Αυτό το κράτος, για να απαλλαγεί από το χρέος του, αποφάσισε να διώξει το μισό του πληθυσμό και τον άλλον μισό να τον …τρελλάνει! Διαβάζω στην “Κ” και ξεσηκώνονται πάλι τα νεύρα μου, μιάς και οι τρίχες της κεφαλής μου θυμίζουν πια…Simpson’s!!!

“Ειδική ρύθμιση για τους μισθούς στην ΕΡΤ!!! Εξαιρούνται από το μισθολογικό πλαφόν του Δημοσίου, τα στελέχη της ΕΡΤ, με νομοσχέδιο του υπουργείου Πολιτισμού.

Σε ειδική ρύθμιση καταφεύγει η κυβέρνηση προκείμενου να λειτουργήσει η Κρατική Τηλεόραση, μετά την παραίτηση πριν απο ένα μήνα του προέδρου και Διευθύνοντος σύμβουλου Γιώργου Γαμπρίτσου και την απροθυμία ανθρώπων της αγοράς να στελεχώσουν την ΕΡΤ.   Έτσι, με νομοσχέδιο του υπουργείου Πολιτισμού εξαιρούνται από το μισθολογικό πλαφόν του Δημόσιου, τα στελέχη της ΕΡΤ.   Οι όροι της παροχής των υπηρεσιών, της αμοιβής του διευθύνοντος σύμβουλου και των γενικών διευθυντών της Ελληνικής Ραδιοτηλεόρασης ορίζονται με κοινή απόφαση των υπουργών Οικονομικών και Πολιτισμού, κατά παρέκκλιση κάθε άλλης διάταξης. “

Καλά αυτό το Υπουργείο Πολιτισμού, είναι απίθανο! Εχθές σε νυχτερινή εκπομπή του Extra Channel, καταγγέλθησαν ΦΕΚ, σύμφωνα με τα οποία, δημιουργήθηκαν νέες οργανικές θέσεις Ιδιωτικού Δικαίου για συγκεκριμένες ειδικότητες ΠΕ, ΔΕ. Που σημαίνει ότι οι άνθρωποι που είχαν σειρά να διοριστούν μέσω ΑΣΕΠ, δεεεν …. λόγω ΔΝΤ! Αλλά για τα “δικά μας παιδιά”, τσούπ!, φτιάχνουμε ένα ΦΕΚ! Αίσχος!!!!!

Γιατί οι υπάλληλοι της ΕΡΤ, που την χρυσοπληρώνουμε, εξαιρούνται; Δεν υπάρχει λογαριασμός για λογαριασμός που να μην χρεώνει ΕΡΤ! Μέχρι και τα καντηλάκια των …τάφων! Γιατί οι υπάλληλοι της Βουλής; Γιατί οι βουλευτές; Μήπως έχουμε αργήσει, να τους πάρουμε με τις πέτρες;

… Αχ, βρε Καραγκιόζη, δεν προλάβαμε να σε νομιμοποιήσουμε σαν να ‘σουν ημιυπαίθριος, να κατοχυρώσουμε την ονομασία προέλευσής σου σαν να ‘σουν φέτα ή τουλουμοτύρι και τώρα διεκδικούμε λίγα κουρέλια από τα χιλιομπαλωμένα ιμάτιά σου. Εσύ έχεις φύγει, όμως πληθαίνουν οι Χατζηαβάτηδες που υποκλίνονται μπροστά στους σύγχρονους πολυεθνικούς πασάδες – και ίσως κι εμείς οι γραφιάδες θα πρέπει, μαζί με τους πολιτικούς, να πηγαίνουμε τοίχο τοίχο και γωνιά γωνιά μην τυχόν μας πετάξεις κανένα ποτιστήρι στο κεφάλι. …“K”

“Με τον κοινό νου που διαθέτω, δεν μπορώ να εξηγήσω και ακόμα περισσότερο να δικαιολογήσω την ταχύτητα με την οποία κατρακύλησε η χώρα μας από τα επίπεδα του 2009 σε τέτοιο σημείο, ώστε με το ΔΝΤ να απολέσουμε ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας και να τεθούμε σε καθεστώς κηδεμονίας…

Και είναι περίεργο ότι κανείς έως τώρα δεν ασχολήθηκε με το πιο απλό, δηλαδή την οικονομική μας διαδρομή με αριθμούς και στοιχεία από τότε έως τώρα, ώστε να καταλάβουμε κι εμείς οι αδαείς τους πραγματικούς λόγους αυτής της πρωτοφανούς και ιλιγγιώδους εξελίξεως, που έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια της εθνικής μας αυτοτέλειας και μαζί της την διεθνή ταπείνωση.

