«Απ΄ όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, η ιστορία που αφηγήθηκα δεν περιέχει καμία ψευδή πρόταση» Ο συγγραφέας, 10 Οκτωβρίου 2009.
Υποθέτω ότι ο Τεύκρος Μιχαηλίδης θα γίνει «προσφιλής άχρι μίσους» στους κατ΄ επάγγελμα λογοτέχνες με αυτό το βιβλίο του. Ανθρώπινα κατανοητός ο φθόνος όταν έχεις «αντίπαλό» σου μια πένα με εύρος και βάθος γνώσεων σπάνιο και με συγγραφικά χαρακτηριστικά εξίσου συναρπαστικά. Γιατί αυτά; Διότι- για όσους δεν τον έχουν ακόμη «απαντήσει»- ο Τεύκρος Μιχαηλίδης είναι διδάκτωρ των Μαθηματικών, ταγμένος στον ρόλο του δασκάλου (από το 1981 στη μέση εκπαίδευση), μεταφραστής εικοσάδας ευπώλητων εκδόσεων εκλαΐκευσης της επιστήμης αλλά και συγγραφέας δικών του εμπνεύσεων για τη «χώνεψη» των μαθηματικών. Η διείσδυσή του στον χώρο του μιγαδικού κειμενικού είδους, όπου η μυθιστορηματική πλοκή επιστρατεύεται για τη γοητευτική εμπέδωση επιστημονικής αλήθειας, άρχισε με το επιτυχημένο Πυθαγόρεια εγκλήματα. Ο Αχμές όμως πιστεύω ότι είναι το βιβλίο που θα επιβραβεύσει λογοτεχνικά το συγγραφέα. 
Οπως θα ανακαλύψει ο αναγνώστης αυτού του καλοτυπωμένου βιβλίου φορμά τσέπης, ο Αχμές είναι γραμμένος με τον πυρετό ενός αστυνομικού μυθιστορήματος του Ιαν Ράνκιν. Σου μιλάει αμέσως ο ρυθμός του και σε βυθίζει από τις πρώτες του σελίδες στο τσίτωμα της δράσης. Αλλά η πραγματική μαγεία γραφής του Αχμές έρχεται μετά: ο συγγραφέας καταφέρνει να μπολιάσει στην εξέλιξη τις μύριες πληροφορίες που έχει συλλέξει για την καθημερινότητα του τοπίου του (μόλις… 3.600 χρόνια πριν, στην Αίγυπτο), χωρίς στιγμή να χασμουρηθείς από ανία. Και έπειτα έρχεται αυτή η απίθανη ικανότητά του να φυτεύει τα μαθηματικά στην πλοκή τόσο φυσικά όσο και το να δεχθείς ότι κοιτώντας το αμπέλι θα δεις και τα σταφύλια!
Πρόκειται για την αφήγηση μιας υποτιθέμενης περιπέτειας, λοιπόν, ένα αποκύημα φαντασίας ως οικοδόμημα με υπαρκτά υλικά- όπως ένας πάπυρος με υπολογισμούς που βρέθηκε στο Λούξορ. Μήπως όμως είναι ιεροσυλία να «διδάσκεις» με τέτοιον τρόπο; Στην εποχή μας, όπου τα βιντεοπαιχνίδια προωθούνται πλέον ως τα πιο παραγωγικά εργαλεία μάθησης, ο συγγραφέας δεν χρειάζεται να δικαιολογηθεί για την ένταξη της φαντασίας στην υπηρεσία της γνώσης. Αλλά και χωρίς αυτά έχουν ήδη απαντήσει για λογαριασμό του δύο πραγματικά επαΐοντες: ο Σωκράτης («Δεν μπορώ να διδάξω σε κανέναν τίποτε. Το μόνο που μπορώ είναι να τον κάνω να σκεφθεί») και ο Πλάτωνας («Μαθαίνει κανείς περισσότερα σε μία ώρα παιχνιδιού παρά σε έναν χρόνο συζητήσεων»).
Μην το συζητάτε άλλο, λοιπόν. Απολαύστε αυτή την περιπέτεια και δωρίστε την αφειδώς αυτά τα Χριστούγεννα!
