Charles Mingus – Blues & Roots (1960) [Full Album]

1. Wednesday Night Prayer Meeting – 0:οο
2. Cryin’ Blues – 5:42
3. Moanin’ – 10:44
4. Tensions – 18:48
5. My Jelly Roll Soul – 25:18
6. E’s Flat Ah’s Flat Too – 32:08

«Εκτός θέματος»

Την ώρα που ένας δεκαοχτάχρονος μαθητής στα Γιαννιτσά, βουτούσε στο κενό, ίσως πεθαίνοντας από αηδία ή από υπέρμετρο ζήλο για αληθινή ζωή, οι ορδές των υποψηφίων έσπαγαν τα μολύβια τους, συμφωνώντας με κοπιώδη επιχειρήματα, με ένα μουχλιασμένο κείμενο του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου, που γράφτηκε μισόν αιώνα πριν. Βεβαίως η ειρωνεία της τύχης, που τίποτε δεν αφήνει να πέσει στο πηγάδι, χρέωσε στους μαθητές ένα θέμα για την ανθρωπιά και τον ανθρωπισμό. Μια ανθρωπιά κι έναν ανθρωπισμό των εκθεσάδων και των γραφειοκρατών του ρομαντισμού, που δυσκολεύονται να πάρουν χαμπάρι πως οι εποχές άλλαξαν και ο άλλοτε σκληρός αλλά βιώσιμος καπιταλισμός έγινε βαρβαρότητα και σβάστικες. Εργασιακός μεσαίωνας και μισαλλοδοξία.

Θέματα που αντικατοπτρίζουν την ακραία συντηρητική εκπαίδευση που έχει κολλήσει στη λάσπη της μετεμφυλιακής διανόησης. Ω νεολαίοι, φάτε αμάσητο Παπανούτσο και Ι.Μ Παναγιωτόπουλο. Φάτε κοψοχρονιά ακίνδυνα δοκίμια που δίνουν συγχωροχάρτι σ’ εκείνο το μακρινό ειδυλλιακό παρελθόν, που ω του θαύματος, είχε μόνο αγνότητα και ευγενικά αισθήματα. Κι όσοι από εσάς φουντάρετε στο κενό θα καταγραφείτε στις ακραίες τιμές της κατανομής. Στο ελάχιστο στατιστικό δείγμα που δεν άντεξε την πίεση και τον έντονο αφροδισιακό ανταγωνισμό για μια θέση στον καυτό ήλιο της ανεργίας και της μισής ζωής. Η γενιά του ΔΝΤ παίρνει και επισήμως το βάπτισμα του πυρός. Το επιστημονικό προλεταριάτο του νέου εργασιακού μεσαίωνα διαβαίνει το Ρουβίκωνα των πανελληνίων. Των πανελληνίων που υπήρξαν το ψυχότροπο της γενιάς της μεταπολίτευσης, που πίστεψε πως, ευτυχία είναι να κερδίζεις δέκα ευρώ περισσότερα απ’ τον κουνιάδο σου. Της γενιάς που γαλουχήθηκε με το οιδιπόδειο της σοσιαλδημοκρατίας και του παπανδρεισμού καταλήγοντας στη φούσκα του εκσυγχρονισμού και της επανίδρυσης του κράτους. Στο, μαζί τα φάγαμε ,της γενιάς που έχτισε τις νέες υπερούσιες θεολογίες καλλιεργώντας το δικό της αστικό μύθο. Της γενιάς που μεγάλωσε τα τέκνα της ανάμεσα σε απολιθωμένες εθνικές γιορτές και αιματόβρεχτα βιντεογκέιμ. Εικονικά άρθρα σε σχολικές δήθεν εφημερίδες, πρόβες νυφικού για τους μελλοντικούς μνηστήρες-αφεντικά που θα συνεκτιμήσουν την πορεία της υποψήφιας νύφης στη αγορά των αγαπητικών. Ντιρεκτίβες στρατολογημένες στο υπερούσιο αγαθό που λέγεται κέρδος. Υποψήφιοι που μπολιάζονται με την κοινωνική νόρμα, σύμφωνα με την οποία άλλες ζωές είναι εγγενώς καλές και άλλες όχι.

Παιδιά που σκόρπισαν την τρυφερότητά τους και τον δημιουργικό οίστρο της εφηβείας τους παπαγαλίζοντας τα λυσάρια του Πατάκη, κυνηγώντας το γραμμάριο αξιολόγησης που θα τους οδηγήσει στην αγκαλιά των υπερούσιων σχολών. Παιδιά εκπαιδευμένα με το τηλεσυναίσθημα που στοχοποιεί και ισοπεδώνει τα πάντα και τους πάντες καλλιεργώντας έναν συνεχή καταγγελτικό λόγο που θεωρεί ότι, τα άτομα, δεν είναι τα θύματα ενός συνολικού συστήματος κυριαρχίας και των στρεβλώσεων που προκύπτουν απ’ τα αντικρουόμενα συμφέροντα και τις ανισότητες που παράγει η εξουσία, αλλά ότι το ίδιο το σύστημα είναι αποτέλεσμα της φαυλότητας των πολιτών του. Μετατρέποντας στα μάτια τους, εν πολλοίς, την πολιτική σε μια συνεχή και ατέρμονη ηθικολογία. Παρουσιάζοντάς τη ως ένα κουβούκλιο νομιμοποίησης και επιβεβαίωσης της μιας και μοναδικής άποψης. Ανοίγοντας το δρόμο στους επίδοξους Ροβεσπιέρους να στήνουν τις γκιλοτίνες του αποκλεισμού για όλους εμάς τους κακούς και απεχθείς που πολεμάμε το σύστημα που παράγει με γεωμετρική πρόοδο τη δυστυχία.

Οι αυτόκλητοι ταγοί υποβάλουν την κοινωνία σε υποκριτικές ασκήσεις συλλογικής αυτοκριτικής μ’ έναν απίστευτα μονότονο και ρηχό αντιλαϊκισμό επιδιώκοντας μια νέα μεταπολίτευση στην οποία τα εξόχως ανορθολογικά κριτήρια των καπιταλιστικών μηχανισμών θα αποφασίζουν για τον ορθολογισμό στην πολιτική, την εκπαίδευση και την έρευνα. Προσβλέποντας κυρίως σε μια φωτισμένη απολυταρχία με την πλήρη μετατροπή του λαού σε ένα μωσαϊκό εξατομικευμένων κοινών με ενισχυμένο τον ηγεμονικό ρόλο των ειδικών σωμάτων της νέας τεχνοκρατίας.

