Για την απόδοση της ιδιότητας του πολίτη και πάλι ο λόγος. Ανάμεσα σε εθνικιστικές κορώνες, φτηνό λαϊκισμό και χυδαία κινδυλογία που ψαρεύει στα θολά μιας κοινωνίας που χάνει τον συνεκτικό της ιστό, ψύχραιμος και εύστοχος ο λόγος του Παντελή Μπουκάλα.

“Έπρεπε να πεθάνει, έπρεπε να σκοτωθεί από τις εννιά σφαίρες που τον σημάδεψαν για να αξιωθεί τον τίτλο του πολίτη. Έτσι, ως πολίτη, ουδέτερα, δίχως αναφορά στην καταγωγή και την εθνικότητά του, καταγράφτηκε, νεκρός πια, τόσο στην επίσημη γλώσσα των δηλώσεων από τον κάπως συγκρατημένο Μιχάλη Χρυσοχοΐδη και τους ενθουσιασμένους με την «επιτυχία» τους υφισταμένους του, όσο και στα ρεπορτάζ των περισσότερων καναλιών και εφημερίδων. Ο θάνατος του εικοσιπεντάχρονου Αλβανού Νίκου Τόντι έγινε το διαβατήριό του προς την αποεθνικοποιημένη ιδιότητα του πολίτη, και αυτή η «αναβάθμισή» του ήταν μια κάποια συγγνώμη, όχι ευθεία πάντως, όχι θαρραλέα. Το «δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ» βρήκε στον Βύρωνα μια αιματηρή αναίρεση: Αν πεθάνεις, αν μετρηθείς σαν παράπλευρη απώλεια, τότε θα γίνεις, όχι Ελληνας βέβαια, αλλά πολίτης της Ελλάδας, εσύ, ένας αδιάφορος για όλα τούτα πολίτης της δημοκρατίας του Κάτω Κόσμου πια.

Στο υπουργείο που αυτοδοξάζεται σαν υπουργείο Προστασίας του Πολίτη πρέπει να ήταν απολύτως σίγουροι εξαρχής, πριν γίνει η βαλλιστική εξέταση, ότι οι σφαίρες που έπληξαν τον αθώο που εγκλωβίστηκε ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά είχαν φύγει από τα όπλα των αστυνομικών και όχι των κακοποιών· άλλωστε οι κραυγές νίκης των αστυνομικών, «τον φάγαμε τον…», μόλις σωριάστηκε νεκρός ο αμέτοχος, δεν άφηναν περιθώρια να παιχτεί άλλο σενάριο, εξυπηρετικό για την ΕΛ. ΑΣ. (και την Ελλάδα). Γι’ αυτό και έσπευσαν να μιλήσουν για πολίτη, όχι για Αλβανό. Γιατί ξέρουμε δα πόσο αρνητικά χρωματίζεται η λέξη Αλβανός, χρόνια τώρα, στα δελτία Τύπου της Αστυνομίας και στα ρεπορτάζ που υιοθετούν την «επίσημη» λογική αυθορμήτως ή από εθνικοωφελιμιστικό παπαγαλισμό· η συγκεκριμένη εθνικότητα πλασάρεται μεθοδικά σαν συνώνυμη της παραβατικότητας, περίπου με τον ίδιο τρόπο που κάποτε στα λεξικά της Εσπερίας στο λήμμα «Greek» δινόταν σαν συνώνυμο το «δόλιος» ή το «κλέφτης».

