Σας παραπέμπω στο blog της συναδέλφισσας Τερέζας Γιακουμάτου για να δείτε το βίντεο του Ken Robinson: “Μήπως το σχολείο σκοτώνει τη δημιουργικότητα;”
https://blogs.sch.gr/tgiakoum/archives/617
Επειδή το βίντεο είναι στα αγγλικά, διαβάστε την μετάφραση του εκπαιδευτικού Κων/νου Χατζητέγα.
http://www.hagitegas.gr/2008/01/ken-robinson-to-sxoleio-skotonei-ti-dimioyrgikotita/
Αν ρωτήσεις τους μαθητές πόσα βιβλία διαβάζουν στις διακοπές είναι ελάχιστα αυτά που θα απαντήσουν με κάποιο νούμερο έστω 2,3. Οι περισσότεροι από τους μαθητές μας λένε “μα και στις διακοπές θα διαβάζουμε;”. Αυτή η απάντηση είναι εντελώς λογική γιατί συνδυάζουν το σχολικό βιβλίο με το εξωσχολικό. Ελάχιστοι είναι οι μαθητές που λατρεύουν πραγματικά το διάβασμα. Τί πρέπει να κάνουμε λοιπόν για να ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας στο διάβασμα; Οι γονείς θα πρέπει από μικρή ηλικία να έχουν το βιβλίο στην οικογενειακή ζωή. Θα πρέπει να υπάρχει χρόνος χωρίς τηλεόραση, που όλοι θα έχουν ένα βιβλίο. Καλό είναι να επισκέπτεστε τη Δημόσια ή Δημοτική Βιβλιοθήκη και να περνάτε από βιβλιοπωλεία σε τακτική βάση. Σταθείτε στις βιτρίνες, ξεφυλίστε μαζί με τα παιδιά σας βιβλία και σίγουρα θα βρουν κάτι που θα τους εξιτάρει τη φαντασία. Οι εκπαιδευτικοί σαφώς μπορούν να κάνουν κι αυτοί από την μεριά τους πολλά. Πρώτα-πρώτα να ενθαρρύνουν τους μαθητές να δανείζονται από τη βιβλιοθήκη του σχολείου τους και να υπάρχει μια ώρα την εβδομάδα για να ανταλλάσουν απόψεις για τα βιβλία που διάβασε το κάθε παιδί. Το σχολείο των παιδιών μου, καλούσε κάθε χρονιά μια συγγραφέα παιδικών βιβλίων και έτσι υπήρχε ουσιαστικά μια ημέρα αφιερωμένη στο βιβλίο. Πάνω απ΄ όλα όμως η πολιτεία οφείλει να βοηθήσει έτσι ώστε ο μαθητής να αγαπήσει το βιβλίο. Η Λάρισα έχει μια Δημόσια Βιβλιοθήκη που λόγω έλλειψης πόρων (φαντάζομαι) έχει δυσκολίες στην ανανέωση των βιβλίων της και εδώ και χρόνια ακούω για την καινούργια βιβλιοθήκη αλλά δεν το βλέπω. Η πόλη μου όμως είναι περήφανη γιατί έχει καινούργιο γήπεδο!!!!!!!!!!
Φέτος για τις καλοκαιρινές διακοπές των μαθητών τους έχω ετοιμάσει μία λίστα με διάφορα προγράμματα, εφαρμογές και ιστοσελίδες που πρόκειται να τους προτείνω για να ασχοληθούν όσοι θέλουν δημιουργικά το καλοκαίρι. Θα ήταν μεγάλη μου παράλειψη αν δεν τους πρότεινα να διαβάσουν και κάποια βιβλία. Λίστα με βιβλία της ηλικίας τους δεν θα τους προτείνω, για να δουν, να ψάξουν, να ξεφυλίσσουν και να επιλέξουν από μόνοι τους αυτό που τους ενδιαφέρει. Φυσικά μπορούν να αγοράσουν κάποια, αλλά θα τους προτείνω να ανταλλάξουν μεταξύ τους βιβλία, να δανειστούν από συγγενείς, φίλους, βιβλιοθήκες. Το κυριώτερο όμως είναι ότι θα τους ζητήσω να γράφουν μια περίληψη και μια κριτική για το κάθε βιβλίο και να αναρτούν τις δημοσιεύσεις τους σε ένα blog. Εννοείται ότι θα παρακολουθώ τα blog (όσο μπορώ βέβαια) για να σχολιάζω και να ενθαρρύνω τις προσπάθειές τους.
