Μαθητές

Πραγματοποιήθηκε την  Παρασκευή 24-3-2023 στο Δημαρχείο, στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου Βέροιας, η 6η συνεδρίαση του Δ.Σ. Εφήβων Βέροιας.

Το σχολείο μας εκπροσώπησαν οι Κωνσταντίνα Καλαϊτζίδου, Γεωργία Φανδινάκη και Σωτήριος Χειμώνας.

Η τοποθέτηση της Κωνσταντίνας  Καλαϊτζίδου με ΘΕΜΑ: Η Βέροια ως σημείο συνάντησης λαών και πολιτισμών

Αξιότιμε κύριε Δήμαρχε,  κυρίες και κύριοι, αγαπητοί συμμαθητές,

Το σχολείο μου στο πλαίσιο του προγράμματος Erasmus+,  μού έδωσε την ευκαιρία να είμαι μέλος της ομάδας φιλοξενίας εφήβων που προέρχονταν από τρεις διαφορετικές χώρες της Ευρώπης. Η εβδομάδα αυτή, πέρα από το γεγονός ότι συνέβαλε στην απόκτηση γνώσεων και ερεθισμάτων που θεωρώ ιδιαιτέρως σημαντικά για την μετέπειτα πορεία ενός ατόμου, αποτέλεσε και πηγή προβληματισμού σχετικά με τον τόπο μου και τις υποδομές που αυτός διαθέτει.

Πιο συγκεκριμένα, κατά την διάρκεια του προγράμματος σκεφτήκαμε με τους συμμαθητές μου να κάνουμε εξορμήσεις σε αξιοσημείωτα μέρη της Βέροιας. Κύριος στόχος μας ήταν να γνωρίσουν οι φιλοξενούμενοί μας την ομορφιά που κρύβει η γενέτηρά μας μέσα από τα μάτια ενός νέου. Αποφασίσαμε λοιπόν ένα βραδάκι, να επισκεφθούμε την περιοχή του Προφήτη Ηλία που – ως γνωστόν – είναι σημείο έλξης πολλών συνομηλίκων μας. Πράγματι, η απόφαση αυτή αποδείχθηκε σωστή αφού όλοι έμειναν έκθαμβοι από την εικόνα της Βέροιας με τα διάσπαρτα φώτα, ενώ δεν έπαψαν να φωτογραφίζουν τη θέα που ξεχυνόταν μπροστά τους. Ωστόσο το σύνολο των Ελλήνων μαθητών βρέθηκε σε δύσκολη θέση μιας και ήταν εμφανής ο φόβος που ένιωσαν οι ξένοι περπατώντας στα σκοτεινά μονοπάτια του δάσους που μας οδήγησαν στον τελικό προορισμό. Καθώς  λοιπόν υποστηρίζω ότι η ασφάλεια είναι αναπόσπαστο κομμάτι κάθε πόλης, πιστεύω πως η φωταγώγηση της περιοχής αποτελεί τρέχουσα ανάγκη προκειμένου να αναδειχθεί ακόμη περισσότερο το σημείο αυτό.

Φυσικά, δεν παραλείψαμε να κάνουμε μια βόλτα στην πηγή ζωής της πόλης, στο ποτάμι της Μπαρμπούτας. Ένα από τα ομορφότερα μέρη της Βέροιας που κάθε τουρίστας σπεύδει να θαυμάσει από κοντά. Όλα κυλούσαν καλά, τα παιδιά δεν έπαψαν να φωτογραφίζουν από ψηλά τον τρεχούμενο ποταμό και να γεμίζουν τις φωτογραφικές τους μηχανές με στιγμιότυπα από τον περίπατό μας εκεί. Ώσπου άρχισαν ολοένα και περισσότεροι να μας ζητούν να περπατήσουμε στις όχθες για να νιώσουν πιο κοντά στην φύση. Ως οικοδεσπότες αρνηθήκαμε στην αρχή, καθώς γνωρίζαμε τι πρόκειται να αντικρύσουμε, αλλά μάταια. Έτσι κι έγινε, κατεβήκαμε τα ετοιμόρροπα σκαλιά με εξαιρετική προσοχή για να δούμε μπροστά μας… πλήθος σκουπιδιών που είχαν αφήσει εκεί οι ανεύθυνοι επισκέπτες. Η απογοήτευση διαγραφόταν στα πρόσωπα όλων μας και μια επιθυμία για δραστική αλλαγή κατέκλυσε το μυαλό μας. Θεώρησα χρέος μου λοιπόν ως πολίτης της Βέροιας να αιτηθώ την φροντίδα της περιοχής από περιβαλλοντικές ομάδες είτε υπό την εποπτεία του ίδιου του Δήμου.

