Βασίλης Τασινός

Ιωάννινα 31 Ιουλίου 2024

Στις 19 Σεπτεμβρίου του 2023 έφυγε από τη ζωή  ο Τάσος, ο δίδυμος αδερφός μου. Μαζί του έφυγε και κάθε πνοή δημιουργίας που είχα μέσα μου. Άλλαξαν τα πάντα στη ζωή μου. Ο πόνος, ο μεγάλος πόνος, δεν μου επέτρεψε να ασχοληθώ ξανά με το Ιστολόγιό μου, γιατί όλο το εκπαιδευτικό και συγγραφικό μου έργο είναι συνδεδεμένο με το εκπαιδευτικό και συγγραφικό έργο του Τάσου.

Εκείνο που μου έδωσε τη δύναμη να επανέλθω με νέα ανάρτηση, είναι ένα προσχέδιο που πρόσφατα βρήκα στο Γραφείο του Τάσου· αφορά ένα άρθρο που ετοίμαζε για δημοσίευση στο Ιστολόγιό του για τα αδέσποτα ζώα.

Το προσχέδιο περιλαμβάνει τον τίτλο του άρθρου, το σκελετό του άρθρου,  συγκεκριμένες αναφορές για τα αδέσποτα που είχε υπό την προστασία του και κυρίως  για τη Λούση, ένα αξιαγάπητο σκυλί της γειτονιάς μας, καθώς και μερικές σκέψεις για την προστασία των αδέσποτων ζώων.

Ο Τάσος δεν μου είχε αποκαλύψει τίποτε γι` αυτή  τη δημοσίευση που ετοίμαζε, γιατί μερικές φορές δημοσιεύαμε και στα «κρυφά» κάποια κείμενά μας.

Η ανακάλυψη του προσχεδίου με ενεργοποίησε και με ώθησε να εργαστώ για να φέρω εις πέρας το άρθρο που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει ο αδερφός μου. Ακολουθώντας πιστά το προσχέδιο του κι έχοντας κατά νου τις αφηγήσεις που κατά καιρούς μού έκανε για τα αγαπημένα του αδέσποτα, πλησίασα τον τρόπο ροής του λόγου του και ολοκλήρωσα το άρθρο του. Πιστεύω με την ενέργειά μου αυτή εκπληρώνω και μία επιθυμία του που δεν πρόλαβε να την εκφράσει.

Ο Τάσος, πνευματικά, ήταν παρόν καθ` όλη τη διάρκεια της επεξεργασίας τού άρθρου και στα όνειρά μου συμμετείχε ενεργά. Αν και δεν  είναι πια κοντά μας, είναι ο κύριος δημιουργός του άρθρου. Το πνεύμα είναι δικό του, η πένα είναι δική μου.

Σήμερα, 31 Ιουλίου, ημέρα των γενεθλίων μας, αναρτώ στο Ιστολόγιό μου το τελευταίο του άρθρο: «Λούση, η λατρεμένη της γειτονιάς!».

ΥΓ: Με την ευκαιρία της παρούσας ανάρτησης θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη από τους φίλους μου που δεν επικοινώνησα μαζί τους, παρόλο που οι ίδιο το προσπάθησαν. Αδυνατώ να διαχειριστώ το πένθος μου. Αυτός είναι ο λόγος φίλοι μου και συγχωρέστε με.

Του Αναστασίου Τασινού

Ιωάννινα 31 Ιουλίου 2024

Το παρόν άρθρο είναι βιωματικό και αναφέρεται στα αδέσποτα ζώα που είχα υπό την προστασία μου για πολλά χρόνια. Ακόμη γίνεται αναφορά σε κάποια μέτρα που πρέπει να ληφθούν για την προστασία των αδέσποτων ζώων.

