρθει να μας μιλήσει ακόμα και αν αισθάνεται (συν)ενοχή. Διαβεβαιώνουμε τα παιδιά ότι μπορούν να μας πουν οτιδήποτε και ότι θα κάνουμε ότι μπορούμε για να βοηθήσουμε. Ακούμε προσεκτικά και δεν προβαίνουμε σε οποιαδήποτε κριτική.
Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι τα παιδιά βιώνουν αισθήματα ενοχής γι’ αυτό που συνέβη και αντιμετωπίζουν την κατάσταση σαν ένα «ένοχο οικογενειακό μυστικό». Για τον λόγο αυτό σπάνια ζητούν βοήθεια. Τους είναι δύσκολο να μιλήσουν για το θέμα αυτό. Φοβούνται ότι δεν θα τους πιστέψει κανείς, ότι θα τους καταλογιστούν ευθύνες ή ότι ο κόσμος θα αδιαφορήσει ή θα υποτιμήσει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Βλέπετε δεν είναι κάποιοι διάσημοι, που αποφάσισαν μετά από χρόνια να δημοσιοποιήσουν την ιστορία τους και να ζητήσουν δικαίωση.
Χωρίς την φωνή σου μένει μυστικό.
Στην Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα Παιδιά S.O.S. 1056 καθημερινά λαμβάνονται κλήσεις αλλά και μηνύματα στο CHAT 1056 από παιδιά που θέλουν να αναφέρουν την κακοποίηση τους και να ξεφύγουν από τις άθλιες συνθήκες που ζουν. Υπάρχει λοιπόν ο κίνδυνος αυτά τα παιδιά που παρακολουθούν τί γίνεται να επιλέξουν την σιωπή προκειμένου να αποφύγουν τυχόν διαρροή των στοιχείων τους και της ιστορίας τους.
Η βία δεν έχει κοινωνικά, οικονομικά, ταξικά όρια. Συμβαίνει παντού και οι μορφές της ποικίλλουν. Η βία παραμένει ανομολόγητη. Κρύβεται πίσω από μαύρα γυαλιά. Πνίγεται σε βουβά δάκρυα.
Αζίζ Νεσίν – Σώπα, μη μιλάς
Ένα από τα πιο γνωστά ποιήματα του Τούρκου ποιητή Αζίζ Νεσίν * είναι και το “Σώπα, μη μιλάς”
Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή
κόψ’ τη φωνή σου, σώπασε
κι επιτέλους
αν ο λόγος είναι άργυρος
η σιωπή είναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια, οι πρώτες λέξεις
που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα
μού ‘λεγαν: «σώπα».
Στο σχολείο μού ‘κρυψαν την αλήθεια τη μισή
και μού ‘λεγαν: «εσένα τι σε νοιάζει; σώπα!»
Με φιλούσε το πρώτο αγόρι
που ερωτεύτηκα και μού ‘λεγε:
«κοίτα, μην πεις τίποτα, και…σώπα!»
Κόψ’ τη φωνή σου, μη μιλάς, σώπαινε.
Κι αυτό βάστηξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στα πεζοδρόμια
«τι σε νοιάζει, μού ‘λεγαν,
θα βρεις το μπελά σου – τσιμουδιά, σώπα».
Αργότερα φώναζαν οι προϊστάμενοι:
«μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, και σώπα».
Παντρεύτηκα κι έκανα παιδιά και τα ‘μαθα να σωπαίνουν.
Ο άντρας μου ήταν τίμιος κι εργατικός
κι ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή που του έλεγε «σώπα».
Στα χρόνια τα δίσεχτα οι γείτονες με συμβούλευαν:
«μην ανακατεύεσαι, πες πως δεν είδες τίποτα και σώπα».
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή
μας ένωνε όμως το «σώπα».
Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι κι οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «σώπα»,
και μαζευτήκαμε πολλοί,
μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη
αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά και φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα
κι όλα πολύ εύκολα, μόνο με το «σώπα».
Μεγάλη τέχνη αυτή, το «σώπα».