Λέτε να πετύχει;
Πριν μέρες είχα μια συζήτηση με την φίλη μου Σούλα για το αν θα πρέπει ή όχι να ξέρουν τα παιδιά για την οικονομική κρίση. Η Σούλα ύψωσε το ανάστημά της και ισχυρίστηκε ξεκάθαρα ότι όλες αυτές οι συζητήσεις προκαλούν ανασφάλειες και φοβίες στα παιδικά μυαλά. Εγώ αντέκρουσα λέγοντας ότι τα παιδιά θα πρέπει να ξέρουν περισσότερα για όσα συμβαίνουν γύρω τους, απλά ο τρόπος μας δεν είναι ο κατάλληλος και δημιουργούνται αυτές οι παρεξηγήσεις. Η συζήτηση μου έδωσε την αφορμή να σκεφτώ τους μαθητές μου. Είναι ενημερωμένοι σε γενικότερα θέματα της καθημερινότητας; Αν ναι, από πού ενημερώνονται; Ακούνε ειδήσεις (χλωμό), διαβάζουν εφημερίδες (μπα!!!); Μήπως εδώ θα έπρεπε να πάρει θέση το σχολείο;. Ναι, το σχολείο με υπεύθυνη και άκρως επαγγελματική στάση να συνδέσει τους νέους με την πραγματικότητα. Γιατί να μην υπάρχει μια ώρα συνάντησης (όχι κατά ανάγκη κάθε τμήμα ξεχωριστά, αλλά κάθε τάξη) πχ στο αμφιθέατρο, για να συζητούν θέματα επικαιρότητας; Τί απασχόλησε αυτή την εβδομάδα τον τύπο, ποιές ήταν οι μεγάλες ειδήσεις της χώρας μας ή της πόλης μας. Αυξήσεις, κρίση, παγκοσμιοποίηση, ιός της γρίπης, AIDS, σχέσεις, σπουδές, προσανατολισμός, ασφάλεια στο διαδίκτυο, περιβάλλον, συμπεριφορές, οικογένεια, εργασία, ανεργία, μαθησιακές δυσκολίες, μάρμαρα του Παρθενώνα, οτιδήποτε. Εκπαιδευτικοί, ειδικοί, επαγγελματίες μπορούν να δώσουν στους μαθητές την σοβαρή και υπεύθυνη ενημέρωση και να μην αφήνουμε την τηλεόραση και τις όποιες σελίδες του διαδικτύου να καθοδηγούν τα παιδιά μας. Δηλαδή, όχι ακόμη μια ώρα μάθημα, αλλά να γίνεται με τρόπο ώστε να ανυπομονούν οι μαθητές μας για την επόμενη ώρα συνάντησης. Φυσικά, στο μυαλό μου το φαντάζομαι διαφορετικό από ότι το φαντάζεται κάποιος άλλος. Δεκτό. Τέλος, δεν θέλω να μου βάλετε τα γνωστά ερωτήματα του τύπου: ποιά ειδικότητα, πόσες ώρες, πότε κλπ δεν είμαι υπουργός, μια απλή οραματίστρια είμαι. Ελάτε ας ξεκολλήσουμε από τα γνωστά κι ας κάνουμε μια παιδεία της προκοπής!!! Για σκεφτείτε πόση δύναμη έχουν οι εκπαιδευτικοί!!! Ναι, σαφώς έχουν. Έχουν το έμψυχο νέο υλικό της Ελλάδας στα χέρια τους.
Μήπως ονειροβατώ;
Λέτε όσο βρίσκομαι στην εκπαίδευση να δω την πρότασή μου να υλοποιείται;
(έχει γούστο!!!)
Το ξέρω ότι σας αρέσουν γι’ αυτό θα αναφέρω ένα παραμύθι που άκουσα σε ένα σεμινάριο. Κάποτε στο σχολείο των ζώων φοιτούσαν, η πάπια, ο λαγός, ο αετός και το χέλι. Τα μαθήματά τους ήταν τρέξιμο, σκαρφάλωμα, κολύμπι και πέταγμα.
Η πάπια ήταν άριστη στο κολύμπι, καλή στο τρέξιμο και στο πέταγμα αλλά απαράδεκτη στο σκαρφάλωμα. Ο καθηγητής της έλεγε να προσπαθεί. Από την πολύ προσπάθεια όμως πληγώθηκαν τα πόδια της, καταστράφηκαν κάποιες μεμβράνες της και έπεσαν οι επιδόσεις της και στο κολύμπι. Πέρασε την τάξη με χαμηλούς βαθμούς.
Ο λαγός, άριστος στο τρέξιμο, καλός στο σκαρφάλωμα, λιγότερο καλός στο πέταγμα, άσχετος στο κολύμπι. Με τον μέσο όρο κατάφερε και πέταξε την τάξη.