Όταν ήμουν παιδί – τα πέτρινα χρόνια μετά τον εμφύλιο – δεν υπήρχαν αδέσποτα ζώα. Όλα τα κατοικίδια ζώα ήταν αυστηρά μετρημένα, σύμφωνα με τις δυνατότητες της κάθε οικογένειας η οποία δεν επέτρεπε τον ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό τους.  Η ανυπαρξία στείρωσης σε όλες τις δομές του μεταπολεμικού κράτους και η δυσκολία της ανθρώπινης επιβίωσης, είχε θέσει σε εφαρμογή τον πιο σκληρό άγραφο νόμο: «Την εξαφάνιση των νεογέννητων».  Αν και έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε, ακόμη αντηχούν στα αυτιά μου τα θλιμμένα νιαουρίσματα από τα γατάκια που είχαν πεταχτεί στους πυκνούς θάμνους έξω από το χωριό. Δυστυχώς, τα χρόνια εκείνα αυτός ήταν ο τρόπος ελέγχου του πληθυσμού των ζώων.

Ο τρόπος αυτός σήμερα έχει σχεδόν εκλείψει, αλλά η δυστυχία στα νεογέννητα συνεχίζεται, όπως και στα ενήλικα αδέσποτα. Ζώα πλέον γεννιούνται στο δρόμο, μεγαλώνουν στο δρόμο, πολλαπλασιάζονται στο δρόμο και πεθαίνουν στο δρόμο. Αυτή είναι, δυστυχώς, η «πρόοδός» μας.

Τα αδέσποτα που κυκλοφορούν σήμερα οφείλονται κατ` εξοχήν στην εγκατάλειψη από τους ιδιοκτήτες τους. Ασυνείδητοι άνθρωποι παίρνουν ένα ζώο συντροφιάς κι όταν το βαριούνται το εγκαταλείπουν στο δρόμο. Ή ασυνείδητοι κυνηγοί, όταν το σκυλί τους δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες τους, το εγκαταλείπουν στο τόπο που κυνηγούν. Έτσι προκύπτει στη συνέχεια και ο ανεξέλεγκτος πολλαπλασιασμός τους.

Η Ελληνική Πολιτεία, διαχρονικά, δεν δείχνει να ενδιαφέρεται και πολύ για την επίλυση του σοβαρού αυτού προβλήματος. Αρκείται σε γενικές τοποθετήσεις προστασίας των ζώων, αλλά επί της ουσίας δεν γίνεται τίποτε. Ή νομοθετεί κατά της κακοποίησης, αλλά η κακοποίηση συνεχίζεται με διάφορες μορφές.

Εκείνοι που προσπαθούν πραγματικά να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα και κάνουν ό,τι μπορούν για να καλυτερεύσουν τη ζωή των αδέσποτων ζώων, είναι οι φιλοζωικοί σύλλογοι και μεμονωμένοι φιλόζωοι.

Εδώ και πολλά χρόνια έχω αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση με τα αδέσποτα ζώα.

Όταν ήμουν δάσκαλος στην Πάτρα (1992-2002), είχα αναλάβει υπό την προστασία μου τέσσερα αδέσποτα σκυλιά και έναν γάτο για εφτά χρόνια. Έρχονταν στην αυλή μου, γιατί εισέπρατταν αγάπη και φροντίδα για το καθημερινό τους φαγητό και το νερό. Την αγάπη και τη φροντίδα που τους έδινα, την έπαιρνα πίσω πολλαπλάσια. Μου κρατούσαν συντροφιά, μου έδιναν χαρά, με αγαπούσαν πολύ, κι όταν οι περιστάσεις το απαιτούσαν, με προστάτευαν.

Εξέχουσα μορφή ήταν ο Ιβάν (εγώ του έδωσα το όνομα αυτό), ένα δυνατό και ατρόμητο σκυλί, αρχηγός της αγέλης, που θα έλεγα ότι με υπεραγαπούσε, με υπερπροστάτευε και με εμπιστευόταν απόλυτα. Ήταν ψηλόλιγνος, με μαύρο χρώμα στο σώμα, ξανθό καφετί στα πόδια και ανάμειξη των δύο αυτών χρωμάτων στο πρόσωπο. Το βάρος του ήταν περίπου είκοσι πέντε κιλά.