Μάθε το στα παιδιά σου, στη γυναίκα σου, στην πεθερά σου
κι αν νιώθεις την ανάγκη να μιλήσεις, ξερίζωσε τη γλώσσα σου
και κάν’ την να σωπάσει.
Κόψ’την σύρριζα.
Πέταχ ‘την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο απ’ τη στιγμή
που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα ‘χεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δεν θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου
και θα γλιτώσεις απ’ το βραχνά
να μιλάς χωρίς να μιλάς
να λες «έχετε δίκιο, είμαι με ‘σας».
Αχ, πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς
και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ’ την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις
κόψε τη γλώσσα σου.
Για να ‘σαι τουλάχιστον σωστός
στα σχέδια και τα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς
κρατώ τη γλώσσα μου
γιατί νομίζω πως θα ‘ρθει η στιγμή
που δε θ’ αντέξω
και θα ξεσπάσω και δε θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω μ’ έναν φθόγγο
μ’ έναν ψίθυρο μ’ ένα τραύλισμα με μια κραυγή
που θα μου λέει: ΜΙΛΑ!
Ας ακούσουμε τώρα μια συναρπαστική απαγγελία του παραπάνω ποιήματος
Απαγγέλει η Μαριέτα Ριάλδη
Χρειάζεται να θυμόμαστε ότι τα θύματα πρέπει να βρουν τη δύναμη να αντιδράσουν, αν θέλουν να αλλάξουν τα μόνα πρότυπα που έχουν μάθει μέσα στη χρόνια σχέση κακοποίησης, αυτά δηλαδή της αδυναμίας, της αμφιθυμίας και της αδράνειας.
Πρέπει να βρουν τη δύναμη να σπάσουν τη σιωπή τους, να εμπιστευθούν τους ανθρώπους και τους φορείς που μπορούν πραγματικά να τις βοηθήσουν και να πιστέψουν στον εαυτό τους.
Τους αξίζει μία καλύτερη ζωή με αξιοπρέπεια, εκτίμηση και σεβασμό γι’ αυτό που πραγματικά είναι. Άνθρωποι με δύναμη Ψυχής.
Tο αρνητικό αποτύπωμα της πανδημίας
Δυστυχώς η πανδημία έχει οδηγήσει στην αύξηση των περιστατικών ενδοοικογενειακής και σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών στην χώρα μας.
Οι συνθήκες που διαμόρφωσε η πανδημία της Covid-19 στις ζωές των οικογενειών, τόσο της χώρας μας όσο και παγκοσμίως, με το κλείσιμο των σχολικών δομών επί μακρό διάστημα, οδήγησαν, όπως αναφέρθηκε, στην αύξηση των περιστατικών παιδικής κακοποίησης και ταυτόχρονα της μείωσης της αναφοράς τους.
Αυτό αναφέρθηκε στην διαδικτυακή παρουσίαση του εθνικού προγράμματος επαγγελματιών υγείας και πρόνοιας για την αναγνώριση και την διαχείριση περιστατικών σεξουαλικά κακοποιημένων παιδιών από το σωματείο ενάντια στην Κακοποίηση του Παιδιού «Ελίζα» σε συνεργασία με το Ιδρυμα Μποδοσάκη και με την υποστήριξη της Goldman Sachs Gives. Οπως, δε, αναφέρθηκε, αυτά είναι τα ευρήματα επιστημονικών ερευνών που αποτελούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου στο τεράστιο ζήτημα της σεξουαλικής κακοποίησης.
Αναγνωρίζοντας πώς η σεξουαλική κακοποίηση έχει τις σοβαρότερες επιπτώσεις για την υγεία του ίδιου του παιδιού, αλλά και συνολικά του πληθυσμού, στόχος του προγράμματος που προαναφέρθηκε είναι η προάσπιση των δικαιωμάτων και της ασφάλειας ευάλωτων παιδιών μέσα από προγράμματα για την έγκαιρη αναγνώριση, από δημοσίους λειτουργούς, περιστατικών με υποψία σεξουαλικής κακοποίησης, καθώς και η αφύπνιση της κοινωνίας για το φαινόμενο και τους τρόπους πρόληψης και πρώιμης παρέμβασης.