Ο αετός, άριστος στο πέταγμα, μέτριος στο τρέξιμο, σχεδόν άσχετος στο κολύμπι. Στο σκαρφάλωμα είχε πάντα διαφωνίες με τον δάσκαλο. Ενώ έφτανε πάντα πρώτος στην κορυφή, ο δάσκαλος του έλεγε: “Είσαι άσχετος, πίσω πάλι, δεν με παρακολουθείς, κοίτα πως σκαρφαλώνουν, προσπάθησε, δεν είναι σωστός ο τρόπος σου, θα το κάνεις όπως εγώ”. Ο αετός νευρίαζε και αντιδρούσε. Παραλίγο να πάρει αλλαγή περιβάλλοντος για ανάρμοστη συμπεριφορά. Πήρε βαθμό κάτω από τη βάση. Πέρασε όμως γιατί τον βοήθησε ο βαθμός του στο πέταγμα.
Το χέλι, άριστο στο κολύμπι, κάτι έκανε στο σκαρφάλωμα, κάτι λίγα και στο τρέξιμο. Είχε ένα μεγάλο πρόβλημα στο πέταγμα, αλλά με τους άλλους βαθμούς, τα κατάφερε κι έγινε ο σημαιοφόρος της τάξης.
Ο κάστωρας ζήτησε το μάθημα “άνοιγμα λαγουμιών κάτω από το έδαφος”, αλλά το σχολείο αρνήθηκε να προσθέσει αυτό το μάθημα και έτσι συνεργάστηκε με τον αρουραίο και τον τυφλοπόντικα και άνοιξαν ιδιωτικό σχολείο.
Το σχολείο μας δυστυχώς σήμερα είναι ανταγωνιστικό, η απάντηση που δεν την αναφέρει το βιβλίο είναι λάθος, η διαφορετικότητα στα ζώα είναι παραδεκτή γιατί υπάρχουν εμφανή στοιχεία, για τον άνθρωπο είναι κατακριτέα και απορρίπτεται από το σύνολο. Η απάντηση είναι πάντα μια και αυτή θεωρείται σωστή. Πλήρης ισοπέδωση. Όλοι οφείλουν να μαθαίνουν έτσι. Τελεία και παύλα.
Μήπως σας θυμίζει κάτι αυτό το παραμύθι;
Φέτος, μαζί με μια αγαπημένη μου συνάδελφο, την Άντα, αναλάβαμε προγράμματα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης. Ενώ οι μαθητές έδειξαν ενθουσιασμό για την νέα τους δραστηριότητα, το πρόβλημα που προέκυψε ήταν οι ώρες συνάντησής μας με τους μαθητές (φυσικά εκτός ωραρίου). Όταν μίλησα στην συνάδελφο για το Edmodo (είχα ήδη λογαριασμό), της ήρθε η λαμπρή ιδέα να το χρησιμοποιήσουμε ως εικονικό τρόπο συνάντησης αντί για του φυσικού (πάντα η Άντα, βάζει το κερασάκι στην τούρτα, να μη σας πω ότι ανάβει και τα κεράκια – έχει λαμπρές ιδέες το παραδέχομαι, αλλά μια άλλη φορά θα σας τα πω εκτενέστερα).
Πώς οργανώσαμε την δουλειά μας.
1ον. Έγιναν οι απαραίτητοι λογαριασμοί των εκπαιδευτικών, δημιουργήσαμε ομάδες και γράψαμε μέλη τους μαθητές μας. Αυτή τη δουλειά την κάναμε εμείς για να φανεί πιο εύκολη η διαδικασία στα παιδιά.
2ον. Δώσαμε μια επιστολή στους μαθητές για τους γονείς τους όπου ζητούσαμε την άδεια για:
– τις περιβαλλοντικές δραστηριότητες, τυχόν εκδρομές ή επισκέψεις,
– την δημιουργία λογαριασμού του παιδιού τους στο Edmodo (αφού τους εξηγούσαμε με λίγα λόγια για το περιβάλλον),
– τη δημοσίευση ή όχι τυχόν φωτογραφιών (ομαδικών πάντα) στην ιστοσελίδα του σχολείου,
– τέλος, τους ανακοινώναμε τους κωδικούς των μαθητών, αλλά και τους γονεϊκούς κωδικούς .
Στο τέλος της σελίδας υπήρχε ειδικό πλαίσιο για τις υπογραφές των γονιών, ξεχωριστά για την κάθε μια κατηγορία, απ΄ όσα αναφέραμε παραπάνω, που όφειλαν να επιστρέψουν στον σχολείο.