Θα ήθελα να αναφερθώ σε δύο περιστατικά, από τα πολλά που έχουν συμβεί, για να φανεί ο σπάνιος χαρακτήρας του Ιβάν και το ιδιαίτερο δέσιμο που είχε αναπτυχθεί μεταξύ μας.

Πρώτο περιστατικό: Μια ημέρα ο Ιβάν εντόπισε το αυτοκίνητό μου εν κινήσει στο κέντρο της Πάτρας (το σπίτι μου ήταν στα Ζαρουχλέικα  πέντε χιλιόμετρα μακρύτερα), πέρασε ανάμεσα από κινούμενα αυτοκίνητα και ήρθε δίπλα μου στη μέση του δρόμου! Τον βλέπω και δεν πιστεύω στα μάτια μου!!! Αναγνώρισε το αυτοκίνητό μου ανάμεσα σε εκατοντάδες αυτοκίνητα που κινούνταν στην πόλη! Άνοιξα την πόρτα, τον έβαλα στη θέση του συνοδηγού και επιστρέψαμε χαρούμενοι στο σπίτι!

Και το δεύτερο περιστατικό: Ο καινούριος γείτονάς μου στη διπλανή μονοκατοικία είχε φέρει ένα μεγάλο σκυλί «Χάσκυ» και το άφησε ελεύθερο στην αυλή του, που επικοινωνούσε όμως με τη δική μου αυλή και δεν με άφηνε να πλησιάσω την πόρτα του σπιτιού μου για να μπω μέσα. Υπολόγισε, όμως, χωρίς να γνωρίζει τι εστί Ιβάν. Με το που ήρθε ο Ιβάν και αντιλήφθηκε το γεγονός, αμέσως έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιο του. Με οδήγησε στην πόρτα του σπιτιού μου, απειλώντας συνεχώς το Χάσκυ, και μετά ήσυχος για την ασφάλειά μου, γύρισε πίσω για να διευθετήσει οριστικά το ζήτημα. Εξαπέλυσε μια φοβερή επίθεση, ξεπουπούλιασε το Χάσκυ και το ανάγκασε να υποχωρήσει στην πόρτα του σπιτιού του αναζητώντας προστασία. Ο γείτονας, καθώς φαίνεται, παρακολουθούσε μέσα από το σπίτι του την εξέλιξη τού γεγονότος, έχοντας εμπιστοσύνη στη δύναμη του σκύλου του. Όταν, όμως, είδε το δυσάρεστο γι` αυτόν αποτέλεσμα που είχε η συμπλοκή, βγήκε έξω με ένα ξύλο για να χτυπήσει τον Ιβάν. Τότε βγήκα από το σπίτι μου, τον σταμάτησα και του είπα να μην αφήνει ελεύθερο το σκύλο του, γιατί είναι επιθετικός και με εμποδίζει να μπω στο σπίτι μου κι αν θέλει να τον έχει ελεύθερο στη αυλή του να φροντίσει να τη φράξει. Από την ημέρα εκείνη δεν τον ξαναείδα τον σκύλο του στην αυλή μου. Ο Ιβάν διευθέτησε οριστικά το ζήτημα.

Τη χαρά που εκδήλωναν και τα τέσσερα σκυλιά, όταν επέστρεφα στο σπίτι, δεν μπορώ να την περιγράψω με λόγια! Πάντα είχα και κάτι εξτρά να τους δώσω από το μαγειρείο που περνούσα και μάλιστα μερικές φορές περνούσα από το μαγειρείο όχι γιατί ήθελα να φάω, αλλά για να πάρω κάτι για τους αγαπημένους μου φίλους. Ποτέ τους δεν μάλωσαν για το φαγητό. Το κάθε ένα έτρωγε μόνο αυτό που του έβαζα μπροστά του. Απόλυτος αλληλοσεβασμός! Πολύ άνετα και αρμονικά ζούσε μαζί τους κι ο μαύρος γάτος που επίσης είχε την φροντίδα μου.