Ακούω για το χρέος των 360 δισεκατομμυρίων, όμως συγχρόνως βλέπω ότι τα ίδια και μεγαλύτερα χρέη έχουν πολλές άλλες χώρες. Άρα δεν μπορεί να είναι αυτή η βασική αιτία της κακοδαιμονίας. Επίσης με προβληματίζει το στοιχείο της υπερβολής στα διεθνή χτυπήματα με στόχο την χώρα μας, μαζί με ένα τόσο καλά εναρμονισμένο συντονισμό εναντίον μιας ασήμαντης οικονομικά χώρας, που καταντά ύποπτος. Έτσι οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι κάποιοι μας ντρόπιασαν και μας φόβισαν, για να μας οδηγήσουν στο ΔΝΤ, που αποτελεί βασικό παράγοντα της επεκτατικής πολιτικής των ΗΠΑ και όλα τα άλλα περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης ήταν στάχτη στα μάτια μας, για να μη φανεί ότι πρόκειται για μια καθαρά αμερικανική πρωτοβουλία, για να μας ρίξει σε μια εν πολλοίς τεχνητή οικονομική κρίση, ώστε να φοβηθεί ο λαός μας, να φτωχύνει, να χάσει πολύτιμες κατακτήσεις και τέλος να γονατίσει, έχοντας δεχθεί να τον κυβερνούν ξένοι. Όμως γιατί; Για να εξυπηρετηθούν ποια σχέδια και ποιοι στόχοι;

Παρ’ ό,τι υπήρξα και παραμένω οπαδός της ελληνοτουρκικής φιλίας, εν τούτοις πρέπει να πω ότι με φοβίζει αυτή η αιφνίδια σύσφιξη των κυβερνητικών σχέσεων, οι επαφές υπουργών και άλλων παραγόντων, οι επισκέψεις στην Κύπρο και η έλευση του Ερντογκάν. Υποψιάζομαι ότι πίσω απ’ αυτά κρύβεται η αμερικανική πολιτική με τα ύποπτα σχέδιά της, που αφορούν τον γεωγραφικό μας χώρο, την ύπαρξη υποθαλάσσιων κοιτασμάτων, το καθεστώς της Κύπρου, το Αιγαίο, τους βόρειους γείτονές μας και την αλαζονική στάση της Τουρκίας, με μόνο εμπόδιο την καχυποψία και την εναντίωση του ελληνικού λαού.

Όλοι γύρω μας, ποιος λίγο ποιος πολύ, είναι δεμένοι στο άρμα των ΗΠΑ. Η μόνη παραφωνία εμείς, που από την επιβολή της Χούντας και την απώλεια του 40% της Κύπρου ως τους εναγκαλισμούς με τα Σκόπια και τους υπερεθνικιστές Αλβανούς, δεχόμαστε συνεχώς χτυπήματα δίχως να βάλουμε μυαλό.

Θα έπρεπε λοιπόν να καταργηθούμε ως λαός και αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα. Καλώ τους οικονομολόγους, πολιτικούς, αναλυτές να με διαψεύσουν. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλη λογικοφανής εξήγηση παρά το γεγονός ότι υπήρξε μια διεθνής συνωμοσία, στην οποία συμμετείχαν και οι Ευρωπαίοι φιλοαμερικανοί τύπου Μέρκελ, η ευρωπαϊκή Τράπεζα, ο διεθνής αντιδραστικός τύπος, που όλοι μαζί συνωμότησαν για το «μεγάλο κόλπο» της υποβάθμισης ενός ελεύθερου Λαού σε υποτελή. Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να δώσω καμμία άλλη εξήγηση. Παραδέχομαι όμως ότι δεν διαθέτω ειδικές γνώσεις αλλά μιλώ βασισμένος στον κοινό νου. Ίσως και πολλοί άλλοι να σκέφτονται όπως εγώ κι αυτό ίσως το δούμε στις μέρες που θα ‘ρθουν.

Πάντως θα ήθελα να προετοιμάσω την κοινή γνώμη και να τονίσω ότι εάν η ανάλυσή μου είναι ορθή, τότε η οικονομική κρίση (που όπως είπα μας επεβλήθη) δεν είναι παρά μόνο το πρώτο πικρό ποτήρι στο λουκούλειο γεύμα που θα ακολουθήσει και που αυτή τη φορά θα αφορά ζωτικά και κρίσιμα εθνικά μας θέματα, που δεν θα ήθελα ούτε να φανταστώ πού θα μας οδηγήσουν.

Μακάρι να έχω άδικο.”

