Βασίλης Τασινός

Ιωάννινα 1 Δεκεμβρίου 2014

Από το 1979 που ξεκίνησα τη θητεία μου ως δάσκαλος στη Δημόσια Εκπαίδευση, πολλά ερωτήματα με βασανίζουν ακόμη, όπως:

Γιατί αυτονόητα και εύκολα πράγματα που μπορούν να αναβαθμίσουν την Εκπαίδευση, χωρίς μάλιστα οικονομικό κόστος, δεν υλοποιούνται από το Υπουργείο Παιδείας;

Γιατί ποτέ δεν υπήρξε ουσιαστική αξιολόγηση σε όλο το φάσμα της Εκπαίδευσης;

Γιατί εδώ και πολλές δεκαετίες τα σχολικά εγχειρίδια είναι κακής ποιότητας;

Γιατί αυτοί που επιλέγονται να στελεχώσουν τη Δημόσια  Εκπαίδευση σε όλα τα επίπεδα δεν είναι – κατά κανόνα – οι καλύτεροι εκπαιδευτικοί;

Γιατί αυτοί που καλούνται να εκπροσωπήσουν τα συμφέροντα των εκπαιδευτικών δεν είναι – κατά κανόνα – οι καλύτεροι συνδικαλιστές;

Γιατί αυτοί που χαράσσουν την εκπαιδευτική πολιτική στο Υπουργείο Παιδείας δεν είναι – κατά κανόνα – οι καλύτεροι πολιτικοί;

Γιατί ο κομματισμός έχει απλωθεί σε όλα τα πλάτη και μήκη της Εκπαίδευσης;

Γιατί τα κόμματα δεν συνεννοούνται για την εθνική υπόθεση της Παιδείας, αλλά αντιθέτως την εντάσσουν στο παλαιοκομματικό τους παιχνίδι;

Γιατί η Δημόσια  Εκπαίδευση είναι μονίμως ασθενής;

Και πολλά άλλα γιατί;;;

Πάντως, εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται ότι διαχρονικά οι κυβερνώντες δεν ενδιαφέρονται για την Παιδεία, και για το λόγο αυτό δεν δημιουργούν το κατάλληλο αξιοκρατικό πλαίσιο που θα προωθεί τους άξιους εκπαιδευτικούς στις καίριες θέσεις της εκπαιδευτικής ιεραρχίας.

Η παγίωση της αναξιοκρατίας σε όλα τα επίπεδα της Δημόσιας Εκπαίδευσης, είναι το «μεγάλο επίτευγμα» αυτών που χαράσσουν εδώ και πολλές δεκαετίες την εκπαιδευτική πολιτική. Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο ότι την Εκπαίδευση που έφτιαξαν οι πολιτικοί με τα ίδια τους τα χεράκια, δεν την εμπιστεύονται για τα παιδιά τους, τα οποία τα στέλνουν στα ιδιωτικά σχολεία!!! Είναι σαν να βλέπουμε το φούρναρη που παράγει και πουλάει ψωμί, να αγοράζει από άλλον φούρνο ψωμί για το δικό του σπίτι!

Σήμερα το Υπουργείο Παιδείας με τα νομοθετήματα που έθεσε σε ισχύ, υποβαθμίζει και απαξιώνει περαιτέρω τη Δημόσια Εκπαίδευση^. έχει βαπτίσει μάλιστα «αξιολόγηση», την χειραγώγηση και την τρομοκράτηση των εκπαιδευτικών! Εκείνοι που δεν κινδυνεύουν απ` την «αξιολόγηση» αυτή, είναι μόνο οι κομματικοί τους εγκάθετοι που κατά κανόνα είναι και οι χειρότεροι εκπαιδευτικοί^. είναι αυτοί που αδυνατούν να ανταποκριθούν στα εκπαιδευτικά τους καθήκοντα και βρήκαν άλλο τρόπο να βγάζουν το ψωμάκι τους, τρυπώνοντας στα πολιτικά γραφεία των βουλευτών ή ακόμη χειρότερα αναλαμβάνοντας θέσεις ευθύνης στην Εκπαίδευση με ό,τι αυτό συνεπάγεται! Αντιθέτως, όποιοι θα σηκώνουν το ανάστημά τους στα κακώς κείμενα της Εκπαίδευσης, θα κινδυνεύουν από τους «επαρκείς» αξιολογητές να χαρακτηρίζονται ως «ανεπαρκείς» εκπαιδευτικοί… Θέλουν με λίγα λόγια υποταγμένους και φοβισμένους εκπαιδευτικούς!

Εκείνο, όμως, που είναι πολύ ελπιδοφόρο σε όλη αυτή τη ζοφερή κατάσταση, είναι η υπευθυνότητα των περισσοτέρων μάχιμων εκπαιδευτικών^. αυτοί είναι που κρατούν ακόμη όρθια τη Δημόσια Εκπαίδευση, γιατί, παρ` όλες τις αντίξοες συνθήκες και τους μισθούς πείνας που παίρνουν, δίνουν καθημερινά τον αγώνα τους στις αίθουσες διδασκαλίας, ακολουθώντας  το δρόμο του χρέους! Γνώρισα εξαίρετους εκπαιδευτικούς στην 32χρονη θητεία μου στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, που ανεξάρτητα από το «ενδιαφέρον» της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας για το Δημόσιο Σχολείο, έδιναν το μέγιστο των δυνατοτήτων τους για να προσφέρουν ό,τι το καλύτερο μπορούσαν στους μαθητές που είναι το μέλλον αυτού του τόπου!

Τελειώνοντας, θα ήθελα να επισημάνω ότι φτάσαμε στο τέλος της κατηφόρας και πιο κάτω δεν πάει. Καιρός να ανασυνταχθούμε! Είναι τόσο δύσκολο να πράξουμε τα αυτονόητα και να αναστρέψουμε την υπάρχουσα θλιβερή κατάσταση;;;!!! Γιατί μέχρι σήμερα  δεν έχουμε καταφέρει  μια εθνική συνεννόηση  για την Παιδεία;;;

Γιατί;;;