Ολιγαρχία της «κοινωνίας της γνώσης», της καινοτομίας, των δράσεων, της αυτομόρφωσης, της e-governance και πάει λέγοντας. Χαπάκια που προωθούνται παντοιοτρόπως στο κοινωνικό σώμα. Χαπάκια και υπόθετα που διακονούν προς τη βάση κυριούλες του Παντείου μετεκπαιδευθείσες εις την αλλοδαπή με τα λιπώδη τους αρθράκια περί αυτομόρφωσης, αυτολύπησης και αυτοϊκανοποίησης. Σχολικοί σύμβουλοι ντίλερς που προσπαθούν με τα ξεροκόμματα του ΕΣΠΑ να δελεάσουν εκπαιδευτικούς που αφαιμάχθησαν και αφαιμάσσονται-λοιδορούμενοι απ’ το πρετεντέριο περί δικαίου τηλεαίσθημα -να κατεβάσουν οικειοθελώς τα παντελόνια τους στο όνομα μιας μεσσιανικής αξιολόγησης. Ένας στρατός υπηκόων που ακούσια ή εκούσια έχει στρατευτεί με το συλλογισμό του Φουκουγιάμα για το τέλος της Ιστορίας την ιδέα δηλαδή ότι η δυτικοποίηση του κόσμου είναι εγγύηση ειρήνης και ευημερίας. Μια ιδέα που σκορπά την τέφρα των δύο παγκοσμίων πολέμων στο κορμάκι της σφαδάζουσας ανθρωπότητας μπολιάζοντας τις αδρές δανειοδοτήσεις του εβραίου Ροκφέλερ προς τον Αδόλφο Χίτλερ και τα κουτάβια του, με την παγκόσμια κυριαρχία του κεφαλαίου.

Το κεφάλαιο ζητά νέο αίμα, νέους καταναλωτές, νέους πολέμους. Όπως το Ισραήλ αποκεφάλισε τα λιοστάσια των παλαιστινίων κόβοντας τον ομφάλιο λώρο τους με την πρωτογενή παραγωγή, όπως η ευρωπαϊκή συμμορία χρηματοδότησε γενναιόδωρα την αγρανάπαυση της ελληνικής γης έτσι τώρα η εκπαίδευση θα πρέπει να ευθυγραμμιστεί με το λούκι της αγοράς και τις καύλες του επιχειρηματία. Τα σχολεία θα ψάχνουν για χορηγούς και μάνατζερ κάνοντας κονσομασιόν μπρός στον επίδοξο ευεργέτη χορεύοντας στο ρυθμό της αγοράς όπως η αρκούδα με την κρικέλα μπρός στο ντέφι του αρκουδιάρη. Η εκπαίδευση είναι το πρόσφορο έδαφος που ο ιδρυματικός καπιταλισμός προετοιμάζει για να απορροφήσει τους κραδασμούς των μελλοντικών του κρίσεων. Η κρεατομηχανή που θέλει τους νέους να αλλάζουν τις δουλειές σαν τα πουκάμισα προσαρμόζοντας την υπόστασή τους αποκλειστικά στον εργασιακό βίο βαφτίζοντας την μπολιάρικη λογική απόκτησης πιστοποιητικών δια βίου μάθηση, διαστρεβλώνοντας με άκρατη βαρβαρότητα, την ζωτική ανάγκη του ανθρώπου για αληθινή δια βιου μάθηση, που σχετίζεται με την υπαρξιακή του αγωνία και την οραματική νομοτέλεια για μια αταξική κοινωνία.

Μεγαλόσχημοι καθηγητές, διανοούμενοι, μητροπολίτες, παπαγαλάκια κλαψουρίζουν για τις δύσκολες εποχές που περνάει ο τόπος καταπραΰνοντας την οργή και το θυμό. Στρέφοντας τα όπλα κάθε φορά σε λάθος κατεύθυνση επικαλούμενοι την αμπελοσοφική νότα μιας κούφιας νεοτερικότητας ή δρώντας καθ’ υπαγόρευση του αφεντικού που προσφέρει τα γρόσια για να μπαλσαμώσουν κάθε φορά τις εξεγέρσεις και τη συλλογική μνήμη.

Για να κάνουν τους νέους μαϊμούδες των συμφερόντων τους. Μηχανάκια και βίδες. Ερωτογενείς αδένες σαν βραχυκυκλωμένα καλώδια.

ΑντώνηςΑντωνάκος http://antonisantonakos.com/index.html

Πηγή:http://dromos.wordpress.com/2014/05/31/%CE%B5%CE%BA%CF%84%CF%8C%CF%82-%CE%B8%CE%AD%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82/

Βραζιλία 2014: Η μπάλα που σκοτώνει

Πολίτες από όλα τα στρώματα της Βραζιλιάνικης κοινωνίας διαδηλώνουν καθημερινά, αντιμετωπίζοντας τον αυταρχισμό του Βραζιλιάνικου κράτους. Μαζικές κρατικές δολοφονίες, πριν ακόμα ξεκινήσει το μουντιάλ, για έναν θεσμό που πολύ πριν την έναρξή του, έχει προλάβει να αμαυρωθεί όσο κανένας άλλος. Αίτημα των διαδηλωτών,να μην δίνονται χρήματα για το μουντιάλ, αλλά για τους φτωχούς και τους εργαζόμενους. Καθημερινά συναντιούνται στους δρόμους και στις διαδηλώσεις άστεγοι εργάτες, ιθαγενείς, αλλά και άνθρωποι που έχουν χάσει τα σπίτια τους προκειμένου να οικοδομηθούν στάδια.

Παρακολουθήστε μία συζήτηση από την εκπομπή Zona Rosa της ΕΡΤ3, στην οποία ο Σταύρος Πανούσης και ο Χρήστος Αβραμίδης, συζητούν με τον Γιάννη Δέλκο και τον Διονύση Ελευθεράτο για το αιματηρό Παγκόσμιο Κύπελλο, ενώ παρεμβαίνει και ο πολιτικός επιστήμονας Άγγελος Γουνόπουλος.

