Βασίλης Τασινός

Ιωάννινα 30 Ιουνίου 2019

Πιστεύω πως κάθε δάσκαλος στο ξεκίνημα της θητείας του θα υποπέσει και σε κάποια λάθη εξαιτίας της απειρίας του και της έλλειψης ουσιαστικής στήριξης στο εκπαιδευτικό του έργο.

Το περιστατικό που αναφέρω παρακάτω, είναι από την πρώτη χρονιά της θητείας μου που δίδασκα στην Α’ τάξη του 137^ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών, το σχολικό έτος 1979-1980.

Η μαθήτριά μου η Ειρήνη είχε τη συνήθεια καθημερνά να μασάει τσίχλα κατά την ώρα του μαθήματος. Οι παρατηρήσεις μου δεν έφερναν κανένα αποτέλεσμα. Ενώ με την υπόδειξή μου πετούσε την τσίχλα στο καλάθι, την επόμενη ώρα άλλη τσίχλα έβαζε στο στόμα της. Πέρασαν πολλές ημέρες και η Ειρήνη εξακολουθούσε την ίδια τακτική.

Κάποια ημέρα συνομιλώντας με τον πατέρα της, ο οποίος έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον για την πρόοδο της κόρης του, παρεμπιπτόντως του ανέφερα και το γεγονός ότι η Ειρήνη μασάει τσίχλα την ώρα του μαθήματος, ελπίζοντας σε κάποιες νουθεσίες που θα έφερναν αποτέλεσμα!

Την επόμενη ημέρα βλέπω την Ειρήνη με μώλωπες στο πρόσωπο! Νόμισα ότι την χτύπησε  κάποιος μαθητής. Τη ρώτησα: «Τι συνέβη Ειρήνη»; Δεν μου απαντούσε! Επέμεινα και πάλι εξακολουθούσε να μην μου λέει τίποτε! Εκείνη τη στιγμή μου ήρθε στο μυαλό η συζήτηση που είχα κάνει την προηγούμενη ημέρα με τον πατέρα της και τη ρώτησα: «Ειρήνη, μήπως σε τιμώρησαν οι γονείς σου, επειδή μασάς τσίχλα την ώρα του μαθήματος»; Δεν μου απάντησε αλλά από τον τρόπο που αντέδρασε με έβαλε σε υποψίες ότι μάλλον αυτό είχε συμβεί. Την επόμενη ημέρα ο πατέρας της μου επιβεβαίωσε τις υποψίες μου, λέγοντας: «Δάσκαλε, έδειξε ασέβεια στο πρόσωπό σας και έπρεπε να τιμωρηθεί». Αποδοκίμασα την πράξη του και κάνοντας την αυτοκριτική μου του είπα: «ήταν λάθος μου να σας ενημερώσω για ένα ασήμαντο γεγονός»!

 Όμως, το περιστατικό με την Ειρήνη έχει και συνέχεια και μάλιστα πιο ενδιαφέρουσα και διδακτική. Ενώ οι μώλωπες δεν είχαν σβήσει ακόμη από το πρόσωπό της, πάλι μασούσε τσίχλα την ώρα του μαθήματος! Βέβαια, έκανα πως δεν το αντιλαμβανόμουν και συνέχιζα κανονικά το μάθημα. «Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού».

Ενώ, λοιπόν, η Ειρήνη τιμωρήθηκε τόσο αυστηρά, εξακολουθούσε να μασάει τσίχλα στην τάξη. Οι παρατηρήσεις μου και ο ξυλοδαρμός από τον πατέρα της δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα. Θα μπορούσε, όμως, να φέρει θετικό αποτέλεσμα η υπομονετική συζήτηση και η έλλειψη αυταρχισμού, που δυστυχώς δεν είχαν καμία εφαρμογή στην περίπτωση της Ειρήνης!

Το λάθος μου να ενημερώσω τον πατέρα της για ένα ασήμαντο γεγονός δεν μπορώ να το ξεχάσω, αν και έχουν περάσει σαράντα χρόνια, γιατί είχε ως συνέπεια μία πολύ σκληρή και άδικη τιμωρία! Όμως, «ουδέν κακόν αμιγές καλού»· ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που ενημέρωσα γονέα για συνηθισμένα ζητήματα συμπεριφοράς των μαθητών μου. Πάντα μόνος μου έλυνα τα προβλήματα που προέκυπταν στην τάξη και δεν διανοήθηκα ποτέ να ζητήσω τη βοήθεια των γονέων. Κατάλαβα από τον πρώτο χρόνο της θητείας μου ότι ο δάσκαλος δεν πρέπει με το παραμικρό πρόβλημα που προκύπτει στην τάξη του να ενημερώνει τους γονείς και να ζητάει τη βοήθειά τους, γιατί δεν αποκλείεται το μικρό πρόβλημα με τη «βοήθεια» των γονέων να γίνει μεγάλο. Τη βοήθεια των γονέων θα πρέπει να την επιδιώκει μόνο αν υπάρχουν σοβαρά παραπτώματα· κι αυτά τα σοβαρά παραπτώματα σπανίζουν και το πιο πιθανό είναι ο δάσκαλος να μην τα συναντήσει ποτέ.

Εν ολίγοις, ο δάσκαλος πρέπει να αξιολογεί τα παραπτώματα και να πράττει αναλόγως. Πάντως, η προσφυγή στους γονείς πρέπει να γίνεται με φειδώ και μόνο όταν τα παραπτώματα είναι σοβαρά.