Παράλληλα, στην προσπάθειά μας να συσφίξουμε τις σχέσεις της ομάδας και να γνωριστούμε καλύτερα, ανατρέξαμε στην παιδική μας ηλικία και σε ένα κοινό για όλους μας χαρακτηριστικό της: το παιχνίδι. Η ιδέα ενθουσίασε τους πάντες: Αυστριακούς, Γερμανούς, Έλληνες και Πορτογάλους. Συγκεντρωθήκαμε, λοιπόν, στο γήπεδο μπάσκετ και ποδοσφαίρου του Προμηθέα, στα εβραίικα μνήματα που όλοι γνωρίζουμε. Με την άφιξή μας εκεί άρχισαν και τα παράπονα για την κατάσταση που επικρατούσε: κατεστραμμένες κερκίδες, σκουριασμένες και παραμορφωμένες μπασκέτες, κομμένα δίχτυα στις εστίες του γηπέδου. Το πολυαναμενόμενο αυτό απόγευμα εξελίχθηκε σε μια άβολη συνθήκη με τους Έλληνες να βρίσκονται σε θέση απολογούμενου. Είναι γνωστό πως και οι υπόλοιποι χώροι αθλητισμού της πόλης βρίσκονται σε παρόμοιο επίπεδο, κάτι που είναι άκρως λυπηρό, αφού η Βέροια έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ τη ζωντάνια του νεανικού πληθυσμού. Η βελτίωση των υποδομών αθλητισμού νομίζω πως θα ήταν ένα ηχηρό κάλεσμα παραμονής στον τόπο τους προς όλους όσους σκοπεύουν να μετακομίσουν στα αστικά κέντρα.

Γενικότερα, η ανάπτυξη της πόλης σε ποικίλους τομείς και η σωστή αξιοποίηση της φυσικής ομορφιάς της θα είχε διττό χαρακτήρα, αφενός θα βελτίωνε την ποιότητα ζωής των ίδιων των κατοίκων και αφετέρου θα έκανε την Βέροια πόλο έλξης τουρισμού και κατ’ επέκταση οικονομικών πόρων που είναι απαραίτητοι στις μέρες μας. Κατά την γνώμη μου, η νέα γενιά έχει επιφορτιστεί υπερβολικά το βάρος αυτής της ευθύνης αλλά φαίνεται αρκετά έτοιμη να κάνει πράξη τα σχέδια τόσων και τόσων και τα οποία παραμένουν εδώ και καιρό απραγματοποίητα. Αρκεί να έχει την υποστήριξη της Πολιτείας προκειμένου να αντεπεξέλθει στο εκατό τοις εκατό των προσδοκιών.

Ευχαριστώ πολύ για την προσοχή σας

Η τοποθέτηση της Γεωργίας  Φανδινάκη με ΘΕΜΑ: Για μία αλληλοβοηθούμενη και αυτάρκη κοινωνία

