τραγούδια της δουλειάς

βάρναλης ο φωτοδότης

http://www.gazzetta.gr/specials/1295927/kostas-varnalis-o-fotodotis

Κινήσαμε για μακρινό ταξίδι κι η νύχτα φαρμακώνει τα φιλιά…

Αυτές οι ρεματιές κι αυτά τα βράχια κι αυτά τα σπίτια δίπλα στο γιαλό αυτές οι μάνες με το κάρβουνο στα μάτια τους κι αυτά τα κύματα που φεύγουν και ξαναγυρνούν αυτά τα πεύκα με τα χαραγμένα λόγια κι ο Κωνσταντίνος, ο καημός που πέταξε σαν το πουλί κι εκείνα που δεν πρόφτασαν οι κήρυκες παρά μονάχα ψεύτες και ρουφιάνοι, Ω! πολιτεία με το βράδιασμα κοντά στους ταρσανάδες στην αγορά, στον καφενέ και στο ποδόσφαιρο είσαι η Πρέβεζα, τα Γιάννενα και το Κιλκίς, το Μεσολόγγι, ο Πόντος κι η Ερμούπολις Ω! πολιτεία του αμανέ στα τουρκοχώρια μ’ αυτές τις ρεματιές κι αυτά τα βράχια μ’ αυτά τα σπίτια δίπλα στο γιαλό μ’ αυτές τις μάνες με το κάρβουνο στα μάτια τους θα `ρθει ο καιρός που θα φανούν οι κήρυκες κι όχι μονάχα ψεύτες και ρουφιάνοι.

Σε τούτη την πατρίδα τι γυρεύω, με μισθοφόρους και πραιτωριανούς, τη δόξα σου γονατιστός να ζητιανεύω, και να χτυπώ την πόρτα σου στους ουρανούς, τη δόξα σου γονατιστός να ζητιανεύω, και να χτυπώ την πόρτα σου στους ουρανούς. Σαν ψίχουλα είναι τούτα τα στιχάκια, από συμπόσια και ξενύχτια ποιητών, τα ψυθιρίζουν οι χαφιέδες στα σοκάκια, εκεί που πάω σαν το ψάρι να πιαστώ, τα ψυθιρίζουν οι χαφιέδες στα σοκάκια, εκεί που πάω σαν το ψάρι να πιαστώ. Κινήσαμε για μακρινό ταξίδι κι η νύχτα φαρμακώνει τα φιλιά ποιος κόσμος μας κρατάει και ποιο σανίδι απόψε που δικάζουν τον Πλουμπίδη. Λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά, λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά. Κινήσαμε για μακρινό ταξίδι κι η νύχτα φαρμακώνει τα φιλιά ποιος κόσμος μας κρατάει και ποιο σανίδι απόψε που δικάζουν τον Πλουμπίδη. Λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά, λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά. Σε τούτη την πατρίδα τι γυρεύω, με μισθοφόρους και πραιτωριανούς.

Τα… απόνερα μιας τραγωδίας!

Τα… απόνερα μιας τραγωδίας!

Οι κάμερες έσβησαν, η επικαιρότητα άλλαξε! Το πένθος και οι πληγές παραμένουν. Το G-Wekend Journal, 2 εβδομάδες μετά την τραγωδία βρέθηκε στη Μάνδρα, καταγράφει την «επόμενη μέρα» και μιλάει με ανθρώπους που προσπαθούν να στήσουν τη ζωή τους πάνω στα απόνερα μιας θεομηνίας.

http://www.gazzetta.gr/weekend-journal/article/1168091/ta-aponera-mias-tragodias

Στη Μάνδρα η ζωή εδώ και δύο εβδομάδες δεν είναι όπως πριν. Τοπίο που θυμίζει την… επόμενη μέρα του πολέμου! Λάσπη παντού, τοίχοι που μέσα είχαν ψυχές, πλέον, μοιάζουν με παρατημένα από τον χρόνο οικήματα. Λες και έχουν φύγει από εκεί οι άνθρωποι πολλά-πολλά χρόνια. Όχι! Είναι μόλις δύο εβδομάδες άδεια. Γιατί κάποιοι άφησαν μια πόλη χτισμένη πάνω στο… κενό, χωρίς αντιπλημμυρικά έργα. 

Πάνω από 1.500 οικογένειες έχουν δει τα σπίτια τους, τα όνειρά τους, να βυθίζονται στο νερό. Μόνο το χώμα είναι αυτό που τους έχει απομένει. Πέρα από την αξιοπρέπεια και το κουράγιο που προσπαθούν να ανακτήσουν. Ένα κουράγιο που το δίνει ο ένας στον άλλον.

