Αρχείο για "Φεβρουάριος, 2014"
ο χορός του ήλιου
Φεβ 14 26
αλήθειες και ψέματα
Φεβ 14 26
«Δημοκρατικά» πραξικοπήματα…
23/02/14 ΚΟΣΜΟΣ
Του Γιώργου Τσιάρα
Τι συνδέει το Κίεβο με το Καράκας; Η απάντηση είναι εύκολη: Η… Ουάσινγκτον και η συνεχιζόμενη εμμονή της στην αποκαλούμενη regime change, τη βίαιη αλλαγή καθεστώτων! «Πότε είναι νόμιμη η προσπάθεια ανατροπής ενός δημοκρατικά εκλεγμένου καθεστώτος;» αναρωτήθηκε πριν από λίγες μέρες ο βαθύς γνώστης των λατινοαμερικανικών θεμάτων, Μαρκ Βάισμπροτ, στην «Guardian». «Η απάντηση είναι απλή: Οταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ λέει πως είναι νόμιμη»…
Ο παραπάνω «ορισμός» δεν είναι ζήτημα συμπάθειας ή αντιπάθειας προς αμφιλεγόμενους ηγέτες σαν τον Γιανουκόβιτς ή τον Μαδούρο, αλλά ζήτημα στοιχειώδους δημοκρατικής αντίληψης και σεβασμού στο διεθνές δίκαιο. Και στις δύο αυτές πρωτεύουσες, τις τόσο μακρινές, βλέπουμε τις τελευταίες εβδομάδες οπλισμένες παρακρατικές ομάδες που υποστηρίζονται από το εξωτερικό, εκμεταλλευόμενες την (υπαρκτή και σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένη) αγανάκτηση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού για τη διαφθορά και την αναποτελεσματικότητα των ντόπιων ελίτ, να επιχειρούν να ανατρέψουν με τη βία δύο «ενοχλητικές» για τα δυτικά συμφέροντα, αλλά σε κάθε περίπτωση εκλεγμένες δημοκρατικά από τον λαό και άρα νόμιμες, κυβερνήσεις. Φυσικά οι εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές που βγήκαν στους δρόμους των δύο πόλεων δεν είναι ούτε φασίστες, ούτε πράκτορες. Ομως, κρυμμένοι μέσα στο ανώνυμο πλήθος, άγνωστοι κουμπουροφόροι προβοκάτορες εκτελούν εν ψυχρώ διαδηλωτές -και των δύο «παρατάξεων»- και αστυνομικούς, με μοναδικό σκοπό την κλιμάκωση της εμφύλιας βίας και την ανατροπή των ενοχλητικών κυβερνώντων: την ανατροπή που δεν μπόρεσαν να φέρουν σε πέρας με «δημοκρατικά» μέσα, και τώρα επιχειρούν να εξασφαλίσουν με τα όπλα.
Μια γρήγορη βόλτα στη νεότερη ιστορία της Βενεζουέλας αποδεικνύει περίτρανα του λόγου το αληθές: ο μακαρίτης Τσάβες κυβέρνησε για σχεδόν 14 χρόνια τη Βενεζουέλα, κερδίζοντας με μεγάλες διαφορές τους αντιπάλους του, αλλά η αντιπολίτευση -που υποστηρίζεται με κάθε μέσο από τις ΗΠΑ- δεν αποδέχτηκε ποτέ την ήττα της στις κάλπες. Αντιθέτως, προσπάθησε με κάθε μέσον να ανατρέψει τον άτακτο «κομαντάντε»: αρχικά με το πραξικόπημα του 2002, το οποίο φυσικά παρουσιάστηκε και τότε ως… δημοκρατικό από τα χαλκεία των κυρίαρχων ΜΜΕ, μετά με τη μεγάλη απεργία στον πετρελαϊκό κλάδο, που «γονάτισε» την οικονομία, και κατόπιν μποϊκοτάροντας τις βουλευτικές εκλογές το 2006.
Εις μάτην: παρά τη δικαιολογημένη δυσαρέσκεια, ο Τσάβες παρέμεινε κυρίαρχος στη χώρα του μέχρι την τελευταία του πνοή. Αλλά και μετά τον πρόωρο θάνατό του, η προσπάθεια της αντιπολίτευσης και των ξένων προστατών της να αμφισβητήσουν τη νίκη τού κάθε άλλο παρά χαρισματικού διαδόχου του, Μαδούρο, στις εκλογές του περασμένου Απρίλη, παρά το ότι αυτές αναγνωρίστηκαν ως «καθαρές» ακόμη και από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, έπεσε στο κενό…
Ο λαός της Βενεζουέλας έχει κάθε λόγο να διαμαρτύρεται για τον υψηλό πληθωρισμό, την εγκληματικότητα, τις ελλείψεις σε βασικά αγαθά, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να δώσει καθαρή εντολή στον Μαδούρο και να χαρίσει στους υποψηφίους του κόμματός του τη νίκη και στις δημοτικές εκλογές του περασμένου Δεκέμβρη. Κι αυτό γιατί, όπως γράφει και ο Βάισμπροτ, οι Βενεζουελάνοι δεν εμπιστεύονται την εξαρτημένη από τις ΗΠΑ δεξιά αντιπολίτευση, που εκφράζει τα συμφέροντα της ντόπιας ελίτ, ούτε πιστεύουν πως μπορεί να καλυτερέψει τη ζωή τους. Λεπτομέρεια που προφανώς έχει διαφύγει την προσοχή ορισμένων σχολιαστών, που στην αγωνία τους να δυσφημήσουν πάση θυσία την εδώ Αριστερά, τσουβαλιάζουν με περισσή ευκολία αλήθειες και ψέματα.
