…. λέξεις μόνο για τους άλλους….

Πώς και γιατί ξεκινάει κάποιος ένα blog? Ποιο είναι το “εντός του κειμένου”, το κατά Derrida “dans le texte”  σ’ ένα blog? Τι εκφράζουμε σε ένα blog, τι προσδοκούμε να καθορίσουμε “ανεβάζοντας” μια ανάρτηση? Τη γραμματολογία του κειμένου ή τις εκπηγάζουσες από την κειμενικότητα βαθύτερες ιδεολογικές και πολιτικές προεκτάσεις των λόγων μας σε αυτό?

Αναγνωρίζουμε ότι η ανά-γνωση κάθε ανάρτησης θέτει το blog υπό ερμηνεία, μετατρέποντας τη γραφή  σε εργαλείο διάσπασης και επανασύνθεσης  ενός νοήματος? Κάθε ανάρτηση προοικονομεί την ανταπόκριση του κειμένου σε “προσδιορισμένες κωδικοποιημένες προσδοκίες, σ’ ένα μάτι κι ένα αυτί” που την προσλαμβάνουν και την  υπαγορεύουν, κατά κάποιον τρόπο, και εν τέλει την αναπροσανατολίζουν». Παράλληλα, σε μια κυκλικά ανατροφοδοτούμενη σχέση, το κείμενο της κάθε ανάρτησης όπως λέει και ο Derrida στις Συνομιλίες,«σχεδιάζει τη δομή και τη φυσιολογία του ματιού» μερικές φορές «εφευρίσκει τον προορισμό του».

Η χιαστί αυτή σχέση των λόγων, σύμφωνα με την αποδομητική λογική, παίζει με την ένταση των νοημάτων καθώς υπεισέρχονται το ένα στο άλλο, αμφισβητώντας κάθε ιεραρχική τους δόμηση. Δημιουργεί μια ακαταστασία (désordre) ανάρτησης-ερμηνείας,  αναρτώντος-αναγνώστη τιθέμενη σε συνεχή διαδικασία ταξινόμησης.

Στη χιαστή αυτή σχέση ανάρτησης-ανάγνωσης, (παραφράζοντας τον Brook Thomas στο The New Historicism and Other Old-Fashioned Topics) η φιλοσοφικότητα του κειμένου και η κειμενικότητα της φιλοσοφίας πιστοποιούν ότι το κείμενο είναι φιλοσοφία και η φιλοσοφία κείμενο.  Η σχέση διακριτότητας μετατρέπεται σε σχέση ταυτότητας.

Ωστόσο, σε κάθε χιασμό (από τις πιο όμορφες και ποιητικές δομήσεις του λόγου) ενυπάρχει μια γραμμή διαφυγής, εκτός ίσως από το ποίημα “An Irish airman foresees his death”του Yeats, οπού η α-δυνατότητα ταξινόμησης νοήματος και πράξης άρα και η ανεύρεσης  γραμμής διαφυγής, έχει ως αποτέλεσμα ένα τραγικό τέλος