Σε θαλασσινά λιβάδια καταδύθηκα

Των αμφορέων και των ληκύθων τον τάφο

Με βότσαλα στολισμένο το θείο σου κουφάρι

ξεπροβάλλει

υγρή η ανάσα σου

με καίει

τα βλέφαρά σου στρείδια συλημένα

π’ ανοιγοκλείνουν

δίχως μαργαριτάρια πια

δυο δάκρυα σκουριασμένα

οι άγκυρες

οργώνουν την άμμο

ξυπνούν τη μνήμη

που σα σμέρνα

από καιρό καιροφυλακτεί

στις υφαλοκρηπίδες

να πνίξει

αυτούς π’ ορίζουν τα υποθαλάσσια βασίλεια

κι ένας σπάρος πρόσφυγας

ζητάει άσυλο

στ’ ασύλητο ναυάγιο

άγιος της αποξένωσης

και του φόβου…

Μ.Κ. 17/5/08