.

Πριν μερικούς μήνες ανακάλυψα ακόμα ένα εκπαιδευτικό εργαλείο κατηγορίας web 2.0 με το οποίο δημιουργείς ιστορίες, το storybird.  Είναι μια υπέροχη εφαρμογή με πάρα πολλά πανέμορφα γραφικά. Για να την δοκιμάσω, έγραψα (λέμε τώρα) δύο παραμύθια για τα ανίψια μου. Μου άρεσε πολύ, και πιστεύω ότι άρεσε και στα παιδιά.  Αν το πάμε λίγο παραπέρα, αυτή η διαδικασία είναι μια υπέροχη εκπαιδευτική τακτική που μπορούμε να ακολουθήσουμε για να γράψουν και να παρουσιάσουν οι μαθητές μας διάφορα θέματα όπως:

• ένα ιστορικό γεγονός με βάση το σχολικό βιβλίο,
• ένα κεφάλαιο π.χ. της Οδύσσειας
• μια δική τους ιστορία φαντασίας (γιατί όχι, δεν είπαμε ότι προκαλούμε τη φαντασία και τη δημιουργικότητα;),
• ένα σημαντικό περιστατικό,
• μια προσωπική εμπειρία,
• μια βιογραφία ενός ποιητή, πεζογράφου,
• ένα ντοκιμαντέρ,
• ένα θέμα μιας σχολικής γιορτής,
• ό,τι βάλει ο νούς σας.

Φυσικά, σε πολλούς μπορεί να φανεί δύσκολη, παράξενη, πολύπλοκη αυτή η διαδικασία. Θα χρειαστεί να το οργανώσετε σωστά, δίνοντας κατευθύνσεις και ένα ευέλικτο σχέδιο εργασίας για τους μαθητές.

Σκεφτείτε το  κι με άλλες μορφές όπως:

1. Δοκιμάστε το προαιρετικά σαν εργασία στο σπίτι και θα ενθουσιαστείτε με τα αποτελέσματα.
2. Μπορείτε να το αναθέσετε σε ομάδες μαθητών ή ατομικά .
3. Ζητήστε τους βοήθεια για τις σχολικές εορτές και ενσωματώστε το ως υποστηρικτικό υλικό.
4. Συνεργαστείτε με τον καθηγητή πληροφορικής του σχολείου, ώστε να αναθέσει τα θέματα των εργασιών ως εργασίες του μαθήματος πληροφορικής ή κατά την διδασκαλία προγραμμάτων παρουσίασης (διαθεματικότητα !!!)
5. Αν το αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό, μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε για επανάληψη του κεφαλαίου. Δείξτε το και σε άλλα τμήματα της ίδιας τάξης, χρησιμοποιήστε το και άλλες χρονιές.

Κάποιοι άλλοι θα μπορούσαν να πουν, ότι τα αναλυτικά προγράμματα σπουδών δεν μας επιτρέπουν  καθυστερήσεις. Το κατανοώ αλλά σκεφτείτε ότι δεν χρειάζεται να ξεφύγετε από την ύλη σας, απλά θα γίνονται παράλληλα.

Οι μαθητές θα πρέπει χρησιμοποιώντας ως βάση το σχολικό βιβλίο να:

• συγκεντρώσουν υλικό για το θέμα της εργασίας,
• διαλέξουν τα κύρια σημεία της παρουσίασης,
• συνθέσουν και να γράψουν δικά τους κείμενα,
• εμπλουτίσουν με νέες πληροφορίες,
• ψάξουν πληροφορίες & εικόνες στο διαδίκτυο,
• χρησιμοποιήσουν ένα πρόγραμμα για την παρουσίαση.

Αν ο μαθητής κάνει όλα όσα αναφέρουμε παραπάνω τότε θα έχει αναπτύξει σημαντικές δεξιότητες, όπως:

• ψηφιακή δεξιότητα (χρήση υπολογιστή, φωτογραφικής μηχανής, κάμερας, μικροφώνου)
• οργανωτική δεξιότητα
• συγγραφική δεξιότητα
• λήψης απόφασης & επίλυσης προβλημάτων (αυτό μου ταιριάζει- αυτό όχι, αυτό πρέπει εδώ ή εκεί, πριν ή μετά)
• έρευνας και ανάλυσης
• διαπροσωπικές δεξιότητες (υπεύθυνος ρόλος στην ομάδα, συνεργασία με τον εκπαιδευτικό)
• δεξιότητες αξιολόγησης (αξιολογεί άλλες εργασίες αλλά και αξιολογείται)

Το κυριότερο είναι ότι ο μαθητής παίρνει γνώση, με έναν διαφορετικό τρόπο. Θα προσπαθήσει να  παρουσιάσει το θέμα του,  όσο το δυνατόν καλύτερο, θα το βελτιώσει, θα δεχτεί επαινετικά και κριτικά σχόλια, θα βάλει την υπογραφή του, θα ικανοποιηθεί.