Πριν δημιουργήσω τη σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης με τα αδέσποτα, δεν πίστευα ότι ενήλικα σκυλιά θα μπορούσαν να δεθούν μαζί μου σε τέτοιο βαθμό. Νόμιζα – λανθασμένα βέβαια – ότι μόνο όταν μεγαλώσεις ένα σκυλί από κουτάβι θα μπορεί να δεθεί μαζί σου και να σε εμπιστευτεί. Η τετράδα αυτή των αδέσποτων κατέρρευσε αυτόν τον μύθο μου.

Η σχέση που απέκτησα με τα αδέσποτα στην Πάτρα, υπήρξε καθοριστική στη ζωή μου και με ακολούθησε και στα Γιάννενα, όταν πήρα μετάθεση.

Φτιάχνοντας το δικό μου σπίτι στην Ανατολή Ιωαννίνων και έχοντας με τον αδερφό μου την πολυτέλεια της κοινόχρηστης αυλής, αποφασίσαμε μετά την συνταξιοδότησή μας από την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση να έχουμε και το δικό μας σκύλο, έναν γερμανικό ποιμενικό, τον Ιβάν, που πήρε το όνομά του από τον Ιβάν τον Α` τον Πατρινό.

Με τον ερχομό του Ιβάν στο σπίτι μας, ξεκινάει και η γνωριμία με την αξιολάτρευτη Λούση. Ένα αδέσποτο σκυλί το οποίο οι γείτονες  έγκαιρα είχαν φροντίσει να το στειρώσουν. Είχε περίπου την ίδια ηλικία με τον Ιβάν και θα γίνει η αχώριστη φίλη μας. Δεν χρειάζεται να περιγράψω τα χαρακτηριστικά της, γιατί υπάρχουν οι φωτογραφίες που έχω αναρτήσει που αποκαλύπτουν ακόμη και την καλοσύνη της.

Η Λούση είχε ένα σπάνιο χαρακτήρα και κέρδιζε την αγάπη όλων, ακόμη κι εκείνων που δεν είχαν καμία φιλοζωική κουλτούρα και δεν της φέρνονταν καλά. Δεν αντιδρούσε επιθετικά κι έτσι κατάφερνε να τους κάνει όλους φίλους της. Άκακη, παιχνιδιάρα και φιλική με όλα τα σκυλιά και τα γατάκια της περιοχής.

Απομακρύνθηκε σιγά-σιγά από το καφενείο της γειτονιάς μας που είχε το στέκι της (οι θαμώνες την πρόσεχαν και τη φρόντιζαν πολύ) και εγκαταστάθηκε δίπλα στον Ιβάν.

Για δέκα χρόνια με συνόδευε κάθε ημέρα που έβγαζα βόλτα τον Ιβάν. Τα πρώτα χρόνια μέλος της παρέας μας ήταν ακόμη ένα σκυλί, ο Όσκαρ, φίλος της Λούσης· ένα αξιαγάπητο Λαμπραντόρ, άσπρου χρώματος. Δεν ήταν αδέσποτο, αλλά το αφεντικό του το άφηνε αρκετές ώρες στο δρόμο για να παίζει με τη Λούση. Έτσι μεγάλωσε η παρέα μας. Δεν τα πήγαινε όμως καλά με τον Ιβάν, γιατί και τα δύο ζήλευαν και διεκδικούσαν την αποκλειστικότητα της φιλίας της Λούσης. Επιπλέον ο Ιβάν δεν ήταν  φιλικός με τ` άλλα ζώα, με εξαίρεση τη Λούση. Παρόλα αυτά ο Όσκαρ ερχόταν κάθε ημέρα στη βόλτα μας, κρατώντας μια απόσταση για να μην εκνευρίζει τον Ιβάν. Με αγαπούσε ο Όσκαρ και με εμπιστευόταν πολύ, όπως κι εγώ. Επιστέφοντας από τη βόλτα, όλα έπιναν το δροσερό νερό και έτρωγαν το φαγητό τους.

