Συμβαίνει Κάθε Μέρα

Κάθε φορά που μιλώ, κάποιος με μισεί,

Κάθε φορά που απαντούν, πρέπει ξανά να συγχωρέσω,

Κάθε φορά που ακούω, καταπιέζω το θυμό μου,

Κάθε φορά που τους ακούω, σκουπίζω βιαστικά τα δάκρυά μου,

Όπου και αν πάω, είμαι το ανώνυμο θύμα.

Όπου και αν κρυφτώ, με βρίσκουν ξανά.

Κάθε φορά που με βλέπουν, βάζω το χαρούμενο προσωπείο μου,

Κάθε φορά που με αφήνουν, τα δάκρυα τρέχουν ασταμάτητα στα μάγουλά μου.

Κάθε βράδυ όταν κοιμάμαι, ονειρεύομαι τον απρόσωπο τρόμο,

Κάθε μέρα που ζω, εύχομαι να σταματούσα να υπήρχα

Κάθλιν Καϊτ

Οι επιπτώσεις την θυματοποίησης στην ψυχική υγεία των θυμάτων είναι άμεσες.

Τα θύματα εμφανίζονται να διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο βίωσης εσωτερικευμένων ψυχολογικών δυσκολιών,   όπως μοναξιά και κοινωνική απόσυρση ( Boulton and Underwood,1992), καθώς, επίσης, κατάθλιψη και άγχος (Carney and Merrel, 2001), γιατί στρέφουν το θυμό τους προς τα μέσα (Prinstein et al, 2005).

Ομοίως, αυξημένος βρέθηκε ο κίνδυνος να εκδηλώσουν  ψυχοσωματικά προβλήματα, όπως ζαλάδα, νευρικότητα, αίσθημα κούρασης και προβλήματα ύπνου.

Ακόμη , σύμφωνα με τους δασκάλους, τα θύματα παρουσιάζουν περισσότερα προβλήματα συμπεριφοράς και είναι πιο υπερκινητικά σε σχέση με τα ουδέτερα παιδιά ( Gini, 2007 ). Ύστερα από την ανάλυση των αποτελεσμάτων της έρευνας σε 921 μαθητές γυμνασίου βρέθηκε ότι οι μαθητές που εμπλέκονται σε περισσότερες από μια μορφές συμπεριφοράς θυματοποίησης και τα παιδιά που θυματοποιούνται και στο σπίτι και στο σχολείο διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να παρουσιάσουν δυσκολίες στη συμπεριφορά(ΔΔ, ΔΕΠ-Υ), στα όρια κλινικού βαθμού( Wolke & Samara, 2004).

Σε ό,τι αφορά τα φυσικά συμπτώματα διεθνής συγχρονική έρευνα σε δείγμα 123.227 μαθητών ηλικίας 11, 13 και 15 χρόνων σε 28 χώρες στην Ευρώπη και στη Β. Αμερική κατέδειξε μια συνεπή, ισχυρή και κλιμακούμενη συσχέτιση ανάμεσα στη θυματοποίηση και σε 12 φυσικά συμπτώματα ( πονοκέφαλο, στομαχόπονο, πόνο στην πλάτη κ.α.) ανάλογα με τη συχνότητα που τα παιδιά βίωναν τις εμπειρίες θυματοποίησης (Due et al., 2005).

Ωστόσο, οι συνέπειες δεν είναι μόνο άμεσες αλλά επιβαρύνουν αισθητά και τη μελλοντική ψυχική υγεία των μαθητών. Όταν τα παιδιά μεγαλώνουν, ενδέχεται να είναι πιο επιρρεπή στις διαταραχές άγχους, την κατάθλιψη και τη μοναξιά.

 

    

 

 

Παρατηρητές

Τα μέλη αυτής της ομάδας, ανάλογα με τη στάση που κρατούν, ομαδοποιούνται σε τρεις κατηγορίες. Στην πρώτη υποομάδα ανήκουν εκείνοι οι οποίοι ενθαρρύνουν τους θύτες ως φίλοι ή βοηθοί. Θαυμάζουν την επιθετικότητα των θυτών, περικυκλώνουν την επίθεση, γελούν στις προσβολές και μποϋκοτάρουν το πάρτυ ενός θύματος. Αυτή η ομάδα γίνεται πολυάριθμη καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν.

Τα παιδιά τα οποία προσπαθούν να υποστηρίξουν τα θύματα αποτελούν τη δεύτερη υποομάδα. Αυτή η υποομάδα είναι ιδιαίτερα αγαπητή στα μικρά παιδιά, αλλά αποτελείται από λιγότερα μέλη. Στην τρίτη υποομάδα, η οποία περιλαμβάνει τα περισσότερα παιδιά, κατατάσσονται εκείνα τα παιδιά που κρατούν ουδέτερη στάση. Η μη παρέμβασή τους, ωστόσο, δηλώνει αποδοχή του φαινομένου, γεγονός που ενθαρρύνει τους θύτες να καθιερώσουν τη συμπεριφορά τους (Berger, 2007).

Στη δράση μας αυτή εστιάσαμε όχι μόνο στα συναισθήματα των θυτών, αλλά και στη συμπεριφορά των παρατηρητών οι οποίοι προέτρεψαν τους συμμαθητές τους να μην αδιαφορούν όταν βλέπουν ένα περιστατικό βίας, αλλά να υπερασπίζονται τον/την συμμαθήτριά τους και να αναφέρουν αμέσως το περιστατικό στον /στη δάσκαλο/α.

Επίσης, με αφορμή τη σημαία της Φροξυλάνθης της Ελένης Δικαίου, μαθητές της Πρωινής Ζώνης έκαναν συζήτηση με τους μαθητές των μικρότερων τάξεων στις τάξεις τους και δημιουργήθηκε σχετικός προβληματισμός για τη συμπεριφορά των μαθητών/τριών στο σχολείο.

Υπεύθυνη δράσης: Σαρρούδη Ιωάννα