Μικης Θεοδωράκης

Θα αργήσουμε πολύ να συμβιβαστούμε με τη νέα θέση μας στον κόσμο, με τη νέα πορεία που ξεκινάει η χώρα μας. Είναι η πρώτη φορά που η Ελλάδα είναι τόσο ηττημένη χωρίς ηρωικό άλλοθι, χωρίς πόλεμο, χωρίς φυσική καταστροφή, χωρίς να φταίει είτε ξένος παράγοντας είτε κάποιο μεγάλο και απατηλό εθνικό όραμα. Φτάσαμε στο αδιέξοδο λόγω των δικών μας αδυναμιών, της δικής μας ανικανότητας να διαχειριστούμε την ανεξαρτησία μας και να ανταποκριθούμε στις διεθνείς μας υποχρεώσεις. Σαν την Μπλανς Ντιμπουά, την πρώην όμορφη, αλκοολική χήρα στο «Λεωφορείο ο Πόθος» του Τένεσι Ουίλιαμς, πορευτήκαμε με τις αδυναμίες μας και με την ανάμνηση ενός λαμπρότερου παρελθόντος που μόνο εμείς θυμόμαστε. Εως τη στιγμή της απόλυτης αδυναμίας. Τότε, όπως η Μπλανς, αναγκαστήκαμε να υποκύψουμε στη μοίρα του αδύνατου και να συμβιβαστούμε με την ανάγκη να στηριχθούμε στην ελεημοσύνη των άλλων, στην «καλοσύνη των ξένων».
Παρόλο που αυτή ήταν η μόνη κατάληξη που θα μπορούσε να έχει η ξέφρενη πορεία των τελευταίων χρόνων, το σοκ της ήττας είναι πρωτόγνωρο για έναν λαό που έως τώρα ζούσε ατάραχος με τους μύθους του και αρνιόταν να απεγκλωβιστεί από τις κακές συνήθειές του. Το ότι οι μύθοι μας ήταν συγκρουόμενοι και αυτοαναιρούμενοι δεν μας προβλημάτιζε. Πώς ήταν δυνατό να είμαστε έθνος ανάδελφο και την ίδια ώρα να αισθανόμαστε ότι όλος ο κόσμος μας χρωστάει; Πώς μπορούσαμε να είμαστε νοικοκυραίοι στο σπίτι μας και να μη μας νοιάζει ότι το κράτος σπαταλούσε και τα δικά μας χρήματα και αυτά που δανειζόταν; Πώς μπόρεσε ένας λαός που αμφισβητεί τα πάντα (και γι’ αυτό κατάφερε όσα κατάφερε στη μακραίωνη ιστορία του) να παραδοθεί άνευ όρων στη φαυλότητα μιας πολιτικής, οικονομικής και δημοσιογραφικής ελίτ που λεηλάτησε τη χώρα, ενώ μας κολάκευε με παραμύθια περί της ιδιαιτερότητάς μας και αγόραζε τη σιωπή μας με δανεική ευημερία;
Και τώρα, ο υπερήφανος λαός περιμένει από την ελεημοσύνη άλλων για να έχουμε αρκετά χρήματα να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις, να μοιράσουμε επιδόματα ανεργίας, να υπάρξει κάποια κίνηση στη βουβή πλέον αγορά. Εδώ οδήγησε η ολέθρια συμμαχία ανάμεσα σε πολιτικούς που έδιναν στον λαό ό, τι ζητούσε, αρκεί να τους ψήφιζε, και έναν λαό που ψήφιζε πολιτικούς που του έταζαν τα αδύνατα, σαν να μην περίμενε κανείς την ημέρα που θα έπρεπε να πληρώσουμε τον λογαριασμό. Η ψεύτικη ευημερία δημιούργησε μια ομίχλη αδιαφορίας για την πραγματικότητα, την εντύπωση ότι μπορούσαμε να ανεχθούμε την ανικανότητα των πολιτικών μας, την απληστία οικονομικών παραγόντων και την αναποτελεσματικότητα κρατικών λειτουργών χωρίς αυτό να μας οδηγεί στην καταστροφή. Η διακυβέρνηση της χώρας τα τελευταία χρόνια θα μείνει στην ιστορία ως παράδειγμα (case study, θα λέγανε οι φίλοι μας στο εξωτερικό) για την αναπόφευκτη καταστροφή μιας χώρας, όταν οι πολιτικοί δεν κάνουν τίποτ’ άλλο από το να χαϊδεύουν τα αυτιά των πολιτών και δεν τολμούν να λύσουν προβλήματα που χρονίζουν.
Αυτή τη στιγμή μας διακατέχει ντροπή για την κατάντια μας: επαίτες στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Εμείς, που οργανώσαμε Ολυμπιακούς Αγώνες με απόλυτη επιτυχία, που ανεβάσαμε το επίπεδο ζωής μας σχεδόν στον μέσο όρο των μελών της Ε. Ε., με την ιστορία και τον σπουδαίο πολιτισμό μας, με μια Διασπορά που διαπρέπει στα πανεπιστήμια, στα επαγγέλματα και στις επιχειρήσεις σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Χωρίς άλλοθι, χωρίς σκέψη, γίναμε η χλεύη άλλων λαών, συνώνυμοι του άσωτου και του διεφθαρμένου.
Μετά το πρώτο σοκ αυτών των ιστορικών ημερών έπεται η οργή – όχι η οργή των καθημερινών διαδηλωτών, αλλά ο βαθύς θυμός ενός λαού που καταλογίζει ευθύνες στον ίδιο του τον εαυτό και σε αυτούς που τον κυβέρνησαν. Το πραγματικό κόστος που θα πληρώσουμε δεν θα είναι τόσο σε μειωμένες αποδοχές και χαμένες προσδοκίες, όσο στην απαξίωση του ονόματος του Ελληνα και της Ελλάδας. Αυτή είναι η κατάντια μας και το βαρύ φορτίο που θα σηκώσουμε. Και αν υπάρχει κάτι που να επιτρέπει κάποια αισιοδοξία, είναι ότι η έλευση του ΔΝΤ και της βοήθειας της Ε.Ε. θα μας αναγκάσει να αξιολογήσουμε αυτό που είμαστε και να το διορθώσουμε. Είναι μοναδική ευκαιρία και ο μόνος τρόπος να πάρουμε τη μοίρα μας στα χέρια μας.
Οφείλουμε να απαιτήσουμε μια καλύτερη χώρα και να τη δημιουργήσουμε. Για την τιμή μας. Για τα παιδιά μας.

