.

Πριν λίγες μέρες ένας συνάδελφος μου έστειλε την παραπάνω εικόνα. Στην αρχή γέλασα, αλλά μετά προβληματίστηκα.  Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούμε από σχόλια για το επάγγελμά μας.  Και τι δεν έχουμε ακούσει: “Τι καλά, έχετε ελεύθερο όλο το καλοκαίρι”, “τυχερούλα, εκδρομούλα”, “πόσες ώρες μάθημα έχετε;” κλπ. Σε όλα αυτά τα σχόλια, προσπαθώ να συγκρατηθώ, δεν δίνω και πολύ μεγάλη σημασία (φυσικά με ενοχλούν), αλλά προσπαθώ να τους δείξω με τον τρόπο μου (όχι, να τους πω)  πόσο δύσκολο και  υπεύθυνο έργο προσφέρουμε. Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος βλέπει το επάγγελμά μας αρκετά άνετο και εύκολο (δηλ. θα μπορούσε να το κάνει και η περιπτερού, χωρίς να έχω κάτι με τους περιπτεράδες), δίνει συμβουλές και ιδέες για το πως θα έπρεπε να είναι το εκπαιδευτικό σύστημα, τι θα έκανε αν ήταν δασκάλα κλπ. Φυσικά οι δικοί μας άνθρωποι που βλέπουν τον μισθό μας να συρρικώνεται από την μια, και τη δουλειά μας από την άλλη, γνωρίζουν την αλήθεια. Έτσι λοιπόν, κάθε διαμαρτυρία για τον μισθό μας, τις συνθήκες εργασίας ή τις ριζικές αλλαγές που απαιτεί το εκπαιδευτικό σύστημα, δεν βρίσκει κανέναν σύμμαχό μας, παρά μόνο αυτούς που γνωρίζουν καλά το επάγγελμα. Όσο για τους μαθητές μας; πιστεύουν ότι μόνο φωνάζουμε, βάζουμε διαγωνίσματα, τιμωρούμε και αναγνωρίζουν τον καλό εκπαιδευτικό μόνο στον εκπαιδευτικό που προσφέρει απλόχερα βαθμούς. Λίγοι είναι οι μαθητές που έχουν κριτήριο την γνώση που παίρνουν και την ποιότητα μάθησης. Σε όλο αυτό το σκηνικό εμείς καθόμαστε στο θρόνο μας, πολλές φορές δεν ακούμε τη βοή γύρω μας, και νομίζουμε ότι αλλάζουμε τον κόσμο. Στην πραγματικότητα όμως, όταν ο κόσμος όλος αλλάζει, και το εκπαιδευτικό σύστημα παραμένει το ίδιο τότε δεν θα προσφέρουμε τίποτα περισσότερο από την εκπαίδευση που προσφέρει ένας θηριοδαμαστής στο τσίρκο. Γιατί μή μου πείτε ότι μερικά τμήματα, δεν είναι κυριολεκτικά τσίρκο;

Σε παλιότερο άρθρο με τίτλο “Αλλάξτε τα σχολεία, τώρα”, ανέφερα πόσο επιτακτική είναι η ανάγκη αλλαγών. Ο δάσκαλος σε πράσινο ή μαύρο πίνακα ή έστω άσπρο, με κιμωλία ή μαρκαδόρο, είναι αδύναμος να πείσει τον μαθητή για μάθηση. Σήμερα όμως, περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή της ελληνικής κοινωνίας, οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να πάρουν τα ερεθίσματα των αλλαγών, να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και των απαιτήσεων και να δουλέψουν για μια παιδεία που θα βοηθήσει τα νέα παιδιά να σταθούν γερά στα πόδια τους. Η αλλαγή που θέλουμε δεν αφορά μόνο την παιδεία, αλλά αυτή είναι η βάση της.

Συμφωνείτε;