…στη ζωή και ενάντια στα φαντάσματα: 2 δίσκοι των

El Violinista del Amor & los pibes que miraban

Gallo Rojo

Όταν τραγουδά ο κόκκορας ο μαύρος
σημαίνει ότι η μέρα έχει φύγει.
Αν τραγουδούσε ο κόκκορας ο κόκκινος
άλλος κόκκορας θα τραγουδούσε.

Aχ, εάν ό,τι λέω είναι ψέμμα,
το τραγούδι που τραγουδώ
ας το σβήσει ο αέρας.
Aχ, τι απογοήτευση,
εάν μού σβήσει ο αέρας
αυτό που τραγουδώ.

Βρεθήκανε στην αμμουδιά
οι δύο κόκκορες μέτωπο με μέτωπο.
Ο μαύρος κόκκορας ήταν μεγάλος
αλλά ο κόκκινος ήταν γενναίος.

Κοιταχτήκανε στα μάτια
κι επιτέθηκε ο μαύρος πρώτος.
Ο κόκκορας ο κόκκινος είναι γενναίος
αλλά ο μαύρος είναι προδότης.

Μαύρε κόκκορα, μαύρε κόκκορα,
μαύρε κόκκορα, σε προειδοποιώ,
Ένας κόκκινος κόκορας δεν παραδίδεται
παρά μόνο όταν είναι νεκρός.

για τον Μ. που έφυγε την Τρίτη.

100 χρόνια από τον αγώνα των ανθρακωρύχων και τη σφαγή του Ludlow (ΗΠΑ)

“Κανείς δεν άκουγε. Κανείς δε νοιαζόταν. Και ύστερα ήρθε το Λάντλοου και το έθνος άκουσε. Μωρά που ψήνονται ζωντανά βρίσκουν μια θέση στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Οι θάνατοι από πείνα και κακουχίες όχι.” Μάδερ Τζόουνς (Mother Jones)

Η επονομασθείσα Σφαγή του Λάντλοου υπήρξε μία από τις αιματηρότερες επιθέσεις της εργοδοσίας και του κράτους στο συνδικαλιστικό κίνημα των ΗΠΑ. Έλαβε χώρα στις 20 Απριλίου του 1914 στην πόλη Λάντλοου του Κολοράντο και ήταν το αποκορύφωμα της εργατικής καταπίεσης των 12.000 ανθρακωρύχων της περιοχής.

Η εργατική αναταραχή τα χρόνια που προηγήθηκαν του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου έλαβε αξιοσημείωτες διαστάσεις στις Δυτικές Πολιτείες των ΗΠΑ. Όταν ένας συνδικαλιστής σκοτώθηκε το φθινόπωρο του 1913, οι εργαζόμενοι των ορυχείων CFI, που ανήκαν στην οικογένεια Ροκφέλερ, κατέβηκαν σε απεργία. Εκκένωσαν τους καταυλισμούς της επιχείρησης, όπου έμεναν, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για τους χαμηλούς μισθούς και τις άθλιες συνθήκες εργασίας. Ο δείκτης θνησιμότητας για τους εργαζομένους της επιχείρησης ήταν διπλάσιος από τον εθνικό μέσο όρο.

Η απεργία προκάλεσε την άγρια αντίδραση της οικογένειας Ροκφέλερ. Προσέλαβε το Πρακτορείο Ντετέκτιβ «Μπάλντουιν-Φελτς», προκειμένου να τρομοκρατήσει τους απεργούς και τη συνδικαλιστική τους ηγεσία. Το Πρακτορείο είχε σπουδαία φήμη σε όλη την Αμερική για την αποτελεσματικότητά του στην καταστολή απεργιών. Προμήθευσε την εργοδοσία με οπλισμένους φρουρούς, ελεύθερους σκοπευτές, πράκτορες, επαγγελματίες προβοκάτορες, ακόμη με ένα τεθωρακισμένο όχημα με πολυβόλο.

