Πρόσφυγες, Μετανάστες, εκτοπισμένοι, Ευπαθείς κοινωνικές ομάδες ,ασυνόδευτοι ανήλικοι………. Άνθρωποι πάνω απ’όλα… Δεν έχουν χρώμα, δεν έχουν φυλή, δεν έχουν ταυτότητα… Ίδια ψυχή, ίδια καρδιά, ίδια ανάσα…
Ίδιος ο φόβος στο χαμό του πολέμου, ίδια η αγωνία για τη ζωή, για το αύριο. Ίδιοι. Άνθρωποι όλοι μας, μοιραζόμαστε την ίδια γη.
Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε την αξία της ανθρώπινης ζωής αναδεικνύοντας ταυτόχρονα τη σημασία της ενότητας και της συνύπαρξης. Κανένας δε μπορεί να επιβιώσει μόνος του. Η ανάγκη για αλληλεγγύη μεταξύ ατόμων, αλλά και κρατών είναι η ουσία του πράγματος…
Κανένας άνθρωπος δεν είναι ένα νησί πλήρες από μόνο του.
Ο καθένας μας είναι ένα κομμάτι της στεριάς, ένα μέρος της ηπειρωτικής χώρας.
Αν ένα σβωλαράκι από το χώμα παρασυρθεί από τη θάλασσα,
η Ευρώπη γίνεται μικρότερη,
σα να έχει χαθεί ολόκληρο το ακρωτήριο,
σα να έχει χαθεί το σπίτι κάποιων φίλων σου ή το δικό σου.
Ο θάνατος οποιουδήποτε ανθρώπου σε κάνει φτωχότερο,
γιατί είσαι αναπόσπαστο μέρος της ανθρωπότητας.
Γι’αυτό,
μην προσπαθείς να μάθεις για ποιον χτυπάει η καμπάνα.
Για σένα χτυπάει.
(Τζον Ντον, 1624. «Αφιερώσεις για επείγουσες περιστάσεις»)
Απλώνουμε χέρι βοήθειας…
Η υπέρβαση αυτής της δύσκολης περιόδου μπορεί να επιτευχθεί μέσα από έναν καινούριο, συνειδητό τρόπο διάρθρωσης και έκφρασης των κοινωνικών επαφών, βασισμένου στην αλληλεγγύη και την αγάπη : την παροχή βοήθειας σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες και σε άτομα απειλούμενα από φτώχεια, την προσφορά ευκαιριών σε άτομα με άνιση πρόσβαση στην εύρεση εργασίας, στην εκπαίδευση, σε αγαθά και υπηρεσίες, την ανάπτυξη της συναισθηματικής γενναιοδωρίας στους γύρω μας, την καλλιέργεια πνεύματος συνεργασίας και αλληλοϋποστήριξης.
Εστιάζοντας όχι στις διαφορές, αλλά στο πόσο σημαντικοί είμαστε ο ένας για τον άλλον, θέτουμε τα θεμέλια για την επανασύνδεση των κρίκων της συλλογικής συνύπαρξης, την ενδυνάμωση της κοινωνικής συνοχής και την απαλλαγή από τις περιοριστικές σκέψεις που συνδέονται με το φόβο.
Η Α’ τάξη με τη βοήθεια των εκπαιδευτικών τους, Νικόλαου Γαλάνη και Νίκου Κωνσταντάκη, δημιούργησε μια ταινία μικρού μήκους για το προσφυγικό ζήτημα με πρωταγωνιστές τους ίδιους τους μαθητές. Τι γίνεται όταν ένα προσφυγόπουλο έρχεται στο ελληνικό σχολείο για να φοιτήσει; Μήπως όλα είναι ένα κακό όνειρο ή η ζοφερή πραγματικότητα; Διαδώστε το μήνυμα!!!
Ας ανακαλύψουμε μέσα μας την αγάπη….
