Ο μικρός Αντρέας, ένα μωράκι μόλις έξι μηνών, έπαιζε ανέμελο στα χωράφια με την μητέρα του. Κρατούσε ένα μικρό παιχνιδάκι, θαρρείς πως ήταν αετός και έπαιζε. Δεν καταλάβαινε πολλά, αλλά ένιωθε πολλά . Του άρεσε πολύ η αγκαλιά της μητέρας του και καθόταν εκεί, κάποιες φορές κοιμόταν κιόλας, αλλά ποτέ δεν βαριόταν. Η μητέρα του ήταν σαν φύλακας άγγελος δίπλα του πάντα. Να τον χαϊδεύει, να τον φροντίζει, να παίζει μαζί του, αλλά και να τον προστατεύει. Για τον πατέρα του δεν γνωρίζουμε πολλά, αφού υπηρετεί την πατρίδα του λόγω της εισβολής των Τούρκων.
Η μητέρα του αυτόν τον καιρό ήταν πολύ στεναχωρημένη και έκλαιγε κρυφά. Ο μικρός το ένιωθε και σαν να μην είχε όρεξη να παίξει, καθόταν ήσυχος στην αγκαλιά της μητέρας του. Ένιωθε πως η μαμά δεν ήταν καλά και προσπαθούσε με κάθε τρόπο να την κάνει να γελάσει. Εκείνη μονάχα προσευχόταν για τον άντρα της και περίμενε…
Η κα Ελπίδα ,αυτό ήταν το όνομά της, ήταν σχεδόν δυο μέτρα ψηλή, με μακριά μαύρα μαλλιά και γαλάζια μάτια σαν τη γαλάζια θάλασσα. Ωστόσο το όνομα της δεν είχε καμία σχέση με αυτό που ένιωθε εκείνο τον καιρό. Απέραντη θλίψη, πόνο, αλλά και οργή. Ανησυχούσε για το παιδί της , όχι τόσο για την ίδια. Πίστευε πάντα πως η μάνα, αν χρειαστεί, πρέπει να θυσιαστεί για το παιδί της . Συχνά καθόταν μονάχη στην παλιά ξύλινη καρέκλα, που την είχαν φάει τα σαράκια και έβλεπε έξω απ΄το παράθυρο. Ξέφευγε τότε λίγο το μυαλό της απ΄ την στενοχώρια, αλλά το τοπίο πια δεν την βοηθούσε και τόσο. Όλα ήταν κατάμαυρα. Καπνός, φωτιές, συρματόπλεγμα. Πώς να ξεχαστεί έτσι; Καμιά φορά ακούγονταν φωνές από ανθρώπους που φώναζαν ΒΟΗΘΕΙΑ και τουφεκιές.
Εκείνη την ημέρα κάτι διαφορετικό ακούστηκε από τον κήπο. Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε και η σκιά ενός πανύψηλου άντρα με στολή στρατιωτική εμφανίστηκε στο κατώφλι της πόρτας και καθρεφτίστηκε στα μάτια της νεαρής γυναίκας . Εκείνη με τρόμο έτρεξε στο παιδί, στο μονάκριβο γιο της, προσπαθώντας να τον κρύψει, ώστε να μην τον βρουν. Τα βήματα του αγνώστου Τούρκου στρατιώτη ακούγονταν όλο και πιο δυνατά, πιο γρήγορα και πιο κοντά . Πανικόβλητη η γυναίκα δεν ήξερε τι να κάνει και προσπάθησε να κρύψει τον μικρό κάτω απ΄τα παπλώματα. Έλα όμως που δεν τα κατάφερε. Ο στρατιώτης πιάνοντας την απ΄τα μαλλιά και με το μωρό στην αγκαλιά της, την έσυρε απ΄ τις σκάλες κάτω.
Όταν την έβγαλε έξω, σημάδεψε πρώτα τον μικρό, για να την δει να υποφέρει. Η μητέρα έβαλε μπροστά το σώμα της για να σώσει τον γιο της. Ο στρατιώτης πάτησε την σκανδάλη και σκότωσε τη μητέρα. Ο μικρός έβαλε τα κλάματα. Φοβήθηκε τον κρότο του πυροβολισμού και ίσως χτύπησε λίγο και στο πόδι. Ο στρατιώτης δεν σταμάτησε, δεν ένιωσε τίποτα. Πάτησε την σκανδάλη άλλη μια φορά…..Το παιδί ήταν πια νεκρό …
Οκτώβριος 2015 σε εφημερίδα:
«Σήμερα βρέθηκαν τα οστά του μικρότερου αγνοούμενου. Στο ίδιο σημείο βρέθηκαν μια πιπίλα και ένα παιχνιδάκι καθώς και το πτώμα μιας γυναίκας μπροστά ακριβώς. Πρόκειται για τον μικρό Αντρέα Κυριακού και την μητέρα του!»
Γούλα Κυριακή, Γ΄ Γυμνασίου, Σχ. Έτος 2019-2020
Επιβλέπουσα καθηγήτρια: Ειρήνη Νικολοπούλου