Αξιότιμε κύριε Δήμαρχε, αγαπητοί συμμαθητές,

Προτού εμβαθύνουμε στο θέμα, το οποίο κλήθηκα να σας παρουσιάσω σήμερα, επιθυμώ να αναφέρω, εκ μέρους των συμμαθητών και γενικότερα των συνομηλίκων μου, πως αποτελεί τιμή μας το γεγονός ότι δίνετε την ευκαιρία σε εμάς τους νέους, των οποίων η φωνή συχνά αποσιωπάται, να μιλήσουμε για προβλήματα που μαστίζουν την κοινωνία της πόλης και κατ’ επέκταση της χώρας μας. Έχοντας, λοιπόν, εντοπίσει η ίδια, ως παρατηρητής της Βέροιας, ορισμένες δυσχερείς καταστάσεις που χρήζουν αντιμετώπισης θα σας ενημερώσω για τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξα, εκφράζοντας τις ανησυχίες μου και προτείνοντας τρόπους επίλυσης των εν λόγω προβλημάτων.

Περπατώντας στα σοκάκια της πόλης μου αισθάνθηκα έντονα την ύπαρξη ενός, γνωστού από όλους, φαινομένου · της μετανάστευσης. Μάλιστα, οι δρόμοι της Βέροιας, όπως και πολλών άλλων διαφορετικών ελληνικών νομών, είναι γεμάτοι με αγγελίες εγκαταλελειμμένων σπιτιών και επιχειρήσεων, οι οποίες σημαίνουν πως τα μέρη αυτά ερημώνονται. Η τάση μετακίνησης αυτή δικαιολογείται σε μεγάλο ποσοστό αν αναλογιστούμε την ανεργία που πλήττει τη χώρα μας. Γνωστοί, φίλοι και αγαπημένα μας πρόσωπα αναγκάζονται να αποχαιρετήσουν τις οικογένειές τους και να μετακομίσουν, ίσως οριστικά, στο εξωτερικό αναζητώντας μονάχα μια θέση εργασίας, ενώ παράλληλα απαλλάσσονται από τον φόβο της ανεργίας που συνδέεται αβίαστα με την Ελλάδα.

Το πρόβλημα αυτό συνυφαίνεται, κατά τη γνώμη μου, με ένα άλλο, λιγότερο αντιληπτό από την πλευρά της κοινωνίας μεν, εξίσου οδυνηρό για εμάς τους νέους που καλούμαστε να το αντιμετωπίσουμε δε: τη δυσκολία που συναντάμε όταν επιχειρούμε να προσανατολιστούμε επαγγελματικά. Σε νεαρή ηλικία – όταν ακόμη είμαστε έφηβοι- βομβαρδιζόμαστε με διαφόρων ειδών πληροφορίες, αξιόπιστες ή μη, προκειμένου να καταφέρουμε να βρούμε το επάγγελμα που θα μας βοηθήσει να βιοποριστούμε.

Θίγω τον συγκεκριμένο προβληματισμό, διότι προσωπικά, όντας μαθήτρια Λυκείου, βρέθηκα σε μια έντονα δυσάρεστη συναισθηματικά θέση όταν χρειάστηκε να επιλέξω μία απασχόληση, η οποία θα συνέβαλλε στην επικείμενη διαβίωση μου. Ένιωθα σε μεγάλο βαθμό αβεβαιότητα και ανασφάλεια, γνωρίζοντας την ανεργία που πλήττει τη χώρα μου. Σε εκείνη τη φάση της ζωής μου, λοιπόν, αντιλήφθηκα ότι δεν υπήρχε καμία καθησυχαστική δύναμη, τίποτα που να εγγυάται πως στο μέλλον θα υπάρχουν θέσεις εργασίας για ό,τι επιλέξω, ή έστω που να προβάλλει λογικά τις πιθανότητες να βρω δουλειά στην Ελλάδα.