Σύνδεσμος άρθρου : http://www.efsyn.gr/?p=176857
κι ο ζων-νεκρός…
Φεβ 14 23
Τα κύματα της θάλασσας μου το ‘πανε
αυτή η νύχτα μένει
για αύριο ποιος ξέρει.
Έλα πουλί μου να πάμε στην Πέραμο
στην Αρζεντίνα να βρεθούμε
φωτιές να δουν τα πέλαγα
πω, πω, χαρές τ’ αστέρια.
Κι ο ζων-νεκρός της μνήμης μας
μια πτήση στον αιθέρα
στο χάος και στο όνειρο
απελπισιά χορτάτος…
οι λαχειοπώλες τ΄ουρανού
Φεβ 14 23
κάτω απ΄ το τραπέζι
Φεβ 14 23
Πέτρος Ανταίος: Πως ιδρύσαμε την ΕΠΟΝ
Πριν από 71 χρόνια, ιδρύθηκε κατά την διάρκεια της Κατοχής η Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων. Ακολουθεί απόσπασμα της συνέντευξης του Πέτρου Ανταίου από το βιβλίο «Μαρτυρίες για τον εμφύλιο και την ελληνική αριστερά», του Στέλιου Κούλογλου, εκδόσεις Εστία.
Η ίδρυση της ΕΠΟΝ και η ένοπλη αντίσταση
Η δική μας γενιά είχε την ατυχία να ζήσει την προεφηβική και την εφηβική της ηλικία με το καθεστώς της φασιστικής δικτατορίας της 4ης Αυγούστου του 1936. Οι πρώτες πληγές της γενιάς μας ήταν η γελοιότητα αυτού του καθεστώτος με τους μελανοχίτωνες της ΕΟΝ* και με τον τρίτο ελληνικό πολιτισμό, αλλά και οι τραγικές καταστάσεις, η φυλακή της Ακροναυπλίας, τα νησιά όπου έστελναν εξορία όσους αγωνίζονταν κατά της 4ης Αυγούστου. Από τότε άρχισε να ωριμάζει μέσα μας μια συμπάθεια προς τους ανθρώπους εκείνους που σήκωσαν το ανάστημά τους ενάντια στη δικτατορία του Μεταξά.
Αυτό, για μας τους νέους, ήταν το πρώτο κάλεσμα. Με την είσοδο των Γερμανών στην Ελλάδα είδαμε έκπληκτοι ένα καταπληκτικό πράγμα: να επιστρέφουν καθημαγμένοι από τρία-τέσσερα χρόνια Ακροναυπλίας ή εξοριών οι κομμουνιστές της εποχής, φυματικοί οι περισσότεροι. Έφταναν στα τέλη Μαΐου-αρχές Ιουνίου του 1941 στην Αθήνα και χωρίς μια ανάσα άρχισαν να μπαίνουν στον αγώνα της αντίστασης. Αυτό, πραγματικά, μας κέρδισε, ήταν η πρώτη συναισθηματική φόρτιση για να αποδεχθούμε καταρχήν τους κομμουνιστές. Εμείς, μια ομάδα νέοι από τη Μυτιλήνη, είχαμε φτιάξει μια καθαρά αντιδικτατορική ομάδα, το «Ξύπνημα» και βγάζαμε με έναν πρωτόγονο πολύγραφο το περιοδικάκι μας που επίσης λεγόταν Ξύπνημα. Η ομάδα αυτή, στην ακμή της, αποτελείτο από 50-60 ανθρώπους, φοιτητές, υπαλλήλους, εργαζόμενους.
Μέχρι την Κατοχή, η ομάδα ήταν αντιδικτατορική αλλά και αντιφασιστική, γιατί βλέπαμε και το μαύρο κύμα του φασισμού και την απειλή του πολέμου. Μετά την τρίτη-τέταρτη ημέρα της Κατοχής, η ομάδα μετονομάστηκε σε Φιλική Εταιρεία Νέων, εξακολούθησε να βγάζει το ίδιο όργανο, το Ξύπνημα, και επεδίωξε από την πρώτη στιγμή να έρθει σε επαφή με τους εξόριστους. Στο τέλος της άνοιξης και στις αρχές του καλοκαιριού του 1941, εγώ αλλά και πολλοί άλλοι της γενιάς μας, ο Κώστας Λιναρδάτος, ο Κώστας Φιλίνης, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Γρηγόρης Φαράκος αποκτήσαμε επαφή με τους πρώτους εξόριστους που γύριζαν από τη Φολέγανδρο στην Αθήνα. Σε αυτούς τους ανθρώπους βλέπαμε μια αύρα αγιοσύνης. Ήταν αγνοί άνθρωποι, δοσμένοι στον αγώνα. Και αυτό και μόνο το γεγονός κέρδιζε έναν έφηβο που θέλει να αγωνιστεί για το καλό.
