Αυτοκτονία: λύση ή καταδίκη;
Συγγραφέας: kantonopou στις 12 Απριλίου, 2014
Άνω τελεία
(Μουσική Στάμος Σέμσης, στίχοι Γεράσιμος Ευαγγελάτος, ερμηνεία Νατάσα Μποφίλιου από τον δίσκο Άνω Τελεία)
Να ήμασταν βαγόνια σ’ άλλο τρένο, να μη σε δω ποτέ ξανά μπροστά μου,
να μέτραγα σωστά τα βήματά μου, να πέρναγες ξυστά και να μην τρέμω
Άμα έμπαινε έτσι απλά μια τελεία, όλα θα ‘χανε σωθεί
Να έφευγα για πάντα στο Παρίσι, να μην έπεφτα πάνω σου τυχαία
να μην ήσουν η μόνη προκυμαία που θέλω το ταξίδι μου να κλείσει
Μια κλασσική, τυπική, άκακη τελεία
Σαν αλλαγή, σα σιωπή, σαν αυτοκτονία
Ίδιο το τρένο, ίδια η πορεία, είναι άλλο η πράξη κι η θεωρία.
Θα περνάω ξυστά, δίπλα σου να τρέμεις.
να μέτραγα σωστά τα βήματά μου, να πέρναγες ξυστά και να μην τρέμω
Άμα έμπαινε έτσι απλά μια τελεία, όλα θα ‘χανε σωθεί
Να έφευγα για πάντα στο Παρίσι, να μην έπεφτα πάνω σου τυχαία
να μην ήσουν η μόνη προκυμαία που θέλω το ταξίδι μου να κλείσει
Μια κλασσική, τυπική, άκακη τελεία
Σαν αλλαγή, σα σιωπή, σαν αυτοκτονία
Ίδιο το τρένο, ίδια η πορεία, είναι άλλο η πράξη κι η θεωρία.
Θα περνάω ξυστά, δίπλα σου να τρέμεις.
Τι στην Αθήνα, τι στο Παρίσι; Δεν αρκεί πια το πλήθος να μας χωρίσει
και στην άκρη της γης θα με πετυχαίνεις
Άμα έμπαινε έτσι απλά μια τελεία, όλα θα ‘χανε σωθεί.
Άμα έμπαινε έτσι απλά μια τελεία, όλα θα ‘χανε σωθεί.
Ερμηνευτικά σχόλια
Να ήμασταν βαγόνια: Είναι ένα τραγούδι το οποίο αναφέρεται στην κρίση των ανθρώπινων σχέσεων, μία από τις κύριες αιτίες για την αυτοκτονία τόσο στους εφήβους, όσο και στους μεγαλύτερους, στους ευαίσθητους, σ’ αυτούς που δυσκολεύονται. Όταν έρχεται η κρίση, τότε αυτός που αγαπά ζητά να ήταν αλλιώς τα πράγματα. Θα ευχόταν να μην ήταν εξαρτημένος από αυτόν ή αυτήν που αγαπά και τον νοιάζεται. Να μπορούσε να περνά ξυστά από δίπλα του, με τέτοιο τρόπο που να τν βλέπει ή να την βλέπει, χωρίς όμως να νιώθει το καρδιοχτύπι της εξάρτησης, το φόβο της απώλειας. Για να έχουμε σχέσεις με τους άλλους χρειάζεται δύναμη ψυχής. Να είμαστε έτοιμοι για όλα. Αλλιώς, ψάχνουμε άλλες λύσεις.
άμα έμπαινε έτσι απλά μια τελεία: η απλότητα είναι το ζητούμενο στις ανθρώπινες σχέσεις. Όμως όλα γίνονται σύνθετα στο μυαλό μας. Έτσι ο νους μας σκοτίζεται. Μεγάλος είναι ο ρόλος του πονηρού, του διαβόλου, που μας κάνει να απελπιζόμαστε, να ξεχνάμε ότι δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί να μας καθηλώσει αληθινά, αλλά όλα μπορούν να βρούνε μια καινούρια αρχή. Έτσι, καθώς κολλάμε κάπου, νιώθουμε παγιδευμένοι στο λογισμό μας. Και δεν μας φταίνε οι άλλοι, αλλά ο ίδιος μας ο εαυτός, ο οποίος δεν μπορεί να ξεφύγει από τον κακό λογισμό.
Να ‘φευγα για πάντα στο Παρίσι: όποιος βασανίζεται στο νου και την καρδιά του νιώθει πως η φυγή είναι η μόνη λύση. Σε μια πόλη που θα δίνει το φως, όπως το Παρίσι. Μόνο που το φως το βρίσκουμε εντός μας. Το βρίσκουμε στην αγάπη, στην ευθύνη, την αποφασιστικότητα να μην κολλήσουμε στην δυσκολία που κάθε σχέση φέρει, στην απογοήτευση από την ήττα και την αποτυχία μας. Η φυγή μπορεί πρόσκαιρα να βοηθήσει, αλλά δεν δίνει λύση. Το ίδιο και η αυτοκτονία. Είναι ένδειξη αδυναμίας να διαχειριστούμε τις ήττες μας και την ίδια στιγμή κίνηση μεγάλης απιστίας έναντι του Θεού.
σαν αλλαγή, σα σιωπή, σαν αυτοκτονία: ο προβληματισμένος στο νου και την καρδιά άνθρωπος, ο οποίος δεν ελέγχει την απελπισία του, νομίζει ότι η αυτοκτονία, όπως και η σιωπή, αλλά και η αλλαγή, είναι απλές λύσεις και μας απαλλάσσουν από τα όποια προβλήματά μας. Στην ουσία εκδικούμαστε την κοινωνία, τους άλλους και τον εαυτό μας και δεν λύνουμε κανένα πρόβλημα, αλλά χάνουμε και τη ζωή μας. Και η απώλεια της ζωής συνεπάγεται ότι τίποτε δεν μπορεί να διορθωθεί. Μπορεί λοιπόν να φαίνεται απλή λύση η αυτοκτονία, δεν είναι όμως λύση.
είναι άλλο η πράξη κι η θεωρία: ο άνθρωπος ο οποίος παίρνει την απόφαση να παλέψει, δεν χάνει την αγάπη. Όσο και να θέλει να ξεφύγει από αυτήν, θα την κρατά πάντα μαζί του, ακόμη και στην άκρη της γης. Γι’ αυτό και τις δυσκολίες μας καλό είναι να προσπαθούμε να τις αντιμετωπίσουμε και όχι να τις αφήσουμε κατά μέρος. Η φυγή δεν είναι λύση. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να βάζει μια τελεία και να λύνονται τα προβλήματα. Ο κόπος και ο αγώνας είναι η απάντηση σε κάθε δυσκολία. Κι εδώ ο άνθρωπος δεν είναι μόνος του, αλλά έχει πάντοτε το Θεό μαζί του. Αρκεί να πιστεύει πραγματικά.
Αυτοκτονία: φυγή ή καταδίκη;
Η αυτοκτονία δεν είναι λύση για τα προβλήματά μας. Κι αυτό γιατί η ζωή είναι ένα δώρο, το οποίο δεν επανέρχεται εάν το πετάξουμε. Κύριος της ζωής και του θανάτου είναι ο Θεός. Γι’ αυτό και ακόμη και όταν περνάμε μεγάλες δυσκολίες και δοκιμασίες, όταν επέρχονται βαριές αρρώστιες, δεν πρέπει να τα παρατάμε. Η Εκκλησία αρνείται και την ευθανασία, όταν δηλαδή ο άνθρωπος που δεν έχει ελπίδα να επιβιώσει από κάποια βαριά αρρώστια, ζητά να τον θανατώσουν, για να μην υποφέρει, για να διατηρήσει την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια του. Έμμεσα όμως κι αυτό είναι αυτοκτονία.
Η αυτοκτονία είναι πράξη μεγάλου εγωισμού, όταν δεν είναι αποτέλεσμα ψυχολογικής ή ψυχιατρικής βλάβης. Είναι πράξη εκδίκησης απέναντι τους γονείς, στους φίλους, σε όσους μας αγαπούνε, αλλά και την ίδια στιγμή δειλία και φόβος. Καλούμαστε να μην νικηθούμε από τον φόβο της αποτυχίας. Να μάθουμε να διαχειριζόμαστε τις ήττες μας. Άλλωστε και η νίκη και η ήττα όχι μόνο στις εξετάσεις ή στην εργασία μας, στους στόχους μας, αλλά και στις ανθρώπινες σχέσεις είναι οι δύο όψεις του νομίσματος της προσπάθειας και του κόπου. Η πίστη στο Θεό, όταν είναι αληθινή, μας κάνει να μπορούμε να πατάμε στα πόδια μας.
Η Εκκλησία παλαιότερα δεν έκανε κηδεία σε όσους αυτοκτονούσαν. Ήθελε να δείξει στην υπόλοιπη κοινότητα ότι δεν μπορούμε να πιστεύουμε στο Θεό και να αφήνουμε στην άκρη την ελπίδα σ’ Εκείνον. Σήμερα υπάρχει μεγαλύτερη φιλανθρωπία. Το Θεό Τον παρακαλούμε να έχει κοντά Του όλους όσους κάνουν αυτό το μεγάλο λάθος. Στο έλεός Του απευθυνόμαστε. Άλλωστε, οι άνθρωποι σήμερα δεν βάζουν τέρμα στη ζωή τους αυτοκτονώντας άμεσα. Αυτοκτονούμε έμμεσα, με το τσιγάρο, τα ναρκωτικά, το ποτό και κάθε λογής εξάρτηση. Γι’ αυτό και η Εκκλησία προσπαθεί να δείξει στους ανθρώπους ότι χρειάζεται να στεκόμαστε στα πόδια μας, να είμαστε υπεύθυνοι και γι’ αυτήν εδώ τη ζωή, αλλά και για τη σωτηρία της ψυχής μας. Γιατί υπάρχει πολύ μεγάλος κίνδυνος όχι μόνο να χάσουμε αυτήν την ζωή, αλλά και να χάσουμε την αιωνιότητα, διότι μέσα στην απελπισία μας ξεχνάμε ότι ο Θεός μας αγαπά. Ιδίως οι νεώτεροι λοιπόν, αξίζει να παλεύουμε περισσότερο να μην υποχωρούμε σε κακούς λογισμούς. Να δοξάζουμε το Θεό και για τα δύσκολα και για τα ευχάριστα. Κι Εκείνος θα μας στηρίξει.
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΠΟΛΕΩΣ
ΝΕΑΝΙΚΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ-ΛΥΚΕΙΟΥ
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 23
22.3.2014
π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.