Οι επιθέσεις των ανθρώπων της εργοδοσίας ήταν καθημερινό φαινόμενο στις κατασκηνώσεις, που εν τω μεταξύ είχαν στήσει οι απεργοί. Στις 17 Οκτωβρίου 1913 ένας απεργός σκοτώθηκε και δύο παιδιά τραυματίσθηκαν από τους πολυβολισμούς του τεθω-ρακισμένου οχήματος. Η κατάσταση είχε φθάσει στο απροχώρητο με τους απεργούς να μην υποχωρούν. Στις 28 Οκτωβρίου ο κυβερνήτης του Κολοράντο, Ιλάιας Άμονς, αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Απέστειλε την Εθνοφρουρά στο Λάντλοου για να επιβάλει την τάξη και να διαλύσει την απεργία.

Η Εθνοφρουρά συνέχισε να κατατρομοκρατεί τους απεργούς, το ηθικό των οποίων χαλυβδωνόταν με την πάροδο του χρόνου. Ύστερα από τρεις μήνες στασιμότητας, ο κυβερνήτης Άμονς αποφάσισε να αποσύρει την Εθνοφρουρά, μη αντέχοντας το κόστος διατήρησής της επί μακρόν στο πεδίο της μάχης. Τότε οι Ροκφέλερ προσφέρθηκαν να επανδρώσουν την Εθνοφρουρά με δικό τους προσωπικό.

Στις 10 Μαρτίου 1914 ένας απεργοσπάστης βρέθηκε νεκρός στις γραμμές του τρένου κοντά στον καταυλισμό των απεργών. Ήταν η αφορμή για τις δυνάμεις καταστολής να ξεκαθαρίσουν μια και καλή την κατάσταση.

Η Εθνοφρουρά με τη νέα της σύνθεση αποφάσισε να ισοπεδώσει τις τεντουπόλεις, αν και ήταν σε χώρο ιδιοκτησίας των ανθρακωρύχων. Επελέγη η κατασκήνωση Λάντλοου, 30 χιλιόμετρα βόρεια της πόλης Τρίνινταντ. Το πρωί της 20ης Απριλίου οι εθνοφρουροί άνοιξαν πυρ, την ώρα που έλληνες, ιταλοί, πολωνοί, μεξικανοί μετανάστες εργάτες-ανθρακωρύχοι γιόρταζαν το Πάσχα.

Οι απεργοί ανταπέδωσαν το πυρ και η μάχη διήρκεσε επί ώρες. Ο ελληνικής καταγωγής και ιδιαίτερα δραστήριος εργάτης-συνδικαλιστής Λούις Τίκας, υπεύθυνος της κατασκήνωσης, ζήτησε αργά το απόγευμα εκεχειρία από την Εθνοφρουρά. Ο επικεφαλής της, υπολοχαγός Λίντερφελντ, χτύπησε με τον υποκόπανο του όπλου τον Τίκα και τον έριξε στο έδαφος. Τρεις σφαίρες από όπλα εθνοφρουρών βρήκαν στην πλάτη τον πεσμένο συνδικαλιστή και τον αποτελείωσαν, σε ηλικία 30 ετών. Οι εθνοφρουροί επέδραμαν στη συνέχεια στην κατασκήνωση του Λάντλοου και την παρέδωσαν στις φλόγες. 17 άνθρωποι από την πλευρά των ανθρακωρύχων σκοτώθηκαν εκείνη την ημέρα, που έμεινε στην ιστορία ως «Η σφαγή του Λάντλοου».