Ακόμη και σήμερα με πληγώνει όταν διαβάζω ότι οι κομμουνιστές στην αρχή ήταν επιφυλακτικοί και αποφάσισαν τελικώς να κάνουν αντίσταση στις 22 Ιουνίου του 1941, μόνον όταν χτυπήθηκε η πατρίδα τους, η Σοβιετική Ένωση. Αυτό είναι λάθος και συκοφαντία φοβερή, διότι ήδη στις 15 Μαΐου ο Πορφυρογένης* στην Κρήτη είχε γράψει ένα άρθρο για τη σύσταση πατριωτικού μετώπου κατά των κατακτητών. Δεν περίμεναν το χτύπημα των Γερμανών στη Σοβιετική Ένωση, παρότι το αντιφασιστικό μένος των αγωνιστών ενισχύθηκε από το γεγονός αυτό, και τούτο ήταν φυσικό, δεδομένου του ρόλου που έπαιξε η Σοβιετική Ένωση σαν κύριος αντίπαλος του χιτλερισμού. Ανάμεσα στους εξόριστους ήταν και ο Αδάμ Μολυβδάς, μια ασκητική μορφή, ένας πάναγνος άνθρωπος, φυματικός, που ερχόταν στα ραντεβού μας, εκεί στην οδό Κερκύρας, στην Κυψέλη. Ο Μολυβδάς μας ενεθάρρυνε πολύ εμάς τους νεότερους.Έτσι άρχισε η οργάνωση της αντίστασης. Δημιουργήσαμε το ΕΑΜ των νέων. Μία από τις τις δέκα οργανώσεις που υπέγραψαν τη δημιουργία της ΕΠΟΝ ήταν και η Φιλική Εταιρεία.
Συνάντηση με τον Αρη Βελουχιώτη
Όλοι οι νέοι, ανάμεσά τους και εγώ, «βράζαμε» για να βγούμε στο βουνό. Ήδη είχε αρχίσει να δημιουργείται ο θρύλος του Άρη Βελουχιώτη που έφτανε στις πόλεις και μας εμψύχωνε. Το όνειρό μας ήταν να πολεμήσουμε. Φοιτητές ήμασταν, παράνομοι ήμασταν στην Αθήνα, θέλαμε, στο κάτω κάτω, ένα όπλο να πολεμήσουμε τον εχθρό. Ο καθοδηγητής μου ο Μολυβδάς μου είπε τότε: «Εσύ θα κάνεις την εισήγηση της ΕΠΟΝ». «Γιατί να κάνω εγώ την εισήγηση, αφού ο γραμματέας της Κομμουνιστικής Νεολαίας είναι άλλος», είπα εγώ. «Όχι», επέμεινε ο Μολυβδάς. «Εσύ είσαι ο γραμματέας του ΕΑΜ των νέων και θέλουμε από την αρχή να δοθεί ο τόνος μιας ενιαίας οργάνωσης, όχι αποκλειστικά κομμουνιστικής. Αν κάνεις την εισήγηση και όλα πάνε καλά και τη φτιάξουμε την οργάνωση -δεν τη λέγαμε ΕΠΟΝ ακόμα, την λέγαμε Ενιαία- τότε, μπαγάσα, θα τα καταφέρεις, θα βγεις στο βουνό». Και πραγματικά έγινε η ιδρυτική διακήρυξη της ΕΠΟΝ εκεί στους Αμπελόκηπους, στο σπίτι ενός δασκάλου, του Δημητράτου, ο οποίος ένα χρόνο αργότερα εκτελέστηκε. Το σπίτι αυτό βρισκόταν στην οδό Δουκίσσης Πλακεντίας 3. Σήμερα είναι εκεί ένα Μουσείο της ΕΠΟΝ, το πρώτο μουσειάκι που έχουμε επιτέλους στην Αθήνα. Πήγαν όλα καλά με την εισήγηση και φτιάξαμε την οργάνωση με μεγάλο ενθουσιασμό. Εκείνη τη βραδιά αποφασίσαμε να τη βγάλουμε Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων, ΕΠΟΝ.
Στις 15 Μαρτίου του 1943 ξεκίνησα για τα βουνά, με αποστολή να πάω στον Άρη και να προσπαθήσουμε να κάνουμε μια ομάδα επονιτών ανταρτών για τη συμμετοχή των νέων στον ένοπλο αγώνα αλλά και για την τιμή της ΕΠΟΝ. Θα ήταν μεγάλη υπόθεση για τους φοιτητές στην Αθήνα να λένε ότι η ομάδα μας στο βουνό πολεμάει. Μετά από ορισμένες περιπέτειες έφτασα στον Άρη. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή ο Άρης δεν το καλοείδε. Είχαμε και έναν αξιωματικό μαζί μας, έναν καλόκαρδο Κρητικό, που μας δούλευε και μας φώναζε ΕΟΝ, τον οποίο καταφέραμε να πείσουμε.