Θα πρέπει να θυμόμαστε πως κάθε κακοποιημένο παιδί, μπορεί να σωθεί, μπορεί να θεραπεύσει το τραύμα του, αρκεί να βρεθεί έστω και ένας υποστηρικτικός ενήλικας που θα το ”ακούσει” και θα το προστατεύσει.
Εν μέσω πανδημίας σημειώθηκε αύξηση της σεξουαλικής κακοποίησης Αναφέρει και το “Χαμόγελο του παιδιού”:
“Ειδικότερα, αυτή τη χρονιά, ολόκληρη η ανθρωπότητα ήρθε αντιμέτωπη με τη ραγδαία εξάπλωση του ιού, η οποία έλαβε, εν τέλει, διαστάσεις πανδημίας. Το κυριότερο και ίσως αποτελεσματικότερο μέτρο για την καταπολέμηση του ιού ήταν ο εγκλεισμός των πολιτών, το λεγόμενο «lockdown». Όσο όμως το μέτρο αυτό συνέβαλε στη σημαντική μείωση των κρουσμάτων του ιού σε πολλές χώρες, τόσο αύξησε τα κρούσματα σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών σε παγκόσμιο επίπεδο.
Προστατέψτε τα παιδιά – «Το Χαμόγελο του Παιδιού» το 10μηνο του 2021 στήριξε 2.459 κακοποιημένα παιδιά”
Οι μύθοι που έχουν καταρριφθεί
Όπως τονίζουν ειδικοί στα πλαίσια κλινικών φροντιστηρίων διαφόρων προγραμμάτων που έγιναν, καταρρίφθηκαν μύθοι όπως ότι πρέπει να περιμένουμε για να είμαστε «απόλυτα σίγουροι» ώστε να καταγγείλουμε. «Η κακοποίηση δεν είναι υπόθεση κλειδαρότρυπας αλλά τιμωρείται ποινικά και συνιστά κακή άσκηση της γονικής μέριμνας», είπε. Και κατέληξε: «Πέρασαν ανεπιστρεπτί οι εποχές που οι γονείς είχαν δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στο παιδί».
Αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι ότι το 1/3 των παιδιών θυμάτων σεξουαλικής βίας δεν μιλούν ποτέ. Τα μικρότερα ή παιδιά με αναπηρίες δεν αναγνωρίζουν τη σεξουαλική βία και νιώθουν ντροπή και ενοχές. Άλλα παιδιά φοβούνται ότι δεν θα γίνουν πιστευτά ή φοβούνται ότι, εάν μιλήσουν, θα υποστούν αντίποινα ή αρνητικές συνέπειες εκείνα ή η οικογένειά τους, η φήμη ή η καριέρα τους.
Επίσης κάποια παιδιά δεν ξέρουν σε ποιόν πρέπει να μιλήσουν, φοβούνται ότι αν μιλήσουν αυτό θα θεωρηθεί αδυναμία την στιγμή που οι αθλητές πρέπει να είναι δυνατοί ενώ άλλα παιδιά πιστεύουν ότι βρίσκονται σε μια πραγματική σχέση με τον θύτη τους.
