Αυτά τα μικρά και ανυπεράσπιστα πλασματάκια ,μέσα στην μανία του χειμώνα, μας βγάζουν μια τρυφεράδα και μια ευθύνη να τα φροντίσουμε .
Αποφασίσαμε με τα παιδιά να ρίχνουμε τα ψιχουλάκια που περισσεύουν από το δεκατιανό μας στην αυλή και όχι στον σκουπιδοτενεκέ της τάξης.
Το ίδιο μπορούμε να κάνουμε και στο σπίτι με τά το μεσημεριανό φαγητό μας.
Κάποτε ξέσπασε μια τεράστια πυρκαγιά και όλα τα ζώα του δάσους έφυγαν τρομαγμένα και κατέφυγαν στο απέναντι βουνό.
Ένα μικρό σπουργίτι όμως πηγαινοερχόταν συνεχώς κουβαλώντας νερό με το μικρό του ράμφος και το έριχνε στη φωτιά.
Μια αλεπού βλέποντας το, δεν κρατήθηκε και το ρώτησε:
«Είσαι με τα καλά σου, τρελάθηκες, τι νομίζεις πως θα σβήσεις έτσι τη φωτιά»;
«Είσαι με τα καλά σου, τρελάθηκες, τι νομίζεις πως θα σβήσεις έτσι τη φωτιά»;
Και το μικρό σπουργιτάκι απάντησε:
«Κάνω αυτό που μου αναλογεί»…
.
Τη ιστορία την «χρησιμοποιώ» συχνά σαν επιχείρημα, όταν μου λένε:
«Μα εγώ θα σώσω την κατάσταση»;
«Μα εγώ θα σώσω την κατάσταση»;
Ναι, αν ο καθένας μας κάνει αυτό που του αναλογεί!
Τα πουλάκια του χειμώνα στόλισαν την τάξη μας