Κάποια ημέρα ο Όσκαρ δεν εμφανίστηκε στην απογευματινή βόλτα κι όπως έμαθα από έναν γείτονα, δυστυχώς, έπεσε θύμα τροχαίου. Η Λούση, όταν έχασε τον αγαπημένο της Όσκαρ, έπεσε σε θλίψη. Δεν χαιρόταν και έπαψε να παίζει στο δρόμο με τον Ιβάν. Μάλιστα καθημερινά στη βόλτα μάς άφηνε για λίγο με τον Ιβάν και πήγαινε στο μέρος που σκοτώθηκε ο Όσκαρ, αποδίδοντας φόρο τιμής στον αγαπημένο της σύντροφο. Πέρασε πολύς καιρός για να αρχίσει και πάλι να παίζει και να χαίρεται με τον Ιβάν. Αλλά κι εμένα μου στοίχισε πολύ η απώλεια του Όσκαρ, γιατί είχαμε δημιουργήσει μία σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης.

Το εύρος της γνωριμίας της Λούσης περιελάμβανε πολύ μεγάλες αποστάσεις. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση που όταν πηγαίναμε βόλτα την αποκαλούσαν με το όνομά της άνθρωποι που κατοικούσαν πολύ μακριά από το σπίτι μου. Το γεγονός αυτό είχε και τη δυσάρεστη πλευρά του, γιατί από τις πολλές λιχουδιές η Λούση είχε πάρει υπερβολικό βάρος. Μάλιστα κάποιοι της είχαν δώσει το παρατσούκλι «Αρκουδίτσα».

Πολλές φορές με ακολουθούσε στην καφετέρια που πήγαινα· περίμενε έξω από την πόρτα να πιω τον καφέ μου και μαζί επιστρέφαμε στο σπίτι.

17 Μαΐου 2023, ήταν μια πολύ άτυχη ημέρα για τη Λούση. Έπεσε κι αυτή θύμα τροχαίου και μάλιστα μπροστά στο σπίτι μου. Ο Γιώργος, ο γείτονάς μου, που φρόντιζε κι αγαπούσε πολύ τη Λούση, έτυχε να βρίσκεται στο δρόμο την ώρα του ατυχήματος και αμέσως ειδοποίησε τον αδερφό μου κι εμένα. Ο Ιβάν γάβγιζε ασταμάτητα, αλλά νομίσαμε ότι κάποιος άγνωστος σταμάτησε στο δρόμο. Βγήκαμε αμέσως με τον αδερφό μου στο δρόμο. Ήταν συγκλονιστικό  να βλέπεις και να ακούς τον πόνο της. Ένας ασυνείδητος οδηγός τη χτύπησε, έκανε όπισθεν και εξαφανίστηκε με μεγάλη ταχύτητα. Θα τολμούσα να πω ότι τη χτύπησε επίτηδες, όχι μόνο για τον τρόπο που ενήργησε μετά το συμβάν, αλλά γιατί η Λούση κυκλοφορούσε για έντεκα χρόνια στο δρόμο καλύτερα από άνθρωπο.

Ήρθε αμέσως και η Άντζελα από το διπλανό σπίτι και ενδιαφέρθηκε για τη μεταφορά της στο κτηνιατρείο που είχε σύμβαση με το Δήμο Ιωαννιτών.

Κάταγμα στο πίσω δεξί πόδι έδειξε η ακτινογραφία και μας ενημέρωσαν ότι θα γίνει χειρουργείο. Πράγματι  η Λούση χειρουργήθηκε και της τοποθέτησαν διπλή λάμα στο πόδι. Ο Δήμος Ιωαννιτών με το συγκεκριμένο κτηνιατρείο έκαναν ό,τι μπορούσαν και μάλιστα, όταν προσφερθήκαμε οι γείτονες να  πληρώσουμε, αν χρειαστεί, κάτι για την περίθαλψή της, το αρνήθηκαν. Η Λούση  είχε πολλές επισκέψεις  στο κρεβάτι τού πόνου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη χαρά που εκδήλωσε, παρόλο τον πόνο της, όταν με αντίκρισε στο κτηνιατρείο.

Στις 22 Μαΐου την επανέφεραν στη γειτονιά μας. Ο Δημήτρης, γείτονας και γιατρός στο επάγγελμα, είχε φροντίσει με το γιο του να ετοιμάσει το σπιτάκι της απέναντι από το σπίτι του για να παρακολουθεί την ανάρρωση της.

Συγκινητικές ήταν οι προσπάθειες της γειτονιάς και ειδικά της οικογένειας του γιατρού για την αποκατάσταση της υγείας της. Ο γιατρός τής έκανε τις αλλαγές και της έδινε καθημερινά την αντιβίωση και τα παυσίπονα. Η σύζυγος τού γιατρού με την κόρη τους την Άντζελα την έπλυναν και την τάιζαν με φαγητό που μαγείρευαν στο σπίτι τους. Παρεμπιπτόντως η Άντζελα προσπάθησε παλαιότερα να την υιοθετήσει και την έβαλε στην αυλή της,  αλλά η Λούση είχε μάθει στην ελευθερία του δρόμου και δεν μπορούσε να ζήσει πίσω από τα κάγκελα της αυλής· έτσι, αναγκάστηκε να την αφήσει ελεύθερη.

Ο αδερφός μου κι εγώ είχαμε αναλάβει τη φυσιοθεραπεία της σύμφωνα με τις οδηγίες του κτηνιάτρου. Περνούσαμε μια πετσέτα κάτω από την κοιλιά  της Λούσης και την ανασηκώναμε για να περπατάει με τα μπροστινά πόδια, χωρίς να ακουμπάει στο έδαφος το χειρουργημένο πόδι.

Ακόμη θα ήθελα να αναφερθώ σε δύο κοπελιές(αδερφές νομίζω ότι είναι και έχουν δικά τους σκυλιά) που περνούσαν καθημερινά από το σπιτάκι της Λούσης για να τη χαϊδέψουν και να της δώσουν λιχουδιές. Αλλά και αρκετοί  φιλόζωοι, που δεν τους γνώριζα, την επισκέπτονταν τακτικά.

Η Λούση έδειχνε να μη νοιάζεται για όλα αυτά που συμβαίνανε γύρω της. Είχε τάσεις φυγής. Σερνόταν στο έδαφος και με τη βοήθεια των μπροστινών ποδιών τρύπωνε στην πυκνή βλάστηση ενός οικοπέδου ή στα υπόγεια διπλανών οικοδομών. Την ψάχναμε μερικές φορές για πολλές ώρες  κι όταν τη βρίσκαμε την επαναφέραμε στο σπιτάκι της.

Πέρασε ένας πολύ δύσκολος μήνας για τη Λούση. Μια ημέρα – τη σημείωσα, 17 Ιουνίου 2023 – με συγκίνησε πάρα πολύ! Έφτασε, σέρνοντας το σώμα της, μπροστά στην εξώπορτα της αυλής του σπιτιού μου και προσπαθούσε να ανέβει τα δύο πρώτα σκαλοπάτια για να φτάσει στο πλατύσκαλο μπροστά στην πόρτα του διαμερίσματος! Εκεί καθόταν τις βροχερές και δύσκολες ημέρες του χειμώνα για να προστατεύεται. Τη βοήθησα να φτάσει στο πλατύσκαλο, όπου έμεινε για αρκετή ώρα και κατόπιν κατέβηκε μόνη της έξι σκαλοπάτια για να βρεθεί στο άλλο επίπεδο της αυλής, δίπλα στον Ιβάν, όπου και έμεινε όλο το βράδυ.

