Η Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας θεσμοθετήθηκε το 2017, με κοινή απόφαση των Υπουργών Εσωτερικών, Εξωτερικών και Παιδείας της Ελλάδας και  γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 9 Φεβρουαρίου , ημέρα θανάτου του εθνικού μας ποιητή. Ο υφυπουργός Εξωτερικών αρμόδιος για τον Απόδημο Ελληνισμό, Κώστας Βλάσης, απέστειλε το ακόλουθο μήνυμα:

«Η ημέρα εορτασμού της Ελληνικής Γλώσσας δεν αποτελεί απλώς μία υπενθύμιση της αδιάλειπτης συνέχειας της γλώσσας μας στον χρόνο, αλλά και μία αναγνώριση της διαχρονικής συνεισφοράς της στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Σε αυτήν ακριβώς την αναγνώριση βρίσκεται η ουσία της καθιέρωσης του ετήσιου εορτασμού της.

Η Ελληνική Γλώσσα μετρά περισσότερα από πέντε χιλιάδες χρόνια ζωής, από την πρωτοελληνική μορφή της, περίπου το 3000 π.Χ. έως σήμερα. Παρά τις πολλές αναπροσαρμογές της στο διάβα των αιώνων, αποτελεί το νήμα που συνδέει τις σημειακές στιγμές χιλιάδων ετών σε μία ενιαία ιστορική χρονογραμμή. Η ιστορικότητά της ταξιδεύει τόσο βαθιά στον χρόνο, ώστε να της αποδίδονται αναντίρρητα τα σκήπτρα της γλώσσας που κωδικοποίησε, πρώτη, ανώτερες λεξιλογικές αναφορές τόσο σε αφηρημένες όσο και σε τεχνικές έννοιες, που καθιέρωσε οικουμενικές αξίες και που θεμελίωσε και διαμόρφωσε το εννοιολογικό του δυτικού πολιτισμού.

Σύμφωνα με την Γαλλίδα ακαδημαϊκό και Ελληνίστρια Jacqueline de Romilly «αν η Ελλάδα ζητούσε να αφαιρέσουμε από την γλώσσα μας τις ελληνικές λέξεις που μας δάνεισε, ο δυτικός πολιτισμός θα κατέρρεε». Αυτή η παρακαταθήκη αποτελεί έναν αδιάσειστο πολλαπλασιαστή ήπιας μεν, αλλά δομικής ισχύος για τη χώρα μας.

Η Ελληνική Γλώσσα είναι συναίσθημα. Άρρηκτα συνδεδεμένη με την ελληνική εθνική ταυτότητα, την καρδιά και τον νου των Ελλήνων, οι οποίοι στις λέξεις της ανακάλυψαν τη μαγεία της έκφρασης του πλούσιου ψυχικού κόσμου τους. Στις λέξεις της βρήκαν τον τρόπο να εδραιώνονται στον χρόνο και να δημιουργούν.

Η Ελληνική Γλώσσα είναι γλώσσα ποιητική. Εύλογα η Ελλάδα σεμνύνεται διαχρονικά για τα δύο βραβεία Νόμπελ που της χάρισαν ο Γεώργιος Σεφέρης και ο Οδυσσέας Ελύτης, σμιλεύοντας τις λέξεις κατά τρόπο μοναδικό. Είναι η γλώσσα του Διονυσίου Σολωμού, ο οποίος μας χάρισε τον ύμνο «εις την Ελευθερίαν», τον Εθνικό μας Ύμνο. Τιμώντας κάθε χρόνο στις 9 Φεβρουαρίου τη μνήμη του εθνικού μας ποιητή, θυμόμαστε τα λόγια του: «Μήγαρις ἔχω ἄλλο στὸ νοῦ μου, πάρεξ ἐλευθερία καὶ γλῶσσα». Η άριστη γνώση της ιταλικής και η μακρά παραμονή του στην Ιταλία, δεν στάθηκαν εμπόδιο στην εξιστόρηση της αισθητικής, γλωσσικής και βιωματικής πορείας του στα ελληνικά. Εξιστόρηση, η οποία άφησε χαραγμένο το αποτύπωμά της στη γέννηση της σύγχρονης Ελλάδας. Tα εκατομμύρια των Ελλήνων και πολλών φιλελλήνων σε κάθε γωνιά της γης σήμερα, αποτελούν ζωντανό παράδειγμα της απαράμιλλης γοητείας της.

