Όλο και πιο συχνά ο σχολικός εκφοβισμός κάνει την εμφάνιση του, με τα αρνητικά του αποτελέσματα να διεισδύουν σε κάθε βαθμίδα εκπαίδευσης. Στα πλαίσια πρόληψης φαινομένων σχολικού εκφοβισμού και βίας, αλλά και καλλιέργειας υγιών διαπροσωπικών σχέσεων, η Κοινωνική μας Λειτουργός, κυρία Αγγελική, μίλησε στα παιδιά για την άλλη πλευρά του νομίσματος της βίας, που δεν είναι η σωματική, αλλά η λεκτική, η οποία τις περισσότερες φορές, αποσιωπάται από τους αποδέκτες-θύματα, κάτω από το αίσθημα του φόβου, του στιγματισμού ή του αποκλεισμού.
Η λαϊκή έκφραση «Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει», έρχεται να περιγράψει μεταφορικά με τον καλύτερο τρόπο, το αρνητικό αποτύπωμα που αφήνουν οι προσβολές, οι κοροϊδίες, η αρνητική κριτική και τα σχόλια, στη ψυχοσύνθεση ενός ατόμου, που αποτελεί το εξιλαστήριο θύμα και που με τη σειρά του ή αμύνεται με το να σιωπά ή ανταπαντά, αποκτώντας πλέον ρόλο εκφοβιστή.
Τα παιδιά αφού διάβασαν το βιβλίο “Οι λέξεις δεν είναι για να πληγώνουμε” της Verdick Elisabeth, προέβησαν στην εξής δράση: Σε χαρτόνι, δημιουργήθηκαν τρεις στήλες. Στην πρώτη στήλη τα παιδιά έπρεπε να τοποθετήσουν λέξεις που πονούν, στη δεύτερη λέξεις που χαμογελούν και στην τελευταία τις λέξεις που βοηθούν. Τα παιδιά μέσα από τη συγκεκριμένη δράση, κατανόησαν αποτελεσματικά, ποιες λέξεις είναι ικανές να πληγώσουν τα συναισθήματα των άλλων ή να τους προσβάλλουν και ποιες μπορούν να έχουν θεραπευτική δράση, μεταμορφώνοντας ένα αρνητικό συναίσθημα ή διάθεση, σε κάτι ευχάριστο. Η βιωματική αναπαράσταση, βοήθησε τα παιδιά να κατανοήσουν πως η γλώσσα και οι λέξεις γενικότερα, λειτουργούν σαν όπλο κι έχουν μεγάλη δύναμη, ικανή να βοηθήσει ή να πληγώσει κάποιον, γι’ αυτό και πριν πούμε τη γνώμη μας ή αναφερθούμε σε κάποιο άτομο, οφείλουμε να σκεφτόμαστε πριν, τι συναίσθημα μπορεί να (του) προκαλέσουμε!