Τα νέα διαδόθηκαν γρήγορα απ’ άκρη σ’ άκρη στις ΗΠΑ. Οπλισμένοι εργάτες από παρακείμενα ανθρακωρυχεία κινήθηκαν εναντίον της εθνοφρουράς του Κολοράντο, πολλοί άνδρες της οποίας αρνήθηκαν να χτυπήσουν τους απεργούς. Ομάδες απεργών δυναμίτισαν ανθρακωρυχεία και κατέλαβαν πόλεις του Κολοράντο. Στο Κογκρέσο, ο σοσιαλιστής βουλευτής του Ουισκόνσιν Βίκτωρ Μπέργκερ ζήτησε από τους εργαζομένους να πάρουν τα όπλα για να υπερασπισθούν τους εαυτούς τους.

Η κατάσταση ήταν εκτός ελέγχου. Έπειτα από 10 μέρες συγκρούσεων, ο κυβερνήτης του Κολοράντο, Ιλάιας Άμονς, ζήτησε την συνδρομή του Προέδρου Γούντροου Ουίλσον. Ο ομοσπονδιακός στρατός που εστάλη στην περιοχή αφόπλισε τους απεργούς, οι οποίοι αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στα ανθρακωρυχεία χωρίς να γίνουν δεκτά τα αιτήματά τους. Μάλιστα, η εργοδοσία προχώρησε σε εκτεταμένες απολύσεις, αντικαθιστώντας τους απεργούς με μη συνδικαλισμένους εργάτες. Από την Εθνοφρουρά κανείς δεν διώχθηκε για τις επιθέσεις στους απεργούς και τις οικογένειές τους, που στοίχισαν τη ζωή σε 66 ανθρώπους, ηλικίας από 3 μηνών έως 45 ετών.

Louis Tikas: 30 ετών
James Fyler: 43 ετών
John Bartolotti: 45 ετών
Charlie Costa: 31 ετών
Fedelina Costas: 27 ετών
Onafrio Costa: 4 ετών
Frank Rubino: 23 ετών
Patria Valdez: 37 ετών
Eulala Valdez: 8 ετών
Mary Valdez: 7 ετών
Elvira Valdez: 3 μηνών
Joe Petrucci: 4 ½ ετών
Lucy Petrucci: 2 ½ ετών
Frank Petrucci: 4 μηνών
William Snyder Jr: 11 ετών
Rodgerlo Pedregone: 6 ετών
Cloriva Pedregone: 4 ετών

Από το βιβλίο του Ζήση Παπανικόλα: «Αμοιρολόϊτος: Ο Λούις Τίκας και η Σφαγή του Λάντλοου» (Εκδόσεις ΚΑΤΑΡΤΙ).
…το κείμενο από το site της Συνέλευσης Κερατσινίου με αφορμή εκδήλωση παρουσίασης του ντοκυμαντέρ “Palikari”
…όλα υπάρχουν στο http://www.palikari.org/

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Εφημερίδα των Συντακτών 11-5-2014

Αναμενόμενα ήσαν, λίγο ώς πολύ, τα αποτελέσματα δημοσκόπησης της ισπανικής εφημερίδας «El Pais» για τους νέους που αναδημοσίευσε χθες η «Εφ.Συν». Εχουν, όμως, ενδιαφέρον: «Ούτε επαναστάτες ούτε συμβιβασμένοι. Δεν ονειρεύονται έναν νέο Μάη του ’68. Πιστεύουν στο σύστημα, αλλά προσδοκούν σε αλλαγή του». Αντιφατικά όλα αυτά, αλλά έτσι είναι, με τάση βεβαίως προς τη συντήρηση, θεωρούν δηλαδή ότι αν αντιμετωπιστούν οι ανεπάρκειες και τα ελαττώματα του οικονομικού συστήματος, όλα θα διορθωθούν. Ρήξη με το σύστημα; Ποια ρήξη; Συναίνεση και ομόνοια (και ας τους πίνει το αίμα αυτό το σύστημα, των ίδιων και των γονιών τους…). Ναι μεν μέμφονται τις κλασικές πολιτικές δυνάμεις που τους οδήγησαν στο χάος της ανεργίας, την ίδια ώρα, δε, δίνουν σ’ αυτές τις δυνάμεις τον πρώτο λόγο (ψήφο) για να διαμορφώσουν το μέλλον τους. «Πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το«. Η κινηματική δράση είναι έξω από την όποια ιδεολογία ή προσδοκία τους, παρ’ ότι πλημμύρισαν απ’ αυτούς οι πλατείες της Ισπανίας τον Μάη του 2011 και ενεφύσησαν και σ’ άλλες χώρες την αύρα, τον άνεμο μάλλον, της αμφισβήτησης.

Τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης δεν αποτελούν παράδοξο, εντούτοις. Στις μαζικές μαθητικές και φοιτητικές κινητοποιήσεις στη Γαλλία τον Δεκέμβρη του 1986, οι παλιοί αγωνιστές του 1968, βλέποντάς τες, κατέληγαν από τότε στα ίδια συμπεράσματα. Αντίκριζαν μεν ένα πιο μαζικό και πιο νεανικό κίνημα και από εκείνο ακόμη του Μάη του ’68, «αλλά το κίνημα αυτό δεν ήταν καθόλου ανατρεπτικό. Οι μαθητές και οι φοιτητές του 1986 δεν ήθελαν να ανατρέψουν την κοινωνία, αλλά να ενταχθούν σ’ αυτήν. Δεν τα έβαζαν με τη Γαλλική Δημοκρατία, απαιτούσαν απλώς να σέβεται περισσότερο τις ίδιες τις αρχές της: την ισότητα ευκαιριών, την απαγόρευση αποκλεισμών και των διακρίσεων υπέρ των πλουσίων» (Ανρί Βεμπέρ, «Πρέπει να απαλλαγούμε από την κληρονομία του Μάη του ’68;», εκδόσεις Ηλίβατον, 2014). Ιδού μικρή ακόμη αποστροφή: «Από το κίνημα του Μάη του ’68, το κίνημα του Χειμώνα του 1986 [σ.σ. έχει σημασία ο αναριθμητισμός των δύο τελευταίων ψηφίων] διατηρούσε μόνο το δημοκρατικό και ηδονιστικό του πνεύμα. Το επαναστατικό πνεύμα το αγνοούσε. Και αυτό, επειδή το εθνικό και διεθνές περιβάλλον μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε διέφερε ριζικά από εκείνο των golden sixties».

Καθώς φαίνεται, ο εγωπαθής ναρκισσισμός των νέων (ανταγωνισμός, ατομικισμός) δεν ενδιαφέρεται για τις σκληρές, κραυγαλέες κοινωνικές ανισότητες· είναι αδιάφορος! Φταίνε οι συνθήκες που αλλάζουν; Φταίει ο ολοκληρωτισμός του πολιτικού συστήματος; Φταίει η κούραση των γονιών και των δασκάλων; Το μάταιον μήπως της εξέγερσης; Αλλοι θα απαντήσουν σ’ αυτά τα ερωτήματα, που, προφανώς, είναι λίγα και ενδεικτικά. Παραμένει ως μείζον ότι τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης ταιριάζουν γάντι και στη χώρα μας, πολλώ δε μάλλον στις μεσευρωπαϊκές, στις δυτικές εν γένει. Να προβληματιστούν οι ιθύνοντες δεν είναι πιθανό, ίσα ίσα που βολεύονται. Μπορούν όμως να σκύψουν πάνω από το πρόβλημα εκπαιδευτικοί, διανοούμενοι, καλλιτέχνες και τα κόμματα της Αριστεράς, εάν υπάρχουν βεβαίως σήμερα τέτοια κόμματα… Τέλος πάντων, όσες πολιτικές δυνάμεις προσδοκούν να καταλάβουν την εξουσία και τους είναι απαραίτητοι οι νέοι άνθρωποι, οι νέοι επιστήμονες.