Το χαρακτηριστικό, ωστόσο, που κάνει τη Γλώσσα μας μοναδική είναι ότι αποτελεί στάση ζωής. Οι Έλληνες, στην προσπάθειά τους να ερμηνεύσουν τον κόσμο, δημιούργησαν λέξεις, οι οποίες έχουν την ιδιότητα να δίνουν νόημα στην ύπαρξη, να οδηγούν στη διαπίστωση του πραγματικού, του υπαρκτού, αλλά και του υπερβατικού. Λέξεις που αποδίδουν με ακρίβεια αυθύπαρκτες έννοιες, ιδέες και αξίες. Δημο-κρατία, Φιλο-σοφία, Διά-λογος, Αγαθο-εργία. Το χαρακτηριστικό αυτό διατρέχει την Ελληνική Γλώσσα σε όλη την ιστορική της πορεία.

Μέσω της Ελληνικής Γλώσσας, της γλώσσας των Ευαγγελίων και των Πατερικών Κειμένων της Εκκλησίας, διαδόθηκε και συνεχίζει να διαδίδεται ως σήμερα, το πανανθρώπινο μήνυμα της Αλήθειας, της Πίστεως, της Αγάπης και της Ειρήνης.

«Από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος ως σήμερα, μιλούμε, ανασαίνουμε και τραγουδούμε την ίδια γλώσσα» γράφει ο Γεώργιος Σεφέρης, αποδίδοντας λιτά και παραστατικά τη διαχρονικότητα, τον συναισθηματικό πλούτο και τη στάση απέναντι στη ζωή και στην ουσία, όπως αντανακλώνται στην Ελληνική Γλώσσα. Η διδασκαλία της αποτελεί καθήκον όλων μας για τη διατήρηση και τη διάδοση του ελληνικού Πολιτισμού».

Η 9^η Φεβρουαρίου, ημέρα μνήμης του Διονύσιου Σολωμού, καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας σύμφωνα με την υπ. αριθμ. 17889 Κοινή Υπουργική Απόφαση των συναρμόδιων υπουργείων Εσωτερικών, Εξωτερικών και Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων (ΦΕΚ Β΄1384/24/04/2017).

Η συμβολή της ελληνικής γλώσσας στην ανάπτυξη και εδραίωση του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου πολιτισμού είναι ανεκτίμητη. Στην ελληνική γλώσσα αναπτύχθηκε η ευρωπαϊκή λογοτεχνία, η φιλοσοφία, οι θεωρητικές επιστήμες και η ιατρική, συντάχθηκαν και διαδόθηκαν  τα πιο σημαντικά κείμενα του Χριστιανισμού.

Δεν υπάρχει γλώσσα στον κόσμο που να μην έχει ελληνικές λέξεις. Μεταφράζοντας οι άλλοι λαοί τα αρχαία ελληνικά επιστημονικά λογοτεχνικά θρησκευτικά και άλλα κείμενα μετέφεραν όχι μόνο την ελληνική σκέψη αλλά και πάρα πολλές λέξεις.

Η αξία της ελληνικής γλώσσας αποτυπώνεται στην ιστορικότητα και τη διαχρονικότητά της . «Πρόκειται για μια γλώσσα που μιλιέται αδιάλειπτα εδώ και 40 αιώνες. Ενώ επί 28 αιώνες γράφεται με την ίδια γραφή και το ίδιο ελληνικό αλφάβητο και επί 24 αιώνες γράφεται με την ίδια ορθογραφία», όπως επισημαίνει ο καθηγητής Γλωσσολογίας Γ. Μπαμπινιώτης.

Το 18ο Δημοτικό Σχολείο Ευόσμου τίμησε αυτή την ημέρα με ένα αφιέρωμα στο βίο και το έργο του εθνικού μας ποιητή Διονύσιου Σολωμού. Έγινε αναφορά στην καταγωγή του και τα παιδικά του χρόνια, στις σπουδές του στην Ιταλία, στην επιστροφή του στη Ζάκυνθο, στα πρώτα του ελληνικά έργα και στη συνάντησή του με τον Σπυρίδωνα Τρικούπη, στον Ύμνο εις την Ελευθερίαν ο οποίος τον καθιέρωσε, στην εγκατάστασή του στην Κέρκυρα, στη δίκη και τα μεγάλα έργα της ωριμότητας, στον κύκλο της Κέρκυρας και στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Στη συνέχεια, οι μαθητές απήγγειλαν αντιπροσωπευτικά ποιήματα από τις διαφορετικές  περιόδους του έργου του.

Αναγνώσθηκαν λέξεις ξένων γλωσσών που έχουν ελληνική ρίζα. Ακούστηκε το τραγούδι γλωσσολαλιά του Παντελή Θαλασσινού σε στίχους της Σοφίας Αθανασιάδου.

Η εκδήλωση έκλεισε με την έπαρση της σημαίας.

