Του Στράτου Στρατηγάκη  Μαθηματικού – Ερευνητή  stratig@yahoo.com 

Οι Πανελλαδικές Εξετάσεις ξεκινούν σε λίγες μέρες. Οι τελευταίες μέρες κυλούν συνήθως δύσκολα, καθώς το άγχος και η αγωνία για την έκβαση των εξετάσεων μεγαλώνει, όσο ο χρόνος για τις εξετάσεις λιγοστεύει. Το άγχος δεν είναι εύκολο να εξαφανιστεί, αλλά μπορεί να γίνει διαχειρίσιμο. Ας δούμε μερικές απλές οδηγίες.

Σκοπός σας είναι κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή 8:30 με 11.30 το πρωί να έχετε τη μέγιστη δυνατή πνευματική διαύγεια, ώστε να πετύχετε τη μέγιστη απόδοση σε κάθε τρίωρο διαγώνισμα, που θα κρίνει το σύνολο των μορίων που θα συγκεντρώσετε και αυτό με τη σειρά του την επιτυχία σας στη σχολή της προτίμησής σας.

Για να βρεθείτε σε άριστη κατάσταση πρέπει να προσέξετε τα εξής:

 Ύπνος 

Δεν βοηθάει να ξενυχτάτε στο διάβασμα το προηγούμενο βράδυ, προσπαθώντας να συγκεντρώσετε το σύνολο της ύλης στο μυαλό σας. Το πιεσμένο και εξαντλημένο μυαλό σας την άλλη μέρα δε θα μπορέσει ν’ ανταποκριθεί με επιτυχία στο διαγώνισμα. Είναι σα να πάρετε ένα δρομέα 100 μέτρων και, αφού τον βάλετε να τρέξει 2 «κατοστάρια», να του πείτε μόλις τα τελειώσει: «τρέξε τώρα ακόμη ένα «κατοστάρι» για να σε χρονομετρήσω». Πιστεύετε ότι ο δρομέας μας θα κάνει καλό χρόνο στο τρίτο στη σειρά «κατοστάρι»; Εσείς λοιπόν πως πιστεύετε ότι μετά από ξενύχτι θα έχετε καλή απόδοση; Δε θα έχετε. Θα κάνετε κάποιο από τα κλασικά χαζολαθάκια, αριθμητικών πράξεων για παράδειγμα, και θα χάσετε πολύ περισσότερα απ’ όσα πιστεύετε ότι θα κερδίσετε ξενυχτώντας στο διάβασμα. Αρκετός ύπνος λοιπόν, τουλάχιστον 7-8 ώρες, για να είσαστε ξεκούραστοι. Ξέρω, θα μου πείτε ότι δεν σας κολλάει ύπνος, γιατί νιώθετε περίπου ως … μελλοθάνατοι. Δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα. Κι αν δεν μπορείτε να κοιμηθείτε, ξαπλώστε στο κρεβάτι σας και ξεκουραστείτε. Διαβάστε ένα άσχετο με τις εξετάσεις βιβλίο για να… αλλάξετε θέμα. Προς Θεού όχι τηλεόραση ή κινητό. Μπορεί να πιστεύετε ότι ξεχνιέστε, αλλά σας κάνει το μυαλό κουρκούτι (και όχι μόνο στην περίοδο των εξετάσεων).

 Διατροφή 

Δεν είναι καιρός για πειράματα. Φάτε αυτά που συνήθως τρώτε τον υπόλοιπο καιρό, προσέχοντας το βραδινό φαγητό να είναι ελαφρύ για να μπορέσετε να κοιμηθείτε ευχάριστα. Μην πίνετε πολλούς καφέδες, προσπαθώντας να «πουσάρετε» τον εαυτό σας για ν’ αντέξει πιο πολύ. Συνεχίστε να διαβάζετε »

καλή επιτυχία παιδιά!

Στην τελική ευθεία έχουν μπει οι υποψήφιοι για τις πανελλαδικές εξετάσεις και το άγχος τους κορυφώνεται  …

ΕΝΑ ΠΡΩΙΝΟ ΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΗ, ακούω στο τηλέφωνο μια γνώριμη φωνή να μου λέει: «Βγες έξω στο δρόμο, υπάρχει ένα δώρο για σένα». Καταχαρούμενος, βγαίνω έξω και βλέπω το δώρο μου. Μια πανέμορφη άμαξα μπροστά στην πόρτα μου, από λουστραρισμένο ξύλο καρυδιάς, με μπρούντζινα χερούλια και φανάρια από λευκή πορσελάνη. Όλα εξαιρετικής ποιότητας, πολύ κομψά, πολύ «chic».

Ανοίγω την πορτούλα και μπαίνω στην άμαξα. Το μεγάλο ημικυκλικό κάθισμα με επένδυση από μπορντό βελούδο και τα κουρτινάκια από λευκή δαντέλα, δίνουν στην καμπίνα μια νότα βασιλικής μεγαλοπρέπειας. Έχω την αίσθηση —αντιλαμβάνομαι απ’ αυτά που βλέπω—, ότι σχεδιάστηκε αποκλειστικά για μένα. Έχει υπολογιστεί η απόσταση για τα πόδια, το μέγεθος του καθίσματος, το ύψος της οροφής… Όλα είναι πάρα πολύ άνετα κι έχει χώρο μόνο για μένα. Από τα παράθυρα βλέπω «το τοπίο»: δεξιά το σπίτι μου, αριστερά το σπίτι του γείτονά μου…  Μουρμουρίζω: «Απίθανο δώρο! Αχ, τι ωραία!…» και κάθομαι λίγο να απολαύσω αυτήν την ωραία αίσθηση.

Στο λεπτό, αρχίζω να βαριέμαι. Η θέα από το παράθυρο είναι πάντα η ίδια. Αναρωτιέμαι: «Πόσον καιρό μπορεί κανείς να βλέπει τα ίδια πράγματα;» Και καταλήγω ότι το δώρο που μου έκαναν είναι τελείως άχρηστο.

Ενώ εκφράζω το παράπονό μου μεγαλοφώνως, περνάει ο γείτονάς μου και μου λέει, σαν να διαβάζει τη σκέψη μου: 

«Δε νομίζεις ότι κάτι λείπει απ’ αυτήν την άμαξα;» Με απορία (τι να λείπει άραγε;) κοιτάζω τα χαλιά και την ταπετσαρία. 

«Λείπουν τα άλογα» μου λέει πριν προλάβω να τον ρωτήσω. Γι’ αυτό βλέπω όλο τα ίδια —σκέφτομαι—, γι’ αυτό νιώθω να βαριέμαι… 

«Καλά λες» απαντάω. 

Οπότε, πάω στο στάβλο του σταθμού, ζεύω στην άμαξα δύο άλογα κι ανεβαίνω πάλι επάνω. Από μέσα, φωνάζω: 

«Ίααα!»   Και ξεκινάμε… Συνεχίστε να διαβάζετε »