Γι’ αυτόν τον λόγο, επειδή αισθάνθηκα τόσο εκτεθειμένη όταν έπρεπε να αποφασίσω τι επάγγελμα να ακολουθήσω, έτσι ώστε να μη φοβάμαι την ανεργία, πιστεύω πως οφείλουμε να επικεντρωθούμε στην ανάγκη που χαρακτηρίζει εμάς, τους σημερινούς μαθητές, για την εύρεση κάποιου είδους ασφάλειας. Ειλικρινά νομίζω πως τα δύο διαδοχικά προβλήματα που προανέφερα, η μετανάστευση λόγω της ανεργίας και η ανασφάλεια των νέων, είναι δυνατόν να επιλυθούν με ένα μόνο μέτρο: τη δημιουργία ενός συστήματος αποτίμησης των θέσεων εργασίας. Δηλαδή, μπορούμε να εφαρμόσουμε ένα μέτρο κατά το οποίο ο κάθε νομός ξεχωριστά θα δημιουργεί έναν κατάλογο, ο οποίος θα αποτελείται από τα επαγγέλματα που επιζητά ο ίδιος. Η εκτίμηση αυτή εργασιακών αναγκών της πόλης θα ενισχύσει επιτυχώς το εργατικό της δυναμικό, εφόσον οι κατάλογοι αυτοί προβληθούν μέσα από ενημερωτικές ημερίδες σε κάθε πόλη, οι νέοι θα κατέχουν μια ακριβή εικόνα των θέσεων εργασίας που διαθέτει η Ελλάδα.

Πιστεύω ακράδαντα πως αν εφαρμοστεί το συγκεκριμένο μέτρο η κάθε πόλη θα ανακτήσει την αυτάρκεια της και η τάση για μετανάστευση θα μειωθεί δραστικά. Εμείς οι μαθητές, όχι μόνο θα γνωρίζουμε πώς μπορούμε να συμβάλλουμε στην άνθηση της τοπικής οικονομίας αλλά θα νιώσουμε και πως η πολιτεία ανταποκρίνεται στις ανησυχίες μας. Φυσικό επακόλουθο εννοείται είναι και η δραστική μείωση των ποσοστών ανεργίας αλλά και η ενδυνάμωση της περιφέρειας, εφόσον οι νέοι θα επιλέγουν περιζήτητα για τον τόπο τους επαγγέλματα.

Οραματίζομαι ένα μέλλον στο οποίο η Ελλάδα συγκρατεί τους πολίτες της κοντά της, ενώ συγχρόνως φροντίζει για την επίλυση των προβλημάτων τους. Επιζητώ επίσης, εγώ και κάθε μαθητής που ήρθε σε παρόμοια θέση με τη δική μου πιστεύω, ένα κράτος ενωμένο που βρίσκεται εκεί για να μας διευκολύνει και να μας υποστηρίζει λογικά και συναισθηματικά αντίστοιχα, ενώ καταφέρνει με τη βοήθεια μας να αυτοσυντηρείται. Θέλω να ξαναδώ τη Βέροια γεμάτη καινούργιες τοπικές επιχειρήσεις δίχως καμία έλλειψη, όσον αφορά το εργατικό δυναμικό. Ευελπιστώ ότι το δίλημμα στο οποίο βρίσκονται ορισμένοι μαθητές τώρα, μη γνωρίζοντας αν πρέπει να φύγουν στο εξωτερικό προκειμένου να εργαστούν, θα συρρικνωθεί για τις γενιές του μέλλοντος, θα γίνει ανεπαίσθητο. Το μόνο πράγμα για το οποίο είμαι σίγουρη είναι πως όλοι μαζί, και ο δικός μας Δήμος ξεχωριστά, μπορούμε να αλλάξουμε το μέλλον.

Σας ευχαριστώ πολύ για την προσοχή σας!

Η τοποθέτηση του Σωτήριου  Χειμώνα με ΘΕΜΑ: Η Βέροια μέσα από τα μάτια μου

Αξιότιμε κ. Πρόεδρε, αγαπητοί συμμαθητές

Έχω περάσει όλη μου τη ζωή στη Βέροια. Ως φυσικό επακόλουθο, γνωρίζω καλά την πόλη μου. Από μικρό παιδί ερχόμουν σε επαφή με ανθρώπους, οι οποίοι υπογράμμιζαν πολυάριθμα ζητήματα του τόπου μας. Ωστόσο, εγώ διαρκώς αρνούμουν να δεχτώ το γεγονός ότι η Βέροιά μου είχε ψεγάδια. Είχα μάθει να αποδέχομαι τα μικροπροβλήματα που αντιμετώπιζα σε καθημερινή (σχεδόν) βάση και δεν αισθανόμουν την ανάγκη –ούτε, όμως, ήθελα– να αλλάξω κάποιο από αυτά. Αγαπούσα την πόλη μου.