Τα προγράμματα που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε δεν χρειάζεται να είναι πολύπλοκα, γιατί θα πρέπει  να εστιάσουν την προσοχή τους στο περιεχόμενο.

Για παράδειγμα, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε:

1. power point (γνωστό και καλό πρόγραμμα, υπάρχουν επίσης δωρεάν θέματα για μια πιο ξεχωριστή παρουσίαση)
2. prezi (εύκολη και ιδιαίτερη, σύγχρονη παρουσίαση)
3. storybird (πιο κατάλληλο για δημιουργία ιστορίας, για συγγραφείς και παραμυθάδες).
4. animoto (λίγα λόγια και πολλές εικόνες – κατάλληλο για όσους δεν έχουν ικανότητες στο γράψιμο – φανατικοί του “μία εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις”.
5. bubbl.us (σχεδιαγράμματα, εννοιολογικούς χάρτες)
6. pixton (πείτε την ιστορία σας με κόμικ, υπέροχο!!!)
7. glogster (δημιουργήστε αφίσα με ένα θεματικό αντικείμενο και στολίστε τον τοίχο του σχολείου).

Όλο το υλικό που θα συγκεντρωθεί, ανεβάστε το στην σελίδα του σχολείου σας ώστε να το μοιραστείτε με την εκπαιδευτική κοινότητα. Ο web 2.0 τύπος ξέρει να παίρνει αλλά και να δίνει, δεν τα κρατά κρυφά σε ντουλάπες και συρτάρια.  Αφού όλοι μας παίρνουμε  ιδέες από άλλους χρήστες του διαδικτύου, είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τις δικές μας ( ακόμα ένα ερέθισμα για να μιλήσουμε για τα πνευματικά δικαιώματα στους μαθητές μας).

Αν ψάξετε στο blog θα βρείτε κάποιες μικρές δοκιμές από όσα σας ανέφερα παραπάνω.

Αν πάλι, θέλετε να δω τις δικές σας, ξέρετε που θα με βρείτε, έτσι δεν είναι;

Πολλές φορές αναρωτήθηκα, για ποιό λόγο πέσαμε τόσο χαμηλά στην υπόληψη της παγκόσμιας κοινότητας. Φυσικά, έχουμε μεγάλο μέρος ευθύνης οι ίδιοι. Η διάβρωση ξεκίνησε πρώτα από την ηθική μας, τις αξίες μας που περάσαμε από γενιές σε γενιές. Η καθημερινότητά μας άλλαξε σε μια κακόγουστη αμερικανιά. Ό,τι συνδέεται με παράδοση, αξίες, ηθική το διαγράψαμε και γίναμε cool, μοντέρνοι. Χάσαμε τη γλώσσας μας. Όταν μιλάμε, ο λόγος μας χάνει την συνέχεια και συνεχίζετε με στερεότυπα του τύπου: “έγινε”, “οκ”, “τα λέμε” και άλλα άσχετα.

Συνοψίζοντας τις κατά καιρούς σκέψεις μου κατέληξα στα εξής:

1. “Τί σε νοιάζει;”: Δεν μας ενδιαφέρει ο διπλανός. Αφού δεν θιγόμαστε εμείς, αδιαφορούμε. Όταν όμως ακουμπά εμάς το ίδιο πρόβλημα, τότε γινόμαστε ταύροι και ψάχνουμε συμπαραστάτες. Μιλάμε όλη την ώρα για την κατάφορη αδικία και οργιζόμαστε.

2. “Σιγά, ρε, δικό σου είναι;”: Ό,τι είναι κοινό (πχ δημόσιο, δημοτικό, κοινόχρηστο), μπορούμε να το καταπατήσουμε, να το βρωμίσουμε, να το διαλύσουμε.

3. “Ωχαδερφισμός”: Προέρχεται φυσικά από την γνωστή έκφραση “ωχ αδερφέ”, όχι με την έννοια της συμπόνοιας, αλλά με την έννοια του “δε βαριέσαι”.

4. Διαφορετικότητα: Οι διαστάσεις είναι τρομακτικές, ιδιαίτερα στα σχολεία. Καταλήγουμε όλοι στο κοινό συμπέρασμα : “τα παιδιά είναι πολύ σκληρά”, κι εμείς παραμένουμε απλοί παρατηρητές.

