Βούκεντρο πάλιν ο οίστρος με κεντά
Δίχως σταθμό μέσα από κάθε χώρα
Περνώ κι ούθε το βλέμμα αν στρέψω τώρα
Το φάσμα του Πανόπτη με κοιτά

Κι ακράτητη στην άλογή μου φόρα
Κατάρα έχω που δε με σταματά
Στο δρόμο μου να βλέπω όλο μπροστά
Να μη γνωρίζω ανάπαψης μιαν ώρα

Ω, ας τ’ ακούσω απ’ το δικό σου στόμα
Δεσμώτη τραγικέ του Σκύθειου βράχου
Τα όσα μου μέλλεται να πάθω ακόμα

«Καλλίτερα να μη μάθεις ποτέ σου
θυγατέρα πολύπαθη του Ινάχου
κι η γνώση σαν χιτώνας καίει του Νέσσου».

Μελλισάνθη