Από την αρχή, αναρτήσαμε στους μαθητές τους κανόνες του περιβάλλοντος. Δηλ. Δεν γράφουμε greeklish, θα πρέπει να σέβονται την εργασία των συμμαθητών τους κλπ. Τονίσαμε ιδιαίτερα ότι δεν μας ενδιαφέρουν τα ορθογραφικά λάθη (για να ενθαρρύνουμε όλους να γράφουν). Οι μαθητές ανταποκρίθηκαν από τις πρώτες μέρες με πολύ μεγάλο ενθουσιασμό. Αναρτήσαμε στον ειδικό χώρο της βιβλιοθήκης υλικό, όπου μπορούσαν οι μαθητές να χρησιμοποιήσουν, να οργανώσουν και να δημιουργήσουν παρουσιάσεις. Στο τέλος αναρτούσαν την δουλειά τους. Οι συμμαθητές τους σχολίαζαν και φυσικά εμείς οι εκπαιδευτικοί ενθαρρύναμε κάθε προσπάθεια. Κάτι που άρεσε επίσης στα παιδιά ήταν οι κονκάρδες-βραβεία (π.χ. της καλής παρουσίασης, του εργατικού μαθητή κλπ).
Αργότερα, χρησιμοποιήθηκε και πάλι το edmodo για να συλλέξουμε υλικό με την ομάδα των μαθητών της Β΄και Γ΄τάξης που οργάνωσε την ημέρα κατά της σχολικής βίας (6η Μάρτη). Και πάλι με την ίδια διαδικασία, η οποία είναι ταχύτατη. Ποτέ άλλοτε οι μαθητές δεν έφερναν τόσο γρήγορα την έγκριση των γονιών τους.
Η μικρή μου λοιπόν εμπειρία δεν είναι απλά θετική. Το περιβάλλον αυτό είναι ένα ασφαλές περιβάλλον για εκπαιδευτικούς σκοπούς. Στις περιπτώσεις που ανέφερα παραπάνω, μας έλυσε τα χέρια. Φυσικά υπήρχαν κι άλλες σκέψεις. Οι εκπαιδευτικοί που παρακολουθούσαν το ενδοσχολικό σεμινάριο για τους διαδραστικούς, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν λογαριασμό, να δημιουργηθεί μια ομάδα (στο edmodo εννοείται), όπου θα ανεβάζουν τις παρουσιάσεις τους, θα τις σχολιάζουμε, θα τις διορθώνουμε κλπ. (Αυτό δεν υλοποιήθηκε, ακόμα).
Αυτό που επίσης είναι σημαντικό, είναι ότι δημιουργείται αυτόματα με τον λογαριασμό του κάθε μαθητή και ο λογαριασμός του γονέα. Έτσι λοιπόν, αυτό που θεωρητικά λέμε ότι σχολείο, παιδί και γονείς πρέπει να συνεργάζονται, κάπου εδώ υλοποιείται. Ο γονιός από το σπίτι του μπορεί να βλέπει την δουλειά του παιδιού του και ολόκληρης της ομάδας.
Προς το παρόν λοιπόν, δεν σκέφτομαι να δημιουργήσω για κάθε τμήμα διδασκαλίας, ξεχωριστή ομάδα. Δεν θέλω να επικοινωνώ με τους μαθητές μου μέσω της σελίδας. Υπάρχει η φυσική επικοινωνία μέσα στην τάξη και μας αρκεί. Κάποιος θα μπορούσε να πει, ότι μπορώ να δημοσιεύω τις ημερομηνίες διαγωνισμάτων ή τους βαθμούς (υπάρχει και αυτή η δυνατότητα). Αυτό το θεωρώ απαράδεκτο, γιατί: 1ον, πρέπει ο μαθητής απαραίτητα να έχει σύνδεση στο σπίτι του (ας μην πω και υπολογιστή- δεν έχουν όλοι). 2ον, δεν το χωράει το μυαλό μου, ο μαθητής 14 ετών να ανοίγει τον υπολογιστή και να βλέπει π.χ. βαθμό 14. Τί σημαίνει 14. Πού έκανε λάθος; Πώς τα ήθελε ο εκπαιδευτικός; Τί κατάλαβε ο μαθητής; Η ανατροφοδότηση λοιπόν που γίνεται κατά την παράδοση των διαγωνισμάτων, πάει περίπατο.
Συνοψίζοντας, θέλω να σας τονίσω ότι είμαι οπαδός της web 2 τεχνολογίας αλλά προσπαθώ να την συντονίσω με τις παιδαγωγικές μεθόδους που υποστηρίζω θερμά.
Λέτε να κάνω λάθος; Αν, ναι θα μου το πείτε, έτσι δεν είναι;
Πολλές φορές πήρα μέρος σε συζητήσεις γι αυτό το θέμα με συναδέλφους αλλά και με τους μαθητές μου. Τα πράγματα για μένα είναι ξεκάθαρα. Οι μαθητές δεν μπορούν να είναι φίλοι με τους εκπαιδευτικούς στο facebook.