« Η ύψιστη μορφή αγάπης είναι αυτή που υπερβαίνει το εγώ και επικεντρώνεται στις ανάγκες των άλλων και του κόσμου στον οποίο ζούμε. Το παράδοξο είναι ότι ξεχνώντας τον εαυτό μας, τον βλέπουμε πιο καθαρά. Από το δόσιμο του εαυτού έχουμε το μεγαλύτερο όφελος». (Λέο Μπουσκάλια, 1924-1998)
« Κι αν μιλώ τις γλώσσες όλων των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε είμαι μονάχα ένα σήμαντρο που ηχεί. […] Και τώρα αυτά τα τρία μένουν : πίστη, ελπίδα, αγάπη.» (Απόσπασμα από την Καινή Διαθήκη στην πρώτη προς Κορινθίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου)
Η αξία της συλλογικής προσπάθειας
Μια μικρή παρουσίαση με τίτλο : “Γιατί φεύγουν_Από που έρχονται “
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
Σε όλους είναι οικεία η εικόνα τους: ορδές ανθρώπων με ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους την φρίκη όλων των πολιτισμών παίρνουν τον δρόμο της φυγής με την ελπίδα όχι για καλλίτερη ζωή, επαγγελματική σταδιοδρομία ή ταξιδιωτικές εμπειρίες, αλλά για ζωή. Είναι οι πρόσφυγες, δηλαδή άτομα που εξαιτίας δικαιολογημένου φόβου δίωξης για λόγους φυλής, θρησκείας, εθνικότητας, συμμετοχής σε κοινωνική ομάδα ή εξαιτίας των πολιτικών τους πεποιθήσεων, βρίσκονται εκτός της χώρας της οποίας έχουν την ιθαγένεια και δεν μπορούν, ή εξαιτίας αυτού του φόβου, δεν επιθυμούν να απολαμβάνουν την προστασίας της χώρας αυτής. Είναι δέντρα ξεριζωμένα που πρέπει να ευδοκιμήσουν σε όποιο χώμα και να μεταφυτευτούν, μπορούν; Έφυγαν γιατί πίστεψαν πως κάτι καλλίτερο από τον θάνατο θα βρουν παντού να τους περιμένει. Ένα χαρακτηριστικό τους γνώρισμα έγινε ο αγώνας τους για την επιβίωση.
Κουβαλάνε τα λίγα υπάρχοντά τους ή και τίποτα. Φτάνουν πάμφτωχοι, χωρίς τίποτα, λένε. Μα είναι όντως χωρίς αποσκευές οι πρόσφυγες; Έρχονται όντως χωρίς τίποτα; Όλα αυτά που έζησαν, που έχουν στο μυαλό τους, στην καρδιά τους, στη ψυχή τους και είναι αόρατα για μας δεν είναι πάντα μαζί τους; Όλοι μας δεν κουβαλάμε μαζί μας τον πολιτισμό μας; Χάνει ποτέ κανείς τις γνώσεις του, τις αναμνήσεις του, τα συναισθήματά του, τα όνειρά του;
Στην Ελλάδα ζουν σήμερα περίπου 6.500 αναγνωρισμένοι πρόσφυγες, η δε διαδικασία αναγνώρισης διαρκεί από 18 έως 36 μήνες. Ανάμεσα στους αιτούντες άσυλο ή έχουν άσυλο είναι και παιδιά. Παιδιά που έχουν βιώσει συχνά σε περιβάλλοντα όπου κυριαρχούν η φτώχεια, η βία και η εξαθλίωση και όπου οι Αναπτυξιακοί Στόχοι της Χιλιετίας είναι μακρινό όνειρο. Όσον αφορά τους πρόσφυγες μαθητές η πολιτιστική τους ιδιαιτερότητα βρίσκεται όχι μόνο στην πολιτισμική και άλλου είδους καταγωγή, αλλά και στο ακραίο βίωμα να έχει έρθει κανείς αντιμέτωπος με τον θάνατο και στην πρόσκαιρη ή μόνιμη απώλεια των πατρίδων τους. Χάνεται όμως μια πατρίδα; Μπορεί ποτέ να σου κλέψουν την πατρίδα σου; Η έννοια πατρίδα δεν αποτελεί αυτονόητο και στατικό δεδομένο αλλά μπορεί να επαναπροσδιοριστεί μέσα από την προσωπική εμπειρία του κάθε πρόσφυγα ξεχωριστά. Στα ερωτήματα “τι είναι πατρίδα” και “πόσες πατρίδες έχει ο άνθρωπος” οι απαντήσεις είναι επίσης πολλές. Δεν είναι πατρίδα εκτός από σύνορα και εδάφη και αγκαλιές, φιλιά, μυρωδιές, χάδια, νανουρίσματα, παιχνίδι, φωνές, τραγούδια, γεύσεις, αξίες; Ναι, είναι και ευτυχώς αυτή τη πατρίδα δεν μπορεί ποτέ κανείς να την κλέψει, ποτέ από κανένα, όσο την κρατάει ζωντανή μέσα στην καρδιά του και στο μυαλό του.