5. Η ζωή είναι ζούγκλα: Πόσοι από μας δεν παραδέχονται όχι μόνο ότι η ζωή είναι ζούγκλα, αλλά και ότι εκπαίδευσαν τα παιδιά τους, ως άγρια θηρία, με συμβουλές του τύπου: “όρμα”, “χτύπα, μην είσαι βλάκας”, “μην είσαι ευαίσθητος”.

6. Περιβαλλοντική συνείδηση: Εδώ θα γελάσουν πολλοί. Δεν μιλάω για ανακύκλωση (αν και τελευταία υπάρχει έντονη κινητικότητα), μιλάω για απλά πράγματα αυτονόητα. Δυστυχώς δεν είναι όμως, όταν βλέπεις τον ελληνάρα οδηγό να ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου και να αδειάζει το τασάκι στην μέση του δρόμου και το πιο τρομακτικό να βρίσκονται τα παιδιά του στο αυτοκίνητο. Συμβουλή: Μην τολμήσετε να του κάνετε την παρατήρηση, θα τα ακούσετε, μπορεί να βρείτε και τον μπελά σας.

7.  “Ο μπάρμπας”: Φυσικά, όλοι έχουμε γνωστό, του γνωστού του συμπεθέρου της πρώτης ξαδέλφης του άντρα της αδελφής μας. Τίποτα, δεν το αφήνουμε στην τύχη του, στην αξιοκρατία (νέες λέξεις στο λεξιλόγιο). Παρεμβαίνουμε με τον γνωστό μας τρόπο. Χαρακτηριστικά κάποιος συνάδελφός μου, μου ανέφερε κάποτε ότι βρήκε στο γραφείο του νομάρχη κάποιον πολίτη που επειδή τον ψήφισε, ζητούσε να του μειώσει το λογαριασμό της ΔΕΗ. Σε εμένα ακούγονται εξωφρενικά αλλά σε κάποιους άλλους φυσιολογικά πράγματα. Εννοείται ότι οι διαστάσεις του θέματος είναι τεράστιες στους διορισμούς, στις εγκρίσεις δανείων, στις αναθέσεις έργων κλπ. Κάποτε είχα έναν συμφοιτητή μου που ήταν αστέρι στα σκονάκια. Εξοργιζόμουν πάντα μαζί του γιατί περνούσε με καλό βαθμό τα μαθήματα, χωρίς διάβασμα. Εννοείται ότι αυτό τον τρόπο ήξερε για να προχωρήσει και μάλιστα απ΄ ότι κατάλαβα τον βελτίωσε γιατί είναι διευθυντής υποκαταστήματος τράπεζας!!! Μου έμεινε απωθημένο και γι’ αυτό στις επιτηρήσεις, σηκώνω όλες μου τις κεραίες…

Η λίστα φυσικά δεν τελειώνει. Ο καθένας θα μπορούσε να προσθέσει πολλά ακόμα.

Το σχολείο πρέπει να αναλάβει γρήγορα δράση. Πέρα από την γνώση στα αντικείμενα που περιγράφουν τα προγράμματα σπουδών, και τα αναλυτικά προγράμματα οφείλει και πρέπει να εμπλουτίσει τα προγράμματα σπουδών με κοινωνική, ηθική, περιβαλλοντική ευαισθησία.

Ο κάθε μαθητής θα πρέπει να πιστέψει και να λέει ότι:

1. Με νοιάζει το σχολείο μου να είναι καθαρό, χωρίς μουτζούρες στους τοίχους, στα θρανία, χωρίς σκουπίδια στην αυλή. Μέσα σε ένα καθαρότερο περιβάλλον, σέβομαι τον εαυτό μου.

2. Ζητώ να με σέβονται κι εγώ θα σέβομαι την ιδιαιτερότητα του άλλου, π.χ.  του κοντού συμμαθητή μου, του δυσλεξικού, του οποιουδήποτε.

3. Ξέρω να μιλάω με επιχειρήματα και δεν απευθύνομαι στους συμμαθητές μου με χαρακτηρισμούς.

4. Η βία φέρνει βία και δεν θέλω να γίνω  ένας κρίκος στην αλυσίδα της.

5. Δεν καταδέχομαι να αντιγράψω, ούτε να κάνω σκονάκι, αλλά θέλω να παλέψω με τις δυνάμεις μου. Η ικανοποίηση που θα πάρω στην επιτυχία, θα είναι μεγαλύτερη. Αν πάλι δυσκολευτώ, θα μάθω να δουλεύω, να μελετάω και φυσικά θα πάω μπροστά με την αξία μου. Άλλωστε κανένας κόπος δεν πάει χαμένος.