 

Η γλώσσα που μου δώσατε μελώδισε στο στόμα,

ροδόσταμο που άνθισε στο πατρικό μου χώμα

, θαλασσινή η αύρα της, βουνίσια η πνοή της,

τον κόσμο όλο γύρισε, αλάργεψ’ η φωνή της

 

Η ανατολή τη λάτρεψε, η δύση την καρπώθει,

πόθο γλυκό ζωντάνεψε σ’ αυτόν που τη ζυγώθει,

αθανασία γνώρισε στα έργα των ανθρώπων,

φεγγάριασε τη σκοτεινιά ξένων λαών και τόπων.

 

Γλώσσα μου μυριολάλητη πώς να σε ασημώσω

που ‘σαι διαμάντι αδάμαστο, πέτρα για να στεριώσω,

έχω τον τρόπο μου εγώ την πέτρα να σηκώσω,

και αργυρούς θνητούς να βρω, τη γλώσσα ν’ αρματώσω.

Αίσωπος, Όμηρος, Θαλλής, Ηρόδοτος κι Αισχίνης

, Σόλων, Σωκράτης, Σοφοκλής, Καβάφης κι Ευριπίδης,

Πίνδαρος, Πλάτων, Πλήθωνας, Κάλβος και Καζαντζάκης,

Ερατοσθένης, Ηράκλειτος, Σεφέρης, Καρυωτάκης,

Γκάτσος, Ελύτης, Αξελός, Παπαδιαμάντης, Ζέη,

Αναγνωστάκης, Κούμας, Κουν, Μάτεσης, Ωριγένης,

Σικελιανός και Παλαμάς, Γαζής κι Αριστοτέλης,

Παπαντωνίου, Γιανναράς, Βρεττάκος, Καμπανέλλης,

Μαβίλλης, Σεβαστίκογλου, Ξενόπουλος, Διογένης

, και Μυριβίλης, Πιττακός, Δροσίνης, Δημοσθένης,

Επίκουρος, Ησίοδος, Γρυπάρης Καββαδίας,

Αναξαγόρας, Αρίσταρχος, Βενέζης και Βοργίας.

Η γλώσσα που μας δώσατε σμίλεψε το σκαρί μας,

το νου με γνώση μπόλιασε, πότισε την ψυχή μας

, μάγεψε πλάνητες πολλούς, ξελόγιασε την πέννα,

γένος και γης μπερδεύτηκαν, με μιας γενήκαν ένα.

 

Χαλάλι ήταν οι φθόγγοι της, θέριεψαν μύριες λέξεις,

οι λέξεις έβγαλαν φτερά και γέννησαν τις σκέψεις,

το γόνυ εκράτησαν ορθό στης λευτεριάς το τάμα,

γλωσσολαλιά Ελληνική, της οικουμένης θάμα.

 

Γλώσσα μου μυριολάλητη μην θαρρείς σε προδώσω,

μην τάχα σε απαρνηθώ, σ’ άλλα καλά να ενδώσω,

λαλιά μου, εσύ, πεντάμορφη, πάντα θα σε χρυσώνω,

που ‘σαι διαμάντι αδάμαστο, πέτρα για να στεριώνω,

έχω τον τρόπο μου εγώ την πέτρα να σηκώνω

και τους χρυσούς θνητούς να πω, την γλώσσα ν’ αρματώνω.

 

Ρίτσος, Τερζάκης, Κοραής, Κορνάρος, Πρωταγόρας

, Ψυχάρης, Τσίρκας, Συκουτρής, Χρυσολωράς, και Ρώτας,

Αριστοφάνης, Βάρναλης, Βιζυηνός, Χορτάτσης

και Μακρυγιάννης, Σολωμός, Ρήγας και Σαμαράκης,

Αυγέρης, Ουράνης Μαρκοράς, και Ισοκράτης, Θέσπις,

Ψαθάς και Χριστιανόπουλος, Μουσούρος, Προβελέγγης,

και Θουκυδίδης, Μένανδρος, Δελμούζος, Καρκαβίτσας,

Χ(ε)ίλων, Ροΐδης, Λάσκαρης, Χάκκας, Χατζής, Σκαρίμπας,

Εμπεδοκλής και Πλούταρχος, Κύρος, Πανοπολίτης,

Κόραξ, Βοργίας, Βουτυράς, Σουρής, Βαλαωρίτης,

Ιορδανίδου, Αρβελέρ, Σαπφώ και Αλεξίου,

η Πολυδούρη, η Μιλλιέξ, Δέλτα και Σωτηρίου,

και Ιπποκράτης, Ξενοφών, Πολίτης, Εφταλιώτης,

Αισχύλος, Αινησίδημος, Λυσίας, Μπαμπινιώτης.

Για την υλοποίηση της δράσης συνεργάστηκαν η διευθύντρια Σαρρούδη Ιωάννα και η εκπαιδευτικός της Στ΄, Αγγίδου Χρυσή