Τούτα είναι τα αρχαία εργαλεία:
η υπομονή, διστακτική και ορυκτή
σαν το κρανίο μου
που τώρα βαστάω στην παλάμη του χεριού μου,
το μολύβι και το χαρτί που υπήρξανε δέντρο
και ακόμη διατηρούν
κάθετη κλίση κορμού το ένα
και το άλλο τη φρεσκάδα του χυμού,
το εκτυφλωτικό λευκό των καλοκαιριών
στον ασβέστη των σπιτιών του χωριού μου,
στις ξερές προσευχές των δέντρων.

Τούτα είναι τα φοβερά εργαλεία:
τα πανιά των ρημάτων, η μνήμη
και το τραπέζι αυτό που ‘ναι πλοίο, φωλιά, μητέρα
όπου στο στήθος της κοιμούνται
το μολύβι και το χαρτί, το βυθισμένο χωριό
και το μελάνι, αίμα ζώων θαλάσσιων.

Τούτα είναι τα απλά εργαλεία
και αυτός ο επινοημένος άνεμος:
η δειλή καταιγίδα μιας πνοής
και οι λέξεις, στίγματα
φωνής πάνω στο χαρτί,
φάροι φωνής στο μέσον του ωκεανού.

 Juan Vicente Piqueras