Είμαι 58 ετών και είμαι κάτοικος της Αθήνας. Πριν από σαράντα πέντε χρόνια εγώ και η οικογένεια μου αναγκαστήκαμε να αφήσουμε το σπίτι μας στην Αμμόχωστο. Όλα ξεκίνησαν μετά την εισβολή των Τούρκων στο νησί μας.
Ήταν νωρίς το πρωί, όταν άρχισαν να ηχούν οι σειρήνες του χωριού μας που σήμαιναν την κήρυξη του πολέμου. Η μητέρα μου, εγώ και ο μικρός μου αδερφός αρχίσαμε να ανεβαίνουμε το βουνό , ενώ ο πατέρας μου είχε μείνει πίσω να προσέχει το σπίτι .Μετά από μια περίπου ώρα ανάβασης φτάσαμε σε ένα χωράφι με ψηλή και πυκνή βλάστηση . Μείναμε εκεί για μερικές ώρες ,όμως είχαμε αρχίσει να διψάμε . Έτσι η μητέρα μου μας είπε ότι εκεί κοντά υπήρχε ένα εκκλησάκι . Μετά από λίγα λεπτά φτάσαμε.
Ήταν ένα εκκλησάκι με λευκούς τοίχους και γαλάζια παράθυρα. Προσευχηθήκαμε και ήπιαμε νερό από μια στάμνα. Μετά συνεχίσαμε το περπάτημα και αργότερα καθίσαμε κάτω από την σκιά ενός πεύκου .Η μητέρα μου αποκοιμήθηκε, όμως εγώ με τον μικρό μου αδερφό ήμασταν ξύπνιοι. Είδαμε μακριά ένα μεγάλο φορτηγό, το οποίο μάλλον έψαχνε για επιζώντες. Ξύπνησα αμέσως την μητέρα μου. Μας πήρε από το χέρι και πλησιάσαμε .Μέσα ήταν αρκετοί ενήλικες αλλά και παιδιά. Αυτό το φορτηγό μας μετέφερε σε έναν καταυλισμό στην Λευκωσία.
Μείναμε εκεί για πέντε έξι μέρες, οι χειρότερες της ζωής μου. Την τελευταία μέρα ευτυχώς μας βρήκε ο πατέρας μας . Είχε πληροφορηθεί πως βρισκόμασταν εκεί. Έτσι την ίδια μέρα φύγαμε όλοι μαζί από εκεί με προορισμό την Αθήνα . Στην αρχή ήταν δύσκολα, αλλά μετά από μερικούς μήνες οι γονείς μας κατάφεραν να βρουν δουλειά και έτσι νοικιάσαμε ένα μεγαλύτερο σπίτι. Τα καταφέραμε, τα κατάφερα κι εγώ, όμως δεν ξέχασα.
Το πατρικό μου δεν το έχω ξαναδεί. Δεν γυρίσαμε ποτέ πίσω…
Δρόλια Μαρία, Α΄ Γυμνασίου Σχ. Έτος 2019-2020
Επιβλέπουσα καθηγήτρια: Eιρήνη Νικολοπούλου