1ον Στον συγκεκριμένο χώρο προβάλλεται η προσωπική ζωή των εκπαιδευτικών, για την οποία δεν χρειάζεται να είναι ενήμεροι οι μαθητές.
2ον: Ο μαθητής έχει ανάγκη από τον εκπαιδευτικό για στήριξη, ενθάρρυνση, καθοδήγηση. Αν γίνετε “φίλοι” με τους μαθητές σας, είναι δύσκολο να σταθείτε στην τάξη με το κύρος του εκπαιδευτικού. Πολλές φορές οι μαθητές μου με ρωτούν ποιό είναι το όνομά μου στο facebook και φυσικά τους απαντώ, ότι δεν θα ήθελα να με προτείνουν για φίλο. Η σχέση μας είναι ξεκάθαρη. Πάντως δεν τους απορρίπτω, λέγοντας, ότι μόλις αποφοιτήσουν θα χαρώ να με κάνουν φίλο στο facebook και να μαθαίνω νέα τους για την πρόοδό τους, την καριέρα τους, τη ζωή τους.
3ον: Μπορείτε πάντως να χρησιμοποιήσετε το facebook για συνεργασία με τους μαθητές, δημιουργώντας ένα group, όπου εκεί φυσικά γίνεστε όλοι “φίλοι” εικονικά, για να επικοινωνείτε. Πριν το κάνετε όμως ζητήστε την άδεια του γονέα-κηδεμόνα, απαραίτητα και αφού πάρετε την έγκριση, συνεχίζετε.
4ον: Πολλά παιδιά ενώ δεν θέλουν έλεγχο από τους ενήλικες, παρ΄ όλα αυτά, επιδιώκουν μια ιδιαίτερη οικειότητα με τους εκπαιδευτικούς. Αυτή η οικειότητα με συγκεκριμένα όρια πάντα, μπορεί να πραγματοποιηθεί στην τάξη, στις σχολικές δραστηριότητες, στις περιβαλλοντικές συναντήσεις κλπ.
5ον: Μάλλον πρέπει να έχει ήδη δημιουργηθεί θέμα γύρω από τις ηλεκτρονικές σχέσεις εκπαιδευτική-μαθητή, γιατί υπάρχουν πολλές σελίδες που καλύπτουν αυτή την διάθεση συνεργασίας μαθητών-εκπαιδευτικών και εκτός σχολείου. Φέτος, στο σχολείο μου χρησιμοποίησα το edmodo για τα περιβαλλοντικά προγράμματα, και την οργάνωση μια σχολικής εκδήλωσης (θα αναφερθώ αναλυτικά σε επόμενη ανάρτηση). Τα παιδιά το βρήκαν εξαιρετικό, η ανταπόκριση ήταν πολύ καλή, αλλά και μας βοήθησε πολύ στη συνεργασία με τους μαθητές.
Συφωνείτε ή όχι; Έχετε φίλους μαθητές σας;
Πώς κρατάτε τις διαχωριστικές γραμμές απαραβίαστες;
Από ότι είδατε σε συνέχεια προηγούμενου άρθρου, αφού σας ρώτησα και απάντηση δεν έλαβα, βάφτισα μόνη μου το blog μου “let’s blog” από τα αρχικά των αγγλικών λέξεων: learning, education, training and spirit. Μου άρεσε πολύ και το κράτησα. Σε ησυχία όμως δεν κάθομαι. Υπάρχει μια παράλειψη. Δεν εμπεριέχεται ο όρος διδασκαλία δηλ in english, teaching. Γι’ αυτό σκέφτηκα και το τροποποιήσω και πάλι σε letts blog (learning,education,training, teaching,spirit).
Τί προτείνεται; Ποιό από τα δύο;
let’s blog ή letts blog
Ο ρόλος μου είναι διπλός. Είμαι εκπαιδευτικός και μητέρα. Θα ξεκινήσω πρώτα να μιλήσω σαν μητέρα. Πολλές φορές όταν πήγαινα στο σχολείο να ρωτήσω για την πρόοδο των παιδιών μου αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η πρώτη επαφή με τον εκπαιδευτικό. Καταλάβαινα με τις πρώτες λέξεις την θετική του, την αρνητική του πολλές φορές ή την αδιάφορη επίσης, στάση του. Ήθελα με λίγα λόγια να με καλοδεχτεί για να δείξει την καλή του διάθεση, ότι στέκεται στο κάθε παιδί με το ίδιο ενδιαφέρον άσχετα με άν είναι καλός μαθητής ή όχι στα μαθήματα. Ο γονιός του άριστου μαθητή, άλλωστε έρχεται με μια σχετική σιγουριά και φυσικά έρχεται πιο συχνά στο σχολείο. Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί δεν έρχονται εύκολα οι γονείς των μεσαίων και χαμηλών επιδόσεων μαθητών; Είναι σίγουρο ότι όλοι οι γονείς ενδιαφέρονται. Δεν έρχονται γιατί φοβούνται να στεναχωρεθούν, όχι γι αυτά που θα ακούσουν αλλά για το πως θα τα ακούσουν. Ξέρουν καλά τί κάνει το παιδί τους, αυτό που θέλουν είναι να νιώσουν εμπιστοσύνη σε σας. Δείξτε τους λοιπόν ότι είστε συνεργάτες. Είναι σίγουρο ότι ενδιαφέρεστε γιατί σίγουρα κι εσείς θα θέλατε μια τάξη που δείχνει ενδιαφέρον, όρεξη, πρόοδο, βελτίωση. Μιλήστε ήρεμα και απλά. Τί μπορούν να κάνουν και οι δύο πλευρές για συνεργασία; Συμβουλέψτε τους γονείς ήρεμα, εξηγήστε τους τι απαιτείτε από τον συγκεκριμένο μαθητή, πώς μπορεί ο γονιός να βοηθήσει, δώστε χρονικό περιθώριο για μια νέα συνάντηση για να εκτιμήσετε την πρόοδο. Πολλές φορές τα παιδιά παραπονιούνται στους γονείς για απαράδεκτες συμπεριφορές εκπαιδευτικών. Δεν θα επεκταθώ σε αυτό το θέμα γιατί εννοείται ότι είναι ανεπίτρεπτο. Το να ενθαρρύνεις έναν μαθητή στην μάθηση, λέγοντας ένα γενναίο “Μπράβο”, είναι μια από τις πρωταρχικές υποχρεώσεις των εκπαιδευτικών. Η αμοιβή των μαθητών είναι ο καλός λόγος και ο βαθμός που του αξίζει για την προσπάθειά του, και όχι πάντα για την απόδοσή του. Τα παιδιά καταλαβαίνουν τον εκπαιδευτικό με την καλή διάθεση και δεν διαμαρτύρονται σχεδόν ποτέ για τον βαθμό τους. Δεν υπάρχει πιο άσχημο πράγμα στην τάξη από το να έχεις μαθητές που νιώθουν αδικημένοι. Πώς είναι δυνατόν μετά να συνεργαστείτε; Εγκαταλείπει κάθε προσπάθεια που δεν αναγνωρίζεται. “Όποιος δουλεύει, αμείβεται”, είναι ο πρώτος κανόνας στον κόσμο τους. Δώστε τους θετικά συναισθήματα απέναντι στο σχολείο και όχι οργή και αγανάκτηση.
Σαν εκπαιδευτικός από την άλλη θα ήθελα να πω ότι συναντάμε διάφορους γονείς όπως και εκπαιδευτικούς, φυσικά. Οι γονείς των άριστων μαθητών και αυτοί ζητούν επιβεβαίωση και αναγνώριση για τον αγώνα των παιδιών τους και της οικογένειας. Θεωρούν ότι και αυτοί είναι υπεύθυνοι για την καλή πρόοδο και καμαρώνουν. Υπάρχουν γονείς που δεν έρχονται για να ακούσουν αλλά για να πουν. Δηλαδή, πόσο έξυπνο είναι το παιδί τους, πόσο πολύ μελετά, ποσά πτυχία ξένων γλωσσών ή μουσικής, ή κατάρτισης υπολογιστών έχει ήδη. Άλλοι γονείς, μονίμως διαμαρτύρονται. Κρίνουν το μάθημα (μάλιστα προτείνουν και νέες μεθόδους), εκπαιδευτικούς, βιβλία, σύστημα ολόκληρο. Έτσι έχουν ένα μια πολύ καλή δικαιολογία (όχι μία αλλά πολλές) για τυχόν αποτυχία του παιδιού τους. Ακούστε με προσοχή την συμβουλή του εκπαιδευτικού και σκεφτείτε την σοβαρά, όπως ακούτε έναν γιατρό για ένα θέμα υγείας. Μην υποβαθμίζετε καμιά ειδικότητα εκπαιδευτικού. Ο γυμναστής για παράδειγμα, θα μπορούσε να σας πει αξιόλογα στοιχεία για την