Ένα στοιχείο χαρακτηριστικό για τους πρόσφυγες μαθητές που δεν θα επιστρέψουν στην πατρίδα τους–ο επαναπατρισμός αποτελεί σχεδόν πάντα το όνειρο κάθε πρόσφυγα- είναι η αναγκαιότητα να επιτύχουν στο εκπαιδευτικά συστήματα των χωρών που θα εγκατασταθούν προσωρινά ή οριστικά. Ενώ για εκείνους τους μαθητές προσφυγικής καταγωγής που θα επαναπροωθηθούν ή θα επαναπατριστούν προβάλλει επιτακτικά η ανάγκη για επιτυχή επανένταξή τους στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας καταγωγής τους. Είναι προφανές ότι αποτελούν ικανή και αναγκαία συνθήκη η στοιχειώδης συμβατότητα των εκπαιδευτικών συστημάτων μεταξύ τους αλλά και μια εκπαιδευτική φιλοσοφία και πρακτική που διασφαλίζει την ομαλή πορεία και των προσφύγων μαθητών στην θεσμοθετημένη εκπαίδευση και ανταποκρίνεται στις ιδιαίτερες εκπαιδευτικές τους ανάγκες. Ως ο πιο κατάλληλος εκπαιδευτικός προσανατολισμός στις δημοκρατίες προτείνεται η Διαπολιτισμική Εκπαίδευση.
Ευτυχώς η παγκόσμια κοινότητα έχει συμφωνήσει να προστατεύει τους πρόσφυγες που ήδη στην Αρχαία Ελλάδα θεωρούνταν ιερά πρόσωπα. Οι πρόσφυγες μαθητές έχουν το δικαίωμα να έχουν διαφορετικές εμπειρίες, όχι υποχρεωτικά μόνο τραυματικές, να έχουν διαφορετική πολιτισμική καταγωγή, να μιλούν και να διεκδικούν την περαιτέρω καλλιέργεια της πρώτης τους γλώσσας, να είναι σε τελική ανάλυση διαφορετικοί χωρίς να φοβούνται και να μην αντιμετωπίζονται σαν «αθεράπευτα μειονεκτικοί» και ως «καταδικασμένοι να αποτύχουν». Τους κατοχυρώνεται το δικαίωμα να επιτύχουν στο αντίστοιχο εκπαιδευτικό σύστημα, χωρίς να καταδικάζονται οι πιθανές μελλοντικές τους επιλογές σε αποτυχία. Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν επιτρέπεται για κανένα παιδί στον κόσμο να είναι άπιαστο όνειρο. Στο σχολείο, όπως και σε όλη την κοινωνία, ο διάλογος των πολιτισμών δεν πρέπει να είναι ένας θλιβερός μονόλογος, αλλά μια ευκαιρία για κατανόηση, επικοινωνία και αλληλεγγύη για όλες και για όλους
Είναι ιδιαίτερα σημαντικό όλοι μας και όχι μόνο το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας υποδοχής να ανταποκριθούμε σε όλες τις ανάγκες των μαθητών με προσφυγική καταγωγή, ώστε να ανατραπεί η ρήση «ενός κακού πολλά έπονται» και να μην συνεχιστεί η προσφυγιά από έλλειψη μόρφωσης και από περιθωριοποίηση. Γι αυτό όλοι οι συνειδητοποιημένοι δημοκράτες πολίτες, μικροί και μεγάλοι, ας αναλάβουμε δράση ώστε τα παιδιά προσφυγικής καταγωγής να μη ζουν σε μια κουλτούρα της σιωπής.
[πηγή: Μικρός Αναγνώστης]
“Χτίζουμε γέφυρες, όχι τείχη!”
Οι μαθητές και οι μαθήτριες του Α1 και Α2 μπαίνοντας στη θέση του Άλκη που αφηγείται την ιστορία του Ναβίντ, του Ναβίντ που δεν ήρθε στην Ελλάδα για διακοπές, του Αλέξανδρου που φοβάται τους ξένους και των υπόλοιπων ηρώων του βιβλίου, έγραψαν τις δικές τους αφηγήσεις και στη συνέχεια έντυσαν τα κείμενά τους με εικόνες από το διαδίκτυο ή δικές τους ζωγραφιές, πρόσθεσαν την ηχογραφημένη αφήγηση και την κατάλληλη μουσική και δημιούργησαν τις ψηφιακές τους αφηγήσεις.
Υπεύθυνη καθηγήτρια: Κιτσάτη Μαρία
Ακούστε τις αφηγήσεις τους πατώντας στην παρακάτω εικόνα
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ, ΠΑΙΔΙΑ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΦΗΣΥΧΑΖΕΤΕ!
Στο πλαίσιο της δράσης για την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στους Σύριους πρόσφυγες που βρίσκονται στη Λέσβο, οι μαθητές του Γυμνασίου Γυμνού δημιούργησαν μια μικρή παρουσίαση για να καταλάβουν…
Γιατί εγκαταλείπουν τις εστίες τους οι άνθρωποι. Να αντιληφθούν από που τρέχουν να ξεφύγουν. Να συνειδητοποιήσουν τον τρόμο του πολέμου και τι χάθηκε εξαιτίας του…κάντε κλικ στην εικόνα για να την δείτε
Στο πλαίσιο αυτής της δράσης για την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στη Λέσβο και για τους συνανθρώπους τους από τη Συρία τα παιδιά συγκέντρωσαν είδη πρώτης ανάγκης για την κάλυψη των τεράστιων αναγκών των προσφύγων.