Όσοι δεν υπέστησαν ολοκληρωτική καταστροφή, έχουν πάρει άδεια από τη δουλειά τους και προσπαθούν να βοηθήσουν ώστε να μπουν οι συνάνθρωποι τους σε κανονικούς ρυθμούς, Πότε θα γίνει αυτό; Λένε το Μάιο του 2018. Κάποιοι το… πάνε πιο μακριά τονίζοντας ότι «θα θυμίζει η περιοχή τη Μάνδρα που ξέρατε σε τουλάχιστον 2-3 χρόνια». Το βέβαιο είναι ένα. Ποτέ ξανά δεν θα είναι τίποτα το ίδιο και τίποτα δεν θα θυμίζει τη ζωή που είχαν. Τη ζωή που έφτιαξαν.

Το Gazzetta Weekend Journal βρέθηκε στην περιοχή, περπάτησε στους λασπωμένους δρόμους που πριν κάποιες μέρες θύμιζαν ποτάμι. Για την ακρίβεια, είχαν μετατραπεί σε έναν χείμαρρο. Αυτόν που δεν… σεβάστηκε τίποτα. Που παρέσυρε κόπο, ψυχές, περιουσίες.

Το βράδυ της περασμένης Πέμπτης (30/11)  μπαίνοντας προς την περιοχή, είδαμε συνεργεία της ΕΥΔΑΠ να είναι κοντά στην ολοκλήρωση της αποκατάστασης της ζημιάς που υπέστη το σύστημα ύδρευσης. Είδαμε ανθρώπους που προσπαθούν να βάζουν ξανά μια τάξη σε ένα απέραντο χάος.

«Οι νεκροί είναι πάνω από 50»

Η τραγωδία άφησε πίσω της 26 νεκρούς. Έτσι είπαν τα ΜΜΕ και τα επίσημα χείλη! Οι κάτοικοι κι οι ιδιοκτήτες καταστημάτων σοκάρουν με τις μαρτυρίες τους. Παγώνουν τους πάντες με τα όσα λένε για την… εκατόμβη νεκρών. Μιλούν για μια πραγματικότητα ακόμη πιο φρικιαστική.  «Από το Θριάσιο μάς είπαν ότι μόνο την πρώτη μέρα πήγαν 30 σακούλες με νεκρά σώματα. Σίγουρα είναι πάνω από 50-55 τα θύματα, απλά οι 26 έχουν αναγνωριστεί. Οι υπόλοιποι ίσως είναι αλλοδαποί που δεν είναι εγγεγραμμένοι. Αρκετοί εξ αυτών χάθηκαν στο εργοτάξιο του δήμου το οποίο τώρα το μετέφεραν».

Κοιτώντας όλο αυτό το χαοτικό σκηνικό το εύλογο ερώτημα που μας δημιουργείται είναι: «Τώρα που προσπαθείτε να χτίσετε ό,τι σας πήρε το νερό, στο άκουσμα και μόνο ότι θα βρέξει τί κάνετε;».

«Το σταυρό μας και ανεβαίνουμε στις ανηφόρες, στο πιο ψηλό σημείο γενικά που μπορούμε να βρούμε». Όχι, δεν παίρνουν μια ομπρέλα, ούτε πηγαίνουν να κλειστούν μέσα σε κάποιο σπίτι. Μιλάμε για ανθρώπους που στον 21ο αιώνα αναζητούν μια…. Κιβωτό για να σώσουν τη ζωή τους. Αντιλαμβάνεστε τί έγκλημα έχουν κάνει αυτοί που έπρεπε πριν από το 2015 (τότε που είχε πλημμυρίσει ξανά ο Δήμος) να έχουν εκπονήσει το αντιπλημμυρικό πλάνο;

«Αυτό που έχουμε πραγματικά ανάγκη είναι… δύναμη»

Ο Ναπολέων Διαμάντης, είναι ένας νέος που εργάζεται σε μεταφορική εταιρία. Ζήτησε κι αυτός άδεια για να βοηθήσει τους συμπολίτες του. Για λίγα λεπτά άφησε τη συνεισφορά του για να μιλήσει στο Gazzetta Weekend Journal.

«Η οδός Κοροπούλη είναι ένας δρόμος… ποτάμι. Δεν υπάρχουν υποδομές και αντιπλημμυρικά έργα, με αποτέλεσμα όλα τα νερά να καταλήγουν εκεί και να δημιουργείται ποταμός κανονικός. Και το 2015 είχαμε ανάλογο πρόβλημα αλλά σε καμία περίπτωση δεν άγγιζε καν αυτή τη θεομηνία», λέει αρχικά κοιτώντας γύρω του στα χαλάσματα, γελώντας όμως προσπαθώντας να βρει κουράγιο και να το μοιράσει στους γύρω του.

Ο κύριος λόγος αυτής τόσο μεγάλης καταστροφής ποιος είναι;

«Ο βασικός είναι η έλλειψη αντιπλημμυρικού συστήματος κι ο τεράστιος όγκος νερού που κατέβηκε από το όρος Πατέρα».

