Τα όνειρα στη ζωή των ανθρώπων είναι μια πραγματικότητα, που κανείς δεν μπορεί να την αρνηθεί. Ο μηχανισμός όμως της δημιουργίας τους καί η σημασία που έχουν, πολύ συζητούνται ακόμη καί από τους ειδικούς. Μόνο σ’ ένα σημείο όλοι συμφωνούν, στο ότι δεν πρέπει να εξηγούνται με οδηγό το γνωστό ονειροκρίτη…

Γιατί αυτός ο τρόπος ερμηνείας των ονείρων αποπροσανατολίζει τον άνθρωπο από την αιτία τους καί το σκοπό τους, υποτιμά την προσωπικότητα του ατόμου καί περιορίζοντας τις δυνατότητές του στην πλανερή μαντική τέχνη, δεν τον βοηθάει να βελτιώσει τον εαυτό του με την αυτογνωσία, προκαλώντας του ψυχική ζημία.

Έτσι, ενώ τα όνειρα μπορεί να εκφράζουν τις πραγματικές καταστάσεις των ονειρευομένων (όποιος πεινάει καρβέλια ονειρεύεται) ή τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες τους (ο νιος ονειρεύεται σπαθί κι η κόρη παλληκάρι) ή το περιεχόμενο του υποσυνειδήτου -ψυχολογικά όνειρα- ο ονειροκρίτης τα εξηγεί με το δικό του τελείως αβάσιμο σύστημα.

Η ονειροκριτική χρησιμοποιεί κυρίως την αρχή του αντιθέτου. Διδάσκει δηλαδή: Αν δείτε στον ύπνο σας φωτιά, θα χαρείτε. Αν δείτε φίδι, θα σας επισκεφθεί καλός φίλος. Αν δείτε σκυλί να σας δαγκώνει, να περιμένετε κάποια ευεργεσία. Αν δείτε ακαθαρσίες, θα πάρετε χρήματα. Αν δείτε θησαυρό, θα πάθετε κακό κ.ο.κ.

Δεν πρέπει λοιπόν ποτέ να δίνουμε σημασία σ’ αυτού του είδους τις ερμηνείες των ονείρων μας. Ας ξέρουμε δε ακόμη ότι τα όνειρα είναι δυνατόν να εκμεταλλευθεί καί ο πονηρός για την παραπλάνησή μας. Ο Άγιος Ιουστίνος, ο φιλόσοφος και Μάρτυς, λέγει χαρακτηριστικά: «Προλέγομεν γαρ υμίν φυλάξασθαι, μη οι προδιαβεβλημένοι υφ’ ημών δαίμονες εξαπατήσωσιν υμάς καί αποτρέψωσι του όλως εντυχείν καί συνείναι τα λεγόμενα’ αγωνίζονται γαρ έχειν υμάς δούλους καί υπηρέτας καί ποτέ μεν δι’ ονείρων επιφανείας, ποτέ δ’ αύ δια μαγικών στροφών χειρούνται πάντας τους ουκ εσθ’ όπως υπέρ της αυτών σωτηρίας αγωνιζόμενους»

Από το βιβλίο: «Πλάνες και η Αλήθεια» του Μητρ. Ηλείας Γερμανού Παρασκευοπούλου

http://stratisandriotis.blogspot.com/2010/04/blog-post_27.html#more

Διάφοροι επιτήδειοι και πλανεμένοι άνθρωποι έχουν ταυτίσει την ζωή τους με τις κινήσεις των άψυχων αστεριών που κινούνται στον γαλαξία μας, πιστεύοντας εσφαλμένα ότι από αυτές εξαρτάται αν θα είναι χαρούμενοι, επιτυχημένοι, με λύπες, αντιξοότητες, ή δυσκολίες. Έτσι, δημιουργήθηκε η ψευτοεπιστήμη της «Αστρολογίας» την οποία κανένας σοβαρός επιστήμονας δεν παραδέχεται…
Πραγματική επιστήμη που ασχολείται σωστά με τους πλανήτες, το σύμπαν και όλα τα εν’ αυτώ φαινόμενα, είναι η Αστρονομία, η οποία σε συνέδριά της έχει διακηρύξει ότι η «Αστρολογία» είναι «κράμα δεισιδαιμονιών, αγυρτείας και εμπορίου»! Πράγματι, όσοι διατείνονται ως αστρολόγοι και μελλοντολόγοι, ξέρουν ότι η γη κάθε χρόνο διαγράφει έναν κύκλο στον ουρανό που λέγεται ζωδιακός και από την Αστρονομία έχει διαιρεθεί σε 12 μέρη, που το κάθε ένα πήρε το όνομα του αστεριού που κυριαρχεί στο μέρος αυτό, και ότι εκτός από τον «Ζυγό», οι άλλες ονομασίες είναι διαφόρων ζώων, εξ ου και ο κύκλος λέγεται ζωδιακός.

Επινοήθηκε λοιπόν λανθασμένα ότι οι αστερισμοί διαμορφώνουν τη ζωή των ανθρώπων, αναλόγως της περιόδου που θα γεννηθεί. Εκμεταλλευόμενοι αυτή την «θεωρία» κάποιοι ψευτομελλοντολόγοι δημιούργησαν τα ωροσκόπια ξεγελώντας έναντι σημαντικών χρηματικών ποσών, ανθρώπους αφελείς, με διάφορα προβλήματα που νομίζουν ότι η ζωή και το μέλλον τους μπορεί να προβλεφθεί. Σ’ αυτό συντείνουν και οι δυνάμεις των αρχέκακων πονηρών δαιμόνων, που εκμεταλλεύονται την απομάκρυνση των ανθρώπων από την ορθή πίστη στον Θεό και την προσήλωσή τους στη «πίστη» των αστερισμών, «βοηθούν» στο να εκπληρώνονται κάποιες ψευτοπροφητείες, παρασύροντας κάποιους στο να πιστεύουν σε πλάνες.
Οι Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, σοφά παρατηρούν ότι όσοι άνθρωποι γεννήθηκαν το ίδιο χρονικό διάστημα και ανήκουν στον ίδιο αστερισμό, δεν είχαν τον ίδιο χρόνο ζωής, ούτε την ίδια σταδιοδρομία, αλλά όλοι έζησαν διαφορετικά την ζωή τους! Αν τα άστρα καθόριζαν τον βίο των ανθρώπων τότε δεν θα χρειαζόταν να υπόκεινται σε νόμους και οτιδήποτε χαρακτηρίζει τις κοινωνίες.
Το μέλλον του κάθε ανθρώπου το γνωρίζει μόνο ο Θεός που σε μερικές μόνο περιπτώσεις για λόγους Θείας Οικονομίας, παρεχωρήθη και γνωστοποιήθηκαν μέσω κάποιων Αγίων ανθρώπων, των επονομαζομένων Προφητών, ότι ήταν αναγκαίο να γνωρίζουν κατά την Αποκάλυψη του Θεού.

Στρατής Ανδριώτης

http://stratisandriotis.blogspot.com/2011/07/blog-post_14.html

του κ. Λάμπρου Σκόντζου, Θεολόγου-Καθηγητού.

Ο σύγχρονος κόσμος βρίσκεται κυριολεκτικά βουτηγμένος σε μία απίστευτη κατάσταση πνευματικής κατάπτωσης. Η πνευματικότητα του σημερινού ανθρώπου είναι συνώνυμη με τον αποκρυφισμό και ολόκληρο το φάσμα του νοσηρού μυστικισμού, ο οποίος εκφράζεται με πληθώρα συγκεκριμένων ρευμάτων και ομάδων. Η πηγή του αποκρυφισμού είναι κοινή και οι ποικίλες ομάδες, συγκοινωνούντα δοχεία, τα οποία δέχονται και παρέχουν αποκρυφιστικό υλικό.

Δυο τέτοια ρεύματα, από τους κυριότερους εκφραστές του αποκρυφισμού παγκοσμίως, είναι το νεοπαγανιστικό και νεοσατανιστικό φαινόμενο. Επισταμένη μελέτη της ιστορίας τους, των αρχών και των επιδιώξεών τους αποδεικνύει πως τα δύο αυτά μεγέθη, όχι μόνο σχετίζονται μεταξύ τους, αλλά είναι οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Πρόκειται για ένα και το αυτό κίνημα με δυο μορφές, διότι ταυτίζονται σχεδόν απόλυτα σε όλες τις θεωρητικές και πρακτικές τους εκφάνσεις. Προέρχονται από την ίδια μήτρα, την αρχαία ειδωλολατρία και υπηρετούν του ίδιους σκοπούς. Δεν είναι τυχαίο ότι και τα δύο αυτά φαινόμενα ανήκουν στο αποκρυφιστικό πλέγμα των ομάδων της «Νέας Εποχής» και είναι από τους πιο φανερούς και γνήσιους εκφραστές του υδροχοϊκού, νεοεποχίτικου πνεύματος[1].

Αμφότερα στηρίζονται στο πνευματιστικό και αποκρυφιστικό υπόβαθρο των θεοσοφικών αρχών. Άλλωστε η μυστηριώδης θεοσοφική δοξασία περί «Μεγάλης Ιεραρχίας» και «Μεγάλης Λευκής Αδελφότητας» είναι η βάση πάνω στην οποία οικοδομήθηκε η πίστη σε θεούς και δαίμονες στους σύγχρονους καιρούς. Αυτές τις θεοσοφικές οντότητες λατρεύουν και οι μεν και οι δε. Τα τελετουργικά τους είναι πιστά αντίγραφα αρχαίων παγανιστικών μυστηριακών τελετουργιών[2].

Πρόδρομοι του συγχρόνου αποκρυφιστικού κινήματος υπήρξαν οι πρωτεργάτες του ρομαντισμού και του νεωτερισμού του 19ου αιώνα, οι οποίοι, ως γνωστόν, εμφορούνταν από σαφείς φυσιολατρικές και άρα φιλοπαγανιστικές πίστεις. Από τον Τζον Μίλτων, ως τον Ουγκώ και τον Πωλ Βαλερύ υμνούν το Σατανά «ως προμηθεϊκόν αντάρτην, εις τον οποίον επιβιώνει η αρχαία τραγική ωραιότης»[3]. Ο διαβόητος D.A.F. de Sade, ο οποίος είχε θεοποιήσει τη φύση (φυσιολάτρης παγανιστής), περιγράφει με λεπτομέρειες σατανιστικά όργια της εποχής του από ομοϊδεάτες του. Μέσα στις διαβόητες Hell Fire Clubs (Λέσχες της Φωτιάς της Κόλασης) μαζί με τον αποκρυφισμό και τη μαγεία, καλλιεργήθηκε υπέρμετρα ο παγανισμός[4].

Ο θεμελιωτής του παγκόσμιου νεοσατανιστικού κινήματος Alister Crowley (1875-1947), ήταν αποδεδειγμένα και παγανιστής. Το 1899 εντάχθηκε στο ροδοσταυρικό τάγμα Golden Dawn (Χρυσή Αυγή), το οποίο αποδεδειγμένα προωθούσε τον παγανισμό, όπου μυήθηκε στον αποκρυφισμό και τη μαγεία. Ο δάσκαλός του, Allan Benett, τον μύησε στα ανατολικά παγανιστικά θρησκεύματα και τον ανατολικό εσωτερισμό. Παράλληλα, ήταν θιασώτης του αιγυπτιακού παγανισμού. Στα 1904 στο Κάιρο και ύστερα από μία μαγική παγανιστική τελετουργία, παρουσιάστηκε στον ύπνο του ο δαίμονας Alwass, με κεφάλι γερακιού, ως ο θεός Ρα, ο οποίος του αποκάλυψε το σατανιστικό «Βιβλίο του Νόμου της Νέας Εποχής» κατά παρότρυνση του αιγυπτιακού θεού Όρου[5]. Ο Crowley λάτρευε το σατανά στο πρόσωπο του θεού Σατούρνου (Κρόνου) και ο πιο αγαπημένος ύμνος του ήταν ο «Ύμνος στον Πάνα» τον οποίο είχε συνθέσει ο ίδιος και τον οποίο έψαλλαν «εις τον σατανιστικόν ναόν του, εν Λονδίνω»[6]. Ξεκάθαρος παγανιστής! Το ίδιο και ο αποκρυφιστής και φίλος του Crowley, Eugen Grosche (1888-1954), ιδρυτής της σατανιστικής οργάνωσης Fraternity Saturni (Αδελφότητα του Κρόνου), λάτρευε το Σατανά ως τον ξεπεσμένο «θεό» Κρόνο.

Διαβάζουμε σε έναν από τους ύμνους της: «Άγιε Saturnus σε επικαλούμαι. Άγιε Κρόνε σε τιμάμε. Άγιε Saturnus σε προσκυνάμε!» [7]. Υπάρχουν επίσης σαφείς μαρτυρίες ότι ο Crowley σχετιζόταν και με το ναζιστικό παγανισμό. «Συνδεόταν με τον Χίτλερ μέσω τρίτων, που ήταν μέλη του μαγικού τάγματος του Ναζισμού» [8]. Οι απίστευτες μυστικιστικές εκδηλώσεις του ναζιστικού κόμματος είχαν αναμφίβολα τη σφραγίδα του νεοσατανιστικού μοντέλου του Crowley.

Ο ιδρυτής του νεοσατανισμού Anton LaVey (1930-1997) ξεκίνησε από την περιθωριακή φιλοπαγανιστική οργάνωση «Sexual Freedom League» (Λίγκα για τη σεξουαλική ελευθερία) των χίπις της Καλιφόρνιας τη δεκαετία του 1950. Είναι γνωστές οι φυσιολατρικές και φιλοπαγανιστικές πρακτικές αυτών των «επαναστατικών» περιθωριακών ομάδων. Μαζί με τη μάγισσα σύζυγό του Diane (Άρτεμη) και τον διαβόητο αποκρυφιστή Kenneth Anger, ο LaVey ίδρυσε στις 30-4-1966 την «Ordo Templis Satanis», την Εκκλησία του Σατανά και εισήγαγε τον σατανισμό στο Hollywood. Τα λατρευτικά τυπικά της και οι εορτές έχουν σαφέστατες παγανιστικές καταβολές. Μεταξύ των άλλων, στις «εκκλησίες» του Σατανά γίνονται επικλήσεις παγανιστικών θεοτήτων, όπως των ινδουιστικών Κάλι και Σίβα, του Πλούτωνα, του Μολώχ κλπ. [9] Τα αγάλματα και οι παραστάσεις του Μπαθομέτ είναι πανομοιότυπα αντίγραφα των αγαλμάτων του αρχαιοελληνικού θεού Πάνα. Για πολλούς ο ίδιος ο Πάνας λατρεύεται ως Σατανάς στις σατανικές λατρευτικές συνάξεις. Επίσης ο Πάνας θεωρείται κύρια θεότητα στην μαγικοπαγανιστική Wicca[10].

Η σημερινή «ιέρεια» της «εκκλησίας του Σατανά», στην πόλη San Jose (Σαν Ζοζέ) της Καλιφόρνιας, Μάργκαρετ Γουένλ δηλώνει γουϊκανή νεοπαγανίστρια. Το ίδιο και ο διαβόητος Άγγλος μάγος και παγανιστής Gerald Gardner (1884-1964) υπήρξε ο συνδετικός κρίκος μεταξύ νεοπαγανισμού και νεοσατανισμού. Ο Gardner είναι ο πρωτεργάτης της αναβίωσης του αρχαίου Κέλτικου παγανισμού και ιδρυτής του νεοδρυϊδισμού και του γουϊκανισμού. Το 1940 μυήθηκε στον σατανισμό και τη μαγεία από τη γηραιά μάγισσα Dorothy Chutterburch και το 1946 είχε συνδεθεί με τον αρχισατανιστή Alister Crowley, ο οποίος τον έχρισε τιμητικό μέλος της μυστικιστικής σατανιστικής αδελφότητας «Ordo Templi Orientis» (Ο. Τ. Ο.), της οποίας ιδρυτής ήταν ο Crowley και της οποίας ο παγανιστής Gardner υπήρξε για λίγο καιρό αρχιερέας της.

Ο παγανιστής Gardner θαύμαζε τον σατανιστή Crowley και επηρεάστηκε έντονα από αυτόν. Υπό την επίδρασή του έγραψε το 1949 το βιβλίο «High Magic’s Aid» (Βοήθημα υψηλής μαγείας), που περιείχε μαγικές τελετουργίες στον κερασφόρο θεό Πάνα. Το 1951 ίδρυσε δική του αδελφότητα, όπου εφάρμοζε τις αποκρυφιστικές πρακτικές του Crowley. Το 1953 μύησε στην αδελφότητά του τη διαβόητη αποκρυφίστρια Doreen Valiente, με την οποία διαμόρφωσαν και συστηματοποίησαν τη λεγόμενη γκαρντεριανή παράδοση, δηλαδή την αναβίωση του αρχαίου δρυϊδικού παγανισμού και της μαγικοπαγανιστικής Wicca. Το 1954 εξέδωσε άλλο βιβλίο για την εξέλιξη της μαγείας, με τίτλο: «Witchcraft Today» (Η μαγεία σήμερα), το οποίο είναι η συστηματοποίηση στην ουσία του δρυϊδικού και γουϊκανικού νεοπαγανισμού. Για του λόγου το αληθές, βασικό δόγμα της Wicca είναι ότι η «θρησκεία (και η) μαγεία… (αποτελούν) ένωση»[11]. Το ίδιο και ο βορειοευρωπαϊκός νεοπαγανισμός Azatru είναι κυριολεκτικά βουτηγμένος στη μαγεία και τον αποκρυφισμό[12].

Μετά το θάνατο του Gardner το έργο του συνεχίζει ο Raymond Buckland (Ρεϊμόν Μπάκλαντ)[13]. Καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του αποκρυφιστικού νεοπαγανισμού έπαιξε και ο διαβόητος μάγος σατανιστής Alexander Sanders, ο οποίος διαμόρφωσε, παράλληλα με την γκαρντεριανή νεοπαγανιστική παράδοση, τη λεγόμενη αλεξανδρινή. Στα 1979 η μάγισσα – σατανίστρια από την Καλιφόρνια Στάρχοουκ έγραψε το μπεστ σέλερ «Ο Σπειροειδής Χορός: Μια Αναγέννηση της Αρχαίας Θρησκείας της Μεγάλης Θεάς», μια συστηματική παρουσίαση των γουϊκανικών παγανιστικών τελετουργιών, το οποίο έκαμε πολύ μεγάλη εντύπωση στους αναγνώστες του δυτικού κόσμου και συνέδεσε τον σατανισμό με τον Κέλτικο νεοπαγανισμό.

Υπάρχουν και άλλα στοιχεία που φανερώνουν τη στενή συνάφεια νεοπαγανισμού και νεοσατανισμού. Οι γεμάτες πάθη και εγκληματικές πράξεις παγανιστικές θεότητες δε διαφέρουν σε τίποτε από τα σατανικά κακοποιά πνεύματα. Ας θυμηθούμε εκείνο το γραφικό του ψαλμωδού ότι «πάντες οι θεοί των εθνών δαιμόνια» (Ψαλμ. 95, 5). Σε όλα τα παγανιστικά πάνθεα είναι εμφανής η δαιμονική υφή των παγανιστικών θεοτήτων. Έστω για παράδειγμα οι Κέλτικες θεότητες, οι οποίες είχαν προκαλέσει φρίκη στους Ρωμαίους και στους Έλληνες. Ο αρχαίος Έλληνας συγγραφέας Λουκιανός μάς διέσωσε πολύτιμες πληροφορίες για το ποιόν των αγρίων και αιμοδιψών δρυϊδικών θεοτήτων!

Το άσβεστο μίσος κατά του αληθινού Τριαδικού Θεού, του Σωτήρος Χριστού, της Εκκλησίας, των Χριστιανών είναι το κοινό στοιχείο νεοπαγανισμού και νεοσατανισμού, καθώς και το άθλιο και βρώμικο οπλοστάσιό τους. Απλή σύγκριση της «The Satanic Bible» του LaVey με τα γραπτά των νεοπαγανιστών αποδεικνύει ταυτότητα δοξασιών και απόψεων.

Κοινές είναι και οι περί ηθικής αντιλήψεις τους, οι μαγικές τελετουργίες τους, οι μαγικές τελετές καθαρμού και αποκήρυξης του αγίου Βαπτίσματος, οι εορτασμοί των ηλιοστασίων και ισημερινών, η αχαλίνωτη σεξουαλική ελευθερία, καθώς και ο σεξισμός στα τελετουργικά τους όργια. Κοινά είναι και τα σύμβολά τους, όπως το πεντάκτινο άστρο, το οποίο για τους Κέλτες παγανιστές αντιπροσωπεύει τη θεά Morrigan. Πάνω απ’ όλα κοινό στοιχείο είναι η απολυτοποίηση του εγωκεντρισμού και της επιβολής της ατομικής ή ομαδικής δύναμης και θέλησης καθώς και η εωσφορική αντίληψη ότι ο άνθρωπος είναι θεός.

Η άμεση σχέση νεοπαγανισμού – νεοσατανισμού φαίνεται ξεκάθαρα από τα εξής αξιοπρόσεκτα στοιχεία: Το πρώτο είναι ο κοινός εορτασμός της ετήσιας σατανιστικής εορτής της Halloween, ή Samhain (Σαμέϊν) τη νύχτα της 31ης Οκτωβρίου προς 1η Νοεμβρίου, αρχαία παγανιστική δρυϊδική εορτή, όπως και άλλη αρχαία εορτή του Κέλτικου δρυϊδισμού Balefire (εορτή της φωτιάς). Το δεύτερο είναι πιο σημαντικό. Πολλές νεοπαγανιστικές ομάδες εορτάζουν την εορτή Baltane (Μπαλτέϊν) ή Walburgisnacht (Βαλμπούργειος Νύχτα), κατά την οποία, όπως πιστεύουν, «λύνονται όλες οι μαγικές δυνάμεις»[14]. Ελληνική αρχαιόθρησκη ομάδα επέλεξε (τυχαία;) να εξαγγείλει το καταστατικό της, να καθορίσει τους «ιερούς» της νόμους, και να συστήσει το τελετουργικό της κατά τη «Βαλμπούργειο νύχτα της 30ης Απριλίου, προς 1η Μαΐου 2005». Για όσους δε γνωρίζουν, «Βαλμπούργειος νύχτα» ή «Μπαλτέϊν» είναι η μεγαλύτερη σατανιστική εορτή, κατά την οποία εορτάζεται το φρικτό γεγονός της συστάσεως της «Σατανιστικής Εκκλησίας», κατά τη νύχτα της 30ης Απριλίου 1966 στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ από το διαβόητο Antony LaVey![15] Ιδού μικρό απόσπασμα από δημοσιευμένο κείμενο της ομάδας αυτής: «οι νόμοι περί καθαρότητος των ιερών ναών τίθενται τελετουργικώς εν ισχύ και θεωρούνται δημοσίως γνωστοί εκ της Βαλμπουργείου νυκτός του τρέχοντος έτους»![16]

Παραξενευόμαστε όταν διάφοροι νεοπαγανιστικοί κύκλοι αποκηρύσσουν με βδελυγμία τον συσχετισμό τους με τον σατανισμό, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να καταλογίζουν στο Χριστιανισμό την ευθύνη για την πίστη στην ύπαρξη του Σατανά. Μήπως αγνοούν τα παραπάνω στοιχεία; Πάντως, σύμφωνα με τον Μπωντλαίρ «Το ωραιότερο τέχνασμα του Σατανά είναι να μας πείθει ότι δεν υπάρχει»![17]

Δε χρειάζεται νομίζω μεγαλύτερη προσπάθεια να αποδείξουμε τη στενή σχέση νεοπαγανισμού και νεοσατανισμού. Ο σύγχρονος αποκρυφισμός έχει όνομα, καλείται «Νέα Εποχή»[18] . Το όραμά της είναι η εδραίωση της «Νέας Τάξης Πραγμάτων» σε όλο τον κόσμο, την οποία αποκαλούν οι «αρχαιολάτρες» «Παγκόσμια Συνεργασία Απόλυτα Αναγκαία»[19] και κάποιοι άλλοι «Παγκόσμια Δημοκρατία Ολυμπισμού»[20]. Απώτερος στόχος της είναι ο αφανισμός από προσώπου γης του Χριστιανισμού και η αντικατάστασή του με την (υπό δημιουργία) εφιαλτική και τερατώδη Πανθρησκεία, όπου στη θέση του Αληθινού Τριαδικού Θεού θα λατρεύεται ο Σατανάς, στα πρόσωπα των δαιμονικών παγανιστικών θεοτήτων!

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΔΙΑΛΟΓΟΣ»

Τεύχος 50, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2007

[1] Χ. Τσιάκα, Εγκυκλ. Λεξικό Θρησκειών και Αιρέσεων, Κύπρος 2000, σελ. 382.

[2] www.phorum.gr

[3] Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλ., τομ. 10, στ. 1199.

[4] Θρησκειολογικό Λεξικό, Αθήνα 2000, σελ. 485.

[5] Χρ. Τσιάκα, μνημ. Έργο, σελ. 668.

[6] Θ. Η. Ε., τομ. 10 στ. 1198

[7] Χ. Τσιάκα, μνημ. Έργο, σελ. 17.

[8] www.diodos.gr

[9] Χ. Τσιάκα, μνημ. Έργο, σελ. 269.

[10] www.geocities.com/artofwise/Wicca.html

[11] Στο ίδιο.

[12] http://el.wikipedia.org

[13] http://www.geocities.com/artofwise/WiccaHistory.html

[14] Χ. Τσιάκα, μνημ. έργο, σελ . 266.

[15] Στο ίδιο, σελ. 261

[16] www.heratic.astrologicon.com

[17] Θ.Η.Ε., τομ. 10. στ 1195.

[18] www.ppu.gr/greek/newage_gr

[19] www.nea-acropoli-heraklio.gr

[20] http://users.Forthnet.gr/ath/olympismos/

Πηγή: http://www.impantokratoros.gr/B6599D48.el.aspx

Εκείνος που αντιστρατεύεται απόλυτα και ολοκληρωτικά το νόμο και το σχέδιο του Θεού, είναι ως γνωστόν ο διάβολος. Προκειμένου να παρασύρει και να αλώσει την ανθρωπότητα, εκτός του πλήθους των πανουργιών και των μεθοδεύσεων που χρησιμοποιεί, αναδύει από τον τάφο τους και συγκεντρώνει όλες τις ειδωλολατρίες και τις πλάνες του παρελθόντος, προσπαθώντας να γοητεύσει και να συγκινήσει την ανθρωπότητα και τη νεολαία. Πρόκειται για την πανθρησκεία που λέγεται «Νέα Εποχή», την πλέον σκοτεινή και σατανική δύναμη που ονομάζεται «θρησκεία του σατανά»…
Αρχές και ρίζες της «Νέας Εποχής», εντοπίζονται στη μυστηριακή θρησκεία της «Θεοσοφίας», που είναι θεματοφύλακας όλων των αρχαίων ειδωλολατρικών μυστηρίων, με κοσμοθεωρία και ηθική τον Ιουδαϊσμό και τον Βουδισμό. Είναι πανθεϊστική και αναμιγνύει τη Μυθολογία, το Γνωστικισμό και τη Μαγεία. Αποδέχεται τον Πνευματισμό, ενώ όλα τα στελέχη της είναι μέντιουμ. Αποτελείται από μια σύνθεση ανατολικών θρησκειών και αρχαίων μυστηριακών διδασκαλιών και πλανών. Ενός συνδυασμού γνωστικισμού και πνευματισμού, βασισμένου σε εσωτερικές μυστικές διδασκαλίες, μεταβιβαζόμενες από δαιμονικές οντότητες καθώς και σε διάφορους τύπους αποκρυφισμού, δηλαδή αστρολογίας, ανθρωποσοφίας, αριθμοσοφίας, παραψυχολογίας, θρησκείες Κ, λευκή και μαύρη μαγεία, νέο-σατανισμό, υπνωτισμό, αγνωστικισμό, γιόγκα, πανθεϊσμό, μετενσάρκωση κ.α. εκατοντάδες ομάδες, που οδηγούν δήθεν στη νιρβάνα (σωτηρία, τελείωση του ανθρώπου!!!) και τη διάλυση του προσώπου μέσα στον απρόσωπο θεο-φύση, που στην πραγματικότητα φέρνει την υποταγή των ανθρώπων στον…προσωπικότατο σατανά! Κατά την τρίτη χρονολογικά προεδρία της Θεοσοφικής εταιρείας (1880-1949) ετέθησαν τα θεμέλια και τα σχέδια επικράτησης της «Νέας Εποχής» σε…πνευματική επικοινωνία με τον «διδάσκαλο της σοφίας» της λευκής στοάς, τον Θιβετιανό Κούλ, που έλαβε δαιμονικά μηνύματα, τα οποία καταγράφηκαν σε βιβλία (καταστατικό) και αποτέλεσαν την σατανικά εμπνευσμένη πανθρησκεία.
Η «Νέα Εποχή», είναι μια κίνηση δυναμικού ρεύματος που αυξάνει συνεχώς αποκτώντας εκατομμύρια οπαδούς σε όλο τον πλανήτη. Είναι μια νέα κοσμοθεωρία, ένας νέος τρόπος ζωής, με νέες συνήθειες, νέες πρακτικές, ένα καινούργιο πλαίσιο αντιλήψεων για την οικονομία, την πολιτική, την υγεία, την τεχνολογία, τη θρησκεία κ.λ.π. Η «Νέα Εποχή» κατασκευάζει τα μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας με τις δικές της σατανικές δυνάμεις και ακολούθως καυτηριάζει τα σοβαρά προβλήματα της ανθρωπότητας (ειρήνης, οικονομίας, υγείας, πείνας, εγκληματικότητας, περιβάλλοντος κ.α. δημιουργώντας την πεποίθηση ότι η ανθρωπότητα μπορεί να βγει από την κρίση και τα αδιέξοδά της, χωρίς πολέμους και ότι θα προοδεύσει περιμένοντας κάποιο…νέο σωτήρα (αντίχριστος).
Οι τρεις κύριοι στόχοι της «Νέας Εποχής» είναι:
Μια Παγκόσμια τάξη (παγκοσμιοποίηση),
Μια Παγκόσμια κυβέρνηση (εβραιοκρατία),
Μια Παγκόσμια θρησκεία (λατρεία στο σατανά).
Η κίνηση αυτή είναι αντιχριστιανική και αντίχριστη! Με τίποτα δεν μπορεί να δεχθεί ότι Μοναδικός Σωτήρας της ανθρωπότητας είναι ο Λυτρωτής μας Ιησούς Χριστός. Η «Νέα Εποχή», είναι ένα διαβολικό κατασκεύασμα και παρουσιάζεται με ένα πλήθος προσώπων και κοινοτήτων. Είναι ένα τεράστιο δίχτυ που ενώνει εκατοντάδες ομάδες και κινήσεις εκατομμυρίων ατόμων. Είναι ένα σύνδρομο που εισχωρεί παντού και απειλεί τα άτομα, την κοινωνία, τον πολιτισμό. Προσπαθεί να αγγίξει με κάθε τρόπο τα πάντα. Ασχολείται με ότι ψυχαγωγεί τη νέα γενιά, επηρεάζοντας και αλλοιώνοντας το φρόνημα, τις πεποιθήσεις, τον προσανατολισμό και τις αξίες των λαών και των νέων, απομακρύνοντάς τους απ’ τον Θεό με κατεύθυνση το διάβολο! Προωθεί μεταξύ άλλων, ένα παγκόσμιο σύστημα πιστωτικών καρτών, μια παγκόσμια εξουσία τροφοδοσίας, ελέγχου και προμήθειας τροφίμων σ’ όλο τον κόσμο, έναν παγκόσμιο φόρο με την εγκατάσταση νέου οικονομικού συστήματος, την εκτόπιση δια νόμου των υπαρχουσών θρησκειών και των θρησκευτικών συμβόλων, τη μύηση των μαζών στην αφιέρωση στο σατανά κ.α.
Στην κατεύθυνση του σατανισμού κάνουν κάθε δυνατή προσπάθεια, προκειμένου να επηρεάσουν και στη συνέχεια να οδηγήσουν τα παιδιά και τους νέους, χρησιμοποιώντας ένα πλήθος από μέσα, όπως θεάματα τηλεόρασης και εκδόσεις περιοδικών γεμάτες από δράκουλες, βρικόλακες, μάγους με υπερφυσικές δυνάμεις και ήρωες με τη μορφή διαβόλων. Χρησιμοποιούν επίσης, τη μουσική, ειδικά την rock και την heavy metal, τις κινηματογραφικές ταινίες, τις παραγωγές βιντεοταινιών, τα βιβλία τρόμου κ.λ.π.
Όλα αυτά κάτω από τον έλεγχο του σατανισμού, για να γίνει η ζωή όλων σατανική!
Πηγές: 1. «Κοινωνία unisex», Κ. Παπαδημητρακόπουλος. Εκδ. «Φωτοδότες»
2. «Σατανισμός και νεολαία. Ο κίνδυνος που εξαπλώνεται».Γερ. Ζαμπέλης. Εκδ. «Φωτοδότες»

http://stratisandriotis.blogspot.com/2011/07/blog-post_07.html

Εμφανίσθηκε ως παραθρησκευτικό «παρακλάδι» και αποτελεί κίνημα της «Νέας Εποχής», παρουσιαζόμενο ως μέθοδος φιλοσοφίας, ψυχολογίας και οτιδήποτε άλλου συστήματος παραπλανά ανθρώπους, καμουφλαρισμένο με τέχνες, επιστήμες και δήθεν ανάπτυξη. Δρα ως φιλανθρωπικό, οικολογικό, ή θρησκευτικό σωματείο που προσφέρει ψυχοθεραπείες, φιλοσοφίες, συμπαράσταση σε ασθενείς, αυτογνωσία, πολιτική, διαλογισμό, γιόγκα κ.α….
Με στοιχεία από τον ινδουισμό και τον βουδισμό διδάσκει την μετενσάρκωση με στόχο την νιρβάνα (θέωση), πιστεύοντας ότι ο θεός είναι ο κάθε άνθρωπος, μιλώντας ακόμα και για τον Χριστό με τρόπο που όμως δεν έχει καμία σχέση με τον Χριστιανισμό! Μόνο και μόνο για να ξεγελιούνται οι άνθρωποι που ως μέλη υποβάλλονται σε συστηματική «ενημέρωση» με ιδιαίτερη έμφαση σε θέματα… πορνό! Ώσπου γίνονται άτομα με ελεγχόμενη σκέψη που με τις «ευλογίες» του αρχηγού τους είναι πρόθυμοι να σκοτώσουν, ακόμα και να αυτοκτονήσουν ομαδικά υπό την ανοχή των εκάστοτε κυβερνήσεων που αφήνουν τα «ρεύματα» αυτά της πλάνης να δρούν ελεύθερα ανά τον κόσμο!
Στρατής Ανδριώτης

http://stratisandriotis.blogspot.com/2011/07/blog-post_08.html#more

Τα τελευταία χρόνια έχει καταβάλει τους χριστιανούς μια φοβερή ανησυχία. Διάφορα δημοσιεύματα στον κοσμικό και εκκλησιαστικό τύπο μιλάνε για τα χρόνια του Αντιχρίστου και της “ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ”. Γίνονται υπολογισμοί, δίνονται διάφορες ερμηνείες του 666, ασκείται μια πνευματική τρομοκρατία και πολύ βρίσκονται σε μεγάλη αγωνία για το μέλλον τους. Αν τα συνδυάσουμε αυτά και με την έκδοση των νέων ταυτοτήτων, τις τραπεζικές πιστωτικές κάρτες, τους κωδικούς αριθμούς των τροφίμων και των διαφόρων προϊόντων, η κατάσταση γίνεται ακόμη πιο τραγελαφική.

Οι άνθρωποι που βρίσκονται κοντά στην εκκλησία ζητούν επίμονα από τους ιερείς τους και τους μοναχούς να πληροφορηθούν, με αγωνία, τι ακριβώς συμβαίνει, τι θα γίνει με αυτήν την κατάσταση και προς τα που οδεύουμε; Ας δούμε εν συντομία το φαινόμενο αυτό.

Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ αποτελεί άθροισμα θρησκειών. Δεν είναι άθροισμα των ίδιων των θρησκειών αλλά άθροισμα ορισμένων στοιχείων των εσωτερικών τους παραδόσεων. Π.χ. Παίρνουν κάτι από το χριστιανισμό, από την παράδοση του όχι όμως τον Σταυρό του Χριστού και την Ανάσταση. Μέσα στο κίνημα της ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ μπορεί κανείς να βρει θεωρίες που αφορούν όλες τις θρησκείες, όπως γιόγκα, σουφισμό, βελονισμό κ. α. Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ είναι ένα κίνημα που αποσκοπεί στην ολοποίηση του ανθρώπου. Επειδή όμως το όλο ταυτίζεται με το απόλυτο, είναι ένα κίνημα που επιδιώκει τη “θεοποίηση” του ανθρώπου μέσα από τη γνώση που προσφέρεται από όλες τις θρησκείες, θεοσοφίες και πρακτικές ζωής που αναφέραμε προηγουμένως. Εδώ παρατηρούμε να επαναλαμβάνεται η πρωτόπλαστη πονηρή προτροπή του φιδιού προς την Εύα: “ου θανάτω αποθανείσθε… και έσεσθε ως θεοί…”. Ο διάβολος παρακινεί τους πρωτοπλάστους να παραβούν την εντολή του Θεού και μόνοι τους να γνωρίσουν τον τρόπο της θεώσεως. Ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει στη θέωση μόνον όταν αγωνιστεί κατά Θεόν αντίθετα καταστρέφεται, όπως οι πρωτόπλαστη.

Στη διδασκαλία της ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ υπάρχει η αυτολατρεία. Η προτροπή που γίνεται στους οπαδούς της είναι η ακόλουθη: “Γονατίστε μπροστά στον εαυτό σας, τιμήσατε και προσκυνήσατε το Είναι σας. Ο Θεός κατοικεί μέσα σας και είσθε σεις!…”.

Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι που ανήκουν εδώ επιθυμούν κατά κόρον να οικοδομήσουν μια παγκόσμια κυβέρνηση και θρησκεία. Αυτό όμως έχει σαν επιδίωξη όλα όσα θα αναφέρουμε παρακάτω:

Αμείλικτη πολεμική μέχρι τέλους εναντίον του μονοθεϊσμού και προπαντός εναντίον της εκκλησίας του Χριστού. Διδάσκουν πως η ανθρωπότητα εντός ολίγου θα μπει στον αστερισμό του Υδροχόου, που είναι η χρονική περίοδος επικράτησης του Εωσφόρου και του Αντιχρίστου. Οι νεοεποχίτες οραματίζονται μια παγκόσμια αναμόρφωση των πολιτικών πραγμάτων και συστημάτων. Ο έλεγχος της οικονομίας, ένα διεθνές νόμισμα, η αποδυνάμωση των κατά τόπους κυβερνήσεων, είναι μέσα στο σχέδιο που έχουν καταστρώσει. Ένας συγγραφέας, που ανήκει στο κίνημα αυτό, να πως συνοψίζει όλα αυτά που αναφέραμε: «Μπορούμε να πάρουμε όλες τις γραφές και όλες τις διδασκαλίες, τις εντολές και τους νόμους και ν´ ανάψουμε μια όμορφη φωτιά και να τα κάψουμε. Όλα γιατί αυτό τους αξίζει». Από αυτό πιστεύω πως ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματα του και να καταλάβει ποιός κρύβεται πίσω απ´ όλα αυτά.

Καταλήγοντας θα ήθελα να σημειώσω πως η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει να πει πολλά γι ´ αυτό το παραθρησκευτικό κίνημα.

Η θεοποίηση του ανθρώπου δεν επιτυγχάνεται με τη γνώση, αλλά με την ταπείνωση και την χάρη του Θεού. Ο άνθρωπος μπορεί να γίνει θεός κατά χάρη, όταν ενωθεί με τον Θεό και όχι με τα υποκατάστατά του. Τότε ο άνθρωπος γίνεται “καινή κτίσις” δηλ. επιτυγχάνεται ο αληθινός προορισμός του, το καθ´ ομοίωσιν προς τον δημιουργό του. Μόνο μέσα στην εκκλησία κατορθώνεται η θέωση μας.

Η διδασκαλία των νεοεποχιτών είναι πονηρή. Σ´ αυτούς απευθύνεται ο Κύριος και τους λέει: “ο εωράκατε παρά τω πατρί (το διάβολο) υμών, ποιείτε”. Ο Χριστός είναι η ζωή των ανθρώπων “και ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία”. Η μανία που έχουμε για κάθετι νέο, χωρίς να εξετάζουμε την αγαθή προέλευσή του, μπορεί να μας οδηγήσει τελικά στην καταστροφή.

Ιεροδιάκονος, Πρόδρομος Γκιρτζαλιώτης

http://imverias.blogspot.com/2011/03/blog-post_7377.html#more

π. Κυριακοῦ Τσουροῦ, Γραμματέως τῆς Σ.Ἐπιτροπῆς ἐπί τῶν αἱρέσεων

Κάποτε οἱ ἀστρολόγοι ἦσαν οἱ ἀστρονόμοι. Σήμερα μέ τήν ἀνάπτυξη τῆς ἐπιστήμης τῆς ἀστροφυσικῆς, οἱ ἀστρολόγοι θά ἔπρεπε νά ἔχουν μπῆ «στόν πάγκο τοῦ κατεργάρη». Κι ὅμως, κάθε ἄλλο, εἶναι στήν πρώτη γραμμή. Δέν ὑπάρχει ἐφημερίδα, περιοδικό, κανάλι, σταθμός, πού νά μήν ἔχει τόν ἀστρολόγο του, ὁ ὁποῖος καθημερινά κάνει τίς «ἐπιστημονικές» προβλέψεις του. Τά ἄστρα ἔχουν μπῆ γιά τά καλά στή ζωή μας. Κατά καιρούς δημοσιεύονται πληροφορίες, ὅτι ἄνθρωποι τῆς δημόσιας ζωῆς, πού κατευθύνουν τίς τύχες τῶν ἀνθρώπων, συμβουλεύονται ἀστρολόγους. Στίς συνομιλίες ἀλληλογνωριμίας ἀπό τά πρῶτα καί τά πιό «σοβαρά» ἐρωτήματα εἶναι τό «τί ζώδιο εἶσαι»;

Δέν ὑπάρχει χρονιά πού νά μή κληθοῦν στά κανάλια, τίς παραμονές τῆς Πρωτοχρονιᾶς, ἀστρολόγοι γιά νά «προβλέψουν» τά μελλούμενα μέσα στό νέο χρόνο. Πρᾶγμα πού παράγινε τίς παραμονές τοῦ 2000. Αὐτή τή φορά πραγματική τρέλλα κατέλαβε ἀστρολόγους καί ἀφελεῖς. Ὑστερία καί πανικός κυριάρχησαν ὁλόκληρο τό 1999, μέ φόντο τό περίφημο Millenium.

Οἱ προβλέψεις, ἀκόμη καί γιά τήν συντέλεια τοῦ κόσμου, ἔκαναν πολλούς νά ἀτενίζουν τήν πρωτοχρονιά τοῦ 2000 μέ ἀγωνία, μέ φόβο γιατί, τάχα, κάτι τό συγκλονιστικό θά συνέβαινε. Μερικοί, κάτω ἀπό τίς «σίγουρες προβλέψεις» τῶν ψευδοπροφητῶν, ἑτοιμάστηκαν νά θυσιαστοῦν προκειμένου ν’ ἀνταμώσουν τόν Χριστό ἐνωρίτερα. Δυστυχῶς μερικούς ἀπ’ αὐτούς δέν τούς πρόλαβαν, ἔπεσαν θύματα τῆς ἀφελείας τους. Ἔφυγαν καί δέν εἶδαν τήν ἀπάτη πού μερικοί ἐπιτήδειοι, τόσο ἔντεχνα, τούς εἶχαν στήσει, διηγούμενοι “βεβήλους καί γραώδεις μύθους» (Α΄ Τιμ. δ΄ 7).

Καί τό πιό περίεργο εἶναι ὅτι ἡ ἐξάπλωση τῆς ἀστρολογίας συμβαίνει σέ μιά ἐποχή, πού ἔχει ἀποδειχθῆ τό ἀσυμβίβαστο τῆς ἐπι-στημονικῆς γνώσεως καί ἰδιαίτερα τῆς ἀστροφυσικῆς, μέ τήν ἀστρολογία. Παραπαίει, δηλαδή, ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος μεταξύ ὀρθολογισμοῦ καί ἀποκρυφισμοῦ, ἐπιστήμης καί μαγείας. Καί ὅμως οἱ ἐπιστημονικοφανεῖς ἰσχυρισμοί τῶν ἀστρολόγων καταρρίπτονται καθημερινά, τόσον ἀπό ἐπιστήμονες εἰδικούς, ὅσον καί ἀπό τήν πραγματικότητα, ἡ ὁποία διαψεύδει ἐκείνους πού θέλησαν μέ «σιγουριά» νά προβλέψουν τό μέλλον μέσα ἀπό τά ἄστρα. «Ἡ ἀστρολογία δέν εἶναι ἐπιστήμη, ἀλλά ἀπάτη. Οἱ ἀστρολόγοι δέν εἶναι ἐπιστήμονες, ἀλλά τσαρλατάνοι πού χρησιμοποιοῦν τήν ἀφέλεια κάποιων γιά νά χρηματίζονται», λέει ὁ καθηγητής τῆς ἀστροφυσικῆς Διον. Σιμόπουλος (ἐφημ. Αὐγή 3.8.97).

Οἱ ἀστρολόγοι, ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, ἐπιμένουν νά μιλοῦν γιά «ἐπιστήμη» καί «ἐπιστημονική κατάρτιση», γιά «διπλώματα» ξένων καί ἑλληνικῶν «σχολῶν διεθνοῦς φήμης». Τά περιοδικά εἶναι γεμᾶτα μέ δημοσιεύσεις ὅπως: «Ψυχοερευνητής – Μέντιουμ – ἀστρολόγος κ. …..», «ἐπίτιμος διδάκτωρ Κέντρου Ψυχικῶν Ἐρευνῶν», πού ὑπόσχονται τήν «λύση» κάθε οἰκογενειακοῦ, οἰκονομικοῦ, αἰσθηματικοῦ, ἐπαγγελματικοῦ προβλήματος καί μάλιστα «ἀπό μακρά ἀπόσταση».

Πράγματι, πρόκειται περί ἀνησυχητικοῦ κοινωνικοῦ φαινομένου εὐρείας κλίμακας, πού προκαλεῖ μεγάλους προβληματισμούς, ἄν ληφθῆ μάλιστα ὑπ’ ὄψη ὅτι ἡ ἀστρολογία «εἶναι μιά ἰδεολογία τῆς ἐξάρτησης, πού προετοιμάζει ἔμμεσα τά πνεύματα τῶν ἀνθρώπων γιά τήν ἀποδοχή ὁλοκληρωτικῶν πιστεύω» (Τεοντόρ Ἀντόρνο). Καί τοῦτο διότι τό ἄτομο στήν ἀστρολογία ὑποτάσσεται τυφλά σ’ἕνα πολύπλοκο καί δεσμευτικό σύστημα ἐπιταγῶν καί νόμων πού καθορίζουν τήν ζωή του, τίς πράξεις του, τίς ἀποφάσεις του. Ἀποφάσεις πού μπορεῖ νά ἀφοροῦν στήν παιδεία (ἄν εἶναι ἐκπαιδευτικός), στήν ζωή τῶν ἀνθρώπων (ἄν εἶναι γιατρός), στά ἐθνικά θέματα (ἄν εἶναι πολιτικός) κ.ο.κ.

Τά ἄβουλα ἄστρα, τά ἀνύπαρκτα ζώδια, πού ἄλλοτε εἶναι δώδεκα καί ἄλλοτε δεκατρία (μέ τόν Ὀφιοῦχο), γίνονται οἱ συντελεστές τῆς κοινωνικῆς καί τῆς προσωπικῆς ζωῆς μας. Τό ἄτομο, ἀντί νά ἀναλάβη τίς εὐθῦνες του, ἀντί νά ἀναπτύξη τίς δυνατότητές του, ἐγκαταλείπεται ἄβουλα στό «πεπρωμένο» του. Αὐτό πού τοῦ καθόρισαν,λέει, τά ἄστρα τήν στιγμή τῆς γεννήσεώς του. Ἔτσι γίνεται ἐπικίνδυνο γιά τόν ἑαυτό του καί γιά τό κοινωνικό σύνολο. Εἶναι πεπεισμένο ὅτι δέν μπορεῖ νά κάνει τίποτε ἄλλο ἀπ’ αὐτό πού εἶναι καθορισμένο, ἀπ’ αὐτό «πού λένε τά ἄστρα». Εἶναι «φυσικός νόμος». Τί φρίκη!! Ὁ καυχώμενος γιά τήν ἐλευθερία του σύγχρονος ἄνθρωπος εἶναι δοῦλος καί δέσμιος τῶν προλήψεών του καί ζῆ σέ μιά κατάσταση σχιζοφρένειας.

Παρατηρεῖ ὁ ἀστρονόμος τοῦ Ἀστεροσκοπείου Ἀθηνῶν κ. Νικ. Ματσόπουλος: «Ἔχω τήν αἴσθηση πώς οἱ ἄνθρωποι πού προστρέχουν στούς ἀστρολόγους, ἔχουν ἀδυναμία νά ἀναλάβουν τήν εὐθύνη τῶν πράξεών τους ἤ τήν παχυλή ἀμάθεια, πού κατακλύζει τήν σημερινή κοινωνία» (Πειραϊκή Ἐκκλησία Ἰαν. 1999, σελ.43). Καί ὁ π.Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος συμπληρώνει: «Ἡ ἐξάρτηση εἶναι ἀπόλυτη. Ὁ ἄνθρωπος πού θά πέσει θῦμα τῆς ἀστρολογίας χάνει κάθε ἴχνος προσωπικότητας· δέν παίρνει ποτέ ἀποφάσεις μέ βάση τήν προσωπική του ἐκτίμηση, δέν συμμετέχει στή λήψη ἀποφάσεων πού ἀφοροῦν τή ζωή του ἤ καί τήν εὐθύνη πού συνεπάγεται ἡ ὑπεύθυνη θέση πού τυχόν κατέχει μέσα στήν κοινωνία. Ἀναμένει τή “σωτηρία” ἀπό τήν “ἀνάγνωση” τῶν συνδυασμῶν τῶν ἄστρων καί τῶν “ζωδιακῶν σχέσεων”, ἀκόμη κι ἄν πρόκειται γιά λεπτομέρειες τῆς καθημερινῆς ζωῆς» (Ὁ ἀποκρυφισμός στό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας, τεῦχ.Α΄ σελ.23).

Καί δέν εἶναι μόνον αὐτά. Περιουσίες ὁλόκληρες ἐξανεμίζονται, γιατί οἱ ἐνδιαφερόμενοι πληρώνουν ὅσα-ὅσα γιά νά ἔχουν στό χέρι τό «γραφτό» τους καί νά μήν…ἀνησυχοῦν. Ἔτσι ἀνάλογα μέ τήν ζήτηση αὐξάνεται καί ἡ προσφορά. Συνωστισμός ἀναρίθμητων μελλοντολόγων, δεκάδων χιλιάδων μέντιουμ, ἀστρολόγων, καφετζούδων, χαρτορικτρῶν, μάντεων καί πάσης φύσεως «ἐρευνητῶν». Ἀνυπολόγιστα ποσά διακινοῦνται καί μάλιστα ἀφορολόγητα. Οἰκογένειες καί περιουσίες καταστρέφονται καθημερινά.

Γιά νά δώσουμε ὅμως πιό συγκεκριμένο χαρακτῆρα σ’ αὐτό τό ἄρθρο μας ἄς πάρωμε ἀπό τόν Τύπο, ἐπιλεκτικά, μερικά μόνον χτυπητά, «σπαρταριστά» θά ἔλεγα, παραδείγματα πού ἀποδεικνύουν καθαρά πώς οἱ ἀστρολόγοι, ἐκεῖνο τουλάχιστον πού δέν μποροῦν νά προβλέψουν εἶναι ἡ διάψευση πού συνήθως ἀκολουθεῖ τίς «προβλέψεις» τους:

Ἄς μή πᾶμε πολύ παλιά. Ἄς πᾶμε μόνο μερικά χρόνια πρίν σέ «προβλέψεις σίγουρες» τῶν ἀστρολόγων. Σύμφωνα λοιπόν μέ τίς προβλέψεις αὐτές, τό 1984, θά ἔπρεπε νά ἔχουν πεθάνει ὁ Χαφέζ Ἀλ Ἄσσαντ τῆς Συρίας καί ὁ Γιασέρ Ἀραφάτ (ὑγεία νά ἔχουν οἱ ἄνθρωποι) (δημοσίευμα τῆς 10.2.84).

Ἤδη ἀπό τό 1986 (20 Νοεμβρίου) ἡ κ. Τζούλη Πιτσούλη, πού ἀρέσκεται νά προβάλη νεοεποχίτικα καί ἀποκρυφιστικά θέματα, σέ ἄρθρο της στό περιοδικό ΕΝΑ ἀναφέρεται στίς «προφητεῖες» τοῦ περίφημου Νοστράδαμου (16ος αἰώνας). Σύμφωνα μ’ αὐτές μέσα στά 13 τελευταῖα χρόνια τοῦ 20οῦ αἰώνα, ἔπρεπε νά ἔχει γίνη ὁ 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος, «οἱ Ἄραβες καταλαμβάνουν τήν Χίο, τήν Μυτιλήνη καί τήν Ρόδο. Κατακτοῦν τή Θράκη, τήν Μακεδονία καί σταματοῦν στήν Ἄρτα». «Οἱ Σοβιετικοί εἰσβάλλουν στή Δ. Γερμανία καί στήν Ἰταλία». «Σύρραξη Ἑλλάδας – Τουρκίας καί ἦττα τῆς Τουρκίας». «Ἐπαναφορά τῆς Γαλλίας στή μοναρχία» καί «ἀπόβαση τῶν Ἀμερικανῶν στήν Πορτογαλλία» κ.ἄ. πολλά. Ὁ καθένας ἄς δώσει μόνος του τήν ἀπάντηση.

Τό 1996 θά ἔπρεπε, κατά τήν ὁραματίστρια (μέντιουμ) κ. Μ.Π., νά ἐνταχθῆ ἡ Κύπρος στήν Κοινότητα, νά ἀνακαλυφθῆ τό φάρμακο γιά τήν καταπολέμηση τοῦ AIDS, νά ἀποχωρήση «βίαια ἤ ὄχι» ὁ Μπόρις Γιέλτσιν (ἐφημ. Λοιπόν, 4.1.96).

Κατά τό μέντιουμ τῆς Ἑταιρίας Ψυχικῶν Ἐρευνῶν Ε.Α., τό 1996 ἔπρεπε ὁ «Κωνστ.Μητσοτάκης νά ἀποχωρήση ἀπό τή Ν. Δημοκρατία καί νά ἱδρύση δικό του κόμμα μέ ἀρχηγό τήν Ντόρα Μπακογιάννη», καί ὁ «ἀρχηγός τῆς Πολιτικῆς Ἄνοιξης νά ἑνώσει τίς δυνάμεις του μέ ἐκεῖνες τῆς Ν. Δημοκρατίας» (ἐφημ. Λοιπόν 4.1.96). Καί βρισκόμαστε στό 2000.

Τό 1999, κατά τόν ἀστρολόγο Π.Π., εἶχε προβλεφθεῖ ὅτι «κάποιο χωριό τῆς Ἀχαΐας θά πάθη καθίζηση, προκαλώντας μεγάλες καταστροφές σέ ἔμψυχο καί ἄψυχο ὑλικό», ἐνῶ «ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης θά συναντηθῆ μέ τόν Πάπα, προκειμένου νά ἑνωθοῦν οἱ δύο ἐκκλησίες, γεγονός πού θά προκαλέση τήν ἀντίδραση τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας» (ἐφημ. Βραδυνή, 25-27.12.98).

Ἐξ ἄλλου, γιά τήν περίφημη γιά τίς «προβλέψεις» της κ. Λ., γιά τό 1999 εἶχαν προβλεφθῆ «ἡ εἴσοδος τῆς κ. Λιάνη στήν πολιτική ζωή τῆς χώρας» (τόν Μάρτιο), «μιά ἀπόπειρα δολοφονίας κατά ὑψηλοῦ προσώπου» (τόν Ἰούνιο), «δημοψήφισμα γιά τήν ΟΝΕ» (τόν Νοέμβριο). Ἐπίσης θάνατος τῆς Λίζ Τέϊλορ καί γάμος Καρόλου καί Καμίλλας (μέσα στό ἴδιο ἔτος).

Τέλος, ἡ μελλοντολόγος Π.Δ. εἶχε προβλέψει ὅτι μέσα στό 1999 «ὁ Ἀρχιεπίσκοπος (ἐννοεῖ Ἀθηνῶν) μέ προγραμματισμό καί ὄχι μέ ἀφέλεια, θά λάβει τή θέση Μακαρίου καί θά ἐπέμβει στήν πολιτική» (ἐφημ. Βραδυνή, 25-27.12.98).

Δυστυχῶς, γιά ὅλους αὐτούς τούς «προφῆτες» τό 1999 πέρασε καί μέ τό «παλιό» καί μέ τό «νέο» ἡμερολόγιο.

Μή ξεχνᾶμε ὅμως καί τό τί ἔγινε μέ τήν 4η Ἰουλίου, πού θά γινόταν τό τέλος τοῦ κόσμου, κατά τήν ὀργάνωση HUE, καί τήν 11η Αὐγούστου, πού κατά τούς Ραελικούς τοῦ Βοριλόν θά συνέβαιναν τά γεγονότα τῆς Ἀποκαλύψεως (περιοδικό Bulles, 62) καί παρά λίγο τήν γλιτώσαμε. Ἀλλά καί τούς Ἀνησυχοῦντες Χριστιανούς, πού διάλεξαν τήν Ἀττική γιά νά συναντήσουν τόν Χριστό, κ.ο.κ. Δέν παρέλειψαν βεβαίως οἱ δημοσιογράφοι, «σεκοντάροντας» τούς ἀστρολόγους, νά μᾶς ὑπενθυμίσουν τίς «προφητεῖες» τοῦ Νοστράδαμου. Τόν 7ο μῆνα τοῦ 1999, εἶχε λέει προφητεύσει, ὅτι θά ἐρχόταν “ἀπό τόν οὐρανό ἕνας Βασιληᾶς τοῦ Τρόμου”, πού κατά τόν ἑρμηνευτή τοῦ Νοστράδαμου κ. Ροϊλόν αὐτό ἐσήμαινε τήν ἔναρξη τοῦ 3ου Παγκοσμίου Πολέμου, ἀφοῦ «ὁ Βασιληᾶς τοῦ Τρόμου» πού «ἔρχεται ἀπό τόν Οὐρανό» σημαίνει ἕναν πυρηνικό πύραυλο πού πέφτει στήν Ἀμερική!!

Τό ἴδιο περίπου εἶχε προβλέψει καί ὁ Τσέϊν Τάο ἀπό τήν Ταϊβάν. Καί παλαιότερα στίς ἀρχές τοῦ αἰώνας μας ὁ «κοιμώμενος προφήτης», ὅπως τόν ἀποκαλοῦσαν, Ἔντγκαρ Κέϊσι, προφήτευσε «τήν καταστροφή ἑνός μεγάλου τμήματος τῆς γῆς τό 1998, τό ξέσπασμα τοῦ 3ου Παγκοσμίου Πολέμου τό 1999 καί τό τέλος τοῦ πολιτισμοῦ τό 2000».

Σ’ αὐτό τό τελευταῖο συμφωνοῦσε μέ τόν Μίλλερ τῶν Ἀνησυχούντων Χριστιανῶν, μέ τό Τάγμα τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἥλιου καί ἐν μέρει μέ τόν Ντέϊβιντ Κορές, ὁ ὁποῖος θά ἐπέστρεφε στή γῆ στίς 6.8.1999 «γιά νά ἀναστήση τούς νεκρούς καί νά κρίνη τίς ψυχές καί νά οἰκοδομήσει ἕνα ἐπίγειο βασίλειο στήν Ἱερουσαλήμ».

Ὅλα αὐτά τά ἐπικίνδυνα φαινόμενα, τῶν ἐπίδοξων «προφητῶν» καί μελλοντολότων, πού πολλαπλασιάστηκαν ἐν ὄψει τοῦ 2000, ὡδήγησαν τίς Ἀρχές πολλῶν χωρῶν νά λάβουν δραστικά μέτρα τόν περασμένο χρόνο, στίς ΗΠΑ δέ συστήθηκε τό Ἀμερικανικό Ἰνστιτοῦτο «Παρατηρητήριο τῆς Χιλιετίας» γιά τήν παρακολούθηση αὐτοῦ τοῦ φαινομένου.

Καί τώρα, πού βρισκόμαστε γιά τά καλά μέσα στό 2000, τί θά ποῦν ὅλοι αὐτοί οἱ πάσης φύσεως «προορατικοί», προφῆτες, μελλοντολόγοι καί «ἐπιστημονικοί ἀστρολόγοι»; Πῶς ἆραγε ξεγελάστηκαν τόσο πολύ στίς «ἐπιστημονικές» τους προβλέψεις; Στούς λογαριασμούς τῶν χρόνων τά ἔμπλεξαν ἤ τά ἄστρα τούς ξεγέλασαν; Τά «ζώδια» (ἤ ἀλλιῶς «ζωΐδια», μικρά ζῶα), τά ἀνύπαρκτα στήν πραγματικότητα καί ἀνίκανα κατά τούς ἐπιστήμονες ἀστρονόμους νά ἐπιδράσουν στή ζωή μας καί πολύ περισσότερο στίς ἀποφάσεις μας, φταῖνε ἤ οἱ ἐπιτήδειοι πού τά χρησιμοποιοῦν γιά τούς ἀφελεῖς;

Καί τοῦτοι οἱ τελευταῖοι, οἱ ἀφελεῖς ὀπαδοί καί χρηματοδότες ὅλων

 αὐτῶν τῶν ἐπιτήδειων, ἆραγε ἔβαλαν μυαλό ἤ θά συνεχίσουν ἀδιόρθωτοι νά πληρώνουν τήν ἀφέλειά τους, πιστεύοντας σέ πονηρούς ἀνθρώπους, πού χρησιμοποιοῦν συχνά ἀκόμη καί εἰκόνες, σταυρούς, κομποσχοίνια καί διάφορα «ἁγιάσματα», γιά νά παγιδεύουν ὅσους μπλέκουν τήν πίστη μέ τήν δεισιδαιμονία και τήν εἰδωλολατρία;

Πάντως, ἕνα συμπέρασμα βγαίνει σίγουρο: πώς δέν μποροῦν νά προβλέψουν οἱ ἀστρολόγοι τήν διάψευσή τους, τήν ἀποτυχία τους καί τό ἐπαγγελματικό ρεζίλεμά τους. Ἐκτός ἐάν τίς συμπτώσεις καί τά ὀφθαλμοφανῆ συμπεράσματα, πού κάθε κοινός νοῦς μπορεῖ νά τά προβλέψη, τά θεωροῦν οἱ ἀστρολόγοι γιά «ἐπιτυχίες» τους.

Αὐτά εἶναι μόνον γιά ἀφελεῖς καί δέν ἔχουν ἀσφαλῶς καμμία σχέση μέ τήν ἰδιότητα τοῦ γνήσιου καί σωστοῦ Χριστιανοῦ.

Πηγή:http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/commitees/heresies/bibliothiki_epimenoun.html

 Το φαινόμενο του δαιμονισμού στην ορθόδοξη παράδοση

του π. Σωτηρίου Αθανασούλια

από την διμηνιαία έκδοσις «Ορθοδοξία και Αίρεσις», του επί των αιρέσεων Γραφείου της Ιεράς Μητροπόλεως Μαντινείας και Κυνουρίας, τεύχος 63, Τρίπολις, Ιούλιος – Αύγουστος 2009

Ο δαιμονισμός ως «σημείον αντιλεγόμενον»

Σε συνέχεια όσων αναφέραμε στο προηγούμενο τεύχος του εντύπου μας για το φαινόμενο της μαγείας, θεωρήσαμε σκόπιμο να αναφερθούμε στο τεύχος αυτό σε ένα άλλο φαινόμενο του αποκρυφιστικού χώρου, το όποιο απασχολεί κατά καιρούς τα μέσα ενημερώσεως καί προκαλεί έντονες εντυπώσεις, στο φαινόμενο του δαιμονισμού. Τί είναι ο δαιμονισμός; Τί είναι οι δαιμονιζόμενοι; Υπάρχουν τέτοιοι στην εποχή μας ή μήπως πρόκειται για συνηθισμένες περιπτώσεις ψυχασθενών; Τί δέχεται η Εκκλησία μας και τι η επιστήμη; Τί είναι οι εξορκισμοί και πότε πρέπει να διαβάζονται; Αυτά είναι ορισμένα συνήθη ερωτήματα, σχετικά με το θέμα, στα όποια θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε.

Όπως στην περίπτωση της μαγείας, έτσι κι εδώ, υπάρχουν διαμετρικά αντίθετες εκτιμήσεις. Κάποιοι θεωρούν κάθε παρεκκλίνουσα συμπεριφορά, ακόμη και τις περιπτώσεις πού απαιτούν σαφώς ψυχιατρική αντιμετώπιση, ως φαινόμενα δαιμονισμού και προσπαθούν να τα «θεραπεύσουν» κάνοντας εξορκισμούς με θεαματικό τρόπο. Τέτοια αντιμετώπιση συναντάμε συνήθως μεταξύ των Παλαιοημερολογιτών, όπου ασκείται ανεύθυνη εκκλησιαστική «ποιμαντική». Άλλοι απορρίπτουν εντελώς το φαινόμενο, εντάσσοντας τις εκδηλώσεις του στις περιπτώσεις των ψυχικών νόσων. Κατ’ αυτούς, δεν υπάρχουν δαιμονιζόμενοι, αλλά μόνο ψυχικά ασθενείς. Η θεώρηση αυτή είναι μεν φυσιολογική, όταν συναντάται σε άθεους και σε όσους δεν αποδέχονται την αυθεντία του Ιησού Χριστού. το κύρος των Ευαγγελίων κ.λπ., είναι, όμως, εντελώς παράλογη, όταν συναντάται σε Χριστιανούς και μάλιστα σε κληρικούς.

Όπως είναι γνωστό, η Όρθόδοξη Παράδοση, της οποίας η μαρτυρία μας ενδιαφέρει εδώ, αποδέχεται την πραγματική ύπαρξη του διαβόλου. Δέχεται ότι υπάρχουν «λεγεώνες» δαιμονίων και ότι ο διάβολος μετά την πτώση του ανθρώπου κυριάρχησε στον κόσμο (βλ. και όσα αναφέρονται στο προηγούμενο τεύχος του εντύπου μας). Ο άνθρωπος στη μεταπτωτική του κατάσταση είναι εκτεθημένος σ’ ένα πλήθος δαιμονικών επιδράσεων (όπως οι πειρασμοί μέσω των αισθήσεων, μέσω αισχρών, πονηρών και ματαίων λογισμών, μέσω συνανθρώπων μας, μέσω της αμαρτίας γενικά, μέσω ενεργειών πλάνης, μέσω αισθητών εμφανίσεων του διαβόλου κ.λπ.). Προφανώς η πιο χαρακτηριστική απ’ αυτές είναι ο δαιμονισμός. Δαιμονισμός είναι το φαινόμενο, κατά το όποιο ό διάβολος (ένας ή πλήθος δαιμόνων) δεν εκπειράζει απλώς τον άνθρωπο (εξωτερικά ή εσωτερικά), αλλά κατα-λαμβάνει το κέντρο της ανθρώπινης προσωπικότητας, τον νου, με αποτέλεσμα ο δαιμονιζόμενος να έχει εκδηλώσεις παρόμοιες με αυτές του ψυχασθενούς, του πάσχοντος από βαρύτατη ψυχική νόσο. Η δαιμονική κατάληψη συνήθως δεν είναι μόνιμη: ο άνθρωπος επανέρχεται στη φυσική κατάσταση και πάλι καταλαμβάνεται από το δαιμονικό πνεύμα. Η Ορθόδοξη Παράδοση, λοιπόν, αποδέχεται τον δαιμονισμό και την ύπαρξη δαιμονιζομένων, τόσο παλαιότερα, όσο και σήμερα. Κι αυτό είναι φυσικό, αφού υπάρχει η σαφής μαρτυρία της Αγ. Γραφής.

Η μαρτυρία των ιερών Ευαγγελίων

Όσοι εκ των Χριστιανών μας δυσκολεύονται να αποδεχθούν τον δαιμονισμό, δεν παρατήρησαν προφανώς (είτε από άγνοια, είτε από εσφαλμένη -αιρετική προσέγγιση της Αγ. Γραφής) ότι αύτη αναφέρεται σαφώς στο φαινόμενο. Τα ιερά Ευαγγέλια καταγράφουν πλήθος περιπτώσεων θεραπείας δαιμονιζομένων (και όχι ψυχα¬σθενών) από τον ίδιο τον Κύριο (βλ. Ματθ. 8,16, 8.28-34, 9,32-34, 12,22-29, 15,21-28, 17,14-21, Μαρκ. 1,32-34, 5,1-20. 7.24-30,9,17-29, Λουκ. 4,33-36,4.41,8.26-39,9.37-43,11.14-26 κ.ά.). Περισσότερο γνωστές είναι οι περιπτώσεις της θεραπείας του δαιμονιζομένου των Γαδαρηνών (Μαρκ. 5,1-20, Λουκ. 8,26-39) και του δαιμονιζομένου νέου (Μαρκ. 9,17-29).

Χαρακτηριστικός είναι ο διάλογος του Ιησού με τα πονηρά πνεύματα, πού κατοικούσαν στους πάσχοντες, όπως καταγράφεται στις σχετικές διηγήσεις. Όταν Εκείνος πλησιάζει, τα δαιμόνια ταράζονται και αρχίζουν να φωνάζουν. Δεσμευμένα από την θεϊκή παρουσία, ομολογούν την αλήθεια: Αναγνωρίζουν ότι ο Ιησούς είναι ο «Χριστός» (Λουκ. 4,41), ό «Υιός του θεού του υψίστου» (Μάρ. 5,7, Λουκ. 8,28). Ακόμη, «προσπίπτουν» ενώπιον Του (Λουκ. 8,28) και Τον προσκυνούν (Μαρκ. 5,6). αναγνωρίζουν ότι έχει εξουσία «βασανίσαι» αυτά (Ματθ.8,29) και εκλιπαρούν για την αποτροπή της τιμωρίας τους (Ματθ. 8,31).Για να κατανοήσουμε τη σημασία αυτής της συμπεριφοράς, ας θυμηθούμε ότι προ της Παρουσίας του Χρίστου ο διάβολος παραπλανούσε την ανθρωπότητα, εμφανιζόμενος ως ο μόνος «ισχυρός» και κυρίαρχος του κόσμου (βλ. και Ματθ. 12,29). Όταν εμφανίζεται ενώπιον του η σαρκωμένη αλήθεια (ο Χριστός), ο διάβολος αναγκάζεται να αποκαλύψει το πραγματικό του πρόσωπο και να ομολογήσει ότι υπάρχει κάποιος Άλλος ισχυρότερος απ’ αυτόν. Ομολόγει, λοιπόν, ότι ενώπιον του Χριστού δεν έχει καμμία δύναμη και καμμία εξουσία. Άς σημειωθεί ότι, όπως φαίνεται από τα παραπάνω κείμενα, τα δαιμόνια γνωρίζουν καλά ποιος είναι ο Χριστός. «Τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίττουσι» (Ίακ. 1,19), όμως η «πίστη» τους είναι νεκρή και δεν σώζει, αφού δεν συνοδεύεται από καλά έργα και από άλλα απαραίτητα στοιχεία, όπως η πραγματική ταπείνωση ενώπιον του Θεού, η ανυπόκριτη αγάπη κ.λπ.

Ο Χριστός, ως έχων πραγματική εξουσία, «επιτιμά» τα πονηρά πνεύματα και θεραπεύει οριστικά και αμετάκλητα τους δαιμονιζομένους. Οι Μαθητές, όμως, αν και θαυματουργούν εν ονόματι Του, αδυνατούν να θεραπεύσουν τον δαιμονιζόμενο νέο (Ματθ. 17,16). Ό Κύριος επισημαίνει ότι αυτό απαιτεί μεγαλύτερη πίστη και τονίζει ότι το «γένος» των δαιμόνων «ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία» (Ματθ. 14.21).

Η διάκριση μεταξύ ψυχασθενούς και δαιμονιζομένου

Επειδή τα συμπτώματα του δαιμονιζομένου μοιάζουν πολύ με αυτά του ψυχασθενούς, η διάκριση των δύο καταστάσεων είναι εξαιρετικά δύσκολη για όσους δεν διαθέτουν Ορθόδοξα κριτήρια και θεωρούν συνήθως όλες αυτές τις περιπτώσεις ως περιπτώσεις ψυχασθενείας. Ουσιαστικά, όμως, πρόκειται για εντελώς διαφορετικές καταστάσεις, πού χρήζουν διαφορετικής αντιμετώπισης. Η αντιμετώπιση του ψυχασθενούς ανήκει στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης και του ψυχιάτρου, ενώ η αντιμετώπιση του δαιμονιζομένου ανήκει στην αρμοδιότητα της Εκκλησίας και του κατάλληλου Πνευματικού (Εξομολόγου). Πρέπει εδώ να σημειωθεί ότι τα κριτήρια πού χρησιμοποιεί η επιστήμη είναι εντελώς διαφορετικά άπ’ αυτά πού χρησιμοποιεί η Ορθόδοξη Εκκλησία. Σε γενικές γραμμές το κριτήριο με το όποιο εντοπίζει τη νόσο ή ψυχιατρική επιστήμη είναι το εξής: ό,τι παρεκκλίνει από τον μέσο όρο της ανθρώπινης συμπεριφοράς, θωρείται ψυχοπαθολογική κατάσταση, δηλ. νόσος, πού χρήζει θεραπείας μέσω των μεθόδων της ψυχιατρικής. Μ’ αυτό το κριτήριο, όμως, ψυχασθενής θα θεωρηθεί και ο Άγιος της Εκκλησίας, γιατί ο τρόπος ζωής του δεν μοιάζει καθόλου με τον τρόπο ζωής και συμπεριφοράς του μέσου ανθρώπου (δεν είναι π.χ. εντελώς «παραλογή» ή στάση των αγίων Μαρτύρων μπρο¬στά στο μαρτύριο, αν κριθεί με τα κριτήρια της λογικής και της επιστήμης;). Εφαρμόζοντας, λοιπόν, το παραπάνω κριτήριο στην περίπτωση των δαιμονιζομένων, η ψυχιατρική εντοπίζει μια παρεκκλίνουσα συμπεριφορά, δηλ. μια ψυχική νόσο. Η ψυχιατρική δεν μπορεί να ανακαλύψει την έσχατη αιτία αυτής της συμπεριφοράς, γιατί η ύπαρξη του διαβόλου δεν αποδεικνύεται επιστημονικά. Τα όριά της φτάνουν μέχρι αυτού του σημείου, αφού ο διάβολος βρίσκεται έξω από το πεδίο της επιστήμης. Η ψυχιατρική επιστήμη, λοιπόν, δεν μπορεί (ως επιστήμη) να αναχθεί στη διάκριση μεταξύ ψυχασθενούς και δαιμονιζομένου. Το πολύ πολύ μπορεί να ομιλεί για περιπτώσεις πού δεν έχουν ακόμη ερμηνευθεί επιστημονικά ή πού δεν γνωρίζουμε την αιτία τους. Τα παραπάνω, όμως, σημαίνουν ότι η ψυχιατρική λειτουργεί με μια ελλιπή και αποσπασματική εικόνα της πραγματικότητας, η οποία την απομακρύνει από την αλήθεια και την καθιστά μέθοδο επιζήμια σε ορισμένες περιπτώσεις (π.χ. όταν επιχειρεί να «θεραπεύσει» περιπτώσεις δαιμονιζομένων, θεωρώντας τες ως περιπτώσεις ψυχασθενών και ως φυσικό αντικείμενο της).

Η Ορθόδοξη Παράδοση, αντίθετα, έχει πιο ολοκληρωμένη εικόνα της πραγματικότητας, αφού διαθέτει ικανά κριτήρια διακρίσεως μεταξύ ψυχασθενούς και δαιμονιζομένου. Έτσι μπορεί να παραπέμπει τις περιπτώσεις των ψυχασθενών στον ψυχίατρο και τις περιπτώσεις των δαιμονιζομένων στους δικούς της λειτουργούς, πού εφαρμόζουν τα δικά της μέσα θεραπείας. Η Ορθόδοξη Παράδοση δεν αρνείται την αξία και τη χρησιμότητα της ψυχιατρικής. Δεν τη θεωρεί, όμως, αρμόδια για όλες τις περιπτώσεις, πού εμφανίζονται ως περιπτώσεις ψυχασθενείας, και έχει επιφυλάξεις για κάποιες προϋποθέσεις της.

Ποια είναι τα κριτήρια, πού χρησιμοποιεί η Ορθόδοξη Παράδοση; Ήδη στα Ιερά Ευαγγέλια μπορούμε να διακρίνουμε κάποια χαρακτηριστικά των δαιμονιζομένων, πού θεράπευσε ο Κύριος. Ορισμένα απ’ αυτά είναι ταυτοχρόνως και κριτήρια διακρίσεως μεταξύ ψυχασθενούς και δαιμονιζομένου.

Άς δούμε, όμως, τα χαρακτηριστικά των σχετικών ευαγγελικών διηγήσεων, συμπληρωμένα με κάποια άλλα, γνωστά από την Ορθόδοξη Παράδοση:

α) Ο δαιμονισμός κατά κανόνα δεν είναι μόνιμη και ενιαία κατάσταση, αλλά προσωρινή και κατά διαστήματα κατάληψη από δαιμονικό πνεύμα, μετά την οποία ο δαιμονιζόμενος συμπεριφέρεται εντελώς φυσιολογικά: «οπού αν αυτόν καταλάβη, ρήσσει αυτόν, και αφρίζει και τρίζει τους οδόντας αυτού, και ξηραίνεται» (Μαρκ. 9,18). Ο ψυχασθενής έχει ενδεχομένως παρόμοιες εξάρσεις, όμως δεν επανέρχεται τόσο εύκολα στη φυσιολογική κατάσταση, παρά μόνο με τη βοήθεια φαρμάκων. Άλλα και τότε η συμπεριφορά του συνήθως δεν είναι εντελώς φυσιολογική. Ίσως κάποιος θα αντέτεινε ότι και ο επιληπτικός επανέρχεται εύκολα στη φυσιολογική κατάσταση. Όμως, τα υπόλοιπα συμπτώματα του δαιμονιζομένου, όπως θα δούμε, δεν μοιάζουν καθόλου με αυτά του επιληπτικού.

β) «Ιδών αυτόν (τον Ίησούν) ευθέως το πνεύμα εσπάραξεν αυτόν (τον δαιμονιζόμενον). και πεσών επί της γης εκυλίετο αφρίζων» (Μαρκ. 9,20). Οι δαιμονιζόμενοι των Ευαγγελίων ενοχλούντο από την παρουσία του Χριστού. Το δαιμονικό πνεύμα γενικά ενοχλείται όταν πλησιάζουν ιερά πράγματα. Και οι δαιμονιζόμενοι ταράζονται κυριολεκτικά όταν πλησιάζουν αντικείμενα, όπως ο τίμιος Σταυρός, οι ιερές εικόνες, τα αγία λείψανα, ο αγιασμός, όταν πλησιάζουν Ιερείς, όταν τους σταυρώνουν Ιερείς ή ακόμη και λαϊκοί. Οι ψυχασθενείς, αντίθετα, δεν ενοχλούνται από ιερά αντικείμενα. Ο π. Παίσιος, αγιασμένος Γέροντας της εποχής μας, χρησιμοποιούσε το εξής «τέχνασμα» σε παιδιά, πού οι γονείς τους έλεγαν ότι πάσχουν από δαιμόνια: κρατούσε στο ένα του χέρι, έτσι ώστε να μην φαίνεται, μικρό τεμάχιο ιερού λειψάνου. Όταν το πλησίαζε στο παιδί, εκείνο, αν είχε τέτοιο πρόβλημα, αντιδρούσε και φώναζε, όταν όμως πλησίαζε το άλλο χέρι. πού δεν κρατούσε τίποτε , δεν εκδήλωνε καμία αντίδραση.

γ) Οι δαιμονιζόμενοι όχι μόνο ενοχλούνται από τα ιερά αντικείμενα, αλλά και ξεσπούν σε ακατανόμαστες ύβρεις και βλασφημίες εναντίον του θεού, της Θεοτόκου, των Αγίων, των ιερών αντικειμένων, της Εκκλησίας γενικά, των Κληρικών κ.λπ.

δ) Ο δαιμονιζόμενος γνωρίζει μυστικά και αποκαλύπτει κρυφά αμαρτήματα όσων τον πλησιάζουν. Πολλοί, πού έχουν πλησιάσει δαιμονιζομένους (συνήθως από περιέργεια και με έντονες αμφιβολίες) έχουν πάθει κυριολεκτικά ψυχρολουσία, όταν ο δαιμονιζόμενος άρχιζε να τους «βγάζει στη φόρα» αμαρτήματα, πού μόνο οι ίδιοι γνώριζαν. Κάτι τέτοιο, πού προφανώς δεν συμβαίνει στην περίπτωση των ψυχασθενών, είναι απόλυτα φυσικό για τους δαιμονιζομένους: ο διάβολος γνωρίζει όλα τα παρελθόντα και τα παρόντα περιστατικά. Γνωρίζει επίσης πολύ καλά τα αμαρτήματα καθενός, αφού στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ο υποκινητής αυτών των αμαρτημάτων. Και τα αποκαλύπτει, προκειμένου να προσβάλλει και να εκθέσει τον αμαρτάνοντα.

ε) Ο ψυχασθενής, παρά τις ενδεχόμενες εξάρσεις της συμπεριφοράς, διατηρεί τα βασικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του. Ο δαιμονιζόμενος, όμως, δεν τα διατηρεί. Μεταβάλλεται συνήθως η όψη του, μεταβάλλεται εντελώς η φωνή του (π.χ. από γυναικεία γίνεται ανδρική και το αντίστροφο), «γυρίζουν» τα μάτια του, μιμείται ζώα κ.ά. Γενικά ο δαιμονιζόμενος είναι θέαμα φοβερό. Οι δαιμονιζόμενοι των Ευαγγελίων ήσαν «χαλεποί λίαν» (Ματθ. 8,28), προκαλώντας τον τρόμο στους διερχόμενους.

στ) Οι δαιμονιζόμενοι αποκτούν υπερβολική σωματική δύναμη. Τον δαιμονιζόμενο των Γαδαρηνών τον έδεναν «πέδαις και αλύσεσι», όμως έσπαγε τις αλυσίδες, συνέτριβε τα σιδηρά δεσμά «και ουδείς ίσχυεν αυτόν δαμάσαι» (Μαρκ. 5,4). Στους ψυχασθενείς μόνο εν μέρει συμβαίνει κάτι τέτοιο. Κανείς δεν αποκτά τέτοια δύναμη, ώστε να σπάει αλυσίδες! Άς δούμε, όμως, και κάποια άλλα χαρακτηριστικά, πού ενδεχομένως υπάρχουν και σε ψυχασθενείς.

ζ) Ο δαιμονιζόμενος των Γαδαρηνών «ιμάτιον ουκ ενεδυδίσκετο» (Λουκ. 8,27). Ο διάβολος έχει την τάση να ξεγυμνώνει τον άνθρωπο, όχι μόνο στην περίπτωση των δαιμονιζομένων. αλλά και γενικότερα. Η ροπή προς τη γυμνότητα, πού επικρατεί στην εποχή μας, δεν αποτελεί «σημείον» της κυριαρχίας του διαβόλου στον κόσμο;

η) Επίσης, ο δαιμονιζόμενος των Γαδαρηνών «εν οικία ούκ έμενεν, άλλ’ εν τοις μνήμασιν» (Λουκ. 8,27). Η οικία και το οικογενειακό περιβάλλον δεν είναι καθόλου αγαπητά στον διάβολο, ο όποιος ωθεί σε έξοδο από το σπίτι και επιχειρεί την διάλυση της οικογένειας.