Το Σύνταγμά μας προβλέπει ότι
« Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών και πολιτικών πεποιθήσεων. Εξαιρέσεις επιτρέπονται στις περιπτώσεις που προβλέπει το διεθνές δίκαιο » (Σύνταγμα της Ελλάδας, Μέρος ΙΙ, Άρθρο 5, παρ. 2).
Είναι καθήκον μας να απλώσουμε χέρι βοήθειας στους συνανθρώπους μας, που μέσα στη λαίλαπα του πολέμου καταφεύγουν στη χώρα μας για να σωθούν.
Οι μνήμες των Ελλήνων δεν επιτρέπουν αδιαφορία. Μαθαίνουμε από το παρελθόν μας και παραδειγματιζόμαστε για το μέλλον μας. Ο πόνος και η δυστυχία των ανθρώπων που σαν τα τρελά πουλιά εγκαταλείπουν τις εστίες τους για να επιβιώσουν δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο.
Ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας, αλληλέγγυοι όλοι μπροστά στον τρόμο του πολέμου και ας βοηθήσουμε, όσο μπορεί ο καθένας από εμάς, τους πρόσφυγες που μέσα από κινδύνους, καταφθάνουν στη χώρα μας.
ΤΟ ΧΡΕΟΣ
(Αφιέρωμα στους πρόσφυγες του 1ου ΕΠΑΛ & 1ου Ε.Κ. ΑΡΓΟΥΣ)
Η ταινία των μαθητών του 1ου ΕΠΑΛ και 1ου Ε.Κ. Άργους με τίτλο “Το Χρέος” είναι ένα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στους πρόσφυγες και στους απλούς ανώνυμους εθελοντές, που βοήθησαν και βοηθούν όλους αυτούς τους ξεριζωμένους συνανθρώπους μας και στον Ed St’George. Έφυγε από την πόλη του, το Irvine της Καλιφόρνια το Νοέμβρη του 2015 και ήρθε στη Λέσβο να βοηθήσει. Αφιερωμένο και στη μνήμη του Παπά Στρατή που μας δίδαξε τι σημαίνει Αγάπη αλλά και στη μνήμη της γιαγιάς Μαρίτσας. Αφιερωμένο και στη μνήμη του Γιάννη Μπεχράκη, που μας παραχώρησε υλικό για τη δημιουργία της ταινίας. Γιάννη σε ευχαριστούμε για όλα όσα μας έδωσες τόσα χρόνια. Η ιδέα για τη δημιουργία της ταινίας, στηρίχθηκε σε ένα άρθρο του Παναγιώτη Σαμαρά. Η διασκευή του σεναρίου έγινε από ομάδα μαθητών με επιμέλεια από την Βίκυ Σωτηροπούλου και η μουσική επένδυση έγινε (με τη σειρά όπως ακούγονται) με τα υπέροχα τραγούδια του Λευτέρη Μέρου, (ενορχήστρωση Νίκου Παπαδόπουλου), τα μοναδικά τραγουδια του Δημήτρη Ζερβουδάκη και την θεϊκή μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα. Οπτικοακουστικό υλικό που βρήκαμε για να ολοκληρώσουμε τη σχολική μας εργασία στο διαδίκτυο από υπέροχους βραβευμένους Έλληνες φωτογράφους ( Γ. Μπεχράκης, Α. και Δ. Μεσσήνης, Α. Κωνσταντινίδης, Α. Αβραμίδης, Τζωρτζίνης κ.α.) και από τις ιστοσελίδες των “Γιατρών του κόσμου” , “Γιατροί χωρίς Σύνορα” κλπ.. Τους ευχαριστούμε όλους πολύ.
ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ – ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ
ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ
Τραγούδι Σαν τον μετανάστη σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, μουσική του Zulfi Livaneli και ερμηνεία της Μαρίας Φαραντούρη.
Museo Atlantico – Ενα εντυπωσιακό υποθαλάσσιο μουσείο γλυπτικής στο βυθό του ωκεανού
Πατήστε στην παρακάτω εικόνα για να δείτε όλο το άρθρο
Εκπαιδευτικό Υλικό για τους πρόσφυγες στην παρακάτω διαδραστική εικόνα “Πρόσφυγες – Σαν τα τρελά πουλιά”
Αυτή η εργασία έχει άδεια χρήσης Creative Commons Αναφορά δημιουργού4.0.