προσωπικότητα του παιδιού σας και όχι μόνο αν κάνει καλά τις κωλοτούμπες. Η μεγάλη μάχη γίνεται στις βαθμολογίες. Αυτός ο περίφημος έλεγχος προόδου (ποιός έλεγχος; ποιά πρόοδος;) πρέπει σύντομα να αλλάξει. Δεν έχει αξία να διαβάζει ο μαθητής για τον βαθμό αλλά για την γνώση. Οι γονείς πολλές φορές παραπονιούνται για τον βαθμό γιατί πιστεύουν ότι αδικούμε τα παιδιά τους. Προσωπικά αν και βάζω μεγάλους βαθμούς ενθαρρύνοντας την προσπάθεια των μαθητών μου, μιας και το εργαστηριακό μάθημα της πληροφορικής, μου το επιτρέπει ( με την έννοια ότι όλοι οι μαθητές μου έχουν άριστη διάθεση απέναντι στο μάθημα, εργάζονται, κανείς δεν λουφάρει, όλοι προσπαθούν, αποδίδουν στην πολύ μεγάλη πλειοψηφία τους και φυσικά ανταμοίβονται), δεν συμφωνώ με τους πολύ υψηλούς βαθμούς. Η βαθμολογία δεν είναι για επίδειξη στον κοινωνικό κύκλο της οικογένειας αλλά θα πρέπει να το λαμβάνουμε ως ανατροφοδότηση των προσπαθειών και της απόδοσης. Επιτρέψτε τον εκπαιδευτικό να έχει μια κλίμακα αξιολόγησης ανάμεσα στους 25 μαθητές. Δεν έχει καμία αξία να γκρινιάζετε για το 16 αντί του 18 αν δεν έχει πάρει την απαραίτητη γνώση ώστε να συνεχίσει στις υψηλότερες βαθμίδες εκπαίδευσης. Πολλές φορές μάλιστα οι βαθμοί φουσκώνουν τους μαθητές με ψεύτικες ελπίδες και μετά απογοητεύονται.
Αυτό που θέλω να πω στους γονείς είναι το εξής: Δείξτε μου εμπιστοσύνη πάνω από όλα. Μην με κρίνετε ποτέ μπροστά στα παιδιά σας. Αν ο μαθητής απορρίψει τον εκπαιδευτικό σήμερα, αύριο θα απορρίψει εσάς, την οικογένειά του. Αν ο μαθητής παραπονιέται για διάφορα ελάτε να μου μιλήσετε ανοικτά. Ακούστε την άποψή μου. Δεν χρειάζεται να κάνετε έρευνα ρωτώντας άλλους μαθητές αλλά διακριτικά και καλόπιστα μιλήστε στον εκπαιδευτικό, πείτε του το γεγονός, και βάλτε ένα τέλος στην ιστορία. Όσο πιο ομαλά, τόσο πιο καλά για τον ίδιο τον μαθητή και φυσικά την οικογένειά του. Η αμοιβή του εκπαιδευτικού πέρα από την υλική (που ήταν και είναι η ελάχιστη) είναι η καλή συνεργασία και πρόοδος των μαθητών του. Θέλω να ξέρετε ότι η μεγάλη πλειοψηφία των εκπαιδευτικών αγαπά τα παιδιά και την διδασκαλία (παρόλες τις αντίξοες συνθήκες). Υποστηρίξτε μας και ας δουλέψουμε μαζί σαν συνεργάτες, όχι σαν αντίπαλοι. Δώστε μου τον χώρο να κινηθώ έτσι ώστε να σας αποδείξω πόσο πιο σκληρά μπορώ να δουλέψω για την καλύτερη εκπαίδευση των παιδιών σας που είναι και δικών μας παιδιών.
Ακολουθώντας πιστά την συμβουλή του αδελφού μου, θέλησα να αλλάξω τον τίτλο του blog. Είχε δίκιο, ούτε εμένα μου άρεσε. Ο πρώτος τίτλος ήταν “liliavl’s blog” (μπορεί να γυρίσω σε αυτόν), ο σημερινός “Ιστολόγιο της Λίλιας Μουλώτσιου-Βλάχου” είναι τεράστιος (λίγο ακόμα και θα έβαζα και τους συμπέθερους στον τίτλο), και τώρα πως θα το βαφτίσω το blog, αναρωτήθηκα. Φυσικά εμείς οι εθισμένοι, δεν κάνουμε τις ερωτήσεις φωναχτά αλλά τις γράφουμε στο google. Δοκίμασα λοιπόν, αναζήτηση “όνομα ιστολογίου” λίγα πράγματα, το γύρισα στο αγγλικό “Ι’m looking for a blog name” κάτι έγινε. Υπάρχουν άρθρα που σε συμβουλεύουν με 10 βήματα ή 20 σκαλιά, που πρέπει να ακολουθήσεις για να βρεις ένα αξιοπρεπές όνομα. Συνέχισα με το “can you name my blog, please?” ουάου, υπήρχαν κι άλλοι με την ίδια ερώτηση στον ίδιο πλανήτη και πάλι συμβουλές για ένα επιτυχημένο όνομα στον κυβερνοχώρο. Τέλος, έγραψα “blog names ideas” και αποτελείωσα. Δεν το πίστευα. Υπάρχουν προγράμματα που δημιουργούν ονόματα για διάφορες εφαρμογές. Μου φάνηκε παράξενο. Τα δοκίμασα. Πήρα κάποιες ιδέες αλλά ακόμα δεν κατέληξα.