Tου Νικου Κωνστανταρα

…Να ξαναγίνουμε φτωχοί. Όπως ήμασταν πάντα. Όπως οι ήρωες των παλιών αναγνωστικών που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες κι όχι με συνταξιούχες πόρνες. Όπου οι μπαμπάδες επέστρεφαν το μεσημέρι για να καθίσει ΟΛΗ η
ελληνική οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό φαγητό – όσπρια πεντανόστιμα και ζαρζαβατικά με μαύρο ψωμί μοσχοβολιστό – ενώ η γάτα και ο σκύλος περίμεναν στωικά να ‘ρθει η σειρά τους… Να ξαναγίνουμε φτωχοί όπως
ήμασταν πριν σαράντα και πενήντα χρόνια. Τότε που ονειρευόμασταν εν μέσω γκρι, μπλε και μπεζ χρωμάτων, τότε που καμιά Ελληνίδα δεν φιλοδοξούσε να γίνει ψευδοξανθιά, τότε που η λάσπη κολλούσε συμπαθητικά στα παπούτσια μας και οι αυθεντικοί ζήτουλες βρίσκονταν έξω απ’ τις εκκλησιές περιμένοντας το τέλος της λειτουργίας και του μνημόσυνου. Να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην τίμιοι, χωρίς κινδύνους να ξεστρατίσουν οι αρχιμανδρίτες προς την ψηφιακή παιδοφιλία. Να βρούμε ξανά τις σωστές μας κλίμακες χωρίς αγωνία παρκαρίσματος και παχυσαρκίας. Να ξαναβρούμε τη γεύση του «μπατιρόσπορου», των ελαχιστοποιημένων αναγκών, να ανακαλύψουμε εκ νέου τον ποδαρόδρομο και το συγκινητικό μοντέλο της «γυναίκας της Πίνδου». Μόνο με τέτοιες ηρωικές διαδρομές ενδεχομένως να ακυρώσουμε το κόμπλεξ μας έναντι του Μπραντ Πιτ και της Ναόμι Κάμπελ.

Να ξαναβρούμε -γιατί όχι- και τους παλιούς καλούς εχθρούς (κυρίως από τα βόρεια) που σήμερα τους έχουμε σκλάβους στα παβιγιόν μας . Να ξετρελαθούμε πό την επικοινωνιακή μας υστερία με τα σιχαμένα κινητά τηλέφωνα που
κατάργησαν κάθε έννοια ιδιωτικής ζωής. Να σκάψουμε στις αυλές -όσοι έχουν αυλές- και να κάνουμε παραδοσιακούς ασβεστόλακκους για να ασπρίζουμε τα δέντρα έτσι για καλαισθησία και υγεία. Να βρούμε πάλι τη σημασία του
χώματος καταργώντας το καυσαέριο του επάρατου τρέχοντος πολιτισμού.

Να εφεύρουμε τις παλιές νοσοκόμες που σέρνονταν από σπίτι σε σπίτι ρίχνοντας ενέσεις πενικιλίνης στα οπίσθια ολόκληρου του Έθνους. Να προσδιορίσουμε ξανά την ντροπή και τον «σεβασμό» προσέχοντας το βλακώδες
λεξιλόγιο των τέκνων μας. Επιτέλους, όποιο τέρας βρίζει ή χρησιμοποιεί την πάνδημη και πολυμορφική λέξη «ΜΑΛΑΚΑΣ» πάνω από εκατό φορές την ημέρα να το μπουκώνουμε με «κόκκινο πιπέρι εξόχως καυτερό», όπως τον καιρό της εξαίρετης φτώχειας μας.

Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα κουλά μας χέρια σε δουλειές που σήμερα δίνουμε του κόσμου τα λεφτά, όπως μεταποίηση ρούχων, αλλαγές γιακάδων στα πουκάμισα, καρικώματα στις κάλτσες, υδραυλικές και σχετικές εργασίες. Να απαγορευτεί διά ροπάλου το γκαζόν που για μας τους πρώην φτωχούς δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Στη θέση του να φυτευτούν λαχανικά ή και οπωροφόρα για να μην καλοσυνηθίζουμε την κάστα των μανάβηδων. Κάποτε ο
μαϊντανός, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα ήταν τα βασικά καλλωπιστικά των κήπωνμας. […]

Μόνο λύσεις γήινες και πρακτικές -χωρίς ενστάσεις από τον Ρομπέν της ευαισθησίας, τον ΣΥΡΙΖΑ- θα αποκαταστήσουν την τρέλα και το χάος που υπαινίσσονται οι στατιστικές.

Να θυμηθούν οι Νεοέλληνες πως προέρχονται απ’ τον Μεγαλέξανδρο, από τον Μιλτιάδη, τον Αριστείδη και προφανώς απ’ τον… Αλκιβιάδη, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να βάλουν σε ενέργεια τον «δίκαιο θυμό» αν συμπέσουν
με ληστές τραπεζών, περιπτέρων, σούπερ μάρκετ και κοσμηματοπωλείων. Κανένας δισταγμός. Τα παλιά χρόνια για ψύλλου πήδημα σε μπαγλάρωναν. Θυμήσου και κόψ’ τους τα χέρια ή και τα αχαμνά.

Επιτέλους ας σταματήσουμε την ευρωπαϊκή μας ψυχοπάθεια. ΠΟΤΕ κανένας Έλληνας δεν έγινε σωστός Ευρωπαίος. Ούτε καν ο Αβραμόπουλος ούτε καν ο Σημίτης και άλλοι τέτοιοι που μου διαφεύγουν. Απ’ τον καιρό που σταματήσαμε να θυμώνουμε σωστά, την πατήσαμε.

