Αυτή ήταν η απάντηση του βαλλόμενου υπουργού Ναυτιλίας προς τους επικριτές του, σχετικά με την κατοχή εταιρείας για απόκτηση ακινήτων και αποφυγή φορολογίας. Η απάντηση αυτή δεν είναι κυνισμός υποστηρίζει ο Νίκος Ξυδάκης σε εξαιρετικό άρθρο του στην Καθημερινή. Είναι συμπύκνωση της πολιτικής πρακτικής πολλών τελευταίων ετών. Η βουλιμία του μη προνομιούχου, η απληστία του ανερχόμενου, η αλαζονεία του έχοντος? έχει εδραιωθεί τώρα ως βαθιά νοοτροπία, ως ηγεμονεύουσα ιδεολογία. Ο οριακά νόμιμος πλουτισμός, η υλιστική μανία, η καταναλωτική ευχέρεια, το σκάφος?σύμβολο, τα ακίνητα?φιλέτα είναι στόχος ζωής, διεκδικούν θέση στο νέο σύστημα ηθικών αρχών, στοιχειοθετούν νέο δικαίωμα: Το δικαίωμα στο πλουτίζειν εντός και εκτός των ορίων.
“…Το λάιφσταϊλ του πολιτικού προσωπικού στην ώριμη πια Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία είναι ακριβώς αυτή η διαρκής διάβαση των ορίων, το διαρκές πήγαιν??έλα ανάμεσα στη σφαίρα του χρήματος και τη σφαίρα της πολιτικής, μια δήθεν αμέριμνη και αθώα κράση του ιδιωτικού με το δημόσιο. Ακούγεται φυσικό πια, ο επαγγελματίας πολιτικός ?ανεπάγγελτος κατά τ? άλλα? να υπερασπίζεται πρωτίστως το δικαίωμά του στον πλουτισμό, το δικαίωμά του το δικό του ή της συζύγου του στο επιχειρείν. Ναι, αλλά με ποιους όρους; Συγχέοντας σκοπίμως και οπισθόβουλα το ιδιωτικό με το δημόσιο, την πολιτική με το χρήμα. Δεν επιχειρεί υπό ίσους όρους, δεν υφίσταται τον άγριο ανταγωνισμό της ελεύθερης αγοράς· εκμεταλλεύεται την αίγλη και τα προνόμια της θέσης του, την πολιτική του ισχύ, για να κάνει μπίζνες. Στημένο παιχνίδι. Ανήθικο. Και αντιδημοκρατικό.
Η υπεράσπιση των ορίων είναι υπεράσπιση της δημοκρατίας. Η τέτοια πραγμάτευση του ηθικού είναι υπεράσπιση του έλλογου κοινωνικού. Σε όλες τις κοινωνίες λαμβάνεται μέριμνα για τήρηση των ορίων. Σκέφτομαι σκόρπια: Στην αθηναϊκή δημοκρατία ο πλούσιος πολίτης υποχρεωνόταν να είναι χορηγός, ο κάθε πολίτης υποχρεωνόταν να αναλάβει δημόσια θέση· στις ελληνιστικές πόλεις?κράτη, οι πλούσιοι πολίτες υποχρεώνονταν να είναι ευεργέτες, να επιστρέφουν μέρος του πλούτου τους στον δημόσιο χώρο, αποτρέποντας τη δυσμένεια και τον φθόνο του λαού. Συχνά, και στη νεότερη ιστορία, βλέπουμε ηγέτες να κληροδοτούν την περιουσία τους στο κράτος. Εδώ, βλέπουμε μονότονα το αντίθετο: Ο δημόσιος χώρος και η δοτή εξουσία παράγουν ιδιωτικό πλούτο για τους ανακλητούς άρχοντες της δημοκρατίας. Και το ιδιωτικό χρήμα αποκτά όλο και περισσότερη πολιτική δύναμη…”