Όλα αυτά φαίνονται ρομαντικά αλλά πρέπει να γίνουν πραγματικότητα στα σχολεία. Οι σημερινοί έφηβοι είναι οι αυριανοί ενήλικοι. Αποφασίζουμε τώρα. Θα χτίσουμε μια κοινωνία με γερά θεμέλια ή θα το αφήσουμε κι αυτό στην τύχη του και θα βρίζουμε όταν γύρω μας όλα θα καταρρέουν;

Φτάσαμε στον πάτο, γιατί χάσαμε την αξιοπρέπειά μας, την ηθική μας. Δεν είχαμε κανένα πρόβλημα να κλέψουμε το δημόσιο, να ποδοπατήσουμε τον διπλανό μας για να επιπλεύσουμε εμείς, να ξεγελάσουμε τον υπάλληλο και μας βοηθήσει ο γνωστός του γνωστού.

Η παιδεία είναι το θεμέλιο της κοινωνίας.  Ας την βοηθήσουμε να σταθεί γερά. Έχουμε υποχρέωση πρώτα στους εαυτούς μας & φυσικά στα παιδιά μας. Τί κόσμο θα τους αφήσουμε; Σε τί χώρα θα τα μεγαλώσουμε για να ζήσουν; Η λέξη “Έλληνας” ας γίνει και πάλι περήφανη λέξη, δεν αντέχετε άλλη παγκόσμια ξεφτίλα.

Το νιώθετε κι εσείς τόσο έντονο;

Δεν αναφέρθηκα καθόλου στον οικονομικό τομέα γιατί θεωρώ ότι  είναι συνέπεια του ηθικού ξεπεσμού. Όταν βελτιωθούμε ως άνθρωποι, θα ανέβουν όλοι οι δείκτες της υπόλοιπης ζωής μας.

Αυτή η εικόνα περιγράφει στην κυριολεξία τις χίλιες (λέμε τώρα) λέξεις παλιότερης δημοσίευσης με τίτλο “Σας αρέσουν τα παραμύθια”;  https://blogs.sch.gr/liliavl/?p=49

Την βρίσκετε κι εσείς κα-τα-πλη-κτι-κή;

Πριν λίγες μέρες ένας συνάδελφος μου έστειλε την παραπάνω εικόνα. Στην αρχή γέλασα, αλλά μετά προβληματίστηκα.  Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούμε από σχόλια για το επάγγελμά μας.  Και τι δεν έχουμε ακούσει: “Τι καλά, έχετε ελεύθερο όλο το καλοκαίρι”, “τυχερούλα, εκδρομούλα”, “πόσες ώρες μάθημα έχετε;” κλπ. Σε όλα αυτά τα σχόλια, προσπαθώ να συγκρατηθώ, δεν δίνω και πολύ μεγάλη σημασία (φυσικά με ενοχλούν), αλλά προσπαθώ να τους δείξω με τον τρόπο μου (όχι, να τους πω)  πόσο δύσκολο και  υπεύθυνο έργο προσφέρουμε. Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος βλέπει το επάγγελμά μας αρκετά άνετο και εύκολο (δηλ. θα μπορούσε να το κάνει και η περιπτερού, χωρίς να έχω κάτι με τους περιπτεράδες), δίνει συμβουλές και ιδέες για το πως θα έπρεπε να είναι το εκπαιδευτικό σύστημα, τι θα έκανε αν ήταν δασκάλα κλπ. Φυσικά οι δικοί μας άνθρωποι που βλέπουν τον μισθό μας να συρρικώνεται από την μια, και τη δουλειά μας από την άλλη, γνωρίζουν την αλήθεια. Έτσι λοιπόν, κάθε διαμαρτυρία για τον μισθό μας, τις συνθήκες εργασίας ή τις ριζικές αλλαγές που απαιτεί το εκπαιδευτικό σύστημα, δεν βρίσκει κανέναν σύμμαχό μας, παρά μόνο αυτούς που γνωρίζουν καλά το επάγγελμα. Όσο για τους μαθητές μας; πιστεύουν ότι μόνο φωνάζουμε, βάζουμε διαγωνίσματα, τιμωρούμε και αναγνωρίζουν τον καλό εκπαιδευτικό μόνο στον εκπαιδευτικό που προσφέρει απλόχερα βαθμούς. Λίγοι είναι οι μαθητές που έχουν κριτήριο την γνώση που παίρνουν και την ποιότητα μάθησης. Σε όλο αυτό το σκηνικό εμείς καθόμαστε στο θρόνο μας, πολλές φορές δεν ακούμε τη βοή γύρω μας, και νομίζουμε ότι αλλάζουμε τον κόσμο. Στην πραγματικότητα όμως, όταν ο κόσμος όλος αλλάζει, και το εκπαιδευτικό σύστημα παραμένει το ίδιο τότε δεν θα προσφέρουμε τίποτα περισσότερο από την εκπαίδευση που προσφέρει ένας θηριοδαμαστής στο τσίρκο. Γιατί μή μου πείτε ότι μερικά τμήματα, δεν είναι κυριολεκτικά τσίρκο;