ERTOPEN

Οι Έλληνες κρατούμενοι του Νοϊενγκάμε

ΑΘΗΝΑ 07/06/2014

Τετάρτη βράδυ, 4 Ιουνίου στο Αμβούργο. Η βραδιά είναι ευχάριστη, σχεδόν ζεστή, πολλοί κάνουν τον περίπατό τους ή μια βόλτα με το ποδήλατο. Στα υπαίθρια μαγαζιά δεν βρίσκεις άδεια θέση. Παρ’ όλα αυτά δεκάδες άνθρωποι, στην πλειονότητά τους Γερμανοί, έχουν συγκεντρωθεί σε έναν κλειστό χώρο για να παρακολουθήσουν μια εκδήλωση.

Το θέμα της δεν έχει καμία σχέση με την ανεμελιά που επικρατεί έξω: «Οι έλληνες κρατούμενοι στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Νοϊενγκάμε» (KZ Neuengamme) που βρίσκεται μόλις λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο του Αμβούργου. Αφορμή είναι η συμπλήρωση 70 χρόνων από την άφιξη 850 ανδρών από το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Χαϊδάρι στο Νοϊενγκάμε στις 4 Ιουνίου 1944.

Ομάδα Αλληλεγγύης με την Ελλάδα

Την πρωτοβουλία για τη διοργάνωση της εκδήλωσης ανέλαβε η «Ομάδα Αλληλεγγύης με την Ελλάδα», η οποία συγκροτήθηκε πριν από δύο χρόνια. Με μια μόνο εξαίρεση, η ομάδα αποτελείται από Γερμανούς και στην πλειονότητά τους από γυναίκες.

Κοινός παρανομαστής είναι η αγανάκτηση για τον τρόπο, με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι Έλληνες από μερίδα των γερμανικών ΜΜΕ αλλά και από πολιτικούς. Η εικόνα αυτή δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα όπως τη ζει εδώ και 35 χρόνια στις διακοπές της, λέει η συνταξιούχος δασκάλα, Άγγελα Μύλερ.

Ενώ παράλληλα καταλογίζει άγνοια στους συμπατριώτες της για την πρόσφατη ελληνική ιστορία.

«Διοργανώνουμε τη βραδιά διότι πολύ λίγα πράγματα είναι γνωστά για την ιστορία της Ελλάδας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, κυρίως όσον αφορά την περίοδο της Κατοχής. Θέλουμε ακόμη να ενημερώσουμε για το ζήτημα των αποζημιώσεων, το οποίο εκκρεμεί εδώ και 70 χρόνια. Εδώ και 70 χρόνια η γερμανική κυβέρνηση αρνείται να ασχοληθεί με το θέμα. Αυτό είναι σκανδαλώδες μετά από αυτά που έχουν συμβεί.»

Συνδιοργανωτής της εκδήλωσης είναι το «Μνημείο του Στρατοπέδου Συγκέντρωσης Νοϊενγκάμε». Ο οργανισμός αυτός που δημιουργήθηκε μετά από επίμονες προσπάθειες των επιζώντων στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 φροντίζει για τη διατήρηση των χώρων του στρατοπέδου, τη μόνιμη έκθεση, τις διεθνείς συναντήσεις και το κέντρο μελετών.

Οι έλληνες κρατούμενοι του Νοϊενγκάμε

Το Νοϊενγκάμε ήταν το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Βόρειας Γερμανίας με 86 παραρτήματα, τα οποία απλώνονταν ως τα δανέζικα σύνορα. Σκοπός τους ήταν η τροφοδότηση της γερμανικής βιομηχανίας με εργατικό δυναμικό.

Η συνεργάτιδα του «Μνημείου Νοϊενγκάμε» Αλίν Μπέσμαν: «Τα Ες-Ες μετέφεραν κρατούμενους απ’ όλη την Ευρώπη για καταναγκαστική εργασία στα κέντρα συγκέντρωσης του Γ´ Ράιχ. Αυτό ισχύει και για τους 850 Έλληνες στο Νοϊενγκάμε. Τους μετέφεραν εδώ για να αναπληρώσουν γερμανούς εργάτες που έλειπαν από την πολεμική βιομηχανία».

Το Νοϊενγκάμε, όπως και όλα τα υπόλοιπα στρατόπεδα συγκέντρωσης εντός της Γερμανίας, δεν ήταν στρατόπεδο μαζικής εξόντωσης όπως πχ. το Άουσβιτς στην Πολωνία και το Μάλι Τρόστενετς στη Λευκορωσία. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν γινόντουσαν εκτελέσεις κρατουμένων στο Νοϊενγκάμε, ακόμη και για ασήμαντες αφορμές.

Οι περισσότεροι θάνατοι όμως οφείλονταν σε υποσιτισμό, αρρώστιες, εξάντληση, κακουχίες αλλά και στους βομβαρδισμούς από συμμαχικά πολεμικά αεροπλάνα. Από τους περίπου 100.000 κρατούμενους πέθαναν έως το τέλος του πολέμου 42.900 άτομα. Άγνωστος παραμένει ο αριθμός των ελλήνων νεκρών.

Θα πρέπει όμως να είναι περισσότεροι από τους 156, των οποίων τα ονόματα είναι γνωστά. Ο συνολικός πάντως αριθμός των ελλήνων κρατουμένων υπολογίζεται στους 1.200 – όλοι τους άνδρες. Οι 61 Ελληνίδες που μεταφέρθηκε το καλοκαίρι του ’44 από το στρατόπεδο του Ράβενσμπρικ (Ravensbrück) κρατούνταν σε παραρτήματα για γυναίκες.

Η διατήρηση της μνήμης

Μετά τον πόλεμο είχε καθιερωθεί η 4η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της απελευθέρωσης των κρατουμένων το 1945. Tις πρώτες δεκαετίες η συμμετοχή των πρώην κρατουμένων ήταν μεγάλη. Με την πάροδο του χρόνου οι επιζώντες όμως μειώνονταν και σήμερα έρχονται σχεδόν μόνον οι απόγονοι τους.