Έτσι λοιπόν σας ρωτώ. Ποιό όνομα από τα παρακάτω σας αρέσει;
liliavl’s blog, educational thoughts,
let (learning education training), educational pads,
learning voice, εκπαιδευτικές σημειώσεις,
σκέφτομαι και γράφω , εκπαιδευτικές αναζητήσεις
Έχετε να μου προτείνεται κάτι καλύτερο;
Το παρόν blog δεν είναι το πρώτο μου. Έχω προσπαθήσει ξανά. Δημιούργησα άλλα δύο-τρία blogs σε διαφορετικές σελίδες αλλά γρήγορα μου έφυγε ο ενθουσιασμός και εγκατέλειψα. Αυτό το blog το δημιούργησα πριν καιρό και το ξανάπιασα τώρα για να το ενημερώσω με άρθρα που έχω γράψει κατά καιρούς και να οργανώσω το εκπαιδευτικό υλικό που έχω συγκεντρώσει. Σκέφτηκα λοιπόν. Τί δεν πήγαινε καλά με τα προηγούμενα; Τι πρέπει να διορθώσω; Κι επειδή μου αρέσουν οι λίστες, να μια παρακάτω για το τι πρέπει να κάνει ένας blogger.
1. Να αφιερώνει χρόνο. Δεν υπάρχει μόνο το blog στις καθημερινές μας ασχολίες. Πέρα από την δουλειά μας, τις οικογενειακές και προσωπικές υποχρεώσεις, ένας εθισμένος χρήστης του διαδικτύου, έχει πάρα πολύ δουλειά να κάνει.
2. Να γράφει. Στην αρχή σκεφτόμουν τι να γράψω. Τι είναι σωστό να γράψω; Είναι καλό να δημοσιευτεί; Με την εμπειρία μου σαν αναγνώστης διαφόρων blogs, ανακάλυψα ότι η αξία είναι να γράφεις τα απλά και καθημερινά και να αφήνεις να φανούν οι ιδέες σου, οι απόψεις σου, οι σκέψεις σου και η προσωπικότητά σου.
3. Να βρει ρυθμό γραφής. Δηλ. δεν κάνει ο blogger αυτό που κάνω εγώ. Ενθουσιάζομαι, γράφω, δημοσιεύω, σταματώ, συνεχίζω, ξανά από την αρχή και εγκαταλείπω. Ο blogger που σέβεται τον εαυτό του και τους αναγνώστες του οφείλει να δημοσιεύει κάτι, τουλάχιστον 1 με 2 φορές την εβδομάδα. Διαφορετικά θα μείνει χωρίς το κοινό του.
4. Να ενθαρρύνει τους αναγνώστες να σχολιάσουν. Αυτό είναι πολύ σημαντικό σημείο, γιατί έτσι γίνεται η ανατροφοδότηση και η ενθάρρυνση του blogger να συνεχίσει. Γι αυτό καλό είναι τα άρθρα να κλείνουν με μια ερώτηση, ζητώντας από τους αναγνώστες να πούν την γνώμη τους, αν συμφωνούν, αν έχουν κάτι να προσθέσουν κλπ.
5. Να έχει ένα ελκυστικό βιογραφικό. Η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν έχω. Όταν μπαίνω όμως σε κάποιο blog ψάχνω να βρω τον ιδιοκτήτη του. Διαφορετικά νιώθω ότι κινούμαι στο σκοτάδι. Θα γράψω κι εγώ ένα καλό “about me” για να μην έχω τους αναγνώστες μου στο σκοτάδι.
6. Να επισκέπτεται άλλα blogs και να σχολιάζει. Πώς είναι δυνατόν να έχεις αναγνώστες αν δεν κάνεις γνωστή την παρουσία σου και τις ιδέες σου; Είναι σαν να είσαι σε μια παρέα, αόρατος και δεν μιλάς. Ναι, εννοώ την κοινότητα των blogs.
7. Να μην εγκαταλείπει εύκολα. Έχεις ένα κοινό που σε διαβάζει. Πού το αφήνεις;
Αν στην πορεία διαπιστώσω κάτι νέο, θα συμπληρώσω την λίστα. Εφαρμόζοντας λοιπόν τον αριθμό 4 της λίστας, θα κλείσω με ερωτήσεις.
Εσείς έχετε κάποια ιδέα για να ολοκληρώσω την λίστα;.
Βρήκατε κάτι χρήσιμο σε αυτή την ανάρτηση;