Ενθουσιάστηκε μάλιστα τόσο και με τους άλλους τέσσερις που ήμαστε μαζί, μια ομαδούλα από παιδιά δεκαέξι έως δεκαεννιά χρονών, που στο τέλος πήγε στον Άρη, αυτός, ένας αξιωματικός της Αλβανίας που πολέμησε θαυμάσια, και του είπε: «Θέλω να πάω με τα παιδιά». «Δεν ντρέπεσαι», λέει ο Άρης, «εσύ, ολόκληρος αξιωματικός, εδώ δεν έχουμε αξιωματικούς κι εσύ θα πας με τα παιδιά;» Τελικά και τον Άρη τον καταφέραμε, κάναμε μια πρώτη ομάδα, πήραμε αρχηγό τον Καψάλη, ο οποίος σκοτώθηκε ηρωικά στην πρώτη μεγάλη μας μάχη, πάνω στην Ήπειρο. Εκεί πολεμήσαμε δεκαπέντε παιδιά και εμποδίσαμε τους Γερμανούς από το να κάψουν ένα χωριό, τους Ασπράγγελους της Ηπείρου. Υπάρχει μια οροσειρά μπροστά από το χωριό και είχαμε πληροφορίες ότι θα έρθουν οι Γερμανοί. Το προηγούμενο βράδυ συγκεντρωθήκαμε στο χωριό, χορέψαμε, τραγουδήσαμε, ήμαστε ενθουσιασμένοι.
Την άλλη ημέρα ήρθαν οι Γερμανοί. Βγήκαμε στα υψώματα, πάνω από το βουνό, ακροβολιστήκαμε δεκαπέντε-δεκαέξι παιδιά, με τον ανθυπολοχαγό μας, το παλικάρι της Αλβανίας να μας εμψυχώνει. Αντίκρυ οι Γερμαναράδες είχαν παρατάξει ένα τάγμα. Πολεμήσαμε. Οι Γερμανοί υποχώρησαν αλλά σκότωσαν τον στρατιωτικό διοικητή και τον καπετάνιο, τον Φρίξο, και δύο από τα παιδιά. Είναι όλοι τους θαμμένοι εκεί, στους Ασπράγγελους. Αυτή ήταν η πρώτη μας μάχη και έγινε τραγούδι, ενθουσίασε τον κόσμο. Συγκινήθηκαν οι άνθρωποι που κάποιοι νεολαίοι τότε έδωσαν το αίμα τους στα κατσάβραχα της Ηπείρου, εκεί όπου λίγα χρόνια πριν είχαν δώσει το αίμα τους άλλοι αγωνιστές. Εγώ διασώθηκα και μαζί με τα άλλα παιδιά αναπτύξαμε ένα κίνημα με την αίγλη της ΕΠΟΝ αλλά και με την υποστήριξη των οργανώσεων της ΕΠΟΝ. Μπάσαμε στην ύπαιθρο τα επονίτικα τραγούδια των φοιτητών της Αθήνας και δημιουργήσαμε ένα κίνημα μοναδικό.
Με 32.000 επονίτες αντάρτες. Ήταν ένας στρατός από νέους της ΕΠΟΝ. Φτιάξαμε ξεχωριστές οργανώσεις, λόχους και τάγματα της νεολαίας. Όλοι αυτοί που στα καπέλα τους έφεραν το ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ, έγραψαν σελίδα στην ιστορία της Ελλάδας. Οι κοπέλες της Κολοκυθιάς, του χωριού όπου ήταν το αρχηγείο του Άρη, μας είχαν κεντήσει σε μια σημαία το «Ελευθερία ή Θάνατος». Ήταν εκεί και ένας τσολιάς, ο Λιόλιος, που είχε καταφέρει, με χίλια βάσανα, να μάθει σάλπιγγα. Στις 13 Απριλίου του 1943, με τη σάλπιγγα και το «Ελευθερία ή Θάνατος», ξεκινήσαμε από την Κολοκυθιά μια περιοδεία ατέλειωτη σε όλη την Ελλάδα.
Η ΕΠΟΝ είχε μεγάλη συμβολή στον ένοπλο αγώνα, εξίσου σημαντική με τη μαζική δουλειά που έκανε στις πόλεις, με τις διαδηλώσεις. Χάσαμε 1.100 επονίτες αντάρτες σε μάχες. Η ΕΠΟΝ όμως δημιούργησε και ένα θαυμάσιο πολιτιστικό κίνημα, με τον Ρώτα και το θίασο της ΕΠΟΝ. Όπου πήγαιναν ομάδες ανταρτών της ΕΠΟΝ γινόταν πανηγύρι το βράδυ, γιατί πραγματικά αυτός ο πόλεμος, ο αντάρτικος, του ΕΛΑΣ, είχε τη χαρά της επανάστασης, δεν είχε τη θλίψη και την κατάρα του Εμφυλίου. Έμπαιναν οι επονίτες σε ένα χωριό και γινόταν πανζουρλισμός, ερχόταν όλο το χωριό, με τις χωριατοπούλες να μας κερνάνε ούζο, να μας περιποιούνται, να μας παίρνουν στα καταλύματα. Ήταν μια ανθοφορία του λαού μας, ήταν πολύ όμορφη αυτή η περίοδος της αντίστασής μας, όλων όσοι πολέμησαν στα βουνά, χωρίς διακρίσεις.
