Σύμφωνα με την παράδοση, οι μήνες αποφάσισαν να παντρευτούν. Ο καθένας βρήκε μια γυναίκα που του άρεσε και την παντρεύτηκε. Ο Μάρτης δε φρόντισε το ζήτημα μόνος του και έβαλε προξενητή να του βρει μια γυναίκα. Εκείνος του έφερε  μια κοπέλα η οποία ήταν τυλιγμένη με ένα μαντίλι και του είπαν ότι είναι πολύ όμορφη. Ευκολόπιστος όπως ήταν, την παντρεύτηκε.

Όταν όμως  έβγαλε το μαντίλι της, τι να δει; Δεν υπήρχε πιο άσχημη στον κόσμο!

Από τότε κάθε φορά που τη βλέπει καταπρόσωπο κλαίει και ο καιρός χαλάει,

όταν όμως την κοιτάζει από τις πλάτες ξεχνιέται και ο καιρός καλοσυνεύει.

Γι’ αυτό λέγεται και η παροιμία: « Μάρτης είναι χάδια κάνει, πότε κλαίει και πότε γελάει».