Μεγαλώνοντας, βρέθηκα σε πρωτόγνωρες για εμένα καταστάσεις, οι οποίες με έβαλαν σε σκέψεις. Ξαφνικά, η Βέροια δεν παρουσιαζόταν αψεγάδιαστη και φιλόξενη, αλλά προβληματική και, σε πολλές περιπτώσεις, δύσβατη. Έτσι, παρατήρησα κι εγώ τα ελαττώματά της.

Αρχικά, η πρώτη δυσκολία, την οποία καλείται να αντιμετωπίσει ο καθένας, είναι η κυκλοφορία στην πόλη. Είναι ολοφάνερη η απουσία φαναριών σε ορισμένες περιοχές της, η οποία προκαλεί, συχνά, σύγχυση στους ξένους οδηγούς. Επίσης, επιτακτική κρίνεται η ανάγκη συντήρησης των πεζοδρομίων, καθώς και η ουσιαστικότερη τοποθέτηση διαβάσεων, ώστε να διευκολυνθεί η μετακίνηση των πολιτών, και κυρίως των νεότερων παιδιών, κατά την προσέλευσή τους στο σχολείο. Όσον αφορά το τελευταίο ζήτημα, θεωρώ ότι οι συνθήκες είναι έτσι διαμορφωμένες, ώστε να ευνοούνται περισσότερο απ’ όλους οι ιδιοκτήτες των αμέτρητων μαγαζιών που έχει η Βέροια. Αυτό, όμως, μπορεί εύκολα να δημιουργήσει μια αποπνικτική ατμόσφαιρα για τους πολίτες, αλλά και τους επισκέπτες της πόλης.

Όπως έχω ήδη αναφέρει, υπάρχουν αμέτρητα μαγαζιά στη Βέροια. Παρ’ όλ’ αυτά, τα περισσότερα άτομα της ηλικίας μου παραπονιούνται ασταμάτητα, ισχυριζόμενοι πως «η Βέροια δεν έχει μαγαζιά να πας». Αυτό οφείλεται στην ανάπτυξη πολλών μικροκαταστημάτων και επιχειρήσεων ντόπιων, πράγμα που, ενώ ευνοεί την τοπική οικονομία, προβληματίζει τους νέους, που νιώθουν ότι στερούνται τα προνόμια που θα τους προσέφερε η εγκατάσταση στις μεγαλουπόλεις, όπου ακμάζουν οι γνωστές αλυσίδες καταστημάτων. Επομένως, πολλοί οδηγούνται στην εγκατάλειψη της πόλης τους, αποσκοπώντας σε μια πιο ευχάριστη ζωή, με πληθώρα νέων ευκαιριών για αγορές, ώστε να ικανοποιηθεί η καταναλωτική τους μανία.

Παρά την εύνοια της τοπικής οικονομίας, λόγω των ιδιωτικών επιχειρήσεων στην πόλη, σπάνια βλέπουν οι πολίτες τα αποτελέσματα της χρήσης του κεφαλαίου αυτού. Είναι λες και τα χρήματα εξαφανίζονται. Τα καταστήματα δε φαίνεται να βελτιώνουν τις υποδομές ή την ποιότητα των προϊόντων που διαθέτουν. Πολλές φορές έχω προβληματιστεί πάνω σε αυτό το ζήτημα, αναλογιζόμενος τη θέση των ιδιοκτητών των καταστημάτων αυτών. Το συμπέρασμα, στο οποίο συνεχώς καταλήγω, είναι πως οι άνθρωποι αυτοί ξοδεύουν τα λεφτά ενισχύοντας άλλες, ήδη ισχυρότερες, πόλεις. Άλλωστε, είναι γεγονός ότι ο κάθε πολίτης της Βέροιας ονειρεύεται –ή έχει ονειρευτεί– να κατοικήσει στη Θεσσαλονίκη.

Κατά τη γνώμη μου, αυτή η τάση εγκατάλειψης της πόλης, ακόμα και από μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους, οφείλεται στην ύπαρξη όλων των παραπάνω ζητημάτων, καθώς και στον φόβο ότι η πόλη δεν αποτελεί ιδανικό μέρος για να ξεκινήσει κάποιος οικογένεια. Από τη μία, τα σχολεία φαίνεται να διατηρούν απαρχαιωμένο εξοπλισμό για την πραγματοποίηση των μαθημάτων, ενώ από την άλλη ο τόπος δε φαίνεται να προσφέρει αρκετές ευκαιρίες στα παιδιά, ώστε να χαράξουν τη δική τους, μοναδική πορεία.

Όσον αφορά τις σχολικές υποδομές, θεωρώ πως ένα παράδειγμα, βγαλμένο μέσα από τη δική μου ζωή, αρκεί για να βοηθήσει τον οποιονδήποτε να καταλάβει, σε πόσο απελπιστική κατάσταση βρίσκεται η πόλη. Στο δημοτικό σχολείο όπου φοίτησα, το μάθημα της πληροφορικής διδασκόταν με τη χρήση φορητών υπολογιστών, οι οποίοι, βέβαια, δεν μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στις ανάγκες του μαθήματος και να συμβάλλουν στη διαμόρφωση ανθρώπων που θα υποχρεωθούν να ενταχθούν σε μια κοινωνία, της οποίας το θεμέλιο αποτελεί η τεχνολογία. Όταν, όμως, άρχισαν τα χρόνια του γυμνασίου, αντίκρισα ένα πρωτόγνωρο για μένα θέαμα. Στο εργαστήριο της πληροφορικής υπήρχαν σταθεροί υπολογιστές. Γρήγορα, δυστυχώς, ο ενθουσιασμός που απέκτησα αντικαταστάθηκε από την απογοήτευση, καθώς η τεχνολογία αυτών των υπολογιστών αποδείχθηκε ξεπερασμένη.

Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν υπάρχουν αρκετοί φορείς που να έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν σε νέους ανθρώπους την ευκαιρία να γνωρίσουν καταστάσεις, μέσα από τις οποίες θα αντλήσουν τα εφόδια για να πετύχουν τους στόχους τους, εύκολα μπορεί να οδηγήσει κάποιον στην απόφαση να αναζητήσει μια νέα κατοικία σε μια μεγαλύτερη πόλη. Ως παιδί, ήθελα να δοκιμάσω πολλά πράγματα. Ήθελα να εξασκήσω όσο το δυνατόν περισσότερες τέχνες και δραστηριότητες, ώστε να αποκτήσω όσο γίνεται περισσότερες δεξιότητες. Ωστόσο, η Βέροια περιόρισε αρκετά τους ορίζοντες μου και δε μου επέτρεψε να εξελιχθώ σαν άτομο όσο επιθυμούσα.

Όλα αυτά τα φαινόμενα αποτελούν εμπόδια, τοποθετημένα κατά μήκος ολόκληρης της διαδρομής την οποία καλείται το κάθε άτομο να διανύσει στη ζωή του. Αν, μάλιστα, συνδυαστούν με άλλα, λιγότερο εμφανή για πολλούς ανθρώπους, ζητήματα, τα οποία παρατηρεί κανείς μόνο όταν γίνονται προβλήματα, όπως για παράδειγμα, τα αδέσποτα που κυκλοφορούν ελεύθερα σε όλη την έκταση της πόλης, ταλαιπωρούμενα τα ίδια, αλλά και οι πολίτες, τότε εύκολο είναι να αντιληφθεί κανείς τη σοβαρότητα της κατάστασης και τη σημασία που έχει η αντιμετώπιση και επίλυσή τους.

Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας