Βίβλος , ένα βιβλίο σταθμός στην ιστορία και την πορεία του κόσμου.Το βιβλίο που δίχασε επιστήμονες και ερευνητές και ένωσε εκατομμύρια πιστούς.
Ιστορικές προσωπικότητες που καθόρισαν γενιές και γενιές γεγονότα τόσο συναρπαστικά που φαντάζουν μύθοι.
ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ (ή Βίβλος ή Ιερά Γράμματα) Αποτελείται από δύο μέρη: Την Παλαιά Διαθήκη και την Καινή Διαθήκη, μια ευρύτατη συλλογή βιβλίων που αναφέρονται στην αποκάλυψη του Θεού μέσα στην ανθρώπινη Ιστορία.
Η Βίβλος δεν είναι προϊόν ενός συγγραφέα ή μίας εποχής, αλλά περιλαμβάνει κείμενα που καλύπτουν μια μακραίωνη χρονική περίοδο, στα οποία αντικατοπτρίζονται οι γλωσσικές ιδιομορφίες και τα εκφραστικά μέσα της κάθε εποχής, οι φιλοσοφικές, θεολογικές και θρησκευτικές ιδέες και αντιλήψεις, καθώς και τα κάθε φορά πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα.
Όμως, η Βίβλος δεν είναι μόνον ανθρώπινο έργο αλλά και θείο, καθώς δεν είναι προϊόν γραφείου, καρπός των θεολογικών αναζητήσεων κάποιου διανοούμενου ή το κατασκεύασμα κάποιου ιερατείου, αλλά πίσω από κάθε βιβλικό κείμενο υπάρχει η αποκάλυψη του Θεού προς το λαό του ο οποίος τη βίωσε, και διατήρησε ζωντανή στην παράδοσή του την εμπειρία της. Και είναι ακριβώς αυτή η εμπειρία της αποκάλυψης του Θεού μέσα στην ανθρώπινη Ιστορία το κοινό στοιχείο που συγκροτεί τούτη τη συλλογή ποικιλόμορφων κειμένων σε ενιαίο σώμα και προσδίδει τη θαυμαστή της ενότητα σ’ αυτήν από το πρώτο μέχρι το τελευταίο βιβλίο της.
ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ Το πρώτο μέρος της παραπάνω συλλογής των θεόπνευστων βιβλίων, που αποτέλεσε την πρώτη “Αγία Γραφή” της αρχαίας χριστιανικής Εκκλησίας. Αναγνωρίζεται κι από τον Ιουδαϊσμό ως η ιερή Βίβλος του (39 βιβλία).
Ο όρος “Διαθήκη”, που κατά κυριολεξία σημαίνει την τελευταία έκφραση της βούλησης ενός προσώπου, στη βιβλική γλώσσα αποτελεί απόδοση στα ελληνικά μιας εβραϊκής λέξης που σημαίνει “συνθήκη”, “συμμαχία”, “σύμβαση”, ή “συμφωνία”. Εκτός όμως από το νόημα που μπορεί να έχει για τις ανθρώπινες σχέσεις, ο όρος χρησιμοποιείται στη Βίβλο ειδικότερα για να δηλώσει μια συμφωνία ιδιότυπου χαρακτήρα, η οποία διέπει τις σχέσεις του Θεού με άτομα, και στοχεύει στη δημιουργία των προϋποθέσεων για τη σωτηρία ολόκληρης της ανθρωπότητας. Έτσι, η συλλογή των βιβλίων που περιέχουν τις γενικές αρχές και τους όρους αυτής της “διαθήκης” ή αναφέρονται στις συνέπειες που απορρέουν απ’ αυτήν, ονομάστηκε από την Εκκλησία “Παλαιά Διαθήκη”, σε αντιδιαστολή προς τη χρονικά μεταγενέστερη “Καινή Διαθήκη”.
ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ Συλλογή 27 βιβλίων που αναφέρονται στην εκπλήρωση των επαγγελιών της παλαιάς και τη σύναψη της νέας “διαθήκης” δια του Ιησού Χριστού, η οποία θα διέπει στο εξής τις σχέσεις του Θεού με τον νέο λαό του, τους χριστιανούς. Η σύναψη της νέας “διαθήκης” εξαγγέλλεται ήδη στην παλαιά από τους προφήτες της, μια εξαγγελία που η Εκκλησία την είδε να εκπληρώνεται στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού (κατά Ματθαίον 26,28 και αλλού).
Δευτεροκανονικά βιβλία. Ομάδα δέκα περίπου βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης που το πρωτότυπό τους είναι στα αρχαία ελληνικά και όχι στα εβραϊκά, γι’ αυτό και δεν περιλαμβάνονται στον εβραϊκό κανόνα των 39 βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης. Συμπεριλήφθηκαν στη μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης στα ελληνικά από εβδομήντα δύο λόγιους Εβραίους (η γνωστή Μετάφραση των Εβδομήκοντα 370 π.Χ.) για χάρη της ιουδαϊκής ιεραποστολής. Άλλες εκκλησίες δέχονται ότι αυτά τα βιβλία ανήκουν στον κανόνα της Παλαιάς Διαθήκης και άλλες όχι. Για το λόγο αυτό υπάρχουν εκδόσεις της Αγίας Γραφής σε δύο τύπους: Με τον πλήρη κανόνα των 49 βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης και με μόνον τα 39 βιβλία του εβραϊκού κανόνα, χωρίς τα λεγόμενα “Δευτεροκανονικά”.
Για να διαβάσετε την Αγία Γραφή πατήστε εδώ: 
Απευθυνόμενος σε φοιτητές κλασικών σπουδών, ο παλαίμαχος καθηγητής Robert Fowler έγραψε για τη διαχρονική σπουδαιότητα του Ομήρου πως αποτελεί “ένα θαύμα, ένα σοβαρό επιχείρημα υπέρ της θείας παρέμβασης στην ανθρώπινη ιστορία”. Εντούτοις, παραδέχεται ότι “η Βίβλος ξεπερνά” το “ανάστημα του Ομήρου” – αν και μόνο αυτή μπορεί και το κάνει.[1]
Τι θα πούμε, επομένως, για τη Βίβλο; Προσωπικά θεωρώ πως η ιστορία της συνδέεται με όλα τα κομβικά σημεία της ιστορίας του γραπτού λόγου, άρα και του πολιτισμού γενικότερα – αποτελεί άλλη μία απόδειξη της θεοπνευστίας της: ότι δηλαδή πίσω από την εμφάνιση, τη διάσωση και τη διάδοσή της υπάρχει μια υπεράνθρωπη δύναμη που οδηγεί τις εξελίξεις στο διάβα των χιλιετιών, πολύ πέρα από τα όρια και τις δυνατότητες οποιουδήποτε ανθρώπινου σχεδιασμού. Και αποτελεί δυο φορές απόδειξη, κατ’ εμέ, το ότι η ίδια η Βίβλος προλέγει ξεκάθαρα για τον εαυτό της την παγκοσμιότητα που τελικά θα κατακτούσε (Γένεση 18:18· Ησαΐας 2:2· Ματθαίος 24:14· 28:19· Αποκάλυψη 14:6).