Πάντως, χωρίς τους νέους δίπλα μας, είμαστε καταδικασμένοι· νεκροί.

gstamatopoulos@efsyn.gr

…o χρόνος γέννησης και θανάτου των ποιητών ταυτίζεται θα έλεγε κάποιος ή είναι καθημερινή γέννα και θάνατος κάποιος άλλος…το σίγουρο είναι πάντως το καμπύλωμα του χρόνου και η συμπύκνωση της σκόνης, της ύλης που ξεπερνάει το μετρήσιμο…

Λόγια του Νίκου Γκάτσου και φωνή Δέσπως Διαμαντίδου….

09-05-1945

απόδοση Γιάννης Ρίτσος

Συνέβηκε μια Κυριακή, ακριβώς πριν 70 χρόνια και λίγες ώρες…

Εδώ μόνο μερικά από τα τελευταία μηνύματα των 200 αγωνιστών κομμουνιστών της Καισαριανής…

Πάνω σε τσιγαρόχαρτα κυρίως…ρίχτηκαν στο δρόμο από το καμιόνια μεταφοράς από το στρατόπεδο συγκέντρωσης Χαϊδαρίου…

ΛΥΚΟΥΡΙΝΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ – «Παρών!»

14 χρόνων, από την Καλλιθέα

«Πατέρα, με πηγαίνουν στην Καισαριανή για εκτέλεση με άλλους επτά κρατούμενους. Μη λυπάστε! Πεθαίνω για τη Λευτεριά και την Πατρίδα».

ΑΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΗΛΙΟΣ – «Παρών!»

22 χρόνων, από την Ηλεία

«Έτσι πεθαίνουν οι τίμιοι αγωνιστές. Πεθαίνω περήφανος. Ζήτω η Λευτεριά! Ζήτω ο ελληνικός λαός!

ΓΛΕΖΟΣ ΝΙΚΟΣ – «Παρών!»

22 χρόνων, από την Πάρο

«Αγαπητή μητέρα, σας φιλώ. Χαιρετισμούς. Σήμερα πάω για εκτέλεση πέφτοντας για τον ελληνικό λαό».

ΚΙΟΣΕΣ ΛΕΥΤΕΡΗΣ – «Παρών!»

19 χρόνων, από το Χαλάνδρι

«… Δεν τρέμω καθόλου, αλλά γράφω όρθιος. Αναπνέω για τελευταία φορά το μυρωμένο ελληνικό αέρα. Χαίρε Ελλάδα, πατρίδα ηρώων. Ζήτω η πατρίδα!»

ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΗΡΩ – «Παρούσα!»

17 χρόνων από την Αθήνα

«Υπομονή κι υπομονή, καρτέρι και καρτέρι, και τούτος ο Σεπτέμβριος τη Λευτεριά θα φέρει».

Σε ένα από τα τετράστιχά της, λίγο πριν εκτελεστεί.

ΛΑΜΠΡΙΝΙΔΗΣ ΜΑΝΟΛΗΣ – «Παρών!»

«1-5-44. Αφήνω γεια σε όλους σας. Σας φιλώ όλους. Γεια σας για πάντα. Ζήτω η Ελλάς, ζήτω το ΕΑΜ!»

ΛΙΤΙΝΑΣ ΜΑΝΟΛΗΣ – «Παρών!»

28 χρόνων, από την Κρήτη

«Σήμερα το πρωί τουφεκιζόμεθα. Πέφτουμε για την πατρίδα, με γέλιο στα χείλη για τη Λευτεριά. Πέφτουμε για τη Λευτεριά. Να είστε περήφανοι».

ΜΑΚΡΗΣ ΙΑΚΩΒΟΣ – «Παρών!»

Από το Γύθειο

«Έχω πολύ, μα πάρα πολύ θάρρος και αντιμετωπίζω την κατάσταση γελαστός. Να είστε υπερήφανοι. Κρατήστε ψηλά-ψηλά τη σημαία και θάψτε τον αιμοβόρο φασισμό, ξένο και ντόπιο. Το σώμα μας ας γίνει ολοκαύτωμα για τη λαοκρατία, θυσιάζοντάς το στο βωμό της Λευτεριάς».

ΜΑΝΩΛΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΣ – «Παρών!»

Δάσκαλος από την Αμαλιάδα

«Πεθαίνω για τη Λευτεριά».

ΜΑΡΙΑΚΑΚΗΣ ΝΙΚΟΣ – «Παρών!»

Γεωπόνος από τα Χανιά

«Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη Λευτεριά, παρά να ζει σκλάβος».

ΜΠΟΥΡΑΣ ΚΩΣΤΑΣ – «Παρών!»

Από το Μελιγαλά

«… Σας φιλώ όλους. Ζήτω η Ελλάδα!»

ΟΡΦΑΝΤΗΣ ΚΩΣΤΑΣ – «Παρών!»

19 χρονών

«Αύριο, 16 Ιανουαρίου, θα με τουφεκίσουν. Ζήτω η γλυκιά μας Ελλάδα».

ΡΕΜΠΟΥΤΣΙΚΑΣ ΜΗΤΣΟΣ – «Παρών!»

Από την Αχαγιά Πάτρας

«Αγαπημένοι μου, ο θάνατός μου δεν θα πρέπει να σας λυπήσει, αλλά να σας ατσαλώσει πιο πολύ για την πάλη που γίνεται. Σφίξτε τις καρδιές σας και βγείτε παλικάρια από τη νέα δοκιμασία. Έτσι θα μας τιμήσετε καλύτερα. Όταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτέ».

ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ ΡΟΥΣΟΣ – «Παρών!»

Βουλευτής των Φιλελευθέρων, από τη Νεάπολη της Κρήτης. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση του ΕΑΜ.

«… Θα προχωρήσω περήφανος, γιατί γεννήθηκα Έλληνας. Δυστυχώς, το βάρος αυτής της κληρονομιάς δεν το αισθάνονται όλοι. Στρέφομαι σε σας, διαλεχτοί μου για να σας επαναλάβω εκείνο που πολλές φορές σας έλεγα. Η ζωή μου ανήκει στην πατρίδα. Καμιά θυσία δεν μπορεί να θεωρηθεί μεγάλη όταν γίνεται για την Ελλάδα και καμιά κληρονομιά δεν είναι πιο μεγάλη από εκείνη που αφήνει ένας τίμιος θάνατος για την πατρίδα».

ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΣΑΒΒΑΣ – «Παρών!»

Από την Καλλίπολη Θράκης

«Ας μάθει όλη η Ελλάδα πως ούτε στιγμή δεν χάσαμε την πίστη για την τελική νίκη. Καμιά δύναμη δεν θα μπορέσει να τσακίσει το Κ.Κ.Ε. Θα νικήσει!»

ΣΙΡΜΠΑΣ ΚΩΣΤΑΣ – «Παρών!»

22 χρόνων, από τα Τρίκαλα Θεσσαλίας

«… Έχετε γεια! Ζήτω η Ελευθερία! Ήταν γραφτώ να πεθάνω τον Απρίλη».

ΣΟΥΚΑΤΖΙΔΗΣ ΝΑΠΟΛΕΩΝ – «Παρών!»

Από την Κρήτη (καταγόταν από την Προύσα της Μικράς Ασίας)

«Πατερούλη, πάω για εκτέλεση. Να’ σαι περήφανος για το μοναχογιό σου. Γεια, γεια πατερούλη. Αδελφούλα μου, πάω για εκτέλεση. Σε λάτρεψα πολύ, όσο και τη γυναίκα μου. Δεν μπόρεσα να σας κάνω ευτυχισμένες. Λίγη αγάπη στον μπαμπά, όσο ζει. Γεια, γεια σου λατρευτή μου αδελφούλα».

ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ ΣΤΑΥΡΟΣ – «Παρών!»

Καταγόταν από τη Μικρά Ασία

«Αγαπημένοι μου γονείς, όταν θα λάβετε την παρούσα επιστολή μου, εγώ δεν θα είμαι πια ζωντανός. Δεν θα κλάψετε για μένα. Δεν θέλω δάκρυα και θρήνους. Εσείς ξέρετε, διότι πάντα σας το έλεγα, ότι εγώ δεν θα πεθάνω άρρωστος στο κρεβάτι, αλλά θα πεθάνω όρθιος, μαχόμενος, και από μπαρούτι. Έτσι και θα γίνει σε λίγες ώρες. Μη στεναχωριέστε καθόλου. Το εναντίον, πρέπει να είστε υπερήφανοι για μένα, που θυσιάζομαι στον αγώνα για τη πατρίδα και την ελευθερία».

ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ – «Παρών!»

Από τα Μεγάλα Καλύβια Θεσσαλίας

«Αγαπητέ Νίκο, όταν θα πας στα Τρίκαλα, πέρνα από το χωριό μου και φίλα μου το γέρο μου. Οι κόποι του με έφεραν ως εδώ. Δεν ζηλεύω αυτούς που ζουν, μα αυτούς που θα ζήσουν σ’ ένα κόσμο ελεύθερο».

ΤΣΑΤΣΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑ – «Παρούσα!»

24 χρόνων, από τη Λάρισα

«Αγαπημένες μου φίλες, συντρόφισσες στον αγώνα για την Ελευθερία, πεθαίνω άξια και τιμημένα, σαν Ελληνίδα. Όμως μη λυπάστε. Άλλες θα ξεφυτρώσουν μετά το θάνατό μου, χιλιάδες. Μανούλα, χάνεις μια κόρη που δεν σου ανήκει, γιατί ανήκει πριν απ’ όλα στην Ελλάδα. Με το θάνατό μου γίνονται κόρες σου όλες οι κόρες της Ελλάδας κι εσύ γίνεσαι μάνα όλου του κόσμου και όλων των λαών που πολεμούν για τη Λευτεριά, τη δικαιοσύνη και την ανθρωπότητα. Είμαι περήφανη, ώστε δεν περίμενα τέτοια τιμή να πεθάνω εγώ, ένα φτωχό κορίτσι του λαού, για ιδανικά τόσο ωραία και υψηλά. Θα ήθελα η εκτέλεση μου να γίνει σ’ ανοιχτό χώρο για να ρίξω μια τελευταία ματιά μου στον Όλυμπο και στα βουνά όπου κατοικεί η αξία κι η ελπίδα της Ελλάδας. Στον τάφο μου φέρνετε, αν μπορείτε, κόκκινα λουλούδια. Τίποτ’ άλλο. Και χτυπάτε με κάθε μέσο τη βαρβαρότητα».

ΤΣΙΡΚΑΣ ΚΩΣΤΑΣ – «Παρών!»

Από την Ήπειρο

«Γεια και χαρά! Σας φιλώ όλους με πολλή αγάπη». «Πρωτομαγιά. Γεια σας όλοι, πάμε για μάχη».

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΧΡΗΣΤΟΣ – «Παρών!»

«Η βραδιά πέρασε όλο με τραγούδια πατριωτικά. Γλυκιά μου μάνα, φεύγω. Το κορμί μου πια δεν υπάρχει. Μην κλαις, ηρωικιά Ελληνίδα. Άσε τα δάκρυα. Γέρο, κουράγιο. Σφίξε τα δόντια. Σπύρο… άγριε! Να κάθεσαι ήσυχα και ξέρε ότι οι τσολιάδες με σκοτώνουν μια, κι ήθελες και συ να γίνεις τέτοιος… Θάρρος, κουράγιο! Πεθαίνω και βλέπω τη Λευτεριά να γλυκοχαράζει»