Από τον Νοέμβριο του 1989 και μετά «η Λευκωσία παραμένει η τελευταία διχοτομημένη πρωτεύουσα της Ευρώπης». Τότε ήταν που έπεσε το τείχος του Βερολίνου.
Η σύγκριση του Τείχους του Βερολίνου με τη διχοτόμηση της Λευκωσίας δεν έχει καμία απολύτως ιστορική και πολιτική βάση, πέραν βεβαίως ενός συμβολισμού. Ούτε η διαίρεση της Γερμανίας είχε οποιαδήποτε ομοιότητα με τη διαίρεση της Κύπρου. Πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά γεγονότα, δημιουργήματα πολύ διαφορετικών συνθηκών.
Η Γερμανία ήταν και είναι ένα έθνος, ένα κράτος, ένας λαός, με κοινή γλώσσα, ίδια κουλτούρα, κοινές αξίες και αντιλήψεις, χωρίς σοβαρές θρησκευτικές ή άλλες διαφορές.
Στην Κύπρο τίποτε από αυτά δεν ισχύει. Κύπριοι και Τουρκοκύπριοι δεν ενεργούν έχοντας ως κοινή αξία το κοινό τους κράτος. Η εξάρτηση από τις μητέρες πατρίδες, η έλλειψη εμπιστοσύνης και στη συνέχεια η παράνομη εισβολή ήταν η βάση πάνω στην οποία θεμελιώθηκε το τείχος της Κύπρου.
Οι διαφορές στην κουλτούρα, τη θρησκεία, τη νοοτροπία, παραμένουν ισχυρές. Δεν είναι ένας λαός. Ακόμα κι όταν λένε ότι επιζητούν λύση, δεν αντιλαμβάνονται το ίδιο πράγμα.
Στην περίπτωση της Γερμανίας τα δεδομένα ήταν πολύ πιο εύκολα, γιατί πολύ απλά οι κάτοικοι του μισού κομματιού της χώρας ήθελαν να αφομοιωθούν από το άλλο μισό και το τείχος υποχώρησε, όταν ο ένας από τους δύο «εχθρούς» ουσιαστικά έπαυσε να υφίσταται. Στην Κύπρο όμως τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα. Ακόμα κι όταν συνομιλούν για λύση, στο πίσω μέρος του μυαλού των ανθρώπων υπάρχει ο φόβος του πολέμου, που συντηρεί τελικά το τελευταίο τείχος της ενωμένης Ευρώπης.
Εικόνες από το Μνημείο στην Πράσινη Γραμμή στη Λευκωσία
Οι φωτογραφίες προέρχονται από το φωτογραφικό αρχείο της Ομάδας του Προγράμματος, το οποίο δημιουργήθηκε κατόπιν εκπαιδευτικών εκδρομών στην Κύπρο.
Mαργαρίτα Κρητικού, Α΄Γυμνασίου, Σχ. Έτος 2019-2020
Επιβλέπουσα καθηγήτρια: Ειρήνη Νικολοπούλου