Ακόμη όμως και αν κάποιος δεν πιστεύει στη θεοπνευστία της Βίβλου (και το παρόν ιστολόγιο λαμβάνει υπόψη τις απαιτήσεις αυτών των αναγνωστών), πιστεύω πως δύσκολα μπορεί να αρνηθεί το ότι αυτή είναι το “Βιβλίο των βιβλίων”. Αν κανένα άλλο βιβλίο δεν μπορεί να συγκριθεί στα ίσα μαζί της, τούτος ο χαρακτηρισμός δεν είναι υπερβολικός. Δυστυχώς, όμως, δεν είναι και αρκούντως αντιληπτός στη δική μας εποχή. Βέβαια, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, τεράστιες ευθύνες ως προς αυτό έχουν και όσοι θρησκευτικοί και πολιτικοί ηγέτες καπηλεύτηκαν την αξία της Βίβλου.[2] Εν πάση περιπτώσει, το αποτέλεσμα είναι να βιώνουμε σήμερα την παραδοξότητα οι περισσότεροι βιβλιοφάγοι να μη γνωρίζουν σχεδόν τίποτα για την Αγία Γραφή, αν και αυτή όχι μόνο έχει υψηλή λογοτεχνική και ιστορική αξία αλλά αποτελεί και έναν από τους σημαντικούς λόγους για τους οποίους οι ίδιοι απολαμβάνουν την ανάγνωση και ωφελούνται από αυτήν.
Ευτυχώς, όσοι έχουν ασχοληθεί επιστημονικά με την ιστορία της φιλολογίας συνήθως γνωρίζουν και αναγνωρίζουν αυτή τη διάσταση της Βίβλου. Υπάρχουν βέβαια και άλλοι τρόποι με τους οποίους η Βίβλος επηρέασε τον πολιτισμό. Ο γνωστότερος στο ευρύ κοινό είναι η τέχνη: από το Ναμπούκο του Βέρντι μέχρι το Άσμα Ασμάτων του Θεοδωράκη, από την Ανάσταση του Ελ Γκρέκο μέχρι το Ο Χριστός ξανασταυρώνεται του Καζαντζάκη, και η λίστα δεν έχει πραγματικά τελειωμό – τοπικά και παγκοσμίως.[2]
Ένας λιγότερο γνωστός τρόπος που η Βίβλος επηρέασε θετικά τον πολιτισμό αφορά τη νομοθεσία και την πολιτική και, πιο συγκεκριμένα, το πώς συνέβαλε στην κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτά και άλλα θα τα δούμε ίσως σε επόμενο άρθρο.
Μέχρι τότε, σας καλώ να απολαύσετε το βιβλικής έμπνευσης ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη “Την πόρτα ανοίγω το βράδυ” με τη μελωδία του Μίκη Θεοδωράκη, την ενορχήστρωση της Ορχήστρας Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ και τις ερμηνείες της Μαρίας Φαραντούρη και της Μπέττυς Χαρλαύτη.
Η Βιβλος – The Bible | History Channel TV-Series
Είναι μία μίνι-σειρά 10 επεισοδίων του History Channel. Μιλάει για τις πιο γνωστές ιστορίες από το πιο δημοφιλή βιβλίο του κόσμου, τη Βίβλο. Από τη Κιβωτό του Νώε και την Έξοδο στο Δανιήλ και από το Λιμέρι του Λιονταριού στην σταύρωση και Ανάσταση του Ιησού Χριστού.
The Bible
Παραγωγής: Histοry Channel
Διάρκεια: 50:00 min (το κάθε επεισόδιο)
Υπότιτλοι: Ελληνικοί Ενσωματωμένοι
Γλώσσα: Αγγλικά
Δείτε τα Επεισόδια 01-10 στον παρακάτω σύνδεσμο:
Σημειώσεις και βιβλιογραφικές αναφορές
[1] Robert Fowler (επ.), Όμηρος: Είκοσι μία εισαγωγικές μελέτες, Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος, 2017, 15, 19.
[2] Για ορισμένες καίριες επισημάνσεις όσον αφορά τη νεοελληνική πραγματικότητα
βλέπε το άρθρο του Σταύρου Ζουμπουλάκη στο Βήμα (23/11/2014), 23,
“Ο αλληλέγγυος άνθρωπος έχει βιβλική προέλευση”.
Αυτή η εργασία έχει άδεια χρήσης Creative Commons Αναφορά δημιουργού4.0.