Ο Ναπολέων, πέρα από τρόφιμα, ρούχα, ήδη πρώτης ανάγκης και ό,τι άλλο έχει ανάγκη ο κόσμος που μοιράζει απ’ αυτά που συγκεντρώνεται, κάθε μέρα δίνει κι αυτός την ψυχή του. Στο κοινωνικό παντοπωλείο, στο μαγειρείο που στεγάζεται στο νηπιαγωγείο της πόλης. Είναι εκεί. Είναι όπου χρειάζεται. Εκεί αντιλαμβάνεσαι ότι η σωτηρία κι η αναγέννηση θα έρθει μέσα από την αγάπη για τον συνάνθρωπο και την αλληλεγγύη.

Ποιοι σας βοηθούν;

«Στο τηλεφωνικό κέντρο που υπάρχει, είναι πάρα πολλοί οι πολίτες άλλων δήμων που ρωτούν πώς μπορούν να βοηθήσουν. Είτε με το να έρθουν οι ίδιοι εδώ είτε στέλνοντας τρόφιμα και ρούχα. Διάφορες ομάδες, Δήμοι και άλλοι φορείς έχουν βοηθήσει αρκετά. μας έστειλαν νερά, τρόφιμα, ρούχα, βυτία που καθαρίζουν τη λάσπη. Η βοήθειά τους είναι πολύ σημαντική από την πρώτη μέρα. Για να μπορέσει η πόλη μας να βρει και πάλι τους ρυθμούς της χρειάζονται σίγουρα πάρα πολλά χρήματα».

Από το 2015 μέχρι σήμερα δεν άλλαξε κάτι;

«Είχαν πει από την Περιφέρεια ότι θα ξεκινήσει αυτό το έργο αλλά δεν έγινε τίποτα. Ετσι σήμερα 1.500-1.800 σπίτια και μαγαζιά έχουν χαθεί. θα δούμε σημάδια από την καθημερινότητα που είχαμε από το Μάιο και μετά κι αυτό είναι εκτίμηση που κάνουμε μεταξύ μας. Υπάρχει πολλή λάσπη που βγαίνει ακόμη από τα σπίτια, ούτε κάδους δεν έχουμε, ζούμε σε πόλη φάντασμα πραγματικά».

Η πραγματικά μεγάλη ανάγκη των πολιτών ποια είναι;

«Δύναμη και κουράγιο. Ύστερα απ’ αυτά, πρέπει σιγά σιγά τα σπίτια να κλείνουν, δηλαδή οι άνθρωποι να μπαίνουν μέσα σ’ αυτά. Οι περισσότεροι τα έχουν αφήσει, ζουν σε ξενοδοχεία».

Οι εικόνες είναι σκληρές. Σου σφίγγεται το στομάχι, κοιτώντας παντού το ίδιο χρώμα. Αυτό το καφέ σκούρο χρώμα που έχει πάρει μαζί του χαμόγελα, όνειρα, αισιοδοξία, σχέδια για το μέλλον. Τί να σχεδιάσεις, εξάλλου, όταν ξέρεις πως η πρώτη ψιχάλα θα αφήσει στο χαρτί μια μουτζούρα;

Αφήνουμε τις παρακάτω εικόνες να σας ταξιδέψουν, σε έναν προορισμό που κανείς μας δεν θέλει να βρεθεί. Επιβάλλεται, όμως, να βρεθεί ΤΩΡΑ εκεί, γιατί κάποια ταξίδια τα κάνεις χωρίς να το θες και όταν συμβεί αυτό όλοι θέλουμε τους όσο το δυνατόν καλύτερους συνταξιδιώτες.

Τηλεφωνικό κέντρο στο Δημαρχείο: 2132014900

 

 

 

 

Τι είναι η Τέχνη για τον λαό των Ζαπατίστας;

Από την Άννα Μαρία Αρβανιτίδου

“Από τη στιγμή που μπορούμε να ιδωθούμε στα μάτια, αυτό είναι τέχνη.”

Κάθε χρόνο από το 1993 έως και το 2017 στην περιοχή του Μεξικού διοργανώνεται ένα φεστιβάλ τέχνης κι αλληλεγγύης, το CompArte Festival, από τους Ζαπατίστας με σκοπό να προωθήσουν στο λαό τους πως η τέχνη δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ελπίδα που θα σώσει τον κόσμο από κάθε λογής απογοήτευση.

Οι τέχνες είναι το μοναδικό μέσο με το οποίο γιορτάζει η ανθρωπότητα και για το οποίο ο επαναστατημένος λαός δεν καλεί να βάλει κόκκινες γραμμές ούτε στη θεματολογία ούτε στην τεχνοτροπία. Για τους Ζαπατίστας η ελευθεριακότητα στην τέχνη και η αυτοδιάθεση για εργασία πάνω στον πολιτισμό κάθε είδους, απορρίπτοντας κάθε οριοθέτηση για το τι είναι καλό και τι κακό στην τέχνη, τους οδήγησε να δημιουργήσουν ένα ετήσιο φεστιβάλ που φιλοξενεί πάνω από 1200 συμμετοχές ιθαγενών και 320 καλλιτεχνών από άλλες χώρες κατά μέσο όρο κάθε χρόνο.

Για τον επαναστατημένο λαό των Ζαπατίστας η τέχνη είναι το απείκασμα της φαντασίας, η ‘’ανάγνωση’’ ενός βλέμματος, η δημιουργικότητα μέσα από τον καθημερινό μόχθο. Η οποιαδήποτε μορφή τέχνης έχει ως μοναδικό ρόλο τη δημιουργία ενός νέου συστήματος κι ενός νέου πιο ευαισθητοποιμένου κόσμου που θα μάθει να εισχωρεί στην ίδια του τη  φαντασία, θα αφουγκράζεται με υπομονή τη φωνή της φύσης και του κόσμου, θα είναι παραγωγικός κι ενεργητικός δημιουργώντας έργα τέχνης που θα ισορροπούν ανάμεσα στην τέχνη και στην επιστήμη, όχι με σκοπό την ανάπλαση μιας ήδη υπάρχουσας τέχνης αλλά τη δημιουργία μιας νέας. Οι ίδιοι αναγνωρίζουν ότι σαν εγχείρημα παρουσιάζει πολλές δυσκολίες μιας κι όλα βρίσκονται σ’ ένα θεωρητικό επίπεδο και στο άγρυπνο βλέμμα των κατοίκων-καλλιτεχνών του Μεξικού. Πώς μπορείς να δημιούργήσεις πλέον μια τέχνη από την αρχή;

Η διοργάνωση του Φεστιβάλ δεν είναι μια απλή υπόθεση. Συγκεκριμένα γίνονται τρεις διαλογές έργων τέχνης μιας κι πρέπει να υπολογισθούν όλα τα έξοδα για τις μεταφορές των έργων και των καλλιτεχνών. Αρχικά πρέπει να συναντηθούν οι κάτοικοι των αυτόνομων χωριών, έπειτα οι αυτόνομοι δήμοι και τέλος να συναντηθούν ανα ζώνες ώστε να παρθεί μια δημοκρατική απόφαση.

Οι κάτοικοι-διοργανωτές πέρα από το καλλιτεχνικό και πολιτικό υπόβαθρο πρέπει να αναλογίζονται τις δαπάνες για τις συναντήσεις τους, το στήσιμο του χώρου, τις πρόβες των τραγουδιών και των χορών γιατί πρόκειται για συλλογικότητες χωριών και δήμων. Όλη η διαδικασία της διοργάνωσης διαρκεί μήνες. Γι’ αυτούς δεν είναι ένα απλό φεστιβάλ τέχνης αλλά μια μορφή να αποδείξουν πως η αυτονομία και η αυτοδιάθεση είναι ο μόνος δρόμος προς την κατάκτηση της ελευθερίας. Κάθε φεστιβάλ στοχεύει στην βελτίωση της αυτονομίας τους και στη γνωστοποίηση αυτού, κάτι που το πέτυχαν σε 5 ζώνες του καρακολ μέχρι τωρα.

Για τον λαό τον Ζαπατίστας, σύμφωνα με τις ομιλίες των διοικητών του στρατού η τέχνη επιβεβαιώνει την ταυτότητά τους. Την ταυτότητα του έθνους και την επιβεβαίωση της αυτονομίας τους έναντι των άλλων κρατών. Η τέχνης τους επιβεβαιώνει την εξέγερση, την αυτόνομη διακυβέρνηση, την αντίσταση, τις τοπικές τους διοικήσεις, τα αυτόνομα ραδιόφωνα, την αμεσοδημοκρατία, τη δικαιοσύνη και την ελευθερία την οποία έχουν καταφέρει να κερδίσουν μετά από αγώνες. Βέβαια, τίποτα δε θα μπορούσε να υποστηριχθεί θεωρητικά και πρακτικά χωρίς τη συλλογική στήριξη όχι μόνο των συντρόφων κι αδερφών, όπως αποκαλούνται, αλλά και των καλλιτεχνών από διαφορες χώρες του κόσμου.

Οι ιθαγενείς καλλιτέχνες που συμμετέχουν στο φεστιβάλ δεν είναι τίποτα άλλο παρά γιατροί, δάσκαλοι, αγρότες, ξυλουργοί, αντάρτες, κλπ που η διοίκηση των Ζαπατίστας φροντίζει να τους ‘’χαρίζει’’ χρόνο ώστε να ασχολούνται τακτικά με τις τέχνες κι όχι μόνο με τις καθημερινές εργασίες αλλά και με κάθε μορφή τέχνης. Οι Ζαπατιστας υποστηρίζουν πως οι τέχνες μας μαθαίνουν να μοιραζόμαστε, να ονειρευόμαστε, να επικοινωνούμε και να μαθαίνουμε πως η θεωρία γίνεται πράξη από τη στιγμή που μπορούμε να ιδωθούμε στα μάτια σαν γνήσιοι επαναστάτες, σαν γνήσιοι ονειρευτές της δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Άλλωστε δεν είναι καλλιτεχν(ιδ)ες αυτοί που οικοδόμησαν ένα νέο σύστημα διακυβέρνησης;