Σταματήστε το «ντόπινγκ» με το τσουλαριό των λαϊκών ασματομουλάρων. ΠΟΣΟΥΣ ΠΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΧΩΡΑ Η ΕΛΛΑΣ, κύριοι καναλάρχες της πλάκας; Δεν είναι καιρός να ξεβρωμίσει ο τόπος απ’ τους εκφραστές του τραγουδιστικού Κάμα Σούτρα; ΠΟΙΟΣ θα μαζέψει τις ελιές στα περιβόλια όταν ο κάθε πικραμένος ονειρεύεται να γίνει αφίσα στη Συγγρού; Ποιός θα καθαρίσει τη Συγγρού απ’ το αίσχος της καψουρικής ταπετσαρίας, κύριοι δήμαρχοι; Οι τραβεστί; Οι καημένες οι τραβεστί έχουν άλλες υποχρεώσεις…

Μη φοβάστε τη φτώχεια. Η πατρίδα μας είναι ευλογημένη έστω κι αν δεν παράγει λαμαρίνες αυτοκινήτων ή καλής ποιότητας νάρκες και όπλα για τους τριτοκοσμικούς..

Θυμηθείτε την ευλογία του ελαιόλαδου, της κορινθιακής σταφίδας, του χαλβά Φαρσάλων, των εσπεριδοειδών, της σαρδέλας και των λατρεμένων ραδικιών.  Λάδι, χόρτα, ελίτσες, λίγο τυρί και ψωμί ζεστό, να φρεσκάρουμε στο
μνημονικό μας το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού. Το ξέρω πως είναι ζόρι να κόψουμε το σούσι απότομα, όμως ήρθε ο καιρός να αναβιώσουμε την όπερα της πεντάρας, της δεκάρας και των άλλων χρηστικών μας αξεσουάρ. Μια δοκιμή
νομίζω πως θα μας πείσει…

Του Γιάννη Ξανθούλη

Το πιο επικίνδυνο στερεότυπο είναι η αμφισβήτηση της ανθρώπινης φύσης.Του Ευγένιου Τριβιζά

O χαρακτηρισμός των Ελλήνων ως απατεώνων, προδοτών και άλλων τινών δεν είναι παρά μία ακόμα περίπτωση του κοινωνιολογικού φαινομένου της επικλήσεως αρνητικών εθνικών στερεοτύπων σε περιπτώσεις κρίσεων. Αντί να κρίνονται και να κατακρίνονται αποφάσεις ή ενέργειες συγκεκριμένων ατόμων, στιγματίζεται συλλήβδην έναs ολόκληρoς λαός. Το πιο επικίνδυνο στερεότυπο είναι η αμφισβήτηση της ανθρώπινης φύσης φυλών και εθνών.

Το αρκτικόλεξο «ΡΙGS», το οποίο χρησιμοποιούν Δυτικοευρωπαίοι και Αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές, ως συνοπτικό τρόπο αναφοράς στους λαούς της Νότιας Ευρώπης και τις οικονομίες τους, δεν είναι μόνο μια κακόγουστη προσβολή. Είναι μια σύγχρονη εκδοχή του ιστορικού φαινομένου της αμφισβήτησης της ανθρώπινης φύσης του συνανθρώπου, της διαδικασίας κατά την οποία μέλη μιας εθνικής ομάδας υποβιβάζουν τα μέλη μιας άλλης στο επίπεδο των ζώων, μεταδίδοντας έμμεσα το μήνυμα ότι είναι άξια να τύχουν παρόμοια με αυτά μεταχείρισης.

Αν και ορισμένα έντυπα, όπως οι «Financial Τimes», και τράπεζες, όπως η Βarclays, κατόπιν καταγγελιών, όπως εκείνη του Πορτογάλου υπουργού Οικονομικών, απαγόρευσαν τη χρήση του, ο όρος κινδυνεύει να καθιερωθεί. Όσοι εξακολουθούν να τον χρησιμοποιούν δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα μιας τέτοιας πρακτικής. Λησμονούν ότι παρόμοιες μειωτικές εκφράσεις είχαν χρησιμοποιηθεί συστηματικά κατά το παρελθόν για να απευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη, να αναστείλουν τυχόν ενδοιασμούς, να απενεργοποιήσουν τη συναισθηματική ταύτιση και να διευκολύνουν διωγμούς, σφαγές, ακόμα και γενοκτονίες.

Της γενοκτονίας της Ρουάντας για παράδειγμα είχε προηγηθεί μια κυβερνητικά συντονισμένη εκστρατεία λεκτικής «αποκτήνωσης» των θυμάτων και κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Πόλεμου η ιαπωνική προπαγάνδα είχε χρησιμοποιήσει την ίδια μέθοδο εναντίον των Αμερικανών. Η πιο ακραία, βέβαια περίπτωση, ήταν εκείνη του Τρίτου Ράιχ. Ένα από τα σκευάσματα που χρησιμοποιήθηκαν για τη γενοκτονία των Εβραίων στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, ήταν το παρασιτοκτόνο Ζyclon Β. Πολύ πριν, όμως, οι κρατούμενοι εξοντωθούν με παρασιτοκτόνα, είχε προηγηθεί η απομείωση της ανθρώπινης φύσης τους από τον ναζιστικό μηχανισμό προπαγάνδας.
Εκφράσεις όπως «αρουραίοι», «μολυσματικά ζωύφια» είχαν χρησιμοποιηθεί συστηματικά για τον χαρακτηρισμό τους. Και φυσικά όταν εκλαμβάνεις τους αντιπάλους σου όχι ως ανθρώπους αλλά ως κτήνη ή παράσιτα, δεν έχεις και πολλούς ενδοιασμούς για να τους εξοντώσεις προκειμένου να ανακυκλώσεις τις τρίχες ή το λίπος τους. Η λεκτική «αποκτηνωτική» βία αποτελεί συχνά τον προθάλαμο πραγματικής και όχι μόνο στη διεθνή σκηνή.

Σε έρευνά μου για τα εγκλήματα του όχλου είχα κάνει διάκριση μεταξύ δύο κατηγοριών υβριστικών εκφράσεων, εκείνων οι οποίοι αρνούνται τον ανδρισμό του αντιπάλου και εκείνων οι οποίοι αρνούνται την ανθρώπινη φύση του και είχα διαπιστώσει ότι η πρώτη ανοίγει τον δρόμο σε ριτουαλιστική και η δεύτερη σε πραγματική βία(1) . Οι τραγικές συνέπειες της λεκτικής «αποκτήνωσης» είναι ο λόγος για τον οποίο οι ανθρωπολόγοι Μontagu και Μatson θεωρούν ότι οι διαδικασίες άρνησης της ανθρώπινης υπόστασης συνανθρώπων είναι «ο πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως» . Θα ήταν υπερβολικό, βέβαια, να ισχυριστεί κανείς ότι οι χρήστες του όρου «ΡΙGS» προετοιμάζουν το έδαφος για την οικονομική κατακρεούργηση των άσωτων «γουρουνιών» του Νότου.

Είναι όμως απορίας άξιο το ότι πολιτισμένοι άνθρωποι φτάνουν στο σημείο να διαδίδουν μειωτικές εκφράσεις που τόσα δεινά έχουν προκαλέσει κατά το παρελθόν. Όταν δεν αντιμετωπίζουμε τους άλλους ως άτομα, αλλά ως εκπροσώπους στερεοτύπων, όταν μία εθνότητα θεωρείται ότι ενσαρκώνει το έντιμο και το ηθικό και ο αντίπαλος το δόλιο και το ανήθικο, τότε ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για κάθε λογής βαρβαρότητα. Ούτε οι Νότιοι είναι «γουρούνια», ούτε οι Έλληνες είναι εκ γενετής απατεώνες, ούτε οι Γερμανοί επιρρεπείς σε γενοκτονίες.

Το καλό και το κακό ενυπάρχει στον καθένα και το δεύτερο μπορεί εύκολα να πυροδοτηθεί από λεκτικές κοινωνικές διαδράσεις. Ας ελπίσουμε ότι ο «πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως», προτού συνεχίσει τη νέα του επέλαση, θα σκοντάψει στους βράχους της λογικής και της κοινής μας ανθρωπιάς.
1. «Crowd events in the Μetropolitan Αrea», Τhe Κingston Law Review, vol.9, Νo.3, December 1979.
2. Αshley Μontagu, Floyd Μatson «Τhe Dehumanization of Μan», Νew Υork: ΜcGraw-Ηill, 1983

Η φράση «βαριέμαι του θανατά» τελικά δεν έχει μόνο μεταφορική σημασία. Για μερικούς ανθρώπους έχει κυριολεκτικό νόημα, σύμφωνα με μια νέα βρετανική επιστημονική έρευνα, που διαπίστωσε ότι όσοι βαριούνται τη ζωή τους, είναι πιθανότερο να πεθάνουν πιο νέοι.

Η έρευνα έγινε από επιστήμονες του Τμήματος Επιδημιολογίας και Δημόσιας Υγείας του University College του Λονδίνου (UCL), υπό τον Μάρτιν Σίπλεϊ, και θα δημοσιευτεί στο «International Journal of Epidemiology» (Διεθνές Περιοδικό Επιδημιολογίας), σύμφωνα με τη βρετανική «Telegraph».

Σύμφωνα με τη μελέτη, όσοι παραπονιούνται για «υψηλό επίπεδο» βαρεμάρας στην προσωπική ζωή τους, αντιμετωπίζουν διπλάσιο κίνδυνο να πεθάνουν από την καρδιά τους ή από εγκεφαλικό, σε σχέση με όσους απολαμβάνουν την ζωή τους.

Η έρευνα κάλυψε πάνω από 7.500 δημοσίους υπαλλήλους ηλικίας 35 – 55 ετών για μια μεγάλη χρονική περίοδο 25 ετών. Όσοι δήλωσαν ότι βαριούνταν, ήσαν πιθανότερο σε ποσοστό 40% να έχουν πεθάνει έως το τέλος της μελέτης. Οι…βαρεμένοι είναι πιο πιθανό να αποκτούν ανθυγιεινές συνήθειες, όπως κατανάλωση αλκοόλ και κάπνισμα, που κόβουν χρόνια ζωής.

Η έρευνα διαπίστωσε ότι περίπου ένας στα δέκα άτομα βαριέται πολύ, ενώ το ποσοστό των γυναικών που βαριούνταν, ήταν υπερδιπλάσιο από αυτό των ανδρών. Οι νεότερης ηλικίας και όσοι έκαναν πιο «ταπεινές» δουλειές, ήσαν επίσης πιο επιρρεπείς στη βαρεμάρα.