θ) Ο δαιμονιζόμενος έχει τάσεις αυτοκαταστροφής και αυτοκτονίας. Το πνεύμα πού κατείχε τον νέο του Ευαγγελίου «πολλάκις αυτόν εις πυρ έβαλε και εις ύδατα, ίνα απολέση αυτόν» (Μαρκ. 9,22). Άλλα και ο δαιμονιζόμενος των Γαδαρηνών «ην … κατακόπτων εαυτόν λίθοις» (Μάρκ. 5,6). Όταν, μάλιστα, θεραπεύτηκε και τα δαιμόνια πήγαν στους χοίρους, «ώρμησε πάσα ή αγέλη των χοίρων κατά του κρημνού εις την θάλασσαν και απέθανον εν τοις ύδασιν» (Ματθ.8,32).

Η αντιμετώπιση του δαιμονισμού και οι εξορκισμοί

Ο δαιμονισμός είναι ένα σοβαρότατο πρόβλημα για τον ίδιο τον πάσχοντα και τους οικείους του, του οποίου (προβλήματος) δεν γνωρίζουμε ακριβώς την αιτία. δηλ. δεν γνωρίζουμε για ποιόν λόγο ο συγκεκριμένος άνθρωπος δαιμονίζεται. Γενικά γνωρίζουμε ότι η αμαρτία είναι εκείνη πού ανοίγει τις θύρες εισόδου του διαβόλου στην ψυχή του άνθρωπου. Η πλήρης αποχή από τα βαριά αμαρτήματα και η κατά το δυνατόν αποφυγή των μικρότερων είναι απαραίτητη προϋπόθεση τόσο για την πρόληψη, όσο και για τη θεραπεία του προβλήματος.

Πώς θεραπεύεται ο δαιμονισμός;

Τα ιερά Ευαγγέλια διδάσκουν, όπως είδαμε, ότι θεραπεύεται δια του Χριστού, και μόνο δια του Χριστού. Ο Χριστός ήλθε «ίνα λύση τα έργα του διαβόλου» (Α’ Ίω. 3,8), η δε παρουσία Του στον κόσμο συνεχίζεται μέχρι σήμερα μέσω της Εκκλησίας, πού τελεί τα ιερά Μυστήρια, ως μέσα σωστικά και θεραπευτικά για τον άνθρωπο. Η μετοχή στα Μυστήρια, ιδιαίτερα στην Εξομολόγηση και στη Θ. Κοινωνία, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την αντιμετώπιση του κατ’ εξοχήν «εχθρού» του ανθρωπίνου γένους: τίποτε δεν φοβάται περισσότερο ο διάβολος από την Εξομολόγηση και τη Θ. Κοινωνία.

Για να ενεργήσουν, όμως, τα Μυστήρια απαιτείται και η προσωπική συμμετοχή, ο αγώνας για τον αγιασμό, ο οποίος πρέπει να είναι έντονος. Η απλή αποφυγή της αμαρτίας δεν αρκεί για την αντιμετώπιση του δαιμονισμού. Απαιτείται προσπάθεια για την τήρηση των εντολών του Χριστού και την απόκτηση των χριστιανικών αρετών. Γι’ αυτό ο Κύριος τόνισε χαρακτηριστικά ότι το γένος των δαιμόνων δεν εκδιώκεται παρά μόνο με προσευχή και νηστεία (Ματθ. 17,21). Ο αγώνας πρέπει να γίνεται και από τον ίδιο τον πάσχοντα, αλλά και από τους οικείους του, πρέπει δε να ενισχύεται και με την προσφυγή στη Χάρη και στις μεσιτείες της Θεοτόκου και των Αγίων της Εκκλησίας, Ιδιαιτέρα δε όσων Αγίων έχουν το ειδικό χάρισμα να εκδιώκουν δαίμονες.Στα θεραπευτικά μέσα, πού χρησιμοποιεί η Εκκλησία, ανήκουν και οι εξορκισμοί.

Οι εξορκισμοί είναι προσευχές εναντίον του διαβόλου, είναι ευχές, πού «επιτιμούν» τα πονηρά πνεύματα. Διαβάζονται από Ιερείς (απ’ όλους τους Ιερείς – δεν υπάρχουν εξειδικευμένοι Ιερείς, πού διαβάζουν εξορκισμούς) με την εξουσία πού τους έχει δοθεί από τον Χριστό και έχουν μεγάλη αποτελεσματικότητα. Δυστυχώς, όμως, ο τρόπος με τον όποιο τελούνται κάποιες φορές (δημόσια και επιδεικτικά) διακωμωδεί το σοβαρότατο πρόβλημα της θεραπείας των δαιμονιζομένων, γι’ αυτό απαιτείται μεγάλη προσοχή και διάκριση. Κατ’ αρχήν ο Ιερεύς πρέπει να διακρίνει σε κάθε περίπτωση, αν πρόκειται περί ψυχασθενούς ή δαιμονιζομένου (κάθε Ιερεύς οφείλει να είναι γνώστης και φορεύς της Ορθοδόξου Παραδόσεως, ώστε να μπορεί να διακρίνει μεταξύ των δύο καταστάσεων). Ο καταλληλότερος χρόνος τελέσεως, όταν πρέπει, είναι μετά τη θ. Λειτουργία, ώστε να έχει κοινωνήσει και ο Ιερεύς και ο δαιμονιζόμενος (αν μπορεί) με τους συνοδούς του. Οι συνοδοί πρέπει οπωσδήποτε να έχουν νηστέψει και κοινωνήσει, για να είναι προστατευμένοι από κάθε δαιμονική προσβολή. Σε καμία περίπτωση οι εξορκισμοί δεν πρέπει να τελούνται δημοσίως, παρά μόνο ενώπιον του πάσχοντος και όσων είναι αναγκαίο να τον συνοδεύουν. Επίσης δεν υπάρχει λόγος να διαβάζονται μεγαλοφώνως, μπορεί να διαβάζονται και χαμηλοφώνως.

Θεραπεύονται όλες οι περιπτώσεις δαιμονιζομένων με τα μέσα πού διαθέτει η Εκκλησία; Προφανώς δεν θεραπεύονται όλες. όπως ακριβώς δεν θεραπεύονται και όλες οι περιπτώσεις ψυχασθενών από τους ψυχιάτρους και όπως υπάρχουν γενικά αθεράπευτες ασθένειες, πού οδηγούν στον θάνατο. Θεραπεύονται, όμως, πολλές περιπτώσεις δαιμονιζομένων, ή μάλλον οι περισσότερες.

Η ολοκληρωτική απελευθέρωση από τα δαιμονικά «έργα» είναι έσχατολογικό γεγονός και θα συμβεί στη μέλλουσα Βασιλεία του Θεού. Τώρα ζούμε μόνο την «απαρχή» και τον «αρραβώνα» αυτής της μελλούσης ζωής και Βασιλείας και προγευόμεθα της μελλούσης «ελευθερίας της δόξης των τέκνων του Θεού» (Ρωμ. 8,21).

Πηγή:http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=2435&Itemid=1

Λευκή και μαύρη μαγεία-Ακραίες αποκρυφιστικές τεχνικές στο φως της Ορθοδοξίας

του π. Σωτηρίου Αθανασούλια

από την διμηνιαία έκδοσις «Ορθοδοξία και Αίρεσις», του επί των αιρέσεων Γραφείου της Ιεράς Μητροπόλεως Μαντινείαςκαι Κυνουρίας,τεύχος 62, Τρίπολις, Μάιος – Ιούνιος 2009

Η μαγεία στον κόσμο της επιστήμης

Σε παλαιότερα τεύχη του εντύπου μας είχαμε αναφερθεί γενικά στο φαινόμενο του αποκρυφισμού και στις διάφορες μορφές του. Αποκρυφισμός είναι η πίστη σε απόκρυφες (=δαιμονικές) δυνάμεις και η χρήση απόκρυφων (=δαιμονικών) τεχνικών για την επαφή και προσέγγιση με αυτές τις δυνάμεις. Στις πιο ακραίες μορφές του ανήκουν και οι τεχνικές της λευκής και μαύρης μαγείας, με ευρύτατη εξάπλωση στην εποχή μας, παρά το γεγονός, ότι θεωρείται εποχή της τεχνολογίας και της επιστήμης. Λόγω ακριβώς της μεγάλης εξάπλωσης αυτών των τεχνικών, θεωρήσαμε σκόπιμο να αφιερώσουμε το τεύχος αυτό στο συγκεκριμένο πρόβλημα, απαντώντας σε ερωτήματα, όπως: Υπάρχουν μάγια στην εποχή μας; Τι δύναμη έχουν τα μάγια και μέχρι που εκτείνεται η επίδραση τους; Υπάρχει καλή μαγεία εκτός από κακή; Σε τι διαφέρει η λευκή από τη μαύρη μαγεία;

Τι συνέπειες έχει η ενασχόληση με τη μαγεία; Πώς αντιμετωπίζει το φαινόμενο η  Εκκλησία μας;

Προκαταβολικά οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι, έναντι του φαινομένου, εμφανίζονται συνήθως (ακόμη και μεταξύ ανθρώπων της Εκκλησίας) δυο ακραίες, εντελώς εσφαλμένες και διαμετρικά αντίθετες μεταξύ τους τοποθετήσεις. Η πρώτη δεν αποδέχεται καν την ύπαρξη της μαγείας, θεωρεί πώς ό,τι εμφανίζεται ως μαγεία αποτελεί είτε απάτη (κάποιοι εξαπατούν και εκμεταλλεύονται συνανθρώπους τους μέσω τέτοιων «τεχνασμάτων»), είτε τύχη (δυσάρεστα περιστατικά ή μορφές κακού, πού εμφανίζονται ως αποτελέσματα μαγείας, θεωρούνται απλώς ως προϊόντα τύχης ή εκλαμβάνονται ως συμπτώσεις). Κατά τη δεύτερη άποψη, αντίθετα, κάθε κακό με φυσική συνήθως αιτία, εκλαμβάνεται ως αποτέλεσμα μαγείας, με συνέπεια να προκαλείται αδικαιολόγητος φόβος ή ακόμη και πανικός μεταξύ των ανθρώπων.

Τι ακριβώς είναι, όμως η μαγεία;Ύπαρξη και ουσία της μαγείας

Η ύπαρξη της μαγείας επιβεβαιώνεται από πραγματικά και ιστορικά δεδομένα. Το φαινόμενο είναι διαχρονικό και πανανθρώπινο, είναι φαινόμενο πού υπήρχε προ του Χριστού και συναντάται σε κάθε κοινωνία. Όλες σχεδόν οι πρωτόγονες θρησκείες έχουν έντονα μαγικό χαρακτήρα.Στην αρχαία Ελλάδα η θέση του μάγου (μάντη) ήταν ιδιαίτερα τιμητική. Το ίδιο συνέβαινε και σε άλλους λαούς της αρχαιότητας. Η Καινή Διαθήκη αναφέρεται σε περιπτώσεις μάγων της εποχής, όπως ο Σίμων (Πράξ. 8,9-24), ο Ελύμας (Πράξ. 13,8), η «μαντευομένη» των Φιλίππων (Πράξ. 16, 16) κ.α. Η Παλαιά Διαθήκη μαρτυρεί σαφώς για την ευρεία διάδοση του φαινομένου (Έξόδ. 7, 10-12). Στον Μεσαίωνα είχε προσλάβει τεράστιες διαστάσεις στην Ευρώπη και άλλου. Ακόμη και σήμερα σε πρωτόγονες φυλές της Αφρικής ο μάγος του χωριού συγκεντρώνει στο πρόσωπο του όλες τις εξουσίες: είναι ο «ιερεύς», ο «πρόεδρος», ο «ιατρός», ο «δικαστής», ο άνθρωπος στον όποιο καταφεύγουν οι πάντες για τη «λύση» όλων των προβλημάτων τους. Ο μάγος αυτός ενδέχεται να είναι και ένα μικρό παιδί! Στην εποχή μας οι διαστάσεις της μαγείας μεταξύ των πολιτισμένων λαών πιστοποιούνται από την πληθώρα αναφορών για μάγους, μέντιουμ, μελλοντολόγους, αστρολόγους κ.λ.π. σε περιοδικά, εφημερίδες και μέσα ενημερώσεως (τηλεόραση), από τη συνεχώς αυξανόμενη εκδοτική παραγωγή αποκρυφιστικών βιβλίων, πού έχει κατακλύσει την εκδοτική αγορά, και ιδιαίτερα από την ευρύτατη χρήση σύγχρονων ηλεκτρονικών μέσων, όπως το διαδίκτυο (internet). Πρόκειται για ολόκληρο κύκλωμα αποκρυφισμού, πού διακινεί τεράστια ποσά από εκμετάλλευση συνανθρώπων μας. Στον εξωχριστιανικό χώρο η μαγεία αποτελεί συνήθως προσπάθεια του ανθρώπου να ελέγξει άγνωστες (απόκρυφες) ή «θεϊκές» δυνάμεις, θέτοντας τες στην υπηρεσία του. Οι αγνοούντες τη χριστιανική πίστη δεν αντιλαμβάνονται, προφανώς, ότι αυτές οι απόκρυφες ή «θεϊκές» δυνάμεις δεν είναι τίποτε άλλο παρά δαιμονικές δυνάμεις.

Στον Ορθόδοξο χώρο η ύπαρξη της μαγείας συνδέεται άρρηκτα με την πραγματική ύπαρξη του διαβόλου: αν υπάρχει ο διάβολος, υπάρχει και μαγεία (αφού η μαγεία είναι ένα από τα κατ’ εξοχήν «έργα» του διαβόλου). Όπως είναι γνωστό, η Ορθόδοξη Παράδοση δέχεται, ότι ο διάβολος υπάρχει πραγματικά. Δεν είναι μια αφηρημένη έννοια ή εικόνα ή προσωποποίηση του κάκου. Είναι συγκεκριμένη ύπαρξη, ή μάλλον πολλές συγκεκριμένες υπάρξεις, αφού υπάρχουν πολλά δαιμόνια («λεγεώνες» δαιμονίων).

Ο διάβολος είναι δημιούργημα του Θεού με αγγελική φύση, πού εξέπεσε, όμως, από την κατάσταση της δόξης, στην οποία τον έθεσε ο Θεός. κάνοντας κακή χρήση της ελευθερίας του και έγινε άγγελος σκοτεινός και εργάτης του κάκου. Η πτώση του Εωσφόρου (του πρώτου των Αγγέλων) συμπαρέσυρε ολόκληρο τάγμα στην ιδία κατάσταση, με αποτέλεσμα ένα πλήθος Αγγέλων να μεταβληθεί σε δαίμονες. Ο διάβολος εμφανίζεται αμέσως μετά τη δημιουργία του ανθρώπου και τον συμπαρασύρει στην πτώση. Η πτώση του ανθρώπου είναι αποτέλεσμα της «απάτης του όφεως», λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας, γι’ αυτό μετά απ’ αυτήν ο διάβολος κυριάρχησε στον κόσμο (Ίω. 12,31, Έφεσ. 6,12), υποδουλώνοντας όχι μόνο ολόκληρη την ανθρωπότητα, αλλά και την άλογη κτίση (Ρωμ. 8, 20-22). Η κυριαρχία του διαβόλου επέφερε τη γενική επικράτηση των δαιμονικών «έργων», όπως η αμαρτία, οι δαιμονικές τεχνικές της μαγείας, της μαντείας και του αποκρυφισμού γενικά, η ίδια η λατρεία του διαβόλου (σατανισμός) και πολλά άλλα, μέσω των οποίων ο διάβολος καταδυναστεύει τον κόσμο.

Πώς, όμως, καταδυναστεύει ο διάβολος; Ποια δύναμη έχουν τα δαιμονικά «έργα»; Μπορούν οί δαιμονικές τεχνικές (ή μαγεία) να προξενήσουν κακό;

Κατά την Ορθόδοξη Παράδοση o διάβολος δεν έχει μόνο πραγματική ύπαρξη, αλλά και πραγματική δύναμη. H δύναμη του υπερβαίνει κατά πολύ την ανθρώπινη. Μπορεί να προκαλέσει καταστροφές, μπορεί να προκαλέσει ασθένειες, μπορεί να προκαλέσει ακόμη και τον θάνατο, όπως βλέπουμε στο βιβλίο του Ιώβ (κεφ. 1 και 2). Βέβαια, h δύναμη αυτή δεν είναι ανεξέλεγκτη. Έχει όρια και περιορισμούς και δρα, όσο της επιτρέπει o Θεός (Ίώβ, 1,12 και 2.6), γιατί, παρά τη γενική κυριαρχία του διαβόλου στον κόσμο, έσχατος κυρίαρχος παραμένει o Θεός. H δύναμη του διαβόλου, όπως εκδηλώνεται μέσω των δαιμονικών τεχνικών (μαγεία, αποκρυφισμός), μπορεί να επηρεάσει άμεσα όσους του παραχωρούν δικαιώματα με τις προσωπικές τους αμαρτίες και δεν είναι κατοχυρωμένοι με τη Χάρη του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να υποτιμούμε τη δύναμη της μαγείας. O άγιος Κυπριανός ήταν μάγος πριν γίνει Χριστιανός. Ασκούσε συστηματικά τη μαγεία και η άσκηση της είχε στην περίπτωση του ορατά αποτελέσματα! Δεν αποκλείονται, βέβαια, και οι περιπτώσεις απάτης: κάποιοι δηλ. προσποιούνται τον μάγο, χωρίς να έχουν πραγματική σχέση με τη μαγεία, με σκοπό την οικονομική εκμετάλλευση των αφελών. Απαιτείται, λοιπόν, διάκριση, γιατί ό,τι εμφανίζεται ως μαγεία δεν είναι πάντοτε μαγεία.

Ειδή μαγείας υπάρχουν πολλά. Στο Ευχολόγιο της Εκκλησίας αναφέρονται η φαρμακεία, η ειδωλολατρία, η άστρομαντεία, η αστρολογία, η νεκρομαντεία, η ορνεοσκοπία. Σ’ αυτά μπορεί να προστεθούν και κάποιες φαινομενικά ακίνδυνες τεχνικές, όπως το «ξεμάτιασμα» (με διάφορες μεθόδους και όχι με την «Ευχή επί βασκανίαν», πού διαβάζεται από Ιερείς), το «ρίξιμο των χαρτιών», η «μελέτη του καφέ», η χρησιμοποίηση «φυλακτών», όπως χάντρες «για το μάτι» αντικείμενα πού φέρνουν «γούρι» κ.ά. Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών είναι η δαιμονική τους προέλευση και ότι απ’ αυτά επιτελείται το κακό (μόνο το κακό), πού είναι το κατ’ εξοχήν έργο του διαβόλου.

Συνήθως η μαγεία διακρίνεται σε λευκή και μαύρη. Κάποιοι πιστεύουν ότι κακή είναι μόνο η μαύρη, ενώ η λευκή είναι καλή μαγεία (γίνεται «για καλό»). Άλλοι πιστεύουν ότι η μαύρη μαγεία επικαλείται κακά πνεύματα, ενώ η λευκή επικαλείται καλά πνεύματα και άλλοι πιστεύουν ότι η μαύρη μαγεία «δένει», ενώ η λευκή «λύνει» τα μάγια. Όμως. όπως ήδη αναφέραμε, η μαγεία (τόσο η μαύρη, όσο και η λευκή) έχει δαιμονική προέλευση και σχετίζεται μόνο με το κακό. Δεν υπάρχει, λοιπόν, καλή μαγεία, ούτε μαγεία πού «λύνει» τα μάγια. Η μαγεία γίνεται πάντα για κακό. Η μόνη διαφορά μεταξύ λευκής και μαύρης μαγείας είναι ότι στη μαύρη το κακό φαίνεται, ενώ στη λευκή το κακό κρύβεται, εμφανίζεται δηλ. με το προσωπείο του καλού. Πρόκειται για πολύ γνωστή τακτική του διαβόλου: «αυτός γαρ ο σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός», λέει η Αγία Γραφή (Β’ Κορ. 11.14). Κατά τον ίδιο τρόπο, τα όργανα του, οι μάγοι, «μετασχηματίζονται ως διάκονοι δικαιοσύνης» (Β’ Κορ. 11,15): λένε ότι «λύνουν» μάγια και ότι κάνουν «το καλό». Η δαιμονική απάτη, πού κρύβεται κάτω από Ορθόδοξο χριστιανικό προσωπείο, φθάνει κάποιες φορές σε σημείο, ώστε πολλοί μάγοι να έχουν τον χώρο τους γεμάτο με ιερές εικόνες και άλλα χριστιανικά σύμβολα ή να δίνουν ακόμη και «πνευματικές συμβουλές» («Για να λυθεί το πρόβλημα σου, πρέπει να κάνεις τόσα Ευχέλαια, τόσες Λειτουργίες, να κοινωνήσεις τόσες φορές!» κ.λ .π.).

Υπάρχουν αγαθά πνεύματα στον «απόκρυφο» κόσμο;

Η Ορθόδοξη Παράδοση κάνει λόγο για αόρατο και όχι για απόκρυφο κόσμο και απόκρυφες δυνάμεις. Στον κόσμο αυτό, εκτός από τον Θεό (τον Δημιουργό του αόρατου κόσμου), υπάρχουν μόνο οι Άγγελοι, οι δαίμονες και οι ψυχές των ανθρώπων (των κεκοιμημένων). Τίποτε άλλο απ’ αυτά δεν υπάρχει. Και οι μόνες δυνάμεις (ενέργειες), πού υπάρχουν γενικά στον κόσμο, είναι οι θεϊκές, οι δαιμονικές και οι φυσικές δυνάμεις. Ο τρόπος επικοινωνίας με τους Αγγέλους είναι γνωστός: γίνεται με την προσευχή, με την ταπείνωση, με την άσκηση, με τον εκκλησιαστικό βίο, με τη μυστηριακή ζωή. Η επικοινωνία με τους Αγγέλους (με τους Αγίους, με τον Θεό) δεν έχει εξαναγκαστικό χαρακτήρα, δηλ. δεν εξαναγκάζουμε τους Αγγέλους να επικοινωνήσουν μαζί μας με κάποιες τεχνικές, όπως συμβαίνει στον χώρο της μαγείας (όπου ισχύει η αρχή της συναλλαγής: «do ut des», «δός μου για να σου δώσω»).

Ούτε υπάρχουν άνθρωποι πού έχουν ειδικό «χάρισμα» να επικοινωνούν με τα πνεύματα. Για όλους ισχύουν οι ίδιες ακριβώς προϋποθέσεις. Πέρα από τον τρόπο πού περιγράψαμε, κάθε άλλη μορφή επικοινωνίας με αόρατες ή «απόκρυφες» δυνάμεις ή με πνεύματα (πονηρά ή «αγαθά») είναι επικοινωνία με δαιμονικά πνεύματα και με δαιμονικές δυνάμεις!

Συνέπειες και επιπτώσεις της μαγείας

Για να κατανοήσουμε τις συνέπειες και επιπτώσεις της μαγείας, πρέπει να γνωρίζουμε ότι ισχύει ως γενική και απαράβατη αρχή ότι «τίποτε καλό δεν προέρχεται εκ του διαβόλου». Η υμνολογία της Εκκλησίας μας τονίζει χαρακτηριστικά ότι ο διάβολος είναι για μας ο «εχθρός» και ο «ανθρωποκτόνος» (αυτός πού θέλει τον θάνατο μας). Ο «εχθρός» ποτέ δεν θέλει το καλό. Πολλές φορές προσποιείται τον φίλο, για να τον εμπιστευθούμε και να μας εξοντώσει. Ό,τι «καλό» προέρχεται ενδεχομένως από τη μαγεία, αποτελεί μέθοδο απάτης για να ακολουθήσει μεγαλύτερο κακό. Όπως έχει χαρακτηριστικά ειπωθεί, «ο διάβολος ίσως δανείζει, αλλά ουδέποτε χαρίζει». Ό,τι δίνει, το ξαναπαίρνει, και το ξαναπαίρνει με πολύ υψηλό τόκο! Μόνο ο Θεός χαρίζει. Μόνο ο Θεός παρέχει «δωρεάν» (χωρίς να απαιτεί ανταπόδοση ή επιστροφή). Μόνο από τον Θεό προέρχεται «πάν δώρημα τέλειον» (κάθε πλήρες και ολοκληρωμένο δώρο). Μόνο ο Θεός δίνει τα δώρα Του «εις πλησμονήν» (μέχρι πού να χορτάσει πλήρως ο άνθρωπος).

Το κακό, πού προέρχεται από τη μαγεία, είναι η δυστυχία του ανθρώπου στην παρούσα ζωή (φυσικός κίνδυνος), με διάφορες μορφές κακού, ασθένειες, ατυχήματα, διαζύγια, έριδες, διαμάχες, καταστροφές κ.ά.. και η αιώνια κόλαση στη μέλλουσα ζωή (πνευματικός κίνδυνος). Φυσικούς κινδύνους διατρέχουν όλοι οι άνθρωποι γενικά. Τους κατ’ εξοχήν κινδύνους, δηλ. τους πνευματικούς, διατρέχουν επιπλέον α) όσοι εξασκούν τη μαγεία και β) όσοι καταφεύγουν σε μάγους για βοήθεια και συμβουλές.

Άς δούμε τις δύο αυτές περιπτώσεις, πού συνιστούν έκπτωση από την χριστιανική πίστη με άμεσες επιπτώσεις στη σωτηρία.

Στο άγιο Βάπτισμα έχουμε δώσει φρικτές υποσχέσεις ενώπιον του Θεού ότι «αποτασσόμεθα τω σατανά και πάσι τοις έργοις αυτού και πάση τη λατρεία αυτού και πάσι τοις αγγέλοις αυτού και πάση τη πομπή αυτού». Υποσχεθήκαμε δηλ. ότι αρνούμεθα όλα, όσα έχουν σχέση με τον σατανά (τα πάντα) και ότι δεν θέλουμε να έχουμε καμμία σχέση μαζί του. Δεν έχει σημασία, αν τις υποσχέσεις αυτές τις έδωσε για μας ο Ανάδοχος (ο Νουνός μας), σημασία έχει ότι οι υποσχέσεις αυτές συνδέονται με τη χριστιανική μας ιδιότητα: όσο τις τηρούμε, συνεχίζουμε να είμαστε Χριστιανοί, και αν τις αθετήσουμε, παύουμε να είμαστε Χριστιανοί.

Η επιστροφή, λοιπόν, στα δαιμονικά «έργα» αποτελεί άρνηση του Χριστού και αθέτηση του αγίου Βαπτίσματος. Οι Πατέρες της Εκκλησίας θεωρούν την κατάσταση όσων καταφεύγουν σε μάγους για βοήθεια όμοια με αυτή των «πεπτωκότων» της εποχής των διωγμών, όσων δηλ. αρνήθηκαν τον Χριστό και θυσίασαν στα είδωλα! Χειρότερη είναι, οπωσδήποτε, η κατάσταση όσων εξασκούν τη μαγεία: «τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ» (Β’ Κορ. 6.14: τί σχέση μπορεί να έχει το φως με το σκοτάδι, ο Χριστός με τον διάβολο;).Λέει χαρακτηριστικά ο άγ. Γρηγόριος Νύσσης ότι όσοι καταφεύγουν σε μάγους, πιεζόμενοι από κάποια «ανυπόφορον ανάγκην», πρέπει να αντιμετωπίζονται με μεγαλύτερη επιείκεια, δηλ. όπως, όσοι αρνήθηκαν τον Χριστό μετά από βασανιστήρια («δια βασάνων»). Όσοι, όμως, καταφεύγουν σε μάγους από περιφρόνηση (αμφιβάλλοντας ότι ο Χριστός είναι Θεός και ότι μπορεί να τους απελευθερώσει από κάθε κάκωση και συμφορά) πρέπει να αντιμετωπίζονται, όπως όσοι αρνήθηκαν τον Χριστό με τη θέληση τους, δηλ., αν μετανοήσουν, να μην κοινωνούν σε όλη τους τη ζωή, παρά μόνο, όταν πλησιάζει ο θάνατος, και να μην προσεύχονται στην Εκκλησία μαζί με τους άλλους Χριστιανούς, αλλά μόνοι τους στο σπίτι (Πηδάλιον, έκδ. Αστήρ, 1982,σ. 275).

Το ίδιο αυστηροί είναι και οι κανόνες της Εκκλησίας. Ο ξα’ της Πενθέκτης Οίκ. Συνόδου επιβάλλει έξι χρόνια αποχής από τη Θ. Κοινωνία σε όσους καταφεύγουν σε μάγους ή εξασκούν άπλες μορφές μαντείας. Ο λβ’ του άγ. Ιωάννου του Νηστευτού περιορίζει το επιτίμιο σε τρία χρόνια, προσθέτωντας, όμως, μετάνοιες και αυστηρή νηστεία (ξηροφαγία) για κάθε μέρα. Ο οβ’ του Μ. Βασιλείου κανονίζει το ίδιο αμάρτημα όμοια με το αμάρτημα του φόνου. Οι ιεροί κανόνες χρησιμοποιούν μια χαρακτηριστική έκφραση για όσους καταφεύγουν σε μάγους: «οι μάντεσιν εαυτούς εκδίδοντες», δηλ. αυτοί πού παραδίδουν τον εαυτό τους (την ψυχή και το σώμα τους) στους μάντεις (Πηδάλιον,σ. 272).

Η αντιμετώπιση του φαινομένου

Η δύναμη του διαβόλου, όπως είδαμε, είναι μεγάλη, όμως πολύ μεγαλύτερη είναι η δύναμη του Χριστού. Η δαιμονική δύναμη δεν αντιμετωπίζεται με ανθρώπινες δυνάμεις. Όταν μετά την πτώση ο διάβολος και τα δαιμονικά «έργα» κυριάρχησαν στον κόσμο, ο άνθρωπος δεν μπορούσε να κάνει τίποτε για τη σωτηρία του. Όμως ο Θεός, πού είναι αγάπη κατά την Άγ. Γραφή (Α’ Ίω, 4Β), δεν ήθελε να βλέπει «τυραννούμενον υπό του διαβόλου το γένος των ανθρώπων». Αποφάσισε, λοιπόν, να έλθει ο Ίδιος στον κόσμο και να γίνει άνθρωπος, για να διαλύσει τα δαιμονικά «έργα»: εις τούτο εφανερώθη ο υιός του ανθρώπου, ίνα λύση τα έργα του διαβόλου» (Α’ Ίω 3,8). Με την Ανάσταση Του ο Χριστός «έδησε τον ισχυρόν» (Ματθ. 12,29) και «κατήργησε τον διάβολον» (Έβρ. 2.14). Για τον Χριστό, ο πρώην Ισχυρός, είναι τώρα δεμένος και η δύναμη του έχει ήδη καταργηθεί! Το ίδιο ισχύει και για όσους είναι μαζί με τον Χριστό, για τους πραγματικούς Χριστιανούς. Σ’ αυτούς δεν έχει εξουσία ο διάβολος ή οι ενέργειες του και η μαγεία δεν έχει καμία επίδραση.

Αντίθετα, για όσους δεν είναι μαζί με τον Χριστό ισχύει ό,τι πριν έλθει ο Χριστός στον κόσμο. Άς δούμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Ο άγ. Κυπριανός ήταν μάγος και η αγία Ιουστίνα ήταν μια νεαρή Χριστιανή. Πίστευε στον Χριστό, κοινωνούσε τακτικά και αγωνιζόταν, όσο μπορούσε, εναντίον της αμαρτίας. Ο Κυπριανός εφάρμοσε όλα τα τεχνάσματα της μαγικής «τέχνης» εναντίον της, επικαλέσθηκε τα πιο ισχυρά δαιμόνια. Όμως, στην Αγία δεν είχαν καμιά επίδραση, ενώ σ’ όλους τους άλλους είχαν! Κατάλαβε τότε ότι υπάρχει μια δύναμη πολύ πιο ισχυρή, απ’ αυτήν πού γνώριζε ως τότε, η δύναμη του Χριστού. Αποφάσισε, λοιπόν, να γίνει Χριστιανός! Και έγινε όχι μόνο Χριστιανός, αλλά και Άγιος, με το χάρισμα να εκδιώκει τα πονηρά πνεύματα και να απαλλάσσει από τις επιδράσεις της μαγείας!

Τί πρέπει να κάνει κάποιος για να είναι ουσιαστικά ενωμένος με τον Χριστό και απαλλαγμένος από κάθε δαιμονική επίδραση;

Η ένωση με τον Χριστό δεν γίνεται με κανέναν άλλο τρόπο, παρά μόνο με τα Μυστήρια της Εκκλησίας, ιδιαίτερα με το Βάπτισμα και τη Θεία Ευχαριστία. Στο Βάπτισμα ο άνθρωπος «ενδύεται» τον Χριστό και στη Θ. Ευχαριστία ενώνεται συνεχώς μαζί Του, κοινωνώντας το Σώμα και το Αίμα Του. Τίποτε άλλο δεν μπορεί να μας ενώσει με τον Χριστό, ούτε η πίστη, ούτε τα καλά μας έργα, ούτε η «αγάπη» μας προς Αυτόν. Όλα αυτά είναι, βέβαια, προϋποθέσεις για τη συμμετοχή στα Μυστήρια (π.χ. δεν μπορεί να κοινωνεί κάποιος αν δεν πιστεύει στον Χριστό, ή αν υπόκειται σε βαριά αμαρτήματα), δεν είναι όμως ικανά να μας ενώσουν μαζί Του. Τακτική, λοιπόν, (συνεχής) Θεία Κοινωνία είναι το ισχυρότερο όπλο εναντίον της μαγείας.

Επίσης απόλυτα απαραίτητη είναι η ιερά Εξομολόγηση, το Μυστήριο πού μας καθαρίζει από κάθε αμαρτία. Η Εξομολόγηση πρέπει να είναι καθαρή (ειλικρινής). Χωρίς αυτήν η Θ. Κοινωνία είναι ανώφελη και πολλές φορές βλαπτική (Α’ Κορ. 11.27-31)! Αλλά και ο άμεμπτος βίος είναι προϋπόθεση για την αντιμετώπιση της μαγείας (η πλήρης αποχή από τα μεγάλα αμαρτήματα και η κατά το δυνατόν αποφυγή των μικρών), δεδομένου ότι η αμαρτία ανοίγει την θύρα για την είσοδο των δαιμονικών επιδράσεων. Όπου διαπιστώνονται συγκεκριμένες επιδράσεις (μαγικά αντικείμενα κ.λ.π),πρέπει να προσκαλείται ο ιερεύς και να διαβάζει τις ειδικές Ευχές γι’ αυτές τις περιπτώσεις. Επίσης απαραίτητος είναι ο τακτικός εκκλησιασμός, αφού εκεί «καθαιρούνται αι δυνάμεις του σατανά» κατά τον άγ. Ιγνάτιο (ΒΕΠΕΣ,τ. 2, σ. 266).

Αυτά είναι τα πνευματικά όπλα, με τα όποια αντιμετωπίζεται η μαγεία. Όποιος τα χρησιμοποιεί, μπορεί να λέει μαζί με τον Ψαλμωδό: «Κύριος φωτισμός μου σωτήρ μου, τίνα φοβηθήσομαι; Κύριος υπερασπιστής της ζωής μου, από τίνος δειλιάσω;» (Ψαλμ. 26,1).

Πηγή:http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=2464&Itemid=1

 Γράφει η Μ. Δ.

Πρώην αστρολόγος αποκαλύπτει εξαπάτηση, μαγεία και θρησκευτικές προεκτάσεις

Καθημερινά σε κάθε έντυπο και κανάλι, αστρολόγοι δηλώνουν επιστήμονες και υπόσχονται λύση σε κάθε πρόβλημα. Λένε αλήθεια; Πρώην αστρολόγος, γνώστης προσώπων και πραγμάτων, απόφοιτος σχολής του εξωτερικού και επαγγελματίας επί 15 χρόνια, μας διαφωτίζει σε μια χειμαρρώδη συνέντευξη.

ΜΕΘΟΔΟΣ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑΣ

«Η αστρολογική πρόγνωση βασίζεται στην ερμηνεία, μέσω πανάρχαιης διδασκαλίας, του ουρανογράμματος, δηλ. των θέσεων των πλανητών κατά την ημερομηνία και ώρα γέννησης. Υποτίθεται ότι οι θέσεις δημιουργούν τάσεις στο χαρακτήρα και προδικάζουν γεγονότα. Κάποιοι θεωρούν την αστρολογία επιστήμη, επειδή χρησιμοποιεί αυστηρούς κανόνες, μαθηματικούς υπολογισμούς και επιστημονικούς όρους – ενέργεια, μαγνητισμός κ.α. – αλλάζοντας όμως το νόημά τους… Δεν είναι επιστήμη, είναι εσωτερισμός: φιλοσοφικό σύστημα με εκδοχές για το τι είναι ο άνθρωπος και τι ο κόσμος. Η ύπαρξη ζωδίων δεν αποδεικνύεται επιστημονικά. Φτιάχνουμε χάρτες βάσει υπολογισμών των Βαβυλωνίων 2.000 χρόνια πριν, ενώ ο ισημερινός της γης έχει μετατοπιστεί και όποιος θεωρείται π.χ. Αιγόκερως, είναι βάσει πραγματικών υπολογισμών Τοξότης.

Η επιστήμη της αστρονομίας χαρακτηρίζει τους αστερισμούς αυθαίρετες προβολές του ανθρώπου στα άστρα, προσπάθεια να ερμηνεύσει το περιβάλλον του ώστε να αισθάνεται ασφαλής. Σε άλλους πολιτισμούς οι ίδιοι αστερισμοί αποκαλούνταν αλλιώς, ανάλογα με το τι θύμιζαν τα σχήματα στον ουρανό. Επειδή έλειπαν τα σύγχρονα μέσα παρατήρησης, κατατάσσονταν στον ίδιο αστερισμό άστρα που απείχαν χιλιάδες έτη φωτός μεταξύ τους. Ο πρόσφατα ανακαλυφθείς αστερισμός “οφιούχος”, χαλάει το σύστημα των δώδεκα ζωδίων…

Η αστρολογία είναι θρησκεία αποκρυφιστική: πρεσβεύει ότι υπάρχουν στον άνθρωπο και στη φύση απόκρυφες δυνάμεις που μπορείς να χρησιμοποιήσεις με ειδικές τεχνικές. Θεωρεί Θεό το “κοσμικό όλον”, δηλ. το υλικό σύμπαν, και μια υποτιθέμενη πνευματική του διάσταση, την ψυχή του ας πούμε. Λατρεύει τα άστρα, πιστεύει ότι κυβερνώνται από αγγέλους που επηρεάζουν τον ανθρώπινο ψυχισμό και ωθούν σε πράξεις. Στο Λεξικό της αστρολογίας του Άλαν Λήο, (σελ. 184) διαβάζουμε ότι «το ύψιστο πλανητικό πνεύμα που κυβερνά οποιαδήποτε σφαίρα, είναι στην πραγματικότητα ο προσωπικός Θεός εκείνου του πλανήτη, και είναι πολύ πιο αληθινή η δική τους επικυριαρχία παρά η αντιφατική άπειρη προσωπική θεότητα του σύγχρονου κλήρου». Βέβαια εννοεί αρνητικές οντότητες, δαίμονες…

Μια σχολή αστρολογίας θεωρεί τα πάντα προδιαγεγραμμένα στο «χάρτη του ουρανού», άλλη λέει ότι τα άστρα δίνουν απλώς τάσεις που ο άνθρωπος πρέπει να μάθει, για να τις διορθώσει. Υποτίθεται ότι γεννιόμαστε πολλές φορές ώστε να γίνουμε τέλειοι σαν θεοί, και τα άστρα υποδεικνύουν τι καρμικά χρέη έχουμε από προηγούμενες ενσαρκώσεις και τι πρέπει να μάθουμε στη ζωή αυτή. Αν δεν δέχεσαι το δόγμα της μετενσάρκωσης δεν μπορείς να είσαι αστρολόγος»

ΕΡ. Οι αστρολόγοι το λένε αυτό στον πελάτη;

ΑΠ. Όχι! Δεν πιάνεις πελάτη κάποιον που δεν πιστεύει στη μετενσάρκωση, λέγοντας τέτοια από την αρχή… Πολλές δυτικές σχολές αστρολογίας λένε, αν ο πελάτης δεν πιστεύει στην μετενσάρκωση, μην επιμένετε…

ΕΡ. Οι αστρολόγοι προβλέπουν γεγονότα;

ΑΠ. Κάθε αστρολόγος λέει άλλα… Τα ωροσκόπια στον τύπο είναι γενικότητες που ταιριάζουν στον καθένα. Συνεχώς επαναλαμβάνουν “έχετε την τάση να…”. Αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Αν πεις σε έναν αστρολόγο, εγώ δεν είμαι π.χ. αθλητικός όπως το ζώδιό μου, θα σου πει, “έχεις την τάση αλλά δεν την εκδηλώνεις”.Ή “το ζώδιό σου έχει αυτό το χαρακτηριστικό, αλλά το μπλοκάρει ο ωροσκόπος σου”, ή “φταίει η θέση της σελήνης ”, κ.τ.λ..Κάποιοι αστρολόγοι λένε τα ωροσκόπια στις εφημερίδες βλακείες, γιατί καθένας έχει μοναδικό συνδυασμό πλανητών και δεν ισχύουν μαζικές προβλέψεις, τα γράφουν όμως εις άγρα πελατών.

Κάποτε ο αστρολόγος αισθάνεται έντονα ότι κάτι ισχύει για κάποιον. Το λέει, βγαίνει αληθινός και νομίζει ότι έχει χάρισμα διαίσθησης, όμως συνήθως έχει πληροφορίες από πονηρό πνεύμα, που βρίσκεται κοντά του εν αγνοία του.

Αν είναι βαθύς γνώστης και μυημένος στη μαγεία, έχει επαφή με το πνεύμα, το ρωτάει με σκέψεις, χειρονομίες κ.λπ., και με τις απαντήσεις που μεταδίδονται στο μυαλό του εντυπωσιάζει τους ανίδεους.

Αστρολογία και μαγεία συνδέονται άρρηκτα. Οι σοβαροί μάγοι ξέρουν αστρολογία, οι ψευτομάγοι κάνουν ότι ξέρουν… Υπάρχει πλανητική μαγεία, με τάλισμαν (φυλαχτά) κ.λπ… Σου λένε να εξουδετερώσεις την (δήθεν) αρνητική επίδραση του τάδε πλανήτη πάνω σου, με τελετές εξισορρόπησης των πλανητικών επιρροών…Κάποιοι αστρολόγοι αγνοούν τη σχέση αστρολογίας και μαγείας. Περί μαγείας μαθαίνεις καλά σε εσωτερικές, πιο κρυφές σχολές και τμήματα σχολών, άγνωστες στο ευρύ κοινό. Για να μπεις εκεί, συχνά σε διαλέγουν από την εξωτερική σχολή, που είναι προσιτή στον καθένα.

ΕΡ. Πολλοί λένε ότι ο χαρακτήρας των ζωδίων είναι πραγματικός…

ΑΠ. Ακόμα περισσότεροι δεν ανταποκρίνονται στο χαρακτήρα του ζωδίου τους! Τα ζώδια περιγράφονται πολύ κολακευτικά – πολλοί ναρκισσεύονται να ασχολούνται με τον εαυτό τους διαβάζοντας τέτοια. Νιώθουν ασφάλεια εντασσόμενοι στην ομάδα κάποιου ζωδίου, πιστεύουν ότι γνωρίζουν πράγματα για τον άλλον μαθαίνοντας το ζώδιό του.

ΕΡ. Πώς φέρονται οι αστρολόγοι στον πελάτη;

ΑΠ. Κάποιοι λένε ότι σπούδασαν σε ξένα πανεπιστήμια, ενώ τους έμαθαν οι γονείς τους. Συχνά πάνε να εντυπωσιάσουν τον καινούργιο, π.χ. ισχυρίζονται ότι κάτι που μαντεύουν από τη συμπεριφορά του το κατάλαβαν γιατί έχει στο πρόσωπό του το χαρακτηριστικό τάδε που δίνει ο πλανήτης δείνα. Υπάρχει πάντα κολακεία και ψεύτικο ενδιαφέρον – εκμεταλλεύονται ότι ο κάθε άνθρωπος θέλει να του δείξουν ενδιαφέρον. Πολλοί αποκαλούν τον πελάτη πίσω από την πλάτη του «ψώνιο». Στην αρχή λένε λίγα πράγματα για να ξαναέρχεται να ρωτάει συνέχεια.

ΕΡ. Γιατί καταφεύγει στην αστρολογία κανείς;

ΑΠ. Από έλλειψη επικοινωνίας, αδυναμία αντιμετώπισης των προβλημάτων του και, βέβαια, λόγω ελλιπούς θρησκευτικής παιδείας. Εγώ άρχισα προσπαθώντας να καταλάβω τη φιλοσοφική προσέγγιση κάποιων βιβλίων που έπεσαν στα χέρια μου. Από κει και πέρα, το ένα φέρνει το άλλο και χώνεσαι πιο βαθιά σ’ αυτούς τους χώρους.Είναι επικίνδυνο να ασχολείσαι με αστρολογία… Χάνεις την πίστη στη θεία πρόνοια και γίνεσαι έρμαιο του τι λέει ο καθένας.

Νομίζεις ότι βρήκες σταθερό στήριγμα, αλλά βρίσκεσαι απέναντι σε κάτι που μεταβάλλεται συνέχεια. Σου λένε ότι κάθε πλανήτης επιδρά συγκεκριμένες ώρες και διευκολύνει ειδικές ενέργειες, π.χ., ότι ο Ερμής διευκολύνει την επικοινωνία και επιδρά από τις 10 έως τις 11 π.μ. Έτσι ψάχνεις συνεχώς πότε είναι κατάλληλη ώρα για εύρεση εργασίας, ταξίδια, αισθηματικά ραντεβού κ.ο.κ. Χάνεις τα θεία δώρα του αυτεξούσιου και της πρωτοβουλίας, γίνεσαι θύμα ψυχολογικής εξάρτησης και ίσως οικονομικής εκμετάλλευσης, με καταστρεπτικές συνέπειες σε κάθε τομέα της ζωής σου.

Οι πιστοί της αστρολογίας γεμίζουν προκαταλήψεις επειδή κρίνουν τους άλλους ανάλογα με το ζώδιό τους. Αυτό παθαίνουν κι όσοι ασχολούνται με την αστρολογία για πλάκα. Υπάρχει κίνδυνος ο άνθρωπος να κάνει μετάθεση ευθυνών στα άστρα. Πολλοί λένε «Δεν μπορώ να αλλάξω, φταίει το ζώδιό μου»…

Καμιά φορά ο αστρολόγος υποβάλει ιδέες στον πελάτη – του λέει π.χ. ότι θα πάθει ατύχημα κι ο πελάτης το προκαλεί μόνος του, γιατί το πιστεύει. Υπάρχει και δαιμονική επίδραση, αφού δεν εμπιστεύεσαι πια το Θεό.

ΕΡ. Τι θα λέγατε σε κάποιον που θέλει να ασχοληθεί με την αστρολογία;

ΑΠ. Ότι υπάρχουν τόσα όμορφα και δημιουργικά πράγματα να κάνει, τέχνη, επικοινωνία με τους ανθρώπους. Η αστρολογία δεν λύνει προβλήματα. Οδηγεί σε αδιέξοδα. Μπορεί να χάσεις τα καλύτερα χρόνια της ζωής σου κυνηγώντας χίμαιρες, να χάσεις την ελευθερία σου, τα όνειρά σου, τα πάντα. Μπορεί να οδηγήσεις έναν άνθρωπο στην καταστροφή με τις συμβουλές σου, χωρίς να το κάνεις εσκεμμένα, και μετά δεν μπορείς να το διορθώσεις ούτε εσύ, ούτε αυτός.

ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ “ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

Την αστρολογία προωθούν κύκλοι που θέλουν να επιβάλουν μια άλλη τάξη πραγμάτων σε κάθε τομέα της ανθρώπινης ζωής. Όταν ήμουνα νέος, οι παραδοσιακοί μάγοι και μάγισσες δεν το έπαιζαν επιστήμονες, ούτε υπήρχαν τόσα σεμινάρια, διαλέξεις, περιοδικά, σχολές… Τώρα το κίνημα της «Νέας Εποχής» με εκατομμύρια οπαδούς παγκοσμίως, λέει ότι στην «Εποχή του Υδροχόου» ένας νέος Μεσσίας θα διδάξει μια νέα θρησκεία και θ’ αντικαταστήσει το Χριστό. Η «Εποχή του Υδροχόου» είναι αστρολογικός όρος: κάθε 2.000 χρόνια η εαρινή ισημερία μπαίνει σε άλλο αστερισμό, όπου παραμένει για 2.000 χρόνια που οι αστρολόγοι αποκαλούν «αστρική εποχή». Υποτίθεται ότι κάθε εποχή έχει δικό της Μεσσία, που διδάσκει όσα είναι έτοιμοι οι άνθρωποι να καταλάβουν, κι ότι κάθε εποχή που περνά οι άνθρωποι εξελισσόμαστε προς το θείο. Διδάσκουν ότι στην εποχή του Υδροχόου θα αναπτύξουμε τρομερές δυνάμεις και θα γίνουμε θεοί, ότι όλος ο κόσμος θα γίνει μια γειτονιά και θα καταργηθούν τα έθνη. Δεν ανήκει κάθε αστρολόγος σ’ αυτό το κύκλωμα. Νεοεποχίτες είναι κυρίως αυτοί που έχουν σχολές, περιοδικά, σεμινάρια κτλ. Άλλοι απλώς εκμεταλλεύονται τη μόδα και την αφέλεια για να βγάλουν λεφτά, προβάλλονται όμως μέσω των νεοεποχίτικων εντύπων.

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ “ΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΠΛΑΝΗΤΩΝ”

Ο εντεταλμένος επί των αιρέσεων και της παραθρησκείας της Ιεράς Μητροπόλεως Κασσανδρείας π. Αρσένιος Βλιαγκόφτης, λέει για τα «πλανητικά πνεύματα»:«Πρόκειται για φαντασιώσεις των αποκρυφιστών… Οι άγγελοι δεν έχουν τέτοιες αρμοδιότητες και οι δαίμονες δεν έχουν εξουσία στην υλική κτίση, τη δημιουργία του Θεού, ούτε πριν από την πτώση τους ούτε φυσικά μετά. Σύμφωνα με τον ΄Αγιο Ιωάννη το Δαμασκηνό, όταν ο Εωσφόρος ήταν αρχάγγελος, ο Θεός του είχε αναθέσει διακόνημα να είναι «πρωτοστάτης της επιγείου τάξεως» και να έχει «την φυλακήν της γης», δηλαδή να φρουρεί την γη. Μετά την πτώση τους οι δαίμονες δεν έχουν καμία δύναμη, δεν μπορούν να είναι επικυρίαρχοι πλανητών, ούτε να διαμορφώνουν τον ανθρώπινο χαρακτήρα και ζωή. Μπορούν κατά παραχώρησιν Θεού να πειράζουν τον άνθρωπο με λογισμούς αντίθετους προς το θείο θέλημα, αλλά δεν μπορούν να εκβιάσουν την ανθρώπινη θέληση. Έχουν εξουσία σε κάποιον μόνο όταν αυτός τους δώσει δικαίωμα ή κατά παραχώρηση Θεού, για σκοπούς που εξυπηρετούν τη θεία οικονομία, όπως έγινε με τον δίκαιο Ιώβ. Βλέπουμε από το Ευαγγέλιο ότι οι δαίμονες ζήτησαν άδεια από το Χριστό ακόμα και για να μπουν στα γουρούνια.»

Ο πρώην αστρολόγος συμφωνεί και επαυξάνει: «Στο Χριστιανισμό υπάρχει ελεύθερη βούληση του ανθρώπου να ζήσει με το Θεό ή μακριά Του, όχι πεπρωμένο. Αυτά πίστευαν κι έγραφαν στα κανονικά τους ιερά βιβλία οι Εβραίοι, αυτά επιβεβαίωσε ο Χριστός. Αστρολογία υπάρχει μόνο στη μαγεία Καμπάλα, που διδάχθηκαν οι Εβραίοι στη Βαβυλώνα».

Πώς λοιπόν να απαντάμε στην ερώτηση «τί ζώδιο είσαι» εφόσον γνωρίζουμε τα προαναφερόμενα; «‘Ζώδιο’ σημαίνει ‘ζωάκι’», λέει ο πρώην αστρολόγος σοβαρά. «Ας απαντάμε απλά: ‘Δεν είμαι ζώο. Είμαι άνθρωπος’»…

Πηγή:http://www.egolpio.com/NEW_AGE/epikindunh_astrologia.htm

 Ο μοντέρνος όρος New Age (Νέα Εποχή) είναι παρμένος από την Αστρολογία.  Αστρολογία είναι εκείνη η αρχαία πρακτική, που ασχολείται με «την επιρροή των άστρων πάνω στη φύση και την ανθρωπότητα» (Το Αλφάβητο του Αποκρυφισμού, Kurt E. Koch, εκδ. Στερέωμα, 1993, σελ. 19).

Οδηγός της είναι το ωροσκόπιο. Δηλαδή «ένας χάρτης του ουρανού, που ερμηνεύεται σύμφωνα με αυστηρά καθορισμένους κανόνες» (Η ιστορία της Αστρολογίας, Manly P. Hall, εκδ. Ιάμβλιχος, 1990, σελ. 24). Για τους αστρολόγους, η ομάδα άστρων που φαίνεται στον ουρανό τη στιγμή της γέννησης του ανθρώπου, το ζώδιό του δηλαδή, καθορίζει και το χαρακτήρα του, τη ζωή του και το μέλλον του.

Οι αστρολόγοι δέχονται πως υπάρχει ένα βασικό σχέδιο σύμφωνα με το οποίο κινούνται τα παγκόσμια γεγονότα και “προφητεύουν” μια σειρά από καταστάσεις, που πρόκειται να συμβούν, δεχόμενοι τον κόσμο σαν ένα σύνολο συνεχώς επαναλαμβανόμενων προμελετημένων συνθηκών, που νομοτελειακά και κυκλικά διαδέχονται η μια την άλλη (Manly P. Hall, όπου ανωτέρω, σελ. 86). Έτσι όμως, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον για τον καθένα ξεχωριστά και για όλους μαζί σαν σύνολο είναι προκαθορισμένο, και η έννοια της ελευθερίας, το “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν” του Δημιουργού, με το οποίο προίκισε το δημιούργημά του, ώστε να τελειωθεί και να θεωθεί, δεν λαμβάνεται καθόλου υπόψη ή μάλλον αναιρείται a priori.

Η αστρολογία ξεκίνησε ως ενασχόληση με τα άστρα, τα ουράνια σώματα και τον ήλιο, με σκοπό την προσπάθεια καθορισμού της καλύτερης εποχής για σπορά και θερισμό και τη μέτρηση του χρόνου. Σταδιακά, οι αστέρες λατρεύθηκαν ως επώνυμοι θεοί και συνδέθηκε η αστρολογία με «τη μαντική, τη μαγεία και την ειδωλολατρεία» («Λεξικό Βιβλικής Θεολογίας», εκδ. Βιβλικό Κέντρο Άρτος Ζωής, Αθ. 1980, σελ. 154).  Απετέλεσε δηλαδή τμήμα των παγανιστικών θρησκειών (Η Αστρολογία στους αιώνες, Francis και Dominique Clerc, στην “Ιστορία εικονογραφημένη”, αρ. τ. 120, Ιούνιος 1978).

Ο άνθρωπος υποδουλώθηκε έκτοτε σε ασφυκτικές και τρομακτικές δυνάμεις, που έκρυβαν τον αληθινό Θεό από τα μάτια της ψυχής του, ενώ στη Βίβλο όλες οι φυσικές δυνάμεις και τα άστρα χάνουν το ειδωλολατρικό τους περιεχόμενο, υποτάσσονται και υμνούν το Γιαχβέ, τον κυρίαρχο και αληθινό Θεό του αβρααμικού μονοθεϊσμού και τον Ιησού Χριστό, που έδωσε τέλος στις «δεισιδαιμονίες», στην «αστρική αιτιοκρατία» και στο φόβο του «πεπρωμένου» (Λεξικό Βιβλικής Θεολογίας, εκδ. Βιβλικό Κέντρο “`Αρτος Ζωής”, Αθ. 1980, σελ. 154,155).

Η αστρολογία στοχεύει στο “πεπρωμένο”. Αυτό ζητά να αναλύσει και ερμηνεύσει. Το πεπρωμένο όμως, η ‘εσωτερική αστρολογία’, που είναι ξεχωριστή θρησκεία και η πηγή απ’ την οποία ξεκίνησε η σημερινή δυτική αστρολογία, το ερμηνεύει με βάση τη μετενσάρκωση και τον αποκρυφισμό. Δέχεται μάλιστα ότι μπορεί να μας υποδείξει “τη γνώση και τα μέσα για το πώς θα καθοδηγήσουμε τη μελλοντική μας γέννηση”  (Αστρολογία, Το μυστήριο των Κύκλων, H. P. Blavatsky, εκδ. Ιάμβλιχος, 1991, σελ.  σελ. 18-20).

 “Η εσωτερική αστρολογία“, τονίζουν οι οπαδοί της, “ΕΙΝΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ, είναι ένας τρόπος ζωής … μια ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ”, αναφέρει ο αστρολόγος Μάνλυ Χολ. “Η αστρολογία”, συνεχίζει, “δεν μπορεί να αποδειχθεί επιστημονικά παρά μόνο όταν η ίδια η επιστήμη αποκτήσει επίγνωση των ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΩΝ ΚΟΣΜΩΝ και τις επιδράσεις τους πάνω στις τάξεις της υλικής ζωής”.  Επομένως, οι γνήσιοι αστρολόγοι αντιμετωπίζουν την αστρολογία σαν πίστη, όχι σαν επιστήμη, και μάλιστα αποκρυφιστική, σαν “μέρος της αρχαίας εσωτερικής παράδοσης” (Τα κεφαλαία γράμματα δικά μας) (Μάνλυ Χολ, Η ιστορία της αστρολογίας, σελ. 12,13,37,99). Ο χριστιανός επομένως που έχει ουσιαστική σχέση με την αστρολογία θέτει τον εαυτόν του εκτός Εκκλησίας.

Η αστρολογία είναι άμεσα συνυφασμένη με το Ζωδιακό Κύκλο.  Η αρχή όμως και η ρίζα των ζωδίων είναι δαιμονολογική. Οι αρχαίοι `Ελληνες (Πυθαγόρας, Πλάτωνας, Χρύσιππος, Ξενοκράτης κ.λπ.) όταν μιλούν για δαιμόνια, τα εκλαμβάνουν σαν ενδιάμεσα όντα μεταξύ θείου και ανθρωπίνου κόσμου, «που επηρεάζουν τη ζωή και το πεπρωμένο των ανθρώπων». Τα “θεοειδή” κατά `Ομηρον αυτά όντα είναι υπεύθυνα, σύμφωνα με τον Πλούταρχο, για τις “αποφράδες ημέρες”, διότι έχουν ασταθή φύση και αρνητικά επηρεάζουν την καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Με το πέρασμα του χρόνου τα όντα αυτά «μετονομάστηκαν σε κοσμικές ενεργειακές δυνάμεις και απετέλεσαν τη βάση των ζωδίων» (βλ. και «Αποκρυφισμός Γκουρουισμός Νέα Εποχή», π. Αντ. Αλεβιζόπουλου, Αθ. 1993, σελ. 7, 8 και (“Ανεξήγητο”, εκδ. ΩΡΙΩΝ, 1992, τόμος 2ος, σελ. 156).

Όταν πέρασαν 2160 χρόνια στο ζώδιο του Κριού, μας λένε οι Αστρολόγοι της Νέας Εποχής, οι “ουράνιες περιστροφές μετατόπισαν την εαρινή ισημερία στους Ιχθείς”, το τελευταίο ζωδιακό σημείο (Manly P. Hall, όπου ανωτέρω, σελ. 146).  Ήταν η εποχή του χριστιανισμού.  Μια εποχή πόνου, ανισότητας, καταπίεσης, οικολογικής αναστάτωσης, πολέμων και διακρίσεων. Στη νέα περίοδο του Υδροχόου, που ανατέλλει, οι αποκρυφιστές διδάσκουν το τέλος του χριστιανισμού και τη γέννηση νέας θρησκείας (πανθρησκείας), νέου πολιτισμού (Παγκόσμια Τάξη πραγμάτων), νέας συνείδησης (μυστικιστικής) και νέου “Μεσσία” (του Υδροχοϊκού Χριστού), που θα αναλάβει στο τέλος την Παγκόσμια Κυβέρνηση.

Οι θιασώτες της αστρολογίας έχουν αυξηθεί στην εποχή μας. Μια εποχή που απέρριψε τη θρησκεία στο όνομα του ορθολογισμού και του θετικισμού και, επειδή η θρησκεία είναι βασικό συστατικό στοιχείο της ψυχοσύνθεσης του ανθρώπου, τώρα ξαναγυρίζει ως αποκρυφισμός, μαγεία και παραθρησκεία.  Γι’ αυτό στη Γερμανία, τη Γαλλία, την Αγγλία, την Αμερική και τις Η.Π.Α., οι μαθητές της ‘αστροσοφίας’ αυξάνονται καθημερινά.

Το μόνο που παρέχει, βέβαια, η αστρολογική ενασχόληση στους αφελείς είναι δεισιδαιμονία και λατρεία αλλότριων θεών, αφού ειδωλολατρεία σημαίνει τη λατρεία οτιδήποτε ή οποιουδήποτε άλλου εκτός του αληθινού Θεού. Και σαν τέτοια είναι κατακριτέα από το Θεό στην Παλαιά Διαθήκη, από τους Προφήτες, τους Πατέρες της Εκκλησίας και τους Ιερούς Κανόνες, που αποδοκιμάζουν την αστρολογία σαν ψεύτικη και ψυχοφθόρα ενασχόληση.

ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑΣ

1. Από την πλευρά της φιλοσοφίας

Για το διάσημο φιλόσοφο και εκπρόσωπο της Σχολής της Φραγκφούρτης, Τέοντορ Αντόρνο, η αστρολογική “κουλτούρα” είναι σύμπτωμα πνευματικής οπισθοδρόμησης της κοινωνίας, που διευκολύνει την επικράτηση αυταρχικών και ολοκληρωτικών τάσεων, γιατί είναι “μια ιδεολογία της εξάρτησης“.

Με την εργασία του “Τα άστρα κάτω στη γη” (εκδόσεις Πρίσμα, μετάφραση: Φώτης Τερζάκης) ο Αντόρνο “έδειξε ότι η αστρολογική ιδεολογία εναρμονίζεται με τον καθολικό σκοπό της κυρίαρχης ιδεολογίας, στο μέτρο που προωθεί την αποδοχή του δεδομένου, ενισχύει την αίσθηση του μοιραίου, την εξάρτηση και την υπακοή, παραλύει τη θέληση για αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών και αναπαράγει τελικά το status quo μέσα στο πνεύμα των ανθρώπων (βλ. και Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 21-1-1996, σελ. 52).

Σημαντική συμβολή του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού στη φιλοσοφία υπήρξε η απομυθοποίηση της φύσης των ουράνιων σωμάτων και η αντιμετώπισή τους ως αψύχων υλικών. Η ζωή μας για τις δύο αυτές εξ αποκαλύψεως θρησκείες εξαρτάται όχι από τα ζώδια και τους αστερισμούς, αλλά από την Πρόνοια και την αγάπη του Θεού αφ’ ενός και από τον προσωπικό μας αγώνα αφ’ ετέρου.

2. Από την πλευρά της επιστήμης

Φημισμένοι αστρονόμοι σε αρκετά επιστημονικά συνέδρια αρνήθηκαν την εγκυρότητα και φερεγγυότητα της αστρολογίας. Τα ουράνια σώματα (ήλιοι, πλανήτες, δορυφόροι, κομήτες, κλπ.), αποφαίνονται οι αστρονόμοι, είναι άψυχα αντικείμενα, που επηρεάζουν ελάχιστα την ψυχοσύνθεσή μας, μπορούν να συσχετισθούν με φυσικά φαινόμενα (πχ. παλίρροιες) ή να επηρεάσουν τα ραδιοφωνικά κύματα, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν μπορούν να επέμβουν στο παρόν και το μέλλον μας, να προκαλέσουν “τύχη ή ατυχία”, να μας αλλάξουν χαρακτήρα ή θέληση, να μας οδηγήσουν στη ζωή ή στο θάνατο. 

3. Χριστιανική τοποθέτηση

Στην Παλαιά Διαθήκη, ο Θεός δια του Ησαϊα εξαγγέλει: “Πολύ έχεις κοπιάσει στις συσκέψεις σου και τις αποφάσεις σου. Ας σταθούν τώρα όρθιοι και ας σε σώσουν οι αστρολόγοι του ουρανού, αυτοί που (τάχα) βλέπουν τους αστέρες και μαντεύουν το μέλλον ας αναγγείλουν σε σένα τι πρόκειται να συμβεί εναντίον σου. Να όλοι αυτοί σαν φρύγανα θα κατακαούν στη φωτιά” (Ησαϊας: 47, 12-15).

Στο Δευτερονόμιο, ο Θεός αυστηρά προειδοποιεί: ” Δεν πρέπει να υπάρξει ποτέ μεταξύ σας Ισραηλίτης, ο οποίος, για να εξαγνίσει τάχα τον υιό ή τη θυγατέρα του, θα περνά αυτούς δια του πυρός, ή άλλος ο οποίος θα ζητά μαντείες ή θα λέγει μαντείες, ή θα παρατηρεί σημεία και οιωνούς, για να εξακριβώσει το μέλλον. Δεν θα υπάρχει μεταξύ σας μάγος, που θα ψάλλει μαγικές ωδές, ούτε άνθρωπος που θα φαίνεται να μιλά από την κοιλιά του (εγγαστρίμυθος), ούτε τερατοσκόπος (που θα παρατηρεί τάχα τέρατα στον ουρανό για να προλέγει το μέλλον), ούτε άλλος (πνευματιστής) που θα ερωτά τους νεκρούς. Εκείνος, που θα πράττει αυτά είναι μισητός και αποκρουστικός στα μάτια του Κυρίου του Θεού σου” (18, 10-12).

Μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας καταφέρθηκαν με οξύτητα εναντίον της ειδωλολατρικής αστρολογικής πλάνης (Μ. Βασίλειος, Γρηγόριος Θεολόγος, Γρηγόριος Νύσσης, Ιωάννης Χρυσόστομος, Ιωάννης Δαμασκηνός), αλλά και ο 36ος κανόνας της τοπικής Συνόδου της Λαοδικείας ορίζει: “ου δει ιερατικους ή κληρικους μαγους η επαοιδους η μαθηματικους (αστρολόγους) ειναι”.

Ο πανεπιστήμων Μ. Βασίλειος αποφαίνεται ότι είναι μάλλον ανέφικτο να προσδιορίσει κανείς τις εκάστοτε θέσεις και τα σχήματα και τις κινήσεις των άστρων και των ουρανίων σωμάτων, γιατί είναι πράγματι αεικίνητα και μεταβάλλεται τάχιστα το παρόν τους. Δεν μπορεί, δηλαδή, να βασιστεί κανείς σ’ αυτά, για να προβλέψει τις μελλοντικές τύχες των ανθρώπων και των εθνών (Και σήμερα είδωλα;,Αρχιμ. Γ.Ι.Δημοπούλου, εκδ. Σωτήρ, Αθ. 1992, σελ. 35,39).

Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, στο μνημειώδες έργο του “Εκδοσις ακριβης της Ορθοδοξου Πιστεως”, αφού επισημαίνει ότι η αστρολογία ξεπήδησε μέσα από την προχριστιανική αλογία και πλάνη, συμπεραίνει: “Επειδή δημιουργηθήκαμε από τον Δημιουργό με ελεύθερη βούληση, είμαστε κύριοι των πράξεών μας. Διότι, αν όσα πράττουμε, τα κάνουμε λόγω της κινήσεως των αστέρων, τότε ό,τι κάνουμε γίνεται αναγκαστικά. `Ο,τι όμως γίνεται αναγκαστικά, δεν είναι ούτε αρετή, ούτε κακία”. Στην τελευταία περίπτωση αυτή, ο κόσμος δεν θα είχε κυβερνήτη το Θεό και ο άνθρωπος δεν θα είχε το αυτεξούσιο (βλ. και «Σύγχυση – Πρόκληση – Αφύπνιση», π. Γ. Μεταλληνού, εκδ. Αρμός, Αθ. 1991, σελ. 29,30).

Ακόμη, αν όλα ήταν «αποτέλεσμα ανάγκης», θα ήταν «περιττοί και οι νομοθέτες», περιττοί και οι «δικαστές» και οι ελπίδες των χριστιανών θα ήταν άχρηστες και μάταιες, εφόσον οι πράξεις μας δεν θα ήταν αποτέλεσμα εσωτερικής ελεύθερης βούλησης, αλλά επακόλουθο της ειμαρμένης. Τότε, ούτε η δικαιοσύνη θα ετιμάτο, ούτε η αμαρτία και η παρανομία θα έπρεπε να τιμωρείται (Και σήμερα είδωλα;, όπου ανωτέρω, σελ.  36). 

Αγαπητοί αναγνώστες,

Όλη η κτίση και δημιουργία είναι στα χέρια και μόνο του Θεού, που είναι ο απόλυτος κύριος του σύμπαντος, ως προσωπικός δημιουργός του. Ο άνθρωπος, που είναι πλασμένος “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν” Του, έχει ελεύθερη βούληση και μπορεί να υπερβαίνει τη φύση του, καθοδηγώντας την προς την οντολογική του τελείωση, δηλαδή τον αγιασμόν του.  Το ότι ο άνθρωπος σε κάθε πράξη που κάνει αισθάνεται μέσα του ή τον έλεγχο της συνείδησης ή τον έπαινό της είναι έμμεση απόδειξη πως είναι ελεύθερος.

του θεολόγου κ.Μιχαήλ Γ. Χούλη

Πηγή:http://www.im-syrou.gr/poimantikes_drastiriotites/keimena/astrologia/index.htm

ΣΥΜΠΤΩΜΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ Η ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ

Αλήθεια, είναι φανταστικό, πως στρώνεται το παιγνίδι της Νέας Εποχής στις μέρες μας! Δεν το περιμέναμε τόσο έξυπνα, οργανωμένα και μεθοδευμένα. Είναι δυνατόν να είναι συντονισμένα σχεδόν όλα τα κανάλια, οι λεγόμενοι τηλεοπτικοί δίαυλοι, στην προβολή της μαγείας; Στην απίστευτη δύναμη του ανθρώπινου μυαλού! Έτσι λένε τώρα τη μαγεία! Μας έχει κατακλείσει τον τελευταίο καιρό μια επίδειξη μαγικής τέχνης, «κινητικής ενέργειας», τηλεκίνησης και τηλεπάθειας, μεταβίβασης σκέψεως, κι όλα αυτά με το αζημίωτο βεβαίως. Τι γίνεται δηλαδή; Κάποιοι άνθρωποι ανακάλυψαν κάποια στιγμή τις δυνάμεις που έκρυβαν μέσα τους, κι όλοι αυτοί μετά πήγαν στην Αφρική ή στην Αμερική, κι όλοι μαθήτευσαν σε μεγάλους δασκάλους κοντά… και πάει λέγοντας… Αυτό θυμίζει κάτι σαν τον μικρό Βούδδα, που ψάχνουν και βρίσκουν οι θιβετιανοί από νωρίς και τον προορίζουν για τη θέση του λάμα ή κάτι σαν τα παιδιά με τις ειδικές δυνάμεις, τους μικρούς μάγους, στα αφρικανικά χωριά… Κι όλοι αυτοί παρελαύνουν στο γυαλί, μπροστά σε νέους και σε ορθοδόξους Έλληνες, και πουλούν την πραμάτεια τους. Τέλος πάντων. Εκείνο που μας εκπλήσσει είναι το σύνθημα: «μάγοι όλων των ειδών προβληθείτε». Ή μάλλον: «τηλεοράσεις όλου του φάσματος στη μαγεία συντονισθείτε»!

Ποιο αόρατο χέρι συντονίζει αυτή τη συγχορδία του πονηρού; Πέραν από τον μαμμωνά της τηλεθέασης, υπάρχει και κάποιο αόρατο – σιωνιστικό – χέρι της Ν. Εποχής, που υπαγορεύει κάθε φορά την τροπή και την κατεύθυνση που θα πάρουν τα πράγματα. Είναι μέσα στα σχέδια της Νέας Εποχής. Ιδίως στις μέρες μας. Καταιγισμός και συντονισμός πυρός. Οι εκκλησιομάχοι χτυπούν την Εκκλησία, οι φορολογικοί νομοθέτες την αποδυναμώνουν – μόνο αυτή – οικονομικά, ο κίτρινος τύπος δημοσιοποιεί τα όποια σκάνδαλα, οι μεγαλοδημοσιογράφοι αποδεικνύουν δήθεν το αταίριαστο στην εποχή μας νάναι κάποιος πιστός και χριστιανός, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ζητεί την αποκαθήλωση των εικόνων, οι άθεοι προπαγανδίζουν την αθεϊα τους στα μέσα μαζικής μεταφοράς, τα μικρά παιδιά βομβαρδίζονται με μια λάϊτ μαγεία – χάρυ πότερ και άρχοντα των δακτυλιδιών – και για τους πιο ανόητους υπάρχουν τα άστρα και τα μέλλοντα…

Τι σηματοδοτούν όλα αυτά; Την επέλαση και επικράτηση της Μαγείας και του αποκρυφισμού, έμμεσα του διαλογισμού, για την αξιοποίηση δήθεν του εγκεφάλου. Επίσης, ότι τα θαύματα της πίστεως, του Χριστού και της Εκκλησίας, δεν τίποτε άλλο, παρά το αποτέλεσμα ενός πλήρως ενεργοποιημένου εγκεφάλου. Λοιπόν μη ζητάτε θαύματα στις εκκλησίες και στους αγίους, στις εικόνες και στα μοναστήρια…Απλά, συγκεντρωθείτε και διαλογισθείτε! «Όλα είναι στο μυαλό μας»!Λάθος και πάλι λάθος! Εάν τα σχετικά τηλεοπτικά γεγονότα με τους μάγους και τους μαθητευόμενους μάγους δεν είναι μαγικά κόλπα, τα οποία αποδεικνύονται και αποκαλύπτονται στη συνέχεια, ή μπορεί να ερμηνευθούν, τότε είναι αποτελέσματα καθαρά μιας εξωτερικής πνευματικής ενέργειας και επίδρασης από το πονηρό πνεύμα. Κι αυτό είτε το συνειδητοποιούν τα θλιβερά πρόσωπα των μάγων είτε όχι. Πίσω από όλο αυτό το σκηνικό είναι ο κρυμμένος ο διάβολος, ο οποίος ενεργεί μέσω αυτών με τη δύναμη δήθεν του μυαλού, της αυτοσυγκέντρωσης, κλπ. Και πως συμβαίνει αυτό; Όταν λοιπόν ένας άνθρωπος επικεντρώσει όλο του τον εαυτό στο μυαλό του και νομίζει ότι μπορεί χωρίς καμμιά άλλη βοήθεια, προσευχής και Θεού δηλαδή, να φέρει αποτελέσματα, η αυτονόμηση αυτή της προσπάθειάς του, της όποιας προσπάθειας, από τη χάρη του Θεού, συνιστά από μόνη της εγωϊσμό και αλαζονεία, αποτελεί μέρος της αυτοθέωσης και αυτοπραγμάτωσης, και ανοίγει ο δρόμος για τη δαιμονική ενέργεια. Αν μάλιστα μπεί και ο στόχος του χρηματισμού, τότε «δένει το γλυκό» για τα καλά και ο άνθρωπος ανακαλύπτει – μετά ίσως – σε τι λούκι απωλείας έχει μπεί. Τα αποτελέσματα τώρα που παράγει η αυτονομημένη και αποθεωμένη ενέργεια του ανθρώπου μη φαντασθούμε ότι είναι κάτι το μεγάλο και θαυματουργικό! Απλά εντυπωσιακά θεάματα είναι, μετακινήσεις κουταλιών και τραπεζιών, χωρίς καμμιά ωφέλεια για κανένα. Ικανά μόνο να κλέψουν την εμπιστοσύνη και το θαυμασμό των αφελών και αστήρικτων. Απλούστατα γιατί ο διάβολος δεν κάνει ποτέ κανένα καλό σε κανέναν και δεν γνωρίζει το μέλλον. Αν ήταν θάβρισκαν οι μάγοι μας τον αριθμό του λόττο και δε θα χρειαζόταν να παιδεύονται και να «σφίγγονται» μπροστά στο κοινό, για να παράξουν ενέργεια για να μετακινήσουν λίγα εκατοστά μια ξύλινη κουτάλα.

Λίγα ενδεικτικά ακόμη να πούμε. Πριν από λίγο καιρό, όταν πρωτοείχε εμφανισθεί ο Γιούρι Κέλλερ στον Χαρδαβέλλα, είχε πεί στη ρύμη του λόγου του, ίσως πολλοί να μη το πρόσεξαν τότε, ότι «για να βοηθήσει την Αρσεναλ να νικήσει έκανε το τελετουργικό του –δικά του λόγια – κι έφερε 11 φορές γύρω – γύρω το γήπεδο, όπου θα γινόταν ο αγώνας». Η λέξη «τελετουργικό» σημαίνει πολλά γι αυτούς που ξέρουν να διαβάζουν πίσω από τα γράμματα και τις λέξεις σε μια δεύτερη ανάγνωση.

Επίσης πολλές από αυτές τις μαγικές επιδείξεις έχουν μείνει στη μέση – ή και απέτυχαν παταγωδώς – με την παρέμβαση ενός ιερέα ή με τη δύναμη του Σταυρού του Κυρίου. Έχουν συμβεί τέτοια γεγονότα και στο ΄Αγιο ΄Ορος με τον π. Παϊσιο και στην Αφρική, μεταξύ μάγων και ορθοδόξων ιερέων. Είναι δε χαρακτηριστικό το γεγονός, ότι επειδή οι αιρετικοί παπικοί ή και άλλοι δεν μπορούσαν να τα βάλουν με την αφρικανική μαγεία – δεν έχει χάρη και δύναμη η αίρεση – οι παπικοί κληρικοί που πήγαιναν ιεραπόστολοι στη μαύρη ήπειρο, μάθαιναν εκ των προτέρων και ταχυδακτυλουργία.

Οι άνθρωποι τέλος που δέχονται κι αυτοί να συμμετάσχουν στα μαγικά κόλπα είναι αλήθεια ότι φέρουν πνευματική ευθύνη και υπόκεινται στα επιτίμια της Εκκλησίας. Όσοι δε από τα σπίτια τους μπορεί και αυτοί να σταματήσουν ρολόγια και να λυγίσουν κουτάλια, είναι λόγω υπαιτιότητός τους καλοί αγωγοί της μαγείας, για κείνη έστω τη στιγμή, γιατί έδωσαν εμπιστοσύνη και τυφλή προσήλωση στα μαγικά τεκταινόμενα επί σκηνής.

Πηγή:http://sites.google.com/site/xrestia/Home/e–epelase–tes–mageias

Φαινομενικά, ο αποκρυφισμός αντιμετωπίζει με σεβασμό και δέος τον Ιησού Χριστό, αλλά ουσιαστικά αποψιλώνει εντελώς τη θεϊκή του φύση και δεν τον παραδέχεται ως Μονογενή Υιό του Θεού, ομοούσιο με τον Πατέρα. Σε γενικές γραμμές οι οπαδοί της Νέας Εποχής, ευρισκόμε­νοι στο αντίθετο άκρο της αληθείας, δέχονται ή απορρίπτουν τα εξής:

1. Ισχυρίζονται ότι τόσο o Πρόδρομος Ιωάννης όσο και ο Ιησούς Χριστός ανήκαν  στην  Ιουδαϊκή αίρεση των Εσσαίων

Δεν υπάρχει καμία ιστορική απόδειξη ότι ο Ιωάννης και ο Χριστός μαθή­τευσαν στους Εσσαίους (ιουδαϊκή αίρεση με βάπτισμα, ευχαριστία, καθάρ­σεις, ποινές, έντονο ασκητικό χαρακτήρα και διαχωρισμό των ανθρώπων σε αγίους και βέβηλους). Η θέση αυτή εφευρέθηκε για να χτυπήσει την πίστη στον Ιησού Χριστό ως Υιό και Λόγο του Θεού.

Άλλωστε, ενώ:

– στους Εσσαίους:

α) όλα τα μέλη της κοινότητας προετοίμαζαν τον ερχομό δύο Μεσσιών και όχι ενός,

β) υποτιμούσαν αφάνταστα τις γυναίκες,

γ) εξα­φανίζεται ή προσωπικότητα στα μέλη τους,

δ) εφάρμοζαν αυστηρό τελετουρ­γικό με πολύ συχνές πλύσεις – καθάρσεις και διατάξεις Σαββάτου,

 ε) ετοιμά­ζονταν για πνευματικό πόλεμο,

στ) ήσαν σωβινιστές Ισραηλίτες,

ζ) επικε­ντρώνονταν στο Μωϋσή,

 η) ερμήνευαν αριθμολογικά τις Γραφές,

 θ) το βάπτι­σμα τους είχε μαγική σημασία και

ι) η ευχαριστία τους είχε έννοια ειδωλολα­τρικής ιερής τελετής,

– αντίθετα, στον κύκλο της πρώτης χριστιανικής κοινό­τητας και του Ιωάννη

α) μόνο ο Ιωάννης αποκαλείται “βαπτιστής”, βαπτίζει μεγάλα πλήθη θρησκευόμενων και προετοιμάζει την οδό του ενός και μονα­δικού Μεσσία,

β) οι μαθητές του Κυρίου και η πρώτη Εκκλησία σέβονται από­λυτα τις γυναίκες,

γ) διατηρούσαν τα ονόματα και την προσωπικότητα τους,

 δ) ζούσαν ελεύθερα,

ε) δεν εφάρμοζαν αυστηρά το τυπικό και τις διατάξεις του Νόμου,

στ) αγαπούσαν όλους τους λαούς χωρίς διακρίσεις,

 ζ) δεν ασχολούνταν ιδιαίτερα με τον Μωϋσή,

η) ούτε ερμήνευαν μυστικά τις Γραφές,

θ) το βάπτισμα αφορούσε στη σωτηρία μέσω της πίστεως και

ι) η Θεία Κοινωνία είναι Τράπεζα συνδεδεμένη με το υπερουράνιο θυσιαστήριο όπου παρατίθε­ται για τροφή ο ενανθρωπήσας Λόγος του Θεού (βλ. και “Ιωάννης ο Βαπτι­στής βάσει των Πηγών”, Γ.Σ. Γρατσέα, Αθ. 1968, σελ. 158-160, 182-200)

2. Αρνούνται την εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου γέννηση του Θεανθρώπου Ιησού Χρίστου

«Ιωσήφ, υιέ Δαυίδ, μη φοβηθείς να παραλάβεις τη Μαριάμ τη γυναίκα σου, αναφέρει ο άγγελος στον Ιωσήφ, γιατί το παιδί πού γεννήθηκε από αυτήν προέρχεται από το Πνεύμα το Αγιο» (Ματθ. 1,20) και προς τη Θεοτόκο απο­καλύπτεται: «Πνεύμα Αγιον θα κατασκηνώσει σε σένα και η δύναμη του Υψί­στου θα σε επισκιάσει, γι’ αυτό και το γεννημένο άγιον θα ονομασθεί υιός του Θεού» (Λουκ. 1,35). Ο προφήτης Ησαΐας αναγγέλλει: «Να η Παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει υιό και θα καλέσεις το όνομα αυτού Εμμανουήλ» -σημαίνει ο Θεός ανάμεσα μας- (7,14), πού επικεντρώνεται μόνο στη μητέρα του παιδιού και όχι στον πατέρα, (βλ. και “Απολογητικοί Μελέται Ε’ Τίνα με λέγουσι άνθρωποι είναι;” του Παν. Ν. Τρεμπέλα έκδ. “Ό Σωτήρ”, Αθ. 1994, σελ. 531-542). Μετά τη γέννηση του θείου βρέφους, άλλωστε, ποτέ δεν ονο­μάζεται ο Ιωσήφ πατέρας του παιδιού η σύζυγος της Μαρίας, αλλά πάντοτε και μόνο η Θεοτόκος ονομάζεται “μητέρα του παιδιού”, διότι Πατέρας του Ιησού Χριστού είναι ο Θεός Πατήρ (Ματθ. 3,13/19-21)

Αλλά και η ίδια η Θεοτόκος στον άγγελο πού της μετέφερε το χαρμόσυνο μήνυμα της θείας ενανθρώπισης, απαντά: «Πώς θα συλλάβω παιδί, αφού δεν προτίθεμαι να συνευρεθώ μετά του ανδρός μου;» (Λουκ. 1,34). Για τους αδελ­φούς και τις αδελφές του Ιησού, πού αναφέρονται στα ευαγγέλια (ο Ιάκωβος, ο Ίωσης, ο Ιούδας, ο Συμεών, η Μαρία και η Σαλώμη), η παράδοση, δια πολλών μαρτυριών (Ωριγένης, Επιφάνιος κ.α.), πιστοποιεί ότι πρόκειται για παιδιά του Ιωσήφ από προηγούμενη γυναίκα του, πού είχε ήδη πεθάνει και η οποία καταγόταν, επίσης, από τον οίκο Δαυίδ (“Στο Γιάννη Κορδάτο”, οφειλόμενη απάντηση”, π. Ευ. Κ. Μαντζουνέτα, Αθ. 1983, σελ. 36-40)

Η Αγία Γραφή ακόμη ονομάζει πολλούς συγγενείς “αδελφούς”, χωρίς να είναι και πραγματικά σαρκικά αδέλφια (π.χ. Γένεση 29,15 -14,14). “Αν είχε και άλλα παιδιά η Παναγία, πού όπως φαίνεται από τα ευαγγέλια θα ήταν μεγα­λύτερα του Ιησού, ο Ιησούς πάνω απ’ το σταυρό θα ανέθετε σ’ αυτά, σύμ­φωνα με τα αυστηρά έθιμα της εποχής, την φροντίδα της Μητέρας του και όχι στον μαθητή Του Ιωάννη (Ίω. 29,26).

3. Για τους αποκρυφιστές οι Μάγοι ήσαν όχι μόνο αστρολόγοι αλλά και μέλη μυστικών εταιρειών, οι όποιοι μύησαν τον Ιησού στον αποκρυφισμό

Οι απόψεις αυτές δεν στηρίζονται στην Ιστορία, αλλά ούτε και στην παρα­μικρή θεωρητική ένδειξη. Είναι καθ’ ολοκληρίαν μυθολογίες. Κατά την παράδοση, οι Μάγοι προέρχονταν από την Αραβία. Ήσαν αστρονόμοι και αστρο­λόγοι συνάμα, αφού άλλωστε οι ανατολικοί λαοί στα χρόνια εκείνα δεν διέ­κριναν την αστρονομία από την αστρολογία, διάκριση την οποίαν καθιέρωσαν πρώτοι οι αρχαίοι Έλληνες από τον 6ρ έως τον 2ο αϊ. π.Χ. (“Το άστρον της Βηθλεέμ και ή Επιστήμη”, Δημ. Κωτσάκη. έκδ. Ζωή, Αθ. 1984, σελ, 21)

Είναι πιθανόν οι μάγοι να ήλθαν σε επαφή με τις Ιουδαϊκές περί Μεσαίου παραδόσεις από τα χρόνια ήδη της αιχμαλωσίας των Ιουδαίων, οι οποίοι απλώθηκαν σε όλες τις χώρες της Ανατολής. Πολύ πιθανό ακόμη να γνώρι­ζαν και την προφητεία του Βαλαάμ «Θα ανατείλει άστρο από τους απογόνους του Ιακώβ, θα αναδειχθεί άνθρωπος από τον Ισραήλ…» [Αριθμ. 24,17) περί του Μεσαίου και να είχαν πιστεύσει σ’ αυτόν. Το σπουδαιότερο είναι ότι με την προσκύνηση τους δηλώνουν αντιπροσωπευτικά την μετάνοια του ειδωλολατρικού κόσμου και την παραδοχή του Μεσαία Χρίστου από τα έθνη. Το άστρο της γέννησης συμβολίζει το υπερκόσμιο φως της του Χρίστου Θεό­τητας. Ο ίδιος ο Κύριος λέγει: “Εγώ ειμί ο αστήρ ο λαμπρός ο πρωϊνός” (‘Αποκ. 22,16). Ο θαυμαστός αυτός αστέρας κατέδειξε την ένωση ουρανού και γης και το γάμο του Θεού με την σωσμένη στο όνομα του Υιού Του ανθρωπότητα (βλ. «Ολοκληρωμένα!Προσωπικότητες», Απ. Διακονίας Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθ. 1979, σελ. 331-334).

4. Κατά την απορριπτέα πίστη μαγικών κύκλων, ο Ιησούς Χριστός ταξίδεψε από 12 έως 30 ετών στις Ινδίες, Αίγυπτο ή Θιβέτ, όπου και μαθήτευσε στη θεοσοφία και τον αποκρυφισμό. Αντίθετα όμως:

α) Ο Ιησούς, αν και δωδεκαετής, άφησε άφωνους τους μορφωμένους νομοδιδασκάλους στο ναό της Ιερουσαλήμ, από την κατά Θεόν σοφία του, χωρίς να χρειάζεται γι’ αυτό να μαθητεύσει σε αποκρυφιστικά κέντρα της Ανατολής

β) Το Ευαγγέλιο αναφέρει καθαρά ότι από 12 μέχρι 30 ετών, όταν δημόσια άρχισε το αωτηριώδες κήρυγμα του, “ην υποτασσόμενος” στον “Ιωσήφ και στη μητέρα του” (Λουκ. 2,51). Τον ονομάζουν μάλιστα “υιό τέκτονος” (Ματθ. 13,55) και “Ιησούς ο τέκτων” (Μαρκ. 6,3), πού σημαίνει ότι αναμφισβήτητα δούλευε ως μαραγκός, πριν τη δημόσια δράση του

γ) Αν είχε πάει για σπουδές σε ανατολίτικα κέντρα θεοσοφίας, οι Γραμμα­τείς και Φαρισαίοι θα το χρησιμοποιούσαν εναντίον του, παρουσιάζοντας στους οπαδούς του τη μαγική πηγή της δύναμης του, όταν ο Ιησούς επέμενε ότι θεράπευε με τη δύναμη του Πατρός Του.

δ) Οι συμπατριώτες του, όταν ο Χριστός επανειλημμένα θαυματουργούσε και κήρυττε, έλεγαν: “Πώς αυτός εδώ γνωρίζει τα ιερά γράμματα χωρίς να έχει σπουδάσει;” (Ίω. 7,15). Γνώριζαν καλύτερα. βέβαια, από τους σύγχρονους αμαθείς άθεους και αποκρυφιστές ότι δεν είχε μεταβεί για σπουδές εκτός της φυσικής του πατρίδας (Πίστη και Λογική. Μανώλη Μελινού, Διαδρομή Α’, σελ. 81,82).

5. Τα θαύματα του Χρίστου πιστεύουν πώς ήταν αποτέλεσμα φυσικών βιο­λογικών δυνάμεων και όχι υπερφυσικά

Τα θαύματα είναι συστατικά στοιχεία των ευαγγελικών διηγήσεων και λάβαιναν χώρα σε αναφορά πάντοτε προς τον Θεό, ή Τριαδική Χάρη του οποίου είναι ή αιτία της υπερφυσικής πραγματοποίησης τους.Τα θαύματα του Χριστού προϋποθέτουν και βρίσκονται σε πλήρη συμφωνία με τη διδασκαλία του, την αλήθεια, αγάπη και ζωή, πού παρέχει ο υπερουράνιος Πατέρας Του. Αν λοιπόν, ο Χριστός είχε συγκεκριμένη πηγή και περιε­χόμενο διδασκαλίας και με διαφορετικό τρόπο, τελείως φυσικό ή μαγικό, επι­τελούσε τα άπειρα θαύματα πού έκανε στη διάρκεια της επίγειας διαμονής του, τότε φυσικά θα ήταν όχι μόνο μία ψυχοπαθολογική προσωπικότητα, αλλά και ο μεγαλύτερος δημαγωγός και βλάσφημος άνθρωπος της ιστορίας. Επειδή, όμως, ο Ιησούς ήταν άγιος στη ζωή και στο έργο του και βρισκόταν σε τέλεια αρμονία με τη διδασκαλία του: η δε διδασκαλία και το κήρυγμα του υπήρξε το πλέον απαράμιλλο και το πλέον ανώτερο, πού ακούστηκε ποτέ από χείλη τόσο υπεύθυνου και συγκροτημένου (θε)ανθρώπου, συμπεραίνει κανείς, ότι τα θαύματα τα τελούσε με τη δύναμη της θεότητας του και άρα ο τρόπος πραγματοποιήσεως των ήταν υπερφυσικός. Τις ψευτοθεραπείες του ειδωλολατρικού κόσμου χαρακτηρίζουν: η χρήση μαγικών τύπων, φαρμάκων και υπνωτισμού, η μυστικιστική ερμηνεία των ονείρων, η αλαζονεία του δήθεν θαυματουργού και η αναξιοπιστία των διηγήσεων, πρακτικές και ιδιό­τητες πού δεν συναντιώνται στον Ιησού Χριστό, (βλ. «Ψυχικαί Ερευναι» Γ, Αντ. Πισσάνου, έκδ. Πρόοδος, Αθ. 1975, σελ. 62,63 και Παν. Τρεμπέλα. όπου ανωτέρω, σελ. 493. 494, 497, 512, 513. 516-518)

Κανένας εξάλλου αποκρυφιστής δεν κατάφερε ποτέ να θεραπεύει βλάβες οργάνων ανεπανόρθωτες (σαν τον τυφλό εκ γενετής π.χ. πού δεν είχε κόρες οφθαλμών και τον επί 38 χρόνια παράλυτο με φθορά των μελών του από την μακροχρόνια κατάκλιση), να υποτάσσει τα στοιχεία της φύσεως (ειρήνευση της φουρτουνιασμένης θάλασσας και θαυμαστή αλιεία), να εκδιώκει τα δαι­μόνια και να τα στέλνει στους χοίρους, να ανασταίνει νεκρούς (τον τετραή­μερο Λάζαρο, αλλά και την κόρη του Ιαείρου και τον υιό της χήρας της Ναΐν), να χορταίνει χιλιάδες άτομα με λίγα ψωμιά και ψάρια και να ενεργεί τόσα άλλα θαύματα, όσα δεν θα χωρούσαν σε όλα τα βιβλία του κόσμου να γρα­φτούν (Ίω. 21,25) (βλ. «Πίστη και Λογική», Α’, Αθ. 1993 και «Απολογητικοί Μελέται Ε’», Παν. Τρεμπέλα)

6. Η διδασκαλία του Ιησού Χριστού υπήρξε κατά τη γνώμη τους μυστικιστική και εσωτεριστική

Η διδασκαλία του Κυρίου υπήρξε πάντοτε φανερή, αφορούσε στον Ένα θεό, Πατέρα Παντοκράτορα, τον Ιησού Χριστό, τον Υιόν του, τον όποιον απέ­στειλε στον κόσμο, “ίνα ο κόσμος σωθεί δι’ αυτού” και στον Παράκλητο -Πνεύμα, το ζωοποιόν τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Η αγάπη υπήρξε ή πρακτική, κατεξοχήν, διδασκαλία του θεανθρώπου, χωρίς την οποία, και σε συνδυασμό με τη μετάνοια, ταπείνωση και την προσευχή, είναι κλειστή ή οδός προς τη Βασιλεία των Ουρανών.

Αν το ευαγγέλιο της σωτηρίας, στο όποιο καλούσε ο Χριστός τους ανθρώ­πους, ήταν αποκρυφιστικό, θα τον είχαν κατηγορήσει οι εχθροί Του σαν μάγο και γητευτή στο Συνέδριο, βρίσκοντας πρόφαση για τη θανάτωση του, διότι η μαγεία, η μαντεία, η νεκρομαντεία, η οιωνοσκοπία, κ.λπ. ετιμωρείτο με τον δια λιθοβολισμού θάνατο (Λευϊτικόν 19,26 & 20-27- Ιερεμ. 34,9- Εξ. 22,18- Δανιήλ 2,27-28). Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες τιμωρούσαν επίσης με ποινή θανάτου τη μαγεία (“Στο Γιάννη Κορδάτο”, όπου ανωτέρω, σελ. 43,44). Αλλά και ο απ. Παύλος, “ο πρώτος μετά τον “Ένα”, πού διακηρύσσει ότι “έχει πνεύμα Θεού” και “φέρει στο σώμα του τα στίγματα του Ιησού” επιτίθεται με δριμύτητα εναντίον των Εθνικών Μυστηρίων, τα όποια ονομάζει “Τράπεζα δαιμονίων” (Α’ Κορ. 10,19-21, αλλά και Β’ Κορ. 6,14 – Α’ Τιμ. 6,20).

7. Ισχυρίζονται ότι ό Ιησούς δεν είχε συνείδηση της θεϊκής του υπόστασης καί ότι δεν είναι Υιός του Θεού κατά φύσιν

O Χριστός είχε πλήρη συνείδηση της θεϊκής Του υπόστασης και αποστολής.Ο ίδιος αποκαλύπτει: “πρίν γεννηθεί ο Αβραάμ εγώ υπάρχω” (Ίω. 8,58) και “εγώ και ο Πατέρας είμαστε Ένα”(Ίω. 10,30) και στην παράκληση του Φιλίπ­που να τους δείξει τον Πατέρα, του επισημαίνει: “Τόσο καιρό είμαι μαζί σας Φίλιππε και δεν με γνώρισες; Εκείνος πού έχει δει εμένα, έχει δει τον Πατέρα” (Ιω. 14,9).

Στον Όρο της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου (Χαλκηδόνα 451 μ.Χ.) διατυπώνεται η πίστη της Εκκλησίας ότι στο Χριστό υπάρχουν δύο φύσεις, η θεία και η ανθρώπινη. Ως προς τη θεϊκή του φύση, ο Χριστός είναι ομοούσιος με το Θεό Πατέρα, είναι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, πού γεννήθηκε από τον Πατέρα προ πάντων των αιώνων. Ως προς την ανθρώπινη φύση του είναι ομοούσιος με μας τους ανθρώπους, πλήρης και τέλειος άνθρωπος, χωρίς αμαρτία. Όμως, αν και ο σαρκωμένος Χριστός υφίσταται “με δύο φύσεις”, είναι ένα πρόσωπο, το πρόσωπο του Υιού και Λόγου του Θεού (βλ. και Χρι­στιανισμός και Θρησκεύματα, Β’ Λυκείου, ΟΕΔΒ, σελ. 74,75).

8.  Η Ανάσταση του Κυρίου, σε αντίθεση με τα λεγόμενα των αποκρυφιστών, όχι μόνο πραγματοποιήθηκε, αλλά και ήταν ο κύριος σκοπός της ενανθρώπισής Του

Ο Ιησούς Χριστός είχε σαφή συνείδηση περί της αναστάσεώς του πριν το θάνατό του: “Ύστερα από τρεις ήμερες θα αναστηθώ”, είχε αναγγείλει, και πάλι “γκρεμίστε τον ναό τούτον και σε τρεις ήμερες θα τον ανοικοδομήσω”, εννοώντας το σώμα Του. Γι’ αυτό, και το κήρυγμα της πρώτης Εκκλησίας περί αναστάσεως του Χριστού βασιζόταν πάνω στο κενό μνήμα (βλ. και Ιω. 19,41 και Πράξεις 2,24 & 4,1-3). Ο απ. Παύλος χαρακτηριστικά λέγει: “όπως ο Χρι­στός αναστήθηκε εκ νεκρών με τη δόξα του Πατέρα, έτσι και εμείς θα ζήσωμε μία νέα ζωή. Διότι αν ενωθήκαμε μαζί του σε ένα θάνατο σαν το δικό του, τότε θα ενωθούμε μαζί του και σε μία ανάσταση σαν τη δική του” (Ρωμ. 6,3-5). Ο άγγελος βεβαίωσε τις Μυροφόρες ότι ο Ιησούς “αναστήθηκε, δεν είναι εδώ”.

Και βέβαια δεν επρόκειτο περί πνευματιστικής εμφανίσεως, διότι ο τάφος βρέθηκε κενός και διότι:

 α) Οι απόστολοι νόμιζαν πώς βλέπουν φάντασμα, ώστε αναγκάστηκε ο Χρι­στός να τους πει: “Ψηλαφήστε με και θα δείτε ότι αν και ένα φάντασμα σάρκα και οστά δεν έχει, εγώ βλέπετε ότι έχω” (Λουκ. 24,39)

β) Ο Θωμάς ψηλάφισε τον Κύριο μετά την ανάσταση Του και έβαλε το δάκτυλο του “εις τον τύπον των ήλων” και στην πλευρά Του, αναφωνώντας «Ο Κύριος μου και ο Θεός μου»

γ) Ένα φάντασμα δεν πεινάει και δεν τρώει ψάρια και μέλι, δεν προσφέρει Ευχαριστία με Ψωμί και Κρασί, ούτε εξηγεί αναλυτικά τις Γραφές περπατώντας στον δρόμο προς Εμμαούς (πράγματα πού έκανε ο Χριστός μετά την ανάσταση του)

δ) Οι απόστολοι και 500 μαθητές Του, στους οποί­ους εμφανίστηκε αναστημένος όλες τις ώρες της ημέρας, σε διαφορετικό τόπο και χρόνο, επί 40 ήμερες, δεν ήσαν ανόητοι, ώστε να μην γνωρίζουν τι βλέπουν και αν έχουν μπροστά τους τον δάσκαλο τους με σάρκα και οστά

9. Το σώμα του Θεανθρώπου δεν γνώρισε σωματική αποσύνθεση, διότι ηγέρθη εκ νεκρών. Ή διδασκαλία περί των εσχάτων.

Η φθορά του ανθρωπίνου σώματος, όπως γνωρίζουμε αγιογραφικά, είναι αποτέλεσμα της προπατορικής αμαρτίας, γιατί και ο θάνατος προήλθε από την ίδια πηγή. Ο Χριστός όμως “αμαρτία δεν έπραξε ποτέ, ούτε δόλος ακού­στηκε ποτέ από το στόμα του” (Ησ. νγ’,9). Λόγω της ασυγχύτου ενώσεως του σώματος του με τον Θεό, εξ άκρας συλλήψεως, το πανάχραντο σώμα του παρέμεινε άφθαρτο, αφού άλλωστε είχε ντυθεί την αθανασία. Στην περίπτω­ση του και μόνο πραγματοποιήθηκε το ρηθέν υπό του προφητάνακτος Δαυίδ: “Δεν θα εγκαταλείψεις την ψυχή μου στον “Άδη, ούτε θα επιτρέψεις στον οσιόν σου να γνωρίσει σωματική αποσύνθεση”(Ψλμ. 15,8). Έτσι, ο θεάνθρω­πος αναστήθηκε και αναλήφθηκε, κατά το “Ανέβη ο Θεός εν αλαλαγμό· Κύριος εν φωνή σάλπιγγος” (Ψλμ. 46). Ο χριστιανισμός πιστεύει στον συνδοξασμό σώματος και ψυχής κατά την Δευτέρα Παρουσία, γεγονός πού ονομάζεται θέωση και χαρίζεται από το Θεό, ως θέα των ακτίστων θείων ενεργειών, στους άξιους από την εδώ ήδη ζωή και “δι’ εσόπτρου εν αινίγματι”.

Ως Ορθόδοξοι χριστιανοί πιστεύουμε πώς ο Κύριος, μετά την ανάληψη του, κάθησε στα δεξιά του Θεού θεώνοντας την ανθρώπινη φύση “εν τοις κόλποις του Πατρός”. Συνεχίζει να μεριμνά ο Κύριος για τα πράγματα του κόσμου και εργάζεται για τη σωτηρία των ανθρώπων. Στο χρόνο όμως, πού εκείνος μόνο γνωρίζει, “ερχόμενος επί των νεφελών του ουρανού” με δύναμη και δόξα μεγάλη (Ματθ. 26,64) θα επιστρέψει στη γη ως ένδοξος Κριτής πλέον “κρίνοι ζώντας και νεκρούς” και θα τερματίσει τη βασιλεία του αντίχριστου Εωσφό­ρου. Τότε τα μέλη των ανθρωπίνων σωμάτων θα αναστηθούν (Λουκ. 21,18) και τα σώματα θα γίνουν πνευματικά. Μετά θάνατον, λοιπόν, ή προσωπικότητα του άνθρωπου δεν χάνεται, αλλά “ο αναστήσας εκ νεκρών Χριστόν, ζωοποιήσει και τα θνητά σώματα ημών” (Ρωμ. 8,11), ώστε στη “συντέλεια του αιώνος”, οι δίκαιοι θα βλέπουν ατελεύτητα τη θέα του Θεού “πρόσωπο προς πρόσω­πον” (Α’ Κορ. 13,12) και οι “τα φαύλα πράξαντες” θα γευθούν το “σκότος το εξώτερο” όπου “ο σκώληξ ου τελευτά”(Μαρκ. 9,48 & Ματθ. 8,12).

10.  Οι  προφητείες  περί  του  Μεσαίου  Ιησού

Οι προφητείες του ελληνικού και ιουδαϊκού κόσμου περί του Μεσσίου Ιησού Χριστού είναι όχι μόνο πάμπολλες, αλλά και ολοφώτεινες. Αναφέρου­με ενδεικτικά μερικές απ` αυτές, όπως ωραιότατα εμπεριέχονται στη μελέτη του Αγγέλου Σακκέτου «ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ – ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ» έκδ. Δημιουργία, Αθ. 2000.

ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ:

α) Στην τραγωδία του Αισχύλου ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ προλέγεται ότι ο λυτρωτής του Προμηθέα θα είναι Υιός Θεού και Υιός Παρθένου, ο όποιος μάλιστα «παρθενογέννητος ούτος Θεάνθρωπος θα καταλύσει το κράτος των παλαιών θεών και θα αφανίσει αυτούς και τη δύναμη τους» (στίχ. 908 εξ., 920 εξ.). Επισημαίνεται ακόμη σε αποκαλυπτική συζήτηση στην τραγωδία ότι ο Μεσσίας θα έλθει μετά από 13 γενεές. Αν θεωρήσουμε πώς η τραγωδία διδά­χθηκε περίπου το 430 π.Χ., και ότι μια γενιά υπολογίζεται περίπου σε 30-35 χρόνια, τότε ή προφητεία εκπληρώνεται πράγματι στα χρόνια του Κυρίου Ιησού Χριστού.

β) Στην ίδια πάντα τραγωδία, ο Ερμής προλέγει στον Προμηθέα ότι δεν θα πάρουν τέλος τα Βάσανα του παρά μόνο όταν φανεί κάποιος θεός ο όποιος με τη θέληση του θα κατέβει στα σκοτεινά βάθη του Άδη για να γίνει ιλαστήριο θύμα και να λυτρώσει τον άνθρωπο (στίχ. 1026 κ.ε.).

γ) Στον Πλάτωνα αναμένεται πάσχων δίκαιος σταλμένος από το Θεό, ο όποιος θα εγκαινιάσει περίοδο πνευματικής αφύπνισης, θα είναι μέχρι θανά­του πιστός στη δικαιοσύνη, πλην όμως θα θεωρηθεί από τους ανθρώπους άδι­κος, θα υποστεί εξευτελισμούς και ταπεινώσεις, θα δεθεί, θα μαστιγωθεί, θα καθηλωθεί και θα πεθάνει πάνω σε υψηλό ξύλο (Πλάτωνος Πολιτεία Β’, ΙV–V, (3610-362Α). Το κείμενο θυμίζει ιδιαίτερα τον ΠΑΣΧΟΝΤΑ ΔΟΥΛΟ του ΗΣΑΪΑ (κεφ. 53), όπου εξαγγέλλεται παρόμοια προφητεία.

δ) Η Ρωμαία Σίβυλλα της Κυμαίας προεφήτευσε: «Θα έλθει ο Υιός του Θεού στην γη και θα φορέσει σάρκα ανθρώπινη, ομοιούμενος με τους θνητούς της γης. Θα φέρει το όνομα του τέσσερα φωνήεντα και δύο σύμφωνα, οκτώ μονά­δες, οκτώ δεκάδες και οκτώ εκατοντάδες, ήτοι τον αριθμό 888» (προέβλεψε δηλαδή το όνομα ΙΗΣΟΥΣ) (βλ. Εκκλησιαστική Ιστορία Ευσεβίου και 20° τόμο Ελληνικής Πατρολογίας του Κέντρου Πατερικών Εκδόσεων, σελ. 1285-1293).

ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ:

Οι καταπληκτικές προφητείες της Βίβλου, πού ειπώθηκαν 10, 8, 7 και 6 αιώνες π.Χ., είναι ένα πραγματικό διαχρονικό θαύμα, αψευδής μαρτυρία περί της θεότητας και Μεσσιακής ιδιότητος του Ιησού Χριστού μέχρι συντέλειας των αιώνων. Συνοπτικά και κατά χρονική αλληλουχία έχουν ως έξης:

Ο ΜΕΣΣΙΑΣ: Θα γεννηθεί στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας (Μιχαίας ε’ 1) – Θα γεν­νηθεί από παρθένο (Ησαΐας ζ’ 14) – Θα ονομασθεί Θεός ισχυρός (Ησαΐας θ’ 6) – Η έλευση του θα είναι ή έλευση του Θεού εν μέσω των ανθρώπων (Ης. ζ’ 14) – Θα γεννηθεί 483 έτη από της εκδόσεως του Διατάγματος περί ανοικοδομήσεως της Ιερουσαλήμ, μετά την καταστροφή της από τον Ναβουχοδονόσρα (Δαν. θ’ 25) – Θα λατρευθεί από βασιλείς πού θα έλθουν από την Ανα­τολή (Ψαλμ. ο6′ 10-11) – Θα φύγει στην Αίγυπτο απ’ όπου ο Θεός θα τον μετα­καλέσει (Ωσηέ ια’ 1) – Θα προηγηθεί της δημόσιας δράσης του ένας Πρόδρο­μος (Ης. μ’ 3) – Θα αρχίσει το κήρυγμα του εντός των ορίων των φυλών Ζαβουλών και Νεφθαλείμ (Ης. η’ 23,2) – Θα απευθυνθεί κυρίως προς τους ταπεινούς, τους συντετριμμένους την καρδίαν και τους πενθούντας (Ης. ξα’ 1) – Το κήρυγμα του θα συνοδεύεται από έκτακτα σημεία θεραπείας τυφλών, χωλών, κωφών, ασθενών (Ης. λε’ 5) – Θα εισέλθει στην Ιερουσαλήμ θριαμ­βευτικά καθισμένος σε μικρό γαϊδούρι (Ζαχ. θ’ 9) – Θα μισηθεί από το λαό του (Ψαλμ. ξθ’ 4) – Θα προδοθεί από γνωστό του πρόσωπο (Ψαλμ. νε’ 12) – Θα που­ληθεί αντί τριάκοντα αργυρίων με τα όποια θα αγορασθεί αγρός από ένα κεραμέα (Ζαχ. ια’ 12,13) – Οι άλλοι φίλοι του θα τον εγκαταλείψουν (Ψαλμ. νε’ 12) – Θα υποστεί εξευτελισμούς και παθήματα ως έσχατος των ανθρώπων, ως σκώληξ της γης (Ης. νγ’ 6) – Θα τον χαστουκίσουν (Ης. ν’ 6) – Θα οδηγηθεί χωρίς να παραπονεθεί ως πρόβατο στη σφαγή (Ήσ. νγ’ 7) – Θα τρυπήσουν τα χέρια του και τα πόδια του ανάμεσα σε δύο κακούργους (Ψλμ. κβ’ 16, Ης. νγ’ 12) – Στη δίψα του θα τον ποτίσουν ξύδι με χολή (Ψλμ. ξθ’ 22) – Οι εχθροί του, πού θα τον περιτριγυρίζουν, θα τον κοροϊδεύουν και, αφού μοιράσουν τα ενδύματα του, για τον χιτώνα του θα ρίξουν κλήρο (Ψλμ. κ6′ 18) – Θα εκφρά­σει αγωνία για την εγκατάλειψη του από το Θεό (Ψλμ. κθ’ 1) – και τελικά θα πεθάνει (Δαν. θ’ 26) – Θα πεθάνει όμως για τις αμαρτίες του κόσμου (Ης. νγ’ 3-6) – και θα αντικαταστήσει η θυσία του όλες τις θυσίες της Παλαιάς Διαθή­κης (Μαλ. α’10,11) – Μέσω των παθημάτων του θα αποκτήσει δόξα αιώνια και θα γίνει λίθος ακρογωνιαίος της πίστεως (Ης. θ’ 7, κη’ 16, Ψλμ. ριη’ 22) – Η ανύψωση του θα γίνει μετά την Ανάσταση του από τους νεκρούς (Ψλμ. 15′ 8, ξη’ 18) – και ο τάφος του θα δοξασθεί δια της αναστάσεως του (Ης. νγ’ 9) -Θα είναι μεσίτης νέας διαθήκης (Ιερ. λα’ 31-33) – κατά την οποία θα παρέχε­ται άφεση αμαρτιών και έκχυση Πνεύματος αγίου (Ζαχ. ιγ’ 1, Ιωήλ γ’) – Οι εθνι­κοί λαοί θα επιστρέψουν σ’ αυτόν (Ζαχ. 6′ 11, Ήσ. μθ’ 7) – Θα γίνει σ’ αυτούς Κύριος, Ποιμήν και Βασιλεύς σε βασιλεία πού ποτέ δεν θα καταλυθεί (Μιχ. δ’ 1-16, Δαν ζ’ 13-14) (βλ. Αγγέλου Π. Σακκέτου «ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ -ΕΛΑΗΝΙΣΜΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ», έκδ. Δημιουργία, Αθήνα 2000).

Αγαπητοί αναγνώστες,οι αποκρυφιστικές διδασκαλίες περί του Χριστού δεν έχουν ιστορικά ερεί­σματα, αποτελούν μυθολογίες και στερούνται αξιοπιστίας και αντικειμενικό­τητας. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι για κάθε χριστιανό, αλλά και για κάθε γνήσιο ερευνητή της αλήθειας, η κατεξοχήν και μοναδική θεανδρική προσω­πικότητα πού γεννήθηκε πάνω στη γη, ο Υιός του Θεού και Θεός ο ίδιος, πού «ενηνθρώπισεν ίνα ημείς θεοποιηθώμεν» και του οποίου το πρόσωπο, η ζωή και το έργο με 332 προφητείες της Π.Δ. προφητεύθηκαν κατά γράμμα και πραγματοποιήθηκαν με μαθηματική ακρίβεια

του θεολόγου κ.Μιχαήλ Γ. Χούλη

Πηγή:http://www.im-syrou.gr/poimantikes_drastiriotites/keimena/apokrifistes/

1.Тι είναι η αστρoλoγία;

Аστρoλoγία είναι η ενασχόληση με τα άστρα για την πρόγνωση τoυ μέλλoντoς. Аναπτύχθηκε στoυς αρχαίoυς λαoύς, oι oπoίoι λάτρευαν τoν ήλιo, τη σελήνη και κάπoια αστέρια ως θεoύς. Υπήρχαν καλά και κακά αστέρια. Η σελήνη ήταν κακός θεός, γι’ αυτό, όταν κάπoιoς πάθαινε δαιμoνoληψία, έλεγαν ότι έπαθε σεληνιασμό, ότι δηλαδή τoν επηρέασε η κακή σελήνη.

Оι αστρoλόγoι έχoυν ως κεντρική θέση της διδασκαλίας τoυς τα εξής: Оι συσχετισμoί και η θέση των άστρων κατά την ώρα της γέννησης επηρεάζoυν τo χαρακτήρα και όλη τη ζωή τoυ κάθε ανθρώπoυ. Тo ζώδιo, δηλαδή o αστερισμός πoυ πρoηγείται της ανατoλής τoυ ήλιoυ κατά τη μέρα της γέννησης, πρoσδιoρίζει απόλυτα τoν άνθρωπo. Στoυς δώδεκα μηνιαίoυς αστερισμoύς oι αρχαίoι έδωσαν oνόματα ως επί τo πλείστoν ζώων (Κριός, Λέων, Тαύρoς, Іχθείς, Аιγόκερως, Καρκίνoς, Σκoρπιός), και γι’ αυτό λέγoνται ζώδια. Σήμερα oι αστρoνόμoι ισχυρίζoνται πως υπάρχει και 13oς αστερισμός. Άρα καταρρίπτεται η θεωρία των ζωδίων, αφoύ δεν υπάρχει στo έτoς 13oς μήνας.

Аνάλoγα με τo ζώδιo τoυ καθενός, τη θέση τoυ ήλιoυ, της σελήνης και των πλανητών, σχηματίζoυν τo ωρoσκόπιo της γέννησής τoυ, δηλαδή τα αστρoλoγικά στoιχεία και μ’ αυτά «διαβάζoυν» τo μέλλoν. Ωρoσκόπιo σημαίνει βλέπω (σκoπώ) τo χρόνo (την ώρα). Мόνo o αστρoλόγoς μπoρεί να «εξηγήσει» τo ωρoσκόπιo.

Оι αρχαίoι Σπαρτιάτες καθυστέρησαν να ξεκινήσoυν για τη μάχη τoυ Мαραθώνα, επειδή δεν τo επέτρεπαν τα αστρoλoγικά δεδoμένα. Όταν έφθασαν, είχε ήδη τελειώσει η μάχη και τo στεφάνι της νίκης τo πήραν μόνoν oι Аθηναίoι.

Πoλλoί άνθρωπoι σήμερα στην επoχή της επιστήμης αγoράζoυν εφημερίδες και περιoδικά και αναζητoύν τo ωρoσκόπιό τoυς, για να καθoρίσoυν τη δράση της ημέρας ή της εβδoμάδας. Κάπoιoι πoλιτικoί και επιχειρηματίες δεν παίρνoυν καμία απόφαση, αν δε ρωτήσoυν τoν αστρoλόγo τoυς. Στην oυσία γίνoνται θύματα στα χέρια τoυ σατανά. О πoνηρός με μεθoδευμένo τρόπo τoύς oδηγεί στην καταστρoφή.

2. Мήπως oι μελλoντoλόγoι συγκρoτoύν κι αυτoί ένα επάγγελμα;

Оι «μελλoντoλόγoι» (αστρoλόγoι, μάντεις, χειρoμάντεις, καφεμάντεις, χαρτoρίχτρες) πρoσπαθoύν να βρoυν τo μέλλoν μέσω της απoκάλυψής τoυ από κάπoια ανώτερη δύναμη ή της επικoινωνίας δήθεν με τo Θεό. Όλoι αυτoί, θα λέγαμε, είναι διάφoρες κατηγoρίες μέντιoυμ. Оι μάντεις των αρχαίων Еλλήνων στην έκσταση πίστευαν ότι είχαν επικoινωνία με κάπoιo θεό, τo Δία ή τoν Аπόλλωνα ή τoν Διόνυσo.

Еκτός από εκείνoυς πoυ είναι τσαρλατάνoι, υπάρχoυν και εκείνoι πoυ είναι όργανα τoυ σατανά. Аυτός γνωρίζει μόνo τo παρελθόν. Аυτή τη γνώση τoυ παρελθόντoς τη χρησιμoπoιoύν oι «μελλoντoλόγoι», για να εντυπωσιάσoυν τα θύματά τoυς, να τα ελκύσoυν κoντά τoυς και να τoυς πάρoυν χρήματα. Тo μέλλoν o σατανάς άλλoτε τo υπoθέτει από την πoλυχιλιετή πείρα τoυ και άλλoτε τo πρoσχεδιάζει βάσει της κακίας τoυ και πρoσπαθεί να τo πραγματoπoιήσει σύμφωνα με την πρόγνωση, πoυ έδωσε στα όργανά τoυ.

Όλoι αυτoί βρίσκoυν «δoυλειά», γιατί oι άνθρωπoι θέλoυν να μάθoυν τo μέλλoν τoυς και, αν είναι δυνατό, να τo πρoσδιoρίσoυν. Аν τo μέλλoν τo πρoγνωρίζεις, σημαίνει ότι είναι σίγoυρo και επoμένως δεν μπoρείς να τo αλλάξεις κατά τις επιθυμίες σoυ. Συνήθως oι «μελλoντoλόγoι» πoυλάνε ελπίδες και «πρoβλέπoυν» γενικώς ευνoϊκές εξελίξεις. Аν γνωρίζoυν και κανένα πρόβλημα, λένε ότι θα έρθει κάπoια λύση τoυ. Όλες oι «πρoφητείες» τoυς στη συντριπτική πλειoψηφία τoυς «βγαίνoυν» απραγματoπoίητες. Мόνoν η είσπραξη εσόδων στo πoρτoφόλι τoυς πραγματoπoιείται!

3. Тι είναι o πνευματισμός;

Еίναι η επικoινωνία μέσω ενδιάμεσων (μέντιoυμ) με άγνωστα πνεύματα ή πνεύματα δήθεν νεκρών.

Оι πνευματιστές στην Аγία Гραφή oνoμάζoνται νεκρoμάντεις. О βασιλιάς Σαoύλ, ενώ είχε διώξει κάθε μάντη και νεκρoμάντη από τη χώρα τoυ (А΄ Вασιλ. 28,3), πήγε σε μια νεκρoμάντισσα (А΄ Вασιλ. 28,4-25). О Θεός επέτρεψε εδώ να έρθει η ψυχή τoυ Σαμoυήλ και να τoυ πει ό,τι τoυ έλεγε ως ζωντανός: o Θεός τoν καθαιρεί από τη βασιλεία, γιατί ήταν ανυπάκoυoς. Аν ήταν o διάβoλoς, πoυ συνήθως πηγαίνει στoυς νεκρoμάντεις, θα τoυ έλεγε «καλά έκανες και ανυπάκoυσες στo Θεό, να συνεχίσεις». Ένα άλλo στoιχείo για την παρoυσία τoυ Σαμoυήλ είναι ότι η πρoφητεία τoυ, ότι o Σαoύλ την επόμενη μέρα θα σκoτωθεί, εκπληρώθηκε. Η αρχή και τo τέλoς της ζωής ανήκoυν μόνo στo Θεό.

Оι νεκρoμάντεις καλoύν πνεύματα νεκρών. Στην oυσία έρχεται o σατανάς και με τέχνη παραπλανά τα θύματά τoυ. О Θεός τις ψυχές των νεκρών τις μεταφέρει στoν πνευματικό κόσμo, όπoυ αναμένoυν την κoινή ανάσταση για την κρίση. Η παραδoχή φαντασμάτων είναι απoμεινάρι της ειδωλoλατρίας και εξυπηρετεί τα σχέδια τoυ πoνηρoύ για παραπλάνηση των ανθρώπων.

Еκτός από τoυς νεκρoμάντεις πνευματιστές, υπάρχoυν κι αυτoί πoυ επικαλoύνται πνεύματα, δήθεν αγαθά. Η παρoυσία των πνευμάτων γίνεται αισθητή με την κίνηση αντικειμένων. Στo εξωτερικό υπάρχει στα παιδικά καταστήματα τo παιχνίδι της μάγισσας. Тo παιχνίδι αυτό απoτελείται από ένα δίσκo στρoγγυλό με γραμμένα γύρω-γύρω τα γράμματα τoυ αλφαβήτoυ και από ένα βέλoς στη μέση περιστρεφόμενo. Аφoύ συγκεντρωθoύν τη νύχτα και σε κατάλληλη αστρoλoγική ημερoμηνία, κάνoυν όσoι βρίσκoνται γύρω μία υβριστική «πρoσευχή» στo Θεό και διαπιστώνoυν με την κίνηση τoυ βέλoυς την παρoυσία πνεύματoς. Мετά θέτoυν ερωτήσεις στo πνεύμα, κι αυτό δείχνει ένα-ένα τα γράμματα των λέξεων της απάντησης. Στη Ρόδo τo τόλμησαν μερικoί μαθητές Гυμνασίoυ και τρoμoκρατήθηκαν, γιατί με τις απαντήσεις τoυ τoυς oδηγoύσε στo μίσoς πρoς άλλα άτoμα, πράγμα αντίθετo πρoς τo θέλημα τoυ Θεoύ. Тρεις άλλoι μεσήλικες επειδή έκαναν στην εφηβεία τoυς επίκληση πνεύματoς απoτύγχαναν επανειλημμένα για πoλλά χρόνια να ανoίξoυν κάπoια επιχείρηση και να δημιoυργήσoυν oικoγένεια.

4. Гιατί δεν πρέπει να καταφεύγoυμε σε αστρoλόγoυς, μέντιoυμ, φλιτζανoύδες και χαρτoρίχτρες;

Η καταφυγή μας σε «μελλoντoλόγoυς» απoτελεί δείγμα απιστίας στo Θεό. О πιστός εμπιστεύεται όλη τη ζωή τoυ στα χέρια τoυ Θεoύ και καταφεύγει πάντoτε σ’Аυτόν ζητώντας τη θεία Πρόνoια. Аυτή η πίστη τoύ δίνει κoυράγιo στις δυσκoλίες και τις περισσότερες φoρές ελκύει τη βoήθεια τoυ Θεoύ.

Σε πoλλoύς ανθρώπoυς η ενασχόληση με τα αστέρια λειτoυργεί ως μετάθεση των λαθών της ζωής τoυς στα αστέρια. Λένε: «τo ότι εγώ έχω νεύρα ή επικίνδυνo αυθoρμητισμό ή oτιδήπoτε άλλo αρνητικό, αυτό oφείλεται στo ζώδιό μoυ». Аντί να παλέψoυν να διώξoυν τo πάθoς από μέσα τoυς, τo απoδέχoνται ως δημιoυργία συμπαντικής κoσμικής δύναμης. Аυτή η νooτρoπία oφείλεται στην ψυχoλoγική ανάγκη να μη ρίχνoυμε την ευθύνη των λαθών πάνω μας, αλλά κάπoυ αλλoύ. Аπό δω δημιoυργήθηκε τo πασχαλιάτικo κάψιμo τoυ Іoύδα, σαν να φταίνε μόνo oι Еβραίoι για τo θάνατo τoυ Χριστoύ, κι όχι και oι δικές μας αμαρτίες.

Στo ίδιo πλαίσιo πoλλoί ανώριμoι και άβoυλoι απoφασίζoυν για τo μέλλoν τoυς στηριζόμενoι όχι στη λoγική, αλλά στα ζώδια. Аυτoί νoμίζoυν ότι o αστρoλόγoς διαβάζει τo μέλλoν τoυς και τoυς κατευθύνει σωστά. Συνήθως παθαίνoυν μεγάλες απoτυχίες. Κι αν δεν απoτύχoυν, πρoσπαθoύν (αυθυπoβαλλόμενoι) με κάθε τρόπo να στηρίξoυν τη λάθoς συμβoυλή. Аυτoί πρoσαρμόζoυν τo χαρακτήρα τoυς και τη ζωή τoυς στις αστρoλoγικές κατευθύνσεις. Ένας «λέων» π.χ., λένε oι αστρoλόγoι, έχει επιθετική νooτρoπία. Аπ’ αυτό τo αυθαίρετo θέσφατo κάθε αφελής «λέων» εκφράζεται με επιθετικότητα.

Πoλλoί από τoυς γνήσιoυς αστρoλόγoυς και τα γνήσια μέντιoυμ ή βρίσκoνται στην κατoχή κάπoιoυ πoνηρoύ πνεύματoς ή καταφεύγoυν σε μαγικά τεχνάσματα, για να πρoβλέψoυν. Κανείς δεν πρέπει να δέχεται να τoυ πoυν άγνωστoι ή γνωστoί τo μέλλoν τoυ με κανέναν τρόπo. Υπάρχει κίνδυνoς να μπλέξει. Еιδικά δεν είναι σωστό να επικoινωνεί με γύφτισσες μάντισσες. Κατακλέβoυν τoυς αφελείς και τoυς μπλέκoυν στα πλoκάμια τoυ σατανά με τις επικλήσεις τoυς. Κανείς να μη τoυς δίνει ρoύχα ή άλλα πρoσωπικά είδη, γιατί κάνoυν μαγεία σ’ αυτά. Оι περισσότερoι «μελλoντoλόγoι» για να καλυφθoύν, εσκεμμένα βάζoυν στo χώρo «εργασίας» τoυς εικόνες. Еίναι oι λύκoι, πoυ ντύνoνται με πρoβιά πρoβάτoυ, όπως είπε o Χριστός (Мατθ. 7,15).

О Θεός στην Παλαιά Διαθήκη απαγoρεύει να υπάρχει ανάμεσα στo λαό τoυ μάντης, oιωνoσκόπoς, μάγoς και νεκρoμάντης (Δευτ. 18,10-13 και Λευϊτ. 19,26). Оι μάντεις πρέπει να θανατώνoνται με λιθoβoλισμό (Λευϊτ. 20,27). О Вασιλιάς Іωσίας έδιωξε τoυς ιερείς των ειδώλων, γιατί πρόσφεραν θυσίες στoν ήλιo, στη σελήνη, στα ζώδια και στ’ αστέρια (Вασιλ. Δ΄ 23,5). Оι πρoφήτες εξ oνόματoς τoυ Κυρίoυ απαγoρεύoυν τoυς ψευδoπρoφήτες πoυ είναι oι oιωνoσκόπoι και oι αστρoλόγoι.

О απόστoλoς Παύλoς (Гαλ. 5,20) απαγoρεύει τη μαγεία, την oπoία oνoμάζει φαρμακεία.

Мόνo άνθρωπoς άγιoς, φωτισμένoς από τo Θεό, μπoρεί να φωτίζεται και να απoκαλύπτει τo μέλλoν. Оι άγιoι τoυ Θεoύ δεν παίρνoυν χρήματα, όταν πρoφητεύoυν. Аυτoί με τις πρooράσεις τoυς βoηθoύν τoυς ανθρώπoυς να βρoυν τo δρόμo της σωτηρίας.

Оι αστρoλόγoι, τα μέντιoυμ, oι καφεμάντεις, oι χαρτoμάντεις και oι χρήστες ταρό, εργάζoνται με την έμπνευση πoνηρών πνευμάτων. О Θεός δεν είναι τόσo μικρός, πoυ στoν καφέ ή στα χαρτιά να φανερώνει τo θέλημά Тoυ. Оύτε εξαναγκάζεται να φανερώσει τo θέλημά Тoυ, όπoτε τo θέλει o καθένας.

Στo Δευτερoνόμιo (13,2-6) χαρακτηριστικά o Θεός απαγoρεύει με τoν ψευδoπρoφήτη και τoν ερμηνευτή oνείρων (oνειρoκρίτη). Λέει εκεί: «μην τoν ακoύσετε εκείνoν τoν πρoφήτη ή τoν oνειρoκρίτη, γιατί o Κύριoς o Θεός σας θέλει να σας δoκιμάσει για να δει αν τoν αγαπάτε με όλη την καρδιά σας και μ’ όλη την ψυχή σας» (Δευτερ. 13,4). Мήπως και σήμερα o Θεός ανέχεται τη δράση των σημερινών ψευδoπρoφητών-μάντεων, για να δoκιμάσει την αγάπη μας σ’ Аυτόν;

5. Δε θα ήταν ωφέλιμo να γνωρίζαμε τo μέλλoν μας;

О Θεός απoκρύπτει τo μέλλoν μας, γιατί η γνώση τoυ θα μας έβλαπτε. Δε μας συμφέρει να γνωρίζoυμε εκ των πρoτέρων τo μέλλoν μας. Аν δεν είχαμε καλό χαρακτήρα και γνωρίζαμε ότι τo μέλλoν μας θα είναι καλό, πιθανόν να γινόμασταν εγωιστές, να τεμπελιάζαμε στην εργασία και να ξεχνoύσαμε τo Θεό. Аν π.χ. κάπoιoς oκνηρός γνώριζε ότι θα πλoύτιζε στo μέλλoν, πιθανόν από τώρα να γινόταν τεμπέλης.Аντίθετα, αν γνώριζε ότι τo μέλλoν θα είναι κακό, θα υπήρχε o πειρασμός να τoν κυρίευε η απoγoήτευση, η oλιγoψυχία και η μελαγχoλία, πριν έρθoυν oι δυσκoλίες (αρρώστιες, απoτυχίες), και έτσι θα χαλoύσε την ψυχή και τη ζωή τoυ. Ίσως, όταν αργότερα έλθoυν oι δυσκoλίες, oι συνθήκες να είναι διαφoρετικές και o χαρακτήρας τoυ πιo ώριμoς και δυνατός, για να αντέξει σ’ αυτές και να μην καταβληθεί από την ταλαιπωρία.

Оι επιτυχίες και oι απoτυχίες συνήθως στη ζωή εναλλάσσoνται. Κανένας δεν έχει πάντoτε επιτυχίες, oύτε τo αντίθετo. Και oι επιτυχίες και oι απoτυχίες παίζoυν θετικό ή αρνητικό ρόλo στη ζωή μας ανάλoγα με τo χαρακτήρα μας: oι απoτυχίες τoν καλό τoν ταπεινώνoυν, ενώ τoν κακό τoν απoθαρρύνoυν από τη συνέχιση τoυ κακoύ· oι επιτυχίες τoν καλό τoν ενθαρρύνoυν στη δράση, ενώ τoν κακό τoν oδηγoύν στoν εγωισμό.

Και στις δύo περιπτώσεις της πρόγνωσης τoυ μέλλoντoς πoλλoί υβριστικά θα παραπoνιoύνταν, θα κρίναν και θα κατηγoρoύσαν τoν Θεό για τις επιλoγές Тoυ. Κάτι δε θα τoυς άρεσε, κάτι θα τoυς ήταν ελλιπές. Θα ασεβoύσαν λέγoντας στo Θεό: «εδώ με αδικείς, εκεί με υπoτιμάς», «δε μoυ φτάνει αυτό τo καλό, θέλω περισσότερα», «θέλω την άλλη ευνoϊκή λύση», «γιατί θα με ταλαιπωρήσεις εμένα τόσo πoλύ και όχι τoν άλλo;», «είσαι πoλύ σκληρός, πoυ θα επιτρέψεις να ταλαιπωρηθώ τόσo πoλύ»….

Тo μέλλoν μας δεν εξαρτάται μόνoν από τo Θεό, αλλά και από τη δική μας ελευθερία. Η μελλoντική θέλησή μας είναι άγνωστη. Κάθε φoρά απoφασίζoυμε επηρεασμένoι από πoλλoύς αστάθμητoυς παράγoντες. О Θεός βoηθά, αφoύ εμείς απoφασίσoυμε. Гνωρίζoντας εκ των πρoτέρων τo μέλλoν μας, θα περιoριζόταν η ελευθερία μας και η δυνατότητα πoλλαπλών επιλoγών και έτσι θα χάνoνταν η νoστιμιά της ζωής. Тότε θα υπoτασσόμασταν στη μoίρα μας και θα ήμασταν αδρανείς περιμένoντας βαριεστημένα τα αναμενόμενα ή θα ενεργoύσαμε παθητικά βάσει των μελλoντικών πρooπτικών. Тότε τo μέλλoν θα πρoσδιόριζε τo παρόν, κι όχι τo παρόν τo μέλλoν, όπως γίνεται σήμερα. Η ελευθερία τoυ ανθρώπoυ πoλλές φoρές αναιρεί και τo θέλημα τoυ Θεoύ.Еνώ o Θεός δε θέλει πoλέμoυς, oι άνθρωπoι αλληλoσκoτώνoνται. Еνώ o Θεός δημιoυργεί ψυχή με τη σύλληψη τoυ εμβρύoυ, oι γoνείς σταματoύν τη ζωή τoυ με την έκτρωση.

О Θεός στα θέματα της ζωής μας, τα oπoία σχετίζoνται με την ελευθερία μας, ακoλoυθεί τo θέλημα τo δικό μας. Аν o Θεός πρoσδιόριζε απόλυτα τη ζωή μας, τότε δε θα έπρεπε να κριθoύμε, γιατί Аυτός θα έφταιγε και για τις αμαρτίες μας. О Θεός πρoσδιoρίζει τις γενικότερες συνθήκες της ζωής μας με τo θέλημά Тoυ, κι όχι με τις αστρικές δυνάμεις.

Тo ότι δε γνωρίζoυμε τo μέλλoν μας, κάνει τη ζωή μας πιo ευχάριστη, πιo αγωνιώδη και περιπετειώδη. Η αγωνία και τo αβέβαιo τoυ μέλλoντoς γεμίζoυν με ελπίδα και πρoσμoνή τη ζωή. Тo άγνωστo μέλλoν μάς κάνει πιo πρoσεκτικoύς στις σχέσεις μας με τoυς συνανθρώπoυς (πάντoτε χρειαζόμαστε φίλoυς), πιo πρoσεκτικoύς στη διαχείριση των χρημάτων (πιθανές δυσκoλίες και ασθένειες στo μέλλoν), πιo ταπεινoύς στα αξιώματα (κάπoτε τα χάνoυμε πρόωρα), και πιo πιστoύς στo Θεό (τoν χρειαζόμαστε πάντoτε).

6. Πώς μπoρoύμε να δoύμε την αστρoλoγία με την απλή λoγική;

1. Еίναι ανεξήγητη η παραδoχή των αστρoλόγων, ότι τα αστέρια επηρεάζoυν τoν άνθρωπo μόνo τη στιγμή της γέννησης. Κατά τoυς εννέα μήνες της ενδoμήτριας ζωής και μετά τη γέννηση αδρανoπoιείται η αστρική επίδραση;

2. Πώς η αστρική επίδραση μεταφέρεται στη γη από την περιoχή των αστέρων, πoυ απέχoυν τεράστιες απoστάσεις από τη γη; О φωτισμός των άστρων αυτών, o oπoίoς φθάνει στη γη, ξεκίνησε πριν από χιλιάδες και εκατoμμύρια χρόνια. Оι μακρινoί αστερισμoί με τι είδoυς δύναμη επηρεάζoυν την ανθρώπινη ζωή και πρoσδιoρίζoυν τo μέλλoν της; Πρoφανώς εδώ έχoυμε τα παραμύθια των αρχαίων με τις μoίρες και την ειμαρμένη.

3. Оι αστρoλόγoι κανένα μεγάλo γεγoνός δεν πρoέβλεψαν. Аν πρoέβλεπαν τo μέλλoν, έπρεπε να ειδoπoιoύν τις χώρες για τoυς σεισμoύς και να πρoλάβαιναν τoυς θανάτoυς των σεισμoπαθών. Аν πρoέβλεπαν τo μέλλoν, έπρεπε να ειδoπoιoύσαν τoυς λαoύς για τη μελλoντική παρoυσία παρανoϊκoύ ηγέτη, oύτως ώστε να πρoλάβoυν τo κακό πoυ θα κάνει.Και τo δικό τoυς μέλλoν δεν πρoβλέπoυν. Аν επισκεπτόμενoς τo χώρo τoυς αρχίσεις και τoυς βρίζεις, πoτέ δεν τo περιμένoυν. Аφoύ πρoγνωρίζoυν τo μέλλoν, γιατί δε βρίσκoυν κάπoιo τυχερό λαχείo και να λύσoυν τo oικoνoμικό πρόβλημα της ζωής τoυς; Аντί γι’ αυτό, όμως περιμένoυν κάθε μέρα τα αφελή θύματά τoυς και πoυλάνε τo δήθεν φωτισμό τoυς από τo Θεό. Аν ήταν από τo Θεό, δεν θα έπρεπε να παίρνoυν χρήματα.

4. Аυτoί πoυ πηγαίνoυν να μάθoυν τo μέλλoν τoυς στoν καφέ είναι τoυλάχιστoν αφελείς. Еίναι δυνατόν o Θεός τo άγνωστo μέλλoν, πoυ τo ξέρει μόνo Аυτός, να τo απoκαλύπτει στα υπoλείμματα τoυ καφέ; О καθένας μπoρεί να κάνει ένα πείραμα, πoυ δείχνει τo ανόητo των ισχυρισμών αυτών πoυ καταφεύγoυν στoν καφέ. Аν φτιάξει καφέ για δύo φλιτζάνια, και με τα δύo τoυ χέρια πίνει ταυτόχρoνα και με τα δύo φλιτζάνια, θα παρατηρήσει στo τέλoς, όταν τα γυρίσει ανάπoδα, να έχoυν δημιoυργηθεί εντελώς διαφoρετικά σχέδια.

5. Όσoι ανατρέχoυν στα ωρoσκόπια, ας πάρoυν την ίδια ημέρα πoλλές εφημερίδες. Θα δoυν ότι κάθε αστρoλόγoς γράφει διαφoρετικά. Вέβαια όλoι έχoυν γενικότητες υπεκφυγής, όπως σε μία τoπική εφημερίδα: «Мην κινηθείτε βιαστικά, πριν πράξετε να σκεφθείτε αρκετά, πρέπει να βάλετε πρoτεραιότητες, θα έχετε πoλλές δυνατότητες, αρχίζετε και καταλαβαίνετε τoν περίγυρό σας, πρέπει να έχετε τα μάτια σας ανoιχτά, συμπεριφερθείτε λoγικά και μην αγχωθείτε, καλύψτε τα κενά τoυ παρελθόντoς, ακoύστε τη γνώμη των δικών σας, μην απoμoνώνεσθε, να είστε έτoιμoι για κάθε ενδεχόμενo».

6. Η σελήνη και o ήλιoς επηρεάζoυν τη γη με τις ακτινoβoλίες και τoν μαγνητισμό τoυς και πρoκαλoύν διάφoρα φυσικά φαινόμενα, όπως παλίρρoιες, τρoπoπoίηση καιρoύ κ.λπ., δεν επηρεάζoυν την ψυχoλoγία τoυ ανθρώπoυ. Η ψυχoλoγία τoυ ανθρώπoυ ελάχιστα επηρεάζεται από τo φυσικό περιβάλλoν. Έχoυμε παιδιά την ίδια μέρα και ώρα γεννημένα με διαφoρετικά ψυχικά γνωρίσματα και διαφoρετική πoρεία ζωής. Тι ρόλo έπαιξαν τα κoινά αστρoλoγικά στoιχεία; Κανέναν.

Аπoσπάσματα ερωτήσεων-απαντήσεων από τo βιβλίo”Nεανικές αναζητήσεις” А΄ τόμoς: Zητήματα πίστεως Аρχ. Мάξιμoς  Παναγιώτoυ

Πηγή:http://orthodox–answers.blogspot.com/2009/05/oo-o.html

Διάφοροι επιτήδειοι και πλανεμένοι άνθρωποι έχουν ταυτίσει την ζωή τους με τις κινήσεις των άψυχων αστεριών που κινούνται στον γαλαξία μας, πιστεύοντας εσφαλμένα ότι από αυτές εξαρτάται αν θα είναι χαρούμενοι, επιτυχημένοι, με λύπες, αντιξοότητες, ή δυσκολίες. Έτσι, δημιουργήθηκε η ψευτοεπιστήμη της «Αστρολογίας» την οποία κανένας σοβαρός επιστήμονας δεν παραδέχεται. Πραγματική επιστήμη που ασχολείται σωστά με τους πλανήτες, το σύμπαν και όλα τα εν’ αυτώ φαινόμενα, είναι η Αστρονομία, η οποία σε συνέδριά της έχει διακηρύξει ότι η «Αστρολογία» είναι «κράμα δεισιδαιμονιών, αγυρτείας και εμπορίου»!

Πράγματι, όσοι διατείνονται ως αστρολόγοι και μελλοντολόγοι, ξέρουν ότι η γη κάθε χρόνο διαγράφει έναν κύκλο στον ουρανό που λέγεται ζωδιακός και από την Αστρονομία έχει διαιρεθεί σε 12 μέρη, που το κάθε ένα πήρε το όνομα του αστεριού που κυριαρχεί στο μέρος αυτό, και ότι εκτός από τον «Ζυγό», οι άλλες ονομασίες είναι διαφόρων ζώων, εξ ου και ο κύκλος λέγεται ζωδιακός.

Επινοήθηκε λοιπόν λανθασμένα ότι οι αστερισμοί διαμορφώνουν τη ζωή των ανθρώπων, αναλόγως της περιόδου που θα γεννηθεί.Εκμεταλλευόμενοι αυτή την «θεωρία» κάποιοι ψευτομελλοντολόγοι δημιούργησαν τα ωροσκόπια ξεγελώντας έναντι σημαντικών χρηματικών ποσών, ανθρώπους αφελείς, με διάφορα προβλήματα που νομίζουν ότι η ζωή και το μέλλον τους μπορεί να προβλεφθεί. Σ’ αυτό συντείνουν και οι δυνάμεις των αρχέκακων πονηρών δαιμόνων, που εκμεταλλεύονται την απομάκρυνση των ανθρώπων από την ορθή πίστη στον Θεό και την προσήλωσή τους στη «πίστη» των αστερισμών, «βοηθούν» στο να εκπληρώνονται κάποιες ψευτοπροφητείες, παρασύροντας κάποιους στο να πιστεύουν σε πλάνες.

Οι Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, σοφά παρατηρούν ότι όσοι άνθρωποι γεννήθηκαν το ίδιο χρονικό διάστημα και ανήκουν στον ίδιο αστερισμό, δεν είχαν τον ίδιο χρόνο ζωής, ούτε την ίδια σταδιοδρομία, αλλά όλοι έζησαν διαφορετικά την ζωή τους! Αν τα άστρα καθόριζαν τον βίο των ανθρώπων τότε δεν θα χρειαζόταν να υπόκεινται σε νόμους και οτιδήποτε χαρακτηρίζει τις κοινωνίες.

Το μέλλον του κάθε ανθρώπου το γνωρίζει μόνο ο Θεός που σε μερικές μόνο περιπτώσεις για λόγους Θείας Οικονομίας, παρεχωρήθη και γνωστοποιήθηκαν μέσω κάποιων Αγίων ανθρώπων, των επονομαζομένων Προφητών, ότι ήταν αναγκαίο να γνωρίζουν κατά την Αποκάλυψη του Θεού.

Στρατής Ανδριώτης

Πηγή:/stratisandriotis.blogspot.com/2009/07/blog–post_1893.htm

Μαγεία και Ιεραποστολή

Στο μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου, ανάμεσα στ’ άλλα κορίτσια του οικοτροφείου προσετέθησαν προ μηνών και δύο άλλα. Είναι η Δέσποινα ηλικίας 11 ετών και κατ’ εξαίρεσι το αγόρι Άγγελος, ηλικίας 6 ετών. Τα παιδιά αυτά έχουν τη ιστορία τους.Οι Αδελφές της Μονής τα βρήκαν παρατημένα στους δρόμους. Τα μετέφεραν στην Μονή και ειδοποίησαν την Αστυνομία να αναζητήσει τους γονείς τους. Τελικά, εμάθαμε ότι η μητέρα τους είναι μάγισσα. Σκότωσε τ’ άλλα αδελφάκια τους κι’ αυτά τα εμύησε στην μαγεία και τα εγκατέλειψε.

Με τον τρόπο αυτό θα μπορούν στην ζωή τους να βγάζουν το «ψωμί»τους. Με την ευλογία το π. Μελετίου, Προϊστάμενου της ιεραποστολής, βαπτίσθηκαν. Και έκτοτε έχουν την δύναμι και την φώτισι από τον Θεό να διηγούνται στην Αδελφή Θέκλα τι μαγικά έκαναν πριν και πόσους ανθρώπους είχαν σκοτώσει. Της είπαν, ότι με τα μαγικά τους σκότωναν ανθρώπους, έπαιρναν το αίμα τους, το έβαζαν σε μια βελόνα ραψίματος , την κρεμούσαν επάνω τους και πετούσαν τις νύκτες χιλιόμετρα μακριά για να μαγέψουν ή σκοτώσουν άλλους ανθρώπους. Στο ερώτημα της Αδελφής αν τώρα τους ενοχλούν τα δαιμόνια της απήντησαν:

«Έρχονται να μας πάρουν. Μας τραβούν να κόψουν από τον λαιμό μας τον σταυρό που φοράμε. Μόλις εμείς κάνουμε το σημείο του Σταυρού, αυτά εξαφανίζονται. Μια φορά, συνέχισαν τα παιδάκια, ήλθαν μάγοι και μας παρακαλούσαν να τους ακολουθήσουμε, αλλά δεν μπορούσαν να μας πάρουν κοντά τους».

Το γιατί είναι ευκολονόητο διότι φοβούνται το Βάπτισμα, στον Σταυρό και τον Αγιασμό που πίνουν τα παιδιά κάθε πρωί.

Αυτά τα παιδιά, μου είπε η Αδελφή Θέκλα, έχουν σκληρό χαρακτήρα γι’ αυτό και τους βάζουν να τρώγουν φαγητό μία φορά την ημέρα. Κάθε πρωί πίνουν Αγιασμό και όταν έχει Θ. Λειτουργία, κοινωνούν των Αχράντων Μυστηρίων.Εδώ στην Αφρική, μας λέγει η Αδελφή Θέκλα, η οποία έχει ζήσει στην Ελλάδα σε Ελληνικό Μοναστήρι 13 χρόνια, η μαγεία είναι το αποκορύφωμα της κακίας. Ο άνθρωπος που ασχολείται με τα μάγια είναι ο ίδιος δεύτερος διάβολος. Εδώ υπάρχει η μαύρη μαγεία.Είναι τρομερό δαιμονικό τέχνασμα με το οποίο οι μάγοι σκοτώνουν τους ανθρώπους. Τα έργα των μάγων γίνονται μόνο τις νύκτες στο σκοτάδι και ποτέ στο φως.

Ο μάγος αρνείται πεισματικά να φανερώσει τα μυστικά του και μόνο, αν τον ανακαλύψουν, θα πει μερικά απ’ αυτά ανακατεύοντάς τα με ψέμματα. Τα μάγια των γυναικών είναι πιο τρομερά από τα των ανδρών. Τα κρατούν μυστικά μέχρι του θανάτου τους και προτιμούν να τις σκοτώσουν παρά να τα φανερώσουν.

Για εμάς τους λιγοστούς Ορθοδόξους της Αφρικής, το μόνο όπλο με το οποίο μπορούμε ν’ αντισταθούμε στα τεχνάσματα της μαγείας και των οργάνων της είναι να πιστεύουμε σωστά στην Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας, να εξομολογούμεθα συχνά, να κοινωνούμε τα Άχραντα Μυστήρια, να πίνουμε Αγιασμό, να φορούμε τον Τίμιο Σταυρό στο λαιμό μας και να προσευχώμεθα με καθαρή συνείδησι.

Αληθινές Ιστορίες μαγείας

Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη” Θεσσαλονίκη

Πηγή:http://www.impantokratoros.gr/07A37D82.el.aspx

Μετάφραση: Πάνος Λιαλιάτσης.

Από περιοδικό «ΕΠΟΠΤΕΙΑ», τεύχος 46 / 1980

Η μηχανή και το άτομο είναι παγκόσμια αποκτήματα του δυτικού πολιτισμού. Τον ερχομό τους επέτρεψε η βιβλική, και μόνον, αποκάλυψη.

Η Βίβλος απορρίπτει τις κοσμικές μαγείες. Ο Θεός δημιούργησε τα πάντα «εκ του μηδενός»: πράγμα που σημαίνει πως η δημιουργία προέρχεται από τη θεία βούληση, που της δίνει ταυτόχρονα σύσταση και θεϊκή διαφάνεια. Ο κόσμος δεν είναι μια αυταπάτη, ένας τάφος ή ένα φευγαλέο παιγνίδι του θείου• απαρχής, είναι μια πραγματικότητα ωραία και καλή, μια γλώσσα ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο.

Ο τελευταίος έχει ως προορισμό του να γίνει, ταυτόχρονα, βασιλέας και ιερέας της γης. Έχει ως αποστολή του να καλλιεργήσει το περιβόλι του κόσμου και ν’ αυξήσει την ομορφιά του. Ν’ αποβεί κύριος όλων, αλλά με μια χειρονομία ζωογόνας προσφοράς… Ο Θεός, μέσα στον παράδεισο, προ της πτώσεως, αλλά, μυστικά, και ίσαμε σήμερα, ζητάει από τον άνθρωπο «να ονοματίσει τα ζώντα»: εργασία, ποίηση, ενορατική μελέτη σημαίνουν εδώ το ίδιο, ο άνθρωπος ανακαλύπτει την πνευματική ουσία των πραγμάτων, διακρίνει στο καθένα το θείο λόγο και, αφού τον οικειοποιηθεί, τον επιστρέφει στο Θεό, σφραγίζοντάς τον με τη δική του ιδιοφυία…

Ωστόσο, δεν παύουμε ν’ αποτυγχάνουμε σ’ αυτό το ρόλο, που μας απομένει ως νοσταλγία. Παρεμβαίνουν οι «δυνάμεις του σκότους», που προξενούν τη φρίκη στον κόσμο. Το ψέμα του Αδάμ και η φυγή του —«Αδάμ, που ει;»—, το κρίμα του Κάιν, η απόκρυψη του παραδείσου, η εμφάνιση του θανάτου ως παράδοξου φαινομένου που οδηγεί στο μηδέν, ιδού ακόμη η κατάστασή μας. Επιλήσμον του Θεού ο άνθρωπος, αλλά πάντοτε διψώντας τη θέωση, θα ήθελε να κατακτήσει τη γη. Τη θεία διαφάνεια των πραγμάτων τη μεταβάλλει σε καθρέφτη του Νάρκισσου. Τότε εισέδυσαν οι μαγείες στον κόσμο, η συμμαχία της βίας και του ιερού, η σύλληψη του κόσμου ως αυταπάτης και ως τάφου.

Μετά από μια μακρότατη προπαρασκευή, γεμάτη αίμα και φως, η οποία προσανατολίζει ολόκληρη την ιστορία και βρίσκει τον άξονά της στον προορισμό του Ισραήλ, ο Θεός έγινε άνθρωπος, για ν’ αλλάξει το νόημα του θανάτου και να ξανανοίξει στους ανθρώπους το πλήρωμα της κλήσεώς τους. Εν Χριστώ, ο άνθρωπος αποκαταστήθηκε στην αξία του «κατ’ εικόνα Θεού» προσώπου, που υπερβαίνει έτσι αδιάκοπα τον κόσμο, αλλά είναι κεκλημένος, με την αναπομπή της ευχαριστίας, να μεταμορφώσει τον κόσμο σε «σώμα Θεού».

Ο διαλογισμός της αρχαίας Εκκλησίας —που συνθέτει τον κανόνα της πίστεως με το έργο των επτά μεγάλων οικουμενικών συνόδων— κατέστησε δυνατή στη Δύση την ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνικής. Αυτός ο διαλογισμός έχει σφραγισθεί με το αίμα των μαρτύρων και το φως των μεταμορφωμένων οσίων. Οι μάρτυρες κατέστρεψαν τη μη διαφανή ιερότητα της εξουσίας, τη θεοποίηση του Κράτους: προσεύχονταν για τον αυτοκράτορα, αλλ’ αρνούνταν να τον ονομάσουν θεό. Οι μοναχοί κατέστρεψαν τη μη διαφανή ιερότητα του έρωτος, της γης και των Άστρων. Έτσι, η ιστορία και το σύμπαν ξεριζώθηκαν από τους θεούς και αποδόθηκαν στον άνθρωπο: στο μέτρο, τουλάχιστο, που ο άνθρωπος αναγνωρίζεται ως δημιούργημα, του οποίου η τεχνική παραμένει στην υπηρεσία της ιερουργίας. Ίσαμε το 17ο αιώνα, τουλάχιστο, η επιστήμη εθεωρείτο ως μελέτη της θείας σοφίας που επενεργεί μέσα στο σύμπαν. Οι χριστιανικοί χρόνοι επεξεργάστηκαν τα γνωρίσματα ενός «θεοανθρωπισμού», κατά τη διάρκεια του οποίου έλαβαν χώρα οι μεγάλες τεχνικές εφευρέσεις: για παράδειγμα, ο υδρόμυλος, ο ανεμόμυλος, στο βυζαντινό πολιτισμό, και ακόμη, στη Ρωμανική και πρώτη Γοτθική εποχή, όλη η δέσμη των ανακαλύψεων που σημαδεύει την αρχή της β’ χιλιετηρίδας: αποφασιστική βελτίωση της άμαξας, μεγάλο άροτρο με ρόδες που πετούσε τα χώματα στα πλάγια, πυξίδα και τιμόνι στο πλοίο.

Τον ίδιο καιρό, οι οικουμενικές σύνοδοι επεξεργάστηκαν, για να προσεγγίσουν, αρχικά, το μυστήριο του θείου, έπειτα, εν Χριστώ, το μυστήριο της συγγένειας με τον άνθρωπο, την έννοια του προσώπου, για το όποιο δεν έχουμε πια σήμερα καμιά σχεδόν ιδέα, γιατί το συγχέουμε με την έννοια του ατόμου. Εν Θεώ, το πρόσωπο είναι ο μοναδικός «τρόπος υπάρξεως» της ανεξιχνίαστης θείας υπερουσίας: το πρόσωπο υπάρχει μονάχα εν σχέσει. Μέσα στο Σώμα του Χριστού, κάτω απ’ τις φλόγες του Πνεύματος, ο άνθρωπος δέχεται τη δυνατότητα της μέθεξης μ’ αυτή την τριαδική ύπαρξη: όντας πρόσωπο κεκλημένο απ’ το θεό και προκαλούμενο απ’ αυτή την κλήση, ο Άνθρωπος υπερβαίνει ριζικά τον κόσμο, δεν είναι ένα κομμάτι της ανθρωπότητας και του σύμπαντος, αλλ’ αυτά τα δυο τα φέρνει μέσα του για να τα κοινωνήσει με την αληθινή ζωή• υπερβαίνει το φυσιολογικό και ψυχολογικό εαυτό του, τη γενετική κληρονομιά του, τα υπολείμματα της προσωπικής του ιστορίας και του περιβάλλοντός του, με την ικανότητα να τα μεταμορφώνει όλα αυτά, εφ’ όσον αφήσει να επενεργήσει μέσα του το φως και η δύναμη που δεν είναι εκ του κόσμου τούτου… Απεριόριστη αποκάλυψη, που υπερβαίνει, ταυτόχρονα, την ατομική μοναξιά των δυτικών και τη διάλυση ενός απρόσωπου θείου, ενός ιεροποιημένου σύμπαντος, των ανατολικών. Τα αχώριστα θέματα του προσώπου και της κοινωνίας (communion) έγιναν, έκτοτε, ο μυστικός υποκινητής της ιστορίας.

Ο χωρισμός της χριστιανικής Δύσης και Ανατολής, κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του Μεσαίωνα, άλλαξε βαθιά το πνευματικό περιεχόμενο, όπου αναπτύχθηκε ο πολιτισμός της τεχνικής και του προσώπου. Δεν το έχουμε αρκετά προσέξει, η ανύψωση του ανθρώπινου στοιχείου που θα χαρακτηρίσει την Αναγέννηση, εγκαινιάζεται στην ανατολική χριστιανοσύνη το 12ο αιώνα, για ν’ αναπτυχθεί κατά τη διάρκεια της λεγόμενης ενίοτε, αλλά με τρόπο υπερβολικά περιορισμένο, «αναγεννήσεως των Παλαιολόγων». Όσοι έχουν θαυμάσει τις πρώτες τοιχογραφίες του Μυστρά, την εις Άδου κάθοδο του Χριστού της Χώρας, στην Κωνσταντινούπολη, ή περισσότερο τις εικόνες, με τη βασιλική τρυφερότητα, των σέρβικων μοναστηριών, προπάντων το Χριστό της Κοιμήσεως, στη Σοπότσανι, ή ακόμη, στη Ρωσία, τα έργα του Θεοφάνη του Έλληνα και του Αντρέα Ρουμπλιώφ, αυτοί μένουν ανάστατοι από την ανάληψη του γήινου στοιχείου, με τις θύελλές του, τα παιγνίδια του, τις ομορφιές του, μέσα στο φως της Μεταμορφώσεως. Γιατί το Βυζάντιο επεξεργαζόταν τότε τη θεολογία των θείων ενεργειών, που αναβλύζουν από τον Αναστάντα, για να συντρίψουν τον κόσμο που σφραγίζει ο θάνατος, και να διαπεράσουν, πραγματικά, το ανθρώπινο σώμα, τη σάρκα της γης, τα πολιτισμικά έργα.

Το Βυζάντιο, λοιπόν, δολοφονήθηκε από τη διπλή έφοδο της λατινικής Δύσης και της μουσουλμανικής Ανατολής: δηλαδή, για να το σχηματοποιήσουμε στο έπακρο, από την έφοδο ενός κόσμου, όπου το ανθρώπινο στοιχείο πήγαινε να γίνει, μαζικά, απρόσιτο στο θείο, και ενός κόσμου, όπου το θείο στοιχείο παρέμενε, μαζικά, απρόσιτο στο ανθρώπινο.

Δεν πρόκειται εδώ ν’ αρνηθούμε τη βαθιά χριστιανική ζωή, που συνεχίστηκε στη Δύση ανάμεσα σε ρήξεις και τραγωδίες (ας σκεφθούμε τη Μεταρρύθμιση, μετέπειτα τη γέννηση της εκκοσμικευμένης κοινωνίας), ούτε την εμπειρία του φωτός και της θείας ευφροσύνης, όπου έφτασαν τόσοι δυτικοί μυστικοί. Όμως είναι αναγκαίο να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε γιατί ο δυτικός χριστιανισμός, μολονότι ρίχτηκε με ορμή στη νέα επιστήμη και τεχνική, δεν μπόρεσε να τις φωτίσει, κυρίως, να τις προσανατολίσει. Προχωρώ εδώ στην υπόθεση πως αυτή η ανικανότητα οφείλεται στην αγνοία των θείων ενεργειών. Μεταφερμένη —όχι χωρίς σημασία— στη Δύση από το Ισλάμ, δηλαδή από έναν πνευματικό κόσμο που αγνοεί την ενανθρώπηση, η ουσιοκρατία του Αριστοτέλη, που περικλείνει τα οντά και τα πράγματα μέσα στην ατομική τους ουσία, σχεδόν απαγόρεψε τη σκέψη στην κοινωνία των ανθρώπων με το Θεό και μεταξύ των ανθρώπων με όρους πραγματικής μετοχής. Η σχέση του κτιστού με το άκτιστο δεν είναι πια εφικτή διαφάνεια, αλλά μονάχα αιτιοκρατία. Αν η ίδια η σύσταση του κτιστού δεν γεννάται πια απ’ τη θεϊκή του διαφάνεια, τότε είναι απομονωμένη, καταντά μια «φύση» ουδέτερη, με τους μηχανισμούς της που εξαρτώνται από μόνη την ανθρώπινη λογική. Δεν πλανήθηκαν σ’αυτό το σημείο οι φραγκισκανοί, οι οποίοι είδαν στο θρίαμβο της αριστοτελικής γνώσεως την άρνηση του Άσματος των δημιουργημάτων.

Ο άγιος Θωμάς ο Ακυνάτης, πολύ πιο κοντά στην πατερική παράδοση απ’ ό,τι υποστηρίχθηκε, εμπόδισε μερικά τούτη την τάση, η οποία όμως επικρατεί με τους διαδόχους του και ο χριστιανισμός τείνει άλλοτε σ’ έναν περιθωριακό ευσεβισμό, άλλοτε σε μιαν ηθική πού θέλει να κυριαρχήσει σ’ έναν κόσμο φαινομενικά «ουδέτερο». Η μυστική εμπειρία, χωρισμένη από το θεολογικό στοχασμό, δεν γονιμοποίησε πια τη χριστιανική σκέψη και έμεινε στο περιθώριο. Στη νεώτερη εποχή, μονάχα η τέχνη δεν έπαψε ν’ αναζητεί μια διαφορετική γνώση, ίσως παραδεισιακή. Η τέχνη όμως, χωρίς νάχει τις ρίζες της στο ιερό, κατάντησε διασκέδαση ή μαράθηκε μέσα στην αγωνία, την αυτοκαταστροφή και την παραφροσύνη. Η τεχνική, εξυπαρχής, πέτυχε να ξεγεννήσει το άτομο έξω από τη μητέρα-γή, αλλά, στερημένη από πνευματικότητα, παραδόθηκε στη βούληση της εξουσίας και του κέρδους. Τα πάντα φάνηκαν δυνατά στο δημιουργό άνθρωπο, που υποστήριξε πως θα χτίσει τη μοίρα του, χτίζοντας το σύμπαν. Θέλησε να γίνει βασιλέας χωρίς νάναι ιερέας. Η «Βίβλος του κόσμου» έκλεισε. Ωστόσο, τίποτα δεν είναι ουδέτερο, ούτε η φύση ούτε η λογική. Η γη, εφ’ όσον δεν μεταμορφώνεται, παραμορφώνεται. Ο άγιος Μποναβεντούρα εξέφραζε την παράδοση της αδιαίρετης Εκκλησίας, όταν έγραφε ότι τα πράγματα συνιστούν ένα είδος γλώσσας και ότι το σύμπαν ολόκληρο είναι το βιβλίο, όπου διαβάζουμε, παντού, την Τριάδα. Η βαθμιαία εξάλειψη (ποτέ ολοκληρωτική, είν’ αλήθεια, οι μοναχοί κυρίως κράτησαν το μυστικό) της θεολογίας του Μποναβεντούρα προς όφελος μιας αριστοτελικής προσεγγίσεως, όπου η λογική περισσότερο χρησιμοποιείται παρά φωτίζεται από την πίστη, αυτή η εξάλειψη σημαδεύει σήμερα ακόμη τη μοίρα του δυτικού χριστιανισμού.

Ταυτόχρονα, εξαλείφθηκε και η ιδέα της πραγματικής «συνουσιαστικότητας» όλων των ανθρώπων —«αλλήλων μέλη»— μέσα στο Σώμα του Χριστού. Παρά την προσπάθεια του αγίου Θωμά του Ακυνάτη να διακρίνει το υπαρκτικό είναι «υπόσταση» (προσθήκη του μεταφραστή) από την ουσία, η σχολαστική φιλοσοφία επανέλαβε το φιλοσοφικό ορισμό του προσώπου ως ατόμου —ουσίας επιμερισμένης— μιας λογικής φύσεως. Έτσι, η κοινωνία των προσώπων κατάντησε ηθική καθαρά ομοφωνία, ομοιότητα και όχι πια ταυτότητα του όντος. Το πρόσωπο δεν είναι πλέον το απόλυτο, που περιέχει το όλον της ανθρωπότητας και του σύμπαντος και του δίνει τη μορφή του, αλλά ένα τμήμα της ανθρωπότητας, Ένα άτομο, το οποίο χαρακτηρίζουν οι πιο υψηλές ικανότητες της φύσεώς του, η γνώση και η βούληση (αν και αυτή η γνώση είναι ολότελα παράγωγο των αισθήσεων). Οι έννοιες της «ψυχής» και της «καρδιάς», μόνες μέσα στο μυστικισμό, διατήρησαν την αρχέγονη αντίληψη της «εικόνας του Θεού».

Έτσι περάσαμε από το πνευματικό πρόσωπο που περιέχει τον κόσμο, στο άτομο που ο κόσμος περιέχει και επεξηγεί. Και, βέβαια, η νεώτερη Δύση ανδρώθηκε μ’ ένα πλήθος ατομικών πρωτοβουλιών, οι οποίες λίγο κατ’ ολίγο κυριαρχήθηκαν και ηθοποιήθηκαν από τις διαδοχικές αποσαφηνίσεις «των δικαιωμάτων του ανθρώπου». Αλλά τα «δικαιώματα του ανθρώπου», για πολύ χρόνο αντιτασσόμενα στα «δικαιώματα του Θεού», τα οποία η Ρώμη υπεράσπιζε με άγρια μεγαλοπρέπεια, σιγά-σιγά αποδυναμώθηκαν: το εγώ (βιολογικό, κοινωνιολογικό, ψυχολογικό) εξαρθρώνεται, εφ’ όσον δεν αναπλάθεται από το κατ’ εικόνα Θεού πνευματικό πρόσωπο.

Η κοινωνία εκφράζεται στην αντινομία του όντος και των προσώπων, της ενότητας και της διαφοράς. Οι δύο πόλοι της αντινομίας άρχισαν να διαχωρίζονται στη Δύση, όταν η ρήξη με την Ανατολή κατέστησε αναπόφευκτες τη Μεταρρύθμιση και την Αντιμεταρρύθμιση. Έκτοτε, οι δύο πόλοι δεν έπαψαν ν’ αντιτίθενται ανάμεσα στις δυτικές ιδεολογίες: αναρχία ενάντια στον αυταρχικό σοσιαλισμό, τονισμός του μερικού (ο εθνικισμός, υστέρα ο φασισμός) ενάντια σ’ ένα αφηρημένο κίνημα παγκοσμιότητας (ο ουμανισμός, ύστερα ο κομμουνισμός), η έκρηξη της αριστεράς ενάντια στη σταλινική απολίθωση, ο ατομικισμός της «Δύσης» ενάντια στο «χαρακτηριστικό άνθρωπο της Ανατολής».

Η πέμπτη οικουμενική σύνοδος —ακόμη ως σήμερα σχεδόν άγνωστη στη Δύση— ξαναθύμισε πως ο ίδιος ο Θεός «υπέμεινε τον θάνατον σαρκί». Είναι ο ενανθρωπήσας Λόγος, «το Εν της Αγίας Τριάδος», ο οποίος, πάνω στο σταυρό, γνωρίζει ανθρωπινά την αγωνία της μοναξιάς και της εγκατάλειψης. Τέτοιος είναι ο «μανικός έρως» του Θεού για μας, έρως που για τους Έλληνες Πατέρες, είναι ο μοναδικός τρόπος να μεταπείσει την ελευθερία μας χωρίς να την εξαναγκάσει, συνεπώς χωρίς να την καταργήσει. Η δημιουργία του ανθρώπου προϋποθέτει μια κάποια υποχώρηση του Θεού, του οποίου η παντοδυναμία εκφράζεται στην εκούσια αδυναμία της αγάπης. Χρειάζεται η παντοδυναμία ενός άλλου, όχι ενός κατοπτρισμού… Χρειάζεται μια μυστηριώδης αδυναμία, για να παραχωρήσει σ’ αυτό το άλλο το χώρο της ελευθερίας του.

Η χριστιανική Δύση δίστασε τραγικά να πάρει απόφαση σ’ αυτό το σημείο. Βέβαια, δεν υπολογίζουμε εδώ τις στερεές μυστικές παραδόσεις, που ανακεφαλαιώνουν ικανοποιητικά έναν Άγγελο Σιλέσιο, ο οποίος αρνιόταν κάθε προορισμό και δεχόταν ότι η χάρις προσφέρεται σε όλους, ακόμη και στους δαίμονες, και ότι το μοναδικό αμάρτημα είναι η λατρεία του εγώ. Βέβαια, στον εικοστόν αιώνα, όλα περιστρέφονται ακόμη —όχι χωρίς την παρεμβολή της ορθόδοξης μαρτυρίας— γύρω από την Ζαν ντ’ Αρκ του Πεγκύ και τα «Γράμματα από τη Φυλακή» του Μπόνχαϊφερ. Παρ’ όλα αυτά, η δυτική θεολογία, πολύ συχνά, αγνόησε τον εκούσιο περιορισμό της θείας παντοδυναμίας και της προσέδωσε μιαν απάνθρωπη υπερανθρωπινότητα. Εξ αιτίας αυτού, η ατέλειωτη φιλονεικία για την ελευθερία και τη χάρη, η θεολογία του προορισμού, ο οποίος εμφανίζεται μετριασμένος, αλλά παρών, στον άγιο Αυγουστίνο και τον άγιο Θωμά και φτάνει στο κατακόρυφο με τη Μεταρρύθμιση: κάθε άνθρωπος, έλεγε ο Θεόδωρος Ντεμπέζ, λαβαίνει κατά τη γέννησή του μια επιστολή σφραγισμένη• θα την ανοίξει ενώπιον του θρόνου του Θεού• τότε θα μπορέσει να διαβάσει αν είναι σωσμένος ή καταδικασμένος.

Είμαστε μακριά, εδώ, από την προσευχή υπέρ της του κόσμου σωτηρίας, που μαρτυρείται αδιάκοπα από τους μεγαλύτερους πνευματικούς πατέρες της Ανατολής. Ο Μέγας Αντώνιος, ο πατέρας των μοναχών, εστάλη κάποια μέρα από το Χριστό σ’ έναν παπουτσή της Αλεξάνδρειας να μάθει γράμματα. Ο παπουτσής, αρχικά διστακτικός, τελικά συγκατένευσε: «Ίσως νάναι έτσι… Βλέπω τόσους ανθρώπους να περνούν. Και προσεύχομαι: Μακάρι να σωθούν όλοι, μόνον εγώ είμαι άξιος απωλείας…».

Στη Γαλλία, θα χρειαστεί η έννοια του σοσιαλισμού προς ένωση των ανθρώπων, για να βεβαιώσουν, για άλλη μια φορά, ένας Ουγκώ, κυρίως ένας Πεγκύ, πως η σωτηρία ταυτίζεται μ’ αυτή την ένωση. Η πρώτη γραφή της Ζαν ντ’ Άρκ είναι μια σοσιαλιστική μαρτυρία. Απ’ αυτήν έρχεται, στην τελική μορφή του έργου, η επίκληση προς όλους τους αγίους να μεσιτεύσουν υπέρ των κολασμένων.

Από αυτή την αντίληψη ενός Θεού ενάντια στον άνθρωπο γεννήθηκε η στάση του ανθρώπου ενάντια στο Θεό. Το νεωτερικό επαναστατικό πνεύμα διαπιστώνει πως ο «θεός» της σμικρύνεται σε κάποια διάσταση αυτού του κόσμου: προβολή της πάλης των τάξεων, στον Μαρξ, της αδυναμίας και της μνησικακίας, στο Νίτσε, της αποτυχίας στο σεξ, στον Φρόϋντ. Γνώσεις και τεχνικές εφαρμογές δημιουργούνται στην πολιτική, την ιατρική ή την ψυχολογία, για να εξαφανίσουν τη θεμελιακή αγωνία, να σμικρύνουν τις ολέθριες συνέπειες της τύχης και της ανάγκης. Αν δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός απ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, τότε μια, έτσι θεωρούμενη, γνώση όλων των νόμων του δικαιώνει τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Αν δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από την τέρψη των αισθήσεων, τότε πρέπει να παράγουμε προϊόντα και να τα καταναλίσκουμε ως τη στερνή ευθανασία. Ο Σολζενίτσυν δεν αστειευόταν όταν έλεγε πως ο πληθωρισμός δεν έχει άλλη αιτία παρά την αμαρτία.

Η μεγαλύτερη από τις οικουμενικές συνόδους υπήρξε, ίσως, η σύνοδος της Χαλκηδόνας, το 453, στην ανατολική όχθη του Βοσπόρου, αυτού του θαλάσσιου ρεύματος, όπου συναντώνται η Ευρώπη και η Ασία. Η σύνοδος της Χαλκηδόνας καθιέρωσε την ένωση εν Χριστώ του θείου και του ανθρώπινου αχωρίστως και ασυγχύτως.

Έτσι, φαίνεται, ότι ο χριστιανισμός, το 19ο αιώνα, ευρύτατα ευσεβιστικός και ηθικολογικός, τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση, λησμόνησε το δόγμα της Χαλκηδόνας. Ο Φόϋερμπαχ, τον οποίο ο Μαρξ ακολούθησε σ’ αυτό το σημείο, υποστήριξε πως «θεός» είναι το καλύτερο μέρος του ανθρώπου, το οποίο ο δεύτερος, από αδυναμία, προβάλλει σ’ έναν φανταστικό ουρανό. Έτσι αποδείκνυε την έλλειψη, στο χριστιανισμό των χρόνων του, επικλήσεως για θέωση. Οι δύο όροι του πατερικού δόγματος, βαθύτατα χαλκηδονιακοί, (Θεός γενόμενος άνθρωπος, άνθρωπος γενόμενος Θεός— δηλαδή ολότελα άνθρωπος στην ένωση του με το Θεό) βρίσκονται, έκτοτε, σε μονομαχία. Είναι η μονομαχία που περιέγραψε ο Ντοστογιέφσκυ, του αντίχριστου ανθρώπου – θεού, ενάντια στο φιλόχριστο θεωμένον άνθρωπο.Η Χαλκηδόνα έχει λησμονηθεί, ο Χριστός έχει ξανασταυρωθεί.

Ο δυτικός ορθολογισμός θριαμβεύει σήμερα.Οι τεχνικές εφαρμογές και οι ιδεολογίες τον εξάπλωσαν σε όλη τη γη. Εξάρθρωσε τους παλαιούς πολιτισμούς, οι άνθρωποί τους ζητούν απ’ αυτόν το «ευ είναι» και την ελευθερία.Ωστόσο, για να επαναλάβουμε τη φράση του Μάξιμου του Ομολογητή, τι σημαίνει «ευ είναι», που δεν μπορεί ν’ αποβεί «αεί είναι»; Και τι είναι μια τέτοια ελευθερία, που προέρχεται από τόσες «χειραφετήσεις», παρά παράδοση στα ένστιχτα και τα πάθη, για να ξεγελάσει κανείς την αγωνία; Ίσως ο χωρισμός του «ευ είναι» από το «αεί είναι», ίσως η περιπλάνηση μιας κενής ελευθερίας ν’ ανακαλούν μέσα μας την αληθινή συνείδηση της μοίρας μας.

Η Δύση θέτει την ανθρωπότητα μπροστά στα έσχατα προβλήματα. Ο άνθρωπος, σήμερα, γίνεται όλος ένα πρόβλημα.

 Πηγή:http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/cleman_dyt_orthon.html

Από τα ειδικά συστατικά του σαμανισμού ας συγκρατήσουμε: 1ον μια μύηση που περιλαμβάνει το διαμελισμό, το συμβολικό θάνατο και ανάσταση του υποψηφίου: μεταξύ των άλλων συνεπάγεται και την κάθοδο στη Κόλαση και την άνοδο στους Ουρανούς, 2ον, την ικανότητα του σαμάνου υπό την ιδιότητα του θεραπευτή και ψυχομπομπού, να επιχειρεί ταξίδια εκστατικά (αναζητάει την ψυχή του αρρώστου, που έχει απαχθεί από τους δαίμονες, την αιχμαλωτίζει και την επαναφέρει στο σώμα, συνοδεύει την ψυχή του νεκρού στην Κόλαση, κ.λ.π.), 3ον, την κυριαρχία πάνω στη φωτιά (ο σαμάνος αγγίζει χωρίς συνέπειες, πυρωμένα σίδερα, βαδίζει πάνω σε καυτά κάρβουνα, κ.λ.π.), 4ον, την ικανότητα του σαμάνου να παίρνει μορφή ζώων (πετάει σαν τα πουλιά, κλ.π.) και να γίνεται αόρατος. Αλλά το κύριο και ειδικό στοιχείο του σαμανισμού είναι η έκσταση: ο σαμάνος είναι γνώστης του “ιερού” και έχει την ικανότητα να εγκαταλείπει το σώμα του και να επιχειρεί “με το πνεύμα του” (σε έκσταση) κοσμικά ταξίδια. Η “δαιμονοληψία” δεν αποτελεί πρωταρχικό και ουσιώδες στοιχείο, γιατί ο απώτερος σκοπός του σαμάνου είναι να εγκαταλείψει το σώμα του και να ανέβει στον ουρανό η να κατέβα στην Κόλαση και όχι να αφεθεί να “κατέχεται” από βοηθητικά πνεύματα, από δαίμονες η ψυχές νεκρών. Το ιδανικό του σαμάνου είναι η εξουσίαση αυτών των πνευμάτων όχι η εγκατάλειψη του στην “κατοχή” τους.

Υπάρχουν πολλά σαμανικά στοιχεία επιβεβαιωμένα στη Βεδική Ινδία, π.χ. ας θυμηθούμε τη “μαγική θερμότητα” που αποκτάται με το τάπας, τα τυπικά και τους μύθους ανόδου, το μαγικό πέταγμα, την κάθοδο στην κόλαση κλ.π. Και το πιο γνωστό από τα “φακιρικά θαύματα” είναι το “θαύμα του σχοινιού” (ROPETRICK) που θεωρήθηκε για πολύ καιρό σαν πρότυπο των γιογκικών ικανοτήτων. Σ’ αυτό το “θαύμα” μπορούμε να διακρίνουμε δύο ξεκάθαρα σαμανικά στοιχεία: 1ον, τον τεμαχισμό (μυητικό τυπικό) και 2ον, την άνοδο στον ουρανό.

Γνωρίζουμε ότι κατά την διάρκεια των “μυητικών τους ονείρων” οι μελλοντικοί σαμάνοι παρευρίσκονται στο διαμελισμό του εαυτού τους από “πνεύματα” η “δαίμονες” που παίζουν τον ρόλο των δασκάλων της μύησης και στο τέλος οι “δαίμονες” ξανασυνδέουν τα οστά και τα σκεπάζουν με νέα σάρκα. Αλλά, αν το γιογκικό “θαύμα του σχοινιού” αποκαλύπτει μερικά στοιχεία του σαμανικού μυητικού σχήματος, ορισμένα ινδο-θιβετιανικά τυπικά, από άποψη δομής, συγγενεύουν ακόμα περισσότερο. Π.χ. η ταντρική τελετουργία των Ιμαλαίων και του Θιβέτ, το τσοντ (GTCHOD) που συνίσταται στη προσφορά της ίδιας της σάρκας του μυημένου βορά στους δαίμονες. Μερικοί ταντρικοί διαλογισμοί προτρέπουν τον γιογκίν να φανταστεί το σώμα του σαν πτώμα και τη διάνοια του σαν οργισμένη θεά που κρατάει μαχαίρι και κομματιάζει το σώμα και ρίχνει τα κομμάτι προσφορά στις θεότητες. Μια άλλη άσκηση συνίσταται στην αυτοενατένιση σαν “λευκού, φωτεινού σκελετού, απ’ όπου βγαίνουν φλόγες που γεμίζουν το Κενό του Σύμπαντος”. Άλλος διαλογισμός προτείνει στον γιογκίν να ατενίσει τον εαυτό του μεταμορφωμένο σε οργισμένη ντακίνι. που αποσπά το δέρμα του σώματος της. Η αναγωγή σε σκελετό και η ικανότητα αυτοθέασης σημαίνουν την υπέρβαση της θνητής ανθρώπινης φύσης, δηλ. τη μύηση η λύτρωση.

Το δεύτερο σαμανικό στοιχείο στο ROPE-TRICK, δηλ. την “άνοδο στον ουρανό”, πρόκειται για τελετή μέσω της οποίας πραγματοποιείται η κατάργηση των επιπέδων. Ο βραχμάνος θύτης ανεβαίνει στον ουρανό από μια τελετουργική σκάλα, ο Βούδας υπερβαίνει τον Κόσμο διασχίζοντας τους επτά ουρανούς με το διαλογισμό. Τυπολογικά, όλες αυτές οι πράξεις έχουν την ίδια δομή. Η κάθε μία, στο επίπεδο της, φανερώνει έναν ιδιαίτερο τρόπο υπέρβασης του θνητού κόσμου και πρόσβασης στο κόσμο των θεών, η του Είναι η του απόλυτου.

Το “μαγικό πέταγμα” και ότι οι άγιοι, οι γιογκίν και οι μάγοι μπορούν να πετάνε βρίσκεται σ’ ολόκληρη την Ινδία. Πραγματικά, η ανύψωση στον αέρα, το πέταγμα όπως ένα πουλί, η διάσχιση τεραστίων αποστάσεων σε χρόνο κεραυνού, η εξαφάνιση, είναι μερικές από τις μαγικές ικανότητες που ο βουδισμός και ο ινδουισμός αποδίδουν στους αρχάτ και τους μάγους.

Τα βουδικά κείμενα μιλάνε για τέσσερα είδη μαγικών ικανοτήτων μετάθεσης (GAMANA): το πρώτο είναι το πέταγμα σαν πουλί. Ο Πατάνζαλι αναφέρει μεταξύ των σίννττ, την ικανότητα που μπορούν ν’ αποκτήσουν οι γιογκίν να πετάνε στον αέρα (LAGHIMAN). Επίσης αναφέρεται στη Μαχαμπάρατα (ΧΙΙΙ 335.2). Το “μαγικό πέταγμα” παίρνει την αξία μιας “εξόδου από το σώμα”, μεταφράζει δηλ. κατά πλαστικό τρόπο την έκσταση, τη λύτρωση της ψυχής. Αλλά ενώ η πλειονότητα των ανθρώπων μετατρέπονται σε πουλιά μόνο τη στιγμή του θανάτου τους, όταν εγκαταλείπουν το σώμα τους και πετάνε στους αιθέρες, οι σαμάνοι, οι μάγοι, οι γιογκίν και οι κάθε είδους εκστατικοί, πραγματοποιούν εδώ κάτω και όσες φορές το θελήσουν την “έξοδο από το σώμα”.

Η “κυριαρχία της φωτιάς”, η “μαγική θερμότητα” που κάνει υποφερτό τόσο το υπερβολικό ψύχος όσο και τη θερμοκρασία της ανθρακιάς, είναι μια μυστικο-μαγική ιδιότητα που, συνοδευομένη και από άλλα κατορθώματα εξίσου καταπληκτικά (άνοδο, πέταγμα κλ.π.) φανερώνουν κατά αισθητό τρόπο ότι ο άνθρωπος έχει ξεπεράσει την ανθρώπινη φύση και συμμετέχει ήδη στη φύση των “πνευμάτων”.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αυτή η σύντομη εργασία δεν θα μπορούσε, ούτε έπρεπε, να είναι μια γενική έκθεση της Γιόγκα αλλά μόνο μια περιγραφή. Γι’ αυτό το λόγο έχουμε αρκεστεί σε σύντομους υπαινιγμούς. Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι δεν υπάρχει κλάδος της ινδικής σκέψης που να μην έχει έρθει σε επαφή και να μην έχει επηρεαστεί από τη Γιόγκα και ιδιαίτερα με τη Γιόγκα υπό την “ταντρική” μορφή της. Είναι η μορφή αυτή της Γιόγκα που είχε εξαχθεί στο Θιβέτ και στην Ινδονησία, ενώ η Κίνα, η Ιαπωνία και η Νοτιοανατολική Ασία γνώρισαν την Γιόγκα απ’ το Βουδισμό. Και οι διάφορες χριστιανικές ή συγκριτικές Γιόγκα της σύγχρονης Ινδίας αποτελούν μιαν ακόμη απόδειξη ότι η ινδική θρησκευτική εμπειρία αξιεί σαν αναγκαιότητα τις γιογκικές μεθόδους του “διαλογισμού” και της “αυτοσυγκέντρωσης”. Γιατί ο Γιόγκα κατέληξε ν’ απορροφήσει και να ενσωματωθεί όλα τα είδη πνευματικών και μυστικιστικών τεχνικών, από τις πιο στοιχειώδεις ως τις πιο σύνθετες. Η ονομασία του γιογκίν γενικά υποδεικνύει εξ ίσου τους αγίους και τους μυστικιστές όσο και τους μάγους, τους οργιαστικούς και τους κοινούς φακίρηδες και μαγγανευτές. Καθένας απ’ αυτούς τους τύπους μαγικο-θρησκευτικής συμπεριφοράς αντιστοιχεί εξ άλλου σε μια καθορισμένη μορφή Γιόγκα.

Πηγή:http://www.egolpio.com/NEW_AGE/yoga_samanism.htm

Τά εἴδη τῆς μαγείας εἶναι πολλά᾿Αφοῦ ὁ διάβολος χωρίστηκε ἀπό τόν ἕνα Θεό, ἔπεσε στά πολλά κι ἔγινε “ποικίλος καί πολυμέριστος”. ῎Ετσι καί τά εἴδη τῆς κακίας καί τῶν μαγικῶν, πού ἐπινόησε καί ἔσπειρε στούς ταλαίπωρους ἀνθρώπους, εἶναι ποικίλα, σχεδόν ἀναρίθμητα.Καί νά τά βασικότερα εἴδη :1. ῾Η καθαυτό μαγεία. Εἶναι, θά λέγαμε, μιά τέχνη, μέ τήν ὁποία καλοῦνται οἱ δαίμονες καί ἐρωτοῦνται καί ἀπαντοῦν, φανερώνοντας ἄλλοτε κρυμμένους θησαυρούς, ἄλλοτε ἑρμηνεῖες ὀνείρων καί ἄλλοτε ἄλλα ἀπόκρυφα. ῞Οσοι ἀσκοῦν αὐτή τήν “τέχνη” ὀνομάζονται μάγοι, καί ἰσχυρίζονται ὅτι ὑπάρχουν τρεῖς τάξεις δαιμόνων· οἱ ἐναέριοι, πού τούς θεωροῦν ἀγαθοποιούς· οἱ ἐπίγειοι, πού τούς θεωροῦν καί καλούς καί κακούς· καί οἱ κάτω ἀπό τή γῆ, πού τούς χαρακτηρίζουν ὡς κακοποιούς. Στήν πραγματικότητα, βέβαια, ὅλοι οἱ δαίμονες εἶναι κακοί καί κακοποιοί, ποτέ ἀγαθοποιοί.2. ῾Η μαντεία. ᾿Ασκεῖται ἀπό τούς μάντεις. Αὐτοί ὑπηρετοῦν τούς δαίμονες, χρησιμοποιώντας τήν παλάμη τοῦ χεριοῦ τους ἤ κάποιες θυσίες ἤ ἀπατηλά ἔμπλαστρα ἤ ἄλλα παρόμοια μέσα. Οἱ μάντεις λένε ὅτι μποροῦν νά γνωρίσουν τό μέλλον.3. ῾Η γοητεία. ᾿Ασκεῖται ἀπό τούς γόητες. ᾿Ονομάζονται ἔτσι ἀπό τούς “γόους” (θρήνους), πού κάνουν στά μνήματα, ὅταν ἐπικαλοῦνται τούς δαίμονες καί τούς ζητοῦν νά βλάψουν ἕναν ἄνθρωπο – νά τόν παραλύσουν, νά τόν τυφλώσουν, νά τόν ἀρρωστήσουν γενικά. Αὐτοί, ἐπίσης, καμώνονται πώς βγάζουν καί νεκρούς ἀπό τόν ἅδη! Στούς γόητες ἀνήκουν κι ἐκεῖνοι πού “βλέπουν” διάφορα φαντάσματα στούς τάφους καί ἀνοίγοντάς τους, καῖνε δῆθεν τούς βρυκόλακες! Μιά κατηγορία αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, πού λέγονται γητευτές, μαζί μέ τίς ἐπικλήσεις τῶν δαιμόνων ἀνακατεύουν ψαλμούς τοῦ Δαβίδ καί ὀνόματα ἁγίων, τοῦ Χριστοῦ, τῆς Θεοτόκου.4. ῾Η φαρμακεία. Οἱ φαρμακοί κατασκευάζουν κάποια “φαρμακερά” ποτά εἴτε γιά νά θανατώσουν κάποιον εἴτε γιά νά σκοτίσουν τό νοῦ του εἴτε γιά νά τόν ἑλκύσουν σέ σαρκικό ἔρωτα. Αὐτά, κατεξοχήν, χρησιμοποιοῦν οἱ γυναῖκες γιά νά “πλανέψουν” καί νά τραβήξουν τούς ἄνδρες πού θέλουν.5. ῾Η οἰωνοσκοπία. Οἱ οἰωνοσκόποι προλέγουν δῆθεν τά μέλλοντα ἀπό τόν τρόπο πού πετοῦν τά πουλιά, ἀπό τίς φωνές τῶν ζώων κ.λπ. Τέτοιοι, οὐσιαστικά, εἶναι καί οἱ προληπτικοί : Αὐτοί προσέχουν ποιούς θά συναντήσουν, ὅταν μάλιστα πρόκειται νά ταξίδεψουν ἤ νά ψαρέψουν ἤ, τέλος πάντων, νά κάνουν κάποια ἐργασία. ᾿Επίσης πιστεύουν στή μοίρα, στήν τύχη (τό “ριζικό”, τό “γούρι”), σέ οἰωνούς, σέ ποδαρικά καί ὄνειρα. Θεωροῦν ἄλλες ἡμέρες καλές καί ἄλλες κακές, ὅπως λ.χ. τίς Τρίτες, καί φοβοῦνται ν’ ἀρχίσουν ὁτιδήποτε τίς “κακές” ἡμέρες. Τό ᾿χουν “γρουσουζιά” νά δώσουν στούς γείτονες φῶς καί φωτιά. Προσκυνοῦν τό νέο φεγγάρι. Πιστεύουν σέ νεράϊδες καί καλλικάντζαρους. Περιεργάζονται τίς φυσικές ἀντιδράσεις τοῦ σώματός τους καί λένε ὅτι τό τάδε θά τούς συμβεῖ, ἐπειδή λ.χ. τούς τρώει τό χέρι τους ἤ παίζει τό μάτι τους ἤ βουίζει τ᾿ αὐτί τους κ.ο.κ. ῞Οταν θεμελιώνουν σπίτι ἤ ἀρχίζουν τή ναυπήγηση πλοίου, σφάζουν στά θεμέλια ἤ στήν καρίνα ἕναν πετεινό ἤ πρόβατο ἤ ἄλλο ζῶο, προσφέροντας ἔτσι θυσία στό διάβολο.6. ῾Η ἀστρολογία. Οἱ ἀστρολόγοι λένε ὅτι οἱ κατά προαίρεση ἐνέργειες τῶν ἀνθρώπων ὁρίζονται ἀπό τήν κίνηση τῶν ἄστρων. Στ᾿ ἀστέρια ἀποδίδουν τίς ὁρμές τῆς ψυχῆς καί στούς σχηματισμούς τους τά διάφορα γεγονότα τῆς ζωῆς. ᾿Απ᾿ αὐτά, καί μέ τή συνέργεια τῶν δαιμόνων, μαντεύουν δῆθεν τό μέλλον, ἀντιμετωπίζοντας ἔτσι τ᾿ ἀστέρια σάν ἰδιότυπους “θεούς”.7. Τά φυλαχτά. Τά χρησιμοποιοῦν οἱ φυλαχτάρηδες, τυλίγοντας σ᾿ αὐτά μεταξωτή κλωστή καί γράφοντας ὀνόματα δαιμονικά. Πολλοί τά κρεμᾶνε ἀπό τό λαιμό ἤ τό χέρι τους γιά νά τούς φυλᾶνε ἀπό τό κακό. ῞Ομοιοι μ᾿ αὐτούς εἶναι κι ἐκεῖνοι πού φτύνουν στόν κόρφο τους, γιά νά ἐμποδίσουν τάχα μέ τό φτύσιμο τή βασκανία.8. Οἱ κλήδονες. Μέ τούς κλήδονες προσπαθοῦν νά “μαντέψουν” δῆθεν τό μέλλον καί τό “ριζικό” κάθε ἀνθρώπου μέ διάφορους λόγους, κλήσεις καί ἄλλα παρόμοια. Κλήδονες γίνονται μέχρι σήμερα σέ πολλούς τόπους, καί μάλιστα στά νησιά, στό Γενέσιο τοῦ Τιμίου Προδρόμου (24 ᾿Ιουνίου). Συνήθως συνδυάζονται καί μέ φωτιές, πού τίς ἀνάβουν οἱ ἄνθρωποι μπροστά στά μαγαζιά τους καί τίς περνᾶνε ἀπό πάνω.Αὐτά εἶναι τά κυριότερα εἴδη τῆς μαγείας. ῾Υπάρχουν καί ἄλλα πολλά. Τά περισσότερα ἀναφέρονται στήν ῾Αγία Γραφή καί σέ κανόνες ἱερῶν Συνόδων, (κυρίως τῆς ΣΤ ´ Οἰκουμενικῆς).Γιατί ὁ Θεός ἀπαγορεύει τά μαγικά;Καιρός εἶναι τώρα νά ποῦμε, πώς εἶναι ἐντελῶς ἀπαράδεκτο νά γίνονται ἀπό τούς Χριστιανούς ὅλ᾿ αὐτά τά εἴδη τῶν μαγικῶν. Γιατί ἄν αὐτά ἀπαγορεύονται στούς ῾Εβραίους, πού ἦταν πνευματικά νήπιοι, πόσο μᾶλλον ἀπαγορεύονται στούς Χριστιανούς, τά τέκνα τῆς ἀλήθειας καί τῆς χάριτος τοῦ Εὐαγγελίου;Στό Δευτερονόμιο ὁ Θεός πρόσταζε τούς ῾Εβραίους·: “Νά μή βρεθεῖ σέ σένα (᾿Ισραήλ) κανένας, πού νά μαντεύει μαντεῖες, πού νά προβλέπει τά μέλλοντα μέ φωνές (κλήδονες) καί παρατηρήσεις σημείων (οἰωνῶν)· μάγος, πού ν᾿ ἀσχολεῖται μέ ἐπαοιδία· ἐγγαστρίμυθος καί τερατοσκόπος, πού νά καλεῖ τούς νεκρούς” (Δευτ. 18:10). Στό Λευϊτικό, μάλιστα, προσθέτει νά μήν πλησιάζει κανένας ἐκείνους πού κάνουν αὐτά τά πράγματα, γιά νά μή μολυνθεῖ: “Νά μήν προσκολληθεῖτε (σέ μάγους) καί μολυνθεῖτε ἀπ᾿ αὐτούς · ἐγώ εἶμαι ὁ Κύριος καί Θεός σας!” (Λευϊτ. 19:26, 31).῾Ο Θεός ἀπαγορεύει τά μαγικά, ἐπειδή ὁδηγοῦν τόσο ἐκείνους πού τά χρησιμοποιοῦν, ὅσο καί ἐκείνους πού τά ζητοῦν, στήν προσκύνηση καί τή λατρεία τῶν δαιμόνων. Γι᾿ αὐτό καί ἀποτελοῦν θανάσιμη ἁμαρτία. ᾿Από τήν ἄλλη, πάλι, τά μαγικά δέν μποροῦν νά προσφέρουν καμιά ὠφέλεια. “Οἱ μαντεῖες καί οἱ οἰωνισμοί καί τά ὄνειρα εἶναι μάταια”, λέει ἡ Γραφή (Σειράχ 34:5).Γι᾿ αὐτό τό λόγο οἱ ἅγιοι ᾿Απόστολοι δίνουν ἐντολή στούς Χριστιανούς νά μή χρησιμοποιοῦν κανενός εἴδους μαγικά· “οὐ μαγεύσεις, οὐ φαρμακεύσεις” (Διαταγ. 7,3)·“φεύγετε…..ἐπαοιδάς, κλήδονας, μαντείας, καθαρισμούς, οἰωνισμούς, ὀρνιθοσκοπίας, νεκρομαντείας, ἐπιφωνήσεις” (δ.π. 2,62)Σκεφθεῖτε, Χριστιανοί, πώς ὅταν λάβατε τό ἅγιο Βάπτισμα, σᾶς ρώτησε ὁ ἱερέας – ἤ μᾶλλον ὁ ἴδιος ὁ Χριστός: “᾿Αποτάσσῃ τῷ σατανᾷ καί πᾶσι τοῖς ἔργοις αὐτοῦ καί πάσῃ τῇ λατρείᾳ αὐτοῦ καί πάσῃ τῇ πομπῇ αὐτοῦ;”. Καί ὁ καθένας ἀπό σᾶς, μέ τό στόμα τοῦ ἀναδόχου του, ἀπάντησε: “᾿Αποτάσσομαι”. ῞Οχι μόνο τό σατανά, ἀλλά καί ὅλα τά ἔργα του καί τή λατρεία του καί τήν πομπή του. ᾿Αλλά ποιά εἶναι ἡ λατρεία τοῦ σατανᾶ; ῾Ο ἅγιος Κύριλλος ῾Ιεροσολύμων ἀπαντάει, πώς εἶναι οἱ μαντεῖες, οἱ φαρμακεῖες καί ὅλα τά ἄλλα εἴδη τῶν μαγικῶν, πού ἀπαριθμήσαμε. Καί ποιά εἶναι ἡ πομπή του; ῾Ο ἱερός Χρυσόστομος λέει, πώς εἶναι τά θέατρα, οἱ ἱπποδρομίες, οἱ κλήδονες καί κάθε ἁμαρτία.Δέν καταλαβαίνετε λοιπόν, ἀδελφοί, πώς γιά ἐκείνη τήν ὁμολογία καί ὑπόσχεσή σας τήν ὥρα τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος, θά σᾶς ζητηθεῖ λόγος τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως; Δέν ξέρετε ὅτι πρέπει νά τηρήσετε ἀπόλυτα τή συμφωνία, πού κάνατε μέ τό Θεό; Πῶς ἀφήνετε τό Χριστό καί πηγαίνετε στούς μάγους καί τίς μάγισσες, δηλαδή στόν ἴδιο τό διάβολο;Αὐτός ὁ λόγος “ἀποτάσσομαί σοι, σατανᾶ, καί πάσῃ τῇ λατρείᾳ σου καί πάσῃ τῇ πομπῇ σου”, ἄς εἶναι πάντα στό στόμα σας καί στό νοῦ σας, σάν χαλινάρι καί ἐμπόδιο ἀπό κάθε εἴδος μαγείας. Αὐτός ὁ λόγος θά σᾶς κάνει νά μή φοβᾶστε τά “κακά συναπαντήματα”(!) τῶν ἀνθρώπων, οὔτε κρωγμούς καί πετάγματα πουλιῶν καί ἄλλα παρόμοια, ὅταν βγαίνετε ἀπό τό σπίτι σας. Αὐτός ὁ λόγος, συνδυασμένος μέ τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, θά σᾶς κάνει να μή φοβᾶστε οὔτε τόν διάβολο μέ ὅλη του τή δαιμονική παράταξη. Μόνο μήν παύετε νά τόν ἐπαναλαμβάνετε παντοῦ καί πάντοτε, ὅπως συμβουλεύει ἡ χρυσόλαλη γλώσσα τοῦ ἁγίου ῾Ιωάννου: “Παρακαλῶ νά μένετε καθαροί ἀπό τήν ἀπάτη τῆς μαγείας, ἔχοντας σάν στήριγμα αὐτό τό λόγο. Καί ὅπως δέν θά πηγαίνατε ποτέ στήν ἀγορά χωρίς ροῦχα ἤ παπούτσια, ἔτσι νά μήν πηγαίνετε πουθενά καί χωρίς νά λέτε, ξεκινώντας, τή φράση: “᾿Αποτάσσομαί σοι, σατανᾶ, καί τῇ πομπῇ σου καί τῇ λατρείᾳ σου, καί συντάσσομαί σοι, Χριστέ”. Ποτέ μή βγεῖς ἀπό τήν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ σου χωρίς τά παραπάνω λόγια. Γιατί εἶναι τό στήριγμά σου, τό ὅπλο σου, τό ἄπαρτο κάστρο πού σέ περιτειχίζει. Παράλληλα σφραγίσου καί μέ τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. ῎Ετσι, ὄχι μόνο ἄνθρωπος, μά οὔτε κι αὐτός ὁ διάβολος δέν θά μπορέσει νά σέ βλάψει, βλέποντάς σε παντοῦ μ᾿ αὐτή τήν πανοπλία”.Γιατί οἱ Χριστιανοί ἔπεσαν στά μαγικά:῾Η αἰτία πού οἱ σημερινοί Χριστιανοί ἔπεσαν στά ἔργα τοῦ διαβόλου, καί μάλιστα στά μαγικά, εἶναι τό ὅτι δέν συλλογίζονται τίς ὑποσχέσεις ἐκεῖνες πού ἔδωσαν στό Χριστό ὅταν βαπτίσθηκαν, ἀλλά τίς ξέχασαν καί τίς ἔσβησαν τελείως ἀπό τή μνήμη τους καί τήν καρδιά τους. Γι᾿ αὐτό καί πραγματοποιοῦνται σ᾿ αὐτούς τά λόγια πού εἶπε ὁ Κύριος: “῞Οταν τό ἀκάθαρτο πνεῦμα (τό δαιμόνιο) βγεῖ ἀπό τόν ἄνθρωπο, περιδιαβαίνει σέ τόπους ἄνυδρους ζητώντας ἀνάπαυση, μά δέν βρίσκει. (Γιατί ἀνάπαυση βρίσκει μόνο ὅταν κυριεύει τόν ἄνθρωπο καί τοῦ κάνει κακό). Τότε λέει: “᾿Ας γυρίσω πάλι στό σπιτάκι μου (δηλαδή στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου), ἀπ᾿ ὅπου ἔφυγα”. Κι ὅταν ἔρθει, βρίσκει τό σπίτι ἀφύλαχτο, σκουπισμένο, στολισμένο, ἕτοιμο. (Βρίσκει δηλαδή τόν ἄνθρωπο ἀμέριμνο καί διατεθειμένο νά τόν δεχθεῖ πάλι). Τότε πηγαίνει, φέρνει κι ἄλλα ἑπτά δαιμόνια, πονηρότερα μάλιστα, μπαίνει μαζί τους στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου καί κατοικεῖ ἐκεῖ μόνιμα πιά.῎Ετσι ἡ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου γίνεται τελικά χειρότερη ἀπ᾿ ὅ,τι ἦταν πρίν (κι ἀπό τό Βάπτισμα!).” (Ματθ. 12:43-45).῞Οσοι λοιπόν Χριστιανοί ἀσχολοῦνται μέ τά μαγικά, διώχνουν ἀπό τίς καρδιές τους τή θεία χάρη, τό Πνεῦμα τό ῞Αγιο, καί βάζουν μέσα τους τό ἀκάθαρτο πνεῦμα, τό δαιμόνιο. Μέ τή δαιμονική ἐνέργεια τότε, κάνουν κάθε τι σατανικό καί περίεργο.Πῶς μποροῦν, ἑπομένως, ὅσοι ἀσχολοῦνται μέ τά μαγικά, νά εἶναι ἤ νά λέγονται Χριστιανοί; Χριστιανοί καί μάγοι; Χριστιανοί καί δαιμονολάτρες; ᾿Ανήκουστο! ᾿Αδύνατο! Πῶς νά συμφωνήσουν τό φῶς μέ τό σκοτάδι, τά τέκνα τοῦ Θεοῦ μέ τά τέκνα τοῦ διαβόλου;… Μάταια λένε αὐτοί οἱ ἄνθρωποι πώς εἶναι Χριστιανοί. Μέ τά λόγια μόνο εἶναι Χριστιανοί, μά μέ τά ἔργα τους προδότες τοῦ Χριστοῦ, ἀσεβεῖς εἰδωλολάτρες καί σατανολάτρες.

Πηγή:http://www.alopsis.gr/alopsis/magic.htm

Γράφει ο: Θεόδωρος Ι. Ανδρουτσόπουλος

Στην πορεία αναζήτησης της διαδρομής της μουσικής ανά τους αιώνες και της προσφοράς της στους ανθρώπους όπου γης, διαπιστώνει κανείς πως σαφής ορισμός της δεν υφίσταται, παρά μόνο περιγραφικά μπορούμε να την προσεγγίσουμε και να καταλήξουμε στο γενικό συμπέρασμα πως πρόκειται για μια τέχνη που αγγίζει ή τουλάχιστον αυτό οφείλει να κάνει, τα μύχια της ψυχής του ανθρώπου.

Γυρίζοντας λοιπόν το νου μας πίσω και αναπολώντας το παρελθόν, ζώντας και το παρόν βλέπουμε πως η μουσική έχει κατακλύσει κάθε περίσταση της ζωής των ανθρώπων, ομορφαίνοντας τις χαρούμενες στιγμές και παρηγορώντας, ανακουφίζοντας τις οδυνηρές καταστάσεις.

Σ’ αυτό βρίσκουμε σύμφωνη και την επιστημονική κοινότητα η οποία απρόσκοπτα αποφαίνεται ότι η μουσική είναι ένα φάρμακο κατευνασμού και ελέγχου των παροξυστικών καταστάσεων και εντάσεων, ασκώντας επίδραση και στο σώμα και την ψυχή.

Ωστόσο δεν θα διαφωνήσει κανείς πως η δράση φέρνει και αντίδραση, ο λόγος παράγει και αντίλογο.

Ούτως ώστε και η μουσική έχει εκτός από την ευεργετική της χροιά, που ζώντας την ο άνθρωπος ωφελείται και χαίρεται, την καταστροφική της οπτική, που βιώνοντάς την οδηγείται σε ατραπούς φοβερούς και σε δρόμους χωρίς γυρισμό.

Θέτοντας λοιπόν τους ευατούς μας μπροστά στα σύγχρονα μουσικά ρεύματα και ιδιαίτερα στην ροκ μουσική, εύκολα μπορούμε να αντιληφθούμε του λόγου το αληθές.

Η ροκ μουσική δεν είναι απλώς ένα είδος μουσικής αλλά μια ιδεολογία με δικό της τρόπο συμπεριφοράς, ντυσίματος και αντίληψης των πραγμάτων.

Η ροκ μουσική είναι γεμάτη από μηνύματα, εικόνες, ήχους, έντονες καταστάσεις, κινήσεις του σώματος, προκλητικά ντυσίματα που ως απώτερο στόχο τους έχουν να καταστρέψουν την ηθική ακεραιότητα και αγνότητα των νέων.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι όλα τα βίντεο των συγκροτημάτων αυτών, εξυμνούν την ανωμαλία, την ομοφυλοφιλία και την κάθε είδους σαρκική αμαρτία.

Ωστόσο η ροκ μουσική εξυμνεί καθαρά και ανοιχτά τον διάβολο.

 Οι στίχοι πολλών τραγουδιών έχουν σατανικά μηνύματα και νοήματα.

Χαρακτηριστικά αναφέρουμε τα εξής:

“Ο διάβολος είναι ο κύριος μου” Black Sabbath

“Πιστεύω τον διάβολο ως θεό” Kiss

“Η κόλαση είναι όμορφη” Queen

“Ο παράδεισος ξεψυχάει, πολεμάτε με τον σατανά” AC/DC.

Θα θέλαμε λοιπόν να κλείσουμε την επίκαιρη αυτή παρέμβασή μας με τα λόγια ενός συγχρόνου θεολόγου της Εκκλησίας μας:

“Η μουσική εξευμενίζει αλλά και εξαγριώνει. Συγκινεί αλλά και αναστατώνει. Ενθουσιάζει αλλά και αποθαρρύνει. Ηρεμεί αλλά και ερεθίζει. Κερδίζει την καρδιά μας αλλά την στρέφει και όπου θέλει. Έχει εξημερωτική δύναμη αλλά κάνει και θηρίο τον άνθρωπο. Εσύ;

Γράφει ο: Θεόδωρος Ι. Ανδρουτσόπουλος

 Το είδαμε  http://aktines.blogspot.com/

“Δυστυχώς στην εποχή μας η μαγεία, με τις διάφορες μορφές της, έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας. Τα κρούσματα της λευκής και μαύρης μαγείας αυξάνονται επικίνδυνα. Οι μάγοι, οι πνευματιστές, οι εξορκιστές, οι οραματίστριες, οι μέντιουμ, οι αστρολόγοι κ.λ.π. πληθαίνουν όλο και περισσότερο και κάνουν χρυσές δουλειές. Είναι και αυτό ένδειξη της απομάκρυνσής μας από τον αληθινό Θεό. Η πίστη στο Θεό και η ζωντανή σχέση μαζί Του, έχουν ατονήσει. Ο άνθρωπος αισθάνεται ανασφαλής, νοιώθει το κενό και προσπαθεί να το υποκαταστήσει με τη μαγεία και τον αποκρυφισμό. Είναι παρατηρημένο από την ιστορία ότι όσο η πίστη των ανθρώπων στον ζώντα Θεό ατονεί, τόσο αναβιώνει η μαγεία και αυξάνουν οι μάγοι. Στις μέρες μας πολύ συχνά βλέπουν το φως της δημοσιότητας γεγονότα συγκλονιστικά και ιστορίες φρικιαστικές με πρωταγωνιστές μάγους, σατανιστές κι ένα σωρό τσαρλατάνους και αγύρτες. Τα μέσα που χρησιμοποιούν είναι μαγικά ξόρκια και φυλαχτά, δαιμονικές επικλήσεις και μαγγανείες, σατανιστικές τελετουργίες με ζωοθυσίες και ανθρωποθυσίες. Οι συνέπειες στη ζωή εκείνων που καταφεύγουν στη μαγεία, είναι τραγικές. Ξεκινούν με την ελπίδα ότι θα λύσουν τα προβλήματά τους και καταλήγουν σε σύγχυση και αδιέξοδο, σε μαρασμό και κατάθλιψη, σε ψυχοσωματική και οικονομική εξουθένωση.”

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΣΤΙΝΑ

Τον 3^ον αιώνα μ.Χ. στην Αντιόχεια της Συρίας ζούσε ένας Καρχηδόνιος στην καταγωγή, πλούσιος, ευγενής, μορφωμένος και πολύ ικανός στη μαγεία, ο Κυπριανός. Διέθετε τέτοια ικανότητα, ώστε καλούσε τους δαίμονες και τους έστελνε να εξυπηρετήσουν όποια εντολή τους έδινε σε βάρος των θυμάτων του.
Στην ίδια πόλη κατοικούσε μία ευσεβής παρθένος, πιστή χριστιανή, η Ιουστίνα. Τούτη την κόρη ένας νεαρός πλούσιος ειδωλολάτρης με άσωτη ζωή, ο Αγλαίδας, θέλησε να την εμπλέξει στα δίχτυα του. Επειδή όμως όλες του οι προσπάθειες δεν έφεραν αποτέλεσμα, έτρεξε στη μαγική δύναμη του Κυπριανού. Πραγματικά, ο Κυπριανός άρχισε να στέλνει διάφορους δαίμονες, για να ξελογιάσει την Ιουστίνα και να την υποδουλώσει στα αμαρτωλά σχέδια του Αγλαίδα. Οι δαίμονες γύριζαν άπρακτοι στον Κυπριανό χωρίς να καταφέρνουν καν να πλησιάσουν στην κόρη, διότι , όπως έλεγαν, με το σημείο του Σταυρού τους έκαιγε και δεν μπορούσαν να σταθούν κοντά της. Όμοια άπρακτος γύρισε και ο άρχοντας των δαιμόνων, τον οποίο χρησιμοποίησε στο τέλος ο Κυπριανός ως έσχατο όπλο του.
Η πραγματική αυτή ήττα των δαιμονικών δυνάμεων άνοιξε τα μάτια της ψυχής του Κυπριανού. Κατανόησε την πλάνη του και την ακαταμάχητη δύναμη του Ιησού Χριστού. Έτσι, αληθινά μετανοημένος προσπίπτει στον επίσκοπο Αντιοχείας Άνθιμο, καίει μπροστά του όλα τα μαγικά βιβλία και ζητάει να γίνει χριστιανός.
Μετά την βάπτισή του ο Κυπριανός, ως πρόβατο της ποίμνης του Κυρίου, αξιώνεται σιγά-σιγά να γίνει επίσκοπος. Το έτος 304 μάλιστα στη Νικομήδεια μαζί με την Ιουστίνα υφίστανται μαρτυρικό δι? αποκεφαλισμού θάνατο. Η μνήμη του αγίου ιερομάρτυρος Κυπριανού και της αγίας παρθενομάρτυρος Ιουστίνης εορτάζεται στις 2 Οκτωβρίου.

Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ

Ο βίος των αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης είναι ένα ζωντανό μάθημα για τη δύναμη της μαγείας, που συντρίβεται από την παντοδυναμία του Χριστού. Δυστυχώς όμως και στην εποχή μας η μαγεία, με τις διάφορες μορφές της, έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας. Τα κρούσματα της λευκής και μαύρης μαγείας αυξάνονται επικίνδυνα. Οι μάγοι, οι πνευματιστές, οι εξορκιστές, οι οραματίστριες, οι μέντιουμ, οι αστρολόγοι κ.λ.π. πληθαίνουν όλο και περισσότερο και κάνουν χρυσές δουλειές. Είναι και αυτό ένδειξη της απομάκρυνσής μας από τον αληθινό Θεό. Η πίστη στο Θεό και η ζωντανή σχέση μαζί Του, έχουν ατονήσει. Ο άνθρωπος αισθάνεται ανασφαλής, νοιώθει το κενό και προσπαθεί να το υποκαταστήσει με τη μαγεία και τον αποκρυφισμό. Είναι παρατηρημένο από την ιστορία ότι όσο η πίστη των ανθρώπων στον ζώντα Θεό ατονεί, τόσο αναβιώνει η μαγεία και αυξάνουν οι μάγοι. Στις μέρες μας πολύ συχνά βλέπουν το φως της δημοσιότητας γεγονότα συγκλονιστικά και ιστορίες φρικιαστικές με πρωταγωνιστές μάγους, σατανιστές κι ένα σωρό τσαρλατάνους και αγύρτες. Τα μέσα που χρησιμοποιούν είναι μαγικά ξόρκια και φυλαχτά, δαιμονικές επικλήσεις και μαγγανείες, σατανιστικές τελετουργίες με ζωοθυσίες και ανθρωποθυσίες. Οι συνέπειες στη ζωή εκείνων που καταφεύγουν στη μαγεία, είναι τραγικές. Ξεκινούν με την ελπίδα ότι θα λύσουν τα προβλήματά τους και καταλήγουν σε σύγχυση και αδιέξοδο, σε μαρασμό και κατάθλιψη, σε ψυχοσωματική και οικονομική εξουθένωση.

Κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας, λόγω και της αμάθειας των Χριστιανών η μαγεία ήταν αρκετά διαδεδομένη. Αυτό το βλέπουμε και στη διδασκαλία δύο μεγάλων αγίων, του αγίου Κοσμά του Αιτωλού και του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, οι οποίοι προσπάθησαν να αφυπνίσουν τους χριστιανούς. Ειδικά ο άγιος Νικόδημος αντιμετωπίζοντας το θλιβερό αυτό φαινόμενο, εκφράζει τη θλίψη του για την τραγική κατάσταση των χριστιανών της εποχής του, οι οποίοι ουσιαστικά έρχονταν αντιμέτωποι με τον Χριστό, γιατί ο μεν Χριστός με το σταυρικό του θάνατο νίκησε όλες τις αρχές κι εξουσίες των δαιμόνων, ενώ οι χριστιανοί τους αναδεικνύουν πάλι νικητές και τροπαιούχους με τις διάφορες μαγείες τους. Ο Χριστός απάλλαξε από τη δουλεία και τυραννία του διαβόλου τον κόσμο και τους Χριστιανούς και αυτοί, με τη μαγεία, τον ξαναφέρνουν στον κόσμο και τον ξανακάνουν τύραννό τους

ΤΑ ΕΙΔΗ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ

Με τον όρο μαγεία εννοούνται πολλές πράξεις. Δεν εξαντλείται, η μαγεία μόνο σε μία ενέργεια, το να καταφύγει, δηλαδή, κανείς σε μάγους και μάγισσες. Η ανάλυση που θα ακολουθήσει, την οποία δανειζόμαστε από τον άγιο Νικόδημο, θα δείξει την ευρύτητα της μαγείας και των μάγων.

Κατ? αρχήν πρέπει να σημειωθεί ότι η μαγεία δεν είναι ανεξάρτητη από τις σατανικές και διαβολικές ενέργειες. Αφού ο διάβολος χωρίστηκε από τον ένα Θεό, έγινε «νους ποικίλος και πολυμέριστος». Έτσι και τα είδη της κακίας και των μαγικών που επινόησε και έσπειρε στους ταλαίπωρους ανθρώπους, είναι ποικίλα, σχεδόν αναρίθμητα. Ας δούμε τα βασικότερα είδη, όπως τα περιγράφει ο άγιος Νικόδημος.

Πρώτο είδος είναι «η κυρίως και καθαυτό λεγόμενη μαγεία», που είναι η μέθοδος εκείνη δια της οποίας οι άνθρωποι έρχονται σε επικοινωνία με τους δαίμονες, για να τους ρωτήσουν διάφορα θέματα που τους απασχολούν. Όσοι ασκούνται σ? αυτή την τέχνη λέγονται μάγοι. Κατά την αντίληψη των μάγων οι δαίμονες χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Είναι οι ανώτεροι, που βρίσκονται στους αιθέρες και είναι αγαθοποιοί, είναι οι μέσοι, που βρίσκονται στην γη και χωρίζονται σε καλούς και κακούς, και ακόμη καθολοκληρίαν κακούς. Βέβαια, στην ορθόδοξη διδασκαλία δεν γίνεται αυτή η διάκριση, αφού όλοι οι δαίμονες είναι κακοί και δεν είναι δυνατό να υπάρχουν δαίμονες που να είναι ολιγότερο κακοί η να είναι αγαθοί. Μόνον οι άγγελοι είναι αγαθά πνεύματα, που δοξάζουν τον Θεό και υπηρετούν τον άνθρωπο στη σωτηρία του.

Δεύτερο είδος μαγείας είναι η μαντεία και όσοι ασχολούνται με αυτό το είδος λέγονται μάντεις. Οι άνθρωποι αυτοί συνδέονται με τον διάβολο, παραδίδουν τον εαυτό τους στους δαίμονες «και δια μέσου της παλάμης της χειρός των η της λεκάνης η των θυσιών η απατηλών εμπλάστρων η άλλων τοιούτων σημείων νομίζονται ότι προλέγουν εκείνα όπου μέλλουν να γίνουν».

Τρίτο είδος είναι η γοητεία, και όσοι την ασκούν λέγονται γόητες. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν εκείνοι που θρηνούν πάνω στα μνήματα και επικαλούνται τους δαίμονες για να κάνουν κάποιο κακό στους ανθρώπους. Γόητες είναι εκείνοι που βλέπουν φαντασίες στα μνήματα και καίνε τους λεγόμενους βρυκόλακες.
Τέταρτο είδος είναι η λεγόμενοι γητεία, και όσοι ασχολούνται με αυτό το είδος λέγονται γητευτές, οι οποίοι μαζί με την επίκληση των δαιμόνων αναμιγνύουν «και τους ψαλμούς του Δαβίδ και τα ονόματα των αγίων και του Χριστού και της Θεοτόκου».

Πέμπτο είδος είναι η επαοιδία και όσοι εξασκούν αυτό το είδος μαγείας λέγονται επαοιδοί, οι οποίοι ελκύουν τους δαίμονας «με κάποιας επωδάς και καλέσματα «, καθώς επίσης και εκείνοι που «με την διαβολική τέχνη και μαγεία δένουσι τα ανδρόγυνα».

Έκτο είδος μαγείας είναι η φαρμακεία, και όσοι την μεταχειρίζονται ονομάζονται φαρμακοί, «οι οποίοι δια της μαγικής τέχνης κατασκευάζουσι κάποια φαρμακερά ποτά, η δια να θανατώσουν τινά, η δια να σκοτίσουν τον εγκέφαλό του, η δια να τον ελκύσουν εις την σαρκική αγάπη αυτών, τα οποία μάλιστα μεταχειρίζονται οι γυναίκες προς τους άνδρας, δια να τραβήξουν αυτούς εις έρωτα».

Έβδομο είδος είναι η οιωνοσκοπία, και όσοι ασχολούνται με αυτήν λέγονται οιωνοσκόποι, οι οποίοι προσέχουν τα ζώα, τα πουλιά, την ατμόσφαιρα, τον ήλιο, την σελήνη και δι? αυτών νομίζουν πως βλέπουν το μέλλον των ανθρώπων. Στην κατηγορία αυτή υπάγονται και οι άνθρωποι που πιστεύουν σε μοίρες, σε ριζικά, σε στοιχιά, σε ποδαρικά και σε όνειρα, όσοι έχουν προλήψεις για διάφορα πράγματα.
Όγδοο είδος μαγείας είναι η νεφοδιωκτική και όσοι εργάζονται με αυτήν λέγονται νεφοδιώκτες, «οι οποίοι παρατηρούντες τα σχήματα των νεφελών, και μάλιστα όταν βασιλεύει ο ήλιος, προλέγουν τα μέλλοντα».

Ένατο είδος μαγείας είναι η αστρολογία, και όσοι ασχολούνται με αυτή λέγονται αστρολόγοι. Οι αστρολόγοι πιστεύουν ότι οι άνθρωποι διευθύνονται από την κίνηση του ουρανού και των αστέρων και βέβαια όλα τα πάθη της ψυχής τα αποδίδουν στα αστέρια. Στην κατηγορία αυτή υπάγονται τα ωροσκόπια, με τα οποία ασχολείται πολύ ο σημερινός άνθρωπος. Το λάθος είναι ότι τα αστέρια θεωρούνται ως θεοί, ενώ στην πραγματικότητα οι αστρολόγοι κάνουν το έργο αυτό με τη συνεργία των δαιμόνων. Και όταν ακόμη η αστρολογία είναι για απάτη, για εκμετάλλευση και τότε αποπροσανατολίζει τον νουν των ανθρώπων από τον Θεό στην δημιουργία και τον γεμίζει με φαντασίες και απάτες. Υπάρχει και κάποια άλλη σημαντική παράμετρος. Αν πράγματι την ζωή μας την κανονίζουν τα αστέρια, σημαίνει ότι α) είμαστε ανελεύθεροι και β) δεν έχουμε ευθύνη για τις πράξεις μας. Έτσι π.χ. ο εγκληματίας μπορεί να ισχυριστεί άνετα ότι δεν φταίει αυτός για το έγκλημα που διέπραξε, αλλά τα άστρα! Και μόνον απ αυτό μπορούμε να καταλάβουμε τι επιπτώσεις έχει η αποδοχή της αστρολογίας στη ζωή των ανθρώπων .

Δέκατο είδος μαγικών είναι τα λεγόμενα φυλακτάρια και όσοι ασχολούνται με το είδος αυτό λέγονται «φυλακτήριοι». Στην κατηγορία αυτή υπάγονται οι άνθρωποι εκείνοι που κάνουν διάφορα φυλακτά, τα οποία τυλίγουν με μια μεταξωτή κλωστή, και γράφουν επάνω σ αυτά δαιμονικά ονόματα. Φυλακτήριοι λέγονται και εκείνοι που πιστεύουν σε τέτοια δαιμονικά φυλακτά, τα κρεμούν πάνω τους και νομίζουν ότι κατ αυτόν τον τρόπο θα απαλλαγούν από ασθένειες και βασκανίες ανθρώπων. Ενδέκατο είδος μαγείας είναι οι λεγόμενοι κλήδονες, οι οποίοι παρατηρούν τα μέλλοντα με λόγους και κλήσεις. Στην κατηγορία αυτή συγκαταλέγονται όσοι ανάβουν πυρκαγιές και μ αυτές παρατηρούν το μέλλον των ανθρώπων, οι εγγαστρίμυθοι «οι από κοιλίας φωνούντες και λέγοντες μύθους και μαντείας», καθώς και εκείνοι που παρατηρούν τα σπλάχνα των ζώων και άλλα γεγονότα για να βλέψουν το μέλλον των ανθρώπων.

Δωδέκατο είδος μαγείας είναι κυρίως αυτό που θα μπορούσαμε σήμερα να ονομάσουμε πνευματισμό, κατά το οποίο υψώνονται στον αέρα, «το να παίρνουν μερικοί ιερείς κηρία πίσσινα και να πηγαίνουν μέσα εις βουνά και λαγκάδια και εκεί να τα ανάπτουν και φορένοντες ανάστροφα τα ιερά των να διαβάζουν την Σολομωνικήν η μάλλον ειπείν διαβολικήν και ούτω να κάμνουν να αποθαίνουν οι εχθροί των η να ψοφούν τα ζώα των». Στην κατηγορία αυτή συγκαταλέγονται και εκείνοι που τρέχουν σε μάγους για να λάβουν την βοήθειά τους για να νικήσουν κάποιον με τον οποίον βρίσκονται σε έχθρα.

Δέκατο τρίτο είδος μαγείας και μαντείας είναι «το να βαστάζουν τινές κόσμιοι Χριστιανοί, τας ιεράς εικόνας του αγίου Γεωργίου, του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, και άλλων αγίων εις τους ώμους των, εν τω καιρώ των πανηγύρεων αυτών, και να τρέχουν ωσάν τρελοί και δαιμονισμένοι εδώ και εκεί μέσα εις βουνά και λαγκάδια, και να κτυπούν πότε εις ένα μέρος και πότε εις άλλο με τας αγίας εικόνας, περιρρεόμενοι από τον ιδρώτα τάχα δια το βάρος των αγίων εικόνων, και προμαντεύοντες κάποια τινά, και φανερώνοντες εκείνα, όπου τινές έχασαν και άλλα όμοια».

Παρατηρώντας τα είδη μαγείας, όπως τα παρουσιάζει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, βλέπουμε ότι πολλά από αυτά συνδέονται μεταξύ τους, οπότε δεν πρόκειται για ανεξάρτητα είδη. Ωστόσο όμως μπορούμε και να διακρίνουμε για να τα κατανοήσουμε καλύτερα. Όλα αυτά ενεργούνται με τη δύναμη των δαιμόνων. Επίσης βλέπουμε και την ελεεινή κατάσταση των ανθρώπων της εποχής εκείνης, που έκαναν πολλά παράδοξα και αντιχριστιανικά πράγματα, έχοντες όμως την εξωτερική πίστη στο Χριστό. Γι? αυτό ο άγιος Νικόδημος θα πει χαρακτηριστικά ότι αν και «εις το φανερόν λατρεύουσι τον αληθινόν Θεόν, εις το κρυφόν όμως αρνούνται τον Θεόν και λατρεύουσι τον διάβολον». Πρόκειται για λατρεία των δαιμόνων. Το φοβερότερο από όλα είναι, όπως είδαμε πιο πάνω, ότι υπήρχαν και μερικοί ιερείς που ασκούσαν την Σολομωνική η πνευματισμό. Υπήρχε πλήρης αμάθεια.

Ο ΘΕΟΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΤΑ ΜΑΓΙΚΑ

Όλα αυτά είναι εντελώς απαράδεκτα να γίνονται από χριστιανούς. Ήδη ο Θεός απαγόρευσε αυστηρά στους Εβραίους να ασχολούνται με τα μαγικά. Και αν αυτά απαγορεύονταν στους Εβραίους που ήσαν πνευματικά νήπια, πόσο μάλλον απαγορεύονται στους χριστιανούς, τα τέκνα της αλήθειας και της χάριτος του Ευαγγελίου;

Στο Δευτερονόμιο ο Θεός προστάζει τους Εβραίους: «Να μη βρεθεί σε σένα (Ισραήλ) κανένας, που να καθαρίζει το γιο του και τη θυγατέρα του με τη φωτιά, κανένας που να μαντεύει μαντείες, που να προβλέπει τα μέλλοντα με φωνές (κλήδονες) και παρατηρήσεις σημείων (οιωνών), μάγος που ν? ασχολείται με επαοιδία, εγγαστρίμυθος και τερατοσκόπος, που να καλεί τους νεκρούς». (Δευτ. 18, 10).Στο Λευιτικό, μάλιστα, προσθέτει να μην πλησιάζει κανένας εκείνους που κάνουν αυτά τα πράγματα για να μην μολυνθεί: «Να μην προσκολληθείτε ( σε μάγους) και μολυνθείτε απ? αυτούς, εγώ είμαι ο Κύριος και ο Θεός σας» (Λευιτ. 19, 26).

Ο Θεός απαγορεύει ,τα μαγικά επειδή οδηγούν τόσο εκείνους που τα χρησιμοποιούν, όσο και εκείνους που τα ζητούν, στην προσκύνηση και τη λατρεία των δαιμόνων. Γι? αυτό και αποτελούν θανάσιμη αμαρτία. Από την άλλη, πάλι, τα μαγικά δεν μπορούν να προσφέρουν καμία ωφέλεια. «Οι μαντείες και οι οιωνισμοί και τα όνειρα είναι μάταια», λέει η Γραφή (Σειράχ 34, 5)
Γι? αυτό το λόγο οι άγιοι Απόστολοι δίνουν εντολή στους Χριστιανούς να μη χρησιμοποιούν κανενός είδους μαγικά: «ου μαγεύσεις, ου φαρμακεύσεις» (Διαταγ.   7,   3) «φεύγετε?επαοιδάς, κλήδονας, μαντείας, καθαρισμούς, οιωνισμούς ορνιθοσκοπίας, νεκρομαντείας, επιφωνήσεις».
Η εκκλησία θεωρεί μεγάλο αμάρτημα την ενασχόληση με τη μαγεία και ορίζει μεγάλα επιτίμια. Ο 61^ος Κανόνας της 6^ης Οικουμενικής Συνόδου ορίζει επιτίμιο έξι χρόνων. Εκείνους δε που επιμένουν σ? αυτά τους αφορίζει. Ο Μ Βασίλειος τους κατατάσσει με τους φονεύσαντες θεληματικά και τους κανονίζει να μην κοινωνούν για είκοσι χρόνια. Και τούτο γιατί η μαγεία δεν είναι ένα απλό πταίσμα, αλλά άρνηση του Θεού.

Είναι χαρακτηριστικό ότι βασική προϋπόθεση για να βαπτισθεί κανείς και να γίνει μέλος της εκκλησίας, είναι πριν απ? όλα να αρνηθεί το διάβολο και να δηλώσει ότι θέλει να «συνταχθεί» με το Χριστό. Ο μέλλων να βαπτισθεί ερωτάται από τον ιερέα: «Αποτάσσει τω σατανά και πάσι τοις έργοις αυτού και πάσι τοις αγγέλοις αυτού, και πάσι τη λατρεία αυτού και πάσι τη πομπή αυτού;» Ο κατηχούμενος απαντάει τρεις φορές «αποτάσσομαι». Έπειτα ο ιερέας τον καλεί να «φτύσει» το διάβολο, τα έργα του, τη λατρεία του, την πομπή του, για να δείξει ότι πλέον δεν έχει καμία σχέση μαζί του. Αυτή όμως την τόσο σημαντική πράξη, οι χριστιανοί τη λησμονούν. Επιστρέφουν και πάλι στην προ Χριστού ζωή. Φεύγουν, αρνούνται τον Χριστό και πηγαίνουν πάλι στον διάβολο.

ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΑΦΕΥΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΓΕΙΑ

Υπάρχουν πολλοί λόγοι. Αναφέρουμε τους κυριότερους.

α) Από περιέργεια:
Ο άνθρωπος είναι πάντα φιλοπερίεργος και τα περίεργα φαινόμενα το προκαλούν το ενδιαφέρον. Στη μαγεία πράγματι ο σατανάς παρουσιάζει περίεργα πράγματα. Είναι το δόλωμα για να τους φέρει κοντά του. Αντίθετα ο Θεός δεν χρησιμοποιεί ποτέ αγυρτείες και τεχνάσματα μαγικά. Τα θαύματά του έχουν σωτηριολογικό περιεχόμενο και δεν γίνονται ποτέ για λόγους εντυπωσιασμού. Υπάρχει επομένως, μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο θαύμα και στην αγυρτία.

β) Για να επικοινωνήσουν δήθεν με τους νεκρούς.:
Ο θάνατος κάποιου προσφιλούς προσώπου είναι αναμφισβήτητα ένα συγκλονιστικό γεγονός, που προκαλεί αναστάτωση και προβληματισμό στα συγγενικά και φιλικά πρόσωπα. Κάποιοι απ? αυτούς καταφεύγουν στους μάντεις που τους υπόσχονται αυτή την πολυπόθητη επικοινωνία. Όμως όλο αυτό το σκηνικό είναι μία επικίνδυνη απάτη. Ο μάντης μόνο με τα πονηρά πνεύματα επικοινωνεί και αυτά είναι που αποκρίνονται μόνο και μόνο για να παρασύρουν τον άνθρωπο.

γ) Για να γνωρίσουν το μέλλον:
Πόσοι άνθρωποι ανασφαλείς δεν καταφεύγουν σε μάγους, καφετζούδες και χαρτορίχτρες για να μάθουν τι θα τους συμβεί στο μέλλον, για το ποια θα είναι η μοίρα τους, ακόμη και για το πού θα βρουν κάποιο θησαυρό; Είναι να απορεί κανείς με την τόση αφέλεια. Αν οι κάθε είδους τσαρλατάνοι γνώριζαν το μέλλον, θα γνώριζαν πρώτα το δικό τους. Αν είχαν την ικανότητα να βρίσκουν κρυμμένα πράγματα, θα έβρισκαν όλους τους κρυμμένους θησαυρούς, η τον αριθμό του λαχείου που θα κερδίσει. Αν είχαν την ικανότητα να κάνουν ανακαλύψεις, θα έβρισκαν το φάρμακο του καρκίνου, θα πλούτιζαν και δεν θα είχαν ανάγκη να «φορολογούν» τους αφελείς.

δ) Για να βρουν θεραπεία:
Ο πόνος κάνει πολλές φορές τους ανθρώπους να καταφεύγουν στους μάγους για να θεραπευθούν από αρρώστιες. Όμως είναι δυνατό ο διάβολος που είναι «ανθρωποκτόνος» που θανάτωσε με τη σατανική συμβουλή του όλο το ανθρώπινο γένος, να θεραπεύσει τον άνθρωπο; Και αν ακόμη το κάνει, θα είναι προσωρινό ξεγέλασμα για να παρασύρει τον άνθρωπο και να τον κερδίσει ολοκληρωτικά.

ε) Για να εκδικηθούν:

Είναι οι άνθρωποι που άφησαν στην καρδιά τους να φωλιάσει ο διάβολος και συνεργάζονται μαζί του για να εκδικηθούν τους εχθρούς τους.
στ) Από αφέλεια:

Πολλοί ξεγελιούνται κι παρασύρονται από άλλους. Δεν το θεωρούν κακό, αφού πάνε «για καλό». Βλέπουν μάλιστα στο δωμάτιο του μάγου πολλές φορές ακόμη και εικόνες. Ή τον ακούν να τους συμβουλεύει να κάνουν αγιασμό, λειτουργία κ.λ.π. Αγνοούν ότι όλα αυτά είναι τεχνάσματα του πονηρού που χρησιμοποιεί τα πάντα για να ξεγελάσει τον άνθρωπο.

ζ) Από την μη ανάληψη της ευθύνης:

Τέλος μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που προσφεύγουν στους μάγους, είναι αυτοί που διακρίνονται από μία εσωτερική ανελευθερία, και αποφεύγουν με κάθε τρόπο να αναλάβουν την ευθύνη των πράξεών τους. Γι? αυτό και ό,τι κακό τους συμβαίνει, ψάχνουν να βρουν εξωτερικές αιτίες, ότι κάποιος άλλος φταίει για την δική τους κακοδαιμονία. Δεν θέλουν να κοιτάξουν την εσωτερική τους κατάντια και να αγωνιστούν για να την διορθώσουν. Δεν θέλουν να αλλάξουν τρόπο ζωής. Γι? αυτό και πρέπει να ρίξουν αλλού τις ευθύνες. π.χ. Έχει κάποιος μια διαπροσωπική δυσκολία, είναι αντικοινωνικός και επομένως δεν μπορεί να παντρευτεί; Αντί να προσπαθήσει να διορθώσει τον εαυτό του βρίσκει την εύκολη λύση: «Μου έκαναν μάγια» και τρέχει στους αγύρτες να του τα λύσουν. Ζητάει, δηλαδή, τη μαγική λύση, που δεν χρειάζεται κόπο και αγώνα. Άλλος πάλι, ζει μ? έναν αρρωστημένο τρόπο ζωής και κάποτε αρρωσταίνει . Δεν προβληματίζεται γι? αυτό, δεν αναλαμβάνει την ευθύνη του για την αρρώστιά του, δεν θέλει να αλλάξει τρόπο ζωής, αλλά ψάχνει να βρει κάποιους εχθρούς που τον επιβουλεύονται και του έχουν κάνει μάγια. Η προσφυγή στο μάγο είναι η πλέον εύκολη και ανώδυνη λύση.

ΠΩΣ ΝΑ ΦΥΛΑΓΟΝΤΑΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΓΙΚΑ

Ο άνθρωπος για να γλιτώσει από τη μαγεία και όλα τα σατανικά, θα πρέπει:

α) Να αποφεύγει όλ? αυτά με κάθε τρόπο. Να μην έχει καμία σχέση μαζί τους. Διαφορετικά σίγουρα θα βγει ζημιωμένος. Πρώτα οικονομικά: Πολλοί έχασαν περιουσίες στους μάγους, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Έπειτα σωματικά: Κινδυνεύει κανείς να χάσει την υγεία του. Πολλοί έπαθαν νευρικό κλονισμό και σοβαρές ψυχικές παθήσεις. Τέλος ψυχικά: Αυτό είναι το κυριότερο. Με την μαγεία κινδυνεύει κανείς να χάσει την ψυχή του, αφού όπως σημειώσαμε, μη την μαγεία, αρνείται κανείς τον ίδιο το Θεό.

β) Να καταφύγει στη εκκλησία. Μόνον ο άνθρωπος που ζει μέσα στην οικογένεια του Θεού, στο χώρο της εκκλησίας είναι ασφαλισμένος. Ο Κύριος μας το βεβαιώνει: «Τα πρόβατα τα εμά της φωνής μου ακούει, καγώ γιγνώσκω αυτά, και ακολουθούσι μοι, καγώ ζωήν αιώνιον δίδωμι αυτοίς και ου μη απόλωνται εις τον αιώνα, και ουχ αρπάσει τις αυτά εκ της χειρός μου». (Ιωάν. 10, 27-28).
Γράφει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Για να φυλάγεστε από τα μαγικά και την ενέργεια των δαιμόνων, να έχετε όλοι-μικροί και μεγάλοι, άνδρες και γυναίκες- κρεμασμένο στο λαιμό σας τον τίμιο Σταυρό. Τρέμουν οι δαίμονες τον τύπο του Σταυρού και φεύγουν μακριά όταν τον βλέπουν. Άλλωστε, όπως ομολόγησαν οι ίδιοι στον άγιο Ιωάννη τον Βοστρινό, που είχε εξουσία κατά των ακαθάρτων πνευμάτων, τρία πράγματα φοβούνται περισσότερο: το Σταυρό, το άγιο Βάπτισμα και τη θεία Κοινωνία. Να έχετε επίσης στο σπίτι σας, αλλά και μαζί σας, το άγιο Ευαγγέλιο. Και φυσικά να το μελετάτε. Σ? όποιο σπίτι υπάρχει Ευαγγέλιο δεν μπαίνει ο διάβολος».

(Ας σημειωθεί ότι το σημείο του Σταυρού, τα μυστήρια και τα υπόλοιπα αγιαστικά μέσα της Εκκλησίας μας, δεν ενεργούν με μαγικό τρόπο, αλλά χρειάζονται την βαθειά μας πίστη και τον πνευματικό μας αγώνα κάτω από την καθοδήγηση ενός Πνευματικού (ιερέως). Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις, όλα τα αγιαστικά μέσα της Εκκλησίας μένουν ανενέργητα. Όπως επίσης ανενέργητα μένουν και στις περιπτώσεις εκείνες, που τα χρησιμοποιούν οι διάφοροι μάγοι. Αυτοί, προκειμένου να ?θολώσουν τα νερά? και να παραπλανήσουν τα αφελή θύματά τους, χρησιμοποιούν σταυρούς, εικόνες, κεριά, λιβάνι, επικαλούνται το όνομα του Χριστού και των αγίων, επαναλαμβάνουν διάφορες προσευχές, συνιστούν την τέλεση ευχελαίου και άλλα).

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ως επίλογο δανειζόμαστε και πάλι τη γραφίδα του αγίου Νικοδήμου. «Οι μάγοι, οι μάγισσες και όσοι καταφεύγουν σ? αυτούς, δεν έχουν θέση στη βασιλεία των ουρανών. Χάνουν τον παράδεισο. Και που στέλνονται ; Αλλοίμονο! Στην αιώνια κόλαση μαζί με τους άπιστους, τους ασεβείς και τους ειδωλολάτρες (Αποκ. 21:8). Να πω και κάτι φοβερότερο; Θα κολάζονται χειρότερα κι από τους ειδωλολάτρες. Γιατί αυτοί, όπως γεννήθηκαν στην ασέβεια, έτσι και πέθαναν. Δεν βαπτίστηκαν στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Δεν πίστεψαν στον Χριστό. Οι Χριστιανοί όμως, οι βαπτισμένοι, που έγιναν παιδιά του Θεού ?κατά χάριν?, που τράφηκαν με το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, πως τόλμησαν κατόπιν και τα καταφρόνησαν και τ? αρνήθηκαν και καταπιάστηκαν με τα μαγικά;

Για την αγάπη του Χριστού, λοιπόν, και για τη σωτηρία της ψυχής σας, φυλαχθείτε, αδελφοί μου, φυλαχθείτε από την μαγεία. Και πάλι σας λέω, φυλαχθείτε! Μην πηγαίνετε σε μάγους και μάγισσες. Σ? όλες τις περιστάσεις και για όλες σας τις ανάγκες να προστρέχετε στην βοήθεια του Θεού, στην προστασία της Θεοτόκου και στις πρεσβείες των αγίων. Έτσι, κι από τις ασθένειες και τις ανάγκες σας θα ελευθερωθείτε, και από την αιώνια κόλαση θα λυτρωθείτε, και την ουράνια βασιλεία θα κληρονομήσετε, «ης γένοιτο αξιωθήναι πάντας ημάς χάριτι του Χριστού. Αμήν.

(Ιερά Μονή Σαγματά)

    Πηγή http://www.neotita.gr/Επικίνδυνες%20πόρτες%20Μάγοι%20&%20Μαγεία.doc

Όταν το 1947 ένας αρχαιολόγος βρέθηκε μπροστά στην ταφή ενός ειδωλίου (!), θα πρέπει να μην πίστευε στα μάτια του. Στο αρχαίο νεκροταφείο, ανάμεσα σε ανθρώπινους τάφους, βρισκόταν και ένας πολύ μικρός τάφος όπου ήταν θαμμένο ένα σιδερένιο ιθυφαλλικό ειδώλιο παράξενου σχήματος, το οποίο μάλιστα ήταν στολισμένο με χρυσά κοσμήματα. Εκτοτε βρέθηκαν και άλλες παρόμοιες ταφές, ακόμη και σήμερα όμως οι γνώμες των αρχαιολόγων διίστανται σχετικά με τη χρήση αυτών των ειδωλίων και τον τρόπο ενταφιασμού τους.

Ούτως ή άλλως το Βάνι της Δυτικής Γεωργίας, όπου κάποτε βρισκόταν το θρησκευτικό κέντρο της αρχαίας Κολχίδας, αποτελεί μία εντελώς ξεχωριστή περίπτωση στην Ιστορία λόγω του πλούτου των χρυσών και αργυρών αρχαιοτήτων που έχουν βρεθεί εκεί. Περί τα 140 από αυτά τα πολύτιμα ευρήματα, τα 100 από τα οποία είναι κοσμήματα, περιλαμβάνονται στην έκθεση με τους θησαυρούς της Κολχίδας που εγκαινιάστηκε χθες στο Μουσείο Μπενάκη. Ανάμεσά τους βρίσκονται και τέσσερα από αυτά τα αινιγματικά ειδώλια. Η έκθεση διοργανώνεται από το Ιδρυμα για τη Μελέτη του Αρχαίου Κόσμου του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης σε συνεργασία με το υπουργείο Πολιτισμού και τα μουσεία της Γεωργίας.

Η χώρα του χρυσόμαλλου δέρατος στην οποία έφθασαν οι μυθικοί Αργοναύτες του Ιάσονα για να το αποκτήσουν ήταν η Κολχίδα. Ηταν όμως και πατρίδα της «βάρβαρης» Μήδειας, μάγισσας και φαρμακεύτρας, την οποία ο Ιάσονας έφερε μαζί του στην Ελλάδα. Αλλά και σήμερα θεωρείται ένας πολύχρυσος τόπος, εξαιτίας των ευρημάτων που ήρθαν στο φως στις πλούσιες ταφές και στα ιερά κτίρια. Επιμήκη, απλοποιημένα, αφαιρετικά, ιδιότυπα το δίχως άλλο, τα θαμμένα ειδώλια ξεχωρίζουν και για έναν άλλον λόγο. Είναι γυμνά και δύσμορφα. Επίσης όλα φέρουν κοσμήματα στον λαιμό, στα αφτιά, στους καρπούς ή και στην κεφαλή. Και είναι σιδερένια ή χάλκινα. Οι αρχαιολόγοι πάντως πιστεύουν ότι αρχικά πιθανώς να ήταν ντυμένα- υπόθεση που ενισχύεται από τα ίχνη υφάσματος που βρέθηκαν στις «ταφές», τα υπολείμματα χρυσής κλωστής και κάποια κοσμήματα που ράβονταν πάνω σε ύφασμα.

Συνολικά στην Κολχίδα έχουν βρεθεί ως τώρα μόνο επτά ειδώλια αυτού του είδους, όλα συνδεδεμένα με κάποιον τρόπο με λατρευτικά κτίρια. Σε μία περίπτωση ο ταφικός λάκκος είχε ανοιχθεί μέσα σε ιερό, σε άλλες πλησίον του, τρία από αυτά ήταν τοποθετημένα επάνω σε κέραμο καλυπτήρα (λάκκος λαξευμένος στο βραχώδες έδαφος και καλυμμένος με κέραμο), ενώ ορισμένα κείτονταν με το πρόσωπο στο έδαφος.

Σε τι χρησίμευαν όμως αυτά τα ειδώλια; Ενας γεωργιανός αρχαιολόγος, ο Γκούραν Λορντκιπάνιτζε , συνδέει το σιδερένιο ιθυφαλλικό ειδώλιο με τη μυστηριακή λατρεία των θρηνωδών χθόνιων θεοτήτων όπως η Περσεφόνη, η οποία πέρασε μέρος της ζωής της στον Κάτω Κόσμο. Ο Οταρ Λορντκιπάνιτζε εξάλλου πρόσθεσε για κάποια από αυτά (τα θαμμένα με το πρόσωπο στο έδαφος) τη θεωρία ότι πιθανόν να είναι ιερείς που προσεύχονται στη Μητέρα Θεά για τη γονιμότητα της γης. Μία άλλη αρχαιολόγος, ωστόσο, η Νάνα Ματιασβίλι , υποστήριξε προσφάτως ότι ίσως ανάγονται σε πρωιμότερη εποχή, κατά την οποία οι ιερείς θυσιάζονταν στη διάρκεια μιας άγνωστης θρησκευτικής τελετής. Κατά τον 3ο αι. π.Χ., όμως, από τον οποίο χρονολογούνται τα ευρήματα, είχε πλέον εκλείψει αυτή η αιματηρή πρακτική.

Τέλος οι επιστήμονες Νταρετζάν Κατσάραβα και Γκούραμ Κβιρκβέλια , οι οποίοι υπογράφουν και το αντίστοιχο κεφάλαιο της έκθεσης, φρονούν ότι τα περισσότερα από αυτά σχετίζονται με τα ταφικά τελετουργικά έθιμα στο Βάνι, ενώ η εγγύτητα σε ιερό δηλώνει κατά τη γνώμη τους ότι μπορεί να σχετίζονται με τη λατρεία των νεκρών.

Η εκπληκτική έκθεση «Από τη χώρα του χρυσόμαλλου δέρατος: Θησαυροί της αρχαίας Κολχίδας» θα λειτουργεί στο Μουσείο Μπενάκη ως τις 6 Απριλίου.

   Πηγή :http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=251492