Σε παλιότερο άρθρο με τίτλο “Αλλάξτε τα σχολεία, τώρα”, ανέφερα πόσο επιτακτική είναι η ανάγκη αλλαγών. Ο δάσκαλος σε πράσινο ή μαύρο πίνακα ή έστω άσπρο, με κιμωλία ή μαρκαδόρο, είναι αδύναμος να πείσει τον μαθητή για μάθηση. Σήμερα όμως, περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή της ελληνικής κοινωνίας, οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να πάρουν τα ερεθίσματα των αλλαγών, να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και των απαιτήσεων και να δουλέψουν για μια παιδεία που θα βοηθήσει τα νέα παιδιά να σταθούν γερά στα πόδια τους. Η αλλαγή που θέλουμε δεν αφορά μόνο την παιδεία, αλλά αυτή είναι η βάση της.

Συμφωνείτε;

Αν θυμάμαι καλά το σχολικό έτος 1994-95 (ναι, θυμάμαι καλά), ήμουν αναπληρώτρια σε γυμνάσιο της Λάρισας. Τότε είχε έρθει μια ιδέα – πρόταση του υπουργείου Παιδείας, να προστεθεί στην αξιολόγηση του μαθητή (στον έλεγχο προόδου), και η περιγραφική αξιολόγηση. Φυσικά η ιδέα-πρόταση δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Εμένα προσωπικά η πρόταση αυτή με ενθουσίασε από τη μία αλλά στάθηκα κι εγώ διστακτική γιατί δεν βρήκα τότε ούτε έναν συνάδελφο που να την δει θετικά. Υποστήριζαν τότε ότι:

– η δουλειά θα ήταν υπερβολική (σαφώς, αν σκεφτεί κανείς ότι έχω 200 μαθητές, λόγω του ότι το μάθημά μου είναι μονόωρο, αλλά δεν έχουν όλοι μονόωρα μαθήματα),

– και δεν θα βελτίωνε ή θα  διόρθωνε κάτι, αφού ό,τι αφορά τον μαθητή, ενημερώνονται οι γονείς κατά τις επισκέψεις τους στο σχολείο.

Από τότε, η ιδέα στριφογύριζε στο μυαλό μου κάθε φορά που έπρεπε να αξιολογήσω. Για σκεφτείτε, τί σημαίνει για παράδειγμα 16 στο μάθημα της Πληροφορικής;  Δεν τα πήγε καλά στο διαγώνισμα; συμμετέχει ή όχι καθημερινές του  εργασίες; Δημιουργεί προβλήματα στην τάξη; Συνεργάζεται με τους συμμαθητές του;  Έτσι λοιπόν κάθε φορά που βλέπω κάποιον από τους γονείς τον ενημερώνω πάνω σε όλους τους τομείς που λαμβάνω υπόψη μου για την βαθμολογία.

Περίπου το 2000, στο σχολείο μας ήρθε μια μεταγραφή μαθήτριας από το εξωτερικό. Στα χέρια  μου ήρθε ο μεταφρασμένος  φάκελος της μαθήτριας,  για να καταχωρήσω τα στοιχεία της στον υπολογιστή. Η έκπληξή μου ήταν πολύ μεγάλη όταν είδα ότι τον έλεγχό της τον συνόδευε περιγραφική αξιολόγηση της μαθήτριας σε επίπεδο μάθησης, συμπεριφοράς και προσωπικότητας.

Μήπως πρέπει να ξανασκεφτούμε την περιγραφική αξιολόγηση του μαθητή; Ας μην γίνει από τον κάθε εκπαιδευτικό για τον κάθε μαθητή (μεγάλος όγκος δουλειάς, χαρτούρας, χάσιμο χρόνου), αλλά ας γίνει μια σύντομη περιγραφική αξιολόγηση από ομάδα εκπαιδευτικών που διδάσκουν στον ίδιο τμήμα.  Για παράδειγμα, πολύ έξυπνος μαθητής, με δυσκολίες στον γραπτό λόγο. Δείχνει εργατικότητα, αλλά δυσκολεύεται πολύ με την οργάνωση και την μεθοδικότητα στη μελέτη του. Μπορεί  να βελτιωθεί αν ακολουθήσει τις οδηγίες του υπεύθυνου καθηγητή του.  Είναι άριστος μαθητής στα καλλιτεχνικά και τα μαθηματικά.

Αμέσως όταν απευθύνεσαι με τέτοια αμεσότητα στον μαθητή, του δίνεις αξία. Ο υποτιθέμενος μαθητής που περιγράφω παραπάνω μπορεί να έχει έναν μέσο όρο περίπου 15. Με ένα απλό αριθμό-βαθμό δεν κινητοποιείς τον μαθητή για να βελτιωθεί αλλά όταν εστιάζεσαι στις δυσκολίες του και στον τρόπο αντιμετώπισής τους, του δίνεις χέρι βοηθείας.

Είναι τόσο φοβερό και δύσκολο να υλοποιηθεί;

Ή μήπως πιστεύετε ότι δεν θα προσφέρει κάτι σημαντικό;

(Αφήστε τα σχόλιά σας..)

Θυμάστε πώς ήταν αρχικά  το διαδίκτυο;  για  σκεφτείτε πως είναι τώρα. Προσωπικά συνδέθηκα το 1997 μετά από παρότρυνση του αδελφού μου, με ένα απλό μόντεμ (ξετύλιγα καλώδιο κάθε βράδυ δηλ. εποχή flintstones)  και ακόμα θυμάμαι το χαρακτηριστικό μπιπ-μπιπ της dial-up σύνδεσης (για όσους έχουν αδύνατη μνήμη, το youtube είναι εδώ http://www.youtube.com/watch?v=gsNaR6FRuO0 ). Πολλές φορές προσπαθώ να θυμηθώ, τί ακριβώς ενδιαφέρον έβρισκα τότε. Πληροφορίες  για θέματα που δεν νομίζω να με ενδιέφεραν και πολύ, απλά είμαι περίεργη και ψάχνω διάφορα, σελίδες με χιούμορ, περίεργα, παράξενα, λίγες εφαρμογές, παιχνίδια κ.α.   Απέκτησα τότε, τον πρώτο μου λογαριασμό ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στη geocities (πολίτες του κόσμου, όπως επεξηγεί ο αδελφός μου) που μετά μεταφέρθηκε στη yahoo (αν θυμάμαι καλά).

Η αρχή της αλλαγής του πλανήτη, είχε γίνει με το Web 1 δηλαδή: αναζήτηση (χαχα, ούτε google δεν υπήρχε, θυμήθηκα και συγκινήθηκα, lykos ονομαζόταν τότε μια μηχανή αναζήτησης), στατικές σελίδες με απλές συνδέσεις μπρος και πίσω, netscape (browser) και μέσω του ίδιου προγράμματος κατασκευή σελίδων, ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, βιβλιοθήκες, εφαρμογές απλές.

Η ανατροπή συνεχίζεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς,  που καταλήγει στο εθιστικό  Web 2: διαδραστικότητα, συμμετοχή του χρήστη, ευκολία στη χρήση των εφαρμογών,  δημιουργικότητα, έμπνευση, διακίνηση ιδεών (blogs) & φωτογραφιών, βίντεο (youtube), κοινωνικά δίκτυα (facebook, twitter, edmodo), skype, wikis, chats, e-portfolios, second life, infographics, digital stories, avatars, games on line, rss, forums, e-learning, data visualisation, e-books, maps, digital world, search, tag galaxy, glogster, voki και δεν θα τελειώσουμε αν συνεχίσω.

Φυσικά, δεν τελειώνει εδώ, αφού βρισκόμαστε ήδη στην προετοιμασία του Web 3. Τί άραγε να περιμένουμε; Πιο ευέλικτα συστήματα, πιο έξυπνα, τεχνητή νοημοσύνη; Το ζήτημα είναι ότι θα πρέπει να πάρουμε και πάλι το νέο τρένο για να μην μείνουμε πίσω.

Σήμερα λοιπόν, στις κλασικές ερωτήσεις του κοινού:  πως σε λένε; τι δουλειά κάνεις; είσαι παντρεμένος; τί ζώδιο είσαι; θα πρέπει να προστεθεί και η εξής ερώτηση, τί τύπος web είσαι; Στο  νέο μου βιογραφικό να μη ξεχάσω να προσθέσω με περηφάνεια  “Τύπος Web : 2”

Επεξηγηματικά, είναι ο  τύπος που του αρέσει να:

– επικοινωνεί (chat, e-mail, facebook, twitter, edmodo, skype, e-learning, blogs)

– μοιράζεται τις σκέψεις του, τις ιδέες του

– δοκιμάζει νέες εφαρμογές

– κάνει λογαριασμούς σε διάφορα sites (τα οποία μετά ξεχνάει)

– εμπνέεται από τις ιδέες άλλων συμπολιτών του διαδικτύου

– δημιουργεί.

Στους web 2.0 τύπους ταιριάζει το: “πέτρα που κατρακυλά, ποτέ δεν χορταριάζει”

(ε, καλά, όσο γράφεις τόσο εμπνέεσαι- που το θυμήθηκα…)

Φέτος στο σχολείο μας (όπως και σε πολλά άλλα φαντάζομαι), έγιναν πάρα πολλές αλλαγές. Ξεκινήσαμε με την αλλαγή του διευθυντή (ευχάριστη και απαραίτητη αλλαγή – σημ: ο διευθυντής μου δεν γνωρίζει για το blog μου, αλλά καλού κακού ας πω δύο καλές κουβέντες αφού έρχεται αξιολόγηση !!! χαχα – πλάκα κάνω), αλλαγές στο κοινωνικο-οικονομικό-πολιτικό σκηνικό που επηρέασε σαφώς και το σχολείο με δυσάρεστες εκπλήξεις (ανασφάλειες εκπαιδευτικών, μαθητές με έντονα οικονομικά προβλήματα, γονείς που τρέχουν να βγάλουν μεροκάματο και εγκαταλείπουν πολλές φορές τα παιδιά στην τύχη τους βασιζόμενοι στο γνωστό “όλοι βρίσκουν τον δρόμο τους” και πολλά πολλά άλλα).  Μέσα λοιπόν σε ένα τέτοιο κλίμα που τα πάντα τριγύρω γκρεμίζονται και ορθώνεται η ανασφάλεια για το αύριο, εμείς προσπαθούμε να σταθούμε στα πόδια μας, να συνεχίσουμε την σχολική πορεία και να δώσουμε στα παιδιά ό,τι καλύτερο τώρα περισσότερο από ποτέ. Αναλάβαμε λοιπόν με την γνωστή από προηγούμενα επεισόδια συνάδελφο Άντα, προγράμματα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης με θέμα την ανακύκλωση και τα σχετικά δηλ. επιπτώσεις στο περιβάλλον, στην υγεία, τί μπορούμε να ανακυκλώσουμε, πως μετατρέπουμε τα άχρηστα υλικά σε χρήσιμα, δράσεις κατά την διάρκεια σχολικών εκδρομών κλπ. Στην περιβαλλοντική ομάδα πέρα των άλλων συναδέλφων έπαιρνε μέρος και η καθηγήτρια των καλλιτεχνικών Έλλη. Με την καθοδήγησή της λοιπόν, οι μαθητές συγκέντρωσαν μπουκάλια, καπάκια, κλαδιά, κοχύλια, τενεκεδάκια, cds, μητρικές πλακέτες και κάρτες παλιών υπολογιστών για να κάνουν νέες κατασκευές. Η ιδέα και πάλι της Άντας, να κάνουμε ένα bazaar με τις κατασκευές των παιδιών  για να ενισχύουμε οικονομικά τις δραστηριότητες των μαθητών μας, έτσι ώστε να μην επιβαρύνονται οι γονείς τους. Η ιδέα έγινε πράξη. Οι μαθητές με σκληρή δουλειά έκαναν ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ κατασκευές τις οποίες θα εκθέσουμε αύριο το απόγευμα σε ανοιχτή εκδήλωση προς την τοπική κοινωνία, καλώντας φορείς, γονείς, συναδέλφους, κατοίκους της περιοχής. Παράλληλα το συγκρότημα του σχολείου μας βρήκε νέα ταλέντα για τραγούδι, κιθάρες και ετοίμασε ένα υπέροχο πρόγραμμα. Φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα χορευτικά σύνολα. Οι μαθήτριες δημιούργησαν μόνες τους χορευτικά τμήματα δημοτικών χορών, λάτιν, χιπ-χοπ και  ζούμπα.

Όλο αυτό το διάστημα (περίπου ένα μήνα), το σχολείο μας απέκτησε άλλο χρώμα. Πιο ζωντανό, πιο γελαστό, σαφώς πιο δημιουργικό. Χτυπητά παραδείγματα μαθητών που τους διέκρινε μια ατονία στη σχολική τους ζωή, ξαφνικά αναδείχθηκαν σε ταλέντα με ενθουσιώδες κοινό τους συμμαθητές τους. Τί πιο όμορφο να γίνεσαι αποδεκτός από τους συνομίληκούς σου;  Δεν λογάριαζαν αν θα ξυπνήσουν 7 το πρωϊ για να έρθουν σχολείο για την πρόβα, ούτε πόσες ώρες θα παραμείνουν μετά τη λήξη του σχολικού ωραρίου. Μια όρεξη για το σχολείο απερίγραπτη. Μια ζωντάνια δημιουργίας. Μαθητές που έκαναν απουσίες πολλές φορές με την ανοχή των γονέων, αδικαιολόγητες, ξαφνικά δεν χάνουν ούτε μια ώρα σχολικής ζωής. Συμμετοχή, χαρά, ικανοποίηση, αγωνία, δουλειά, δημιουργικότητα. Τί καλύτερο!!! Η χαρά αυτή που νιώθουν φαίνεται στο πρόσωπό τους αλλά και στα λεγόμενά τους. “Κυρία, ανυπομονώ να ανοίξει το σχολείο και δεν το πιστεύω ότι το λέω αυτό!!!”, μου είπε μια μαθήτρια προχθές.

Καταλάβατε τώρα τί εννοώ; Γιατί πρέπει να αλλάξουν τα σχολεία τώρα; Όταν τριγύρω όλα αλλάζουν, γιατί το σχολείο να μένει ίδιο;  Πώς είναι δυνατόν να ενδιαφέρει τους σύγχρονους μαθητές ένα σχολείο άχρωμο, άοσμο και άγευστο, όταν στην καθημερινότητά τους έχουν ήχο, εικόνα, χρώμα, υπολογιστές, παιχνιδομηχανές, 3d, τηλεόραση, κινητά  που τους τραβούν το ενδιαφέρον; Τώρα είναι επιτακτική η ανάγκη το σχολείο να  συγκεντρώσει τους μαθητές, να τους ξεκλειδώσει τα ενδιαφέροντα, να τους δώσει διεξόδους δημιουργικότητας  (ήδη στο blog υπάρχει μια ανάρτηση με τίτλο “Το σχολείο σκοτώνει τη δημιουργικότητα;”),  έμπνευσης,  φρέσκων ιδεών.  Αν αφήσετε τους μαθητές να αναλάβουν πρωτοβουλίες θα εντυπωσιαστείτε από τα αποτελέσματα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κίνητρο από την εσωτερική ικανοποίηση, την αποδοχή, την ομαδικότητα, την φιλία. Κι όλα αυτά μέσα στο νέο σχολείο που οραματιζόμαστε. Το σχολείο έχει αυτή τη χρονική περίοδο τη μεγαλύτερη ευθύνη απέναντι στους νέους πολίτες.Να τους διδάξει το ήθος, την αισιοδοξία, την πρόοδο, την περηφάνεια.

Αν δεν είναι το σχολείο τότε ποιός;

Κάθε φορά όταν κάθομαι στον υπολογιστή μου, ξεκινώ και ανοίγω το yahoo για τα mail, μετά το blog για νέα δημοσίευση, το facebook και το  twitter για να δω τα νέα των φίλων, το scoop.it για να ενημερωθώ για νέες συνδέσεις, το edmodo για να δω να νέα των μαθητών μου και συναδέλφων, τo google φυσικά και το google μετάφραση  και τέλος το sch για mail. Τώρα τελευταία πρόσθεσα και το corkboard (πίνακας ανακοινώσεων) για να δω τί έχω να κάνω, να σβήσω ή να προσθέσω πράγματα στη λίστα μου. Χρησιμοποιώντας τους σελιδοδείκτες προσπαθούσα να αποφύγω την σύγχυση. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι ευτυχώς που δεν ήμουν από τους υποστηρικτές της άποψης ότι με την χρήση του υπολογιστή η ζωή μας γίνεται πιο απλή. Όλα αυτά λοιπόν τα ένωσα σε μια σελίδα με μικρογραφίες των συνδέσεων στο transferr. Παλιότερα είχα δοκιμάσει το symballo αλλά αυτό μου φάνηκε πιο εύκολο και λειτουργικό. Δείτε παρακάτω την οργανωμένη πια αρχική μου σελίδα με όλες  τις συνδέσεις που χρησιμοποιώ καθημερινά.



Το δοκιμάσατε; Πώς σας φάνηκε;