Το βλέπω, κρατάς όσο γίνεται πιο ψηλά αυτό

το βράδυ, άρα δεν ξοδεύτηκε άδικα του λωτού

το κόκκινο λουλούδι ? στην έξαρση του τέταρτου

ποτού, στου γυμνού ώμου την προβολή παίρνεις όρκο

να μείνεις πάντα εσύ, πιο καλά με τα φεγγάρια

στους δρόμους, στη λαβή του καιρού άοπλη, έτοιμη

όμως, όπως τότε που ανεβοκατέβαινες σκάλες

σωμάτων, να κάνεις πάλι απ? την αρχή το σίδερο

μπαμπάκι. Η μετάξι. Άδυτον, μισογινωμέ

νο φιλί ν? αφαιρέσει επιτέλους δικαιώματα

της λήθης, άσε το πουκάμισο τώρα ανοιχτό

στις σκληρές αλήθειες των φασμάτων (πόσο θ? αντέξεις

πες μου, θ? ακριβολογείς όπως το άσμα της αυγής,

όπως πάλλει η γη μες στο μυαλό του αστροναύτη;)

 Γιώργος Βέης