Η ΕΠΟΝ υπερτερούσε ίσως επειδή είχε επιπλέον και το πολιτιστικό κομμάτι. Είχαμε τις ομιλίες μας, το κοινωνικό μας όραμα, και ίσως γι’ αυτό ήμαστε πιο μαζική οργάνωση, με χιλιάδες ανθρώπους. Θυμάμαι όταν γυρίζαμε κατά ομάδες -δεν μπορούσαμε να τους πάρουμε όλους στις ομάδες μας στο αντάρτικο- όλοι οι νέοι του χωριού μάς ακολουθούσαν. Και οι κοπέλες ακόμα. Τραγουδούσαμε κιόλας. Μια φορά που έπρεπε να ανεβούμε μια ανηφόρα και τα παιδιά είχαν λαχανιάσει, σταθήκαμε να ξαποστάσουμε. Σκέφτηκα ότι χωρίς τραγούδι δεν βγαίνει. Κάθισα λοιπόν και έβαλα στο ρυθμό της Σαμιώτισσας κάποια στοιχειώδη λόγια: Απάνω στα ψηλά βουνά αντάρτες επονίτες παλεύουν για τη λευτεριά χτυπώντας τους φασίστες. Έτσι βγήκε το τραγούδι αυτό.
Από: tvxs
ξέρω την τιμή του μονάχα…
Φεβ 14 21
Η μπαλάντα του έμπορα
Στίχοι: Μπέρτολτ Μπρέχτ
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση :Σάκης Μπουλάς
Ρύζι έχει κει κάτω κοντά στο ποτάμι
Εκεί ψηλά στο βουνό χρειάζουνται ρύζι
Αν το ρύζι το κρύψουμε στις αποθήκες
θ΄ ακριβύνει το ρύζι γι΄ αυτούς εκεί πάνω
Οι μαούνες του ρυζιού θα `χουν λιγότερο ρύζι
και το ρύζι φτηνότερο θα `ναι για μένα
Τι είναι στ΄ αλήθεια το ρύζι
Πού να ξέρω το ρύζι τι είναι
Ποιος να το ξέρει τάχα
Δεν ξέρω το ρύζι τι είναι
Ξέρω την τιμή του μονάχα
Φτάνει χειμώνας και χρειάζουνται ρούχα
Πρέπει μπαμπάκι λοιπόν ν΄ αγοράσουμε
και το μπαμπάκι να μην το πουλήσουμε
Σαν θα `ρθει το κρύο, θ΄ ακριβύνουν τα ρούχα
Τα κλωστήρια πληρώνουν πολύ ψηλά μεροκάματα
Κι έπειτα υπάρχει πάρα πολύ μπαμπάκι
Τι είναι στ΄ αλήθεια το μπαμπάκι
Πού να ξέρω το μπαμπάκι τι είναι
Ποιος να το ξέρει τάχα
Δεν ξέρω το μπαμπάκι τι είναι
Ξέρω την τιμή του μονάχα
Κι ο άνθρωπος παρατρώει φαΐ
γι΄ αυτό κι ο άνθρωπος όλο ακριβαίνει
Για να φτιάξεις φαΐ, χρειάζεσαι ανθρώπους
Οι μάγειροι κάνουν φτηνότερο το φαΐ
αλλάοι φαγάδες όλο και τ΄ ακριβαίνουν
Κι έπειτα υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι
Τι είναι στ΄ αλήθεια ο άνθρωπος
Πού να ξέρω ο άνθρωπος τι είναι
Ποιος να το ξέρει τάχα
Δεν ξέρω ο άνθρωπος τι είναι
Ξέρω την τιμή του μονάχα
η λευτεριά είναι σχολειό
Φεβ 14 13
Μια ακόμη ιδιαίτερη μουσική βραδιά διοργανώνεται στη μνήμη του αγωνιστή και τραγουδοποιού Πάνου Τζαβέλλα τη Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου μετά την μεγάλη ανταπόκριση του κοινού στις τρεις πρώτες εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν τον Ιανουάριο.
Tο Μουσικό Σύνολο Ρωμιοσύνη υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Τεό Λαζάρου, η Καλλιόπη Βέττα, ο Ηλίας Λογοθέτης, η Μάνια Παπαδημητρίου, η Μαρία Ζαχαρή, η Νατάσσα Παπαδοπούλου-Τζαβέλλα, η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Νίκος Μποφίλιος, ο Σταύρος Ξένος και οι Magic De Spell συμμετέχουν με ξεχωριστές ερμηνείες των τραγουδιών του Πάνου Τζαβέλλα.
Την εκδήλωση διοργανώνει ο ρ/σ 105,5 Στο Κόκκινο.
INFO
Ξυπνήστε κυρ Παντελήδες
Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου στις 20.30
Ρυθμός Stage, Μαρίνου Αντύπα 38, Ηλιούπολη
«Κάποιοι Άνθρωποι δεν πεθαίνουν ποτέ! Έτσι κι ο Πάνος Τζαβέλλας θα μείνει Αθάνατος. Για να μας υποδεικνύει με την αγωνιστική και μουσική του κληρονομιά που μας άφησε ότι ο συμβιβασμός και το βόλεμα γεννά τους εκάστοτε «κυρ- Παντελήδες», που στο χέρι μας είναι να «τους θάψουμε βαθιά στα σπαρτά», πριν προλάβουν να κοπρίσουν αυτά, για τα οποία αυτός και χιλιάδες αγωνιστές στη Γη, ακρωτηριάστηκαν για να τα κρατήσουν ζωντανά. Πανανθρώπινα ιδανικά και αξίες για την Ελευθερία, την Πατρίδα, τον Άνθρωπο, τον Πολιτισμό».
από tvxs.gr
Διαβάστε επίσης:
Ο μουσικός αντάρτης Πάνος Τζαβέλλας
η ευτυχία του παιχνιδιού
Φεβ 14 13
|
Το καπέλο του Νίκολα Σάκο βρέθηκε στην Πάρο από /. 19:29, Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014 |
|
της Άννας Χατζησοφιά [http://www.rednotebook.gr/details.php?id=11840]
Εννέα μόλις λεπτά αργότερα, όσο χρειάζεται για να απομακρυνθεί το νεκρό του σώμα και να πάρουν μια ανάσα οι θεατές-μάρτυρες πριν το επόμενο σώου, ίσως και να ανταλλάξουν ένα χωρατό για να ελαφρύνουν την ατμόσφαιρα, εκτελείται ο συγκατηγορούμενος, φίλος, ομοϊδεάτης αναρχικός, και συμπατριώτης του, Μπαρτολομέο Βαντσέτι. Η εκτέλεσή τους ήταν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, καθώς, ανεβαίνοντας για πρώτη φορά τα σκαλιά του δικαστηρίου, τον Ιούνιο του 1921, αγανακτισμένοι πολίτες υψώνουν πλακάτ που γράφουν «η Αμερική ανήκει στους Αμερικάνους» και «Ψήστε τα κόκκινα κτήνη». Στις 15 του προηγούμενου Απριλίου, ένα αυτοκίνητο με πέντε άντρες στήνει ενέδρα σε δύο ταμίες μιας παπουτσοβιομηχανίας, στο προαύλιο του εργοστασίου. Τα θύματα μεταφέρουν δύο μικρά χρηματοκιβώτια με 15000 δολάρια. Τους εκτελούν και απομακρύνονται με την λεία. Ο Σάκο και Βαντσέτι, συλλαμβάνονται ένα μήνα μετά, στο φόντο της άγριας άνοιξης του 1920. Τον προηγούμενο Απρίλιο είχε συληφθεί ο αναρχικός Αντρέα Σαλσέντο, που πέθανε από ένα τυχαίο ατύχημα, όταν «έπεσε» από το παράθυρο του 14ου ορόφου του Υπουργείου Δικαιοσύνης στη Νέα Υόρκη. Είχαν προηγηθεί οι Επιδρομές του Γενικού Εισαγγελέα Πάλμερ, με την βοήθεια του νεαρού τότε Ένγκραρ- λέγε με FBI- Χούβερ, γνωστές και σαν Κόκκινος Τρόμος, η σύλληψη χιλιάδων και η απέλαση 556 μεταναστών, με τον διαβόητο νόμο περί μετανάστευσης του 1918, που είχε στόχο το κομμουνιστικό και αναρχικό κίνημα. Ο Πρόεδρος Ουίλσον, που υπέγραψε αυτό το νόμο, τιμάται ένα χρόνο μετά με το Νόμπελ Ειρήνης. Ο Σάκο και ο Βαντσέτι είχαν μεταναστεύσει στις ΗΠΑ το 1908 αναζητώντας, τι άλλο, μια καλύτερη ζωή. Πολύ σύντομα θα ανακαλύψουν ότι η χώρα απέχει πολύ από τον Παράδεισο. «Με κατηγορεί ο εισαγγελέας, θα πει στη δίκη του ο Νίκολα», «ότι μετανάστευσα με σκοπό το κέρδος. Μετανάστευσα για να ζήσω την οικογένεια μου, δεκατρία χρόνια σκληρής δουλειάς και δεν έχω στην άκρη ούτε σεντς». Ο Βανσέτι θα μπορούσε να γίνει φιλόσοφος, αλλά οι σπουδές κόστιζαν πολύ. Έτσι, διέσχισε με τα πόδια την Γαλλία και πήρε το πλοίο για την Αμέρικα από το λιμάνι της Χάβρης. Μελετώντας Προυντόν και Κροπότκιν τα βράδια, και δουλεύοντας πλανόδιος ψαράς την ημέρα στο Πλύμουθ, ζει «μια ζωή προλετάριου», όπως τιτλοφορεί την βιογραφία του γραμμένη στη φυλακή. Όταν η Αμερική μπαίνει στο Μεγάλο Πόλεμο, το 1917, οι Σάκο και Βαντσέτι, αρνούνται να υπακούσουν στον Μπάρμπα Σαμ που θέλει να τους στρατεύσει και καταφεύγουν στο Μεξικό μαζί με χιλιάδες άλλους αντιρρησίες συνείδησης, γεγονός που θα χρησιμοποιηθεί εναντίον τους στην δίκη. Έτσι κι αλλιώς αυτή είναι μια δίκη ιδεών. Όσο κι αν προσπαθούν, με δεκάδες ψευδομάρτυρες, δεν καταφέρνουν να αποδείξουν την ενοχή τους πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας. Στοιχεία, ένα κασκέτο που δεν χωράει στο κεφάλι του Σάκο, ένα Κολτ του ιδίου, που όμως δεν αποδεικνύεται ότι έχει πυροβολήσει. Δυο σφαίρες, που όμως θα μπορούσαν να έχουν βγει από το όπλο της συμμορίας Μορέλλι, που εξαφανίζεται μυστηριωδώς, μαζί με όλο τον φάκελο και τα τεκμήρια, από το αρχείο της αστυνομίας. Μέρα με την μέρα, γίνεται πιο σαφές ότι οι Νικ και Μπαρτ δικάζονται γι΄ αυτό που είναι: Φτωχοί, μετανάστες, αναρχικοί. Ο ίδιος ο πρόεδρος του δικαστηρίου λέει για τον Βαντσέτι «Μπορεί να μην έχει διαπράξει το έγκλημα που του αποδίδουν, είναι εν τούτοις ηθικός αυτουργός γιατί είναι εχθρός των υπαρχόντων θεσμών μας». Σιγοντάροντας ο εισαγγελέας ισχυρίζεται ότι, «Ιταλοί, Έλληνες, Πολωνοί, Πορτορικάνοι, Χιλιανοί, κάνουν θλιβερές προσπάθειες να ριζώσουν σε μία ανώτερη χώρα». Το θλιβερό ντουέτο που διαλύει κάθε ψευδαίσθηση για την ύπαρξη ανεξάρτητης, μη ταξικής δικαιοσύνης, θα αναγκάσει τον συνήγορο υπεράσπισης να πει: «Το καθαρότερο σημείο της αίθουσας είναι στο εδώλιο». Η απόφαση του σώματος των καθαρόαιμων ανδρών Αμερικανών Προτεσταντών ενόρκων, θα αποφανθεί το αναμενόμενο: Guilty as charged. Ποινή θάνατος. Παρόλες τις ογκώδεις διαδηλώσεις σε Αμερική και Ευρώπη, την αίτηση όλων των Πανεπιστημίων των ΗΠΑ για ακύρωση της απόφασης, το τεράστιο κίνημα συμπαράστασης και τις 475000 υπογραφές, ανάμεσά τους και των Ανατόλ Φρανς, Ρομαίν Ρολάν, Άλμπερτ Αϊνστάιν, Ντόροθι Πάρκερ και Μπέρναρντ Σω, που ζητούν την απελευθέρωση των Σάκο και Βαντσέτι, ο κυβερνήτης της Μασαχουσέτης επικυρώνει την εκτέλεση. Επτά χρόνια από την βραδιά της σύλληψής τους, οι δυο μετανάστες εκτελούνται. Ογδόντα επτά χρόνια μετά, στην Ελλάδα, καταδικάζεται σε εικοσιπέντε χρόνια φυλάκιση, για συνέργεια σε ληστεία μετά φόνου, με περιστασιακά στοιχεία και παρότι κανένας μάρτυρας δεν τον έχει αναγνωρίσει, ο αναρχοκομουνιστής, όπως αυτοπροσδιορίζεται, Τάσος Θεοφίλου. Από το κασκέτο που δεν χωρούσε στο κεφάλι του Νίκολα Σάκο, στο DNA του καπέλου που δεν περιλαμβάνεται στην επιτόπου φωτογράφιση των πειστηρίων στον τόπο της συμπλοκής, έχουν περάσει 94 χρόνια. Ευτυχώς δεν υπάρχει πια θανατική ποινή. Αλλά δεν υπάρχουν ούτε ογκώδεις διαδηλώσεις, και ο Άλμπερτ Αϊνστάιν έχει χαθεί στο χωρόχρονο. Όμως να ικετεύεις για το ψωμί σου είναι πάντα βία, η φτώχεια σε όλο τον κόσμο είναι βία, ο πόλεμος και το χρήμα είναι βία, ο φόβος του θανάτου είναι βία. Όπως έγραφε ένας πλανόδιος πωλητής ψαριών στο Πλύμουθ.
|
οι…οίκοι
Φεβ 14 13
Οποιος βγαίνει από το μαντρί, τον τρώνε οι… οίκοι!
09/02/14
Του Γιώργου Τσιάρα
«Ξανά στα πρόθυρα του χάους και της χρεοκοπίας η Αργεντινή», αλαλάζουν χαμογελώντας κακιασμένα οι απανταχού θιασώτες των μνημονίων και των «ελεύθερων αγορών». Πανηγυρίζουν οι Αδώνιδες, ντόπιοι και ξένοι, για τα προβλήματα της Αργεντινής -για τον υψηλό πληθωρισμό και την «ελεύθερη πτώση» του πέσο, που ανάγκασαν την πρόεδρο της χώρας Κριστίνα Κίρτσνερ να προχωρήσει σε νέους περιορισμούς στην αγορά συναλλάγματος και τις online αγορές μέσω Διαδικτύου, ώστε να φρενάρει κάπως τη νέα μαζική φυγή κεφαλαίων από τους «έχοντες», αλλά και την ανθούσα μαύρη αγορά δολαρίων. Και χρησιμοποιούν, τα αμετανόητα «παιδιά από το Σικάγο», τα δεινά μιας ολόκληρης χώρας ως επιχείρημα για τη δικαιολόγηση των δικών μας μνημονιακών δεινών, δηλώνοντας ανερυθρίαστα: Να τι θα παθαίναμε κι εμείς, αν είχαμε προχωρήσει σε στάση πληρωμών… Λες και τώρα δεν πάθαμε τίποτε!
Η πραγματικότητα βέβαια είναι πολύ διαφορετική: εδώ και 13 χρόνια, από τότε που η Αργεντινή κήρυξε στάση πληρωμών στο χρέος της των 95 δισ. δολαρίων, η οικονομία της ανέκαμψε δυναμικά, χάρη στις διαδοχικές υποτιμήσεις του πέσο (το αφύσικο «κλείδωμα» του οποίου με το δολάριο υπήρξε βασική αιτία της καταστροφής), και βέβαια το μεγαλύτερο μέρος του χρέους «κουρεύτηκε» σε ποσοστό 75%, με αποτέλεσμα η χώρα να εξοικονομήσει περίπου 82 δισεκατομμύρια δολάρια.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η Αργεντινή, με όλα της τα προβλήματα, κατάφερε να απεξαρτηθεί από τη «λαβή» των αμερικανικών και ευρωπαϊκών νεο-αποικιοκρατικών επιχειρήσεων και να ανακτήσει ένα μεγάλο κομμάτι του εθνικού της πλούτου: και αυτό δεν πρόκειται να της το συγχωρήσουν ποτέ οι διεθνείς αγέλες των… οίκων αξιολόγησης και των τραπεζών-ζόμπι, παρά μόνον αν επιστρέψει στο «μαντρί»! Εξ ου και η χωρίς όρια -και τσίπα- κινδυνολογία των ημερών. Ξεχνούν, βλέπετε, οι μαθητές του Μίλτον Φρίντμαν πως η νέα κρίση που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή η Αργεντινή είναι κομμάτι μιας πολύ μεγαλύτερης, εκκολαπτόμενης παγκόσμιας κρίσης των αναδυόμενων αγορών, που πλήττει τους τελευταίους μήνες και τους… «καλούς μαθητές» του διεθνούς καπιταλισμού, όπως την Τουρκία και τη λίρα της, αλλά και περιφερειακές οικονομικές υπερδυνάμεις, όπως τη Ρωσία, την Ινδία και την Κίνα. Κρίση για την οποία, προφανώς, δεν φταίει η Κίρτσνερ…
Σύνδεσμος άρθρου :
http://www.efsyn.gr/?p=172991
οι άλλες ιστορίες
Φεβ 14 13
Ο “Υποδιοικητής Μάρκος” μόλις κυκλοφόρησε
Μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις των Συναδέλφων ο “Υποδιοικητής Μάρκος Οι άλλες Ιστορίες”.
“Ονειρεύεται ο Αντώνιο ότι η γη που δουλεύει του ανήκει, ονειρεύεται ότι ο ιδρώτας του πληρώνεται”
Σχήμα: 14Χ18 • Σελίδες: 56 • Τιμή: 6 ευρώ • ISBN 978-960-9797-23-8
12 ιστορίες από την πένα του Εξεγερμένου Υποδιοικητή Μάρκος, αυτής της εμβληματικής μορφής του ζαπατίστικου αγώνα για την αυτονομία και τη χειραφέτηση των ιθαγενών πληθυσμών στην επαρχία Τσιάπας του Μεξικού.
Γραμμένες με το γνωστό και αγαπητό σε όλους μας ύφος των Λατινοαμερικάνων παραμυθάδων, ιστορούν τις περιπέτειες, τις αγωνίες, τους αγώνες, τα όνειρα και τις κατακτήσεις ενός ολόκληρου λαού, μέσα από παραβολές και μύθους που μας παρασύρουν στο πιο όμορφο ταξίδι: αυτό του αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Ένα ταξίδι που δεν μπορεί παρά να έχει έναν εξίσου όμορφο προορισμό: την κοινωνία της ισότητας, της δημιουργίας, της χαράς και της ελευθερίας.Από κάθε αντίτυπο που θα πωλείται, ένα ευρώ θα πηγαίνει ως ενίσχυση στον EZLN.
– See more at: http://left.gr/news/o-ypodioikitis-markos-molis-kykloforise#sthash.EtdhOkwB.dpuf