Ο Αβραάμ αποκαλείται στην Αγία Γραφή: “Φίλος Θεού”. Όμως ακόμα και αυτόν τον φίλο του Θεού, οι δαιμονολάτρες Νεοπαγανιστές τον πιάνουν στο στόμα τους για κακό. Και είναι φυσικό. Γιατί οι φίλοι των δαιμόνων αντιστρατεύονται οτιδήποτε σωστό, αληθινό και δίκαιο. Κάνουν το άσπρο μαύρο και το μαύρο άσπρο. Δεν βλέπουν τους δαιμονικούς διαστροφικούς “θεούς” τους, αλλά συκοφαντούν ψευδώς τους δικαίους.

Πηγή: http://www.oodegr.com/neopaganismos/ag.grafi/abraam1.htm

Χίλιοι τετρακόσιοι δεκατέσσερις τάφοι, κτερισμένοι κατά 21%, έχουν έρθει μέχρι στιγμής στο φως από τις ανασκαφές της ΙΣΤ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Θεσσαλονίκης για την κατασκευή του μετρό.

Επίσης, έχουν εντοπιστεί και αρχιτεκτονικά κατάλοιπα (τοίχοι, αγωγοί, δάπεδα, κλίβανοι). Στον νέο σιδηροδρομικό σταθμό έχουν ερευνηθεί 94 τάφοι στο φρέαρ εισόδου του Μετροπόντικα. Στις 2 Ιουνίου 2008, ξεκίνησε η αρχαιολογική έρευνα στην περιοχή του Επίσταθμου.

Μέχρι τώρα, σε βάθος 2,00-2,80μ. από την επιφάνεια του εδάφους, έχουν εντοπιστεί τέσσερις κλίβανοι και ένας χώρος απόρριψης εργαστηριακού υλικού (θραύσματα κεράμων, εκκαμινεύματα, πηλόμαζες), τμήματα εργαστηρίων.

Στον σταθμό «Σιντριβάνι» η ανασκαφική έρευνα διεξήχθη σε τρία μέτωπα, στον χώρο του ανατολικού νεκροταφείου της αρχαίας πόλης. Οι αποκαλυφθέντες τάφοι χρονολογούνται από την Ελληνιστική εποχή έως και τα Υστερορωμαϊκά χρόνια.

Εκεί έχουν εντοπιστεί και τα πέντε χρυσά στεφάνια, σε δύο τάφους. Στο πλαίσιο της κατασκευής του σταθμού «Ευκλείδης», μεταξύ των οδών Κωνσταντινουπόλεως και Παπαναστασίου, διενεργήθηκαν οι πρόδρομες εργασίες της μετατόπισης των δικτύων κοινής ωφελείας και τριών γεωτρήσεων.

Η έρευνα, στην πρώτη περίπτωση, έφερε στο φως αποσπασματικά σωζόμενα οικοδομικά λείψανα των όψιμων οθωμανικών χρόνων και στην προδιάτρηση της μιας μόνο γεώτρησης αποκαλύφθηκε πεσσόσχημο μαρμάρινο αρχιτεκτονικό μέλος.

Κατά τη διάρκεια των εργασιών για τη διαμόρφωση του ευρύτερου εργοταξιακού χώρου ήλθε στο φως τμήμα κτιρίου (τοίχοι και αγωγοί), πιθανόν στάβλου, που χρονολογείται στους νεότερους χρόνους (τέλος 19ου – μέσα 20ού αι.). Το υπουργείο Πολιτισμού ανακοίνωσε τα αποτελέσματα των ερευνών, χωρίς ωστόσο να διευκρινίσει πώς θα λυθεί το πρόβλημα φύλαξης των ευρημάτων, που είναι τεράστιο, καθώς οι αποθήκες της Εφορείας έχουν γεμίσει μέχρι το μη περαιτέρω.

«EΘΝΟΣ» 12/9 /08

Μιλάνε για τα δήθεν αναθέματα της Εκκλησίας κατά της ελληνικής παιδείας οι νεοπαγανιστές. Όμως τα εκκλησιαστικά κείμενα δεν καταδικάζουν την ελληνική παιδεία κάθε αυτή. Χαρακτηριστικό είναι τα Κεφάλαια κατά Ιωάννου του Ιταλού, (11^ος αι.) όπου διαβάζουμε τα εξής «(..) ε΄) Το?ς τ? ?λληνικ? δεξιο?σι μαθ?ματα, κα? μ? δι? πα?δευσιν μ?νον τα?τα παιδευομ?νοις, ?λλ? κα? τα?ς δ?ξαις α?τ?ν κα? τα?ς ματα?αις ?πομ?νοις, κα? ?ς ?ληθ?σι πιστε?ουσι, κα? ο?τως α?τα?ς, ?ς β?βαιον ?χουσαις (…) ?ν?θεμα».

Δηλαδή: «Για όσους μαθαίνουν τα «Ελληνικά» όχι μόνο για να μορφωθούν, αλλά και για να πιστεύουν στις «ελληνικές» γνώμες ως σωστές (…) ανάθεμα».

Είναι προφανές ότι αναθεματίζεται όποιος Χριστιανός πιστεύει στις προχριστιανικές μεταφυσικές γνώμες κι όχι όποιος Χριστιανός απλώς διδάσκεται και ερευνά τις προχριστιανικές γνώμες.

Το ανάθεμα απευθύνεται προς μέλη της Εκκλησίας με σκοπό τη διασαφήνιση της χριστιανικής πίστης και την προφύλαξή της από ετεροδοξίες, και δεν απευθύνεται «προς άπαντες» ? όπως εξεπίτηδες υποστηρίζουν οι Νεοπαγανιστές ? , ώστε να απαγορεύει η Εκκλησία σε αλλόδοξους να μαθαίνουν και να πιστεύουν σε παγανιστικές δοξασίες. Δηλαδή, πού βρίσκουν το παράξενο οι αρχαιολάτρες; Στο ότι ένας Χριστιανός δεν μπορεί να είναι Χριστιανός και ταυτόχρονα να πιστεύει στις αρχαίες μεταφυσικές γνώμες (Και σε ποιες από τις δεκάδες διαφορετικές γνώμες θάπρεπε να πιστεύει, ώστε να θεωρείται Έλληνας;  Μήπως υπήρχε μία μόνο αρχαία μεταφυσική γνώμη;);

Δεν θα έπρεπε η Εκκλησία να ορίσει με σαφήνεια τα όρια μεταξύ της ιδιότητας του Χριστιανού που μελετά τα αρχαιοελληνικά δόγματα, και του μη Χριστιανού, ο οποίος (όχι απλώς μελετά τα αρχαία κείμενα, αλλά επιπλέον) πιστεύει στα αρχαιοελληνικά δόγματα; Λογικό δεν είναι ότι όσοι Χριστιανοί πιστεύσουν σε δόγματα διαφορετικά από αυτά του Χριστιανισμού παύουν αυτονόητα να είναι Χριστιανοί; Ε, αυτό το προφανές πράγμα εκφράζει ο αναθεματισμός.

Αναθεματισμός που γίνεται, ας το ξανατονίσουμε, όχι κατά Ελλήνων το γένος, όχι κατά μη Χριστιανών, αλλά προς Χριστιανούς. Στο κάτω κάτω, το «ανάθεμα» της Εκκλησίας δεν είναι κάτι το τρομερό, ούτε είναι ρίξιμο στην πυρά. Είναι απλώς η «πιστοποίηση» ότι ο αναθεματισμένος έχει παύσει να είναι μέλος της Εκκλησίας.

Δεν πρόκειται για καταδίκη καθεαυτής της αρχαιοελληνικής δοξασίας? καθένας μη Χριστιανός μπορεί να την αποδέχεται ως αληθή κι ως βέβαιη. Πρόκειται για καταδίκη της άποψης ότι αυτές οι δοξασίες, που έχουν σχέση με τον πολυθεϊσμό, την μετεμψύχωση κ.ά., είναι χριστιανικές.

Άρα η Εκκλησία δεν καταδικάζει ούτε λ.χ. τους Πλατωνικούς ή τον Πλατωνισμό? καταδικάζει τους Χριστιανούς που στα δογματικά ζητήματα πλατωνίζουν. Αν κάποιος δεν είναι Χριστιανός, ούτε θα δικαιούτο η Εκκλησία να τον αναθεματίσει, αλλά ούτε και έπραξε ποτέ κάτι τέτοιο.

Αλλά, πώς να περιμένει κανείς από ανίδεους πολυθεϊστές και ειδωλολάτρες να κρίνουν ή να καταλάβουν καν τι σημαίνει «αναθεματισμός», σε ποιους απευθύνονται οι αναθεματισμοί και τι λέει ο συγκεκριμένος αφορισμός, τη στιγμή που κι ο γνωστός αρθρογράφος κ. Μ. Πλωρίτης (Βήμα, 11/6/2000) γράφει «…Και το 797 η Σύνοδος της Νικαίας, αναθεμάτιζε όσους μελετούσαν διεξοδικώς τα ελληνικά μαθήματα» όχι απλώς αγνοώντας ότι το κείμενο αυτό εγράφη  τον ένατο και τον ενδέκατο αιώνα κι όχι το 797 ? καμμία σύνοδος δεν διεξήχθη το 797 ? αλλά επιπλέον διαστρεβλώνοντας το κείμενο του αναθεματισμού, ισχυριζόμενος ότι η Σύνοδος απαγόρευσε ακόμη και την ίδια την μελέτη;

Εκτός κι αν ο κ. Πλωρίτης με το «διεξοδική μελέτη» εννοεί «την αποδοχή όλων όσα λεν τα ελληνικά κείμενα», δηλαδή ότι μόνο άμα πιστεύεις και συμφωνείς με ό,τι γράφει ένας συγγραφέας, τον μελετάς διεξοδικά. Π.χ. για να κατανοήσεις το Mein Kampf του Χίτλερ, πρέπει να είσαι ναζιστής ώς το κόκκαλο.

Παρόμοια περίπτωση, με θύτη αυτή τη φορά την Λ. Ζωγράφου, που, όπως όλοι οι ομόφρονές της, αντιγράφοντας ως τυφλοσούρτη την ξένη βιβλιογραφία, χωρίς να ρίξει έστω μια ματιά στις πηγές, έγραψε για κάποιον εκκλησιαστικό συγγραφέα ονόματι Didache, μη (Αντιγνώση, εκδ. Αλεξάνδρεια, σ. 273) γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται περί προσώπου, αλλά για το αρχαίο (1^ος μ.Χ. αι.) κείμενο με τίτλο «Διδαχαί των Αγίων Αποστόλων». Πώς μετά οι Νεοπαγανιστές να κάνουν κάτι καλύτερο;

Αλλά ακόμη και οι ειδωλολατρικές γιορτές, στις οποίες αναφέρονται ονομαστικώς οι Σύνοδοι της Εκκλησίας (Πένθεκτη) είναι μόνο λατινικής προέλευσης: απαγορεύονται στους Χριστιανούς τα «Βοτά», γιορτή των αρχαίων Λατίνων ειδωλολατρών, τα «Βρουμάλια», επίσης των αρχαίων Λατίνων, και οι «Καλένδες», επίσης γιορτή του ρωμαϊκού ειδωλολατρικού ημερολογίου (κανόνας ξβ?).

Πηγή:http://www.ierosolymitissa.org/arxaiopliksia.htm

Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

α) Ιερά ιστορία

Όταν ομιλούμε γενικά για ιστορία, εννοούμε τα διάφορα γεγονότα τα οποία συνέβησαν στον χρόνο και τον χώρο, και τα οποία καθορίζουν το μέλλον των λαών, των Εθνών και των ανθρώπων στο ιστορικό επίπεδο και γίγνεσθαι.Όμως, πέρα από αυτήν την ιστορία την οποία καθορίζουν τα διάφορα γεγονότα η οι χαρισματικές προσωπικότητες, υπάρχει και η ιερά ιστορία, που καθορίζουν οι Προφήτες στην Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, που εδέχθησαν την αποκάλυψη του Θεού και την μετέφεραν στους ανθρώπους, με αποτέλεσμα να καθορίζουν ακόμη και τον ιστορικό βίο του ανθρώπου. Ο Μωϋσής, για παράδειγμα, ανέβηκε στο Σινά, είδε τον άσαρκο Λόγο, έλαβε τον νόμο Του και στην συνέχεια αυτός ο νόμος έγινε καθοδηγητικός για τον Ισραηλιτικό λαό. Έτσι, πέρα από την εξέλιξη του ιστορικού βίου – κοινή ιστορία- υπάρχει και η ιερά ιστορία, που δείχνει τον τρόπο με τον οποίο ο Θεός προετοίμασε τους ανθρώπους για να δεχθούν την υπέρτατη αλήθεια, την ενσάρκωση του Λόγου Του και την κοινωνία των ανθρώπων μαζί Του.Ο Απόστολος Παύλος κάνει λόγο για την ποικιλότροπη αποκάλυψη του Θεού στους ανθρώπους. «Πολυμερώς και πολυτρόπως πάλαι ο Θεός λαλήσας τοις πατράσιν εν τοις προφήταις, επ εσχάτων των ημερών τούτων ελάλησεν ημίν εν Υιώ, ον έθηκεν κληρονόμον πάντων» (Εβραίους α , 1-2). Σε άλλη περίπτωση κάνει λόγο για το ότι ο νόμος έγινε παιδαγωγός εις Χριστόν: «ο νόμος παιδαγωγός ημών γέγονεν εις Χριστόν» (Γαλ. γ , 24). Η ιερά ιστορία περιλαμβάνει το πως ο Θεός προετοίμαζε τους Προφήτας στην Παλαιά Διαθήκη να φθάσουν στην μέθεξη του ασάρκου Λόγου, και πως προετοίμαζε γενικά τον ισραηλιτικό λαό, δια των Προφητών, να φθάσουν στην μέθεξη του σεσαρκωμένου Λόγου. Αυτό ακριβώς είναι και η ουσία της λεγομένης παραδόσεως, όπως έλεγε στις προφορικές του παραδόσεις ο αείμνηστος π. Ιωάννης Ρωμανίδης. Ο πυρήνας της παραδόσεως είναι η μέθοδος εκείνη δια της οποίας ο άνθρωπος περνά από την κάθαρση της καρδιάς στον φωτισμό του νου, δια της νοεράς προσευχής, και στην συνέχεια στην θεωρία του Θεού, που είναι και η θεολογία. Όλα τα άλλα είναι η περιφέρεια της παραδόσεως. Οπότε, η μετάδοση της Παραδόσεως από γενιά σε γενιά είναι μετάδοση της μεθόδου, δια της οποίας ο άνθρωπος οδηγείται στην θέωση, την θεοπτία. Αυτή η μετάδοση της Παραδόσεως γίνεται από τον Ίδιο τον Χριστό, στους μεν Προφήτας στην Παλαιά Διαθήκη ασάρκως, στους δε Προφήτας της Καινής Διαθήκης εν σαρκί. Αυτό σημαίνει ότι κάθαρση, φωτισμός και θέωση υπάρχει τόσο στην Παλαιά όσο και στην Καινή Διαθήκη.Ο νόμος που δόθηκε από τον Θεό στην Παλαιά Διαθήκη έχει σαφώς ασκητικό χαρακτήρα, γιατί προετοίμαζε τον άνθρωπο να φθάσει στην θεωρία του Λόγου, στην μέθεξη του σεσαρκωμένου Λόγου. Δεν δόθηκε ο νόμος για να γίνει μια νομοθεσία σε ένα έθνος, όπως υπάρχουν νόμοι και σε όλα τα έθνη. Μπορεί ο νόμος της Παλαιάς Διαθήκης να έχει ομοιότητες με άλλους νόμους, αλλ? όμως έχει σαφή προσανατολισμό, αφού σκοπός του είναι να οδηγήσει τον λαό από την κάθαρση στον φωτισμό και την θέωση. Με αυτήν την έννοια πρέπει να δούμε και τις τελετές καθάρσεως που έχουν νομοθετηθεί στην Παλαιά Διαθήκη. Κατά τον ίδιο τρόπο μπορεί να θεωρηθεί και η Σκηνή του Μαρτυρίου, ότι, δηλαδή, είναι μια κτιστή παραλλαγή του ακτίστου Ναού, που είναι ο ίδιος ο Λόγος.Έτσι, ο ίδιος ο Λόγος είναι και άκτιστος Νόμος τον οποίον είδε ο Μωϋσής επάνω στο όρος Σινά και τον μετέφερε με κτιστά ρήματα και νοήματα, αλλά και άκτιστος Ναός που ο Μωϋσής βίωσε και έπειτα τον σχεδίασε με κτιστό τρόπο. Άκτιστος Ναός είναι ο Λόγος, γιατί ο Λόγος είναι εν τω Πατρί και ο Πατήρ εν τω Λόγω. Η Σκηνή του Μαρτυρίου, που αργότερα περιελήφθηκε στον Ναό του Σολομώντος είναι ο κτιστός σχεδιασμός του ακτίστου Ναού, και φυσικά με την ενσάρκωση του Χριστού καταργήθηκε και αντικαταστάθηκε με τον κτιστό ναό που είναι η ανθρώπινη φύση του Χριστού. Έτσι πρέπει να ερμηνευθή ο λόγος του Ευαγγελιστού Ιωάννου ότι «ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν, και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας» (Ιω. α , 14). Η κτιστή Σκηνή του Μαρτυρίου αντικαταστάθηκε από την κτιστή σκηνή της σαρκός του Χριστού, την οποία προσέλαβε από την Παναγία.Συνεπώς, η Παλαιά Διαθήκη, με τον λόγο των Προφητών, τον νόμο του Μωϋσέως, τις τελετές καθάρσεως, την λατρεία κλπ. δεν είναι μια εβραϊκή ιστορία, αλλά η ιερά ιστορία, ο τρόπος με τον οποίο προετοίμασε ο Θεός την ανθρωπότητα να φθάσει στην θεωρία του Λόγου, αλλά και στην ενανθρώπηση του Χριστού, δηλαδή να περάσει από την πνευματική Εκκλησία της Παλαιάς Διαθήκης, στην εν σαρκί του Χριστού Εκκλησία της Καινής Διαθήκης. Αυτή η προετοιμασία γίνεται με την μέθεξη της καθαρτικής, φωτιστικής και θεοποιού ενεργείας του Θεού, που υπάρχει πλούσια και στην Παλαιά Διαθήκη.

β) Η Παλαιά Διαθήκη έργο της Εκκλησίας

Από τα προηγούμενα φαίνεται ότι η Αγία Γραφή, Παλαιά και Καινή Διαθήκη, είναι έργο της Εκκλησίας και μέσα από αυτήν την προοπτική πρέπει να μελετάται και να ερμηνεύεται. Λέγοντας Εκκλησία εννοούμε την κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό, εν Χριστώ Ιησού. Με αυτήν την έννοια η Εκκλησία υπήρχε και στην Παλαιά Διαθήκη. Ο Κλήμης Ρώμης θα πη, ότι η Εκκλησία στην Παλαιά Διαθήκη ήταν πνευματική, ενώ στην Καινή Διαθήκη εκφράζεται εν τη σαρκί του Χριστού. Η Εκκλησία είναι «άνωθεν πρώτη, προ ηλίου και σελήνης εκτισμένη, πνευματική? πνευματική δε ούσα, εφανερώθη εν τη σαρκί του Χριστού». Έτσι εξηγείται και ο λόγος του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου ότι ο Χριστός, με την ενσάρκωσή Του «Εκκλησίας σάρκα ανέλαβε» και του αγίου Γρηγορίου Νύσσης ότι ο Χριστός ενώθηκε μαζί της, όπως η κεφαλή με το σώμα της, «σωματοποιήσας την Εκκλησίαν ο Λόγος».Γίνεται αντιληπτό ότι η διαφορά μεταξύ της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης βρίσκεται στο ότι στην Παλαιά Διαθήκη καταγράφονται οι εμφανίσεις του ασάρκου Λόγου, ενώ στην Καινή Διαθήκη καταγράφονται οι αποκαλύψεις του Λόγου εν σαρκί. Είναι χαρακτηριστικό το τροπάριο που αναφέρεται στον Χριστό και στις αποκαλύψεις Του: «πρότερον μεν άσαρκον ως Λόγον ύστερον δε δι? ημάς σεσαρκωμένον».Η Αγία Γραφή είναι γεμάτη από αποκαλύψεις, προ της ενσαρκώσεως, μετά την ενσάρκωση, προ της αναστάσεως του Χριστού, μετά την Ανάστασή Του, προ της Αναλήψεως και μετά την Ανάληψή Του. Όταν κάνουμε λόγο για αποκάλυψη εννοούμε την θέωση του ανθρώπου και την θεοπνευστία, αφού ο Χριστός αποκαλύπτεται στον άνθρωπο εκείνον που έχει καθαρή καρδιά και επομένως έχει υποστεί την κάθαρση, και ακόμη ο άνθρωπος που δέχεται την αποκάλυψη βρίσκεται στην κατάσταση της θεώσεως. Η αποκάλυψη του Θεού, γίνεται δια της θεώσεως του ανθρώπου και τότε ο άνθρωπος που αποκαλείται θεούμενος είναι θεόπνευστος, ομιλεί απλανώς περί του αποκαλυφθέντος Θεού. Δεν στοχάζεται, δεν ομιλεί φανταστικώς, αλλά αποκαλυπτικώς, θεοπνεύστως. Ο Προφήτης, της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, όπως έλεγε ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης, κοινωνεί με τον άσαρκο και σεσαρκωμένο Λόγο, βλέπει τον Θεό υπερβαίνοντας τα κτιστά ρήματα και νοήματα και στην συνέχεια εκφράζει αυτήν την εμπειρία με κτιστά ρήματα και νοήματα, τα οποία, όμως, ποτέ δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την Αποκάλυψη, δηλαδή την εμπειρία της θεώσεως. Πάντως στην εμπειρία της θεώσεως καταργείται και η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη, και αυτή η θεολογία. Ο Βαρλαάμ, ακολουθώντας την αυγουστίνεια παράδοση, ισχυριζόταν ότι τα οράματα των Προφητών στην Παλαιά Διαθήκη ήταν σύμβολα, έξωθεν πραγματικότητες, κάτι που γινόταν και απογινόταν, και γι αυτό οι Προφήτες ήταν κατώτεροι των φιλοσόφων και οι αποκαλύψεις τους «χείρω της ημετέρας νοήσεως». Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίον περιφρονούσε και περιφρονεί η δυτική θεολογία την Παλαιά Διαθήκη. Όμως, ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς ανήρεσε αυτήν την άποψη, υποστηρίζοντας ότι τα οράματα των Προφητών δεν ήταν σύμβολα και φαντάσματα, κάτι που γίνεται και απογίνεται, αλλά αποκαλύψεις του ασάρκου Λόγου και ταύτιζε τις αποκαλύψεις των Προφητών με τις αποκαλύψεις των Αποστόλων και των Πατέρων της Εκκλησίας, γι? αυτό, μεταξύ των άλλων έγραφε: «τούτο τελειότης εστί σωτήριος εν τε γνώσει και δόγμασι, το ταυτά φρονείν προφήταις, αποστόλοις, πατράσι, πάσιν απλώς, δι? ων το άγιον Πνεύμα μαρτυρείται λαλήσαν περί τε Θεού και των κτισμάτων αυτού». Έτσι, αποκάλυψη του Θεού υπάρχει τόσο στην Παλαιά όσο και στην Καινή Διαθήκη. Η διαφορά όμως μεταξύ των αποκαλύψεων στην Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, βρίσκεται σε δύο βασικά σημεία. Το πρώτο στην ενσάρκωση, αφού η Παλαιά Διαθήκη ομιλεί για τον αποκαλυπτόμενο στους Προφήτας Λόγο, ενώ η Καινή Διαθήκη κάνει λόγο για τον Χριστό, τον ενσαρκωθέντα Λόγον. Έτσι, στην Παλαιά Διαθήκη υπάρχει θέωση, που συνδέεται με την αποκάλυψη, αλλά χωρίς την ανθρώπινη φύση του Χριστού, που σημαίνει ότι ο Προφήτης της Παλαιάς Διαθήκης έφθανε στην θέωση, ήταν φίλος του Λόγου, χωρίς όμως να βλέπει την ανθρώπινη φύση του Χριστού, την οποία ακόμη ο Χριστός δεν είχε προσλάβει. Άλλωστε, το όνομα Χριστός, δηλώνει την χρίση της ανθρωπίνης φύσεως από την θεότητα, ενώ στην Παλαιά Δαθήκη ο Λόγος δεν ήταν κεχρισμένος. Στην Παλαιά Διαθήκη ο Χριστός ήταν άγγελος Κυρίου, Κύριος της δόξης, Γιαχβέ, Κύριος Σαβαώθ, Μεγάλης βουλής Άγγελος. Είναι σημαντικό ότι στην Πεντάτευχο γίνεται αναφορά στον Κύριο της δόξης, τον άγγελο Κυρίου, και στην ερμηνεία της που γίνεται από την Σοφία Σολομώντος, αυτός ο άγγελος της δόξης χαρακτηρίζεται «Σοφία του Θεού». Πρόκειται περί του Λόγου του Θεού, τον οποίο αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης και περί της Σοφίας του Θεού για την οποία κάνει λόγο ο Απόστολος Παύλος. Το δεύτερο σημείο διαφοράς μεταξύ της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης βρίσκεται στο ότι στην Παλαιά Διαθήκη η μέθεξη της δόξης του Θεού είναι προσωρινή και γι? αυτό οι θεούμενοι πέθαιναν και σωματικά και ψυχικά, ενώ στην Καινή Διαθήκη οι θεούμενοι μετέχουν κατά μόνιμο τρόπο στην δόξα της Αγίας Τριάδος, διότι μετέχουν στην θεωθείσα σάρκα του Χριστού, και διότι καταργήθηκε ο θάνατος. Ο Προφήτης στην Παλαιά Διαθήκη μετέχει του ασάρκου Λόγου, ενώ στην Καινή Διαθήκη μετέχει του σεσαρκωμένου Λόγου, μέσω της τεθεωθείσης ανθρωπίνης φύσεως του Χριστού. Πέρα από αυτά πρέπει να κατανοηθή ο λόγος του Χριστού στους Αποστόλους ότι θα τους αποστείλει το Άγιον Πνεύμα που θα τους οδηγήση «εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάν. ιε 13). Πρέπει να αναλυθεί αυτή η υπόσχεση του Χριστού, διότι μπορεί να εκληφθή ότι στην Παλαιά Διαθήκη δεν υπάρχει αλήθεια, ότι δήθεν οι αποκαλύψεις στην Παλαιά Διαθήκη είναι φάσματα της αληθείας, και ότι δήθεν ο άνθρωπος ανεβαίνει προοδευτικά στην αλήθεια, περνώντας από την Παλαιά στην Καινή Διαθήκη. Αυτό δεν είναι σωστό, γιατί, όπως είδαμε προηγουμένως, και στην Παλαιά Διαθήκη έχουμε μέθεξη του ασάρκου Λόγου δια της θεώσεως του Προφήτου, έστω και κατά προσωρινό τρόπο. Και αυτό φαίνεται από το ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας για να ομιλήσουν για τον Τριαδικό Θεό και την Θεοφάνειά Του, ανέφεραν χωρία από την Παλαιά Διαθήκη και τα ερμήνευσαν ως πραγματικές Θεοφάνειες. Για παράδειγμα οι Πατέρες της Εκκλησίας, όπως ο Μ. Αθανάσιος, στα έργα τους, αντιμετωπίζοντας τους αρειανούς που ισχυρίζονταν ότι στην Παλαιά Διαθήκη δεν υπάρχει Θεοπτία, αλλά οσάκις οι Προφήτες έβλεπαν τον Θεό, έβλεπαν τον κτιστό Λόγο, τον έβλεπαν δια του κτίσματος που ήταν ένα σύμβολο και δεν ήταν άκτιστο, αντέδρασαν λέγοντες ότι ο Λόγος που αποκαλυπτόταν στους Προφήτας της Παλαιάς Διαθήκης, ο Μεγάλης Βουλής άγγελος ήταν ο άκτιστος Λόγος. Οπότε, η συζήτηση μεταξύ αρειανών και Πατέρων της Εκκλησίας ήταν εάν ο Μεγάλης Βουλής άγγελος που εμφανιζόταν στην Παλαιά Διαθήκη στους Προφήτας ήταν κτιστός η άκτιστος. Οι αρειανοί υποστήριζαν ότι ήταν κτιστός και αυτός ο κτιστός Λόγος σαρκώθηκε, ενώ οι Πατέρες της Εκκλησίας υποστήριζαν ότι ο Λόγος που εμφανιζόταν στους Προφήτας ήταν άκτιστος Λόγος. Οπότε, στην πραγματικότητα η διαμάχη ήταν για την θεοπτία, αν ο Μεγάλης Βουλής άγγελος, ο Λόγος, είναι ομοούσιος με τον Πατέρα η ανόμοιος με Αυτόν. Αυτό σημαίνει ότι οι Πατέρες έφθασαν στην θεωρία του Θεού Λόγου, και γνώριζαν ότι ο Κύριος της δόξης έχει την ίδια δόξα με τον Πατέρα και γι αυτό είναι ομοούσιος με Αυτόν, ενώ οι αρειανοί δεν είχαν αυτήν την θεοπτική εμπειρία και κατέληξαν στην αίρεση. Οπότε, προηγείται η θεωρία και ακολουθεί η έκφρασή της με τον όρο ομοούσιος, που είναι το ρητό. Έτσι, το ομοούσιος είναι το νέο που εμφανίζεται, αλλά στην πραγματικότητα αυτός είναι ένας όρος που εκφράζει την εμπειρία της ακτίστου δόξης, που έβλεπαν και βλέπουν οι θεόπτες, και βεβαίως κατ? επέκταση σημαίνει ότι το ομοούσιος δεν κατανοείται φιλοσοφικώς, αλλά εμπειρικώς. Έτσι, όταν λέμε ότι ο Λόγος είναι ομοούσιος με τον Πατέρα, σημαίνει ότι είναι άκτιστος και αυτό βεβαιώνεται από την εμπειρία της ακτίστου δόξης του Θεού. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Μ. Αθανάσιος, προκειμένου να αντιμετωπίσει τα επιχειρήματα του Αρείου, αντλούσε επιχειρήματα και από τις δύο Διαθήκες, ήτοι από την Παλαιά και την Καινή. Έτσι, όταν ο Χριστός υποσχόταν στους Αποστόλους ότι το Άγιον Πνεύμα θα τους οδηγήσει «εις πάσαν την αλήθειαν», δεν εννοούσε ότι στην Παλαιά Διαθήκη υπήρχε ψεύδος, η μερική αλήθεια, αλλά αναφερόταν στην διαφοροποίηση της Εκκλησίας, αφού στην Παλαιά Διαθήκη η Εκκλησία ήταν πνευματική, υπήρχε μέθεξη με τον άσαρκο Λόγο, χωρίς ανθρώπινη σάρκα, ενώ στην Καινή Διαθήκη υπάρχει μέθεξη με τον Χριστό στην τεθεωθείσα ανθρώπινη φύση Του. Στην Παλαιά Διαθήκη ο Προφήτης που είδε τον Θεό έγινε ναός του, ενώ στην Καινή Διαθήκη είναι κατοικητήριο της τεθεωθείσης ανθρωπίνης φύσεως του Χριστού. Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός μερίζεται αμερίστως εν μεριστοίς σε κάθε Προφήτη, χωρίς να τεμαχίζεται, και στην Καινή Διαθήκη, μετά την Πεντηκοστή, όπως ομολογείται στην θεία Λειτουργία «μελίζεται και διαμερίζεται ο αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος». Έτσι, την ημέρα της Πεντηκοστής έχουμε την άλλη διάσταση της Εκκλησίας, την σαρκική, και αυτό δηλώνει ο λόγος του Χριστού ότι το Άγιον Πνεύμα θα αποκαλύψη την πάσαν αλήθειαν την ημέρα της Πεντηκοστής. Αυτή είναι η υπερτάτη αλήθεια και πέρα από αυτήν την αλήθεια της Εκκλησίας, ως Σώματος του Χριστού, μέσα στην οποία ο άνθρωπος μετέχει της τεθεωθείσης Σαρκός του Χριστού, και υπερβαίνει τον θάνατο, δεν υπάρχει άλλη αλήθεια.