Αλλά και πάλι, αν δεν ήταν ομογενής ο Νίκος Τόντι, όπως τουλάχιστον τον καταγράφουν ορισμένοι, θα του πρόσφεραν σαν νεκρικό κτέρισμα τον τίτλο του πολίτη;”

ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Απολαυστικό το άρθρο του Παντελή Μπουκάλα στην Καθημερινή ανασύρει από το σεντούκι της ιστορίας τα Σκιαδικά, τα επεισόδια του 1859, με αφορμή το σκιάδιον, το ψαθάκι των αντιδυναστικών νεαρών της εποχής. Οι αναλογίες με όσα απίθανα ακούμε στις μέρες μας για τις κουκούλες και τα φούτερ κάτι παραπάνω από εμφανείς.  Άλλο τόσο εμφανείς και οι αναλογίες ανάμεσα στις εκάστοτε “παλαιές γενεές”…

[…]Ας πάμε ωστόσο, με όχημα την προχθεσινή εθνική επέτειο, στις πρώτες μετεπαναστατικές δεκαετίες, όταν η φουστανέλα δεν είχε καταχωνιαστεί ακόμα στα σεντούκια. Στις 10 και 11 Μαΐου 1859, λοιπόν, έμελλε να αρχίσει η επαλήθευση όσων προφήτευε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης βλέποντας να χτίζεται το Πανεπιστήμιο: «Το σπίτι ετούτο [το Πανεπιστήμιο δηλαδή] θα φάει το σπίτι εκείνο [το Παλάτι]». Τρία χρόνια μετά την αντιδυναστική εξέγερση της σπουδάζουσας νεολαίας το 1859, σύμβολο της οποίας υπήρξε ένα στοιχείο της ενδυμασίας τους, το σκιάδιο, επιτεύχθηκε η έξωση του Οθωνα. Προσημειώνοντας ότι η ίδια η ιστορία απαγορεύει την εξίσωση εποχών και συμβόλων (το σκιάδιο αποκαλύπτει πανηγυρικά, η κουκούλα ή το μαντίλι, που φοριούνται «εξ ιδεολογίας» ή απλώς για άμυνα, όταν πέφτουν βροχή τα χημικά, καλύπτουν), θυμίζω εν συντομία όσα έλαβαν χώρα το 1859, τα λεγόμενα «Σκιαδικά»: Με αφορμή την ιδέα του Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή, υπουργού Εξωτερικών τότε, να στηριχθεί η εγχώρια παραγωγή, οι νέοι στις κυριακάτικες εξόδους τους στο Πεδίον του Άρεως άρχισαν να εμφανίζονται φορώντας στην κεφαλή τους ένα σιφνιώτικο ψαθάκι, σκιάδιον στην καθαρεύουσα, στολισμένο με γαλανόλευκη κορδελίτσα. Με τούτη την απλή κίνηση, οι «Γαριβαλδινοί» ήθελαν να καταδείξουν την πολιτική τους αντίθεση απέναντι στους ξένους, και βέβαια απέναντι στους εν Ελλάδι ξενόφιλους ή και ξενόδουλους, τους «Αυστριακούς», που φορούσαν άσπρα ψηλά καπέλα. Οι εισαγωγείς ευρωπαϊκών καπέλων, βλέποντας ότι κινδύνευαν να χάσουν την πελατεία τους αν γενικευόταν η αντιξενική μόδα, έστειλαν υπαλλήλους τους στο Πεδίον το Αρεως, με κουρελιασμένα και βρώμικα σκιάδια στην κεφαλή τους, για να διακωμωδήσουν τον αγώνα των μαθητών και φοιτητών. Προκλητικοί οι μπιστικοί των εισαγωγέων εξερέθισαν τους σκιαδιοφόρους και η συμπλοκή δεν άργησε. Δεν άργησε επίσης να καταφτάσει η Χωροφυλακή, η οποία ξυλοφόρτωσε τους σπουδαστές και συνέλαβε τρεις. Με το κεφάλι τους αγύριστο κάτω από το σκιάδιό τους, οι ξυλοκοπηθέντες κινήθηκαν προς τα Εξάρχεια και πολιόρκησαν το αστυνομικό τμήμα της Νεάπολης, απαιτώντας να αποφυλακιστούν οι τρεις σύντροφοί τους της «Χρυσής Νεολαίας». Διάβαστε περισσότερα “Το σκιάδιον και η κουκούλα”

“Δικά μας παιδιά”…

Εδώ γεννήθηκαν, εδώ πήγαν Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο. Εδώ δίνουν εξετάσεις, εδώ θα πάνε Πανεπιστήμιο. Εδώ έκαναν φίλους, εδώ θέλουν να ζήσουν.

Δικά μας παιδιά;

Μου πέφτουν τα μούτρα κάθε φορά που ζητώ ένα ακόμα πιστοποιητικό “με επίσημη μετάφραση” από “αυτά τα παιδιά”.

-Εγώ, κύριε, εδώ γεννήθηκα.

-Το ξέρω παιδί μου αλλά για να είμαστε “εν τάξει”.

Γιατί ούτε πιστοποιητικό γέννησης έχει. Κι ας γεννήθηκε εδώ. Ούτε υπηκοότητα. Ούτε ταυτότητα ελληνική. Κι ας μην έχει βγει ποτέ από τα ελληνικά σύνορα.

Μια ολόκληρη γενιά παιδιών, δεκάδες χιλιάδες παιδιά, ξένοι στον τόπο που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και ζουν. Αφανείς για την ελληνική πολιτεία, αντιμέτωποι με το Γκουαντάναμο της ελληνικής γραφειοκρατίας από τα γεννοφάσκια τους, ανασφαλείς και φοβισμένοι. Ξένοι και μέσα τους, μοιρασμένοι ανάμεσα σε δυο πατρίδες.

Με άγγιξε το μότο του blog μιας τέτοιας “Ξένης”: “Η πατρίδα μου είναι τα παιδικά μου χρόνια. Εκεί ανήκω και εκεί γυρνάω πάντα”. “Ξένη” υπογράφει, “Το Ημερολόγιο μιας ξένης” ο τίτλος του blog της. Και με γέμισε τύψεις για την αδράνειά μας. Διάβαστε περισσότερα “Εκ γενετής κατώτεροι…”

Παγκόσμια Ημέρα Νερού η σημερινή. Φέτος, θεματικός άξονας της Παγκόσμιας Ημέρας είναι τα διασυνοριακά ύδατα – οι υδάτινοι διάδρομοι, δηλαδή, που ενώνουν τα σύνορα μεταξύ κρατών.

Υπάρχουν 263 διασυνοριακοί υδάτινοι διάδρομοι που ενώνουν 145 χώρες και οι οποίοι εκτός από φυσικό σύνορο, αποτελούν διαύλους επικοινωνίας και συνεργασίας μεταξύ των κρατών.Η έλλειψη νερού, ωστόσο, έχει εγείρει φόβους ότι τα διασυνοριακά ύδατα θα αποτελέσουν στο μέλλον πεδίο διαμάχης.

Τα στοιχεία της UNESCO για την έλλειψη του πολύτιμου αγαθού είναι απογοητευτικά. Έτσι σύμφωνα με αυτά προβλέπεται ότι η έλλειψή του θα αναχθεί σε μείζον γεωπολιτικό θέμα, καθώς το 2050, ο παγκόσμιος πληθυσμός θα έχει ξεπεράσει τα 9 δισεκατομμύρια, ενώ η ζήτηση για νερό θα αυξηθεί κατά 64 δισ. κυβικά μέτρα ετησίως.

Παράλληλα το 2030, περισσότεροι από 5 δισ. άνθρωποι δεν θα έχουν πρόσβαση σε αξιόπιστο σύστημα καθαρισμού του νερού.Σήμερα η UNESCO υποστηρίζει ότι στις αναπτυσσόμενες χώρες το 80% των ασθενειών συνδέονται με το νερό, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα τουλάχιστον 3 εκατομμύρια άνθρωποι να χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο εξαιτίας της κακής ποιότητας πόσιμου νερού που καταναλώνουν.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Νερού, ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ δήλωσε: «Ενώ ο παγκόσμιος πληθυσμός καταναλώνει περισσότερο πόσιμο νερό, η κλιματική αλλαγή έχει ως συνέπεια τη μείωση του νερού σε πολλές περιοχές του κόσμου. Οι πάγοι λιώνουν, η πρόβλεψη των βροχοπτώσεων γίνεται δυσκολότερη, ενώ φαινόμενα όπως οι πλημμύρες και οι ξηρασίες γίνονται ολοένα και πιο ακραία. Η προσεκτική διαχείριση των υδάτινων πόρων και η εξισορρόπηση των διάφορων αναγκών για νερό είναι ζητήματα ζωτικής σημασίας».

Δείτε:

• Άρθρο στα ΝΕΑ
• Άρθρο στο Tvxs.gr

“Μέσα στο μήνα Νοέμβριο (2008) στην ανεργία βγήκαν, σύμφωνα με την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, 17.784 άνθρωποι. Μέσα στο Δεκέμβριο, σύμφωνα πάντα με την ΕΣΥΕ, χωρίς δουλειά έμειναν άλλα 53.078 άτομα. Μέσα στο 2009, εκτιμούν, θα απολυθούν 100.000 με 150.000 εργαζόμενοι – στην Ευρώπη συνολικά 3,5 εκατ. θα γίνουν θυσία στις ελίτ, θα πληρώσουν την απομυθοποίηση της αγοράς, θα αναλωθούν στον πανικό της επιβίωσης”.

[…] Η επισφαλής εργασία, η ανεργία, το σημαντικότερο πρόβλημα των κοινωνιών, αφού δεν πλήττει μόνο άτομα αλλά το σύνολο, ιεραρχείται χαμηλά στις προτεραιότητες των οικονομικών παρεμβάσεων, και την ευθύνη της απόλυσης φέρει ο ίδιος εργαζόμενος. Αυτός φταίει και η μικρής αναγκαιότητας εργασία του. Η κακή του τύχη -ένα απρόσωπο νούμερο ανάμεσα σε χιλιάδες, χωρίς ανθρώπινο περιεχόμενο. Απλό εμπόρευμα, που «έληξε». Ετσι, αυτός, δέσμιος του Παράλογου ως μοναδικού τρόπου εξήγησης της «ατυχίας» του, μένει να κοιτά το ζυγό της «τύχης», να ζυγίζει μόνο αρνητικά δεδομένα…

Με την ύφεση, αλλά και πριν από αυτήν (με την τεχνολογική επανάσταση και την παγκόσμια εξάπλωση της αγοράς) δεν κινούνται πια όλα προς την ίδια κατεύθυνση. H βίαιη ταλάντευση του (οικονομικού) εκκρεμούς υποβίβασε την αξία και τροποποίησε το περιεχόμενο της εργασίας. Δεν διαθέτουμε δείκτες κοινωνικής ποιότητας. Εχουμε μόνο έναν ποσοτικό χονδροειδή δείκτη αγοραίας παραγωγής. Η ευμάρειά μας συνδέεται μόνο με το ΑΕΠ. Καμιά παράμετρος δεν ερευνά τα βάθη της ψυχής, την προσωπική ευτυχία. Ετσι ο εργαζόμενος σε επισφαλή θέση, ο άνεργος, συντετριμμένος, αδύναμος, αναγκάζεται να πνίξει την απελπισία του, να ισοπεδώσει τις αβύσσους του. Να λουφάξει. Να αποδεχτεί την «ενοχή» του. Σε ένα προχωρημένο βαθμό δυστυχίας κάθε παρρησία είναι απρεπής. Για πόσο, άραγε;

Από άρθρο της Τασούλας Καραϊσκάκη στην Καθημερινή

Απολαυστικό βιντεάκι που αναλαμβάνει να εξηγήσει με animation τα αίτια, το εύρος και τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης