ΑΜΟΙΒΗ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΔΩΡΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Η ΑΙΩΝΙΟΣ ΖΩΗ

«τά γάρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος, τό δέ χάρισμα τοῦ θεοῦ ζωή αἰώνιος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν.»   (Ρωμ. στ΄ 23)

 Τίς πρόσφατες Κυριακές, ἀγαπητοί ἀδελφοί, στό Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα κατά τή θεία Λειτουργία μᾶς ὁμιλεῖ ὁ θεῖος Παῦλος μέσα ἀπό τήν ἐπιστολή, τήν ὁποία ἐκεῖνος ἀπηύθυνε πρός τούς χριστιανούς τῆς Ρώμης.  Νά ἀναφέρουμε ὅτι αὐτή εἶναι ἡ ἐκτενέστερη ἀπό τίς σωζόμενες δεκατέσσερις ἐπιστολές τοῦ Παύλου.  Ἀπαιτεῖται, λοιπόν, προσεκτική μελέτη, σεβασμός τοῦ κειμένου καί ἡ ἀπαραίτητη προσευχή, ὥστε τό πανάγιο Πνεῦμα νά χορηγήσει τόν ἀναγκαῖο φωτισμό γιά νά μπορέσει κάποιος νά ἐμβαθύνει.  Ἄς προσπαθήσουμε λοιπόν, νά σχολιάσουμε κατά τό δυνατό τό σημερινό κείμενο.

Τά χρόνια κατά τά ὁποῖα ὁ θεῖος Παῦλος ἔγραφε τίς ἐπιστολές του, ἡ λέξηὀψώνιον σήμαινε τήν ἀμοιβή τοῦ βασιλέα πρός τούς στρατιῶτές του, τό λεγόμενο σιτηρέσιο.  Τότε, τό ἀφεντικό πλήρωνε, δηλαδή παρεῖχε πρός τούς ὑφισταμένους καί ὑπηρέτες του τά ἀπαραίτητα γιά τή συντήρησή τους.  Νά ἀναφέρουμε ὅτι μέχρι σήμερα, ἡ ἴδια λέξη, στήν ἁπλῆ ἑλληνική γλῶσσα σημαίνει τίς τροφές, τά ψώνια. 

            Ἐδῶ ὁ θεῖος Παῦλος κάμνει μιά μεταφορά.  Παρουσιάζει τήν ἁμαρτία ὡς τό ἀφεντικό, τό ὁποῖο καταβάλλει πρός τούς δούλους του ὡς ἀμοιβή, τό θάνατο.  Αὐτό μᾶς παρέχει τήν εὐκαιρία νά μνημονεύσουμε ὅτι ὑπάρχουν τρεῖς θάνατοι.  Ὁ φυσικός ἤ βιολογικός, ὁ πνευματικός καί ὁ αἰώνιος.  Ὁ φυσικός ἤ βιολογικός θάνατος ἀναφέρεται στό χωρισμό τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα, ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ στό τέρμα τοῦ ἀνθρώπινου βίου. 

Ὁ θάνατος, ὡς γνωστό, ἀποτελεῖ κοινό κλῆρο ὅλων τῶν ἀνθρώπων.  Ὁ φυσικός θάνατος παραμένει μιά σκληρή ἐμπειρία γιά κάθε ἄνθρωπο, γιατί μπῆκε μέσα στή ζωή μας βίαια, μετά τήν παρακοή μας στό θεῖο θέλημα καί τήν ὑπακοή μας στίς ὑποδείξεις τοῦ Σατανᾶ.  Ὑπενθυμίζουμε ὅτι ὁ θάνατος δόθηκε ἀπό τό Θεό ὄχι ὡς τιμωρία, ἀλλά ὡς δῶρο γιά νά μή ζήσει τό ἀνθρώπινο γένος αἰώνια μέσα στήν παρακοή καί τίς συνέπειες τῆς ἁμαρτίας.

            Ὁ πνευματικός θάνατος ὅταν συμβαίνει, προκαλεῖ τό χωρισμό τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Πλάστη Θεό.  Αὐτός προκαλεῖται ὅταν ὁ ἄνθρωπος διαπράττει βαριές ἁμαρτίες μέσα στό διάβα τῆς ζωῆς του καί ἐπιμένει στή συνέχεια νά παραμένει σ’ αὐτήν τήν κατάσταση, ἀποφεύγοντας τήν εἰλικρινῆ μετάνοια, τή συντριβή μέ ταπείνωση καί ἐπιστροφή στήν πατρική ἀγκάλη τοῦ Θεοῦ.

            Ὅταν ὁ φυσικός θάνατος ἔρχεται, ἄν μᾶς βρεῖ νεκρούς πνευματικά, τότε μᾶς ὁδηγεῖ στόν αἰώνιο θάνατο, δηλαδή παραμένουμε αἰώνια χωρισμένοι καί ἀλλοτριωμένοι ἀπό τό Θεό.  Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς λέγει ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄ Τιμ. β΄4).  Κατά συνέπεια τό νά παραμένει ὁ ἄνθρωπος στήν κατάσταση τοῦ χωρισμοῦ καί τῆς ἀποξενώσεως ἀπό τό Θεό, ἀποτελεῖ δική του ἐκλογή καί λανθασμένη χρήση τῆς ἐλευθερίας τῆς βουλήσεώς του.

            Ἡ αἰώνιος ζωή προσφέρεται πρός τόν ἄνθρωπο ἀπό τό Θεό, ὡς δῶρο καί ὄχι ὡς ἀμοιβή καί ὀφειλή καί ἀνταπόδομα, γιά κάτι τό ὁποῖο ἐκεῖνος ἔκαμε, ὥστε νά δικαιοῦται νά ἔχει ἀξιώσεις.  Τήν αἰώνια ζωή ἔφερε σ’ ἐμᾶς ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ νέος Ἀδάμ μέ τήν ἐνανθρώπησή του.  Ὁ δέ θάνατός του πάνω στό σταυρό, νίκησε τό θάνατο, ἐλευθέρωσε τίς κατεχόμενες στά πλοκάμια τοῦ Σατανᾶ καί στά τάρταρα τοῦ Ἅδη αἰχμάλωτες ψυχές καί ὁδήγησε τόν ἀποστάτη ἄνθρωπο διά τοῦ θανάτου στή ζωή.

Οἱ ἄνθρωποι ὅσα καί νά πράξουμε παραμένουμε δοῦλοι τοῦ Θεοῦ δύσμορφοι, δηλαδή ἀσχημομούρηδες καί χρεῶστες ἀπέναντί Του. Ἄς ἐνθυμηθοῦμε τίς ὑποδείξεις τοῦ Κυρίου πρός τούς Μαθητές καί ἀκολούθους του, ὅπου μεταξύ ἄλλων τούς λέγει: «ὅταν ποιήσητε πάντα τά διαταχθέντα ὑμῖν, λέγετε ὅτι δοῦλοι ἀχρεῖοί ἐσμέν, ὅτι ὅ ὠφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν.» (Λουκ. ιζ΄ 10)  Μέ ἁπλά λόγια: Ὅταν πράξετε ὅλα ὅσα σᾶς προστάσσει ὁ Θεός, τότε νά λέτε: Εἴμαστε ἀνάξιοι δοῦλοι.  Κάναμε αὐτό τό ὁποῖο ὀφείλαμε νά πράξουμε.  Στόν Ἰησοῦ Χριστό τιμή καί δόξα στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων.  Ἀμήν!

 Ελληνορθόδοξη Κοινότητα Απ. Βαρνάβα Wood Green