Αναφορικά με την ελληνική συμμετοχή στην επέτειο ο Όλιβερ φον Βρόχεμ, διευθυντής του «Κέντρου Μελετών του Μνημείου Νοϊενγκάμε» θα πει: «Στα πλαίσια των επετειακών εκδηλώσεων ερχόντουσαν για αρκετό διάστημα και έλληνες επιζώντες με τις οικογένειές τους. Απ΄ότι όμως γνωρίζω, δεν έρχονται πλέον και ούτε από την επίσημη ελληνική πλευρά.»

Στις αναμνηστικές πλάκες πάντως που έχουν τοποθετηθεί για κάθε μια από τις 21 χώρες προέλευσης των κρατουμένων του Νοϊενγκάμε, ανακαλύψαμε ένα στεφάνι του Γενικού Προξενείου Αμβούργου.

Για να διατηρηθεί όμως η μνήμη θα πρέπει να υπάρχει γνώση για το τι έχει συμβεί, τονίζει η Αλίν Μπέσμαν. Επειδή η διοίκηση του στρατοπέδου είχε καταστρέψει λίγο πριν την απελευθέρωση τα αρχεία, οι πληροφορίες για τους κρατούμενους και τις συνθήκες διαβίωσής τους στο Νοϊενγκάμε είναι ελλιπείς.

Για αυτό το λόγο η κ. Μπέσμαν απευθύνεται στους απογόνους των πρώην κρατουμένων με μια παράκληση: «Θα τους ήμασταν ευγνώμονες όταν μας επισκέπτονται να έφερναν μαζί τους φωτογραφίες και ντοκουμέντα, τα οποία θα μπορούσαν να μας διαθέσουν. Διαφορετικά δεν θα μπορέσουμε να καλύψουμε το μεγάλο κενό γνώσης για τους έλληνες φυλακισμένους.»

Τα στοιχεία θα πρέπει όμως να τα επεξεργαστούν και επιστημονικά. Το «Μνημείο Νοϊενγκάμε» προσφέρει σε νέους έλληνες επιστήμονες τη δυνατότητα μελέτης αλλά και διαμονής, τονίζει ο Όλιβερ φον Βρόχεμ: «Επιδιώξαμε αρκετές φορές στο παρελθόν να προσελκύσουμε είτε φοιτητές είτε μεταπτυχιακούς, ώστε να έρθουν και να ερευνήσουν διεξοδικά την ιστορία της τόσο μεγάλης ομάδας των 1.200 ελλήνων κρατουμένων. Ως τώρα όμως δεν το έχουμε καταφέρει.»

Η πρόσκληση για ενδιαφερόμενους εξακολουθεί πάντως να ισχύει.

Πηγή: Deutsche Welle, Παναγιώτης Κουπαράνης, nooz.gr

«Mεταξύ του φωτός και της σκιάς»: Τα τελευταία λόγια του Subcomandante Marcos

«Η δικαιοσύνη που θέλουμε είναι η συνεχής και η επίμονη αναζήτηση της αλήθειας. Πιστεύουμε ότι είναι απαραίτητο κάποιος από μας να πεθάνει, έτσι ώστε ο Γκαλεάνο να μπορεί να ζήσει. Έτσι, έχουμε αποφασίσει ότι σήμερα, ο Marcos πρέπει να πεθάνει. Και σε αυτές τις πέτρες που έχετε αφήσει στον τάφο του, θα μάθετε να μην πουλήσετε τον εαυτό σας, να μην παραδοθείτε και να μην ενδώσετε. Στις 2:08 π.μ., δηλώνω ότι ο Εξεγερμένος Μάρκος – ο αυτοαποκαλούμενος υποδιοικητής από ανοξείδωτο χάλυβα – παύει να υφίσταται» (Yποδιοικητής Μάρκος, 25 Μαϊου 2014).

Το κείμενο που ακολουθεί διαβάστηκε από τον Μάρκος το Σάββατο 25 Μαϊου ημέρα μνήμης για τον Γκαλεάνο, μέρα που είχαν ανακοινώσει οι Ζαπατίστας και είχαν προσκαλέσει εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης και ανθρώπους να παραβρεθούν ώστε να ενημερωθούν για τις εξελίξεις σχετικά με την επίθεση και τα σχέδια του Ζαπατιστικού Στρατού.

(σημείωση Left.gr: στο τέλος του 3ου τμήματος της ομιλίας προστέθηκαν πέντε μικρές παράγραφοι, που αρχικά είχαν χαθεί στη μετάφραση)

«Mεταξύ του φωτός και της σκιάς» Τα τελευταία λόγια του Subcomandante Marcos

Σήμερα το πρωί, στο τέλος του αφιερώματος  για τον σύντροφο Γκαλεάνο, πάνω από τρεις χιλιάδες Ζαπατίστας των βάσεων στήριξης και των αγωνιστών, μαζί με περίπου χίλια μέλη της Έκτης, άκουσαν τα «τελευταία δημόσια λόγια» του  Εξεγερμένου Marcos του EZLN. Έξι ηγέτες της Μυστικής Επαναστατικής Επιτροπής Ιθαγενών, μαζί με τον Moisés και τον Μάρκος, ανέβηκαν στη σκηνή. Παρακάτω περιλαμβάνονται μερικά κομμάτια από τα πέντε μέρη της επιστολής του Μάρκος».

1. Μια δύσκολη απόφαση

«Η μάχη για την ανθρωπότητα και ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό ήταν και είναι δική μας, αλλά και πολλών άλλων από τα χαμηλά στρώματα. Ενάντια στον θάνατο, απαιτούμε τη ζωή,  ενάντια στη σιωπή, τα λόγια και τον σεβασμό, ενάντια στην αμνησία, την μνήμη, ενάντια στην ταπείνωση και την περιφρόνηση, την αξιοπρέπεια, ενάντια στην καταπίεση, την εξέγερση, ενάντια στη σκλαβιά, την ελευθερία, ενάντια στην επιβολή, την δημοκρατία, ενάντια στο έγκλημα, την δικαιοσύνη.

