Τα μάρμαρα λαμποκοπούσαν

κάτω απ’ τον  μεσημεριανό ήλιο

στις κόχες τους κυλούσε

αρχαίος ιδρώτας

σημάδι της

κούρασης

απ’ την ορθοστασία

κάποιοι, δεν άντεξαν

ξάπλωσαν αποκαμωμένοι

κι αποκοιμήθηκαν…

Τα τρένα  έρχονται και φεύγουν

το ίδιο κι οι μύγες

επίμονες ενοχλητικές

μες στον ιδιότυπο

ευδαιμονισμό τους

Σμάρια  αλλόγλωσσων

Αρχαιολατρών

ξεχύνονταν

στα στενά σοκάκια

Στα πρόσωπά τους

τα κόκκινα απ’ την

υπερβολική έκθεση

μια έκφραση χαρμολύπης

ένας εφηβικός ενθουσιασμός

που πάει να σβήσει

κι η πλανώδια

αυθαιρεσία

Η ακατάσχετη

αγοραπωλησία

λεηλατεί

το μέλλον

ιχνηλατώντας

το παρελθόν

το ένδοξο

Το παράδοξο

με το τόσο

άδοξο τέλος…

Μ.Κ.