γ) Ερμηνεία υπό θεουμένων

Γίνεται φανερό από όσα μέχρι τώρα ελέχθησαν ότι η Παλαιά Διαθήκη μπορεί να ερμηνευθεί με τα κριτήρια της εθνικής ιστορίας ενός λαού, αλλά μπορεί να ερμηνευθεί και με τα κριτήρια της ιεράς ιστορίας, ότι, δηλαδή, περιγράφει την προετοιμασία της ανθρωπότητας από τον άσαρκο Λόγο για να ενανθρωπήση για την σωτηρία του ανθρώπου και την δημιουργία της Εκκλησίας ως του ενδόξου Σώματός Του. Αυτήν την δεύτερη ερμηνεία συναντούμε στα έργα των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, των Προφητών της Καινής Διαθήκης. Οι Πατέρες είναι θεούμενοι, έφθασαν στην μέθεξη της ακτίστου δόξης του Θεού εν τη σαρκί του Χριστού και απέκτησαν την ίδια εμπειρία των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης, οπότε είναι και οι πλέον κατάλληλοι για να την ερμηνεύσουν με κτιστά ρήματα και νοήματα. Αυτό σημαίνει ότι οι θεοφάνειες της Παλαιάς Διαθήκης ερμηνεύονται μέσα από την θεωρία των αγίων της Καινής Διαθήκης. Οι άγιοι αποκρυπτογραφούν την προνοητική ενέργεια του Θεού μέσα στην κτίση και την ιστορία. Άλλωστε, μέσα στην κτίση δεν υπάρχουν μερικοί φυσικοί νόμοι που την διευθύνουν απρόσωπα και μηχανικά, αλλά ενεργεί σε αυτήν η άκτιστη συντηρητική και προνοητική ενέργεια του Θεού. Όσοι βρίσκονται σε κατάσταση φωτισμού και θεώσεως, μπορούν να βλέπουν αυτούς τους πνευματικούς λόγους, τους λόγους των όντων, να τους κατανοούν και να τους ερμηνεύουν.Θα μπορούσαν να αναφερθούν πολλά παραδείγματα από την ερμηνευτική διδασκαλία των Αποστόλων και των Πατέρων της Εκκλησίας που πιστοποιούν αυτήν την πραγματικότητα. Θα αρκεσθώ όμως σε μερικά ενδεικτικά.Η προς Εβραίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου φανερώνει ότι υπάρχει ταυτότητα εμπειριών μεταξύ Παλαιάς και Καινής Διαθήκης και ότι όλα όσα έγιναν στην Παλαιά Διαθήκη αποτελούν την ιερά ιστορία, που δείχνει το πως ο Θεός προετοίμασε τον λαό για την έλευση του Χριστού. Στην επιστολή αυτή φαίνεται η δόξα του ακτίστου Ασάρκου και σεσαρκωμένου Λόγου, η ανωτερότητά Του από τους κτιστούς αγγέλους, από τον Μωϋσή και τον Ααρών, η ανωτερότητα της αρχιερωσύνης του Χριστού από την ιουδαϊκή ιερωσύνη, η σχέση και διαφορά μεταξύ της σκηνής και της λατρείας της Παλαιάς Διαθήκης με τον λαό και την λατρεία της Καινής Διαθήκης, η πίστη των δικαίων και των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης που είναι πίστη εκ θεωρίας, η είσοδός μας στην κατάπαυση του Θεού, που είναι ο ιερός ησυχασμός, η παρότρυνση να προχωρήσουμε στην θεωρία του Θεού, όπως ο Μωϋσής ανέβηκε στο όρος Σινά και η προτροπή να υπακούσουμε στους ηγουμένους που αποστέλλει ο Θεός, όπως απέστειλε τους ηγουμένους-Προφήτας στον ιουδαϊκό λαό. Είναι φανερό ότι η προς Εβραίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου δείχνει πως ερμηνεύεται χριστολογικά και αγιοπνευματικά η Παλαιά Διαθήκη και πως υπάρχει ταυτότητα εμπειριών μεταξύ Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, με την ουσιαστική διαφορά ότι στην Καινή Διαθήκη υπάρχει η τεθεωθείσα ανθρώπινη φύση του Λόγου, ως η πραγματική σκηνή του Θεού στην ιστορία. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, πέρα από τις ερμηνευτικές αναλύσεις σε διάφορα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης, έχει ασχοληθεί σε δύο ομιλίες του για την ασάφεια των προφητειών στην εποχή που ελέχθησαν, καθώς επίσης και με την σύνοψη της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης «ως εν τάξει υπομνηστικού», όπου ανευρίσκουμε ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την ερμηνεία της Παλαιάς Διαθήκης μέσα από το «πνεύμα» της Καινής Διαθήκης. Κάπου αναφέρει ότι η Παλαιά Διαθήκη έχει τρία μέρη «το ιστορικόν», «το συμβουλευτικόν» και «το προφητικόν». Όμως, στην πραγματικότητα, όπως γράφει, ο χωρισμός αυτός είναι εξωτερικός, γιατί υπάρχει μια σχέση μεταξύ τους, αφού «εν ταις ιστορίαις εύροι τις αν προφητείαν? και των προφητών ακούσειεν αν πολλά ιστορικά διαλεγομένων. Και το της συμβουλής δε είδος και το της παραινέσεως, εν εκατέρω τούτων, εν τε τη προφητεία, εν τε τη ιστορία». Και τα τρία αυτά είδη – η ιστορία, η συμβολή και η προφητεία – αποβλέπουν σε ένα, «την των ακουόντων διόρθωσιν». Αλλού γράφει ότι η Καινή Διαθήκη χαρακτηρίζεται Καινή-Νέα, από τον χρόνο και την φύση των γεγονότων που συνέβησαν, γιατί όλα ανακαινίσθηκαν και έτσι είναι «καινά τα μυστήρια». Όμως, ο «σκοπός εκατέρωθεν των διαθηκών εις, των ανθρώπων η διόρθωσις».Οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης ομοιάζουν με αινίγματα, γι α?τό και τα βιβλία είναι δυσνόητα, ενώ η Καινή Διαθήκη ομιλεί «σαφέστερα και ευκολότερα». Αυτό, κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, οφείλεται σε δύο βασικούς λόγους. Ο ένας στο ότι έπρεπε να πραγματοποιηθούν τα γεγονότα και να ενανθρωπήση ο Χριστός για να γίνουν σαφέστερα, και ο δεύτερος γιατί τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης εγράφησαν σε άλλη γλώσσα, την εβραϊκή, και εμείς την διαβάζουμε στην δική μας γλώσσα, και είναι γνωστόν ότι «όταν γλώττα ερμηνευθή εις ετέραν γλώτταν, πολλήν έχει την δυσκολίαν».Ερμηνεύοντας, όμως, σε άλλα κείμενά του ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος την Παλαιά Διαθήκη βλέπει αυτήν την ιερά ιστορία, και παρατηρεί ότι στους δικαίους και τους προπάτορες, που είναι πατέρες μας, ήτοι προπάτορες των Πατέρων μας, ενεργεί η καθαρτική, φωτιστική και θεοποιός ενέργεια του Θεού. Για παράδειγμα, παρουσιάζοντας τους πρωτοπλάστους, πριν την πτώση, περιγράφει την αγγελική ζωή που ζούσαν, και το προφητικό χάρισμα που είχε ο Αδάμ, αφού είδε μετά που ξύπνησε από την έκσταση και την ύπνωση, το πως δημιουργήθηκε η Εύα, αλλά και τα άλλα που θα ακολουθούσαν μετά την πτώση. Επίσης, αναλύοντας την ζωή της προφήτιδος Άννης, της Μητρός του Προφήτου Σαμουήλ, γράφει ότι είχε νοερά προσευχή, που φανερώνει ότι είχε φθάσει στον φωτισμό του νοός.Ακόμη, πρέπει να αναφερθή ότι ο άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης, αναλύοντας τι είναι η τελειότητα, αναφέρει ως πρότυπο τελειότητος τον Προφήτη Μωϋσή, που έφθασε στην θεωρία του Θεού και είδε τον άκτιστο Λόγο. Αλλά και ο Μ. Βασίλειος αναλύει τους ψαλμούς του Δαυίδ, ερμηνεύει διάφορα γεγονότα και πρόσωπα της Παλαιάς Διαθήκης, όπως τους Μακκαβαίους, και τα θέτει υποδείγματα στους Χριστιανούς της εποχής του. Το ίδιο κάνουν όλοι οι άγιοι Πατέρες πράγμα που δείχνει ότι έβλεπαν την ενότητα που υπάρχει μεταξύ της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης και ότι και στις δύο Διαθήκες διασώζεται η ίδια παράδοση που οδηγεί τον άνθρωπο στην τελείωση και τον αγιασμό.

Πηγή: «Eκκλησιαστική παρέμβαση» Ιούλιος- Αύγουστος 2008, σελ.12-13-15.

Πηγή Περιοδικό: “Η Δράσις μας” Τεύχος 455 Ιανουάριος 2008

Ο Ιουλιανός με τον επιρρεπή προς τον μυστικισμό ψυχικό του κόσμο, πριν αρχίσει να συνομιλεί στην πόλη των Αθηνών με ιεροφάντες και να μυηθεί στα Ελευσίνια μυστήρια, συνδέθηκε με την λατρεία του Ήλιου. Τούτο έγινε όταν ζούσε ως Καίσαρας στη Γαλατία, έχοντας ως έδρα το μικρό, τότε, Παρίσι. Ταυτόχρονα επιδιδόταν με ιδιαίτερο ζήλο στη μελέτη κειμένων που σχετίζονταν με την ειδωλολατρική θρησκεία. Συμβουλευόταν τους θεούς των ειδωλολατρών και τους μάντεις κατά τη διάρκεια τελετουργιών και θυσιών.

Άνθρωπος ασταθής και ρηχός στις απόψεις του, για τις οποίες αμφέβαλλε, λάτρευε τους Ολύμπιους θεούς και διακήρυττε πως την αίγλη του ένδοξου παρελθόντος θα την φέρει η ειδωλολατρία των αρχαίων Ελλήνων. Πόσο επιπόλαιος ήταν φανερώνει το γεγονός ότι μυήθηκε περί το 352 ως λάτρης του ηλιακού δίσκου από τον νεοπλατωνικό Μάξιμο τον Εφέσιο, έναν αγύρτη μάγο και θαυματουργό, ενώ η επιστήμη της εποχής του είχε ήδη αποφανθεί ότι ο ήλιος δεν είναι θεός, αλλά υλικό ουράνιο σώμα! Και ενώ λάτρευε με πάθος τον ηλιακό δίσκο, ως φανατικός παρσιστής, αναιρώντας το πιστεύω του στους ολυμπιακούς θεούς, παράλληλα συνέχιζε να εκτελεί «κατ’ επίφασιν» τα θρησκευτικά του καθήκοντα ως… Χριστιανός μέχρι το 361, που έγινε αυτοκράτορας!… ¹

Όλα αυτά δείχνουν άτομο όχι απλώς με διχασμένη, αλλά με κατακερματισμένη προσωπικότητα. Στην πόλη των Αθηνών δεν μαθήτευσε μόνο σε διάσημους φιλόσοφους και ρήτορες^. είχε συνδεθεί στενά με τους ιεροφάντες που τον μύησαν στα Ελευσίνια μυστήρια.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αναφέρει ότι ο Ιουλιανός κατέφυγε στη λεγόμενη αποτροπαϊκή μαγεία και σε ειδικές θυσίες και τελετές για να «ξορκίσει» το Χριστιανικό βάπτισμα, που είχε λάβει. Γράφει: Με αίμα μεν όχι όσιο αποπλύνει το βάπτισμα, αντιπαραθέτοντας στη δική μας τελείωση την τελείωση του βδελύγματος, αγριόχοιρος που κυλίστηκε στον βόρβορο, κατά την παροιμία, και εξαγνίζει τα χέρια του καθαρίζοντάς τα από την αναίμακτη θυσία, δια της οποίας εμείς οι Χριστιανοί κοινωνούμε με τον Χριστό και τα πάθη και τη θεότητα².

Ο άγιος Γρηγόριος κάνοντας λόγο για τη μύηση του Ιουλιανού στα Ελευσίνια μυστήρια, γράφει: «Κατέβαινε ο Ιουλιανός σ’ ένα από τα άδυτα που στους πολλούς είναι άβατα και φοβερά, συνοδευόμενος από τον σοφιστή. Καθώς δε προχωρούσε τον προσβάλλουν τα φόβητρα που γίνονται ολοένα περισσότερα και φοβερότερα, αφήνοντας κάποιους ασυνήθιστους ήχους και αηδείς οσμές και φωτεινά φαντάσματα και δεν γνωρίζω ποιες άλλες μωρολογίες και φλυαρίες».  Και αφού ο μυσταγωγός του παρερμηνεύει μέσα σ’ αυτό το πανδαιμόνιο των κρότων και των φόβητρων την αλήθεια, «οδηγεί τον Ιουλιανό στο βάραθρο της απωλείας». Και συνεχίζει ο άγιος: Ο Ιουλιανός «ανέρχεται δαιμονισμένος και στην ψυχή και στα πράγματα και με τα  γεμάτα μανία μάτια μαρτυρώντας ποιους ελάτρευσε^. και μολονότι δε γέμισε με δαίμονες από εκείνη την ημέρα, που ετέλεσε τόσο πονηρά πράγματα, οπωσδήποτε τότε η δαιμονοπληξία του έγινε περισσότερο φανερή, για να μη αποδειχθεί μάταια η κάθοδός του και η μετάληψη. των δαιμόνων, την οποίαν εκείνοι ονομάζουν ενθουσιασμό, αλλάζοντας ευπρεπώς τα ονόματα»³.

Τελικά στη μυστικοπαθή και γεμάτη ειδωλολατρικές δεισιδαιμονίες ψυχή του φώλιασαν θεός μιθραϊκός, θεολογία νεοπλατωνική, δανεικά στοιχεία από θεωρητικό της «θεουργίας», τον μυστικιστή Σύρο φιλόσοφο Ιάμβλικο (τέλος 3^ου με αρχές του 4^ου μ.Χ. αιώνα) μαθητή του Πλωτίνου. «Διατήρησε τις θυσίες, περιέτρεχε τους βωμούς, άναβε τη φωτιά, έσφαζε τα ζώα, οιωνοσκοπούσε και θεουργούσε κατά τα πρότυπα των ειδωλολατρών, παρά τα σχόλια του λαού»⁴.

Η σκοτεινή και κατακερματισμένη προσωπικότητα του Ιουλιανού ήταν κυριευμένη από «παθολογικό μυστικισμό και αρρωστημένη δεισιδαιμονία (…). Ένιωθε μια αρρωστημένη έλξη για την μαντική, τις μαγικές τελετές , τις σκοταδιστικές πρακτικές (…) και τις απόκρυφες επιστήμες». Είχε μια φοβερή εμμονή στις θυσίες, στο παλάτι του έκτισε ιερό αφιερωμένο στον Ήλιο, έγραψε μάλιστα και ύμνο «Εις τον βασιλέα Ήλιον», στην αρχή του οποίου γράφει κατά λέξη: « Και γαρ ειμί του βασιλέως οπαδός Ηλίου». Στην αρρωστημένη σκέψη ότι ο Χριστιανισμός φάνταζε ανοησία, ο δε μιθραϊσμός …απόλυτη σοφία! Ο ιστορικός Will Durant παρατηρεί ότι «σπανίως άνθρωπος συνέθετε τόσο περίεργο σύνολο παραλογισμών, όσο ο Ιουλιανός στον Ύμνο εις τον Ήλιον». Κατά τους εθνικούς ιστορικούς ο Ιουλιανός προσέφερε «εκατόμβες» (Σ.Σ. εκατόμβη: θυσία εκατό βοδιών) προς τιμήν των θεών. Έσφαζε ο ίδιος τα θύματα γι’ αυτό και οι υπήκοοι του τον ονόμαζαν «χασάπη»! Ήθελε να τον αποκαλούν όχι μόνο βασιλιά, αλλά και ιερέα, διάβαζε τα σπλάχνα των σφαγμένων ζώων με την βοήθεια κάποιου μάντη. Ο ειδωλολάτρης ιστορικός Αμμιανός λέγει ότι «ο Ιουλιανός έδινε την εντύπωση δεισιδαίμονος μάλλον παρά πιστού, και θυσίαζε τόσα πολλά θύματα χωρίς την παραμικρή σκέψη για το κόστος, ώστε θα μπορούσε κανείς δικαίως να πιστεύσει, ότι αν είχε επιστρέψει νικητής από την μοιραία γι’ αυτόν εκστρατεία στην Περσία, πολύ σύντομα η αυτοκρατορία θα είχε αντιμετωπίσει πρόβλημα… ελλείψεως βοοειδών (!) από τις πολυαίμακτες θυσίες του αυτοκράτορά της !!!»⁵

Ο «εστεμμένος φιλόσοφος» Ιουλιανός με τον σοβαρά αρρωστημένο ψυχικό του κόσμο, όταν «προσευχόταν»(;) είχε συγκλονιστικές παραισθήσεις, έβλεπε ψευτοθεούς με τους οποίους …συνομιλούσε. Ήταν θρησκομανής και σε απόλυτο βαθμό θρησκόληπτος. Έτρεμε τους θεούς, γι’ αυτό προσπαθούσε να τους εξευμενίσει με θυσίες. «Ως γνήσιος παρσιστής πίστευε στην μετενσάρκωση». Θεωρούσε τον εαυτό του ως ενσάρκωση άλλοτε του Αχιλλέα, άλλοτε του Πλάτωνα, άλλοτε του Μάρκου Αυρηλίου και άλλοτε του Μ. Αλεξάνδρου, καυχώμενος ότι θα «αποσβέσει την κηλίδα της αθεότητος» (δηλαδή του Χριστιανισμού) και θα επαναφέρει την «πάτριον θρησκείαν»⁶.

Απ’ όλα αυτά γίνεται φανερό ότι ο Ιουλιανός δεν είχε καμιά σχέση με τις αρχές και τις αξίες του ελληνικού πολιτισμού, όπως θέλουν να πιστεύουν οι νέο-ειδωλολάτρες. «Σαγηνεύτηκε από την παραφθορά του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, τη λαϊκή και ανωφελή του θρησκευτικότητα»⁷. «Διδασκαλείο της ασεβείας του ήταν», λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, «η Ασία, που τερατολογεί περί την αστρονομία και τις αρχές των όντων και την φαντασία της προγνώσεως και περί την γοητευτική». Ελέγχοντας δε την «εμπληξίαν (=κουφόνοια, παραφροσύνη, ξύπασμα, ηλιθιότητα) ή θεοβλάβειαν» του Ιουλιανού., του λέγει: Το να μυείσαι και να μυείς και να θρησκεύεις σου προήλθε από τους Θράκες. Οι θυσίες σου προέρχονται από τους Χαλδαίους^. η αστρονομία είναι βαβυλωνιακή εφεύρεση^. η μαγεία περσική. Η μαντική είναι των Τελμισέων, η οιωνική των Φρυγών. Όλα αυτά συγκεντρώθηκαν και αποτέλεσαν «εν δεισιδαιμονίας μυστήριον»⁸.

Η θρησκευτική λοιπόν αγυρτεία του Ιουλιανού δεν είχε τίποτε το ελληνοπρεπές! Κάτι που να θυμίζει Ελλάδα. Ήταν ο εξωελληνικός μυστικισμός της Ανατολής, δηλαδή ό,τι πιο ανθελληνικό και αρρωστημένο^. η κατά χριστιανική ορολογία, ουσιαστικά διαβολικό και σατανικό!…

ν.π.β.

1.   Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, εκδ. «Πυρσός», Αθήναι, Τόμ. ΙΓ΄, σελ. 107. 2.        Γρ. Θεολόγου, Λογ. Δ΄. Κατά Ιουλιανού Στηλιτευτικός Α΄, 52 PG 35, 576BC. Τα ίδια μαρτυρεί και ο Σωζόμενος: Ερμείου Σωζομενού, Εκκλ. Ιστορία Τόμ. Ε΄, κεφ. β΄ PG 67 1212 BC. 3.        Γρ. Θεολόγου, ό.π., PG 35, 577C-580B. 4.  Άρθρο Στεφ. Καραχάλια, « Απεσβέτο και λάλον ύδωρ»- Απέσβετο; – Αληθώς απέσβετο, εις περιοδ. «Σύναξη», τ. 69, Ιαν. – Μάρτιος 1999, σελ. 76. 5. Γιάννη Κ. Τσέντου. Α΄ Ιουλιανός ο Παραβάτης…, σελ. 71,73, 77-79, 81, 83, 236-238. Επίσης και Ιω. Χρυσοστόμου, Λογ. Εις τον μακάριον Βαβύλαν και κατά Ιουλιανού και προς Έλληνας, 19 PG 50, 562. Ο Ιουλιανός έσφαζε πάνω στους βωμούς με τόσην αφθονία πρόβατα και βόδια, σαν να είχε κληθεί στην εξουσία μόνο γι’ αυτό, για να ξοδέψει δηλαδή τα ζώα όλου του κόσμου! Έφθασε δε σε τέτοιο σημείο μανίας, ώστε πολλοί απ’ αυτούς που θεωρούνταν φιλόσοφοι να τον ονομάζουν μάγειρο και κρεοπώλη και όλα τα παρόμοια. 6. Γιάννη Κ. Τσέντου. ό.π., 85, 95, 97. Επίσης Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, εκδ. «Εκδοτική Αθηνών», Τόμ. Ζ΄, σελ. 65. 7. Άρθρο Στεφ. Καραχάλια, ό.π., σελ 84. 8.        Γρ. Θεολόγου, ό.π. παρ. 31, 109, PG 35, 557B 644C-645A.

Του Σαράντου Καργάκου

Κανείς λογικός άνθρωπος δεν πρέπει να επιχαίρει για την επιβεβαίωση κάποιων δυσοίωνων προβλέψεων του. Ειλικρινά θα ήθελα να έχω διαψευσθεί για αυτά που έγραψα προ 28ετίας για την μέλλουσα να πλήξει τη χώρα μας αλαλία (λόγω του εξοβελισμού των αρχαίων Ελληνικών και την ολοσχερή κατάργηση της διδασκαλίας των λογίων μορφών της ελληνικής γραμματείας) και ανιστορησία, μετά την εισαγωγή νέων -δήθεν- μεθόδων διδασκαλίας του μαθήματος της ιστορίας, με την απόλυτη κυριαρχία της λεγόμενης «άνευ γεγονότων ιστορίας», με την εξαφάνιση παντελώς της χρονολογίας, που αποτελεί τη σπονδυλική στήλη της ιστορίας, με την κυριαρχία της αερολογίας, που παρουσιαζόταν ως δήθεν φιλοσοφία της ιστορίας, με παραπομπές σε πηγές, που μόνο πηγές δεν ήσαν (ήσαν ημετερόφρονες νεόκοποι ιστορικοί), μ’ έναν επιδερμικό προοδευτισμό που μύριζε κομματική κινάβρα (= μυρωδιά τράγου, “τραγίλα”) σε ακτίνα 2 χλμ, με εγχειρίδια ιστορίας που ήσαν όντως «εγχειρίδια» και κατά της ελληνικής γλώσσας και γραφής και κατά της ιστορίας, με διδακτέα/ εξεταστέα ύλη κομμένη σε φέτες, αποσυνδεδεμένες από τον λοιπό ιστορικό κορμό.

Mε όλα, λοιπόν, αυτά τα ανάποδα και τα στραβά, όπου τυφλοί δάσκαλοι (δάσκαλοι που πιστεύουν στο δόγμα ότι «σωστό είναι ό,τι γράφει το σχολικό») οδηγούσαν μονόφθαλμους (και μ’ αυτό εννοώ τους μαθητές που πιστεύουν στο παιδαγωγικό όραμα «νυν υπέρ πάντων ο βαθμός»), φθάσαμε στο σημείο να βγουν από τα ελληνικά -τρόπος του λέγειν- σχολεία δυo γενιές ανελλήνιστων, ανιστόρητων και αγεωγράφητων μαθητών.Είχα συχνά τότε σ’ εκείνο το μακρινό παρελθόν προειδοποιήσει: «Βγάλαμε τα Αρχαία, θα βγάλουμε τα μάτια μας». (Αυτό ήταν τίτλος άρθρου μου το 1976). Κι έπεσαν πάνω μου μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά (άλλοτε υμνητές της δικτατορίας) να βγάλουν τα δικά μου μάτια. Είχα ακόμη προειδοποιήσει -σχετικά με την ιστορία-, πως ό,τι πετάς από το παράθυρα, θα σού έλθει από τη ρημαγμένη στέγη.

Την Ιστορία θα αντικαταστήσει η παραϊστορία. Και τούτη η παραϊστορία θα εξελιχθεί σε ιδεολογία μιας υστερικής πατριδολαγνείας. Άλλ’ όπως λένε οι μαθητές, «στου κουφού την πόρτα, πάρε και την… πόρτα».Θα ήμουν ο έσχατος που θα κατηγορούσα αυτούς που σήμερα, αφού δεν διδάσκονται τίποτα στο σχολείο για τον αρχαίο κόσμο (απεναντίας ακούνε ή διαβάζουν χλευασμούς), στράφηκαν προς μια παραμυθολογική ιστοριογραφία που κάνει τον ελληνικό κόσμο της αρχαιότητας αμερικανικό Superman. Οι Έλληνες δεν ήσαν γήινοι ήσαν εξωγήινοι! Όταν στους πρώτους αιώνες της χριστιανικής κυριαρχίας είχε αρχίσει ο σκληρός αγώνας εναντίον της αρχαίας θρησκείας και των «εθνικών», τότε στη συνείδηση του απλού λαού το γένος των Ελλήνων ταυτίστηκε με το γένος των γιγάντων. «Στον καιρό των Ελλήνων», λένε οι παραδόσεις που κατέγραψε ο Νικ. Πολίτης. Κι ο λαός φανταζόταν τους Έλληνες με γιγάντιο ανάστημα, πλάσματα υπερφυσικά που σήκωναν δυναμάρια κι έφτιαχναν κάστρα με πέτρες ασήκωτες κι από βαρούλκο.Το ίδιο συνέβη στον παρόντα καιρό.

Η αρχαιολατρία, που από πολλές πλευρές ήταν δικαιολογημένη, ήταν φυσικό να εξελιχθεί σε «ουφολογία», αφού το μάθημα της ιστορίας στα ελληνικά σχολεία και στα πανεπιστήμια κατάντησε αρλουμπολογία. Στα σχολεία μας, εν ονόματι των νέων δεξιοτήτων, επιβλήθηκε ένα σύστημα αδεξιοτήτων. Οι ανθρωπιστικές μαθήσεις θυσιάστηκαν στο βωμό της «στελεχοποίησης». Μαζί και η ιστορία. Ό,τι, όμως -παρά πάντα νόμον ορθής αγωγής- διώκεται και εις πυρ βάλλεται, μυθοποιείται. Κι επανέρχεται στη ζωή συχνά ως βρυκόλακας.Αυτά που σήμερα προβάλλονται ως νέες μελέτες, ως νέες αναζητήσεις, ως νέες ανακαλύψεις περί αρχαίου κόσμου, καρποί μελέτης καλοπροαίρετων συχνά ερασιτεχνών, είναι μια νέα μυθολογία που έχει πνευματικό πατέρα τον Νταίνικεν. Το γεγονός ότι ο ευφυής αυτός Ελβετός ξενοδόχος έγινε με τα βιβλία του ζάπλουτος, κάνει πολλούς να πιστεύουν ότι, με τις περίεργες αφηγήσεις τους περί αρχαίων Ελλήνων, θα αποκτήσουν τα πλούτη των χρυσοφόρων Μήδων. Όλη η αμερικανική μυθολογία -κυρίως διά της τηλοψίας- μεταφέρεται έντεχνα στην Ελλάδα, για τη διαμόρφωση μιας νέας ιδεολογίας, με στόχο την αποκοπή των Ελλήνων από τη ζώσα παράδοση, από τις δυνάμεις εκείνες που τον γέμιζαν θέληση και καρτερία στα χρόνια της δουλείας, για να φθάσει ως τον αγώνα της παλιγγενεσίας. δεν παραγνωρίζω ότι αυτό είναι και μια αντίδραση προς ένα μισαλλόδοξο χριστιανικό πνεύμα, που υπάρχει ακόμη σε κάποιος κύκλους θρησκευόμενων, οι όποιοι βλέπουν την αρχαία σοφία, την αρχαία λογοτεχνία ως σκέτη αμαρτία.

Ως καθηγητής είχα αντιμετωπίσει πολλά τέτοια περιστατικά, άλλοτε φαιδρά και άλλοτε τραγικά.Φαινόμενα παραϊστορίας και παραμυθολογίας είχαμε και στο παρελθόν, αλλά τότε υπήρχαν άνθρωποι που ήξεραν γερά ελληνικά και ήξεραν να απαντούν αποστομωτικά. Σήμερα η αρχαιογνωσία θεωρείται σχεδόν αμαρτία. Κι ήταν φυσικό να συμβεί αυτό. Και από μια άποψη το θεωρώ έκφραση υγείας του λαού μας, που διψά να μάθει ό,τι επί τρεις δεκαετίες του έκρυβαν και του κρύβουν οι αρχαιομάσαγες που ελέγχουν την παιδεία μας. Όταν οι επίσημοι φιλόλογοι και ιστορικοί, αντί να παίξουν το ρόλο του Λεωνίδα, έπαιξαν το ρόλο του Εφιάλτη, ήταν φυσικό τη φύλαξη των Θερμοπυλών να την αναλάβουν ερασιτέχνες, οι περισσότεροι από ανυστεροβουλία, λίγοι αλλά ευφυέστεροι από υστεροβουλία, για να μετατρέψουν την αρχαιολατρία σε ιδεολογία ενός κενού πατριωτισμού, που στρέφεται κατά των υπαρκτών στηριγμάτων του παρόντος Ελληνισμού, ενός πατριωτισμού καμουφλαρισμένου με ένα «πασπάλισμα» ψευδο-παγανισμού. Έχει γεμίσει η χώρα μας από ελληνολάτρες χωρίς ουσιαστική ελληνική κατάρτιση, χωρίς γνώση «γερών Ελληνικών», χωρίς ενβίωση της συνέχειας που κάνει την αρχαιότητα να είναι παρούσα και στον παρόντα καιρό.

Για παράδειγμα, το βαθύ μυστήριο του αρχαίου θεάτρου δεν βιώνεται με τις -συνήθως γελοίες- παραστάσεις που βλέπουμε κατά τη ραστώνη του καλοκαιριού στα αρχαία θέατρα, βιώνεται μέσα στο βαθύ μυστήριο της λειτουργίας που τελείται στους Χριστιανικούς ναούς.Θα μου ήταν εύκολο να μιλήσω για την αυτάρκεια της αμάθειας, για επάνοδο, από άλλους δρόμους, στο χώρο της μαγείας και της μαγγανείας, για μουμιοποίηση της αρχαιότητος, για αποσύνδεση των αρχαίων από τον εαυτό τους και την συνταύτιση προς τους μυθικούς γερμανικούς ήρωες, το ένζυμο της βαγκνερικής ιδεολογίας του γερμανικού υπερανθρωπισμού, που εκφράστηκε πολιτικά με το κίνημα του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού. Δεν αποκλείεται και εδώ, εν’ ονόματι της προστασίας των αρχαίων, να εμφανισθεί ένα κίνημα «εθνικής σωτηρίας» με φασίζουσες τάσεις, που φυσικά θα πάρει διαστάσεις, όταν και στη λοιπή Ευρώπη εμφανισθούν ανάλογες τάσεις, λόγω του ισοπεδωτικού οδοστρωτηρικού σχεδιασμού των χαρτογιακάδων που κατοικοεδρεύουν στις Βρυξέλλες και οι οποίοι κάνουν «κλωτσοσκούφι» τις ευαισθησίες των λαών που δουλεύουν γι’ αυτούς, ενώ αυτοί «δουλεύουν» τους λαούς.Δεν μπορώ να είμαι κατήγορος όλων αυτών των αρχαιομανών, που σπεύδουν με το υστέρημα τους να αγοράσουν ένα βιβλίο περί αρχαιότητας, ό,τι κι αν λέει αυτό, για να μάθουν αυτά που δεν διδάχθηκαν στα σχολεία και στα πανεπιστήμια. δεν κατηγορώ ούτε και το πάθος μερικών, όταν αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας ιστοριογραφίας που άφορα στην αρχαία Ελλάδα, έχει μεταβληθεί σε πρωκτολογία. Το μέγα πρόβλημα που απασχολεί τη πανεπιστημιακή ιστοριογραφία Ευρώπης και Αμερικής είναι το αν οι Αρχαίοι Έλληνες ήσαν… ομοφυλόφιλοι! Λες κι ήταν θέμα πρωκτού η εποποιία του Αλεξάνδρου, η νίκη στη Σαλαμίνα, η κατασκευή του Παρθενώνος και η θυσία των Θερμοπυλομάχων.Όταν, λοιπόν, ένας λαός αμύνεται για να σώσει ό,τι νομίζει πως τον έχει σώσει, είναι φυσικό να φθάνει ως την υπερβολή. Δεν αποκλείεται όμως και από την υπερβολή αυτή κάτι καλό να βγει: να ξαναγυρίσουμε στη μελέτη των αρχαίων από το πρωτότυπο (οι περισσότερες μεταφράσεις, ελληνικές και ξένες, είναι παραφράσεις) και να δούμε, όταν καταλαγιάσει ο σάλαγος, τα πράγματα πιο νηφάλια.

Γνωρίζω ανθρώπους του λαού που αυτή τη στιγμή μελετούν με βοηθήματα τον Νόννο (πού δεν νομίζω ότι έχει διδαχθεί ποτέ σε πανεπιστήμιο), τα «Αργοναυτικά» του Ηλιοδώρου, τα «Θραύσματα» του Ηρακλείτου και των προσωκρατικών.Αν, λοιπόν, πρέπει να ρίξουμε κάποιο λίθο αναθέματος, ας μην τον ρίξουμε στους «ουφολόγους», αλλά σε κείνους που έδιωξαν την ιστορία μας από τα σχολεία, σε κείνους που την σπιλώνουν μέσω της έντυπης και της ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας, σε κείνους που επιμελώς αποκρύπτουν, συγκαλύπτουν και κυριολεκτικά θάβουν κάθε βιβλίο ιστορίας που δεν κινείται στη γραμμή της παγκοσμιοποιημένης υποτέλειας. Δεν θέλω ούτε να μιλώ προσωπικά. Ας μου συγχωρεθεί όμως τούτη τη φορά να μιλήσω για μια προσωπική μου περίπτωση: Στις 2 Δεκεμβρίου του 2004 κυκλοφορήθηκε ένα έργο μου, η τρίτομη «Ιστορία των Αρχαίων Αθηνών». Έργο γραμμένο με Θουκυδίδειο πνεύμα. Πόσο το είδατε να προβάλλεται στα κρατικά και στα υπερκρατικά κανάλια; Πόσο μίλησαν για το έργο αυτό οι «φίλοι» μου δημοσιογράφοι (κάποτε μαθητές μου) που ανταγωνίζονταν άλλοτε ποιος θα με «πρωτοβγάλει», τάχα για να μάθουν, αν ο Αλέξανδρος ήταν gay! Φυσικά, αν έγραφα κι εγώ ότι το μεγαλύτερο προσόν του Περικλή ήταν ο πρωκτός του, και ότι οι Τριακόσιοι των Θερμοπυλών ήσαν ομοφυλόφιλοι, θα γινόταν χαλασμός. Και τότε θα βαφτιζόμουν κι εγώ από τους «κεκράκτες» της χούντας… «προοδευτικός»!

Η πρόταση μου είναι απλή: να εφαρμοσθεί η αρχή του Ηρακλείτου με κάποια παραλλαγή, αφού η Έφεσος πια έχει γίνει τουρκική: «Άξιον Εφεσίοις ηβηδόν απάγξασθαι πάσι/ και τοις ανήβοις την πόλιν καταλιπείν/ οίτινες Ερμόδωρον άνδρα εωυτόν ονήιστον εξέβαλον» (= θα ‘ξιζε όλοι οι Eφέσιοι, από την εφηβική ηλικία και πάνω, να πάνε για κρέμασμα και ν’ αφήσουν την πόλη στα παιδιά. Διότι εξόρισαν τον Ερμόδωρο, τον πιο χρήσιμο απ? όλους). Ο δικός μας Eρμόδωρος ήταν τ’ Αρχαία και η Ιστορία μας.

Του Σαράντου Καργάκου

Πηγή: περιοδικό Άρδην, τ. 52, Ιανουάριος ? Μάρτιος 2005, σ. 34-5.

Ακόμη υπάρχει και στο: http://www.oodegr.com/neopaganismos/syxrono_xali/kargakos1.htm

Ιερομόναχος Λουκάς Γρηγοριάτης

Την Μεγάλη Παρασκευή στην εκπομπή «Ω γλυκύ μου έαρ» του Κρατικού Ραδιοφώνου ελέχθη μεταξύ άλλων και το εξής σχόλιο, το οποίο αποδίδουμε όσο γίνεται πιο πιστά: «Ο ελληνικός λαός έπλεξε εγκώμια και ψάλλει με απαράμιλλο λυρισμό τον θάνατο του Ιησού προσμένοντας την ανάστασή του, γιατί διαθέτει πείρα αιώνων με τραγούδια και ύμνους για το θάνατο και την ανάσταση προγενέστερων θεών: του Ζαγρέα Διόνυσου ή του Άδωνι. Όπως κάποτε η Αφροδίτη τραγουδούσε το νεκρό Άδωνι, έτσι και η Θεοτόκος τραγουδάει στον Ιησού τον ύμνο ?ώ γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, που έδυ σου το κάλλος?».

Έχουμε παραλάβει από τους ευσεβείς γονείς και πάππους μας να εορτάζουμε με ιδιαίτερη κατάνυξη και ευλάβεια την Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών του Κυρίου και να συνδέουμε τις ευσεβείς παραδόσεις των αγίων ημερών με την λατρεία στον Χριστό, τον Θεό μας που από αγάπη για μας και για να οικονομήσει την σωτηρία μας έγινε άνθρωπος, σταυρώθηκε, πέθανε και την τρίτη ημέρα αναστήθηκε.

Η θεολογία και η εμπειρία της Εκκλησίας μας δεν εξαντλείται στις παραδόσεις αυτές, αλλά οπωσδήποτε τις φορτίζει με Χριστολογικό περιεχόμενο. Η ελληνική ψυχή εκδιπλώνεται αυθόρμητα τις ώρες αυτές, αναμφίβολα, αλλά δεν κινείται μακριά από την θεολογία των εορτών. Μια θεολογία που δεν κατανοείται πάντοτε και από όλους διανοητικά, αλλά βιώνεται μέσα από τις εκδηλώσεις λατρείας προς τον σταυρούμενο, θνήσκοντα και ανιστάμενο Χριστό.

Κρατούν οι Ορθόδοξοι το κερί τους στα Άγια Πάθη και στον Επιτάφιο. Προσφέρουν λουλούδια στον Εσταυρωμένο και στολίζουν τον Επιτάφιο. Κάποιοι ξενυχτούν κοντά στον Εσταυρωμένο μέσα στην Εκκλησία. Όσοι δεν μπόρεσαν να μεταβούν στον ναό, προσφέρουν το θυμίαμά τους καθώς ο Επιτάφιος περνάει από την πόρτα τους. Όλοι κρατούν την λαμπάδα στην Ανάσταση, όλοι αποδίδουν τον πασχαλινό ασπασμό της αγάπης. Συμμετέχουν στο κοινό πασχαλινό τραπέζι και στην κοινή χαρά. «Συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει». Αυτά και άλλα πολλά στη λατρεία είναι χριστιανικά σύμβολα, ελευθερωμένα από τυχόν εξωχριστιανική φόρτιση και γεμάτα από χριστοκεντρικό νόημα.

Η συμμετοχή στον εορτασμό των θείων Παθών και της Αναστάσεως δεν συνεπάγεται μόνο συναισθηματική έξαρση, τέτοια που μπορούν να προκαλέσουν οποιαδήποτε σύμβολα και εξωχριστιανικής λατρείας, αλλά κυρίως συνιστά οντολογική μετοχή στα γεγονότα. Δεν εορτάζουμε απλώς ιστορικά γεγονότα, αλλά εμείς οι ίδιοι συμπάσχουμε με τον Χριστό, όπως εύστοχα ψάλλει η Εκκλησία: «Χθές συνεθαπτόμην σοί, Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον αναστάντι σοι». Συσταυρούμεθα και συνθαπτόμεθα με τον Χριστό. Συνανιστάμεθα μαζί Του. Γι’ αυτό δεν μένουμε μόνο στις εξωτερικές παραδοσιακές εκδηλώσεις, αλλά κυρίως συμμετέχουμε στη νηστεία των ημερών, την εξομολόγηση, την μετάληψη των Αχράντων Μυστηρίων. Τα Πάθη και η Ανάστασις του Χριστού γίνονται η απαρχή της δικής μας αναστάσεως από την αμαρτία και το θάνατο. Η παραδοσιακή λαϊκή ευσέβεια ακολουθεί την θεολογία της Εκκλησίας. Δεν νοείται έξω από αυτήν ούτε πολύ περισσότερο αντίθετα προς αυτήν.

Με την έννοια αυτή η λαογραφία δεν είναι από μόνη της ικανή να ερμηνεύσει τα έθιμα της Μεγάλης Παρασκευής. Πρέπει να δίδεται και η θεολογική τους διάστασις. Χωρίς αυτή τη διάσταση οι συγκρητιστικές νεοπαγανιστικές ερμηνείες τους είναι αναπόφευκτες. Χωρίς τη θεολογική τους ερμηνεία δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή η διαφορά ανάμεσα στον τρόπο που η χαριτωμένη χριστιανική ψυχή λατρεύει τον αληθινό Θεό και στον τρόπο που η προχριστιανική ψυχή ελάτρευε τους ψευδείς θεούς, όπως ούτε και η διαφορά ανάμεσα στον αληθινό και στους ψευδωνύμους θεούς. Χωρίς την θεολογική ερμηνεία της λατρείας της Μεγάλης Παρασκευής, ο Χριστός και ο Άδωνις μπορούν να είναι εξίσου θεοί. Χωρίς την θεολογική εμβάθυνση φθάνει κανείς να ειπεί ότι «Όταν πηγαίνω στην ακολουθία της Μεγάλης Παρασκευής, μου είναι δύσκολο να αποφασίσω αν ο Θεός που κηδεύεται είναι ο Χριστός ή ο Άδωνις» (βλ. Γ. Σιέττου, Αρχαίες επιβιώσεις στον Χριστιανισμό, Αθήνα 1994, σελ. 58).

Η νηπτική εμπειρία της Εκκλησίας μας πληροφορεί έγκυρα και επιβεβαιώνει την πίστη μας για την ουσιαστική διαφοροποίηση μεταξύ του αληθινού Θεού και των ψευδών θεών και, παρά τα επιφαινόμενα, μεταξύ της αληθινής λατρείας και της ψευδούς λατρείας. «Όπου εγώ υπάγω οίδατε και την οδόν οίδατε… εγώ ειμί η οδός» (Ιω. ιγ’ 4, 6).

Για να δοθεί η ορθή εικόνα των πραγμάτων έπρεπε στην εν λόγω εκπομπή να είχε λεχθεί ότι ο λαός μας επί αιώνες είχε πλάσει μυθολογικές διηγήσεις θανάτων και αναστάσεων θεών στην προσπάθειά του να εκφράσει την πανανθρώπινη προσδοκία της υπερβάσεως του θανάτου. Ότι οντολογική υπέρβασις του θανάτου δεν είχε επιτευχθεί μέχρι τη στιγμή που ο αληθινός Θεός, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, έγινε αληθινός άνθρωπος και αποδέχθηκε τον θάνατο, για να τον ξεπεράσει και νικήσει με την Ανάστασή του. Ότι ο καθένας μας σήμερα μπορεί να οικειούται την αθανασία συμμετέχοντας στη ζωή και την ανάσταση που μας προσπορίζει η Ανάστασις του Χριστού.

Δεν ελέχθησαν, δυστυχώς, αυτά και πέρασε το μήνυμα ότι ο λαός μας ελάτρευσε με την ίδια ψυχική διάθεση και τραγούδησε με τον ίδιο λυρισμό τον νεκρό Άδωνι και τον νεκρό Χριστό. Εμείς όμως θα διευκρινήσουμε παρακάτω ποιος είναι ο Άδωνις και ποιος είναι ο Διόνυσος, ότι τα ανύπαρκτα μυθολογικά αυτά πρόσωπα δεν μπορούν να προσφέρουν οντολογικών διαστάσεων σωτηρία και επομένως δεν είναι αληθινοί θεοί και ότι η λατρεία που προσφέρεται σε ανύπαρκτους θεούς δεν συνιστά αυθεντική λατρευτική λειτουργία της ψυχής.

Οι αρχαίοι μυθογράφοι και ποιηταί αναφέρουν ότι ο Άδωνις κατά μίαν από τις τρεις εκδοχές, είναι υιός του Θείαντος και της θυγατρός του Σμύρνας. Τον καρπό της παρανόμου μίξεως κυοφόρησε και γέννησε η Σμύρνα μεταμορφωμένη από τους θεούς στο ομώνυμο δένδρο. Το νεογέννητο το περισυνέλεξε η Αφροδίτη σε κιβώτιο και το έδειξε στην Περσεφόνη. Αυτή, όταν το είδε, δεν ήθελε να το επιστρέψει στην Αφροδίτη. Το θέμα εκδικάστηκε ενώπιον του Διός. Η απόφασις ήταν να παραμένει το παιδί τους τέσσερις μήνες του έτους με την Περσεφόνη, τους άλλους τέσσερις με την Αφροδίτη και το υπόλοιπο στον Όλυμπο. Ο νεαρός Αδωνις πέθανε αργότερα από πλήγμα αγριοχοίρου (Απολλοδώρου, Βιβλιοθήκη 3, 182-185).

Η λατρεία του Αδώνιδος περιελάμβανε γοερούς θρήνους των γυναικών κατά την πρώτη ημέρα των εορτών των Αδωνίων για τον θάνατό του, οι οποίοι μεταλλάσσοντο σε χαρμόσυνες κραυγές την επομένη ημέρα για την επάνοδό του στη ζωή (Λουκιανού, Περί Συρίης Θεού, 6b βλ. και Ρ. Decharme, Ελληνική Μυθολογία, Αθήναι 1959, σελ. 205).

Κατά τους αρχαίους ερμηνευτάς του μύθου (Πορφυρίου, Περί αγαλμάτων, 7) είναι προφανές ότι ο Άδωνις είναι η προσωποποίησι της ανοίξεως, της εαρινής ανθοφορίας και καρποφορίας. Η λαμπρότης της ανοίξεως μαραίνεται και χάνεται με τον καυστικό θερινό ήλιο και πεθαίνει τρόπον τινά και πάλιν ανασταίνεται την επομένη άνοιξι (βλ. Ρ. Decharme, ένθ ανωτ.). Ο σχετικός ορφικός ύμνος προς τον Άδωνι καταλήγει στην επίκληση: «έλα, μακάριε, και φέρε τους καρπούς της γης». (Ύμνος 56).

Η κριτική Μυθολογία τον ταυτίζει εν πολλοίς με τον Διόνυσο, τον Άττι και τον Όσιρι (Πλουτάρχου, Συμποσιακά 671Β, Λουκιανού, ένθ ανωτ. 7, Πορφυρίου, ένθ ανωτ. 7)

Ο Διόνυσος πάλι μυθολογείται άλλοτε ως προσωποποίησις του οίνου, άλλοτε ως υιός του Διός από την Σεμέλη του Κάδμου ή την Περσεφόνη ή την Δήμητρα? και άλλοτε ως αρχαιότατος ήρωας που ανακάλυψε και δίδαξε την καλλιέργεια της αμπέλου και την παραγωγή και χρήση του οίνου (Διοδώρου Σικελιώτου, Βιβλιοθήκη Ιστορική, 3, 62-65).

Οι μυθολογικές διηγήσεις για σπαραγμό των μελών του αναφέρονται στις μεταβολές που υφίσταται η άμπελος μέχρις ότου αποδώσει τον νέο καρπό της. Κλαδεύεται, αλλά πάλι ζωντανεύει. Συνθλίβεται ο καρπός της, αλλά αποδίδει τον νέο οίνο. Ο μυθολογούμενος θάνατος και η αναβίωσις του Διονύσου έχουν φυσιοκρατικό περιεχόμενο (βλ. Ρ. Decharme, ένθ ανωτ., σελ. 438-439).

Και ο Πλούταρχος τους μυθευομένους θανάτους και τις αναβιώσεις του Διονύσου ερμηνεύει επίσης φυσιοκρατικά: «της δ εις πνεύματα και ύδωρ και γην και άστρα και φυτών ζώων τε γενέσεις τροπής αυτού [του θεού]… την μεταβολήν διασπασμόν τινά και διαμελισμόν αινίττονται, Διόνυσον δε και Ζαγρέα και Νυκτέλιον και Ισοδαίτην αυτόν ονομάζουσι και φθοράς τινας και αφανισμούς είτα δ αναβιώσεις και παλλιγγενεσίας οικεία ταις ειρημέναις μεταβολαίς αινίγματα και μυθεύματα περαίνουσι» (Πλουτάρχου, Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς, 388-389).

Έρχεται λοιπόν βάσει των ανωτέρω η αναγκαία επί του θέματος απάντησις: Εφ όσον πίσω από τις μυθολογικές διηγήσεις περί θανάτων και αναστάσεων θεών οι αρχαίοι κριτικοί της μυθολογίας βλέπουν την ετήσια ανακύκληση της θαλερής εαρινής βλαστήσεως και της χειμερινής της νεκρώσεως, δεν δικαιολογείται να παραβάλλεται ο θάνατος και η Ανάστασις του αληθινού Θεού μας Ιησού Χριστού με τον «θάνατο» και την «ανάσταση» της φύσεως. «Ουκ ελάτρευσαν την κτίσιν οι θεόφρονες παρά τον Κτίσαντα».

Και για άλλον λόγο είναι αδύνατη η παραβολή. Οι προφανώς φυσιοκρατικές αντιλήψεις της αρχαίας μυθολογίας περί των εν λόγω θεών περιεγράφησαν από τους αρχαίους ποιητάς με έντονες σαρκικές εικόνες και έλαβαν σε λατρευτικό επίπεδο χαρακτήρα ειδωλολατρικό και απερίγραπτα σαρκικό-οργιαστικό, τέτοιο που έκανε τους πρώτους Χριστανούς Έλληνας να αποστρέφωνται την λατρεία αυτή. Σεβόμενοι τους αναγνώστας δεν περιγράφουμε την σαρκικότητα των μυθολογικών διηγήσεων, πληροφορούμε όμως επιγραμματικώς γι’ αυτήν. Η Σμύρνα συνέλαβε τον υιό της Άδωνι αφού συνευρέθη με τον πατέρα της Θείαντα δώδεκα συνεχείς νύχτες «κατά μήνιν της Αφροδίτης». Στην αλεξανδρινή λατρεία του Αδώνιδος δίπλα στο είδωλο του δεκαοκταετούς νεκρού τοποθετείται το άγαλμα της Αφροδίτης, της «ουρανίας» ερωμένης του. Στον σχετικό μύθο του Άττυος, του Διονύσου και του Οσίριδος βασίζεται η οργιαστική λατρεία του φαλλού κατά τα διονυσιακά και ελευσίνια μυστήρια.

Είναι δυνατόν αυτά να συσχετισθούν με τα σεπτά και άχραντα Πάθη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που γεννήθηκε ασπόρως και παρθενικώς από την Παναγία Μητέρα Του και υπέμεινε αληθινά πάθη στο πανάγιο σώμα Του; Και είναι δυνατόν να συγκριθεί αυτή η διονυσιακή λατρεία με την αγνή και άμωμη λατρεία μας προς τον Χριστό;

Ο τρίτος λόγος που δεν επιτρέπει την παρομοίωση είναι η δισχιλιετής χριστιανική μας παράδοση.

Οι αρχαίοι πρόγονοί μας προσδοκούσαν, αλλά αγνοούσαν τον πραγματικό νικητή του θανάτου, και γι αυτό όταν γνώρισαν τον Χριστό, τον δέχθηκαν. Εμείς όμως γιατί επιστρέφουμε σε εκείνα που με επίγνωση καλώς απαρνηθήκαμε τόσους αιώνες, αποδεικνύοντας αληθινό το λόγο του Αποστόλου Παύλου: «Αλλά τότε μεν ουκ ειδότες Θεόν εδουλεύσατε τοίς φύσει μη ούσι θεοίς; νύν δε γνόντες Θεόν, μάλλον δε γνωσθέντες υπό Θεού, πώς επιστρέφετε πάλιν επί τα ασθενή και πτωχά στοιχεία, οίς πάλιν άνωθεν δουλεύειν θέλετε;» (Γαλ. δ’ 8-9).

ΠΗΓΗ: «Παρακαταθήκη», τεύχος 23, Μάρτιος – Απρίλιος 2002

• 1. « Ζητούν εκδίκηση στο όνομα του Ιουλιανού». Δημήτριος Κ. Σέργιος. Εκδόσεις Αστήρ ,Αθήνα 2001.                                                                                                                                                                                    
• 2. «Ελληνισμός και Χριστιανισμός. Η συνάντηση των δύο κόσμων». Ιωάννου Ζηζιούλα. Εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας Έκδοσις Α΄. Αθήνα 2003 και Ιστορία Ελληνικού Έθνους.

• 3. «Η ανεπάρκεια της ειδωλολατρικής θεολογίας των αρχαίων Ελλήνων». Κώστα Γανωτή. Έκδοσις Ι. Μητρ. Πειραιώς Πειραιάς 2002.
• 4. «Ιουλιανός ο Παραβάτης». (Παραβάτης του Χριστιανισμού. Παραβάτης του Ελληνισμού). Γιάννης  Κ . Τσέντος . Εκδόσεις Τήνος. Αθήνα 2004.

• 5. «Ορθοδοξία και Ελληνικότητα» Γεωργίου Μεταλληνού. Εκδόσεις Μήνυμα. Αθήνα 2002. Έκδοσις Β΄.

• 6. «Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;» Γεωργίου Μεταλληνού. Εκδόσεις Αρμός. Αθήνα 2003.

• 7. «Νεοπαγανισμός. Η απειλή από το παρελθόν» Εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας Έκδοσις Α΄ 2002.

• 8. «Δωδεκαθεϊστές Νεο – Ειδωλολάτρες , με τις χίλιες μύριες φιλοσοφίες». Ελευθερίου Ε. Χατζή. Κόρινθος 2003.  

• 9. «Περί Μεσαίωνος και Βυζαντιακού Ελληνισμού». Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως. Εκδόσεις Πελασγός Αθήνα 1994.

• 10. «Η Παλαιά Διαθήκη: Μυθολογία των Εβραίων ή Βίβλος της Εκκλησίας;» Μιλτιάδη Κωνσταντίνου. Εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας. Έκδοση Α΄ Αθήνα  2003.

• 11. «Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του Μέλλοντος» Σεραφείμ Ρόουζ. Εκδόσεις Εγρήγορση. Α΄ Έκδοση. Αθήνα Δεκέμβριος 2000.

• 12. «ΝΕΟ-ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ»– Ιεράς  Μονής  Οσίου Γρηγορίου Αγ .Όρους .

• 13. «Η Παλαιά  Διαθήκη στην Ορθόδοξον εκκλησίαν»– απάντησις στους κατηγόρους της. Νικολάου Π. Βασιλειάδη. Εκδόσεις Σωτήρ. Αθήνα 1992.
• 14. «Χριστιανισμός και Ανθρωπισμός» Νικολάου Π. Βασιλειάδη .Εκδόσεις Σωτήρ. Αθήνα 1992.

• 15. «ΔΩΔΕΚΑΘΕΪΣΤΕΣ ΝΕΟΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΣ με τις χίλιες μύριες φιλοσοφίες».Του πρωτοπρεσβύτερου Ελευθερίου Ε. Χατζή Κόρινθος 2003 .

• 16. «Τα κείμενα της Διαθήκης είναι άραγε αξιόπιστα;»Εκδόσεις Πέργαμος. Dr. F. Bruce.

• 17. «Ελληνισμός και Χριστιανισμός» Γ. Πατρώνος. Εκδόσεις Απ. Διακονίας. Αθήνα 2004.

• 18. «Νεοπαγανισμός και Χριστιανική πίστη» Χρίστου Γ. Ρώμα. Μέγαρα 2003. Έκδοση τού γραφείου νεότητος και κατηχήσεως τής Ι.Μ. Μεγάρων και Σαλαμίνος.

• 19. «Η θέση τής Ελληνικής φιλοσοφίας στην Ορθόδοξη Ανατολή» Σπουδή στον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά. Τού Χρήστου Τερέζη. Εκδόσεις Πουρνάρα Θεσσαλονίκη 1995, Φιλοσοφική και Θεολογική βιβλιοθήκη – 32.

• 20. «Θεολογική Ιστορία τής αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας». Βιβλίο πρώτο: Οι Προσωκρατικοί – ο Σωκράτης – ο Πλάτων. Εκδόσεις Π. Σ. Πουρνάρα. Θεσσαλονίκη 2003.  

• 21. «Ελληνορθόδοξη Παράδοση, ρίζωμα και προοπτική». Επιλογή κειμένων – επιμέλεια έκδοσης Κωνσταντίνος Χολέβας, Αθήνα 2003.

• 22. «Η Πραγματική Ιστορία τών Ολυμπιάδων» ΄Μύθοι και ψέματα από την αντιχριστιανική προπαγάνδα που εκεταλλεύεται την αρχαία ιστορία και τον αθλητισμό μας. Επιμέλεια: Θωμάς Φ. Δρίτσας. Αθήνα 2004. Εκδόσεις “Ορθόδοξοι Απολογητές”.  

• 23. «Η εξάπλωση του Χριστιανισμού» RODNEY STARK. Πως το άσημο και περιθωριακό κίνημα του Χριστού εξελίχθηκε σε κυρίαρχη θρησκευτική δύναμη στο Δυτικό Κόσμο μέσα σε λίγους αιώνες. Η ταξική βάση του πρώιμου Χριστιανισμού, Η ιεραποστολή στους Ιουδαίους-πιθανοί λόγοι επιτυχίας, Επιδημίες, δίκτυα και μεταστροφή, Ο ρόλος των γυναικών στη χριστιανική εξάπλωση, Εκχριστιανίζοντας την αστική αυτοκρατορία-μια ποσοτική προσέγγιση, Αστικό χάος και κρίση, Οι μάρτυρες κ.ά.  (1η αγγλόφωνη εκδοση: “The Rise Of Christianity”, Princeton 1996)  Εκδόσεις Άρτος  Ζωής.
• 23. «Αγία Ελένη ( Η εστεμμένη Αγία)» Εκδόσεις Ζωή . Αθήνα 1995.
• 24. «Ελληνικός Νεοπαγανισμός» ΣΥΝΑΞΗ (Τριμηνιαία έκδοση σπουδής στην Ορθοδοξία) .  Τεύχος 69- Ιανουάριος-  Μάρτιος 1999.

της δ. Ευδοξίας Αυγουστίνου, Φιλολόγου, θεολόγου

Τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν οι προκλήσεις για τη διάδοση και τη γνωστοποίηση του Απολλώνιου Τυανέα. Διαλέξεις, βιβλία, περιοδικά στοχεύουν στην αποκατάσταση της τιμής του. Μερικοί μάλιστα μέσα στη γενικότερη υστερία της αρχαιολατρίας προτείνουν αντικατάσταση της καθιερωμένης χρονολόγησης μας “μετά Χριστό” (μ. Χ. ) με “μετά Απολλώνιο Τυανέα” (μ. Α. Τ. ).

Πως, λοιπόν, έχει το θέμα σχετικά με τον Απολλώνιο Τυανέα;

Ο βιογράφος του Φλάβιος Φιλόστρατος

Τη βιογραφία του Απολλώνιου του Τυανέα ανέλαβε να συγγράψει τον 3° αι. μ. Χ. ο νεοπυθαγόρειος και λήμνιος ρήτορας Φλάβιος Φιλόστρατος κατ? εντολή της Ιουλίας Δόμνας. Ο συγγραφέας μετά τις σπουδές του στην Αθήνα εμφανίζεται ως σοφιστής στην Αθήνα και στην συνέχεια ταξιδεύει και δίνει διαλέξεις. Στη Ρώμη μπήκε στον κύκλο της Ιουλίας Δόμνας, γυναίκας του Σεπτιμίου Σεβήρου και μητέρας του Καρακάλλα. Πρέπει να συνόδευε την Ιουλία Δόμνα και τον Σεπτίμιο Σεβήρο (και αργότερα τον Καρακάλλα) σε ταξίδια και εκστρατείες και έτσι γνώρισε τον τότε κόσμο.

Στο έργο του “Τα ές τον Τυανέα Απολλώνιον” σε οκτώ βιβλία, παρουσιάζει τον Απολλώνιο τον Τυανέα ως τον διασημότερο κήρυκα του ηθικού καθαρμού και ως την πιο αξιοπερίεργη συγχρόνως μορφή του Νεοπυθαγορισμού στην πρώτη περίοδο του (β’ μισό του 1 αι. μ. Χ. ). Η δομή του έργου δεν είναι αυστηρή. Οι διάφορες πράξεις και τα περιστατικά της ζωής του Απολλώνιου περιγράφονται με αφέλεια και ανάλαφρο ύφος. Στο σύγγραμμα του εντοπίζονται “στοιχεία παραμυθιού και μυθιστορίας”. Συχνά παρουσιάζει θεωρίες, κυρίως σχετικές με την τέχνη, που δεν είναι βέβαια του Απολλώνιου αλλά δικές του. Διακρίνεται ακόμη η τάση του Φιλοστράτου σε κάθε ευκαιρία να εκθέτει τις δικές του φιλολογικές και ιστορικές γνώσεις. Είναι δύσκολο να οριστεί διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα ευρήματα του συγγραφέα και στις τεκμηριωμένες γνώσεις που είχε από τις μελέτες του. Αναλογίες με το βίο του Απολλώνιου συναντούμε και στους “Βίους σοφιστών” του Φιλοστράτου καθώς και σε άλλα έργα του.

Ο συγγραφέας της “μυθοποιημένης βιογραφίας του Απολλώνιου” στηρίζεται στα έργα του ίδιου του Απολλώνιου, στο ημερολόγιο ενός μαθητή και συνοδού του, του Δάμιδος, και στην παράδοση. Για τα ταξίδια του στην Ινδία και στην Αιθιοπία χρησιμοποίησε ως πηγές βιβλία που αναφέρονται στη γεωγραφία, την εθνογραφία, τη ζωολογία και τα παράδοξα. Οι συναντήσεις του Απολλώνιου με πλήθος δρακόντων, η περιγραφή τους, η εκτροφή όφεων προδίδει ότι ο Φιλόστρατος αντλεί και από τα απόκρυφα κείμενα της Κ. Δ. . Στο περιγραφικό μέρος περιλαμβάνονται και οι διενέξεις με το Νέρωνα, το Βεσπασιανό, τον Τίτο και τον Δομιτιανό.

Ο Φιλόστρατος με “Τα ές τον Τυανέα Απολλώνιον” στόχευε στην προβολή της “καθαρισμένης” παραδοσιακής (ειδωλολατρικής) θρησκείας και του ιδανικού θρησκευτικού ανθρώπου, του αγίου και σοφού μαζί. Στην ίδια γραμμή νωρίτερα κινήθηκε και ο Κέλσος. Ο Φιλόστρατος αναζήτησε στο πρόσωπο του Απολλώνιου τα ιδανικά στοιχεία του σοφού αγίου και προφανώς ο Τυανέας του, έτσι όπως ο ίδιος τον κατασκεύασε, ανταποκρινόταν στις αναζητήσεις του.

Ο βίος και διδασκαλία του Απολλώνιου Τυανέως

Ο Απολλώνιος έζησε τον 1° αι. μ. Χ. Ιστορικές μαρτυρίες από τον 1° αι. δεν έχουμε, αν και επισκέφθηκε κατά το Φιλόστρατο πολλές ονομαστές πόλεις. Οι πληροφορίες μας προέρχονται από μεταγενέστερους συγγραφείς του 2 αι. Δεν είναι δυνατό να έζησε προ Χριστού, διότι το έργο του είναι επηρεασμένο από την εκκλησιαστική ζωή. Η πληροφορία ότι έδρασε στα χρόνια του Μ. Αλεξάνδρου είναι αναληθής και μυθώδης. Ο Απολλώνιος γεννήθηκε κατά θαυμαστό τρόπο και αναδείχθηκε άνδρας ηθικός και τέλειος. Διακήρυσσε ότι ακολουθεί τον Πυθαγόρα. Άφησε την Καππαδοκία και περιόδευσε ολόκληρη τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία στα χρόνια του Νέρωνα. Επισκέφθηκε την Αντιόχεια, πήγε στη Βαβυλώνα και την Ινδία σκοπεύοντας να γνωρίσει τη φιλοσοφία των Βραχμάνων. Στην Έφεσο απήλλαξε τους κατοίκους από το λοιμό και κατευθύνθηκε προς την Ελλάδα και τη Ρώμη, όπου με θαύμα σώθηκε. Έφτασε στην Ισπανία και μέσω της Σικελίας ήλθε στην Αίγυπτο, στους Γυμνοσοφιστές. Στην Αίγυπτο γνωρίσθηκε με το Βεσπασιανό. Σύμφωνα με τις διηγήσεις του Φιλοστράτου επισκέφθηκε για τρίτη φορά τη Μ. Ασία? στη συνέχεια πήγε στη Ρώμη την εποχή του αυτοκράτορα Δομινικανού.

Η εμφάνιση του ήταν πάντα λιτή, όπως και η διατροφή του. Απείχε από τις ζωικές τροφές. Κήρυττε την πενία και δίδασκε να μην νικούν τους ανθρώπους τα αφροδίσια. Ο ίδιος έμεινε ξένος προς αυτά. Φαίνεται ότι ενσάρκωνε με εντυπωσιακό τρόπο το πυθαγορικό ιδανικό του καθαρού βίου, ζητούσε τη συμφιλίωση με το Θεό στην απελευθέρωση από τα υλικά δεσμά, στην αναχώρηση από τον κόσμο των αισθήσεων (σιωπή, ακρεοφαγία κ. α. ) και στη θέαση της κοσμικής τάξεως και της μυστικής σημασίας των αριθμών. Αποδεχόταν τη μετεμψύχωση.  Μαντείες, προφητείες και θαύματά του

Το πρόσωπο του συνδέθηκε με παράξενες ιστορίες και απέκτησε φήμη θαυματοποιού και μάγου. Αυτά έδωσαν στις επόμενες γενιές των Νεοπυθαγορείων τη δυνατότητα να πλάσουν για τον Απολλώνιο ένα θρύλο, με αποκορύφωμα το έργο του Φιλοστράτου, ο οποίος προσπάθησε να αποκαταστήσει τη φήμη του Απολλώνιου και να τον παρουσιάσει ως “θείον άνδρα”, ως “λαϊκό φιλόσοφο και θεουργό”.

Ως θείος ανήρ μπορούσε να ισχυρίζεται ότι οι γνώσεις του ήταν τελειότερες από τις γνώσεις των ειδικών, ώστε να μπορεί να δίδει απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα. Η ευρυμάθειά του δεν ήταν καρπός μελέτης, όπως λέγει ο Φιλόστρατος, αλλά είχε την αρχή της στη θεία δύναμη. Στο μαθητή του το Δάμη ομολογεί ο Απολλώνιος ότι “πάσας οίδα τας φωνάς των ανθρώπων οίδα γαρ και όσα σιωπώσιν άνθρωποι”. Μάντευε τις σκέψεις των ανθρώπων και καταλάβαινε τη γλώσσα ακόμη και των ζώων.

Δεν υστερούσε κατά το βιογράφο του σε προφητικές ικανότητες? μόνο που οι προφητείες του θύμιζαν πολύ τα απόκρυφα. Προφήτευσε τη γέννηση του Χριστού από Παρθένο και την καταστροφή των ειδωλολατρικών ναών. Ασφαλώς ο Απολλώνιος όχι μόνον προφήτης δεν ήταν, αλλά ούτε καν ψευδοπροφήτης, διότι ο Χριστός είχε έλθει και η Εκκλησία στην εποχή του επεκτεινόταν και αυξανόταν.

Στον Απολλώνιο αποδίδει ο Φιλόστρατος και πολλά θαύματα? θαυμαστές ιάσεις, διώξεις δαιμονίων από σώματα, την ταύτιση δαίμονα που προκάλεσε μία επιδημία μεταμφιεσμένος σε επαίτη, ανάσταση κόρης. Κατά τον Σακελλαρίου την περίοδο αυτή θαυματοποιοί δημιουργούσαν θρύλους γύρω από τις ικανότητες τους και τον τρόπο της ζωής τους. Πλήθη αγυρτών περιόδευαν από πόλη σε πόλη και εκμεταλλεύονταν την άγνοια και την αφέλεια απλοϊκών ανθρώπων πουλώντας τους χρησμούς. Ο Αν. Παπαδόπουλος παρατηρεί: “Τα θαύματα ταύτα του Απολλώνιου πλην του μυθώδους χαρακτήρος των στερούνται και πρωτοτυπίας, δεδομένου ότι παρόμοια αναφέρονται εις τα Απόκρυφα της Κ. Δ, τα οποία η Εκκλησία ως μυθώδη και παιδαριώδη, απέρριψε. Τέλος, ως προς τον εξωτερικόν τρόπον ενεργείας θαύματα τίνα του Απολλώνιου ομοιάζουν προς τα θαύματα του Χριστού”.

Το συγγραφικό του έργο

Κατά το Σουίδα συνέγραψε τα ακόλουθα έργα: 1) “Τελεταί ή Περί θυσιών”. Απόσπασμα του έργου σώζεται στον Ευσέβιο 2) “Βίος Πυθαγόρου”, 3) “Περί μαντείων και αστέρων”, έργο που γνώριζε και ο Μοιραγένης. 4) “Περί χρησμών και μαντείων”. 5) “Διαθήκαι”. 6) Σώζονται 197 επιστολές με το όνομα του. Άλλες από αυτές είναι γνήσιες και άλλες ψευδεπίγραφες.

Οι απόψεις του για τις θυσίες και τα μυστήρια

Στον Απολλώνιο κατά το βιογράφο του αποδίδεται το έργο “Περί θυσιών”. Σ’ αυτό απολογούμενος μπροστά στον αυτοκράτορα Δομιτιανό λέγει? “ούδ’ αν θύσαιμι ουδέν, ούδ’ αν θίγοιμι ιερών, εν οις αίμα, ούδ’ αν ευξαίμην ές μάχαιραν βλέπων ή θυσίαν, ην φησιν”. Τις θυσίες των ζώων τις θεωρούσε μυσαρές και βδελυρές. Για το θείο είχε μια πνευματικότατη αντίληψη? ο θεός δεν χρειαζόταν θυσίες και επικλήσεις, αλλά μόνον ενδόμυχη προσευχή. Παρόλα αυτά δεν αρνούνταν και τους θεούς της λαϊκής θρησκείας. Δίδει μάλιστα και οδηγίες για την ώρα και το είδος των προσευχών, θυσιών και σπονδών, που αρμόζουν σε κάθε θεό.

Και ενώ γενικά φαίνεται ότι απορρίπτει κάθε θυσία και αναζητά πνευματικούς τρόπους λατρείας του θεού, στο έργο του “Αποτελέσματα του Απολλώνιου του Τυανέως” φαίνεται ότι έχει σχέση με τη μαγεία. Με τα “μυστήρια”, διδάσκει ότι απαλλάσσονται οι άνθρωποι από τα δεινά της ζωής. Βρίθουν όμως μαγικών και ακατανόητων ονομάτων, των οποίων η επίκληση είναι απαραίτητη για την επιτέλεση των “απόκρυφων ονομάτων”. Με όλους αυτούς τους τρόπους επιδιώκεται αδιαμφισβήτητα η υποκατάσταση του σωτηριολογικού χαρακτήρα της πνευματικής λατρείας της Κ. Δ.

Σε επιστολές του διδάσκει ότι οι θεοί προστατεύουν άτομα και πόλεις, αλλά οι θεοί στέλνουν τιμωρίες, όπως οι σεισμοί? η τύχη του καθενός καθορίζεται από το δαιμόνιό του? όλοι οι άνθρωποι, Έλληνες και βάρβαροι, έχουν θεία καταγωγή, συμμετέχουν στη θεία φύση και μπορούν να γίνουν θεοί μετά το θάνατο.

Ο μύθος για την αθανασία του Απολλώνιου

Κατά το Φιλόστρατο το έτος 92 μ. Χ. ο Απολλώνιος κατηγόρησε τον αυτοκράτορα Δομιτιανό για την τυραννική του συμπεριφορά. Οι φίλοι του εξορίζονται και ό ίδιος κατόπιν διαταγής συλλαμβάνεται στη Ρώμη, φυλακίζεται, ανακρίνεται και υφίσταται μικρές ταπεινώσεις. Στους συγκροτούμενους του δηλώνει ότι εκουσίως δέχθηκε την προσαγωγή του και τις συνέπειες της. Ο λόγος του μπροστά στον αυτοκράτορα κατά την απολογία του πληροί τους κανόνες της ρητορικής και συνδυάζει την ελευθεροστομία με τη διπλωματία, ό,τι ακριβώς ικανοποιούσε τους Έλληνες. Τελικώς με θαύμα διασώζεται από το δεσμωτήριο. Προφανώς ο Φιλόστρατος με τον τρόπο αυτό αποβλέπει στη θεοποίηση του ήρωά του. Θέλοντας όμως να τον αντιπαραβάλει με το Χριστό τον παρουσιάζει να εμφανίζεται στους μαθητές του, καθώς και να αναλαμβάνεται.

Και πριν τη συγγραφή της βιογραφίας είχε γίνει προσπάθεια στις τάξεις των εθνικών να δουν στο πρόσωπο του Απολλώνιου το πρόσωπο του Χριστού  οι Εφέσιοι τον τιμούσαν ως σωτήρα της πόλης τους από την πανώλη  ο αυτοκράτορας Αλέξανδρος Σεβήρος είχε την προτομή του δίπλα στις προτομές του Ορφέα, του Αβραάμ και του Ιησού. Βωμοί και ιερά ανεγέρθηκαν προς τιμήν του Απολλώνιου με τη μέριμνα του Σεπτιμίου Σεβήρου, τον οποίο διέκρινε συγκρητισμός, αλλά με τον Απολλώνιο επιδίωκε να ενισχύσει την παλιά θρησκεία και να καταπολεμήσει το Χριστιανισμό.

Την εποχή του Διοκλητιανού ο Ιεροκλής, έπαρχος της Βιθυνίας, επειδή ανησυχούσε από τη διάδοση του Χριστιανισμού, επηρέασε πρώτα το γαμπρό του αυτοκράτορα, Γαλέριο, και αυτός με τη σειρά του τον πενθερό του Διοκλητιανό να κηρύξει διωγμό κατά των Χριστιανών, ο οποίος και συνέβη το 303. Κατά το διωγμό αυτό, τον πιο σκληρό στην ιστορία, το διάταγμα επέβαλε την κατεδάφιση όλων των ναών των Χριστιανών και την καταστροφή με φωτιά των ιερών Γραφών. Παράλληλα ο Ιεροκλής διέδιδε τον “Φιλαλήθη λόγον”, έργο που είχε κυκλοφορήσει λίγο πριν το διωγμό. Έτσι πίστευε ότι ο Απολλώνιος θα αντικαταστήσει τον Χριστό.

Η θέση των Πατέρων της Εκκλησίας απέναντι στον Απολλώνιο

Οι Πατέρες της πρώτης Εκκλησίας πολέμησαν τις τάσεις για τη μυθοποίηση του Απολλώνιου. Ο Λακτάντιος και ο Μεθόδιος Ολύμπου, εξαίρουν το πάθος του Κυρίου και μάλιστα τη στάση του προ του Πιλάτου σε αντίθεση με τη σοφία, που επιδεικνύει ο Απολλώνιος.

Ο άγιος Χρυσόστομος, που στην εποχή του συνέκριναν τον Απολλώνιο με το πρόσωπο του Χριστού λέγει μεταξύ άλλων: Πως ήταν δυνατό να συγκριθεί ο Κύριος με τον Απολλώνιο τον Τυανέα, ο οποίος ούτε Εκκλησία άφησε ούτε λαό ούτε κάτι άλλο έκανε που μπορούσε να τον εξυψώσει στη θέση του Ιησού;

Το 300 μ. Χ. ο επίσκοπος Καισαρείας της Παλαιστίνης Ευσέβιος αναγκάζεται να γράψει το “Προς τα υπό Φιλοστράτου εις Απολλώνιον τον Τυανέα”, για να αντικρούσει το “Φιλαλήθη λόγον”, που διέδιδε ο Ιεροκλής. Στο έργο του δέχεται τον Απολλώνιο ως μάγο και τα θαύματά του τερατώδεις μύθους.

Με τα θαύματα του Απολλώνιου ασχολήθηκαν επίσης ο ιερός Αυγουστίνος, ο Κύριλλος Αλεξανδρείας, ο Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης, ο Νείλος ο Αββάς, ο Αναστάσιος ο Σιναΐτης, ο Μ. Φώτιος, ο Ανδρέας Καισαρείας, ο Γεώργιος Μοναχός. Ενδεικτικώς αναφέρω την απάντηση του αγίου Νείλου του Αββά προς κάποιο Νίκανδρο, με τον οποίο αλληλογραφεί? “Πολλάκις σοι είρηκα, και νυν δε φημι, ότι τα δια της μαγείας υπό του Τυανέως Απολλώνιου γεγενημένα τελέσματα μηδέν παντελώς ουράνιον έχοντα ευεργέτημα, μηδέ τι προς ψυχήν αναφέρονται κέρδος. . . Μη τοίνυν θαύμαζε τα έργα της γοητείας, μηδέ θροού επί τούτοις, απάλλαξον δε σ?αυτόν της ευπτοήτου γνώμης, και του μειρακιώδους φρονήματος”.

Ιδιαιτέρως οι Πατέρες ασκούν κριτική για “τα τερατώδη ψεύδη του Φιλοστράτου και μάλιστα για την εκούσια προσαγωγή μπροστά στο Δομιτιανό και την εξαφάνισή του από το δεσμωτήριο. Μύθος κατά τον Μ. Φώτιο ήταν και ο θάνατος του Απολλώνιου? “Τον θάνατον άδηλον και πολύφημον αναγράφει γενέσθαι, αυτού εκείνου τούτο και ζώντος εν μελέτη ποιούμενου”.

Επιμύθιο

Εύστοχα ο Αν. Παπαδόπουλος εκτιμά ότι άλλος είναι ο Απολλώνιος της ιστορίας και άλλος της φιλολογίας.

Κατακλείοντας μπορούμε να πούμε ότι ο Απολλώνιος απασχόλησε τους Πατέρες, επειδή με την προβολή του καταβλήθηκε προσπάθεια να μειωθεί το σωτηριολογικό έργο της Εκκλησίας. Η πολεμική των Πατέρων “ήτο μάλλον αγανάκτησις ένεκα της αποτολμηθείσης συγκρίσεως του Απολλώνιου του μη έχοντος εκκλησίαν προς τον συνδέσαντα το λυτρωτικόν έργον του προς την Εκκλησίαν Κύριον”.

Παρά τις άοκνες προσπάθειες των Πατέρων της Εκκλησίας ο Απολλώνιος εικονίζεται στο νάρθηκα της ιεράς μονής του Φιλανθρωπηνού στα Ιωάννινα, μαζί με τους επτά φιλοσόφους, οι οποίοι σύμφωνα με την υπερκείμενη επιγραφή “συνεδριάσαντες λόγον σοφώτατον και απόρρητον κεκινήκασι περί της παρουσίας του Θεού ημών”. Ανάλογη τοιχογραφία υπάρχει και στο Άγιο Όρος. Στην “Ερμηνεία Ζωγραφικής” Διονυσίου του εκ Φουρνά μαζί με τους ίδιους σοφούς των Ελλήνων ανάμεσά τους και τον Απολλώνιο αναγράφεται? “Οι σοφοί των Ελλήνων όσοι είπον περί της ενσάρκου οικονομίας του Χριστού.

Αν παρά τους αγώνες των Πατέρων ο Απολλώνιος ο Τυανεύς έφτασε μέχρι τους νάρθηκες των μοναστηριών μας, πόσο περισσότερο στους χαλεπούς καιρούς μας επιβάλλεται να επαγρυπνούμε, για να διαφυλάξουμε αγνό και ανόθευτο από ειδωλολατρικές προσμίξεις και εκκοσμικευμένα ψιμύθια ό,τι από τους αγίους Πατέρες μας παραλάβαμε;

ΠΗΓΗ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ: ΔΙΑΛΟΓΟΣ τεύχος  32- 2003.ΕΠΙΣΗΣ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΑΝΩΡ» ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΓΡΕΒΕΝΩΝ.

Λάμπρου Κ. Σκόντζου – Θεολόγου Καθηγητού

Ένα από τα φαινόμενα της συγχρόνου πνευματικής συγχύσεως στη χώρα μας είναι και η εμφάνιση και δυστυχώς αλματωδώς επέκταση της νεοειδωλολατρίας. Δεκάδες σύλλογοι και ενώνεις με δυσανεξακρίβωτο αριθμό μελών αναπτύσσουν καταπληκτική δραστηριότητα σε όλη την Ελλάδα. Φαίνεται πως τα μέσα μαζικής ενημερώσεως, εφημερίδες, ραδιόφωνο και τηλεόραση υποστηρίζουν εν πολλοίς το διαβρωτικό τους έργο. Κύριος στόχος τους είναι ο Χριστιανισμός και κυρίως η Ορθοδοξία μας, η οποία αποκαλείται «εβραϊκό κατασκεύασμα» και αυτός κυρίως ευθύνεται για την παρακμή του «αγλαούς αρχαιοελληνικού πολιτισμού» και τον «εκβαρβαρισμό της ανθρωπότητας»! Επιδιώκουν μάλιστα να «εκπολιτίσουν» ξανά την Ελλάδα και δι’; αυτής την ανθρωπότητα δια της αναβιώσεως της αρχαιοελληνικής πολυθεϊστικής θρησκείας και την κατάργηση του «εβραιοχριστιανικού» μονοθεϊσμού!Το πιο αγαπητό γι’ αυτούς ιστορικό πρόσωπο είναι ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιουλιανός ο Παραβάτης (261263). Είναι ο «εστεμμένος φιλόσοφος» τους «ο μάρτυρας τους», «ο αδικημένος της ιστορίας», που πρέπει να αποκατασταθεί. Σε σχετική «αρχαιολατρική» τηλεοπτική εκπομπή γνωστός «αρχαιολάτρης» και θιασώτης των «τηλεοπτικών παραθύρων», δήλωσε πως ο Ιουλιανός είναι «η πιο λαμπρή μορφή της ιστορίας»! Για του λόγου το αληθές και ανατρέχοντας στις αδιάψευστες ιστορικές πηγές διαπιστώνουμε πως ο «εστεμμένος φιλόσοφος» όχι μόνο δεν είναι η πιο λαμπρή μορφή της ιστορίας, αλλά ένα ψυχοπαθολογικό άτομο αποτυχημένο στην προσωπική και δημόσια ζωή του. Ο χαρακτηρισμός που του επέβαλε η ιστορική μνήμη ως Παραβάτης ή Αποστάτης και που διατηρήθηκε εδώ και 1650 χρόνια, δίκαια του αποδόθηκε.

Ο Ιουλιανός κατ’ αρχήν και πάνω από όλα δεν ήταν καν έλληνας. Το όνομα του Flavius Kladius Julianus σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ελληνικό. Δεν ήταν ελληνικής, αλλά βαρβαρικής καταγωγής. Για να είμαστε όμως δίκαιοι είχε λάβει σοβαρή ελληνική παιδεία και αγαπούσε υπερβολικά την Ελλάδα και τον ελληνικό πολιτισμό.

Η ελληνική φιλοσοφία είχε επιδράσει αφάνταστα στη διαμόρφωση της κοσμοθεωρίας του και της πολιτικής του θεωρίας. Είχε ίσως αγαθές προθέσεις για να αλλάξει την κοινωνία, όμως, όπως θα δούμε στη συνέχεια, ο συναισθηματισμός, η εμπάθεια και οι αψυχολόγητες και σπασμωδικές ενέργειές του γκρέμιζαν ό,τι καλό δημιουργούσε. Απόδειξη αυτών είναι η παραδοχή από τον ίδιο της αποτυχημένης πολιτικής του στην Αντιόχεια, λίγο πριν τον άωρο θάνατό του στις 5 Μαρτίου του 363. Ομολόγησε «ανεπιφύλακτα την ήττα του ως πολιτικός και αναγνώρισε ότι φέρθηκε ως μαθητευόμενος μάγος»! (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. Ζ’, σελ. 65, έκδ. Εκδοτικής Αθηνών).

Τα προβλήματα που αντιμετώπισε κατά την παιδική και εφηβική του ηλικία φαίνεται ότι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη μετέπειτα ζωή του. Ο φόβος του θανάτου και οι διώξεις από την οικογένεια των Φλαβίων σημάδεψαν αρνητικά το χαρακτήρα του. Ιδιαίτερα ο εγκλεισμός του σε φρούριο της Καππαδοκίας το 342 για έξι ολόκληρα χρόνια από τον Κωστάντιο, γέμισαν την ψυχή του με σοβαρά ψυχολογικά τραύματα.

Ο Γρηγόριος ο Ναζιάνζηνος, η μεγάλη αυτή ευγενική και πνευματική προσωπικότητα, διασώζει τα εξής χαρακτηριστικά στοιχεία για το παράστημα και το χαρακτήρα του Ιουλιανού: «Καθόλου δε νομίζω ότι είχε στοιχεία σωστού άνδρα. Είχε πλαδαρό αυχένα και ώμους που τρεμούλιαζαν και ανεβοκατέβαιναν. Μάτια που ανοιγόκλειναν συνεχώς και έπαιζαν βίαια, έχοντας βλέμμα μανιακού.

Πόδια ασταθή και συνεχώς μετακινούμενα. Όψη που απόπνεε αλαζονεία και περιφρόνηση. Σχήμα προσώπου αστείο. Διακατέχονταν από συνεχή χασκόγελα και σπαστικούς συνεχείς μορφασμούς χωρίς λόγο. Όταν ομιλούσε διέκοπτε απότομα και ξεφυσούσε. Έκανε ερωτήσεις άτακτες και βλακώδεις και αποκρίνονταν κατά τον ίδιο τρόπο. Έμπαινε στις συζητήσεις απότομα και καμιά ευταξία δεν τον συγκρατούσε». ( Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, ΦΟΙΝΙΞ, τόμ. Β’ σελ. 86).

Ο ιστορικός Σωζόμενος σχολιάζοντας την δυσμορφία του σώματός του και την βιαιότητα του χαρακτήρα του, αναφέρει ότι έμοιαζε με ταύρο! (Σωζομ. 5,19).Οι καλλιεργημένοι πολίτες της Αντιόχειας σε αντίδραση για τις ηλίθιες απαιτήσεις του για να συμμετάσχουν στις παγανιστικές τελετές και τις σπασμωδικές απειλές του προς αυτούς τον περιγελούσαν τόσο για την ηλίθια φυσιογνωμία του και συγκεκριμένα για τον αλλόκοτο πώγωνά του, όσο και για τις βλακώδεις επιλογές του! Τότε αυτός αντί να αφουγκραστεί τη γνώμη του λαού και να ανασκευάσει αυτά που του καταμαρτυρούσαν, έγραψε ένα αυτοσαρκαστικό έργο με τίτλο «Μισοπώγων», που περιγελούσε τον εαυτό του! (Σωζόμενου, Εκκλ. Ιστορία 5,19).Ο «εστεμμένος φιλόσοφος» είχε ασταθέστατο χαρακτήρα. Γεννήθηκε ειδωλολάτρης, βαπτίσθηκε χριστιανός, ξανάγινε ειδωλολάτρης, και στο τέλος της ζωής του αναφώνησε απελπισμένα «νενίκηκάς με Ναζωραίε!», δηλαδή ξανάγινε άκων χριστιανός!

Το 352 μυήθηκε από τον Μάξιμο τον Εφέσιο, ως λάτρης του ηλιακού δίσκου, όμως παράλληλα συνέχισε να εκτελεί και τα θρησκευτικά του καθήκοντα ως χριστιανός ως το 361! (Μεγάλη Ελλην. Εγκυκλ. ΦΟΙΝΙΞ Τόμ. ΙΓ’ σελ. 107).  Το φαινόμενο αυτό μαρτυρεί άνθρωπο ψυχικά ασταθή, ρηχό στις απόψεις του, στις οποίες ο ίδιος δεν πίστευε. Λάτρευε τους ολύμπιους ψευτοθεούς και διακήρυττε πως η αναβίωση της εθνικής θρησκείας των Ελλήνων θα επανέφερε την αίγλη του ένδοξου παρελθόντος, όμως ο ίδιος ήταν φανατικός παρσιστής, λάτρης του ηλιακού δίσκου, παρόλο ότι η επιστήμη της εποχής εκείνης είχε αποφανθεί ότι ο ήλιος δεν είναι θεός, αλλά υλικό ουράνιο σώμα! Αυτοχρίστηκε «Μέγας Αρχιερεύς» της αρχαιοελληνικής θρησκείας, όμως στο παλάτι είχε κτίσει ναό του περσικού θεού Μίθρα, δηλαδή του ηλιακού δίσκου, τον οποίον λάτρευε με πάθος (Ιστορ. Έλλην. Έθνους τόμ. Ζ, σέλ. 61, έκδ. Εκδοτικής Αθηνών). Γενικά δεν ήξερε τι πίστευε και ο ίδιος.Ο Ιουλιανός διακατέχονταν από φοβερά ψυχολογικά συμπλέγματα. Στον ταραγμένο ψυχικό του κόσμο υπήρχε ένα μόνιμο μίσος για όλους τους αντιπάλους του και είχε ισχυρότατες παρορμήσεις εκδίκησης. Ώρες ολόκληρες κάθε μέρα παρακαλούσε τους ανύπαρκτους ψευτοθεούς του να τιμωρήσουν με θάνατο τον εξάδελφό του αυτοκράτορα Κωστάντιο, τον οποίον μισούσε θανάσιμα. Βέβαια μόλις τον αναγόρευσε καίσαρα το 355 ξέχασε αμέσως το μίσος και . . . άρχισε να τον επαινεί. Έγραψε μάλιστα και έργο «Εγκώμιον εις τον αυτοκράτορα Κωστάντιον», το φονιά όλων των στενών του συγγενών! Αμέσως μετά την αναρρίχησή του στον αυτοκρατορικό θρόνο έστησε φοβερά δικαστήρια για να τιμωρήσει τους αντιπάλους του, με πρώτο το περιβόητο δικαστήριο της Χαλκηδόνας. Οι ποινές που επέβαλε ήταν φοβερές, τους πιο πολλούς καταδίκασε στον δια της πυράς θάνατον! Ένα ανεξήγητο μίσος κατά του Χριστού και των χριστιανών ήταν μόνιμα φωλιασμένο μέσα στην ψυχή του (Ιουλιανού, Επιστολή 111). Διακατέχονταν από μια δαιμονική πραγματικά κατάσταση. Θεωρούσε το χριστιανικό βάπτισμα, που είχε λάβει μικρός ως μίασμα και εφιάλτη και γι’ αυτό το απέκρυπτε επιμελώς. (Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλ. Τόμ. 6, στ. 952). Με σειρά διαταγμάτων απαγόρευσε στους χριστιανούς (μόνο σ’ αυτούς) να κατέχουν δημόσιες θέσεις, να διδάσκουν και να διδάσκονται. Ήθελε να τους καταδικάσει στην αμάθεια (Ιουλιανού, Επιστολή 61). Η αποτυχία του να νεκραναστήσει και να επιβάλει την ειδωλολατρία τον εξαγρίωσε. Τη μανία του αυτή ξέσπασε κατά των χριστιανών, επιβάλλοντας σκληρά βασανιστήρια, απαράμιλλα των προκατόχων του Ρωμαίων αυτοκρατόρων.

Τα συναξάρια της Εκκλησίας μας περιέχουν πλήθος μαρτύρων της σύντομης (ευτυχώς) βασιλείας του ψυχοπαθή Ιουλιανού. Το έργο του «Κατά Γαλιλαίων» είναι αψευδής μάρτυρας του φοβερού του μένους κατά του Χριστιανισμού. Με σκοταδιστικό φανατισμό προσπαθεί να «αποδείξει». . . το κακό που έφερε στην ανθρωπότητα ο Χριστός! Η ιστορία όμως τον διέψευσε οικτρά, ο Ιησούς Χριστός ουδέποτε κατηγορήθηκε ότι έβλαψε την ανθρωπότητα, κανένας δεν βρήκε κάτι μεμπτό στο πρόσωπο του Χριστού, ούτε αυτοί καν οι μεγάλοι αντίπαλοί του, μόνο αυτός αποτελεί θλιβερή εξαίρεση!

Διακατέχονταν επίσης από φοβερές τάσεις εκδικητικής μανίας. Σε περιοδεία του στην Καισαρεία της Καπαδοκίας διαπίστωσε πως οι κάτοικοί της δεν αποδέχονταν την επιβολή της ειδωλολατρίας και επειδή είδε τον ναό των ειδώλων ερειπωμένο τότε αυτός την διέγραψε από τον κατάλογο των πόλεων του κράτους!

Στους κατοίκους της Νισσίβεως, που υπέφεραν από πείνα αρνήθηκε κάθε βοήθεια επειδή ήταν αμετάπειστοι χριστιανοί! Το ίδιο έκαμε και στους κατοίκους της Εδέσσης (Μεσσοποταμίας).Στην Αντιόχεια βεβήλωσε τον χριστιανικό καθεδρικό ναό της πόλεως, επειδή κάηκε από λάθος εθνικού ιερέα ο ναός του Απόλλωνα! (Θρησκ. και Ηθική Εγκυκλ. Τόμ. 6, στ. 954). Αυτό ήταν το . . . μεγαλείο του «εστεμμένου φιλοσόφου»!

Τα αδιάσειστα ιστορικά στοιχεία αποδεικνύουν πως του «εστεμμένου φιλοσόφου» Ιουλιανού έπασχε σοβαρά ο ψυχικός του κόσμος.

Όταν προσεύχονταν είχε παραισθήσεις, έβλεπε υποτίθεται τους ψευτοθεούς και συνομιλούσε μαζί τους! Κατά την τελετή μύησής του στη λατρεία του ηλιακού δίσκου σε ένα σπήλαιο από τον νεοπλατωνικό μάγο Μάξιμο, το 352, «έβλεπε» φωτοχυσίες, «άκουγε» κρότους κεραυνών, επικαλέστηκε μάλιστα και πνεύματα νεκρών με τα οποία συνομιλούσε! (Θρησκ. και Ηθική Εγκυκλ. Τόμ. 6, στ. 952).

Την προηγούμενη νύχτα του θανάτου του είδε μέσα στη σκηνή του να παρελαύνει η . . . θεά Τύχη με το κέρας της Αμάλθειας! (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Τόμ. Ζ’, σελ. 66, έκδ. Εκδοτικής Αθηνών). Επίσης αφού έδιωξε από την αυλή του όλους τους σοφούς αυτοκρατορικούς συμβούλους (νόμιζε ότι μπορεί να τους αντικαταστήσει το δικό του το μυαλό), συγκέντρωσε ένα μεγάλο πλήθος οιωνοσκόπων, μάντεων, μάγων, θαυματοποιών και αποκρυφιστών και άλλων τσαρλατάνων, κυρίως Ετρούσκων, οι οποίοι έγιναν πλέον οι μυστικοσύμβουλοί του. Άρεσε ιδιαίτερα σ’ αυτόν να συχνάζει στους βωμούς των ψευτοθεών του να ανάβει ο ίδιος τη φωτιά, να σφάζει τα θύματα, και να τελεί οιωνοσκοπία, παρόλα τα ειρωνικά σχόλια του λαού. Είχε καταντήσει πραγματικός περίγελος. Μέγα πλήθος ζώων οδηγήθηκε στις θυσίες των ψευτοθεών επί της βασιλείας του, η εξόντωση των ζώων είχε γίνει παροιμιώδης! Τελούσε θεουργίες, μυστικές τελετές και ασκούσε ενθουσιωδώς την τέχνη της μαγείας (Θρησκ. και Ηθική Εγκυκλ. Τόμ. 6, στ. 954) . Διακατέχονταν από ισχυρή ροπή προς τον αποκρυφισμό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εξαρτά τα πάντα από την ειμαρμένη. Η ανθρώπινη προσπάθεια γι’ αυτόν είχε δευτερεύουσα σημασία. Έτσι απέτυχε οικτρά σε όλες τις δραστηριότητες του.Η θρησκευτικότητά του δεν είχε καμία σχέση με αυτή των άλλων αρχαίων φιλοσόφων (Σωκράτη, Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Σενέκα, Μάρκου Αυρηλίου, κτλ). Ήταν θρησκομανής και σε απόλυτο βαθμό θρησκόληπτος. Έτρεμε την εκδίκηση των θεών και γι’ αυτό θυσίαζε συνεχώς σ’ αυτούς να τους εξευμενίσει. Ακόμα και τον Γιαχβέ των Εβραίων προσπάθησε να προσεταιρισθεί, επιχειρώντας να ξαναχτίσει το ναό της Ιερουσαλήμ! Πίστευε πως τα χριστιανικά σύμβολα φέρνουν . . . γρουσουζιά, γι’ αυτό τα αφαίρεσε όχι μόνο από το στρατό αλλά και από κάθε δημόσιο χώρο. Την πυρκαγιά του εθνικού ναού της Αντιόχειας απέδωσε σε γρουσουζιά που έφεραν τα λείψανα του χριστιανού Μάρτυρα Βαβύλα, που είχαν τοποθετηθεί σε παρακείμενο χριστιανικό ναό, γι’ αυτό έδωσε εντολή να απομακρυνθούν και να καταστραφούν.

Την Την δε καταστροφή του ναού την απέδωσε σε τιμωρία του . . . Απόλλωνα κατά των «ασεβών» Αντιοχαίων! (Ιστορία Ελλην. Έθνους, τόμ. Ζ, σέλ. 65).

Ως γνήσιος παρσιστής πίστευε στην ιδέα της μετενσάρκωσης. Θεωρούσε τον εαυτό του ως ενσάρκωση άλλοτε του Αχιλλέα, άλλοτε του Πλάτωνα, άλλοτε του Μάρκου Αυρήλιου και άλλοτε του Μ. Αλεξάνδρου. (Ιστ. Ελλ. Έθνους, τόμ. Ζ’, σελ. 65, έκδ. Εκδοτικής Αθηνών). Ο ίδιος δεν είχε καταλήξει τίνος μετενσάρκωση ήταν! Πάντως έτρεχε στους τάφους των προαναφερομένων για να προσφέρει σπονδές στον . . . προηγούμενο εαυτό του! Η τελευταία και μοιραία γι’ αυτόν εκστρατεία κατά των Περσών επιχειρήθηκε επειδή πίστεψε πως είναι ο ίδιος ο Μ. Αλέξανδρος και μπορούσε να επαναλάβει τα κατορθώματα, που . . . είχε πετύχει κατά των Περσών στην προηγούμενη ζωή, πεντακόσια χρόνια πριν! Μόνο που δεν συμπεριφέρθηκε σαν τον Αλέξανδρο, ο οποίος μεταχειρίζονταν πολιτισμένα τους κατακτημένους, αλλά αυτός έκαιγε και χωρίς έλεος μετέβαλλε τις πόλεις, που κυρίευε, σε στάχτες και ερείπια! Τρανταχτό παράδειγμα η ολοκληρωτική καταστροφή της Βησουχίδας. (Ιστορία Ελλην. Έθνους, τόμ. Ζ’ σελ. 65 έκδ. Εκδοτ. Αθηνών).

Ο Ιουλιανός στερούνταν στοιχειώδους ρεαλισμού. Δεν μπορούσε να δει την πραγματικότητα όπως ήταν, αλλά την έβλεπε όπως την φαντάζονταν ο ίδιος. Δηλαδή δεν είχε πραγματική γνώση του περιβάλλοντός του. Όπως μας διδάσκει η πολιτική επιστήμη, ο καλός πολιτικός ηγέτης είναι πάνω απ’ όλα ρεαλιστής για να μπορεί να αντιμετωπίζει τα προβλήματα των υπηκόων του με αποτελεσματικότητα.

Ο Ιουλιανός ήταν ένας αιθεροβάμων ρομαντικός, ο οποίος ζούσε, ξεκομμένος από την πραγματικότητα, στον δικό του κόσμο, που είχε δημιουργήσει η άρρωστη φαντασία του. Δεν μπόρεσε να δει την ισχυρή ροή της ιστορίας. Η ειδωλολατρία είχε πλέον σβήσει οριστικά και το λαμπρό παρελθόν ζούσε πλέον μέσα σε άλλο σώμα, στη Χριστιανική Ορθοδοξία.Αυτός δεν ήταν σε θέση να καταλάβει αυτό το γεγονός, σε αντίθεση με τους φίλους και συμμαθητές του Καπαδόκες Πατέρες, Μέγα Βασίλειο και Γρηγόριο το Ναζιανζηνό, οι οποίοι όχι μόνο προείδαν το μέλλον της ιστορίας, αλλά και συνέβαλλαν ουσιαστικά στην διάσωση του αρχαιοελληνικού πολιτισμού στα μύχια της χριστιανικής διδασκαλίας και πρακτικής.Με το θάνατο του ανεδαφικού Ιουλιανού ξεψύχησε μαζί του και η ειδωλολατρική αρχαιότητα. Το εκθαμβωτικό και ανέσπερο φως του Χριστού είχε διαλύσει και την τελευταία εστία του προχριστιανικού σκοταδισμού και της χονδροειδείς ειδωλολατρικής πλάνης. Αυτή τη μεγάλη αλήθεια αναγκάστηκε να ομολογήσει και ο ίδιος ο θνήσκων «εστεμμένος φιλόσοφος» με την παροιμιώδη φράση του «νενίκηκάς με Ναζωραίε!». . .Το δυστύχημα είναι όμως πως και οι σύγχρονοι «αρχαιολάτρες» κάνουν το ίδιο λάθος με το ίνδαλμά τους, τον ψευτορομαντικό Ιουλιανό. Επιχειρούν να κάνουν ένα άλμα δύο χιλιάδων ετών προς τα πίσω, προσπαθούν να κατορθώσουν το απόλυτα ακατόρθωτο. Αγνοούν τις απαράβατες αρχές της ιστορίας, πως το ιστορικό γίγνεσθαι εξελίσσεται, προχωρεί μπροστά και δεν επαναλαμβάνεται. Βεβαίως έχουν γίνει πλέον γνωστά τα πραγματικά κίνητρα των  νεοειδωλολατρών. Ξέρουν και οι ίδιοι ότι όπως νεκρανάστησε ο γελοίος Ιουλιανός την νεκρή ειδωλολατρία και τον παγανισμό, έτσι θα αναστήσουν και αυτή την ειδωλολατρική αρχαιότητα!

Ο πραγματικός σκοπός τους είναι να ικανοποιήσουν τα σχέδια των αφανών (και σ’ αυτούς) αφεντικών τους, οι οποίοι θέλουν με κάθε τρόπο (και δια της επαναφοράς της ειδωλολατρίας και του παγανισμού) να κτυπήσουν το Χριστιανισμό και ιδιαίτερα την Ορθοδοξία μας, η οποία στέκεται σοβαρό εμπόδιο στα σκοτεινά τους σχέδια για την παγκόσμια οικονομική και πολιτική κυριαρχία. Όμως είναι απόλυτα σίγουρο πως η απόπειρά τους να επαναφέρουν το εφιαλτικό προχριστιανικό παρελθόν, θα έχει την ίδια τύχη της αποτυχίας του φαιδρού και ονειροπόλου Ιουλιανού.

ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ:  ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΕΥΧΟΣ 22 – 2000 , ΣΕΛ.33

Απόσπασμα από το ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ (Η απειλή από το παρελθόν), εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 2002, σελ.44.

Όταν ο Χριστιανισμός εμφανίσθηκε στην ιστορία κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει τη σχέση του με τον Ελληνισμό. Οι Έλληνες βρήκαν στην Εκκλησία του Χριστού αυτό που έψαχναν την αλήθεια για το θεό, τον άνθρωπο, τον κόσμο. Απέναντι στο αρχαίο θέατρο, το σχολείο των Ελλήνων πολιτών, η Εκκλησία αντιπαραθέτει μια άλλη πραγματικότητα: την θεία Αποκάλυψη, την θέα του Τριαδικού θεού. Οι κοσμολογικές της προϋποθέσεις θέλουν τον κόσμο ως προϊόν της ελεύθερης θέλησης ενός προσώπου, του θεού – Πατρός. Για

αυτό και παύουν να χρησιμοποιούν τη λέξη κόσμος, που υπονοεί ένα θεό υποχρεωμένο στον ρόλο του κοσμήτορα – διακοσμητή, είτε την απρόσωπη λογική δύναμη (τον λόγο των Στωικών π.χ.) που συνέχει το σύμπαν, και την αντικαθιστούν με τη λέξη κτίση ή δημιουργία. Αν ο κόσμος γεννιέται και υπάρχει από την ανάγκη και μέσα σ’ αυτήν, η κτίση γεννιέται και υπάρχει από την ελευθερία και μέσα στην ελευθερία και στην αγάπη του θεού. Η κτίση υπάρχει επειδή το θέλει ο θεός, αλλά θα συνεχίσει να υπάρχει εάν το θέλει και ο άνθρωπος. Ο Αδάμ παίρνει την ευθύνη, ως εκπρόσωπος της κτίσης, να πει το μεγάλο ναι ή όχι στο θεό, να πει θέλω ή δε θέλω να ζήσω μαζί Σου. Για το θεό ελευθερία σημαίνει αγάπη, ζωή σε σχέση αδιάπτωτη. Για τον Αδάμ της παρακοής σήμαινε εγωισμό, μοναξιά, θάνατο.     Η θεία Λειτουργία, ως θεία Ευχαριστία, είναι ο χώρος όπου η ανθρώπινη ελευθερία καλείται να υπάρξει με τον τρόπο του θεού και ο άνθρωπος δύναται να υπάρξει ως ελεύθερο πρόσωπο εν τω πρόσωπο του Ιησού Χριστού.     Σε τελική ανάλυση, η ειδοποιός διαφορά του αρχαίου Ελληνισμού από τον Χριστιανισμό δεν είναι άλλη από την αγάπη [βλ. Μητροπολίτου Περγάμου Ιωάννου (Ζηζιούλα), Ευρωπαϊκό πνεύμα και ελληνική Ορθοδοξία, περιοδικό. Ευθύνη, τ. 167/1985, σελ. 572). Αγάπη όμως που απευθύνεται σε συγκεκριμένα πρόσωπα και όχι έρως αφηρημένων ιδεών. Αγάπη ελεύθερη από κάθε λογική αιτιότητα και όχι έρως λογοκρατούμενος. Αγάπη που προσφέρεται σταυρούμενη και όχι αγάπη που ζητεί τα εαυτής. Τέλος, αγάπη – τρόπος ζωής θεού Τριαδικού και όχι έρως – τρόπος ζωής ανθρώπου τελικώς μοναχικού. Για αυτό και η Εκκλησία, ως έκφραση αυτής της αγάπης, διαφέρει ουσιαστικά, παρά τις ομοιότητες, από την ελληνική πόλη των Αρχαίων Ελλήνων. Μπορεί η Εκκλησία του Χριστού να είναι σύναξη «επί το αυτό», όπως η Εκκλησία του Δήμου, αλλά όχι μόνον ελεύθερων πολιτών, γιατί στην Εκκλησία «ουκ ενι δούλος ή ελεύθερος», όχι μόνο ανδρών, γιατί «ουκ ενι άρσεν καί θήλυ», όχι μόνο Ελλήνων πολιτών, γιατί «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην» ή βάρβαρος, όχι μόνο ανθρώπων, αλλά θεού και ανθρώπων.     Όλα αυτά εκφράζονται με τρόπο εξ ίσου συγκλονιστικό, αν αντιπαραβάλλουμε την χριστιανική τέχνη με την ελληνική. Ενώ ο αρχαίος ελληνικός ναός δίνει σημασία στην εξωτερική του εμφάνιση, για να προσφερθεί σε κοινή θέα σε ανθρώπους που βρίσκονται έξω από αυτόν, ως έκφραση κάλλους και αρμονίας, ο χριστιανικός ναός χτίζεται προς τα μέσα. Λιτός και απέριττος εξωτερικά, έχει στο εσωτερικό του μια πλούσια έγχρωμη διακόσμηση.     Ενώ τα ελληνικά αγάλματα, αποζητώντας την αρμονικότητα των αναλογιών του σώματος, εκφράζουν μια διανοητική ομορφιά, οι χριστιανικές εικόνες, αποκαλύπτοντας το αγνό φως της ψυχής που ποτίζεται από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, εκφράζουν μια πνευματική ομορφιά. Το ιδανικό δεν είναι πια το γυμνασμένο σώμα, αλλά η σάρκα που δια της ασκήσεως θεώθηκε. Γι’ αυτό και οι χριστιανικές εικόνες δεν παραμένουν σε μια αφηρημένη, ψυχρή και απόμακρη ιδέα, αλλά σε μια) πραγματικότητα, όπου ο θάνατος και η φθορά έχουν νικηθεί.     Σε μια εποχή που ο νέος Ελληνισμός αντιμετωπίζει μια κρίση ταυτότητας, αξίζει να θυμηθούμε ότι ο Ελληνισμός διασώθηκε μέσα στον Χριστιανισμό. Μόνο έτσι ως Έλληνες ορθόδοξοι Χριστιανοί θα αντιμετωπίσουμε δημιουργικά την ψευδή διδασκαλία του νεοπαγανισμου και της «αρχαιολατρίας», η οποία επιδιώκει να γκρεμίσει την πίστη των Πατέρων μας και το πολιτισμικό μας υπόβαθρο και να επιβάλλει τον δικό της ισοπεδωτικό «πολιτισμό» και βέβαια τη νέα Πανθρησκεία της συγχρονία Βαβέλ, στην οποία δεν θα υπάρχει θέση για τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία, για τον άνθρωπο, τη ζωή και την ελευθερία του.

Απόσπασμα από το ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ (Η απειλή από το παρελθόν), εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 2003,σελ.36.

Οι νεοπαγανιστές παρουσιάζονται ως δήθεν λάτρεις του αρχαιοελληνικού πολιτισμού. Μονοπωλούν την ιδιότητα του «μόνου γνησίου φορέα» του ελληνικού πολιτισμού και το χειρότερο από όλα την ιδιότητα του γνησίου Έλληνα. Οι νεοπαγανιστές όσο και αν προσπαθούν να αποδείξουν πως είναι αγνοί λάτρεις του Ελληνισμού δεν μπορούν να γίνουν πιστευτοί. Οι νεοπαγανιστές κινούνται «όχι από ειλικρινή αγάπη για τον Ελληνισμό, αλλά από φανατική προσήλωση στην ειδωλολατρία» (π. Γεώργιος Μεταλληνος).     Πρώτη επιδίωξη λοιπόν των «αρχαιολατρών» είναι να συνειδητοποιήσουν οι Έλληνες ότι βρίσκονται σε «κατάσταση ομηρίας» από την «εβραϊκή αίρεση του Χριστιανισμού», ο οποίος κατ’ αυτούς δεν έχει κανένα σημείο επαφής με τον Ελληνισμό, αντίθετα είναι «ο νεκροθάφτης αυτού και του πολιτισμού του»! «Ας αποτελέσει, εύχονται, η αποτίναξη του εβραϊκού ζυγού στον πολιτισμό το πρώτο βήμα για την συνειδησιακή μετάλλαξη των συμπατριωτών μας και την οικοδόμηση ενός Κράτους αυθεντικά Ελληνικού» (περ. Απολλώνειον Φως, όπ. π., σελ. 36). Επιχειρούν να «αποδείξουν» και να κάνουν γνωστή την υποτιθέμενη «διαστροφή» της ιστορίας, η οποία αποκρύπτει, όπως ισχυρίζονται τους «φοβερούς διωγμούς» δεκαέξι αιώνων κατά του Ελληνισμού! Επιτίθενται με λύσσα εναντίον όλων εκείνων των ιστορικών, οι οποίοι δεν συμμερίζονται τις απόψεις τους, ιδιαίτερα εναντίον του εθνικού μας ιστορικού Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου!     Ο μεγάλος αυτός ιστορικός του Γένους μας, του οποίου η επιστημονικότητα είναι αναγνωρισμένη, έγραψε το εξής σημαντικό για την κατάρρευση της αρχαίας ειδωλολατρίας: «Εντός της σεσαθρωμένης παλαιάς κοινωνίας διεμορφώθη κοινωνία έρρωμενεστέρα, ή χριστιανική. Ή πτώση του Ελληνισμού, ως ειδωλολατρικής θρησκείας, δεν ήταν αποτέλεσμα των αυτοκρατορικών μέτρων. Οι ναοί κατέπιπτον και ή πίστης έμαραίνετο και εν γένει το αρχαίων θρήσκευμα εφθείρετο, άλλ’ εφθείρετο ήρεμα ως εξ οργανικού θανατηφόρου νοσήματος μάλλον, ή δια πληγών έξωθεν καταφερομένων» (Παπαρρηγόπουλου ΚΩΝ. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τομ. 8, σελ. 204). Η σύγχρονη αρχαιολογία βεβαιώνει πως οι εθνικοί ναοί κατέρρευσαν κατά κύριο λόγο, όχι βίαια, από χέρι ανθρώπινο, αλλά από την εγκατάλειψη! Αντίθετα όσοι σώθηκαν είναι αποτέλεσμα της φροντίδας των χριστιανών (π.χ. Παρθενώνας, θησείο, κ.λπ.)!     Δεύτερη επιδίωξη των «αρχαιολατρών» είναι να από δώσουν στο χριστιανισμό σύγχρονη πνευματική και πολιτισμική κατάπτωση του κόσμου. «Ζούμε», τονίζουν! «σε μια εποχή μαζικής ηθικής αλλοτρίωσης» (Διιπετές 13/95, 3). Ως βασική αιτία θεωρούν τον ιουδαιοχριστιανισμό και γενικότερα την μονοθεϊστική αντίληψη! Αιτία της κατάπτωσης αποτελεί η «αυθαίρετη κι ανιστόρητη επιλογή… του εθνικά αλλότριου, μεσαιωνικού δουλοπρεπούς, δεισιδαιμονικού χριστιανοκρατισμού και πάνω απ’ όλα διεφθαρμένου βυζαντινού ήθους (Διιπετές 13/95, 3)     Διαλαλούν ότι το ξεπέρασμα αυτής της κατάπτωσης μπορεί να γίνει μόνο με την «επανελλήνιση» της ανθρωπότητας και την βίωση της «πατρώας θρησκείας»!
Ευαγγελίζονται την αναβίωση του αρχαιοελληνικού! πολιτισμού σε όλες του τις διαστάσεις. Τονίζουν εμφαντικά πως μόνο οι Έλληνες δημιούργησαν αληθινό πολιτισμό, σε αντίθεση με τους άλλους λαούς, των οποίων ο! πολιτισμός είναι ανάξιος λόγου. Επιτίθενται ιδιαίτερα εναντίον των Σημιτών – Εβραίων, χαρακτηρίζοντας τους ως τους καταστροφείς του ελληνικού πολιτισμού.     Γνήσια πολιτισμικά στοιχεία των άλλων λαών βρίσκουν μόνο στις αρχαίες ειδωλολατρικές θρησκείες τους! Στην ιδρυτική διακήρυξη του Παγκοσμίου Συνεδρίου Εθνικών θρησκειών( WORLD CONGRESS OF ETHNIC RELIGIONS ,στη Βίλνα της Λιθουανίας 20 έως 24 Ιουνίου! 1998), στο οποίο οι Έλληνες παγανιστές διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο, εξαίρεται ο ρόλος των ειδωλολατρικών θρησκειών ως φορέων υψηλής πολιτισμικής αξίας! «Οι αληθινές αυτόχθονες θρησκείες μπορούν να μας προσφέρουν φιλότητα και σεβασμό προς όλα όσα βλέπουμε και αισθανόμαστε γύρω μας, καθώς και ανοχή προς όλες τις μορφές λατρείας που προάγουν την συναισθηματική ειλικρίνεια, την καθαρότητα των σκέψεων και την ευγενή σχέση της κάθε στιγμή της ζωής μας προς παν ό,τι υπάρχει και ζει. Ας είμαστε λοιπόν υπερήφανοι» για της αναγεννηθείσες Εθνικές μας θρησκείες και για την ιδιαίτερη οικουμενικότητα μας που παροτρύνει τους ανθρώπους να μην παραμένουν άλλο κλεισμένοι μέσα στα τείχη μίσους και φθόνου εναντίον εκείνων που βρίσκονται εκτός των συγκεκριμένων τειχών. Ας σπάσουμε όλα αυτά τα τείχη διευρύνοντας τον οπτικό ορίζοντα και την θέαση του ανθρωπίνου είδους»
Κατά τους «αρχαιολάτρες» με την εμφάνιση του ο Χριστιανισμός και κατέστρεψε… τους λαμπρούς πολιτισμούς αυτών των λαών!     Απώτερος και υψηλός σκοπός των «αρχαιολατρών» είναι η αναβίωση της αρχαιοελληνικής ειδωλολατρικής θρησκείας και μάλιστα στη λαϊκή παγανιστική της μορφή! Την αποκαλούν «πατρώα θρησκεία», όμως, όπως είπαμε, η μακραίωνη εξελισσόμενη αρχαιοελληνική θρησκεία ουδέποτε είχε σταθερή και ενιαία μορφή για όλους τους Έλληνες. Κατά βάση θέλουν να αναβιώσουν τη θρησκεία του δωδεκαθέου. Κατακρίνουν δε το δίλημμα μεταξύ μονοθεϊσμού και πολυθεϊσμού, αποδίδοντας το στην «σκοτεινή» προπαγάνδα των ιουδαιοχριστιανών και των ισλαμιστών. Ο μονοθεϊσμός γι’ αυτούς αντιπροσωπεύει την απόλυτη εξάρτηση, τη δουλικότητα στο ένα απόκοσμο όν. Αντίθετα ο πολυθεϊσμός αντιπροσωπεύει την αντίληψη της ελευθερίας του λάτρη!
Πιστοί απόλυτα στις νεοεποχίτικες αρχές τους διατυμπανίζουν το βασικό δόγμα της «Νέας Εποχής», ότι «όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο θεό» (περ. Διάλογος, Ιανουάριος – Μάρτιος 1999, σελ. 11). Ένας από αυτούς είναι και ο νεοπαγανισμός.      Και με τον ελληνικό νεοπαγανισμό επιδιώκεται η συγχώνευση όλων των θρησκειών του κόσμου σε μια τερατώδη παν-θρησκεία, (βλ. Αρσενίου Βλιαγκόφτη Το Πανθρησκειακό Όραμα (Εφιάλτης) της Νέας Εποχής, περ. Διάλογος Ιανουάριος – Μάρτιος 1999, σελ. 11). Βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα θρησκευτικό συγκρητισμό που είναι «η μεγαλύτερη πλάνη της εποχής μας, ο μεγαλύτερος και ισχυρότερος πειρασμός» (Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου, Εφ. Ορθόδοξος Τύπος, φ. 1445, 8-2-2002). Για να επιτευχθεί όμως αυτό είναι ανάγκη να φθαρούν οι μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες και ιδιαίτερα ο Χριστιανισμός. Ένα αποτελεσματικό όπλο με το οποίο μπορούν να πληγούν αυτές και ιδιαίτερα οι μεγάλες υπερεθνικές θρησκείες ο Χριστιανισμός και το Ισλάμ, είναι η αναβίωση των εθνικών παγανιστικών θρησκειών. Οι ίδιοι οι άνθρωποι του διεθνισμού και της παγκοσμιοποίησης έριξαν το σύνθημα για την επιστροφή στην εθνικιστική θρησκευτικότητα, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι δόλιοι σκοποί τους. Γι` αυτό και προβάλλεται τεχνηέντως το σύνθημα της «επιστροφής στις ρίζες» με την διαγραφή της ιστορικής περιόδου του χριστιανισμού και την άμεση αναγωγή στην αρχαία ειδωλολατρία, τον σατανισμό, τους αρχαίους γερμανικούς ή ελληνικούς ή άλλους θεούς, κ.λπ.     Οι Έλληνες, κατ’ αυτούς, οφείλουμε να απαρνηθούμε τα «ξένα θρησκευτικά μορφώματα» και να εκφραστούμε! μέσω της «πατρώας θρησκείας μας», ώστε μέσω αυτής να ικανοποιήσουμε τις ευγενείς θρησκευτικές μας ανάγκες και να ξαναδημιουργήσουμε πολιτισμό! Ο Χριστιανισμός κατ’ αυτούς δεν ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων με τον αυστηρό καταπιεστικό χαρακτήρα του, σε αντίθεση με την «πατρώα θρησκεία», η οποία είναι θρησκεία της χαράς, του κεφιού, του έρωτα και της αισιοδοξίας.     Κάνουν προσπάθειες να αποδείξουν πως ο αρχαιοελληνικός παγανισμός δεν έσβησε ποτέ από την ελληνική ψυχή στην χώρα μας, παρ’ όλες τις «θηριώδεις διώξεις» του Χριστιανισμού, θεωρούν τους κατοίκους των απομακρυσμένων περιοχών, οι οποίοι διατήρησαν τον παγανισμό για κάποιους αιώνες «ήρωες και μάρτυρες του ελληνισμού», παραβλέποντας το αδιάψευστο γεγονός ότι η εμμονή τους στην ειδωλολατρία έγινε μόνο εξαιτίας της αμάθειας τους! «Βλέπουν» στα διάφορα κοινωνικά επαναστατικά κινήματα, κατά τους βυζαντινούς χρόνους, την «αέναη πάλη μεταξύ ελλήνων και χριστιανών»!     Κάθε λαϊκή εκδήλωση, που έχει τις ρίζες της στο προ χριστιανικό παρελθόν θεωρείται από τους νεοπαγανιστές «απόδειξη» ότι η «πατρώα θρησκεία ζει στην ελληνική ψυχή. Κάθε λαϊκή εκδήλωση, που έχει τις ρίζες , του στο προχριστιανικό παρελθόν θεωρείται από τους νεοπαγανιστές «απόδειξη» ότι η «πατρώα θρησκεία ζει στην ελληνική ψυχή» .     Γι αυτό κάνουν ότι μπορούν για να διατηρήσουν, να προβάλλουν και να προάγουν αυτές τις εκδηλώσεις. Ως η κυριότερη μορφή επιβίωσης αρχαιοελληνικού παγανισμού και ως «επιβίωση της λατρείας του Διονύσου» θεωρούνται τα σύγχρονα καρναβαλικά δρώμενα. Άλλη παρόμοια εκδήλωση τα αναστενάρια, θεωρούνται ως αναβίωση της αρχαίας θρακικής οργιαστικής θρησκείας. Επίσης τα «κουρμπάνια», οι Θυσίες ζώων, που γίνονται σε κάποιες περιοχές της Ελλάδος σε πανηγύρεις χριστιανικών εορτών, τα διάφορα έθιμα των μεγάλων χριστιανικών εορτών, τα κάλαντα, οι φωτιές του Αϊ Γιαννιού και άλλα λαϊκά δρώμενα είναι κατά τους νεοπαγανιστές η «επιβίωση της πατρώας θρησκείας στο λαό μας».     Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι μετριοπαθείς «αρχαιολάτρες», οι οποίοι δείχνουν ότι σέβονται ή τουλάχιστον ανέχονται την Ορθοδοξία, γιατί αυτή έχει δήθεν ελληνικές καταβολές. Δείχνουν επίσης ότι σέβονται το πρόσωπο του Χριστού, όμως υπό προϋποθέσεις. Πρώτα απ’ όλα επιχειρούν άκομψα να τον παρουσιάσουν ως… Έλληνα. αναμασούν κάποιες τετριμμένες απόψεις του παρελθόντος, κυρίως ναζιστικές αντιλήψεις της εποχής του Χίτλερ, ότι δήθεν ως Γαλιλαίος, κάτοικος της «Γαλιλαίος των Εθνών» ήταν εθνικής καταγωγής, δηλαδή Έλληνας. Μερικοί μάλιστα φτάνουν στο σημείο να συμμερίζονται την ανόητη ιουδαϊκή ταλμουδική συκοφαντία, ότι δήθεν ο Ιησούς υπήρξε γιος κάποιου Έλληνα στρατιώτη ονόματι… Πανδήρα! Κάποιοι συνδυάζουν το όνομα Ιησούς με το όνομα Ιάσων. Άλλοι τον ταυτίζουν με τον περιβόητο απατεώνα μάγο της εποχής Απολλώνιο Τυανέα (περ. GO, 19-8-97, σελ. 29)! Άλλοι πάλι τον ταυτίζουν με τον… Διόνυσο, ξεχνώντας πως η υπέροχη θεία προσωπικότητα του Χριστού δεν έχει κανένα κοινό σημείο με τον πορνικό και μέθυσο ψευτοθεό! Υπάρχουν και εκείνοι που του δίνουν… μια θέση στον Όλυμπο, ονομάζοντας τον 13ο ολύμπιο θεό (περ. Διάλογος, 17/1999, σελ. 8)!
    Όλοι αυτοί πάντως απαιτούν εξοβελισμό της Παλαιάς Διαθήκης, διότι όπως ισχυρίζονται το βιβλίο αυτό είναι η ιστορία του εβραϊκού λαού και είναι γεμάτο από ανθελληνικές προτροπές και ανηθικότητες! Μάλιστα προειδοποιούν πως αν δεν αποβληθεί η Παλαιά Διαθήκη από την Εκκλησία και αν δεν ξεκαθαρίσει η Εκκλησία τη θέση της από τον Ιουδαϊσμό θα… πάψουν να είναι χριστιανοί! Πέρα από τον απαράδεκτο ρατσισμό, που εκφράζουν έτσι για τον εβραϊκό λαό, φαίνεται ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν παχυλή ή ηθελημένη άγνοια για τη θέση της Παλαιάς Διαθήκης στη ζωή της Εκκλησίας.     Η θέση της Εκκλησίας έναντι της Παλαιάς Διαθήκης είναι ξεκαθαρισμένη από τα πρώτα κιόλας χριστιανικά χρόνια. Δεν ενδιαφέρει την Εκκλησία μας η ιστορία του συγκεκριμένου λαού. Την ενδιαφέρει η ιστορία της προετοιμασίας του ανθρωπίνου γένους να δεχτεί την εν Χριστώ απολύτρωση. Αυτός είναι ο ρόλος του ιερού αυτού βιβλίου, η προετοιμασία του μυστηρίου της θείας Οικονομίας. Η Παλαιά Διαθήκη είναι από τα πλέον ρεαλιστικά βιβλία του ανθρωπίνου πνεύματος, η οποία αποτυπώνει επακριβώς την προχριστιανική κακοδαιμονία της ανθρώπινης κοινωνίας.

Απόσπασμα από το ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ (Η απειλή από το παρελθόν), εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 2002,σελ.42.

    Οι τρόποι δράσης αυτών των οργανώσεων για την άγρευση οπαδών είναι ποικίλοι. Εκτός από τα δεκάδες περιοδικά, τα οποία είναι ο κυριότερος δίαυλος προώθησης των δοξασιών τους, χρησιμοποιούν κατά κόρον την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Επίσης, εκτός από τις μόνιμες δικές τους «αρχαιολατρικές» εκπομπές σε συγκεκριμένους τηλεοπτικούς σταθμούς, σπεύδουν και σε έκτακτες άλλες εκπομπές για να ασκήσουν την προπαγάνδα τους. Ένας τρόπος προσηλυτισμού είναι και η σύσταση λεσχών διαλέξεων «πολιτισμικών και επιστημονικών θεμάτων», οι οποίες είναι ουσιαστικά κέντρα προσηλυτισμού στις «αρχαιολατρικές» οργανώσεις τους, όπως και οι διάφορες «σχολές» διδασκαλίας αρχαίων ελληνικών, Άγρευση οπαδών γίνεται επίσης και μέσω της διοργάνωσης εκδρομών σε αρχαιολογικούς χώρους του εσωτερικού και του εξωτερικού. Εκεί «ειδικοί αρχαιολάτρες» μυούν τους ανυποψίαστους εκδρομείς στην «πατρώα θρησκεία», δηλαδή τον παγανισμό. Επισεις με διάφορες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις από συγκεκριμένες «αρχαιολατρικές ομάδες» προωθείται συγκαλυμμένη προσπάθεια των νεοπαγανιστών.     Άλλοι τρόποι είναι ο εκδοτικός οργασμός. Εκατοντάδες τόμοι βιβλίων με αρχαιολατρικό περιεχόμενο εκδίδονται και προωθούν τις παγανιστικές ιδέες. Πληθώρα αγνώστων συγγραφέων συγγράφουν βιβλία με απίθανα θέματα με στόχο να προβάλλουν ιδιαζόντως το αρχαιοελληνικό παρελθόν. Προκειμένου δε να πετύχουν το στόχο τους φτάνουν σε ανεπίτρεπτες υπερβολές, ανακρίβειες και ψεύδη.     Ένας ακόμη τρόπος προώθησης των ιδεών τους είναι το διαδίκτυο. Δεκάδες ιστοσελίδες συγκεκριμένων ελληνικών «αρχαιολατρικών» οργανώσεων «ταξιδεύουν» σε όλο τον κόσμο, αλλά και πληθώρα ιστοσελίδων ξένων παγανιστικών οργανώσεων από όλο τον κόσμο έχουν κατακλύσει το διεθνές δίκτυο. Αναφέρουμε για παράδειγμα το Αμερικανικό Παγανιστικό Μορφωτικό Δίκτυο «PAGAN EDUCATIONAL NETWORK » και την Βρετανική Παγανιστική Ομοσπονδία «THE PAGAN FEDERATION».     Ακόμα και το… φαγητό «επιστρατεύεται». Πολλοί «αρχαιολάτρες» εστιάτορες διαφημίζουν ότι «ανακάλυψαν την αρχαιοελληνική κουζίνα». Υποτίθεται ότι βρήκαν τις συνταγές μαγειρικής των αρχαίων Ελλήνων και δημιουργούν ατμόσφαιρα αρχαιοελληνικών συμποσίων, όπου οι συνδαιτυμόνες ντύνονται χλαμύδες και τρώγουν με τα χέρια όπως οι αρχαίοι! Ενώ παράλληλα κάποιοι τους σερβίρουν και την παγανιστική θρησκεία!
Οι περισσότερες από αυτές τις «αρχαιολατρικές» ομάδες οργανώθηκαν σε συνομοσπονδία. Έχουν συστήσει επίσης και την «εκκλησία» τους, τη «Μεγάλη Εθνική Εκκλησία των Ελλήνων», δηλαδή τη σύγχρονη ελληνική παγανιστική θρησκεία! Επισκέπτονται αρχαιολογικούς χώρους στους οποίους τελούν λατρευτικές τελετές και απευθύνουν προσευχές και ύμνους στους ανύπαρκτους θεούς και κάνουν σπονδές. Ζητούν επιμόνως από το Υπουργείο Παιδείας να τους αναγνωρίσει ως γνωστή θρησκεία. Απαιτούν επίσης από την Πολιτεία να τους παραδώσει τους αρχαιολογικούς χώρους για να αναστηλώσουν τους αρχαίους ναούς και να τελούν σ’ αυτούς την λατρεία τους. Ακόμα και στην Ακρόπολη των Αθηνών ζητούν να στήσουν βωμούς και να την μετατρέψουν σε κύριο χώρο παγανιστικής λατρείας!     Ο Όλυμπος και άλλες ορεινές τοποθεσίες έχουν γίνει κέντρο των δραστηριοτήτων τους. Το 1984 ίδρυσαν στον Όλυμπο πνευματικό κέντρο, με σκοπό τη μελέτη και αναβίωση του αρχαιοελληνικού παρελθόντος και κυρίως της θρησκείας του δωδεκαθέου. Συγκεντρώνονται εκεί οι πιστοί του παγανισμού από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, σε τακτά χρονικά διαστήματα, για να προσευχηθούν στους ολύμπιους ψευτοθεούς και να ανταλλάξουν απόψεις. Οραματίζονται να κτίσουν στις παρυφές του «ιερού» βουνού ολόκληρη παγανιστική πολιτεία, στην οποία θα υπάρχουν φιλοσοφικές σχολές, μουσεία, βιβλιοθήκες, βωμοί, μαντεία, θέατρα κ.λπ. με κέντρο τον ναό του Ολυμπίου Διός, ως «Ιθάκη της παγκόσμιας συμφιλίωσης» (περ. Ουτοπία, τ. 5, Νοέμβριος 1989)!     Τέλος, αναβίωσαν και εορτάζουν αρχαιοελληνικές εορτές σε όλη τη χώρα, καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, όπως τα «Πυρφόρεια», τα «θέσμεια», τα «Παναθήναια», τα «Διονύσια» κ.λπ. Επίσης έχουν καθιερώσει το παγανιστικό «βάπτισμα», το «γάμο», την «κηδεία» την «καθιέρωση οίκου» κ.λπ. (περ. Διάλογος, Ιανουάριος – Μάρτιος 1999, σελ. 11)

Απόσπασμα από το ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ (Η απειλή από το παρελθόν), εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 2002,σελ.32.

Τίθεται το ερώτημα αν ο νεοπαγανισμός είναι ειδωλολατρία. Οι «αρχαιολάτρες» νεοπαγανιστές προσπαθούν να πείσουν ότι η θρησκεία τους δεν είναι ειδωλολατρική. Μάλιστα συχνά διαμαρτύρονται όταν κάποιοι τους αποκαλούν ειδωλολάτρες. Ο νεοπαγανισμός όμως έχει πάμπολλα στοιχεία, τα οποία μπορούν να τον χαρακτηρίσουν ως ειδωλολατρία. Οι σύγχρονοι παγανιστές επιχειρώντας να νεκραναστήσουν την «πατρώα θρησκεία» μαζί με όλες τις απαράδεκτες δοξασίες και τα λαϊκά δρώμενα (π.χ. ζωοθυσίες, μαντείες, διονυσιασμοί, κ.λ.π.) δίνουν, σαφέστατα, χαρακτήρα ειδωλολατρικό στην νεοπαγανιστική τους πίστη.
Ειδωλολατρία είναι η θεώρηση αψύχων αντικειμένων ως θεοτήτων και η λατρεία αυτών (Φετιχισμός), καθώς και εμψύχων όντων του φυσικού κόσμου (Τοτεμισμός). Με την ευρύτερη έννοια ειδωλολατρία είναι επίσης κάθε αυθαίρετη υποκειμενική αντίληψη για την υψηλή έννοια του θείου, όπως για παράδειγμα ο ανθρωπομορφισμός. Μελετώντας λοιπόν τις πολυποίκιλες νεο-παγανιστικές δοξασίες διαπιστώνουμε όπ αυτές έχουν πλούσιο το ειδωλολατρικό στοιχείο.     Η κυριαρχική πίστη όλων των αρχαιολατρικών ομάδων περί «θεότητας της Φύσεως» και ιδιαίτερα της γης και η απόδοση λατρείας σε αυτή είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα φετιχισμού. Η παλαιότερη αλλά και η σύγχρονη επιστήμη αποφάνθηκε ότι η γη, ο ήλιος, τα άστρα, τα ουράνια σώματα και κάθε τι υλικό αντικείμενο δεν έχουν αφ’ εαυτών ζωή, ενσυνείδητη ύπαρξη. Αυτό είναι δεδομένο. Ο ήλιος δεν είναι ο Φοίβος, και η σελήνη η Άρτεμις ή η Εκάτη, όπως πίστευαν οι αρχαίοι και προσεύχονταν και θυσίαζαν σε αυτά, αλλά σαφέστατα υλικές μάζες, που διέπονται από συγκεκριμένους φυσικούς νόμους. Ο εορτασμός λοιπόν των ηλιοστασίων και των πανσελήνων από τούς νεοπαγανιστές ως να είναι ζωντανές υπάρξεις τα ουράνια αυτά υλικά σώματα και να ζητούν τιμές και λατρείες γι’ αυτά, πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί, εκτός από ειδωλολατρικός φετιχισμός; Η γη μας έχει εξερευνηθεί σε μεγάλο βαθμό από την σύγχρονη επιστήμη και γνωρίζουμε, σχετικά, την υλική σύσταση της και τους φυσικούς νόμους που τη διέπουν. Γνωρίζουμε πια πως τα διάφορα φυσικά φαινόμενα δεν είναι «θεϊκές» ενέργειες. Τα κύματα της θάλασσας δεν τα προκαλεί ο Ποσειδών, αλλά οι μετεωρολογικές φυσικές διεργασίες. Τα ηφαίστεια και τους σεισμούς δεν τα προκαλούν οι θαμμένοι Τιτάνες, αλλά οι υπόγειες τεκτονικές διεργασίες. Οι άνεμοι δεν προκαλούνται από το φύσημα του Αιόλου, αλλά από τη διαφορά πίεσης της ατμόσφαιρας κ.λπ. Η αντίληψη των νεοπαγανιστών ότι η γη είναι ζωντανή ύπαρξη ενσυνείδητη, η μεγάλη θεά, η οποία γέννησε τους θεούς και τους ανθρώπους, κρίνεται εκτός από φαιδρή και παιδαριώδης, σαφώς πρωτόγονη ειδωλολατρική πίστη.     Οι νεοπαγανιστές πιστεύουν ότι οι θεοί της « θρησκείας» είναι φυσικές ή συμπαντικές δυνάμεις. Οι φυσικές δυνάμεις όμως είναι συγκεκριμένες, όπως η παγκόσμια έλξη, ο ηλεκτρισμός, η πυρηνική δύναμη, κ.λπ. Η μοντέρνα φυσική επιστήμη αποφάνθηκε πως οι φυσικές δυνάμεις δεν είναι τίποτε άλλο παρά συσχέτιση της ύλης. Ο μαγνητισμός για παράδειγμα είναι διαταραχή ισορροπίας ηλεκτρονίων, η βαρύτητα είναι η αμοιβαία φυσική έλξη που ασκούν τα υλικά σώματα κ.λπ. Επομένως το να θεωρούν αυτές τις φυσικές δυνάμεις οι νεοπαγανιστές ως θεούς, να τους λατρεύουν και να τους επικαλούνται σαν να είναι ζωντανές υπάρξεις, εκτός από ανοησία και αντιεπιστημονική θεώρηση, είναι κραυγαλέα ειδωλολατρία!     Οι ψευτοθεοί των νεοπαγανιστών «είναι είδωλα, διότι είτε ως ιδέες και έννοιες εκλαμβάνονται, είτε ως λατρευόμενες φυσικές δυνάμεις και ενέργειες, είτε ως οντότητες ή εξελιγμένοι και θεοποιηθέντες άνθρωποι, είτε ως σύμβολα και ηθικοπλαστικά μορφώματα χωρίς οντολογική ύπαρξη, είναι έργα χειρών ανθρώπων, κατασκευάσματα της ανθρώπινης διανοίας, θεοί καθ ‘ομοίωσιν ανθρώπων πλασθέντες» (π. Κυριακού Τσουρού, Εισήγηση στην ΙΓ’ Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη). Ο αείμνηστος καθηγητής και φιλόσοφος Ν. Λούβαρις είχε δώσει επίσης τον εξής ορισμό της ειδωλολατρίας: «Κατά την ευρύτατη της λέξεως σημασία ειδωλολατρία ειναι πάν είδος λατρείας, εφόσον δεν αναφέρεται εις τον ένα θεό, τον αληθινό και δι’ ειδικής τινός αποκαλύψεων γνώριμο εις τους ανθρώπους» (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Φοίνιξ, τόμ. θ’, σελ. 735).     Όμως και η αντίληψη ότι οι θεοί της «πατρώας θρησκείας» είναι αρχέτυπα και ιδέες μπορεί να θεωρηθεί ένα είδος «ήπιας» ειδωλολατρίας, διότι και πάλι είναι αυθαίρετες υποκειμενικές νοηματικές συλλήψεις, ανύπαρκτα όντα, πλάσματα ευφάνταστων ανθρώπων, τα οποία δεν έχουν δώσει κανένα απτό σημείο της ύπαρξης τους.
Αλλά υπάρχει και μία άλλη σημαντική πτυχή της νέο παγανιστικής αντίληψης για τους θεούς. Αν οι θεοί είναι «προϊόντα» της φύσεως και όχι αιώνια αυθύπαρκτα όντα (βασική έννοια που καθορίζει το θείον), δημιουργημένα και όχι δημιουργοί του κόσμου και αμέτοχα της κοσμικής διεργασίας, τότε ποια είναι η θέση τους στον κόσμο και ο λόγος ύπαρξης τους; Η «θεά» Φύση, η οποία υποτίθεται ότι δημιούργησε τις φυσικές δυνάμεις, για ποιο λόγο να τις ταυτίσει με τους θεούς, τους οποίους επίσης αυτή δημιούργησε;     Υπάρχουν και άλλα στοιχεία, τα οποία προδίδουν ιόν ειδωλολατρικό χαρακτήρα του νεοπαγανισμού. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά τη θεώρηση και τη θέση των αγαλμάτων στην παγανιστική λατρεία τους. Η λειτουργία του αγάλματος δεν είναι απλά εικονική, όπως λειτουργούσε στην αρχαία Ελλάδα και βέβαια στον Χριστιανισμό, όπου αυτό χρησιμοποιείται. Σύμφωνα με ομολογία κορυφαίου νεοπαγανιστή «λατρεύομεν ενώπιον ενός αγάλματος ή προτομής θεού, ουχί εικόνος, διότι πρωτίστως αποδίδεται τιμή εις την ύλη» (περ. Τρίτο Μάτι, Καλοκαίρι 2001, σελ. 68)! Πολλοί από τους νεοπαγανιστές πιστεύουν ότι το «θείον» βρίσκεται εγκλωβισμένο μέσα στο άγαλμα. Ο εγκλωβισμός της θεότητας στο άγαλμα γίνεται με ειδική τελετή την «Καθιέρωσιν» (Διιπετές 4/93, 21)!     «Δεν παύει ποτέ η αρχαία ελληνική θρησκεία να είναι ειδωλολατρία», τονίζει ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, «έστω και όχι στην παχυλή μορφή άλλων ανατολικών θρησκειών, αφού οι θεοί της δεν είναι μόνο κατασκευάσματα της ευρετική – είναι γεγονός- φαντασίας των προγόνων μας ή μεταφορά στις διάφορες ελληνικές θεότητες στοιχείων της ανθρώπινης χαρακτηρολογίας και πραγματικότητας. Είναι έτσι ειδωλολατρία ειδικού τύπου»!
Εξ άλλου, και αυτή η ύπαρξη της πολυθεΐας προσδίδει στα νεοειδωλολατρικά κινήματα τον χαρακτήρα της ειδωλολατρίας, όπως πολύ εύστοχα σημειώνει ο Μ. Αθανάσιος στο περίφημο έργο του «Κατά ειδώλων».
Σε κάθε περίπτωση, η νεοπαγανιστική πίστη είναι η «θεολογία» της Νέας Εποχής, η οποία με τη σειρά της υιοθέτησε την ειδωλολατρία της θεοσοφίας! Είναι οι αρχές της νέας εφιαλτικής παν-θρησκείας, η οποία κυοφορείται από τους σκοτεινούς κύκλους της Νέας Εποχής και η οποία επιδιώκει να γίνει η μόνη θρησκεία του κόσμου!!     Συμπερασματικά πρέπει να πούμε, ότι ο παγανισμοί είναι κατά βάση λατρεία της Φύσεως. Η διδασκαλία του παγανισμού έχει αυστηρά πανθεϊστικό χαρακτήρα. Οι φανταστικές Θεότητες του ελληνικού νεοπαγανισμού είναι φυσικές δυνάμεις ή οντότητες της φύσεως. Οι ίδιοι διατυμπανίζουν πως είναι οι πιο θερμοί οικολόγοι και ότι μόνο αυτοί ενδιαφέρονται για τη σωτηρία του πλανήτη διότι θεωρούν την φύση θεία και τη λατρεύουν (πρβλ. Διακήρυξη του Παγκοσμίου Συνεδρίου Εθνικών θρησκειών). Έτσι οι «αρχαιολάτρες» εφεύραν, οργάνωσαν και εορτάζουν διάφορες παγανιστικές εορτές, που έχουν ως σκοπό την εδραίωση λατρείας της φύσεως.
Εορτάζουν με έμφαση τα ηλιοστάσια και τις πανσελήνους. Τις ημέρες αυτές ντύνονται περίεργα και βγαίνουν στην ύπαιθροί κατά ομάδες για να λατρέψουν τις φυσικές κινήσεις των! ουράνιων σωμάτων. Αναπέμπουν ύμνους στη θεά Εκάτη, η οποία ταυτίζεται με τη σφαίρα της σελήνης, και προσεύχονται στον ήλιο, όπως έκανε και ο Ιουλιανός καθημερινά, λες και τους ακούει η τεράστια πυρακτωμένη μάζα του! Το κακό όμως είναι ότι τις παράλογες αυτές φυσιολατρικές τους δραστηριότητες επιδιώκουν να της επιβάλουν και στους μη παγανιστές, ακόμα και στους χριστιανούς. Τα τελευταία χρόνια διάφοροι μαζικοί φορείς εορτάζουν την πανσέληνο, ιδιαίτερα του Αυγούστου, γλεντώντας όλη τη νύχτα. Η οικολογική ευαισθησία πολλών ανυποψίαστων ανθρώπων γίνεται στόχος των νεοπαγανιστών. Στελέχη τους έχουν εισχωρήσει σε πολλές οργανώσεις, ως δήθεν οικολόγοι και από εκεί προωθούν τις θέσεις και τα σχέδια του νεοπαγανιστικού κινήματος.  

Το νεοπαγανιστικό κίνημα και η Νέα Εποχή Απόσπασμα από το ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ (Η απειλή από το παρελθόν), εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 2003,σελ.25.

Αξιόλογοι επιστήμονες και ερευνητές, έχουν αποδείξει περίτρανα πως το σύγχρονο νεοπαγανιστικό κίνημα είναι ξενόφερτο και απηχεί καθ’ ολοκληρίαν την σύγχρονη συγκρητιστική «θεολογία» της περιβόητης Νέας Εποχής. Οι θέσεις και η γενικότερη κοσμολογία του, όπως αποδεικνύονται από τα δημοσιεύματα στα διάφορα «αρχαιολατρικά» περιοδικά, απηχούν απόλυτα το ιδεολογικό πλέγμα των νεοεποχιτών [βλ. Α. Βλιαγκόφτη «Το Πανθρησκειακό Όραμα (Εφιάλτης) της Νέας Εποχής», περ. Διάλογος Ιανουάριος – Μάρτιος 1999, σελ. 11].

Για να καταλάβουμε τη φύση και τους στόχους του νεοπαγανιστικού κινήματος πρέπει να ανατρέξουμε στις καταβολές του. Ο νεοπαγανισμός δεν είναι επινόηση των τελευταίων χρόνων. Απλώς τελευταία έκανε τη δυναμική εμφάνιση του.

Τις καταβολές του νεοπαγανιστικού κινήματος βρίσκουμε στο γενικότερο πνεύμα και στις αρχές που επικράτησαν στον ευρωπαϊκό χώρο μετά ίο τέλος του Μεσαίωνα, κατά την Αναγέννηση και τους χρόνους του Διαφωτισμού. Η πραγματική αφετηρία του νεοπαγανιστικού κινήματος πρέπει να αναζητηθεί στο περιβόητο κίνημα της θεοσοφίας τον 19ο αιώνα. Στα 1875 ιδρύθηκε στην Αμερική η «Παγκόσμια θεοσοφική Εταιρεία» από την διαβόητη αποκρυφίστρια Έλενα Μπλαβάτσκυ, ως συστηματοποίηση όλων των παγανιστικών και αποκρυφιστικών δοξασιών του παρελθόντος. Η Μπλαβάτσκυ υπήρξε όχι μόνο θαυμάστρια του ειδωλολατρικού παρελθόντος, αλλά ολόκληρο το φιλοσοφικό – θεολογικό της σύστημα είναι υφασμένο πάνω στον ιστό των ορφικών κειμένων, των αρχαίων μυστηρίων και κυρίως της νεοπλατωνικής φιλοσοφίας. Η θεοσοφία είναι στηριγμένη κατά βάση στο Νεοπλατωνισμό και κυρίως στις αντιλήψεις του Πλωτίνου, του Ιαμβλίχου και άλλων θεουργών (Π. Τρεμπέλα, θεοσοφία Αθήναι 1988, σελ. 23). Το κίνημα της θεοσοφίας διαδόθηκε ταχύτατα σε ολόκληρο τον κόσμο και άρχισε να καλλιεργεί παντού τον αποκρυφισμό, τον εσωτερισμό και να ανασύρει από την αφάνεια τα διάφορα νεκρά ειδωλολατρικά θρησκεύματα (Π. Τρεμπέλα, όπου ανωτ. σελ. 85).

Η φύση της διδασκαλίας της θεοσοφίας είναι σαφώς πανθεϊστική. Ταυτίζει τον κόσμο με το θεό ή μάλλον ανάγει τον υλικό κόσμο σε θεό. Η διάδοχος της Μπλαβάτσκυ, Μπεζάντ, έγραψε πως κάθε ελαχιστομόριο της ύλης έχει ζωή!

Στην Ελλάδα η «Ελληνική θεοσοφική Εταιρεία» ιδρύθηκε το 1929 και άσκησε μεγάλη επίδραση στο πνευματικό κλίμα του περασμένου αιώνα. Είναι πολύ χαρακτηριστικό το γεγονός ότι οι πρόδρομοι του νεοπαγανιστικού κινήματος υπήρξαν οπαδοί και μέλη της Ελληνικής θεοσοφικής Εταιρείας και θιασώτες των θεοσοφικών ιδεών.

Η διεθνής και ελληνική πολιτική κατάσταση της περιόδου του μεσοπολέμου βοήθησε τα μέγιστα στη δημιουργία ευνοϊκού κλίματος για την ανάπτυξη αρχαιολατρικών και ειδωλολατρικών προϋποθέσεων. Η ναζιστική ιδεολογία, από βαθιά επίδραση της νιτσεϊκής σκέψεως, εκδηλώθηκε υπέρ της επιστροφής στα βάρβαρα αρχαία τευτονικά πρότυπα. Είναι γνωστός επίσης ο θαυμασμός του Χίτλερ για το αρχαιοελληνικό ιδεώδες και συγκεκριμένα για ίο στρατοκρατικό πολίτευμα της Σπάρτης. Οι χριστιανικές Εκκλησίες στη Γερμανία παραγκωνίστηκαν και τη θέση τους πήρε η «Μεγάλη Εθνική Εκκλησία της Γερμανίας» με την αναβίωση της αρχαίας ειδωλολατρικής θρησκείας των Τευτόνων! Είναι γνωστό ακόμα το πλήθος των παγανιστικών στοιχείων που περιέβαλλαν κάθε εκδήλωση του ναζιστικού κόμματος. Επίσης είναι γνωστός ο ρόλος των πολυπληθών αποκρυφιστών δίπλα στον παρανοϊκό δικτάτορα (βλ. Χ. Βασιλοπούλου, Το ξεσκέπασμα της θεοσοφίας, Αθήναι 1980, σελ. 72). Ο ιταλικός φασισμός επίσης είχε στραφεί προς το «ένδοξο» παρελθόν της αρχαίας Ρώμης, την οποία ο δικτάτορας Μουσολίνι ήθελε να αναβιώσει!     Η περί θεού, κόσμου και ανθρώπου πίστη του νεο-παγανιστικού κινήματος είναι ταυτόσημη με εκείνη της θεοσοφίας και της Νέας Εποχής. «Η εξάπλωση των κινημάτων αυτών, οφείλεται, εκτός των άλλων, και στον νεοεποχίτικο χαρακτήρα τους» (π. Κυριακός Τσουρος, εισήγηση στην ΙΓ’ Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη). «Διαφωνούν μεταξύ τους, για τη φύση των “θεών” τους, όμως συμφωνούν στις δυο βασικές αρχές της “Νέας Εποχής”: στην περί θεού και κόσμου έννοια και στην περί καλού και κακού αντίληψη τους».

Ο θεός των «αρχαιολατρών», όπως και των νεοεποχιτών, δεν είναι ο προσωπικός θεός του Χριστιανισμού ή και των άλλων μονοθεϊστικών θρησκειών. Ταυτίζονται απόλυτα με τους νεοεποχίτες, σύμφωνα με τους οποίους ο θεός δεν εκλαμβάνεται ως πρόσωπο, αλλά ταυτίζεται με την «ψυχή Ολότητα» ή το «Παγκόσμιο ή Συμπαντικό Πνεύμα» (Διάλογος, 18/99,8). Οι πολυπληθείς θεότητες των νεοπαγανιστών είναι ενδοκοσμικές οντότητες, ομοούσιες με τον κόσμο, από τον οποίο γεννήθηκαν και σε αυτόν οφείλουν την ύπαρξη τους. Μαζί με το σύμπαν, και τη φύση συναποτελούν το «Όλον», «Εν το Παν». Ταυτίζονται με το σύμπαν, με τις «κοσμικές ή συμπαντικές δυνάμεις» ή τις «φυσικές δυνάμεις». Στην καλύτερη περίπτωση είναι «οντότητες» ή «ατομικότητες» με συγκεχυμένη και νεφελώδη έννοια ή και «άνθρωποι εξελιχθέντες» σε «θεούς» κατόπιν διαδοχικών μετενσαρκώσεων! Για κάποιους ακραίους νεοπαγανιστές οι θεοί είναι εξωγήινοι, οι οποίοι βρίσκονται σε κοντινό άστρο και περιμένουν να τους καλέσουν οι άνθρωποι να επανέλθουν στη γη!

Για τους νεοπαγανιστές, όπως και για τους θεοσοφιστές και τους νεοεποχίτες δεν υπάρχει εξωκοσμικό ον -θεός (βλ. Π. Τρεμπέλα θεοσοφία, Αθήναι 1988, σελ. 27). Πέρα από την «κτιστή» πραγματικότητα δεν υφίσταται «άκτιστη» ουσία. Κατ’ αυτούς ουσιαστικός θεός είναι ο υλικός κόσμος, μέσα από τον οποίο αναδύθηκαν οι «θεοί». Ο πανθεϊσμός του κινήματος της θεοσοφίας και της Νέας Εποχής είναι εμφανής και δόγμα πίστεως! «Η Εθνική θρησκεία διατείνεται ότι ολόκληρο το Σύμπαν είναι έμψυχο και θεϊκό. Οι θεοί γεννιούνται και βρίσκουν την αναγνώριση του5 μόνο εντός του Κόσμου και δια του Κόσμου» (περ. «Απολλώνειον Φως», όπου ανωτ. σελ. Ι «Ο κόσμος [είναι) αιώνιος και αγέννητος, αΐδιος, άνευ αρχής ή τέλους, αυτογέννητος και αυτοπάτωρ, κύριοί και τροφεύς του εαυτού του» (Η Ελληνική κοσμοθέασις Αθ. 1997, σελ. 15). Αποδίδονται στον υλικό κόσμο θεϊκές ιδιότητες! Σε άλλο περιοδικό διαβάζουμε: «Ουδέν άλλο τι και άλλότριον του κόσμου υπάρχει· πάσα οντολογική κατηγορία και τάξις, από αυτήν των θεών εαυτήν την ανόργανων μορφών της ύλης, υφίσταται εντός αυτού, θεός εξωσυμπαντικός και δημιουργός, ή δυνάμεις, άγαθαί ή κακαί, εκτός της όλης κοσμικής νομοτέλειας δεν υφίστανται» (Τρ. Ολυμπίου, Μέλλον – Ελληνισμός ή Όλεθρος, Λιτόχωρο 2000, σελ. 341). Σε άλλο «αρχαιολατρικό» περιοδικό διαβάζουμε: «Οι θεοί είναι αδέλφια μας, παιδιά της ίδιας Μητέρας, της Δημιουργού του κόσμου Φύσεως» (περ. Απολλώνειον Φως, Ιανουάριος – Φεβρουάριος 1998, σελ. 24)!

Όσον αφορά τη φύση των «θεών» οι διάφορες «αρχαιολατρικές» ομάδες όχι μόνο δε συμφωνούν, αλλά και ερίζουν έντονα μεταξύ τους (Ελλ. Πάνθεον, 12/01,7). Αντλούν ορισμένα στοιχεία από την Ελληνική μυθολογία, τα οποία ερμηνεύουν κατά το δοκούν. Αυτό έχει ως συνέπεια να υπάρχει στο «αρχαιολατρικό» κίνημα ένας πραγματικός «θεολογικός λαβύρινθος». Παρενθετικά παρατηρούμε ότι αυτό είναι μια από τις βασικέ; αδυναμίες του νεοπαγανισμού, ότι δεν υπάρχει ενιαία αντίληψη για το θείο. Οι κύριες αντιλήψεις για το θείο των Ελλήνων αρχαιολατρών καθορίζονται από τις ακόλουθες αρχές:

α) Εκείνες που αντιλαμβάνονται τους θεούς ως απρόσωπες φυσικές δυνάμεις ή ενέργειες.

β) Εκείνες που αντιλαμβάνονται τους θεούς «ως απλές συμβολικές υποδηλώσεις φυσικών ή ψυχικών τάσεων και αρχετύπων» ή ως ιδέες.

γ) Εκείνες που αντιλαμβάνονται τους θεούς ως πραγματικές οντότητες υλικό ψυχικές που προήλθαν από την μετεξέλιξη, δια σειράς μετεμψυχώσεων, κανονικών ανθρώπων.

δ) Υπάρχουν βεβαίως και εκείνοι που θεωρούν τους θεούς ως εξελιγμένους εξωγήινους επισκέπτες.

ε) Τέλος, υπάρχουν οι ομάδες που προσπαθούν να συμβιβάσουν τον μονοθεϊσμό με την πολυθεΐα, υποστηρίζοντας ότι και ο Χριστός ήταν Έλληνας ή ότι «ανήκε στους θεούς του Δωδεκαθέου» (Πρβλ. περ. «Άβατο», Ο Χριστός ήταν Έλληνας!, ι. 19, σελ. 75. π. Κυριάκος Τσουρός, Εισήγηση στην ΙΓ’ Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη).

Η υψηλή έννοια της ψυχής, σε αντίθεση με την αρχαιοελληνική αντίληψη, νοείται από τους νεοπαγανιστές ως «υλικά σωμάτια». Δηλαδή καθαρά νεοεποχίτικη αρχή!

Άλλο βασικό «δόγμα» του «αρχαιολατρικού» – νεοπαγανιστικού κινήματος, απόλυτα ταυτόσημο με εκείνο της Νέας Εποχής, είναι η απουσία διακρίσεως μεταξύ Καλού και Κακού από την διδασκαλία τους. Κατηγορούν μάλιστα το Χριστιανισμό, ότι δέχεται την έννοια του Καλού και του Κακού, εξαιτίας της πίστης του στον «απόκοσμο δικτάτορα εβραϊκό θεό Ιεχωβά», ο οποίος καταδυναστεύει τους οπαδούς του με «κώδικες δεοντολογίας»! Διάβολος, αμαρτία, πτώση, λύτρωση είναι έννοιες ασυμβίβαστες με το νεοπαγανιστικό κίνημα. Νεοπαγανιστής έγραψε πως «ο πολυθεϊσμός απελευθερώνει ιόν άνθρωπο απ’ οποιοδήποτε ηθικό νόμο» (περ. Ένα, 5-5-124)! «Δεν πιστεύουμε στην εβραιοχριστιανική Δυαδικότητα (σ. σ. Καλό -Κακό)», «η προσπάθεια μας είναι να ξεφύγουν για πάντα (οι Έλληνε5) από την διπολικότητα των εννοιών “Καλό” και “Κακό”» (Διιπετές. 6/94, 9-30)!

Ο άνθρωπος, κατ’ αυτούς, δεν είναι ούτε καλός ούτε κακός. Μπορεί να ενεργεί σύμφωνα με την συνείδηση του, την οποία κατευθύνει -υποτίθεται- η αόριστη και νεφελώδης «θεία Δίκη». Δεν έχει ανάγκη από καμιά σωτηρία, διότι αυτός είναι από μόνος του θεός (καθαρά θεοσοφική και νεοεποχίτικη διδασκαλία)! «Ο άνθρωπος», διατυμπανίζουν, «δεν αναγνωρίζει κανέναν ως Κύριο του. Ουδείς σωτήρας προορίζεται να τον σώσει. Αρκείται στην αυτοσωτηρία του με βάση τις προσωπικές του δυνάμεις» (περ. Απολλώνειον Φως, όπ. π., σελ. 1)! Αναμασούν την θεοσοφική αντίληψη ότι ο θεός υπάρχει χάρις στον άνθρωπο, ο θεός υπάρχει μόνο στην ανθρώπινη σκέψη! «Οι θεοί πλάθονται κατ’ εικόνα και ομοίωση του ανθρώπου και όχι το αντίστροφο, όπως διατείνονται οι υπέρμαχοι των ιουδαιογενών δογμάτων» (περ. Απολλώνειον Φως, Ιανουάριος – Φεβρουάριος 1998, σελ. 1)! «Κάθε άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να προβάλλει το Είναι του σε θεό» (περ. Διιπετές. 1/91,6)! Η έννοια του λυτρωτή θεωρείται ιουδαιοχριστιανική αντίληψη και φανερώνει την απόλυτη εξάρτηση του πιστού από τον απολυταρχικό Ιεχωβά.

Η ηθική, όπως βιώνεται στο Χριστιανισμό, είναι αδιανόητη στο νεοπαγανισμό. Οι ηθικές απαγορεύσεις ανήκουν στις καταπιεστικές, κατ’ αυτούς, μονοθεϊστικές θρησκείες και είναι ενταγμένες στο ευρύτερο σχέδιο υποδούλωσης των οπαδών τους. Οι παγανιστές έχοντας πρότυπα τους θεούς τους και μιμούμενοι τα έργα τους μπορούν να κάμουν ό,τι και εκείνοι. Σε «αρχαιολατρικό» ποίημα διαβάζουμε: «Οι θεοί μας είναι οι παιδαγωγοί μας»! Οι πράξεις λοιπόν των θεών, όποιες και αν είναι, είναι εξαγιασμένες και αξιομίμητες από τους ανθρώπους!

Δεν παραλείπουν οι νεοπαγανιστές να τονίζουν εμφαντικά, την «απελευθέρωση τους από τα χριστιανικά δεσμά» και ότι «απολαμβάνουν τώρα τη χαρά της ζωής μέσα από τη λατρεία της πατρώας θρησκείας»! Απολαμβάνουν τη χαρά του έρωτα, χωρίς περιορισμούς, που τους στέρησε ο «ανέραστος» Χριστιανισμός! Για αυτό και η συμμετοχή των νεοπαγανιστών στις καρναβαλικές εκδηλώσεις είναι καθολική, με αποκορύφωμα εκείνη του Τίρναβου. Καλούν τα μέλη τους να μεταβούν στο εν λόγω χωριό να «προσκυνήσουμε τον φαλλό και να κοινωνήσουμε στη διονυσιακή μέθη» (περ. Διιπετές, τ. 15, Ελαφηβολιών – Μάρτιος 1996, σελ. 29)!

Η απελευθέρωση από τα «ηθικά δεσμά» είναι νεοεποχίτικη αντίληψη, την οποία ακολουθούν πιστά οι Έλληνες νεοπαγανιστές. Βασικό σύνθημα της Νέας Εποχής είναι: «Καταρρίψτε τα ταμπού του παρελθόντος, ζήστε ελεύθερη ζωή, με σεξ, βία και μαγεία» (περ. Διάλογος τ. Ιανουάριος – Μάρτιος 1999, σελ. 11)! · Άλλο στοιχείο, που διέπει την κοσμολογία του νεο-παγανισμού, είναι η ιδιότυπη οικολογία μέσω της φυσιολατρίας. Όπως είπαμε η διδασκαλία του παγανισμού είναι απόλυτα πανθεϊστική, πιστή στο θεοσοφικό πανθεϊστικό δόγμα. «Είμαστε λάτρεις της Φύσεως» διακήρυξαν οι αντιπρόσωποι του Παγκοσμίου Συνεδρίου Εθνικών θρησκειών (W.C.E.R.) στη Βίλνα της Λιθουανίας στις 24-6-1998! Το θείο ταυτίζεται με τον κόσμο ή για να ακριβολογούμε, οι θεοί γεννήθηκαν από τον υλικό κόσμο. Ως υπέρτατη πρωταρχική θεότητα θεωρείται η θεά Γαία ή Ρέα, η Γη, η μητέρα πάντων των θεών και των ανθρώπων και η τροφός τους. Αυτή είναι κατά τους παγανιστές ζωντανή ύπαρξη, η οποία απαιτεί λατρεία (και αυτή είναι νεοεποχίτικη διδασκαλία). Θείες υπάρξεις επίσης θεωρούνται ο ήλιος και η σελήνη, όσο και αν αυτό θεωρείται γελοίο στην εποχή των διαστημικών ταξιδιών! Γι’ αυτό αποδίδουν τιμές και λατρεία τόσο στη γη, όσο και στον ήλιο και στη σελήνη. Απόδειξη αυτών είναι οι απανωτές παγανιστικές εορτές των ηλιοστασίων, των πανσελήνων και της νέας σελήνης! Σε παγανιστική ιστοσελίδα στο διαδίκτυο υπάρχει μακέτα ναού προς ανέγερση, αφιερωμένου στην Εκάτη, δηλαδή τη Σελήνη! Επαίρονται μάλιστα ότι η φυσιολατρία τους θα σώσει τη γη από την επερχόμενη οικολογική καταστροφή!

Άλλο βασικό χαρακτηριστικό του παγανισμού, ίο οποίο αποδεικνύει περίτρανα την ιδεολογική της εξάρτηση από τη θεοσοφία, τη Νέα Εποχή και το ευρύτερο παγκόσμιο αποκρυφιστικό φάσμα, είναι η πίστη στη μετενσάρκωση. Ο άνθρωπος, σύμφωνα με την διδασκαλία του περιβόητου αποκρυφιστή του 19ου αιώνα ALLAN KARDEC η οποία έγινε βασική αρχή όλων των νέο αποκρυφιστικών και νέο παγανιστικών συστημάτων, είναι δέσμιος του «Κάρμα» ή επί το ελληνικότερο της Μοίρας, στην θέληση της οποίας υπόκεινται ακόμα και οι θεοί. Από αυτή δεν μπορεί να ξεφύγει κανένας, διότι η πορεία του είναι προδιαγεγραμμένη. Μοναδική του διέξοδος είναι η διαδοχικές μετενσαρκώσεις του και τα στάδια «κάθαρσης», ώσπου να φτάσει σε «ανώτερα επίπεδα». Ορισμένες μάλιστα «αρχαιολατρικές» ομάδες, όπως αναφέραμε, πιστεύουν πως ακόμα και οι θεοί είναι εξελιγμένοι άνθρωποι μέσω διαδοχικών μετεμψυχώσεων ή μετενσαρκώσεων ή «μετενσωματώσεων». Βασικά ο άνθρωπος είναι «Θεός εν εξελίξει» (περ. Διάλογος τ. Ιανουάριος – Μάρτιος 1999, σελ. 11)!

Τα πνευματιστικά φαινόμενα επίσης και ο αποκρυφισμός είναι κοινή επιδίωξη των νεοπαγανιστών. Κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να προάγουν σύγχρονα πνευματιστικά φαινόμενα, ως «αδιάκοπη βίωση της εθνικής θρησκείας». Μέσα από τα περιοδικά τους και τις διάφορες δημόσιες συζητήσεις τους οι νεοπαγανιστές προβάλλουν με θέρμη διάφορα πνευματιστικά φαινόμενα,! Όπως για παράδειγμα τα αναστενάρια, τα οποία ήταν πράγματι μέρος της λατρείας της Περαίας Αρτέμιδος| (Στράβων 12,537 και Ευριπ. Βάκχες 300). Κάθε χρόνο γίνεται μια άνευ προηγουμένου προσπάθεια να συμμετάσχουν πάνδημα οι «αρχαιολάτρες» στα αναστενάρια της βόρειας Ελλάδος.

Τέλος, η μαντική είναι μέσα στις επιδιώξεις τους. Τα ωροσκόπια, η αστρολογία και οι άλλες «σύγχρονες τεχνικές μαντικής» είναι ενταγμένα στο γενικότερο σχέδιο εξάρτησης των ανθρώπων από την «ειμαρμένη» και την αναγωγή της μαντικής σε τρόπο ζωής! Μέσα στις άμεσες επιδιώξεις τους είναι και η ανέγερση μαντείων (ακόμα! και νεκρομαντείου), ως απαραίτητου στοιχείου άσκησης της παγανιστικής τους θρησκείας! Γνωστός «αρχαιολάτρης» αναφέρεται σε αρχαίες και σε νέες… εμφανίσεις του Ποσειδώνα στους ναυτικούς!

Απόσπασμα από το ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ (Η απειλή από το παρελθόν), εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 2003,σελ.21.   

    Όσο και αν διατείνονται οι «αρχαιολάτρες» ότι θέλουν να «αναστήσουν» τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό και μαζί την «πατρώα θρησκεία», οι ηγέτες τους ψεύδονται και οι οπαδοί τους τρέφονται με αυταπάτες. Ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός και ιδιαίτερα η ειδωλολατρική θρησκεία των προγόνων μας, όπως είδαμε, δεν είχε τίποτε το στατικό και το μόνιμο. Άλλος ήταν ο αθηναϊκός πολιτισμός, άλλος ο σπαρτιατικός, άλλος ο ιωνικός, άλλος της Μεγάλης Ελλάδος, άλλος της Μακεδονίας και άλλος της Ηπείρου. Διαφορετική ήταν η βίωση της θρησκείας στην Αθήνα, διαφορετική στην Σπάρτη, διαφορετική στην Ήπειρο, διαφορετική στην Κρήτη, διαφορετική στην Αρκαδία και διαφορετική στη Θράκη. Σημαντικές θεότητες μιας πόλης ήταν άγνωστες σε άλλες.     Για όλα μιλάνε οι «αρχαιολάτρες» εκτός από τον πολιτισμό ποια ς πόλης και ποιας χρονικής περιόδου προσπαθούν να αναβιώσουν. Επίσης δε μας λένε ποια μορφή της αρχαίας θρησκείας, ποιας πόλης και ποιας εποχής θέλουν να αναστήσουν. Όταν λένε «πατρώα θρησκεία», τι εννοούν; Η θρησκεία των Ακαρνάνων ή των Δολόπων ή των Αγραίων για παράδειγμα, δεν είναι «πατρώα θρησκεία»; Δεν ήταν προγονοί μας αυτοί; Η φανατική λατρεία της αιγυπτιακής θεότητας Ίσιδος από τους Έλληνες στα ελληνιστικά και ρωμαϊκά χρόνια δεν είναι και αυτή «πατρώα θρησκεία», αφού υπήρξε για αιώνες κυρίαρχη θρησκεία των προγόνων μας; Ο μιθραϊσμός, η ηλιολατρία του Ιουλιανού και των ομοίων του, στα πρώτα βυζαντινά χρόνια, δεν ήταν και αυτή «πατρώα θρησκεία»; Ο νεοπλατωνισμός, ο οποίος θέλησε να αναγεννήσει και να μεταλλάξει προς το ,πνευματι-κότερο την αρχαιοελληνική θρησκεία δεν υπήρξε επίσης προγονική θρησκεία;     Οι σύγχρονοι «αρχαιολάτρες» πολλή μικρή σχέση έχουν με την αρχαία Ελλάδα. Καπηλεύονται ορισμένα επιλεκτικά στοιχεία του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, όσα εξυπηρετούν τους στόχους τους, δηλαδή την εδραίωση του νεοαποκρυφιστικού παγανισμού. Απόδειξη ότι ουδέποτε αυτοί αναφέρονται στην αντιρρητική γραμματεία των αρχαίων συγγραφέων κατά της ειδωλολατρικής θρησκείας. Οι μονοθεΐζοντες σοφοί συγγραφείς Ξενοφάνης, Ηράκλειτος, Ευριπίδης, Πρωταγόρας, Πλάτων, Αριστοτέλης είναι τα «μαύρα πρόβατα» για τους νεοπαγανιστές, διότι οι μονοθεϊστικές αντιλήψεις τους θεωρούνται σαφώς αιρετικές, σε σχέση με την ειδωλολατρία που πρεσβεύουν! Η επίθεση κατά της χριστιανικής πίστης     Κατά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια εμφανίστηκαν δεκάδες οργανώσεις νεοπαγανιστών με εμφαντικά ονόματα. Κυκλοφορεί πληθώρα «αρχαιολατρικών» περιοδικών, τα οποία κατέκλυσαν την αγορά. Φανατικοί «ελληνολάτρες» αναπτύσσουν τις απόψεις τους στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο, δαιδαλώδεις ιστοσελίδες παγανιστικού περιεχομένου κατακλύζουν το διαδίκτυο, αμέτρητες εκδόσεις σχετικών βιβλίων γέμισαν τα ράφια και τις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Διάφορες «σχολές» και λέσχες «κατηχούν» και ενημερώνουν τους προσήλυτους στον παγανισμό. Οργανώνονται εκδρομές προσκυνηματικού χαρακτήρα σε τόπους ιερούς των αρχαίων και συμμετέχουν σε παγανιστικές εορτές. «Στολίζουμε», λένε, «τους βωμούς των προγόνων μας με άνθη και πήλινα γεμάτα προσφορές (όσπρια, γάλα, κρασί, μέλι) και αναθήματα» (περ. Διιπετές 13. 4/95, 18).
Έχουν φτιάξει και τελετουργικό για τις παγανιστικές τελετές τους. Πολλά δρώμενα είναι κακέκτυπα χριστιανικών τελετουργιών. Επίσης έχουν συνθέσει ύμνους στους ψευτοθεούς τους, όπως ο μονότονος ύμνος της εορτής των «Πυρφορείων» «Δεύτε λάβετε φως…», παρμένος από τον γνωστό αναστάσιμο ύμνο της Εκκλησίας μας!     Απαιτούν επίμονα να αναγνωρισθούν η θρησκεία και οι τελετές τους. Έχουν συγκροτήσει και την «εκκλησία» τους. Έχουν συγκροτήσει επίσης το «κοινό» (συνομοσπονδία) των διαφόρων αρχαιολατρικών παγανιστικών οργανώσεων, με παραρτήματα σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Μέσω αυτού συμμετέχουν στο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εθνικών θρησκειών» το οποίο ιδρύθηκε στις 24-6-1998 στη Βίλνα της Λιθουανίας.     Οι «αρχαιολάτρες» αυτοαποκαλούνται «έλληνες». Μονοπωλούν δηλαδή την εθνική μας ταυτότητα, την οποία επιχειρούν να αποστερήσουν από όλους τους μη παγανιστές. Τους χριστιανούς τους αποκαλούν ειρωνικά «ιουδαιοχριστιανούς», «εβραιογενείς εξουσιαστές» και «παραμυθολόγους του αποσυντεθέντος βυζαντινισμού». Τους προσάπτουν την κατηγορία ότι «οι αντιλήψεις των θρησκευτικών καθεστώτων των Ταλιμπάν, των Μουζαχεντίν και του Ιράν δεν διαφέρουν από τις χριστιανικές ιδέες» (περ. Δαυλός, τ. 240/2001). Επίσης τόσο τους χριστιανούς, όσο και όλους τους μονοθεϊστές τους αποκαλούν «γουρούνια» που κυλιούνται «πάνω στους ίδιους βόθρους με τα ίδια πάντοτε κόπρανα» (Διάλογος 16/99,11)! Τους κληρικούς τους αποκαλούν «εβραιόδουλους ρασοφόρους», «προσκυνημένους της Σιών» (περ. «Απολλώνιο Φως» Ιανουάριος – Φεβρουάριος 1998, σελ. 36), «εβραιόδουλους παυλιϊστές» («Ελευθεροτυπία» 26-10-1986), «στυγερούς πρωτογενίτσαρους ρασοφόρους» (Διιπετές. 13/95,15). Όταν αναφέρονται στο θεό των χριστιανών τον αποκαλούν «εβραίο ζηλότυπο τιμωρό Ιεχωβά», «βλοσυρό θεό» και το Χριστό, σκωπτικά, «σχισματικό εβραίο ραβίνο Γιεσούα», «σημιτικής καταγωγής δικτατορίσκο του ουρανού» (Διιπετές. 4/93,6) και ότι αυτός «αποτελεί την πιο τραγική μορφή της ειδωλολατρίας, αφού ως άνθρωπος κατέληξε να λατρευτεί ως θεός». (Ε. Αταβύριος, Μεγαρ. Τύπος 1-10-95)! Με ανάλογα επίθετα χαρακτηρίζουν τον απόστολο Παύλο και τους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Τους αποκαλούν «αποστεωμένα καχεκτικά μοντέλα», «εξ ανατολών ύαινες», «άγια ρεμάλια», «μελανειμονούντες» και «κοπρόψυχους» (Μεγαρ. Τύπο$, 17-9-95 και 8-10-95)! Την Εκκλησία μας αποκαλούν «Γιαχβική θεοκρατία» (περ. Δαυλός, τ. 240/2001) και «αδίστακτη πολιτική και οικονομική συντεχνία» ΕΛΛ. Φλόγα, 1/94,6). Το πιο αστείο από όλα είναι ότι αποκαλούν τους χριστιανούς, ούτε λίγο ούτε πολύ… ειδωλολάτρες, «λειψανολάτρες» και «οπαδούς» του πιο «χονδροειδούς φετιχισμού» (περ. Διιπετές, ιστοσελίδα στο Διαδίκτυο)!!!     Οι νεοπαγανιστές, ακόμη, απειλούν και φοβερίζουν την Εκκλησία μας ότι «σύντομα θα υπάρξει ξεκαθάρισμα λογαριασμών» για την μακραίωνη «τυραννική δουλεία που ασκεί στον ελληνισμό»! Δε δέχονται κανενός είδους πολύτιμη υπηρεσία της Εκκλησίας μας προς το Γένος και τη χαρακτηρίζουν ως το «σάβανο του Ελληνισμού» (Μεγαρικός Τύπος, 30-4-87)!     Κάθε τι το χριστιανικό τους ερεθίζει επικίνδυνα και θέλουν να το γκρεμίσουν (περ. Δαυλός τ. 239/2001). Απαιτούν κατεδάφιση των χριστιανικών ναών σε απόσταση πεντακοσίων μέτρων από τα ερείπια των αρχαιοελληνικών ιερών. Επιδιώκουν αλλαγή του συστήματος χρονολόγησης, επειδή έχει ως βάση το έτος γέννησης του Χριστού. Ήδη στα περιοδικά τους χρονολογούν από την πρώτη Ολυμπιάδα και από τη γέννηση του Απολλώνιου Τυανέα! Ζητούν επίσης αλλαγή ονομασίας των μηνών και των ημερών της εβδομάδας. Ζητούν το χωρισμό Κράτους και Εκκλησίας, κατάσχεση της εκκλησιαστικής περιουσίας, κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών ως χριστιανική κατήχηση και την αντικατάσταση του με την κατήχηση της «πατρώας θρησκείας», απαγόρευση στους κρατικούς λειτουργούς να συμμετέχουν σε θρησκευτικές τελετές της Εκκλησίας, διακοπή μισθοδοσίας του ορθοδόξου κλήρου από το κράτος και άλλα πολλά. Τέλος θέλουν να ζητήσει η Εκκλησία δημόσια συγνώμη για τα… «ανείπωτα εγκλήματα της» κατά του Ελληνισμού! Ακόμα και τα χριστιανικά ονόματα τους αλλάζουν με αρχαιοελληνικά. Δε θέλουν τίποτε να τους θυμίζει την πίστη του Χριστού!     Το Βυζάντιο είναι γι αυτούς «η πιο σκοτεινή και εφιαλτική περίοδος της ιστορίας» και δεν αναγνωρίζουν σε αυτό κανενός είδους πολιτισμικό επίτευγμα. Τονίζουν εμφαντικά πως «στην πνευματική παρακμή συνετέλεσε καίρια η κυριαρχία της εβραϊκής αντιλήψεως της ζωής» (περ. «Απολλώνειον Φως», Ιανουάριος – Φεβρουάριος 1998, σελ. 35). Ολόκληρη η χριστιανική τέχνη (ποίηση, λογοτεχνία, αρχιτεκτονική, ζωγραφική, μουσική, γλυπτική κ.λπ.) θεωρείται ως «έκτρωμα» και «πολιτισμική παρακμή», χωρίς καμιά αξία! Αποκαλούν δε τους συγχρόνους Έλληνες Χριστιανούς ως «βυζαντινόπληκτους ρωμιούς» (περ. Διιπετές, ιστοσελίδα στο Διαδίκτυο)! θέλουν όμως να αγνοούν εσκεμμένα (έχοντας το σκοπό τους), πως χάρη στο Βυζάντιο και το μεγάλο’ πολιτισμό του, διασώθηκε η αρχαιοελληνική μας κληρονομιά!

Απόσπασμα από το ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ (Η απειλή από το παρελθόν), εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 2003,σελ.8.

    Ο όρος παγανισμός προέρχεται από τη λατινική λέξη pagani που σημαίνει χωρικοί. Η ονομασία αυτή δόθηκε τα πρωτοβυζαντινά χρόνια στους εναπομείναντες ειδωλολάτρες της εποχής εκείνης που αντιδρούσαν στο ευαγγελικό μήνυμα της σωτηρίας και έμειναν προσηλωμένοι, λόγω αμάθειας και τυφλού φανατισμού, στις πρωτόγονες ειδωλολατρικές πίστεις του παρελθόντος. Η προσηγορία «παγανιστής» την εποχή αυτή ήταν σκωπτική ύβρις. Ας σημειωθεί πως λείψανα της αρχαίας ειδωλολατρικής θρησκείας συναντάμε ως τον ζ’ αιώνα στα νησιά της Ιταλίας και ως τον Θ περίπου αιώνα στις απομονωμένες περιοχές της Μάνης της Πελοποννήσου (Βλ. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Φοίνιξ, τόμ. Ιθ’, σελ. 318).     Ο παγανισμός είναι ουσιαστικά ειδωλολατρία. Τόσο η αρχαιοελληνική θρησκεία, όσο και οι θρησκείες των άλλων προχριστιανικών λαών ήταν σαφώς ειδωλολατρικές. Η έννοια του θείου σε αυτές, συγκρινόμενη με την σύγχρονη μονοθεϊστική αντίληψη, έχει όλα τα γνωρίσματα της ειδωλολατρίας. Η λατρεία αψύχων αντικειμένων και φανταστικών θείων οντοτήτων είναι καθαρή ειδωλολατρία.     Η ειδωλολατρία από την άποψη της χριστιανικής διδασκαλίας είναι η χειρότερη συνέπεια της πτώσεως του ανθρωπίνου γένους. Είναι η κυριότερη έκφραση αποστασίας του ανθρώπου από το θεό. Ο άνθρωπος, σκοτισμένος από τις συνεχείς πτώσεις του, λησμόνησε τον αληθινό θεό και τον υποκατέστησε, σταδιακά, με είδωλα του περιβάλλοντος του (ζώα, δένδρα, ποταμούς, λίθους, άστρα, φυσικά φαινόμενα, κοσμικές δυνάμεις, κ.λπ.). Οι μεταπτωτικοί άνθρωποι, συμφωνά με τον απόστολο Παύλο «μετήλλαξαν την αλήθεια του θεού εν τω ψεύδει και έσεβάσθησαν και λάτρευσαν τη κτίσει παρά τον κτίσαντα» (Ρωμ. 1:25), «φάσκοντες είναι σοφοί έμωράνθησαν και ήλλαξαν την δόξα του άφθαρτου θεού εν όμοιώματι εικόνος φθαρτού ανθρώπου και πετεινών και τετραπόδων και ερπετών» (Ρωμ. 1:22). Παράλληλα συνεπαρμένοι από την πνευματική και ηθική τους σκοτοδίνη, έπλεξαν «γραώδεις μύθους» για τους ψεύτικους Θεούς τους. Έτσι προέκυψαν, με την πάροδο του χρόνου, οι διάφορες ειδωλολατρικές θρησκείες.     Η θρησκεία του κάθε λαού είναι ανάλογη με την πνευματική του εξέλιξη. Στους αρχαίους, αλλά και σε ορισμένους σύγχρονους λαούς, συναντούμε θρησκείες, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο ειδωλολατρικές. Οι πιο πρωτόγονες μορφές ειδωλολατρίας είναι ο φετιχισμός και ο τοτεμισμός, οι οποίες είναι λατρεία αψύχων αντικειμένων και εμψύχων όντων. Η πιο εξευγενισμένη ειδωλολατρία είναι η ανθρωπομορφική ειδωλολατρία και ιδιαίτερα η ιδεατή ειδωλολατρία. Στις κατηγορίες αυτές μπορεί να ενταχθεί η εξελιγμένη αρχαιοελληνική θρησκεία, τουλάχιστον όπως τη βίωσαν οι διανοούμενοι, οι φιλόσοφοι και οι μορφωμένοι προγονοί μας. Αντίθετα οι αμαθείς μάζες και οι αμόρφωτοι χωρικοί βίωναν την πιο πρωτόγονη μορφή της. Αυτό το ομολογεί και σύγχρονος «αρχαιολάτρης» συγγραφέας (περ. «Απολλώνειον Φως», Ιανουάριος – Φεβρουάριος 1998, σελ. 9).

Απόσπασμα από το ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ (Η απειλή από το παρελθόν), εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 2003,σελ.6.
   Η εποχή μας διατελεί δυστυχώς σε μια σπάνια πνευματική σύγχυση. Στην αυγή του 21ου αιώνα, με την τεράστια τεχνολογική πρόοδο θα περίμενε κανείς η ανθρωπότητα να βρίσκεται σε ανώτερη και υγιή πνευματική κατάσταση, απαλλαγμένη από τα λάθη και τις προκαταλήψεις του παρελθόντος. Όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Πνευματικά μορφώματα του παρελθόντος, τα οποία η ιστορία είχε απορρίψει ως επικίνδυνα για το ανθρώπινο πρόσωπο και την κοινωνία, έχουν αναδυθεί και τείνουν να πάρουν τη θέση κυρίαρχων ιδεολογιών.
Ένα σοβαρό δείγμα πνευματικού αποπροσανατολισμού του ανθρώπου ία τελευταία χρόνια είναι η εμφάνιση και ανάπτυξη του παγκοσμίου νεοπαγανιστικού κινήματος. Πρόκειται για πολυποίκιλο σύγχρονο θρησκευτικό μόρφωμα, το οποίο έχει τις ρίζες του σε αυτόχθονες πρωτόγονες θρησκείες και παραδόσεις του παρελθόντος. Εκδηλώνεται ως προσπάθεια αναβίωσης πανάρχαιων θρησκευτικών πίστεων και δρώμενων, έχοντας έντονο φυσιοκρατικό και πανθεϊστικό χαρακτήρα. Στη Δυτική Ευρώπη έχουμε αναβίωση των αρχαίων παγανιστικών θρησκειών των Ρωμαίων, των Ετρούσκων, των Κελτών, των Σαξόνων, των Τευτόνων και άλλων αρχαίων ευρωπαϊκών λαών. Στην Ανατολική Ευρώπη έχουμε αναβίωση των αρχαίων ειδωλολατρικών θρησκειών των Ρώς και των άλλων αρχαίων λαών της περιοχής. Στην Αμερική έχουμε επίσης αναβίωση των παραδόσεων των προκολομβιανών κατοίκων της αμερικανικής ηπείρου. Στην Ελλάδα έχουμε προσπάθεια αναβίωσης των αρχαιοελληνικών παγανιστικών θρησκευτικών μορφωμάτων.     Το νεοπαγανιστικό κίνημα εμφανίζεται ως ένα σύγχρονο επαναστατικό πνευματικό κίνημα με χαρακτήρα έντονης πολεμικής κατά του Μονοθεϊσμού (ιδιαίτερα κατά του Χριστιανισμού), και όλων των κυρίαρχων «πνευματικών κατεστημένων», τα οποία «καταπιέζουν», όπως ισχυρίζεται, το σύγχρονο άνθρωπο. Έχει δε σκοπό, να τον «απελευθερώσει» απ’ όλα αυτά τα δεσμά και να τον φέρει πιο κοντά στη «θεά Φύση» και στις πνευματικές προγονικές του ρίζες.     Ο παγανισμός ανήκει στο μακρινό παρελθόν, όταν η θρησκευτική πίστη βρισκόταν στο έσχατο σημείο της παρακμής της, εξαιτίας της αμαρτίας και του κακού, το οποίο κυριαρχούσε στον κόσμο. Η εμφάνιση της χριστιανικής διδασκαλίας έδειξε το παράλογο αυτής της πίστεως που τέθηκε στο περιθώριο της ιστορίας. Το φως της ορθόδοξης πίστης, διέλυσε τις σκοτεινές και παράλογες για τον άνθρωπο παγανιστικές δοξασίες. Κατήργησε τα απαράδεκτα δρώμενα, όπως είναι οι αιματηρές θυσίες προς ανύπαρκτες θεότητες και απάλλαξε τους ανθρώπους από το φόβο, την ανασφάλεια, και τη θρησκομανία. Απάλλαξε ακόμα τον προχριστιανικό άνθρωπο από την τυραννία του παγανισμού, ο οποίος αναγκαζόταν να πράξει, εν ονόματι της νοσηρής αυτής θρησκευτικότητας, παντοειδή αίσχη που αναιρούσαν την ελευθερία του ανθρωπίνου προσώπου.
Μέχρι πριν λίγα χρόνια κανένας δε μιλούσε για τον παγανισμό παρά μόνο τα σχολικά βιβλία, ως διδασκαλία της μυθολογίας των προγόνων μας. Την τελευταία όμως δεκαετία άρχισαν να κυκλοφορούν στη χώρα μας πλήθος «αρχαιολατρικών» περιοδικών, με πολυτελή εμφάνιση και πληθώρα τίτλων βιβλίων, τα οποία, μαζί με τη δήθεν προσπάθεια «αναγέννησης» του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, προπαγανδίζουν εμφαντικά τον παγανισμό, ως «επιστροφή στην πατρώα θρησκεία, στην ευγενέστερη Θρησκεία που δημιουργήθηκε ποτέ»! Δεκάδες οργανώσεις με «αρχαιολατρικό» χαρακτήρα δραστηριοποιούνται σε ολόκληρη τη χώρα και εργάζονται πυρετωδώς για την αναβίωση και τη διάδοση της αρχαιοελληνικής παγανιστικής θρησκείας, σε αντίθεση με τους προγόνους μας οι οποίοι, είτε είχαν αποκηρύξει την παχυλή ειδωλολατρία με βδελυγμία, είτε στάθηκαν κριτικά απέναντι της.

Απόσπασμα από το ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ (Η απειλή από το παρελθόν), εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 2003.

Αυτά βλέποντας οι μεγάλοι σοφοί της αρχαιότητας απέρριψαν επιδεικτικά την αρχαιοελληνική θρησκεία, την οποία χαρακτήρισαν απαράδεκτη, παράλογη και εν πολλοίς επικίνδυνη για την ανθρώπινη κοινωνία! Όλα σχεδόν τα μεγάλα πνεύματα της αρχαιότητας άσκησαν κριτική και αρνήθηκαν την αρχαιοελληνική ειδωλολατρία. «Κατά τους έξ π.Χ. αιώνας προσεπάθησαν να υπερβούν την πολυθεΐαν, να διαμορφώσουν μίαν ύψηλοτέραν ιδέαν περί πνευματικού θεού, να καθάρουν την έννοια του θείου από όλα εκείνα τα στοιχεία τα όποια είχαν επισωρεύσει ή μυθολογία, ή δεισιδαιμονία και ή πρωτόγονος μαγική σκέψης των μαζών» (Κ. Σπετσιέρη, «Εικόνες Ελλήνων Φιλοσόφων», Αθήνα 1964, σελ. 75). «Οι μεγάλοι “Έλληνες φιλόσοφοι άντιτάχθησαν στην ειδωλολατρική πολυθεΐα και ήγωνίσθησαν, ώστε να καθαρθεί ή έννοια του θείου από το μη θεοπρεπές στοιχείων» (Ν. Βασιλειάδη «Ό Ανθρωπισμός του Χριστιανισμού», Αθήναι 1986, σελ. 48).

Πρώτος ο Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος (570-480 π.Χ.) τόλμησε να αρνηθεί την κρατούσα ειδωλολατρική θρησκεία της εποχής του και να διακηρύξει επίσημα: «Εις θεός, εν τε θεοίσι και άνθρώποισι μέγιστος ούτε δέμας θνητοϊσι όμοιος ουδέ νόημα». Όμως «πάντα θεοϊσ’ άνέθηκαν Ομηρος θ’ Ησίοδος τε… όσσα παρ’ άνθρώποισιν όνείδεα και ψόγος εστίν, κλέπτειν, μοιχεύειν τε και αλλήλους άπατεύειν» (Ξενοφ. Απ., 11)! Τους θεούς θεωρούσε εξ ολοκλήρου αποκυήματα της ανθρώπινης φαντασίας, ανάρμοστα για τη θεία φύση. Υποστήριζε μάλιστα πως όσοι πιστεύουν ότι οι θεοί γεννήθηκαν, ασεβούν το ίδιο με όσους λένε ότι οι θεοί πεθαίνουν!

Ο Ηράκλειτος (540-480 π.Χ.) επιζητούσε «εξαγνισμό από τα είδωλα» και πνευματική λατρεία του θείου (Αποστ. 5, DIELS). Συνέλαβε την έννοια του ενός θεού, υποστηρίζοντας πως «”Εν πάντα… εκ πάντων εν και εξ ενός πάντα… ταυτό τε ζων και τεθνηκος και έκγρηγορος και καθεϋδον και νέον και γηραιόν… αγαθόν και κακόν -εν και ταυτόν-» (Β’ 50, 10, 88, 58). Καθιέρωσε την πνευματική έννοια του Λόγου ως την υπέρτατη αιτία των πάντων και ως τον πάνσοφο νου που συγκροτεί τον κόσμο και προνοεί γι’ αυτόν (Α 16). Υποστήριζε ότι ο Όμηρος και ο Ησίοδος, αποδίδοντας στους θεούς κακίες και ανηθικότητες είχαν ολέθρια επίδραση στα ήθη των ανθρώπων. Ακόμα στηλίτευσε τον ανόητο ανθρωπομορφισμό, τόνισε την απόλυτη διαφορά ανθρώπου και θεού (Αποσπ. 88) και απειλούσε όσους έκαναν ανίερες τελετές (Βακχισμός, ιερά όργια, ιερή πορνεία κ.λπ.).

Ο Αναξίμανδρος (610-564 π.Χ.) αποφάνθηκε πως το θείον είναι «άθάνατον και άνόλεθρον», «περιέχει δε άπαντα και πάντα κυβερνά» (Αριστ., Μεταφ. 203Β).

Ο Εμπεδοκλή5 (493-433 π.Χ.) καταδίκασε έντονα τον ανθρωπομορφισμό της αρχαιοελληνικής θρησκείας και όρισε ότι το θείον είναι πνεύμα (Β’ 134).

Ο Παρμενίδη5 (5ος αιών π.Χ.) αρνήθηκε μετά βδελυγμίας τις απαράδεκτες αντιλήψεις της εποχής του για το θείο και αποφάνθηκε πως αυτό είναι πέρα από κάθε φυσικό φαινόμενο και ανθρώπινη σύλληψη. Το θείον είναι «άτεμές» και «άκίνητον» (Β’ 23, 24, 26).

Ο Αναξαγόρας (490-427 π.Χ.) απεφάνθη ότι ο ήλιος, η σελήνη και τα άστρα, δεν είναι θεοί, όπως πρέσβευε η ειδωλολατρική θρησκεία και η οποία απαιτούσε λατρεία γι’ αυτά, αλλά πύρινες υλικές μάζες. Το ίδιο είχαν υποστηρίξει και ο Αναξίμανδρος, ο Αναξιμένης, ο Θαλής, ο Λεύκιππος, ο Δημόκριτος.

Ο Μητρόδωρος (5ος αιών π.Χ.), μαθητής του Αναξαγόρα, διακήρυξε πως «οι θεοί δεν είναι εκείνο που νόμιζαν όσοι τους έχτιζαν ναούς και τους προσκυνούσαν» (Ρ. DECHARME «Ελληνική Μυθολογία» τόμ. Α’, σελ. 286).

Ο Πρωταγόρας (480-411 π.Χ.) θεμελίωσε την έννοια της απόλυτης υπερβατικότητας του θείου και σατίρισε την παιδαριώδη θρησκευτικότητα της εποχής του, γι’ αυτό οι φανατικοί αθηναίοι ειδωλολάτρες αποφάσισαν να τον σκοτώσουν (Θ .Η .Ε., τόμ. 10,692).

Ο Ηρόδοτος (480-421 π.Χ.) δε δίστασε να ασκήσει κριτική στο Μαντείο των Δελφών για ψεύτικους χρησμού 5 και στηλίτευσε την απαράδεκτη ιερή πορνεία (Ιστ. Ι. 199).

Ο Αριστόδημος και ο Δημοσθένης περιγελούσαν επίσης τις ανόητες μαντείες του δελφικού μαντείου (Ρ. DECH., ό.π.).

Επίσης ο Επίχαρμος (530-440 π.Χ.) λοιδορούσε την αρχαία ειδωλολατρία, διότι αυτή θεωρούσε «τού5 θεούς είναι ανέμους, ύδωρ, γήν, ήλιον, πυρ, αστέρες» (Στοβ. Ανθ. 91,92).

Ο Πίνδαρος (522-446 π.Χ.) στα περίφημα ποιήματα του απογύμνωσε τους θεούς από τις μυθολογικές γελοιότητες που προσβάλλουν το θείο, (Πίνδ. Ολυμ. θ’ 35 και (Ρ. DECH, ό.π., σελ. 7) και δεν έκρυβε τις μονοθείζουσες ιδέες του (Θ .Η .Ε., τόμ. 10, 393).

Ο Πρόδικος (5ος αιών π.Χ.) υποστήριξε με πάθος πως οι άνθρωποι της αρχαιότητας, λόγω πλάνης, θεώρησαν ως θεούς ό,τι ήταν χρήσιμο για τη ζωή τους, όπως ο ήλιος, η σελήνη, τα ποτάμια, οι πηγές, τα ζώα, κ.λπ. (Ξενοφ. Απομν. 11,3).

Ο Αντισθένης (414-365 π.Χ.) διακήρυξε πως ο Θεός είναι ένας και απόλυτα υπερβατικός για τον ανθρώπινο νου. Αποκήρυξε τη θρησκεία της εποχής του διότι οι θεοί της ήταν θεοποιηθέντες άνθρωποι! (CICERO DE NAT. DEOR. I II 13).

Ο Θεόφραστος (372-287 π.Χ.) ζήτησε να πάψουν οι ανόητες ζωοθυσίες, αφενός μεν από σεβασμό προς τα ζώα και αφετέρου, επειδή ο θεός δεν έχει ανάγκη από τέτοιες ταπεινές πράξεις (Θ .Η .Ε., τόμ. 6,415).

Ο Ευριπίδης (480-406 π.Χ.) χαρακτήρισε τις γελοίες για τους θεούς διηγήσεις των ποιητών «αοιδών δυστήνους λόγους» (Ευρ., Ηρακλ. Μαιν. 1346) και υποστήριξε πως «ει οι θεοί εισι κακοί ουκ είσί θεοί» (Ευρ., Βαλλεροφ. 23) με αποτέλεσμα να γίνει στόχος του φανατικού ειδωλολατρικού όχλου και να καταφύγει στη Μακεδονία!

Ο Σωκράτης (469-399 π.Χ.) υπήρξε σαφώς μονοθεϊστής. Κατά κανόνα ομιλούσε για θεό και σπανιότατα ομιλούσε για θεούς. Στους μαθητές του δίδασκε διαφορετική θρησκευτική πίστη, γι’ αυτό καταδικάστηκε σε θάνατο ως «ετέρα καινά δαιμόνια είσφέρων».

Ο Πλάτων (428-347 π.Χ.) φυγάδευσε κυριολεκτικά τον Όμηρο από την «Πολιτεία» του, διότι θεώρησε ότι οι ανήθικοι μύθοι για τους θεούς αποτελούν επιζήμια πρότυπα για τους νέους. Τόνισε εμφαντικά ότι ο ‘Ομηρος και ο Ησίοδος έπλασαν ψευδείς και ανάξιους μύθους για τους θεούς (Πολιτ. 368Α-3830). Αρνήθηκε ουσιαστικά την πατρώα ειδωλολατρική θρησκεία και προσηλώθηκε στη δική του ιδεατή θεότητα, το «Όντως Όν». Χαρακτηριστικά είναι τα εξής αποφθέγματα του μεγάλου φιλοσόφου, τα οποία προδίδουν τις μονοθεϊστικές αντιλήψεις του: «Ό δη Θεός ημίν πάντων χρημάτων μέτρον αν εϊη μάλιστα» (Νομ. IV 716βε), «Όμοιούσθαι θεώ» (Πολ. 613Β), «Ο Θεός έχει ταις χερσίν αυτού την αρχήν, το μέσον και το πέρας πάντων των όντων» (Νομ. Δ’ 713ε).     Ο Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.) όρισε το θείον ως «το πρώτον κινούν άκίνητον», ως «Νόησιν Νοήσεως» και ως «Ζώον αΐδιον άριστον» (Μεταφ. 1072, Β’ 29) ορίζοντας έτσι την πίστη του σε μια υπερβατική αρχή. Υπεράσπισε την ενότητα της θείας ουσίας ως εξής: «ουκ πολυκοιρανιη εις κοίρανος» (Μεταφ. 1076Α). Αρνήθηκε κατηγορηματικά τις ανόητες περί θεών πίστεις της αρχαιοελληνικής θρησκείας και γι’ αυτό κατηγορήθηκε για αθεϊσμό!

Οι Στωικοί, ακολουθώντας τη διδασκαλία του Ζήνωνα καθιέρωσαν την πίστη στον ένα θεό και ερμήνευσαν τους μύθους του Ομήρου αλληγορικά (Ρ. NILSSON Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής θρησκείας, Αθήναι 1977, σελ. 304).

Αρνητές της αρχαιοελληνικής ειδωλολατρικής θρησκείας υπήρξαν ακόμα ο Καρνεάδης, ο Θεόδωρος ο Κυρηναίος, ο Λεύκιππος, ο Δημόκριτος, ο Επίκουρος και όλοι οι σοφιστές, οι κυνικοί και οι στωικοί φιλόσοφοι.

Το τελειωτικό κτύπημα στην αρχαία ειδωλολατρική θρησκεία, το έδωσε ο Ευήμερος ο Μεσσήνιος (317-297 π.Χ.) ο οποίος διατύπωσε τη θεωρία, η οποία έγινε τελικά ευρέως αποδεκτή, πως οι θεοί της αρχαιοελληνικά θρησκείας ήταν κάποιοι επιφανείς άνθρωποι της πολιάς αρχαιότητας, τους οποίους οι άνθρωποι λόγω αμάθειας θεοποίησαν!

Έχοντας όλα αυτά υπόψη του ο άγιος Ιουστίνος ο φιλόσοφος και μάρτυρας (|165 μ.Χ.) έγραψε πως «Οι μετά λόγου βιώσαντες χριστιανοί είσί, καν άθεοι ένομίσθησαν, οίον εν Ελλησι μεν Σωκράτης και Ηράκλειτος και οι όμοιοι αυτοίς» (Ίουστ. Α’ Άπολ. α’ 46,3, ΒΕΠΕΣ 3,186) και «Ούχ αλλότρια εστί τα του Πλάτωνος διδάγματα του Χρίστου, όσα ούν παρά πάσι καλώς εϊρηται ημών των Χριστιανών εστί» (Ίουστ. Β’ Άπολ. 13, 2-4, ΒΕΠΕΣ 3, 207)! Ο Κλήμης ο Αλεξανδρέας επίσης μίλησε περί «ειδικής αποκαλύψεως» από το θεό στους αρχαίους Έλληνες σοφούς (Προτρεπτ. VI, ΒΕΠΕΣ 7, 52)!

Αργότερα, με το έπος και την σπουδή των κλασικών ο βυζαντινός αναλαμβάνει την ελληνική του καταγωγή, χωρίς να αισθάνεται πως κάτι τέτοιο βλάπτει την χριστιανικότητά του, συνδυάζοντας φιλοσοφία και θεολογία και ανακηρύσσοντας θαρραλέα τους σοφούς της αρχαιότητας χριστιανούς προ του γράμματος! Συναρμόζοντας τους αρχαίους με τους μέσους αιώνες στην ψυχή τους, οι άνθρωποι εκείνης της εποχής απεργάζονται δυναμικά την ιστορική του Έθνους συνέχεια, το δε όραμα τους θα ζωντανέψει στους νάρθηκες των Εκκλησιών, όπου ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης και άλλοι μεγάλοι του προχριστιανικού ελληνισμού θα ιστορηθούν με αμφίεση προφητών.

Ο νεώτερος ελληνισμός, όπως άλλωστε και ο βυζαντινός που τον γέννησε, δεν συνιστούν παράλληλα ή προδρομικά φαινόμενα των νεώτερων χρόνων της Ευρώπης, αλλά συνιστούν, και εδώ έγκειται η εθνική μας ιδιορρυθμία, ανάπλαση και μεταστοιχείωση ενός και του αυτού λαού, από εσωτερική περίσσεια και όχι από εξάντληση.



Απόσπασμα από το ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ    (Η απειλή από το παρελθόν), εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 2003.

Η αρχαία ελληνική θρησκεία είναι ένα ακαθόριστο μόρφωμα, το οποίο ουδέποτε είχε στατική και μόνιμη μορφή. Από το απώτερο παρελθόν της προϊστορίας, όπως δείχνει η αρχαιολογική έρευνα και η μελέτη των πηγών, μέχρι τα πρώτα βυζαντινά χρόνια, βρισκόταν σε μια δαιδαλώδη ποικιλομορφία και συνεχή εξέλιξη. Στους προϊστορικούς χρόνους, όπως μαρτυρούν αρχαιολογικά ευρήματα, η θρησκεία ήταν πρωτόγονη φυσιολατρική. Λατρεύονταν ποταμοί, βουνά, δένδρα, ζώα, πτηνά κ.λπ. Το ίδιο και στα Μυκηναϊκά χρόνια και στη Μινωική Κρήτη η θρησκεία είχε έντονο φετιχιστικό και τοτεμικό χαρακτήρα. Λατρεύονταν κατά κόρον, «οι πέτρες και τα ορυκτά, αδούλευτα από ανθρώπινο χέρι ή απλές γεωμετρικές μορφές» (περ. «Απολλώνειον Φως», Ιανουάριος -Φεβρουάριος 1998, σελ. 5). Η θεά Γη ήταν η κύρια θεότητα. Σε πάμπολλα ειδώλια εικονίζεται μια αλλόκοτη γυναικεία μορφή με φίδια στα χέρια. Οι άνθρωποι της εποχής εκείνης πίστευαν πως οι πρωτόγονες θεότητες ήταν εγκλωβισμένες σε υλικά αντικείμενα! Στους αρχαϊκούς χρόνους, έχουμε λατρεία χθονίων θεοτήτων. Αργότερα άρχισε να διαμορφώνεται το δωδεκάθεο, ως αντικατοπτρισμός της απολυταρχικής και αριστοκρατικής εξουσίας των ελληνικών πόλεων. Παράλληλα η κάθε πόλη προέτασσε τη λατρεία τοπικών θεοτήτων και ηρώων.

Τον 6ο π.Χ. αιώνα άρχισε από την Ιωνία η αμφισβήτηση της ειδωλολατρικής πολυθεϊστικής θρησκείας και τα απαράδεκτα δρώμενα της. Οι Ίωνες φιλόσοφοι και επιστήμονες άσκησαν αυστηρή κριτική στην παχυλή ειδωλολατρική δομή της αρχαιοελληνικής θρησκείας και παράλληλα επιχείρησαν να διερευνήσουν δια του νου την ορθή έννοια του θείου, εγκαινιάζοντας έτσι την λεγόμενη ιδεατή ειδωλολατρία, η οποία θα κορυφωθεί στους κλασικούς χρόνους με το κίνημα των σοφιστών και των μεγάλων ιδεαλιστών φιλοσόφων. Στους ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους θα επέλθει ένας ανεπανάληπτος θρησκευτικός συγκρητισμός. Το δωδεκάθεο και οι τοπικές λατρείες όχι μόνο θα περιορισθούν, αλλά κυριολεκτικά θα εξαφανιστούν και τη θέση τους θα πάρουν ανατολικές θρησκείες και θεότητες, όπως οι αιγύπτιοι θεοί Ίσις και Όσιρις, η φρυγική Κυβέλη, ο σημιτικός Άδωνις, ο ιρανικός Μίθρας, καθώς και το ρωμαϊκό πάνθεο. Ταυτόχρονα έχουμε εισβολή παράλογων και νοσηρών «μυστηρίων», τα οποία θα αντικαταστήσουν ολοκληρωτικά την αρχαία λατρεία. Τέλος, όταν η αρχαία θρησκεία ψυχορραγούσε στα πρωτοβυζαντινά χρόνια, αυτή μεταμορφώθηκε σε πολύπλοκο συγκρητιστικό θρησκευτικό και φιλοσοφικό σύστημα, το Νεοπλατωνισμό, με σκοπό να επιβιώσει μπροστά στην σαρωτική εξάπλωση του Χριστιανισμού, χωρίς φυσικά αποτέλεσμα.

Η αρχαιοελληνική θρησκεία ουδέποτε, λοιπόν, είχε σταθερή μορφή, είτε στο χώρο, είτε στο χρόνο. Κατά συνέπεια, όπως θα αναφερθούμε στη συνέχεια λεπτομερώς, η επιμονή των «αρχαιολατρών» να αναβιώσουν την«πατρώα θρησκεία» κρίνεται αβάσιμη και ουτοπιστική, διότι δεν καθορίζεται ποιας μορφής της θρησκείας αυτής και ποιας εποχής, επιχειρείται αναβίωση, διότι όλες οι μορφές της σε όλες τις εποχές τριών και πλέον χιλιάδων ετών ήταν θρησκεία των προγόνων μας!

Η ειδωλολατρική αρχαιοελληνική θρησκεία, όπως φαίνεται μέσα από τα έργα των ποιητών και των αρχαίων συγγραφέων, είχε ένα ασαφές και σκιώδες «θεολογικό» υπόβαθρο. Δημιουργοί της δεν υπήρξαν κάποια συλλογικά όργανα, αλλά διάφοροι ποιητές. Ο κάθε ένας από αυτούς, ποιητική αδεία και ανάλογα με την έμπνευση του έκανε «θεολογία» (βλ. Ρ. DECHARME «Μυθολογία», τόμ. 1, σελ. 43). Αυτή είναι και η αιτία των τεράστιων διαφορών ανάμεσα στους συγγραφείς. Άλλη είναι η «θεογονία» του Ομήρου, άλλη του Ησίοδου, άλλη του «Ορφέα», άλλη των νεοπλατωνικών και άλλη των ανωνύμων λαϊκών παραδόσεων (βλ. «θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια», τόμ. 6, στ. 151-155). Μελετώντας όλες αυτές τις «θεογονίες», διαπιστώνουμε ζωηρά στοιχεία οργιώδους φαντασίας.

Διαβάζοντας τους πάμπολλους μύθους της αρχαιοελληνικής θρησκείας, πελαγώνουμε κυριολεκτικά από τις ποικίλες εκδοχές και τις αντικρουόμενες απόψεις για το ίδιο θέμα. Παράλληλα τρομάζουμε από την «πολιτεία» των ψευτοθεών, οι οποίοι είναι γεμάτοι από ανομολόγητα πάθη, καθότι «διέπρατταν» φοβερά εγκλήματα και ειδεχθείς ηθικές παρεκτροπές!     Οι θεοί και οι θεές της αρχαιοελληνικής θρησκείας δεν ήταν τίποτε άλλο παρά προβολή αρρωστημένων ανθρωπίνων ψυχικών διαθέσεων. Είναι η «θεοποίηση» των ανθρωπίνων παθών των αρχόντων της εποχής εκείνης, η «νομιμοποίηση» των καταπιεστικών, ηθικών και ποινικών τους ατοπημάτων. Άλλωστε οι βασιλείς κατά ιόν Όμηρο καλούνται «Διογενείς» δηλαδή γενιά του Δία και η εξουσία τους είναι απόρροια της εξουσίας εκείνου (Κ. DECHARME «Μυθολογία», τόμ. 1, σελ. 67). Η δικτατορική αυθαιρεσία του Δία, για παράδειγμα, νομιμοποιούσε και τη δική τους τυραννική εξουσία, οι εξωσυζυγικές του δραστηριότητες επέτρεπαν και σ’ αυτούς να προδίδουν τη συζυγική τους πίστη. Η συζυγική απιστία της Αφροδίτης με τον Άρη επέτρεπε και στις κυρίες της αριστοκρατίας να είναι μοιχαλίδες, η λατρεία της πορνικής θεάς, δια της «ιερής πορνείας», νομιμοποιούσε την πορνεία, που κυριαρχούσε στην αρχαία εποχή (Παυσαν. Β’ 10,5).

Ο αρχικλέφτης του Ολύμπου Ερμής, ο προστάτης της κλοπής, ο οποίος λατρευόταν δια της κλοπής, νομιμοποιούσε την κλοπή και την αδικία των πλουσίων εκμεταλλευτών (Ιλιάδ. Β’ 103, Κ’ 267, Οδ. Τ’394)! Ο πολεμοχαρής Άρης, ο προστάτης του πολέμου και της καταστροφής και η προσωποποίηση της φρίκης και ο οποίος λατρευόταν δια της άσκησης βίας και αίματος και της ικανοποίησης των άγριων ενστίκτων, νομιμοποιούσε τους άγριους πολέμους, την αυθαιρεσία και την καταστροφή. Η Ήρα ήταν φορέας της πιο άγριας ζηλοφθονίας και της αμετάπειστης εκδίκησης και νομιμοποιούσε και αυτή το μίσος και την εκδίκηση. Ο Βάκχος, προστάτης της μέθης, της κραιπάλης, και της ικανοποίησης των ταπεινών ορμέμφυτων, νομιμοποιούσε τα κατώτερα ανθρώπινα πάθη, και ούτω κάθ’ εξής.

Τα πάθη των ψευτοθεών δεν είχαν όριο. Ο Ουρανός βύθιζε τα παιδιά του στα έγκατα της γης. Ο Κρόνος προκειμένου να πάρει την εξουσία από τον πατέρα του Ουρανό, του έκοψε τα γεννητικά όργανα, καθιστώντας τον πια αδύναμο. Ο Κρόνος από φόβο μήπως τα παιδιά του, του πάρουν την εξουσία, τα έτρωγε! Η σύζυγος του Ρέα τον ξεγέλασε και του έδωσε να φάει μια… πέτρα αντί για το Δία, για να του πάρει έτσι εκείνος την εξουσία (Ησίοδ. θεογ. 133-138)!

Ο Δίας γκρέμισε από τον Όλυμπο το γιο του Ήφαιστο, επειδή εκείνος πήρε το μέρος της μητέρας του Ήρας, όταν αυτός την έδερνε ανηλεώς, καθιστώντας τον έτσι μονίμως… ανάπηρο! Σύμφωνα με άλλη εκδοχή ο Ήφαιστος ήταν… αδελφός του, κλεψίγαμος γιος του πατέρα του Κρόνου, με τη γυναίκα του Ήρα (ΘΗΕ τόμ. 7, 1051)! Ο Δίας στα χέρια του κρατούσε τον κεραυνό για να κατακεραυνώνει όποιον αμφισβητούσε την εξουσία του! Τόσο πολύ…φιλάνθρωπος ήταν, που κάρφωσε στον Καύκασο τον ευεργέτη των ανθρώπων, τιτάνα Προμηθέα (Ησίοδ. θεογ. 522)!

Ο Δίας ως κοινός απατεώνα; μεταμορφωνόταν και τρύπωνε στους κοιτώνες θνητών γυναικών και τις κακοποιούσε σεξουαλικά, σαν τους σύγχρονους διεστραμμένους βιαστές! Ο Ηρακλής για παράδειγμα υπήρξε καρπός μιας τέτοιας σχέσης. Ονομαζόταν «Τριέσπερος», διότι τα σεξουαλικά όργια του Δία και της Αλκμήνης, μητέρας του Ηρακλή, κράτησαν τρεις νύχτες! Ο Ποσειδών φλεγόταν από μεγάλο ερωτικό πόθο για… την αδελφή του Δήμητρα, την οποία κυνηγούσε για να τη βιάσει (Παυσαν. Η’ 25,6,42). Εκείνη μεταμορφώθηκε σε φοράδα, για να ξεφύγει από την αηδιαστική αιμομιξία του αισχρού αδελφού της. Αυτός μεταμορφώθηκε τελικά σε ίππο και κάπου στην Αρκαδία πραγματοποίησε την απαίσια πράξη του! Αυτά ως ελάχιστα παραδείγματα των ανηθικοτήτων των ψευτοθεών της αρχαιοελληνικής θρησκείας!

Οι ψευτοθεοί αυτοί επίσης «απαιτούσαν» παράλογα πράγματα από τους πιστούς τους. «Ζητούσαν» θυσίες ζώων για να «απολαύσουν» τη μυρωδιά του ψητού! Χιλιάδες άμοιρα ζώα θυσιάστηκαν στους ψευτοθεούς. Σε πολλές περιπτώσεις οι ανήθικοι θεοί «απαιτούσαν» θυσίες ανθρώπων! Αναφέρεται ότι ο Τάνταλος θυσίασε το γιο του Πέλοπα, τον κομμάτιασε και τον έδωσε στους θεούς να τον φάνε! Δυστυχώς οι ανθρωποθυσίες ήταν πραγματικότητα και ιερός θεσμός στην αρχαία Ελλάδα. Έχουμε ανθρωποθυσίες καθ’ όλη τη διάρκεια της αρχαιότητας, μέχρι και τους ελληνιστικούς χρόνους! Στην εορτή των «Κρονίων» στην Αθήνα θυσιαζόταν κάθε χρόνο ένας άνδρας. Το ίδιο και στη Ρόδο θυσιαζόταν ένας κατάδικος. Ανθρωποθυσίες γίνονταν και στην Κρήτη, όπως και στην Αλεξάνδρεια μέχρι την εποχή των Πτολεμαίων, όπου θυσιάζονταν αιχμάλωτοι πολέμου στον αιμοδιψή ψευτοθεό Κρόνο (Παυσανίου, Ελλ. Περιηγ. Ι 18,7)! Επίσης στην ετήσια εορτή των «Θαργηλίων» προς τιμήν του Απόλλωνα θυσιαζόταν ανδρόγυνο εκλεγμένο από τους εγκληματήσαντες του έτους (Ρ. DECHARME «Μυθολογία», τόμ. 1, σελ. 167). Στη Λευκάδα ακόμη γκρέμιζαν κάθε χρόνο έναν άνδρα από ένα βράχο προκειμένου να εξευμενίσουν τον Απόλλωνα (Στράβ. Ι. 2,452)!

Η Άρτεμις «απαιτούσε» από τους σπαρτιάτες νέους, στην ετήσια εορτή της, φοβερό μαστίγωμα, μέχρι αίματος, λιποθυμίας, ακόμα και θανάτου. Ενώ στο ναό της, στην Έφεσο γίνονταν κατ’ έτος πολυπληθείς φρικτοί αιματηροί ευνουχισμοί νέων (Ρ. DECH, όπου π. σελίδα . 195). Αξίζει να αναφέρουμε ακόμα και την περίπτωση των περιβόητων κανίβαλων μαινάδων, τις εκστασιασμένες λάτρισσες του μέθυσου ψευτοθεού Διόνυσου, οι οποίες έτρεχαν τις νύχτες στις ερημιές ουρλιάζοντας, καταβρόχθιζαν ωμά τα άτυχα ζώα που έβρισκαν μπροστά τους, αλλά και τους άνδρες που τύχαινε να συναντήσουν! Αναφέρεται, μυθολογικά, ότι κατασπάραξαν και έφαγαν τον Ορφέα!

Οι «κατώτεροι» θεοί της φύσεως, τα φοβερά δαιμονικά όντα, όπως ο τραγόμορφος απαισιόμορφος Πάνας και οι αποκρουστικοί τερατόμορφοι Σάτυροι, ο φόβος και ο τρόμος των ανθρώπων, διακατέχονταν από κτηνώδη σεξουαλικά πάθη και προσωποποιούσαν τα πιο ταπεινά ένστικτα!

Η ιερή πορνεία επίσης ήταν λατρευτική «απαίτηση» των ψευτοθεών. Χιλιάδες άμοιρα κορίτσια κλείνονταν, χωρίς τη θέληση τους, στους ναούς της Αφροδίτης και «ιερουργούσαν» τη διεφθαρμένη θεά με το σώμα τους, επιφέροντας τεράστια κέρδη στους ιερείς – προαγωγούς της θεάς. Αυτό γινόταν κάθ’ όλη την αρχαιότητα, με αποκορύφωμα στους κλασικούς και ελληνιστικούς χρόνους. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για την ιερή πορνεία στην αρχαία Ελλάδα (Ιστορ. Ι, 199). Επίσης ο Στράβων διασώζει την εξής χαρακτηριστική πληροφορία για την ιερή πορνεία στην Κόρινθο: Το ιερό της Αφροδίτης «ούτω πλούσιον υπήρξε, ώστε πλείους ή χιλίας ιερουδούλους έκέκτητο εταίρας» (Στράβ. 378)!

Επίσης οι λάτρεις του Διονύσου ήταν υποχρεωμένοι να παίρνουν μέρος στις διονυσιακές εορτές και να πράττουν ανείπωτες ηθικές αθλιότητες. Η κάθε γυναίκα, έγγαμη ή μη, ήταν υποχρεωμένη στο όνομα του θεού, να ανεχτεί τις σεξουαλικές ορέξεις του κάθε τυχόντα! Οι βιασμοί γυναικών και η άσκηση κάθε είδους βίας κατά τη διάρκεια των εορτών όχι μόνο δεν εθεωρείτο έγκλημα αλλά τρόπος λατρείας του ψευτοθεού!

Η αρχαιοελληνική θρησκεία όχι μόνο δεν απέτρεπε τους Έλληνες να καθιερώνουν και να καλλιεργούν απάνθρωπους θεσμούς, αλλά αντίθετα τους παρότρυνε. Η δουλεία για παράδειγμα ήταν θεσμός στην αρχαία Ελλάδα. Είχε μάλιστα και κληρονομικό χαρακτήρα. Η δουλεία εθεωρείτο κατά κάποιο τρόπο ιερή υπόθεση και γι’ αυτό το μεγαλύτερο σκλαβοπάζαρο της Ελλάδος βρισκόταν στη Δήλο, στο ναό του Απόλλωνα! Δε χρειάζεται να αναφέρουμε εδώ τη γνώμη που είχαν οι αρχαίοι προγονοί μας για τη δουλεία, ακόμα και ο Αριστοτέλης!

Μεταξύ των θεών, όχι μόνο δεν κυριαρχούσε σεβασμός, όπως θα ταίριαζε σε θείες οντότητες, αλλά αντιθέτως υπήρχε μεταξύ τους μίσος, αντιζηλία, τάση κυριαρχίας, πόλεμοι, δολοφονίες, απάτες, δόλοι και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Ο Ηρόδοτος χαρακτήρισε το θείον της αρχαιοελληνικής θρησκείας «φθονερό και ταραχώδες» (Ιστορ. Ι. 32, III. 40,2)! Οι άνθρωποι βρίσκονταν συνεχώς κάτω από το φόβο μιας αναίτιας και παράλογης θεϊκής εκδίκησης. Στα έργα του Ομήρου για παράδειγμα βλέπουμε οι ψευτοθεοί να παίρνουν συχνά το μέρος των αδίκων.

Η Αφροδίτη προστάτευε τον Πάρη, τον άρπαγα της συζύγου του Μενελάου. Ο… φιλάνθρωπος Ποσειδώνας επίσης εξαιτίας του παραμικρού του θυμού, προκαλούσε τρικυμίες και έπνιγε τους θαλασσινούς. Ταλαιπώρησε, χωρίς έλεος και μέχρις εξοντώσεως το θρυλικό Οδυσσέα! Τα έργα του Ομήρου είναι γεμάτα από τέτοιες αποκρουστικές διηγήσεις. Και όμως, για τους νεοπαγανιστές «η αρχαία ελληνική θρησκεία απετέλεσε από α5 πλέον φωτισμένες που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα» (περ. «Απολλώνειον Φως», Ιανουάριος – Φεβρουάριος 1998, σελ. 4)!

Στους μετακλασικούς, ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους, όταν η αρχαιοελληνική θρησκεία είχε φτάσει στο έσχατο σημείο της κατάπτωσης της, οι προγονοί μας κατάντησαν ακόμη και στην ανθρωπολατρεία. Λάτρεψαν ως θεούς ζώντες ανθρώπους! Οι Αθηναίοι για παράδειγμα ανέδειξαν σε θεό τον εκπορθητή της Αθήνας σπαρτιάτη ναύαρχο Λύσανδρο. Του έστησαν παντού βωμούς και τον λάτρευαν (Πλουτ., Λύσανδ. 18)! Επίσης, θεοποίησαν τον Δημήτριο Φαληρέα. Προς τιμή του άλλαξαν το όνομα του μήνα Μουνιχίωνα σε Δημητρίωνα και των Διονυσίων εορτών σε Δημήτρια (Μεγ. Ελλην. Εγκυκλ. Φοίνιξ, τόμος. θ’ 117)!

Το ίδιο έκαναν και για το Δημήτριο τον Πολιορκητή, του έστησαν 360 ανδριάντες μέσα σε ένα μήνα, γέμισαν την πόλη βωμούς και του πρόσφεραν θυσίες (όπ. π., σελ. 121). Αργότερα το ίδιο έκαναν για τον παρανοϊκό Νέρωνα και τους άλλους Ρωμαίους αυτοκράτορες! Αυτή ήταν «η πιο ευγενής θρησκεία της ιστορίας»!