«Τα ευρήματα δείχνουν ότι υπάρχει συσχέτιση ανάμεσα στη βαρεμάρα και στην καρδιοπάθεια», ανέφερε ο Σίπλεϊ, ο οποίος τόνισε πως «είναι σημαντικό όσοι κάνουν άχαρες δουλειές, να βρίσκουν άλλα ενδιαφέροντα, ώστε να αποφεύγουν τη βαρεμάρα, παρά να το ρίχνουν στο ποτό και στο κάπνισμα».

Ο ψυχολόγος Γκράχαμ Πράις συμβούλευσε όσους βαριούνται, να φτιάξουν τη διάθεσή τους σκεπτόμενοι περισσότερο για τις ανάγκες των άλλων. «Αντί να σκέφτονται συνέχεια ‘εγώ, εγώ, εγώ…’, θα έπρεπε να σκέφτονται ‘τι μπορώ να κάνω για την οικογένειά μου, τους φίλους μου, τους συναδέλφους μου, ακόμα και για το αφεντικό μου». “K”

«…Ελπίζω ότι όσοι εξ´ υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ´ εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ´ ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της…»..«…εφ´ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν».

Ιωάννης Καποδίστριας,  πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος, προς την Δ´ Εθνοσυνέλευση

Γι αυτό δολοφονήθηκε!!!! Τό ‘ φαγε το κεφάλι του…

Την άποψη που θέλει τις μητέρες να μεγαλώνουν τα παιδιά και να μη δουλεύουν δεν μπορούμε πια να την κρατήσουμε», λέει η υπουργός Εργασίας Ούρσουλα φον ντερ Λέγιεν, γιατρός και μητέρα 7 παιδιών. «Η χώρα χρειάζεται τις γυναίκες της να είναι ικανές και να εργασθούν και να μεγαλώσουν παιδιά». Και χαρακτηρίζει «μη αναστρέψιμη» την τάση των ολοήμερων σχολείων. «Ο 21ος αιώνας ανήκει στις γυναίκες», διακηρύσσει. Η 51χρονη Ούρσουλα φον ντερ Λέγιεν αποφάσισε να επιδοτεί τους πατέρες για να προσέχουν τα παιδιά παρά τις αντιρρήσεις των συναδέλφων της στο χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα. Η ίδια αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα για όσα λέει. Σε μία χώρα όπου κάθε γυναίκα αποκτά 1,38 παιδιά και μόνο το 6% των μητέρων επιστρέφει στη δουλειά τους με πλήρες ωράριο μετά το δεύτερο παιδί, η υπουργός Εργασίας επιδεικνύει με καμάρι τη φωτογραφία με τις 4 κόρες και τους 3 γιούς της. Πλέον οι γυναίκες με πολλά προσόντα επιλέγουν τη δουλειά από τα παιδιά. Φθάνοντας στα 45 χρόνια, μία στις τρεις Γερμανίδες δεν έχει αποκτήσει παιδί- το υψηλότερο ποσοστό στην Ευρώπη. «Δεν μπορώ να συνεχίσω να ζω σε αυτήν τη Γερμανία», τονίζει. «Σε μία χώρα που δεν διευκολύνει τις μορφωμένες γυναίκες οι οποίες θέλουν και παιδιά και καριέρα. Διότι εάν εμείς δεν τους δώσουμε την ευκαιρία θα πάνε αλλού».  ΤΑΝΕΑ

Είδατε τί ωραία που μας το ” σερβίρουν”; Οι γυναίκες να είναι άξιες μητέρες, σύζυγοι, επαγγελματίες, αλλά η πολιτεία καθεύδει! Νομίζω οτι απο τότε που δια νόμου εξισώθηκαν τα δύο φύλα, οι γυναίκες την … βάψαμε!

Αυτήν την ξένη γλώσσα που ακούω κάθε φορά που πατάω το κουμπάκι της τηλεόρασης, μπορεί να μου την μεταφράσει κάποιος καλός άνθρωπος; Μπορεί κάποιος να μου αποκρυπτογραφήσει αυτόν τον μυστηριώδη κώδικα Ντα Βίντσι, μπας και συνεννοηθούμε στοιχειωδώς;

Δεν ζητάω διερμηνέα από αγγλικά σε ελληνικά. Από γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά σε ελληνικά. Ζητάω διερμηνέα από ελληνικά σε ελληνικά. Να καταλάβω πέντε βασικά πραγματάκια. Να μην τρώω τις ελληνικούρες σαν χαστούκια απανωτά. Να μη μου περνάει απ΄ το μυαλό ότι μιλάνε απταίστως τη σανσκριτική διάλεκτο.

Σταχυολογώ μερικά μαργαριτάρια που δίνουν και παίρνουν όταν οι παρουσιαστές, συντονιστές, πανελίστες, συνάδελφοι δημοσιογράφοι και λοιποί συμπαθείς κλάδοι βρίσκονται στο τσακίρ κέφι:

1. Για τα επίθετα που τελειώνουν σε «ηςης-ες» τους επιφυλάσσω μια τεράστια έκπληξη: ΚΛΙΝΟΝΤΑΙ!!! Λέμε «ο διεθνής Τύπος, η διεθνής κατακραυγή, το διεθνές αντίκτυπο». Δεν λέμε «αυτό είναι πολύ ευγενής παιδί», «τα άτομα αυτά είναι πολύ προσηνής». Ή μάλλον, όταν το λέμε, ετοιμαζόμαστε μετά να θρηνήσουμε θύματα.