Η αρχή τους είναι πως με τον ίδιο τρόπο που στηρίζουν την παιδεία, την εκπαίδευση και τον δάσκαλο, με τον ίδιο τρόπο υποστηρίζουν τον/την καλλιτέχνη/ιδα γιατί αυτοί είναι από τους βασικούς πυλώνες που μπορούν να αντισταθούν και να υποστηρίξουν το λαό από τη ‘’Λερναία Ύδρα του καπιταλισμού’’, όπως συνηθίζουν να λένε οι ίδιοι. Η υποστήριξη των εκπαιδευτικών και των καλλιτεχνών παρουσιάζεται ιδιαίτερα παραστατικά και συγκινητικά σε ομιλίες του υποδιοικητή Μοϊσές, ο οποίος καλεί το λαό των Ζαπατίστας να μη σταματήσει να σπέρνει τη γη, ώστε να φυτρώνει τόσο καλαμπόκι όσο χρειάζεται για να ζήσει ό λαός αλλά κυρίως οι δάσκαλοι και οι καλλιτέχνες που επιτελούν τέτοιο σημαντικό έργο και τους ευχαριστεί για τη συλλογική αυτή δουλειά που δείνχει την εμπειρία των κατοίκων να ξέρουν πόσα κιλά καλαμπόκι, αλάτι και φασολιών χρειάζονται κάθε χρόνο ώστε να φροντίζουν τους δασκάλους τους. Γι’ αυτούς είναι όλα ένας μαθηματικός υπολογισμός από την αρχή μέχρι το τέλος.

Εδώ και 22 χρόνια λοιπόν η αντίσταση των Ζαπατίστας γίνεται ορατή όχι μόνο από τον αγώνα τους αλλά και από την τέχνη τους. Η ιδέα της επανάστασης ήταν γι’ αυτούς μια φαντασία που έγινε πράξη, ήταν μια τέχνη. Πρόκειται για μια εικονογράφηση της ζωής αυτών των λαών, μιας ζωής που δεν ψεύδεται και που δεν μπορείς να συγκρίνεις με άλλες κοινωνίες.

Υποστηρίζουν πως χάρη στην τέχνη η φαντασία παίρνει σάρκα και οστά, η γνώση γίνεται δύναμη και προβάλει στον κόσμο πως ένα σύστημα διακυβέρνησης όπως αυτό των Ζαπατίστας μπορεί να ελευθερώσει τους λαούς και να τους δείξει πως μια άλλη ζωή είναι δυνατή.

Στιγμιότυπα από το Φεστιβάλ Τέχνης κι Αλληλεγγύης CompArte του 2016:

Το τραγούδι αυτό μιλά για την ικανότητα των γυναικών.  Στίχοι και μουσικοί από την ομάδα των γυναικών «Αξιοπρέπεια κι αντίσταση»
«Ο χορός της συλλογικής εργασίας του Καλαμποκιού»

Ποίηση: «Όταν ο ορίζοντας βλέπει το αύριο»

Ολόκληρη η γιορτή.

http://www.nostimonimar.gr/ti-ine-i-techni-gia-ton-lao-ton-zapatistas/

ο πρόσφυγας εσύ είσαι ο επόμενος

με μια γροθιά σπάζουνε τα δεσμά

Πάνος Τζαβέλλας, ο αντάρτης της μελωδίας

Ο Πάνος Τζαβέλλας έφυγε από τη ζωή, σαν σήμερα, στις 27 Ιανουαρίου 2009.

Ο Πάνος Τζαβέλλας γεννήθηκε το 1925 στην Κοζάνη. Έφηβο τον βρήκε ο πόλεμος του ’40 και οργανώνεται στην ΕΠΟΝ. Βγαίνει στο βουνό, εντάσσεται με τον ΕΛΑΣ και αργότερα με τον Δημοκρατικό Στρατό.

Στο βουνό τραυματίζεται και ακρωτηριάζεται το δεξί του πόδι. Συλλαμβάνεται και ξεκινά ο δρόμος για τις φυλακές. Μετά από δίκες καταδικάζεται τρεις φορές σε θάνατο. Το 1958, αρρωσταίνει βαριά και το 1961 με τη βοήθεια του ΚΚΕ φεύγει στην Σοβιετική Ένωση για θεραπεία. Εκεί νοσηλεύεται τρία χρόνια και θεραπεύεται από την ασθένεια που υπέστη στις φυλακές. Παράλληλα εκεί του δόθηκε η ευκαιρία να σπουδάσει μουσική.

Επιστρέφει το 1965 στην Ελλάδα και ξεκινά την πρώτη του καλλιτεχνική δουλειά σε μπουάτ της Πλάκας, δυστυχώς όμως όχι για πολύ, μια και η δικτατορία του 1967 κλείνει τις μπουάτ και ο Τζαβέλλας βρίσκεται ξανά στη φυλακή, κατηγορούμενος για αγώνα και παράνομη δράση ενάντια στη Χούντα.

Το 1971 αποφυλακίζεται με το νόμο « Μη θεραπεύσιμης ασθένειας». Έχοντας μαζέψει το υλικό απ’ όλα τα Αντιστασιακά τραγούδια, αλλά και με δικές του συνθέσεις, στήνει στην Πλάκα Το Αντάρτικο Αημέρι. Γράφει κάπου στο βιβλίο του, ANTAPTO-ROCK: « Τι είναι τα τραγούδια της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944; Είναι η καλλιτεχνική έκφραση του Έπους της Εθνικής Αντίστασης. Είναι η φωνή, του λαού μας σε μια κρίσιμη και δραματική ώρα της πατρίδας μας. Είναι ο καθρέφτης της λαϊκής ψυχής, είναι οι πόθοι και τα όνειρά του, είναι η κλαγγή των όπλων, βροντή κι αστροπελέκι, είναι κάλεσμα για μάχη, είναι η ψυχή του αγώνα».

Η πτώση της Χούντας το 1974 βρίσκει τον Τζαβέλλα στη μπουάτ Αήδρα, που ελεύθερος πια μαζί με τη σύντροφο στη ζωή και το τραγούδι, Νατάσα Παπαδοπούλου και την ορχήστρα του συνεχίζει να τραγουδά τα τραγούδια του και έτσι αρχίζει και η πρώτη του δισκογραφική δραστηριότητα όπως ο πρώτος του δίσκος ζωντανά γραμμένος, « ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ ΛΗΜΕΡΙ». Τα τραγούδια του και από τους επόμενους οκτώ δίσκους του, ζωντανεύουν και μέσα από συναυλίες, που δίνονται σε ανοικτά γήπεδα και πανεπιστήμια σ’ όλη την Ελλάδα, αλλά και το εξωτερικό, όπως στη Γερμανία, Σουηδία κ.α.

Εκεί αρχίζει και η καλλιτεχνική του παρουσίαση από ξένες τηλεοράσεις, όπως η Βουλγαρική, Γερμανική, Σουηδική.

Και φυσικά και στην Ελληνική τηλεόραση, που ζωντανεύει ακόμα και σήμερα τραγούδια του συνθέτη-στιχουργού, τα οποία μιλάνε μέσα από τα προβλήματα των καιρών μας.

Ο Ελληνικός αλλά και ο ξένος Τύπος αναφέρεται στον Αγωνιστή τραγουδοποιό, Πάνο Τζαβέλλα, φτάνοντας ακόμη και στην Κίνα να μεταφράζεται το πολύ γνωστό και αγαπημένο σε όλους μας τραγούδι, «Κυρ-Παντελής».

Στη δεκαετία του’80, ο Πάνος Τζαβέλλας βρίσκεται στην καρδιά της Αθήνας, στα Εξάρχεια, όπου εκεί είναι συγκεντρωμένα τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, πανεπιστήμια, Ακαδημίες, Πολυτεχνείο, κέντρο δηλαδή, του φοιτητικού και προοδευτικού επαναστατικού κινήματος.

Η καλλιτεχνική του πορεία συνεχίστηκε μέχρι και πριν λίγα χρόνια σε διάφορες μουσικές σκηνές της Αθήνας και του Πειραιά.

Ο Πάνος Τζαβέλλας, μετά από την τελευταία του μάχη που έδωσε με την επάρατο νόσο στο Νοσοκομείο Ερυθρός, όπου και νοσηλευόταν τους τελευταίους μήνες, έφυγε από τη ζωή στις 27 Ιανουαρίου 2009.

Όμως κάποιοι Άνθρωποι δεν πεθαίνουν ποτέ! Έτσι κι ο Πάνος Τζαβέλλας θα μείνει Αθάνατος. Για να μας υποδεικνύει με την αγωνιστική και μουσική του κληρονομιά που μας άφησε ότι ο συμβιβασμός και το βόλεμα γεννά τους εκάστοτε « κυρ- Παντελήδες», που στο χέρι μας είναι να «τους θάψουμε βαθειά στα σπαρτά», πριν προλάβουν να κοπρίσουν αυτά, για τα οποία αυτός και χιλιάδες αγωνιστές στη Γη, ακρωτηριάστηκαν για να τα κρατήσουν ζωντανά. Πανανθρώπινα ιδανικά και αξίες για την Ελευθερία, την Πατρίδα, τον Άνθρωπο, τον Πολιτισμό.

https://left.gr/news/panos-tzavellas-o-antartis-tis-melodias

Με την Ματίνα…

Στη μνήμη της Ματίνας…

Με την Ματίνα Κανελλοπούλου και τον αδερφό της τον Γιώργο (δεν ζει πια) μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά. Στην Ανθούπολη, στο Περιστέρι. Τα σπίτια μας ήταν απέναντι το ένα από το άλλο. Η Ματίνα και το αγόρι της, που τον φωνάζαμε «αράπη» επειδή ήταν πολύ μελαχρινός, ανήκαν στο χώρο της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Η Ματίνα ήταν δραστήρια στο σωματείο του επισιτισμού, που τότε λεγόταν κάπως αλλιώς. Την ημέρα της πορείας του Πολυτεχνείου το 1980 αποφασίσαμε (μαζί κι εγώ, αν και γνώριζα την απόφαση της ΚΝΕ, της οποίας ήμουν ήδη μέλος) να ακολουθήσουμε το μπλοκ που θα επιχειρούσε να πορευτεί στην αμερικάνικη πρεσβεία. Ξεκινήσαμε λοιπόν από τα γραφεία της ΠΠΣΠ στην Ιπποκράτους…

Όταν έσπασε η αλυσίδα, κάπου εκεί στα λουλουδάδικα, εκτός από τα ΜΑΤ επιτέθηκαν με αγριότητα στους διαδηλωτές και οι χωροφύλακες, που είχαν ξύλινα μασίφ γκλομπ. Αυτοί είχαν αναλάβει το δολοφονικό έργο. Αρχίσαμε να τρέχουμε κατεβαίνοντας την Πανεπιστημίου, η Ματίνα, ο αδερφός της, το αγόρι της κι εγώ. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική από τα δακρυγόνα, τα οποία μας έριχναν και από τις αύρες, και τα ουρλιαχτά από τους τραυματίες που αφήναμε πίσω μας ήταν ανατριχιαστικά. Η Ματίνα δεν μπόρεσε να τρέξει για πολύ, μιας και της βγήκε το παπούτσι και, παραπατώντας, έπεσε κάτω. Γυρίσαμε και την είδαμε να σηκώνεται και να μπαίνει σε μια στοά που υπήρχε τότε δίπλα από το ζαχαροπλαστείο του Ζόναρς, μετά το Φλόκα. Στο τέλος της στοάς ήταν η Εμπορική Τράπεζα, αδιέξοδο…

Ο αδερφός της, εγώ και μερικοί άλλοι καταφύγαμε σε μια πολυκατοικία που είχε ένα καφενείο στον ημιώροφο, το οποίο εξυπηρετούσε τις εταιρίες που στεγάζονταν εκεί. Μόλις μπήκαμε, ο μαγαζάτορας κλείδωσε την πόρτα και μονολογούσε «είναι δολοφόνοι, είναι δολοφόνοι»… Κοιτούσαμε προς τη στοά, και βλέπαμε να μπαινοβγαίνουν συνέχεια, λες και χτυπούσαν κάρτα, οι χωροφύλακες με τα ξύλινα γκλομπ. Πρέπει να μπαινοβγήκαν 40 χωροφύλακες, ίσως και περισσότεροι.

Αργότερα το Σύνταγμα είχε αδειάσει. Με τα πόδια πήγαμε προς Μοναστηράκι, μετά προς Κολωνό, ώσπου φτάσαμε αργά τη νύχτα στο Περιστέρι. Εκεί μάθαμε τα νέα για τη Ματίνα… Ο Γιώργος έφυγε, να αναζητήσει τη σορό της. Ο ιατροδικαστής είπε ότι χτυπήθηκε σε πολλά μέρη του σώματός της αλλά κύρια στο κεφάλι, με ιδιαίτερη βαναυσότητα. Όπως είπε, τα χτυπήματα ήταν αμέτρητα, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καθόλου το πίσω μέρος του κεφαλιού της Ματίνας…

Δεν επέτρεψαν να έρθει η σορός της Ματίνας στο σπίτι των γονιών της μέχρι να κηδευτεί την επόμενη μέρα. Όμως σύσσωμος ο λαός του Περιστερίου, με μπροστάρη τον αείμνηστο δήμαρχο Δημήτρη Φωλόπουλο, διαμαρτυρόταν και απαιτούσε να μεταφερθεί το άψυχο σώμα της στο σπίτι της. Έτσι τελικά το μεσημέρι πριν την κηδεία μια νεκροφόρα έφερε τη Ματίνα στο σπίτι και χιλιάδες άνθρωποι, Ανθουπολιώτες και από άλλες περιοχές, της απέτισαν φόρο τιμής. Ήταν τόσο πολύς ο κόσμος που η αρχή της πορείας είχε φτάσει στο Κοιμητήριο Περιστερίου και το τέλος δεν είχε καν ξεκινήσει από το σπίτι της Ματίνας.

Όμως οι προκλήσεις του κράτους και της αστυνομίας συνεχίστηκαν και στο Κοιμητήριο, όπου δέκα κλούβες ΜΑΤ και αύρες είχαν αποκλείσει την είσοδο και απαγόρευαν να μπει οποιοσδήποτε εκτός της οικογένειας. Τότε ο λαός άρχισε να κινείται εναντίον τους, και μετά από λίγο αποχώρησαν «διακριτικά» πίσω από το Κοιμητήριο. Μυριάδες τα συνθήματα… Αλλά κυρίως το «Επέσατε θύματα αδέρφια εσείς» συνόδευσε τη Ματίνα μέχρι που τάφηκε. Οι επόμενες μέρες ήταν ηλεκτρισμένες, με καθημερινές πορείες στο Περιστέρι ενάντια στο έγκλημα του κράτους. Αναφέρω αυτά που έζησα εδώ, αντί για μνημόσυνο στη μνήμη της Ματίνας…

16/11/2016

Τ.Γ.

http://www.e-dromos.gr/sth-mnhmh-ths-matinas/

ο δάσκαλος που άφηνε τα παιδιά να ονειρεύονται

«Ο δάσκαλος που άφηνε τα παιδιά να ονειρεύονται» (2006) του Daniel Losset.
Το σενάριο της ταινίας στηρίζεται στη ζωή του μεγάλου γάλλου παιδαγωγού και μεταρρυθμιστή της παιδείας Σελεστέν Φρενέ (Celestin Freinet 1896-1966).
Η παιδαγωγική μέθοδος του Φρενέ στοχεύει στη δημιουργία ενός άλλου σχολείου όπου κάθε παιδί αντιμετωπίζεται σαν μια ξεχωριστή προσωπικότητα, μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα, όπου η παιδεία δεν είναι αποκομμένη από την κοινωνική πραγματικότητα κι ο ρόλος του εκπαιδευτικού συνίσταται κυρίως στο να βοηθήσει τα παιδιά να βρουν μόνα τους το δρόμο της γνώσης.
Ο Σελεστέν Φρενέ, πρώτος αυτός, επεδίωξε να εισάγει τις νέες τεχνολογίες της εποχής στην εκπαίδευση: τυπογραφία, ραδιόφωνο, κινηματογράφο. Είναι πιο γνωστός ως ο πρώτος που έβαλε το τυπογραφείο στην τάξη και καθιέρωσε την διασχολική αλληλογραφία. Λιγότερο γνωστό είναι ότι πρώτος αυτός έβαλε τον κινηματογράφο στο σχολείο το 1926!
Ήταν φυσικό οι πρωτοποριακές του μέθοδοι να μην είναι αρεστές στο κατεστημένο, γι αυτό κυνηγήθηκε ανελέητα. Πάλεψε μέσα από αντίξοες συνθήκες και στο τέλος υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τη δημόσια εκπαίδευση για να συνεχίσει πιο ελεύθερος το παιδαγωγικό του έργο. Αλλά πια δεν ήταν μόνος. Στη βάση των ιδεών του δημιουργήθηκε ένα μεγάλο διεθνές παιδαγωγικό κίνημα που είναι ακόμα ζωντανό.

 

…φαληρικό δέλτα

Οι Νιάρχοι έχουν, εσαεί, την πλήρη εκμετάλλευση του υποτιθέμενου «Κέντρου Πολιτισμού Σ.Ν.» στον πρώην Ιππόδρομο (Τζιτζιφιές),

εισπράττουν ενοίκια για την «εθνική» Βιβλιοθήκη (10 εκ./μηνα) και την Λυρική Σκηνή (5 εκ./μ/ηνα) από το Ελληνικό Δημόσιο,

οποτεδήποτε μπορούν να τις διώξουν διοργανώνουν εντός του «ιδρύματος» όποιες δικές τους δραστηριότητες θέλουν κατά προτεραιότητα

και φυσικά εισπράττουν απ” αυτές. Οι δραστηριότητες τους εξυπηρετούνται από την φαραωνική (κατά τις ευρωπαϊκές επιτροπές

αξιολόγησης προτεινόμενων ΕΣΠΑ) μαρίνα κροαζιεροπλοίων που τους κατασκευάζει η Περιφέρεια Αττικής (διοίκηση Δούρου)

χρησιμοποιώντας τα αποθεματικά της (150 εκ σε σύνολο 370 εκ.!. Και σε αυτήν την περίπτωση (όπως και στο Ελληνικό) το «έργο» της

μαρίνας θα καλύψει την παραλιακή οδό- η παραλιακή διαδρομή του Σαρωνικού διακόπτεται και εδώ!

Η «διαχείριση του Κ.Π.Σ.Ν.» μπορεί να απαιτήσει μονομερώς την αρχική επένδυση οποτεδήποτε και το Δημόσιο υποχρεούται να την

ικανοποιήσει άμεσα..

Δωρεά και παραχώρηση έε?

https://www.thepressproject.gr/article/99868/Mia-dorea-sto-Niarxo

η ληστεία των Νιάρχων στο Φαληρικό Δέλτα

 

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση