Κατηγορία: φωτογραφία

Δυο παιδιά που παλεύουν να πιάσουν το φως. Ξανά και ξανά, χωρίς να κουράζονται, χωρίς να απογοητεύονται. Η διάρκεια της γοητείας, αυτό είναι νιότη.

Ο φακός αδυνατεί να τα συλλάβει. Ξεφεύγουν χορεύοντας πάνω στις αισθήσεις, σε μια απόδραση στον αδύνατο, πραγματικό κόσμο που φτιάχνουν.

Keith Carter. Fireflies (πυγολαμπίδες). 1992

Επιβλητικά βράχια, πηγές, ποτάμια, μοναχικά δέντρα, ηλιοκαμένα αγριόχορτα, ασημένια αγκάθια, αμμουδιές, παραλίες, απέραντη θάλασσα, το λιακωτό στα σπίτια, γκρεμισμένα τείχη, στενά πλακόστρωτα στα νησιά, λευκά ξωκλήσια, άνθρωποι, κίνηση, ζωή και ένας ήλιος που ταξιδεύει.

Η ομορφιά αυτού του τόπου που αρνείται να γίνει εμπόρευμα.

Ένα εξαιρετικό βίντεο που παρήγαγαν οι Κώστας Γκολέμης (Media offline) και Φώτης Τραγανουδάκης (Public eye Studio). Τη μουσική που δημιουργήθηκε ειδικά για το συγκεκριμένο βίντεο επιμελήθηκε η Τάνια Γιαννούλη.

Στο βίντεο ακολούθησαν την τεχνική του τάιμ-λάπς (timelapse = πάροδος του χρόνου ή κινούμενη εικόνα). Δηλαδή παιδιά, αυτό το ντοκιμαντέρ τέχνης που το βλέπουμε εμείς σαν ταινία, δεν γυρίστηκε με τις μηχανές που γυρίζουν τις ταινίες (κινηματογραφική μηχανή ή βίντεο κάμερα), αλλά με φωτογραφική μηχανή. Οι δημιουργοί στήσανε τις μηχανές τους στα σημεία που επέλεξαν και τράβηξαν χιλιάδες καρέ (= φωτογραφίες), για πολλές ώρες. Μετά, ένωσαν αυτά τα καρέ σε ένα ενιαίο έργο.

Επειδή ο χρόνος που περνούσε από το κάθε καρέ στο επόμενο, ήταν ελάχιστος, το μάτι μας δεν προλαβαίνει να δει τη διαφορά, και έχουμε την ψευδαίσθηση ότι η λήψη έγινε συνεχόμενη και όχι καρέ καρέ. Στην ίδια λογική βασίζεται και το κινούμενο σχέδιο, για αυτό και ονόμασαν την τεχνική ‘κινούμενη εικόνα’.

Πηγή:

The insider

Είμαστε πολύ τυχεροί γιατί ζούμε σε μια από τις πιο πράσινες περιοχές της Αθήνας, στο λόφο του Λυκαβηττού. Όμως είμαστε και άτυχοι γιατί τα περισσότερα δέντρα του λόφου είναι αειθαλή. Τα πεύκα και τα κυπαρίσσια διατηρούν το πράσινο χρώμα τους σε όλες τις εποχές. Πώς θα ήταν άραγε ο λόφος μας εάν τα δέντρα του ήταν φυλλοβόλα; Πόσο πιο όμορφος θα ήταν ο κόσμος μας εάν άλλαζε χρώματα την κάθε εποχή;

Ευτυχώς όμως οι άνθρωποι έχουμε και τη φαντασία. Ας κάνουμε λοιπόν έναν περίπατο στα φθινοπωρινά τοπία που φωτογράφισαν κάποιοι από τους καλύτερους φωτογράφους του κόσμου.

Το βλέμμα μας πλημυρίζει με χρώματα: κίτρινα, πορτοκαλί, κόκκινα, καφέ, ώχρες, πράσινα, σε όλες τις αποχρώσεις τους, σε τόση ποικιλία, που ποτέ ο λόγος μας δε θα μπορέσει να εκφράσει.

Σηκώνουμε τα μάτια στον ουρανό. Ανάμεσα από τις φυλλωσιές οι αδύναμες φθινοπωρινές ακτίνες του ήλιου αγγίζουν το πρόσωπό μας.

Ακούμε. Ακούμε το θρόισμα των φύλλων στο δροσερό αεράκι. Ακούμε τα ξερά φύλλα που σπάνε κάτω από το κάθε μας βήμα.

Γονατίζουμε, παίρνουμε μια χούφτα χώμα. Αισθανόμαστε την υγρασία, τη θερμοκρασία, την υφή του. Μυρίζουμε. Μυρίζουμε το χώμα, τις σταγόνες που κυλούν από τα φύλλα, τους νοτισμένους κορμούς των δέντρων, τα πεσμένα φύλλα που γίνονται ένα με το χώμα.

Βγαίνουμε στο ξέφωτο. Μπροστά μας τα θερισμένα στάχια. Πιο πέρα οι λεύκες, τα κυπαρίσσια, οι οξιές, κι εκεί στο βάθος, μια δεύτερη σειρά από κυπαρίσσια που η απόσταση τα βάφει στα μπλε.

Παίρνουμε τα πινέλα και τα χρώματά μας, στήνουμε τα καβαλέτα και ζωγραφίζουμε. Ζωγραφίζουμε τη ζωή των δέντρων. Ζωγραφίζουμε τη ζωή. Όπως έλεγε και ο Βαν Γκονγκ: «με τόση ομορφιά στη φύση πώς αντέχετε να μη ζωγραφίζετε;»

Πηγή: Τις φωτογραφίες τις πήραμε από τη σελίδα “back to earth – artworks” του facebook.