Ο πόλεμος που διεξάγουμε μας έδωσε το προνόμιο να ακουστούμε, από γενναιόδωρα αυτιά και καρδιές που βρίσκονται κοντά ή και μακριά. Υπήρχε άγνοια και αδιαφορία και εξακολουθεί να υπάρχει, όμως καταφέραμε να προσελκύσουμε  την προσοχή αρκετών. Στη συνέχεια, έπρεπε να ανταποκριθούμε σε ένα αποφασιστικής σημασίας ερώτημα: «ποιο θα είναι το επόμενο βήμα;»

Το να σκοτώσουμε ή να πεθάνουμε έμοιαζε η μόνη μοίρα μας.

Έπρεπε να ξαναχτίσουμε το μονοπάτι της ζωής, να χτίσουμε ό,τι αυτοί που βρίσκονται από πάνω είχαν καταστρέψει και συνεχίζουν να καταστρέφουν – την πορεία όχι μόνο των αυτόχθονων κοινοτήτων, αλλά και των εργαζομένων, των σπουδαστών, των εκπαιδευτικών, των νέων, και των αγροτών. Πάνω στο γεγονός ότι υπάρχουν διαφορές τόσο σε όσους είναι πάνω όσο και σε αυτούς που βρίσκονται από κάτω και αυτές οι διαφορές διώκονται και τιμωρούνται. Εμείς έπρεπε είτε να θυσιάσουμε το αίμα μας για την πορεία προς την εξουσία δίνοντας απλώς την ηγεσία σε άλλους ή να στρέψουμε τις καρδιές και τα μάτιά μας στους ανθρώπους που είμαστε – τους ιθαγενείς που προστατεύουν τη Γη και τη μνήμη.

Το δίλημμα μας δεν ήταν ανάμεσα στο να διαπραγματευτούμε ή να πολεμήσουμε, αλλά ανάμεσα στον θάνατο και την ζωή.
Εμείς επιλέξαμε να χτίσουμε ζωή, αλλά στη μέση ενός πολέμου – που δεν ήταν λιγότερο θανατηφόρος.

Οι νεκροί είναι όλοι εδώ, αλλά τώρα για να ζήσουν.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι κάποιοι πιστεύουν πως κάναμε λάθος με την επιλογή μας αυτή – ότι δηλαδή ένας στρατός δεν μπορεί και δεν πρέπει να προσπαθεί να επιβάλλει την ειρήνη. Με πολλούς τρόπους η σκέψη αυτή είναι σωστή αλλά ο κύριος λόγος για την επιλογή μας ήταν και είναι, το γεγονός ότι με μάχες, θα καταλήγαμε να εξαφανιστούμε.  Ίσως κάναμε λάθος με την επιλογή να καλλιεργήσουμε τη ζωή αντί να υμνούμε τον θάνατο.

Αλλά κάναμε αυτή την επιλογή κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο και ακούγοντας ο ένας τον άλλο – βάση της συλλογικότητας που είμαστε. Εμείς επιλέξαμε εξέγερση. Με άλλα λόγια, εμείς επιλέξαμε τη ζωή.

Γνωρίζαμε και γνωρίζουμε ότι ο θάνατος είναι απαραίτητος ώστε να υπάρξει η ζωή και ότι για να ζήσουμε πρέπει να πεθάνουμε.»

2 . Παράλειψη

“Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι είκοσι χρόνια μετά ότι το «τίποτα για μας», η φράση αυτή αποδείχθηκε όχι απλώς μια καλή φράση για πανό και τραγούδια, αλλά μια πραγματικότητα – La Realidad.

Αν η συνέπεια είναι αποτυχία, τότε η ασυνέπεια είναι ο δρόμος προς την επιτυχία – η διαδρομή προς την εξουσία. Αλλά δεν θέλουμε να πάμε εκεί. Δεν μας ενδιαφέρει. Μέσα σε αυτές τις παραμέτρους, προτιμούμε να αποτύχουμε παρά να νικήσουμε.”

3 . Το μεταβαλλόμενο πρόσωπο του EZLN

“Σε αυτά τα είκοσι χρόνια έχουν υπάρξει πολλές, πολύπλοκες αλλαγές εντός του EZLN. Ορισμένοι σχολιαστές έχουν απλώς αναφερθει στην εμφανή αλλαγή – εκείνη των γενεών – και το γεγονός ότι εκείνοι που ήταν μικροί ή αγέννητοι όταν ξεκίνησε η εξέγερση παλεύουν σήμερα και οδηγούν την αντίσταση. Ορισμένοι «φιλομαθείς» σχολιαστές, πάντως, δεν έχουν αναφερθεί στις άλλες αλλαγές: την αλλαγή από την πολυμαθή μεσαία τάξη στους αυτόχθονες αγρότες, από την φυλή μιγάδων σε καθαρούς ιθαγενείς και – το πιο σημαντικό – από την επαναστατική πρωτοπορία στην δημιουργία συλλογικών κανόνων.

Η λατρεία του ατόμου βρίσκεται σε τέτοια πρωτοπορία από τους πιο ακραίους φανατικούς οπαδούς της… – σε μια μορφή αριστερής πολιτικής με ρατσισμό,  που ισχυρίζεται ότι είναι επαναστατική. Ο EZLN δεν είναι ένα τίποτα από αυτά, για το λόγο αυτό, δεν μπορεί ο καθένας να είναι ένας Ζαπατίστα.

Από την μεταφορά της εξουσίας από τα ψηλά στα χαμηλά στρώματα, από την επαγγελματική πολιτική στην καθημερινή πολιτική, από τους ηγέτες στους ανθρώπους, από την περιθωριοποίηση των φύλων, στην άμεση συμμετοχή των γυναικών, από την υποτίμηση των διαφορετικών ατόμων στον εορτασμό των διαφορών”.

Δεν κοροϊδέψαμε κανέναν από τους από κάτω. Δεν κρύψαμε πως είμαστε ένας στρατός, με την πυραμιδική δομή του, το κέντρο διοίκησής του και τις αποφάσεις του από πάνω προς τα κάτω. Δεν αρνηθήκαμε αυτό που είμαστε για να γίνουμε αρεστοί στους ελευθεριακούς, ούτε λόγω μόδας.

Αλλά ο καθένας μπορεί πια να αντιληφθεί εάν ο δικός μας είναι ένας στρατός που υποκαθιστά ή επιβάλλει.

Και πρέπει να σας πω κάτι, και έχω ήδη ζητήσει την άδεια του Εξεγερμένου Υποδιοικητή Moisés για να το κάνω:

Τίποτα από όσα έχουμε καταφέρει, καλά ή κακά, δεν θα ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθούν εάν ένας ένοπλος στρατός, ο ζαπατιστικός στρατός εθνικής απελευθέρωσης, δεν είχε ξεσηκωθεί ενάντια στην κακή κυβέρνηση ασκώντας το δικαίωμα στη νομιμοποιημένη βία. Τη βία των από κάτω απέναντι στη βία των από πάνω.

Είμαστε πολεμιστές και ως τέτοιοι ξέρουμε ποιος είναι ο ρόλος μας και η στιγμή μας.

4. Ένα διαφορετικό Ολόγραμμα : Τι δεν θα αποτελεί.

” Το πρωί της 1ης  Ιανουαρίου του 1994, ένας στρατός γιγάντων – ή αυτόχθονων ανταρτών – συγκλόνισαν τον κόσμο με τα βήματα τους, όταν κατέβηκαν στις πόλεις [της Τσιάπας]. Λίγες μέρες αργότερα, με το αίμα των νεκρών μας ακόμα στους δρόμους, συνειδητοποιήσαμε ότι εκείνοι στο εξωτερικό δεν μας βλέπουν. Έχοντας συνηθίσει να κοιτούν αφ’υψηλού τις κοινότητες των ιθαγενών, δεν κοίταξαν πάνω για να μας δουν, έχοντας συνηθίσει να μας βλέπουν να ταπεινώνομαστε, οι καρδιές τους δεν καταλάβαιναν την αξιοπρεπή εξέγερση μας. Αντ ‘αυτού, επικεντρώνονταν μόνο στα πρόσωπα μας ως μιγάδες, το πρόσωπο του μιγά που θα μπορούσαν να δουν όταν φοράει κουκούλα. Οι αρχηγοί μας τότε είπαν: «βλέπουν μόνο τα πράγματα που είναι σύμφωνα με το δικό τους επίπεδο, όσο ασήμαντα κι αν είναι. Ας βάλουμε κάποιον στο επίπεδο τους, έτσι ώστε να μπορούν να τον δουν και, μέσω αυτού, να μπορούν να δουν και μας.

Και έτσι ξεκίνησε ένας σύνθετος ελιγμός της απόσπασης της προσοχής: ένα μαγικό τέχνασμα που ήταν φοβερό και θαυμάσιο, μια κατεργάρικη κίνηση που ταιριάζει στην ιθαγένικη καρδιά μας. Η εγχώρια σοφία των ιθαγενών προκάλεσε τον μοντέρνο κόσμο, σε ένα από τα προπύργια της – τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Η κατασκευή της προσωπικότητας που ονομάζεται Μάρκος είχε αρχίσει.

Χρειαζόμασταν χρόνο για να τους εαυτούς μας και να βρούμε ανθρώπους ικανούς να μας δουν για αυτό που είμαστε. Χρειαζόμασταν χρόνο για να βρούμε τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να μας δουν όχι από πάνω, αλλά από κάτω, άνθρωπους που θα μπορούσαν να μας κοιτάξουν στα μάτια με ενσυναίσθηση.

… Σας είπα ότι τότε ξεκίνησε η κατασκευή της προσωπικότητας. Αν μου επιτρέπετε να καθορίσω την προσωπικότητα Marcos, θα ήθελα να πω χωρίς δισταγμό ότι ήταν μια μεγάλη μεταμφίεση.

Είχαμε ξεκινήσει αρκετές πρωτοβουλίες για να βρούμε αυτιά συμπαθή να μας ακούσουν – να βρούμε άλλους σαν κι εμάς και διαφορετικούς από εμάς – να βρούμε τα βλέμματα και την προσοχή που χρειάζεται και μας αξίζει και αποτυγχάναμε κάθε φορά. Και ήταν έτσι μέχρι την Έκτη Διακήρυξη της Ζούγκλας Λακαντόνα – η πιο τολμηρή  από τις πρωτοβουλίες που είχαμε ξεκινήσει ποτέ – τελικά μας έφερε σε επαφή με ανθρώπους που μας κοίταξαν στα μάτια, μας χαιρέτισαν και μας αγκάλιασαν.

Μέσα στο κίνημα, η πρόοδος των ανθρώπων ήταν εντυπωσιακή. Και αυτός είναι ο λόγος που ξεκινήσαμε το μάθημα «Ελευθερία Σύμφωνα με τους Ζαπατίστας». Συνειδητοποιήσαμε ότι υπήρχε τώρα μια γενιά που θα μας κοιτάξει στα μάτια και ήταν ικανή να μας ακούει και να μιλάει για εμάς, χωρίς να περιμένει την ηγεσία ή κάποια καθοδήγηση – χωρίς να σκοπεύει να διατάξει ή να υπακούσει. Η προσωπικότητα του Μάρκος δεν ήταν πλέον αναγκαία. Το επόμενο στάδιο του αγώνα των Ζαπατίστας ήταν έτοιμο.

Σύμφωνα με τις πεποιθήσεις μας και την πρακτική μας, η εξέγερση δεν χρειάζεται ηγέτες και προσωπικότητες, μεσσίες ή σωτήρες. Για να αγωνιστείς χρειάζεται μόνο να έχεις μια αίσθηση ντροπής, έναν βαθμό αξιοπρέπειας, και πολλή οργάνωση. Τα υπόλοιπα είτε εξυπηρετούν την συλλογικότητα είτε δεν εξυπηρετούν καθόλου.

5. Πόνος και οργή​​. Ψίθυροι και κραυγές.

Η σιωπή του πλήθους είπε: «Περίμενε, συντρόφε. Μην φεύγεις». Αλλά ο Μάρκος δεν είχε ακόμη τελειώσει. Συνέχισε παραθέτοντας μια σειρά από νεκρούς ή εξαφαφανισμένους συντρόφους, και πολιτικούς και κοινωνικούς κρατούμενος  από την Ατένκο, την Ostula, την Oaxaca, την Πόλη του Μεξικού, την Ιταλία, την Τσιάπας, την Ελλάδα, την Παλαιστίνη, την Chéran, την Guerrero, την Morelos, την Puebla, την Chihuahua, την Sonora, την Jalisco, την Sinaloa και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Επίσης διαβάσε τα ονόματα των μεταναστών και των Mapuches, λέγοντας:

«Αυτή τη στιγμή, σε άλλα μέρη του Μεξικού και του κόσμου, ένας άνδρας, μια γυναίκα, ένας γκέυ, ένα αγόρι, ένα κορίτσι, ένας γέρος, μια ηλικιωμένη γυναίκα, μια μνήμη, έχει πληγεί από κοντινή απόσταση, από ένα σύστημα που προχωρά σε αδηφάγα εγκλήματα, μαχαίρια, νεκρούς, χλευασμούς, εγκατάλειψη…

Μόνο μερικά ονόματα:

Alexis Benhumea, δολοφονήθηκε στο Estado του México.
Francisco Javier Cortés, δολοφονήθηκε στο Estado του México.
Juan Vázquez Guzmán, δολοφονήθηκε στην Chiapas.
Juan Carlos Gómez Silvano, δολοφονήθηκε στην Chiapas.
El compa Kuy, δολοφονία DF.

Carlo Giuliani, δολοφονήθηκε στην Iταλία.
Aλέξης Γρηγορόπουλος, δολοφονήθηκε στην Ελλάδα. 
Wajih Wajdi al-Ramahi δολοφονήθηκε σε ένα στρατόπεδο προσφύγων στην πόλη Ραμάλα της Δυτικής Όχθης. 14 ετών, πυροβολήθηκε στην πλάτη από έναν στρατιώτη του ισραηλινού στρατού, χωρίς πορείες, χωρίς διαμαρτυρίες στους δρόμους ή οτιδήποτε.

Matías Valentín Catrileo Quezada, δολοφονήθηκε στην Χιλή \.
Teodulfo Torres Soriano,  México.
Guadalupe Jerónimo y Urbano Macías,  Michoacán.
Francisco de Asís Manuel, εξαφανίστηκεαπότην  Santa María Ostula
Javier Martínes Robles, εξαφανιστηκεαπότην Santa María Ostula
Gerardo Vera Orcino, εξαφανίστηκεαποτην  Santa María Ostula
Enrique Domínguez Macías, εξαφανίστηκεαπότην  Santa María Ostula
Martín Santos Luna, εξαφανίστηκε  Santa María Ostula
Pedro Leyva Domínguez, δολοφονήθηκεστην  Santa María Ostula.
Diego Ramírez Domínguez, δολοφονήθηκε  Santa María Ostula.
Trinidad de la Cruz Crisóstomo, δολοφονήθηκε Santa María Ostula.
Crisóforo Sánchez Reyes, δολοφονήθηκεστην  Santa María Ostula.
Teódulo Santos Girón, δολοφονήθηκεστην Santa María Ostula.

Longino Vicente Morales, εξαφανίστηκεστην Guerrero.
Víctor Ayala Tapia, εξαφανίστηκεστην Guerrero.
Jacinto López Díaz “El Jazi”, δολοφονήθηκεστην Puebla.
Bernardo Vázquez Sánchez, δολοφονήθηκεστην Oaxaca
Jorge Alexis Herrera, δολοφονήθηκεστην Guerrero.
Gabriel Echeverría, δολοφονήθηκεστην Guerrero.
Edmundo Reyes Amaya, εξαφανίστηκεστην Oaxaca.
Gabriel Alberto Cruz Sánchez, εξαφανίστηκεστην Oaxaca.
Juan Francisco Sicilia Ortega, δολοφονήθηκεστην Morelos.
Ernesto Méndez Salinas, δολοφονήθηκεστην Morelos.
Alejandro Chao Barona, δολοφονήθηκεστην Morelos.
Sara Robledo, δολοφονήθηκεστην Morelos.
Juventina Villa Mojica, δολοφονήθηκεστην Guerrero.
Reynaldo Santana Villa, δολοφονήθηκεστην Guerrero.
Catarino Torres Pereda, δολοφονήθηκεστην Oaxaca.
Bety Cariño, δολοφονήθηκεστην Oaxaca.
Jyri Jaakkola,δολοφονήθηκεστην Oaxaca.
Sandra Luz Hernández, δολοφονήθηκεστην Sinaloa.
Marisela Escobedo Ortíz, δολοφονήθηκεστην Chihuahua.
Celedonio Monroy Prudencio, εξαφανίστηκεστην Jalisco.
Nepomuceno Moreno Nuñez, δολοφονήθηκεστην Sonora.

“Ακόμα κι αν πιάσουν και καταδικάσουν αυτούς που σας σκότωσαν, θα βρίσκουν πάντα άλλους που θα σας στήνουν ενέδρα και θα επαναλαμβάνουν το μακάβριο χορό που τελείωσε τη ζωή σας.

Η αδικία έχει τόσα πολλά ονόματα και προκαλεί τόσες πολλές κραυγές. Και μην ξεχνάμε ότι, ενώ ένα άτομο ψιθυρίζει, κάποιο άλλο κραυγάζει. Ακούγοντάς τους θα πρέπει να ενεργοποιηθούμε, ώστε να βρούμε μια διαδρομή που μετατρέπει την αδικία σε κάτι γόνιμο. Το μόνο που χρειάζεται είναι να χαμηλώσετε το κεφάλι σας και να ανυψώσετε την καρδιά σας.

Η δικαιοσύνη που θέλουμε είναι η συνεχής και η επίμονη αναζήτηση της αλήθειας.

Πιστεύουμε ότι είναι απαραίτητο κάποιος από μας να πεθάνει, έτσι ώστε ο Γκαλεάνο να μπορεί να ζήσει. Έτσι, έχουμε αποφασίσει ότι σήμερα, ο Marcos πρέπει να πεθάνει.

Και σε αυτές τις πέτρες που έχετε αφήσει στον τάφο του, θα μάθετε να μην πουλήσετε τον εαυτό σας, να μην παραδοθείτε και να μην ενδώσετε.

Στις 2:08 π.μ., δηλώνω ότι ο Εξεγερμένος Μάρκος – ο αυτοαποκαλούμενος υποδιοικητής από ανοξείδωτο χάλυβα – παύει να υφίσταται”.

Δύο λεπτά αργότερα, μετά από κάποια χιουμοριστικά υστερόγραφα που χρησιμοποιήθηκαν για να ανυψώσουν λίγο την διάθεση, ο «Μάρκος», αποχώρησε από τη σκηνή για πάντα. Τα φώτα έσβησαν και ένα κύμα χειροκροτημάτων ακολούθησε από το πλήθος των οπαδών του έκτου και από τις βάσεις στήριξης των Ζαπατίστας και των αγωνιστών.

Στιγμές αργότερα η φωνή του πρώην υποδιοικητή ακούστηκε και πάλι, αλλά εκτός σκηνής, λέγοντας: «Καλημέρα σύντροφοι. Το όνομά μου είναι Γκαλεάνο. Εξεγερμένος Γκαλεάνο. Μου είπαν ότι, όταν θα ήταν να γεννηθώ και πάλι, θα ήταν συλλογικά».

Εξεγερμένος Γκαλεάνο.
Μεξικό Μάϊος του 2014.

πηγή: omniatv, left.gr, the press project

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Φτου σου, ανθρωπότητα, που βιάζεις ομαδικά και δολοφονείς τρυφερά κοριτσάκια, αθώες ψυχές, και, ξεπερνώντας κάθε θηριωδία, τα κρεμάς στα δέντρα της Ινδίας και παντού όπου επικρατεί φανατισμός, μισαλλοδοξία και περιφρόνηση προς τη γυναίκα, διαλαλώντας -τι φρίκη- τη βαρβαρότητα και την επίσης δολοφονία της Παιδείας.

Που δολοφονείς φτωχούς αγρότες στη Λατινική Αμερική ρημάζοντας τις οικογένειές τους, που αφαιρείς το ψωμί και το νερό από εκατομμύρια παιδιά και τα οδηγείς στον θάνατο, που κάθε λεπτό του χρόνου σου χάνουν τη ζωούλα τους τα άτυχα αυτά πλασματάκια-παιδιά.

Φτου σου, ανθρωπότητα, που επιτρέπεις σε εχθρούς του ανθρώπου, με διεστραμμένα μυαλά και με φονικό μίσος, να διαλαλούν τη ναζιστική «ιδεολογία» κραυγάζοντας «Ζήτω ο Θάνατος». Που οδηγείς σε πολέμους και σπαραγμούς λαούς ολόκληρους. Που κι αυτοί υπακούουν σε ηγέτες παρανοϊκούς, που εγκλωβισμένοι σε εθνικά ψεύδη και δημοκρατικά δικαιώματα αλληλοεξοντώνονται. Φτου σου, λοιπόν, υποκρίτρια ανθρωπότητα, που θαλασσοπνίγεις φτωχούς και κυνηγημένους πρόσφυγες, που πολλαπλασιάζεις τα ψυχιατρεία και τις φυλακές στο όνομα τάχα του δημοκρατικού σωφρονισμού. Φτου σου, (δυτική) ανθρωπότητα, που επαίρεσαι για δημοκρατία, ενώ είσαι ένα αυταρχικό ολοκληρωτικό καθεστώς με τους ελάχιστους να απολαμβάνουν τα υλικά αγαθά του πλανήτη και τους πολλούς, όλους σχεδόν, να τρελαίνονται από την πείνα και την εξαθλίωση. Φτου σου, ανθρωπότητα, που πουλάς την εικονική ζωή σε μανιακούς καταναλωτές και κοροϊδεύεις με τα μέσα σου τον άνθρωπο, χαϊδεύοντας τα πιο χαμηλά του ένστικτα.

Φτου σου, ξανά, ανθρωπότητα, που ευτέλισες και ταπείνωσες το ανθρώπινο σώμα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξακολουθείς και σήμερα με τον ίδιο ζήλο, και ας είναι διαφορετικά τα μέσα. Που αφαίρεσες από τη ζωή τη χαρά και το παιχνίδι, τη μουσική και τον έρωτα, το γέλιο και τον χορό, που μας κατάντησες ιδεολήπτες και κοπρολάγνους και ράθυμους και κακούς και δολοφόνους. Ολοι δολοφονούμε τη ζωή, ηγέτες – ελίτ – κόμματα – λαός. Οχι; Ναι. Σαλεμένοι. Ταραγμένοι. Φτου σου, λοιπόν, ανθρωπότητα, που ατιμάζεις την τέχνη και τον πολιτισμό, ό,τι δηλαδή μπορεί να απαλύνει τη φρίκη και τα σκοτεινά βάθη τού είναι, που υπερασπίζεσαι τους Ταλιμπάν του πλανήτη, που καταστρέφεις την ομορφιά του. Φτου σου, (ελληνική) ανθρωπότητα, που προτιμάς να έχεις ηγετίσκους και αδιαφορείς για τις δυνάμεις της κοινωνίας, που επιτρέπεις να εμφανίζονται στην τηλεόραση όλοι οι παλαβοί και αλλοπρόσαλλοι και να εξευτελίζουν την ελληνική γλώσσα στραπατσάροντας το ήθος και την ποιότητα της επικοινωνίας. Που ούτε μια στιγμή δεν ενδιαφέρθηκες για τις πολύτιμες ρίζες της παιδείας και του πολιτισμού, που τόσο φως έριξαν στο μαύρο πλαγκτόν νου και ψυχής. Φτου σου, ανθρωπότητα, που δηλητηρίασες την τροφή και μετάλλαξες τους καρπούς της Γης, που διέσυρες την υγεία και σκόρπισες ανίατες ασθένειες στα φτωχά σαρκία μας, στο τεμπέλικο μυαλό μας. Φτου σου λοιπόν, ξανά και ξανά, και πάψε να μιλάς για δημοκρατία. Σεβάσου τους πεινώντες και διψώντες, τους αλλοπαρμένους και τους σχιζοειδείς, τους αλήτες και τους απελπισμένους. Γελοία ανθρωπότητα.

gstamatopoulos@efsyn.gr