Το πρωί προσπάθησε να ανέβει τα σκαλιά για να βγει ξανά στο δρόμο, αλλά δεν τα κατάφερε. Μόλις με είδε μου έδειξε ότι ήθελε να βγει στο δρόμο. Τη βοήθησα να ανέβει τις σκάλες και να βγει έξω. Το βράδυ πήγε στο γκαράζ του Θάνου, ενός φιλόζωου επίσης γείτονα.

Η 19η  Ιουνίου είναι η πρώτη ημέρα που την είδα να περπατάει με τα τρία πόδια και να μην σέρνεται στο έδαφος. Πάτησε το πίσω αριστερό πόδι και μας έδειξε ότι θα ανέκαμπτε. Το βράδυ το πέρασε στη γωνία της αυλής του σπιτιού μου δίπλα στον Ιβάν.

Την επόμενη ημέρα, 20 Ιουνίου 2023, η Λούση εξαφανίστηκε! Δεν την είδε κανένας! Την ψάξαμε σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου, στα υπόγεια των οικοδομών, στα γκαράζ, στους θάμνους των οικοπέδων, παντού. Η Λούση δεν εντοπίστηκε πουθενά. Εκεί που μας είχε δώσει την ελπίδα ότι θα το ξεπεράσει, εξαφανίστηκε ή την εξαφάνισαν. Τι έγινε; Κανείς δεν έμαθε τίποτε παρόλες τις προσπάθειες μας.

Δύο σενάρια ήρθαν στο μυαλό μου μ` αυτήν την εξαφάνιση: Το πρώτο – που θέλω να πιστεύω – είναι ότι αποχαιρέτησε τη γειτονιά μας που τόσο την αγάπησε για έντεκα χρόνια, παίρνοντας το δρόμο της φυγής και του θανάτου, διαισθανόμενη το επερχόμενο τέλος της. Ίσως και γι` αυτό αποφάσισε με μεγάλη δυσκολία να φτάσει στο πλατύσκαλο της εισόδου του σπιτιού μου και στη συνέχεια να διανυκτερεύσει δίπλα στον Ιβάν. Πιθανόν, αυτός να ήταν και ο αποχαιρετισμός της.

Και το δεύτερο – που με θυμώνει – είναι ότι κάποιος «άνθρωπος» σαν κι αυτόν που τη χτύπησε στο δρόμο, φρόντισε για την εξαφάνισή της. Δεν μπορώ να το αποκλείσω αυτό το σενάριο, γιατί έδειχνε σημεία ανάκαμψης· άρχισε να περπατάει με τα τρία πόδια, έτρωγε το φαγητό της κανονικά, επισκεπτόταν τον Ιβάν και γενικά φαινόταν ότι ήταν θέμα χρόνου να πατήσει και το χειρουργημένο πόδι, και επιπλέον δεν τη βρήκαμε πουθενά στη γειτονιά! Μυστήριο η εξαφάνισή της…

Πάντως η Λούση είχε μια καλή ζωή σαν αδέσποτο ζώο, το τέλος της δεν ήταν καλό. Την αγάπησε και την φρόντισε πολύ η γειτονιά μας. Προσπάθησε να την υιοθετήσει, να τη βάλει σε σπίτι, αλλά η Λούση δεν ήθελε να ανήκει σε έναν, αλλά σε όλη τη γειτονιά.

Έχω γνωρίσει πολλά αξιαγάπητα σκυλιά. Η Λούση, όμως, ήταν το κάτι άλλο! Ψυχούλα! Έπαιζε συνεχώς με τα αδέσποτα γατάκια που ερχόταν στην αυλή μου, κάτι που δεν γινόταν ποτέ με τον Ιβάν. Μου κόστισε πολύ ο χαμός της!