Σε μια εποχή που οι περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας και στην χωρα μας ολοένα και πολλαπλασιάζονται οι εκπαιδευτικοί δεν μπορεί να μένουν αμέτοχοι τουλάχιστον σε ότι αφορά περιπτώσεις μαθητών τους. Με έναυσμα την παραπάνω διαπίστωση και με δεδομένη την έλλειψη ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης γενικότερα της εκπαιδευτικής κοινότητας για το μεγάλο αυτό κοινωνικό πρόβλημα η ταινία μας εστιάζει στην στάση που θα πρέπει να έχουν οι εκπαιδευτικοί ενός σχολείου όταν υποψιάζονται περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας. Η ταινία, προϊόν εκτεταμένης βιβλιογραφικής έρευνας, αρχικά απεικονίζει τα ψυχολογικά και σωματικά συμπτώματα που εμφανίζει ένας κακοποιημένος μαθητής. Στην συνέχεια εστιάζει στις ενέργειες που θα μπορούσε να κάνει κάποιος εκπαιδευτικός για να ανακαλύψει πιθανή κακοποίηση μαθητή του. Παράλληλα καταγγέλλει την αδιαφορία κάποιων εκπαιδευτικών σε συνάρτηση με τον «φόβο» που τους περιβάλλει σε κάθε πιθανή ανάμιξη τους στην αποκάλυψη περιπτώσεων ενδοοικογενειακής βίας. Τέλος προβάλει τις ενέργειες που ο νόμος ορίζει σε αυτές τις περιπτώσεις. Κύριος σκοπός της κινηματογραφικής μας ομάδας εκτός από την συμμετοχή στο φεστιβάλ είναι να ευαισθητοποιήσει τις σχολικές κοινότητες και να αποτελέσει ένα βοήθημα ιδιαίτερα προς τους εκπαιδευτικούς στην αναγνώριση και αντιμετώπιση περιπτώσεων ενδοοικογενειακής βίας μαθητών τους.
Οδηγίες για την προστασία από την σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων
Οδηγίες προς τους ανήλικους για την προστασία από την σεξουαλική κακοποίηση
Μορφές παρενόχλησης και κακοποίησης των παιδιών στον αθλητισμό
Η παρενόχληση και η κακοποίηση στον αθλητισμό δεν είναι μόνο σεξουαλική (δείτε πρόσφατα δημοσιεύματα εδώ , εδώ και εδώ) αλλά κυρίως λεκτική.
Έχουμε όμως την ευκαιρία να σπάσουμε όχι μόνο την σιωπή αλλά και το απόστημα της λεκτικής παρενόχλησης και κακοποίησης που δέχονται πολλά παιδιά που ασχολούνται με τον αθλητισμό. Το παιδάκι που είναι κοντό, εύσωμο, με φακίδες, με κινητικά προβλήματα και ότι μπορεί να συναντήσουμε σε ένα γήπεδο ή έναν χώρο προπόνησης.
Λεκτικοί χαρακτηρισμοί που προέρχονται από τον προπονητή, τους συμπαίκτες, τους αντιπάλους, τους παρατηρητές της κερκίδας. Εκφράσεις που μειώνουν την προσωπικότητα των μικρών παιδιών και τους κάνουν να αισθάνονται άχρηστοι.
Το προπονητικό μπούλινγκ που είναι αναγκασμένα να δέχονται διότι δεν θέλουν να αλλάξουν σύλλογο επειδή είναι εκεί όλοι οι φίλοι τους ‘η γιατί φοβούνται να το κάνουν. Τα πειράγματα των συμπαικτών τους όταν κάνουν λάθος ή όταν επιλέγονται τελευταίοι γιατί δεν είναι καλοί παίκτες.
Αυτή η λεκτική κακοποίηση, που σίγουρα δεν συγκρίνεται με την σεξουαλική, αφήνει βαθιά κατάλοιπα στην ψυχούλα των μικρών παιδιών αναγκάζοντάς τα είτε να σταματάνε πρόωρα τον αθλητισμό είτε να γίνονται επιθετικά και απομακρυσμένα.
Μπορούμε να τα περιορίσουμε; Φυσικά και μπορούμε αρκεί να δράσουμε. Πρώτα ως γονείς απομακρύνοντας τα παιδιά μας από αθλητικούς χώρους που διαπιστώνουμε ότι δεν τους φέρονται καλά είτε ο προπονητής είτε οι υπόλοιποι (συναθλητές, παράγοντες κτλ). Δεν υπάρχει στον αθλητισμό «καλά τους κάνει και τους φωνάζει», διότι είναι διαφορετική μια προπονητική οδηγία σε έντονο ύφος και διαφορετικός ο εξευτελισμός και η μείωση της προσωπικότητας.
