Γράφει η Κατερίνα Βελεσιώτου, μουσικής ΠΕ16

…..Το σχολείο γι’ αυτόν ήταν ένα μαρτύριο. Καθόταν λοιπόν μόνος του στη γωνία ενός βράχου κι έτρωγε το πλαγκτόν, σχεδίαζε τα τριγωνάκια του και καμιά φορά σιγοτραγουδούσε μελαγχολικά:

Δεν είμαι χαζούλης,

δεν είμαι κουτός.

Ο Τριγωνοψαρούλης,

ο διαφορετικός.

Μαζί του τραγουδήσαμε κι εμείς γιατί νιώσαμε τον πόνο και την απόγνωσή του .Αναγνωρίσαμε σε  εκείνον στοιχεία του εαυτού μας. .Αγαπήσαμε αυτό το γλυκύτατο κίτρινο ψαράκι  που έγινε αντικείμενο κοροϊδίας από τους συμμαθητές και τη δασκάλα του..

Μέσα από την αφήγηση της ιστορίας , με την παρεμβολή των τραγουδιών , καταλάβαμε πως η διαφορετικότητα από μόνη της δεν κάνει τη διαφορά. Χρειάζεται να γνωρίσουμε τις αληθινές δυνατότητές μας  και να προσπαθήσουμε με υπομονή και επιμονή .

Έτσι καταλήγουμε να τραγουδήσουμε :

<< …ξέρω ποιος είναι ο πιο δυνατός …ο σοφός ..>>.

Βρε , πως αλλάζουν τα πράγματα!!

Ο Τριγωνοψαρούλης γίνεται συνώνυμο του πολύ έξυπνου!

Μπορείτε να απολαύσετε την ιστορία ( με ακριβείς φράσεις του βιβλίου) όπως την επένδυσαν με ζωγραφιές οι μαθητές της Α ΄και Β΄ τάξης..