Τώρα παλεύω

τη συνταγή

για να είσαι άτρωτη όσο γίνεται,

για να είσαι ευάλωτη όσο γίνεται,

οργώνοντας τα λιβάδια

της ψυχής σου,

εξορύσσοντας

μαργαριτάρια Μελίσσας

απ? τα φαιά σφαλιστά όστρακά του

εγκεφάλου σου.

«Θέλω τόσο να είμαι μαζί σου απόψε

το βράδυ».

«Έλα στις έντεκα»·

πόσο γλυκιά καραμέλα

ήταν η γλώσσα μου

αυτή η ενδεκάτη ώρα,

έφθασα· πάλι αυτό το στυφό

προαίσθημα·

«πρέπει να φύγεις», ξαφνικά ήσουν ολο-

τελα ξένη,

στάθηκα μπροστά στη μηχανή

για να φύγω,

ήθελα αλήθεια να

γύριζα πίσω

– πού;

Σε φώναξα έξω·

«Δεν έχω όρεξη», λες,

«δε θέλω να συζητήσω»,

με λούζει ένα ηλεκτρικό

φως από κάπου,

είμαι ο ήρωας

που πρέπει να δράσει·

και σε χτύπησα.

Ένα ρίγος τινάχτηκε απ?

το βλέμμα σου

σμίγοντας χιόνια, εμένα

ματώνοντας, ματώνοντας «ψεύτη!»

 Γιώργος Χειμωνάς