Έπειτα ως εκπαιδευτικοί και προπονητές, όπου αν συμβαίνουν τέτοια φαινόμενα που προέρχονται από συμπαίκτες ή άλλους γονείς οφείλουμε να τα αντιμετωπίζουμε και όχι να προσπαθούμε να γίνουμε αρεστοί σε κάθε κανίβαλο παράγοντα για να μην χάσουμε την δουλειά μας, διότι αυτή αργά ή γρήγορα θα χαθεί αλλά πριν θα έχουμε ήδη χάσει την αξιοπρέπειά μας.
Και φυσικά οι διοικήσεις που είναι επιβεβλημένο να απομακρύνουν προπονητές που φέρονται απρεπώς, ασχέτως των επιτυχιών τους όσο και αν αυτό τους κοστίσει διότι μόνο έτσι ο χώρος του αθλητισμού θα μπορέσει να γίνει όχι μόνο παράδειγμα προς μίμηση αλλά καταφύγιο και διέξοδος των μικρών παιδιών όπου θα μπορούν να εκφράζονται άνετα, να αθλούνται και να διαπαιδαγωγούνται σωστά.
Ο αθλητισμός πρέπει να γίνει ένα περιβάλλον ενδυνάμωσης και προστασίας για τα παιδιά. Οι ενήλικες οφείλουν να είναι ενημερωμένοι και να αποτρέψουν την κακοποίηση, να προστατεύσουν τα παιδιά και να συμβάλλουν στην καταπολέμηση της ατιμωρησίας.
Η εισαγωγή της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία
Η βία και η σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο και έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον της επιστημονικής αλλά και της εκπαιδευτικής κοινότητας. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη γενικότερη έννοια της προστασίας του παιδιού.«Ενα παιδί που γνωρίζει το σώμα του γίνεται πιο δυνατό και πιο ικανό να ανταπεξέρχεται στους κινδύνους», ανέφερε σε ερώτηση της HuffPost η Βάνα Μαρκετάκη. «Γι′ αυτό το λόγο είναι ιδιαίτερα σημαντική η εισαγωγή της σεξουαλικής αγωγής στο σχολείο ως μάθημα από το Προνήπιο ως την Τρίτη Λυκείου».
Ωστόσο, σύμφωνα με τα λεγόμενά της, οι προσπάθειες για να καταστεί αυτό δυνατό είχαν ως αποτέλεσμα διαμαρτυρίες έξω από το υπουργείο Παιδείας. «Πολλοί άνθρωποι και ένα κομμάτι της εκκλησίας θεωρεί ότι η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση πρέπει να μένει στο σπίτι», ανέφερε χαρακτηριστικά. Και συμπλήρωσε: «Υπάρχει πολύ μεγάλος φόβος πώς αν μιλήσουμε θα πούμε αυτά που δεν θέλουν να να ακουστούν»
Από την άλλη με τις αυξανόμενες καταγγελίες για σεξουαλική κακοποίηση, η διδαχή των παιδιών δεξιοτήτων ασφάλειας είναι από τα σημαντικότερα στοιχεία της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης.
Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, με την ευρύτερη έννοια, περιλαμβάνει τη διδαχή στάσεων, αξιών και συναισθημάτων σε ότι αφορά το φύλο του καθενός. Τα παιδιά θα πρέπει να αποκτούν δεξιότητες ώστε να αναγνωρίζουν και να αποφεύγουν κινδύνους.
Τα μηνύματα που θα αποπκομμίσουν τα παιδιά μέσα από ένα πρόγραμμα σεξουαλικής διαπαιδαγωγησης θα θέσουν τις αξίες και τις στάσεις που πρόκειται να υιοθετήσουν στη μετέπειτα σεξουαλική αλλά και γενικότερη ζωή τους.
Όλοι γνωρίζουμε πως από πολύ μικρές ηλικίες, περίπου 2- 3 χρονών, αρχίζουν και οι ερωτήσεις των παιδιών για θέματα σεξουαλικότητας, στις οποίες οι γονείς συνήθως νιώθουν άβολα να απαντήσουν ή δεν γνωρίζουν τι να απαντήσουν. Είναι σημαντικό, τα παιδιά να λάβουν όσο πιο ειλικρινείς, ξεκάθαρες και απλές απαντήσεις χρειάζονται.
Οι γονείς επίσης συνηθίζουν να συζητούν για την έμμηνο ρήση, για την εγκυμοσύνη, για τον τοκετό, αλλά αποφεύγουν να συζητήσουν για τη συνουσία, για τα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα ή για τη σεξουαλική κακοποίηση. Αυτά όμως αποτελούν από τα πιο σημαντικά θέματα για τα οποία χρειάζονται πληροφόρηση τα παιδιά και ειδικότερα οι έφηβοι. Όταν τα παιδιά δεν πάρουν τις πληροφορίες που αναζητούν, τότε τις ψάχνουν από συνομηλίκους ή από την τηλεόραση ή από το διαδίκτυο. Κάτι που πιθανό να είναι ζημιογόνο για αυτά, καθότι οι πληροφορίες αυτές είναι ασυνεχής και ίσως ανακριβείς.
Αν ένας παιδίατρος ή εκπαιδευτικός εντοπίσει ότι υπάρχει κάποια κακοποίηση σε μία οικογένεια τί πρέπει να κάνει;
Εκπαιδευτικός της πρωτοβάθμιας ή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ο οποίος, κατά την εκτέλεση του εκπαιδευτικού του έργου, με οποιονδήποτε τρόπο πληροφορείται ή διαπιστώνει ότι έχει διαπραχθεί σε βάρος μαθητή έγκλημα ενδοοικογενειακής βίας, θα πρέπει να ενημερώνει, χωρίς καθυστέρηση, το διευθυντή της σχολικής μονάδας. Ο διευθυντής της σχολικής μονάδας ανακοινώνει, αμέσως, την αξιόποινη πράξη στον αρμόδιο εισαγγελέα, σύμφωνα με τις διατάξεις της παραγράφου 1 του άρθρου 37 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, ή στην πλησιέστερη αστυνομική αρχή. Την ίδια υποχρέωση έχουν οι εκπαιδευτικοί και οι διευθυντές των ιδιωτικών σχολείων, καθώς και οι υπεύθυνοι των πάσης φύσεως Μονάδων Προσχολικής Αγωγής (άρθ. 23 ν. 3500/2006).
O παιδίατρος από την άλλη, θα πρέπει να εμπλέξει ενεργά τα μέλη της οικογένειας, εκφράζοντας την ανησυχία του για την ασφάλειά τους και δηλώνοντας υποχρεωμένος να προβεί σε ενέργειες προστασίας τους. Σε καμία περίπτωση, δεν πρέπει να κατηγορήσει κάποιον, ούτε να δηλώσει βέβαιος/α για την κακοποίηση. Επιπλέον, θα διαβεβαιώσει την οικογένεια ότι θα κάνει κάθε προσπάθεια να βρει την αιτία των προβλημάτων (παθολογικό πρόβλημα, κακοποίηση, άλλο…). Αφού γίνει μία τέτοιου είδους πρωταρχική συζήτηση, ειδοποιείται η αστυνομία ή ο εισαγγελέας.
Ατομικά και συλλογικά τι μπορεί να κάνει κάποιος για να βοηθήσει στο να μειωθούν τα ποσοστά βίας στα παιδιά;
Η ταινία μικρού μήκους : «Μην σωπαίνεις…» παρουσιάστηκε στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους cineμαθεια Ιούνιος 19 στην Χίο και απέσπασε τις παρακάτω διακρίσεις: Δεύτερο Βραβείο καλύτερης Ταινίας Μυθοπλασίας, Πρώτο Βραβείο Σεναρίου Πρώτο Βραβείο Γυναικείου Ρόλου .
Σε μια εποχή που οι περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας και στην χωρα μας ολοένα και πολλαπλασιάζονται οι εκπαιδευτικοί δεν μπορεί να μένουν αμέτοχοι τουλάχιστον σε ότι αφορά περιπτώσεις μαθητών τους.
Με έναυσμα την παραπάνω διαπίστωση και με δεδομένη την έλλειψη ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης γενικότερα της εκπαιδευτικής κοινότητας για το μεγάλο αυτό κοινωνικό πρόβλημα η ταινία μας εστιάζει στην στάση που θα πρέπει να έχουν οι εκπαιδευτικοί ενός σχολείου όταν υποψιάζονται περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας.
Η ταινία, προϊόν εκτεταμένης βιβλιογραφικής έρευνας, αρχικά απεικονίζει τα ψυχολογικά και σωματικά συμπτώματα που εμφανίζει ένας κακοποιημένος μαθητής. Στην συνέχεια εστιάζει στις ενέργειες που θα μπορούσε να κάνει κάποιος εκπαιδευτικός για να ανακαλύψει πιθανή κακοποίηση μαθητή του.
Παράλληλα καταγγέλλει την αδιαφορία κάποιων εκπαιδευτικών σε συνάρτηση με τον «φόβο» που τους περιβάλλει σε κάθε πιθανή ανάμιξη τους στην αποκάλυψη περιπτώσεων ενδοοικογενειακής βίας. Τέλος προβάλει τις ενέργειες που ο νόμος ορίζει σε αυτές τις περιπτώσεις.
Κύριος σκοπός της κινηματογραφικής μας ομάδας εκτός από την συμμετοχή στο φεστιβάλ είναι να ευαισθητοποιήσει τις σχολικές κοινότητες και να αποτελέσει ένα βοήθημα ιδιαίτερα προς τους εκπαιδευτικούς στην αναγνώριση και αντιμετώπιση περιπτώσεων ενδοοικογενειακής βίας μαθητών τους.
Η αντιμετώπιση του φαινομένου της κακοποίησης είναι ευθύνη όλων μας. Αρχικά, θα πρέπει να ενημερωθούμε σωστά για το τι ακριβώς σημαίνει κακοποίηση και παραμέληση, ποιες μορφές συμπεριλαμβάνει και με τη σειρά μας να ενημερώσουμε τους ανθρώπους στο οικείο περιβάλλον μας. Κατόπιν, θα πρέπει να μιλάμε με το σωστό τρόπο στα παιδιά μας για το φαινόμενο της σεξουαλικής κακοποίησης, να τα μαθαίνουμε να προστατεύουν τον εαυτό τους και να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους.
Στην περίπτωση που υποψιαστούμε πως κάποιο παιδί βιώνει στο περιβάλλον του κακοποίηση ή παραμέληση, τηλεφωνούμε αμέσως στη γραμμή βοηθείας 115 25 της Ένωσης «Μαζί για το Παιδί» και αναφέρουμε το γεγονός.
Σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να κλείνουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας σε εγκληματικές πράξεις. Δεν θα πρέπει να γυρνάμε το κεφάλι. Τα παιδιά έρχονται στον κόσμο για να τον κάνουν καλύτερο, με το γέλιο, τα όνειρα και την αστείρευτη ζωντάνια τους. Εμείς με τη σειρά μας είμαστε υπεύθυνοι να τα προστατεύουμε και να τους δίνουμε χώρο να ανθίσουν και να μεγαλουργήσουν.
Η εικόνα αυτή του παιδιού-μουσικού που κλαίει, κατηγοριοποιήθηκε ως μία από τις πιο συναισθηματικές φωτογραφίες της σύγχρονης ιστορίας.
Είναι η φωτογραφία ενος 12χρονου αγοριού απο τη Βραζιλία, που λεγεται Diego Frazzo Turkato, που έπαιζε στο βιολί -στην κηδεία του δασκάλου του- το αγαπημένο μουσικό κομμάτι του νεκρού, ο οποιος τον έσωσε από το περιβάλλον της φτώχειας και του εγκλήματος στο οποίο έζησε.
Σε αυτήν την εικόνα, η ανθρωπότητα μιλάει με τη μεγαλύτερη δυνατή φωνή στον κόσμο:
”ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΛΟΣΥΝΗ Σ’ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΕΤΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΚΑΛΟΣΥΝΗ. ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΤΟΤΕ ΘΑ ΧΤΙΣΕΤΕ ΕΝΑΝ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΘΝΟΣ”
(Φωτογράφος: Marcos Tristao)
@Athens Finest
Eκπαιδευτικό και εποπτικό υλικό για την διδασκαλία στην τάξη με ενσωματωμένα σχέδια μαθημάτων και παραπομπές στην παρακάτω διαδραστική εικόνα:
Ποτέ δεν φταις εσύ”_ Παιδική σεξουαλική κακοποίηση
* Ο Αζίζ Νεσίν από τους πιο γνωστούς λογοτέχνες της Τουρκίας διεθνώς κι ένα από τα πιο φωτεινά μυαλά της γειτονικής χώρας γεννήθηκε το 1915 στη Χάλκη της Κωνσταντινούπολης. Ασχολήθηκε με την σάτιρα, ο Αζίζ δεν δίστασε ποτέ να εκφράσει τις απόψεις του και να ασκήσει κριτική στο τουρκικό κράτος. Ο Αζίζ μαζί με άλλους αριστερούς λογοτέχνες της Τουρκίας φυλακίσθηκαν αλλά ποτέ δεν λάκισαν, έγιναν άξιοι εκπρόσωποι της τουρκικής λογοτεχνίας, συνεχίζοντας το έργο τους μέσα από τις φυλακές.
Τον Σεπτέμβριο του 1955 συνελήφθη μαζί με άλλους αριστερούς ως υποκινητής του Πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Πόλης. Γρήγορα, η κατηγορία κατέπεσε, αφού ήταν φανερό ότι τα «Σεπτεμβριανά», όπως έμειναν στην Ιστορία, τα είχαν οργανώσει οι μηχανισμοί της κυβέρνησης Μεντερές. Την προσωπική του μαρτυρία κατέθεσε στο βιβλίο του «Να κρεμαστούν σαν τα τσαμπιά», το οποίο κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Καστανιώτη».
Ο Νεσίν άσκησε κριτική και στον Εβρέν, για την οποία καταδικάστηκε. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα αφιέρωσε στη μάχη κατά του θρησκευτικού φανατισμού και εξελίχθηκε σε έναν από τους μεγαλύτερους επικριτές του Ισλάμ, για τον λόγο αυτό αποτέλεσε και μεγάλο εχθρό των Ισλαμιστών και επικηρύχτηκε από έναν επιχειρηματία για το ποσό των 100.000 δολαρίων.
Ο Νεσίν, τη δεκαετία του 1990 ξεκίνησε να μεταφράζει ένα από τα απαγορευμένα βιβλία του Ισλάμ, τους “Σατανικούς Στίχους” του Ρούσντι, ο οποίος κατηγορήθηκε σε θάνατο καθώς το βιβλίο αυτό κρίθηκε προσβλητικό προς το Μωάμεθ.
Στις 2 Ιουλίου του 1993 πλήθος μουσουλμάνων πολιόρκησε και πυρπόλησε το ξενοδοχείο στην πόλη Σίβας της Τουρκίας, κατά τη διάρκεια μια πολιτιστικής εκδήλωσης Αλεβιτών την οποία παρακολουθούσε και ο Νεσίν. 37 άτομα βρήκαν θάνατο και η πρωθυπουργός Τανσού Τσιλέρ κατηγόρησε τον ίδιο τον Νεσίν ως υπαίτιο καθώς προκάλεσε το πλήθος.
Ο Αζίζ Νεσίν πέθανε τον Ιούλιο του 1995 από καρδιακή προσβολή σε βιβλιοπωλείο της Σμύρνης την ώρα που υπέγραφε βιβλία. Ο Νεσίν έπασχε από πολλά προβλήματα υγείας. Σύμφωνα με την επιθυμία του, τάφηκε χωρίς καμία τελετή μυστικά στην περιοχή του ιδρύματος “Αζίζ Νεσίν”
Τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις τόσο στη Τουρκία όσο και στο εξωτερικό, ανάμεσα στα βραβεία που του απονεμήθηκαν ήταν και αυτό της ελληνοτουρκικής φιλίας, το “Αντί Ιπεκτσί”. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε 30 γλώσσες, μεταξύ αυτών και τα Ελληνικά.
Αυτή η εργασία έχει άδεια χρήσης Creative Commons Αναφορά δημιουργού4.0.