Όσοι γνώρισαν από κοντά τη Λούση και διαβάσουν το κείμενό μου, σίγουρα θα θυμηθούν τα δικά τους βιώματα για τον υπέροχο χαρακτήρα της.

Ο «άνθρωπος» που τη χτύπησε και εξαφανίστηκε με μεγάλη ταχύτητα κι αυτός που πιθανόν φρόντισε για την εξαφάνισή της, διέπραξαν βαρύ αμάρτημα. Ο Θεός ας τους συγχωρέσει.

Στην πατρίδα μας, δυστυχώς, δεν υπάρχει κουλτούρα προστασίας των αδέσποτων ζώων. Είναι σημαντικό να περάσει μέσα από τα σχολεία μας η ανάπτυξη φιλοζωικής κουλτούρας, που θα ακολουθεί τον άνθρωπο σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Αυτό είναι το πιο καθοριστικό και απαραίτητο βήμα για την ουσιαστική αντιμετώπιση του προβλήματος.

Αλλά, μέχρι να αναπτύξει η κοινωνία μας την κουλτούρα που απαιτείται, όσοι από εμάς έχουν την ευαισθησία και τη δυνατότητα, ας κάνουμε το κάτι παραπάνω για να φροντίσουμε τις αδέσποτες ψυχούλες.

Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε ως άτομα αλλά και ως οργανωμένο Κράτος τα αδέσποτα ζώα, δείχνει και την ποιότητα της κοινωνίας μας.

Το Κράτος με τις υπηρεσίες του θα πρέπει να επαγρυπνεί παρακολουθώντας την τήρηση των νόμων, που το ίδιο ψήφισε για την προστασία των αδέσποτων, και να επεμβαίνει αποφασιστικά σε περιπτώσεις κακοποίησης. Δεν δικαιολογείται η σημερινή πλημμελής αντιμετώπιση των αδέσποτων ζώων.

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση χρειάζεται να έχει ένα πιο οργανωμένο πρόγραμμα στείρωσης των αδέσποτων για να μην πολλαπλασιάζεται η δυστυχία. Δεν πρέπει να περιμένει πότε ο πολίτης θα πάει από μόνος του το αδέσποτο στο κτηνιατρείο του Δήμου για στείρωση, αλλά με ένα τηλεφώνημα που θα δέχεται να είναι παρόν και να αντιμετωπίζει το θέμα.

Ακόμη θα πρέπει να δημιουργηθούν οργανωμένα καταφύγια σε όλους τους Δήμους για την περίθαλψη και τη φροντίδα των αδέσποτων ζώων.

Όση ενεργητικότητα κι αν δείξουν οι φιλοζωικοί σύλλογοι και μεμονωμένοι φιλόζωοι, δεν έχουν τη δυνατότητα να αντιμετωπίσουν με επάρκεια το πρόβλημα. Αναρωτιέμαι, όμως, σε ποια θέση θα βρισκόταν χιλιάδες αδέσποτα, αν δεν είχαν τη φροντίδα όλων αυτών των εθελοντών με την ξεχωριστή ανθρωπιά και την ευαισθησία που τους διακρίνει!

Τελειώνοντας θα ήθελα να εκφράσω μια ευχή: Σύντομα η Ελληνική Πολιτεία να αντιμετωπίσει ριζικά το πρόβλημα των αδέσποτων, γιατί πάνω απ` όλα είναι θέμα ανθρωπιάς και πολιτισμού.

Σημείωση: Στην πρώτη φωτογραφία και στο βίντεο βλέπουμε τη Λούση στο δρόμο και τον Ιβάν πίσω από τα κάγκελα της αυλής του σπιτιού μου και στη δεύτερη φωτογραφία βλέπουμε τη Λούση με τα γατάκια στο πλατύσκαλο, μπροστά στην είσοδο του σπιτιού μου.