2. Επίσης κλίνονται τα «ων-ουσα-ον». «Με τον υπάρχων νόμο»;

Ναι, το άκουσα κι αυτό. «Τρία άτομα ήταν απών». Ναι, το άκουσα και είμαι ακόμα ζωντανή.

3. Αντιθέτως ΔΕΝ κλίνονται τα επώνυμα. Η Γεννηματά της Γεννηματάς, η Καρέζη της Καρέζης; Όταν ακούω- κατά κόρον- εκείνο το «της Ακρίτας», μια σκοτοδίνη μου ΄ρχεται, χάνω τον κόσμο! Αφήστε τα ήσυχα, ρε παιδιά! Τα καημένα τα επώνυμα δεν ενοχλούν κανέναν. Όπως τα ακουμπάς στη γωνίτσα τους στην ονομαστική, έτσι μένουν και στη γενική. Δεν κόβουν βόλτες πέρα δώθε! 4. Κάποιος είναι ανώτερος από τον άλλον.

Ποτέ, μα ποτέ- σε ό,τι θέλετε να σας ορκιστώ- δεν είναι ΠΙΟ ανώτερος από τον άλλον. Η σύγκριση εμπεριέχεται ήδη στη λέξη, δεν χρειάζεται το φρικαλέο κερασάκι στην τούρτα. Πιο ανώτερος, πιο κατώτερος, πιο χειρότερος, πιο καλύτερος; Αμολάμε τις λέξεις όπου και όπως γουστάρουμε; Αυτός ο πλεονασμός του «πιο» παραπέμπει στην παροιμία «τώρα που βρήκαμε πιπέρι, βάλε και στα λάχανα»!

5. Όταν δίνουν σε κάποιον να υπογράψει ένα χαρτί, του λέμε «υπόγραψε εδώ». Όχι «υπέγραψε εδώ». «Ανέφερέ μου ακριβώς τι άκουσες», «μετέφερέ του τους χαιρετισμούς μου»! Να θυμηθούμε λίγο τα ελληνικούλια που μαθαίναμε- μαζί με την κρεμάλα που παίζαμε- τις ατελείωτες ώρες στο σχολείο;

Να θυμηθούμε λίγο τη διατήρηση εσωτερικής αύξησης στον τύπο της προστακτικής;

6. Ο Οκτώβριος δεν έχει «μι», που να χτυπιέσαι κάτω. Δεν είναι ΟκτώΜβριος- κι ας επιμένουν οι πολιτικοί μας σε προεκλογικές περιόδους. Ο Οκτώβριος δεν είναι Οκτώμβριος και δεν προτίθεται να γίνει στο άμεσο μέλλον.

7. «Να αναπαράγω» ή «να αναπαραγάγω»; Εδώ «σου βάζω δύσκολα μα σκέψου πόσα πέρασα, σου βάζω δύσκολα κι ας παίζω με τα νεύρα σου». Αυτό όντως είναι ζόρικο. Το κόλπο, απλό: Λέμε «να αναπαράγω» για κάτι που σκοπεύουμε να κάνουμε πολλές φορές. «Να αναπαραγάγω» για κάτι που σκοπεύουμε να κάνουμε άπαξ. Αν το θυμόμαστε αυτό, μπορεί να το σκαπουλάρουμε το λαθάκι!

8. Είναι προ Χριστού αλλά δεν είναι μετά Χριστού: μετά Χριστόν. Μετά ΤΟΝ Χριστόν- πόσο πιο λιανά να στο κάνω, χαρά μου;

9. Δεν είναι πεdε, είναι πέντε: πεν-τε!!! 10. Ο τύπος είναι αθυρόστομος, δεν είναι ανθηρόστομος. Δεν μιλάει δηλαδή και βγαίνουν γλαδιόλες απ΄ το στόμα του. Η δικτατορία δεν είναι δικταΚτορία! Δεν αποθανατίζω: απαθανατίζω! Δεν κάνω σφιγγομέτρηση. Κάνω σφυγμομέτρηση.

Και πάει λέγοντας… Το εν δέκατον έγραψα απ΄ όσα είχα στο μυαλό μου. Εύχομαι εγκαρδίως, σε κάθε ευγενής αναγνώστη, να περάσει όμορφα στον υπάρχοντα Σαββατοκύριακο! Χαίρεσθε!

ΥΓ: Καλή σου ώρα Μποστ, τα είπες όλα!!! «Η ρομβία αφιχθέντος και σταθέντος στη γωνιά, μελωδίαι ήτο φέρων ευφρανθείς η γειτονιά»! της Ελενας Ακριτα

Είναι αλήθεια ότι η γλώσσα μας κατακρεουργείται ανηλεώς! Από πού να αρχίσεις; Από τους εκφωνητές του ραδιοφώνου; Από τους δημοσιογράφους; Από πού; Αυτά τα τριγενή και δικατάληκτα τα έχουν αλαλιάσει! Αγνώριστα έχουν γίνει! Αφού λέω στους γιούς μου και με κοροϊδεύουν – τί άλλο να κάμουν τα παιδιά- ότι οι μέλλουσες νύφες θα εξεταστούν στις τέσσερεις πράξεις της αριθμητικής και στην κλίση των τριγενών και δικαταλήκτων!!!! Συνελόντι ειπείν, των Νεοελλήνων ομιλούντων, με πιάνει μια … ψυχρασία…..