Το «Monitor» της δημόσιας γερμανικής τηλεόρασης ερευνά τον ρόλο της Κομισιόν στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων.
Η εκπομπή της γερμανικής δημόσιας τηλεόρασης «Monitor» έκανε πρόσφατα μια έρευνα για τις πιέσεις που ασκεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις χώρες μέλη της Ε.Ε. για να ιδιωτικοποιήσουν τις υπηρεσίες ύδρευσης.

Το ρεπορτάζ αναφέρεται στην περιοχή Pacos de Ferreira της Πορτογαλίας όπου επιβλήθηκε η ιδιωτικοποίηση και όπου μέσα σε λίγα χρόνια τα τιμολόγια αυξήθηκαν 400 τα εκατό και συνεχίζουν με αύξηση 6 τα εκατό κάθε χρόνο. «Δεν μπορούμε πια να πιούμε νερό, όπως πίναμε στο παρελθόν, δεν είναι καλό» λένε οι κάτοικοι της περιοχής που ήταν από την αρχή αντίθετοι στην ιδιωτικοποίηση.

Το 8λεπτο βίντεο στη συνέχεια πηγαίνει στο κέντρο του προβλήματος στις Βρυξέλλες. Εκεί ερευνά σε βάθος την κατάσταση και παρουσιάζει έγγραφα που αποδεικνύουν την απόφαση για «άνοιγμα της αγοράς» του νερού, ξεκινώντας από τις χώρες του Νότου, μια αγορά που την υπολογίζουν σε τριψήφια δις. Όσο για τους ποιους έχει ως συμβούλους, στην ομάδα ειδικών που χαράσσουν την πολιτική του νερού, ο επίτροπος Barnier ο ισχυρός άντρας της Commission, το ρεπορτάζ μας πληροφορεί ότι είναι το Steering Group που αποτελείται από τους γενικούς διευθυντές των μεγαλύτερων πολυεθνικών του χώρου. «Το γκρουπ δεν το επέλεξα εγώ» δηλώνει ο Barnier, «Αν με ρωτάτε αν θα έπρεπε να είναι αυτό το γκρουπ πιο ισορροπημένο απαντάω ναι» λέει όταν ο δημοσιογράφος του διαβάζει τη λίστα των συμμετεχόντων… «Νερό ένα ανθρώπινο δικαίωμα ή μια μπίζνες δισεκατομμυρίων δολαρίων;» «Φαίνεται ότι οι Βρυξέλλες αποφάσισαν». «Στο μέλλον το νερό θα ανήκει στις πολυεθνικές αντί σε όλους εμάς.»

Με αυτές τς φράσεις κλείνει ένα ρεπορτάζ μιας πραγματικής εκπομπής ειδήσεων,μιας πραγματικής δημόσιας τηλεόρασης .
Της γερμανικής… Και στα δικά μας.

ΠΗΓΗ: Παραλληλογράφος

…όσα αναφέρονται στο άρθρο και το βίντεο γίνονται επίκαιρα ενόψει ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ

14 μουσικά κομμάτια από το ελληνικό συγκρότημα του gipsy jazz ,blues ,street music

Φωτιές ανάβει στον Πειραιά το πέτρινο διατηρητέο της ΗΒΗ

Πέθανε σε ηλικία 72 ετών, ο αφροαμερικανός τραγουδιστής της φολκ Ρίτσι Χέιβενς. Ο διάσημος κιθαρίστας και τραγουδιστής ήταν ο πρώτος που εμφανίστηκε στο φεστιβάλ του Γούντστοκ, το 1969.

Ο Χέιβενς υπέστη έμφραγμα και άφησε την τελευταία του πνοή στο σπίτι του στο Νιου Τζέρσεϊ των ΗΠΑ.

Γεννημένος στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, ο μουσικός ήταν διάσημος για την κιθάρα του και για το στυλ του τραγουδιού του.

Μιλώντας για το Γούντστοκ είχε πει «Τα πάντα στη ζωή μου και σε πολλών άλλων είναι συνδεδεμένα με αυτό το τρένο».

Ο αυτοσχεδιασμός του στο γκόσπελ Motherless Child, το οποίο μετατράπηκε σε Freedom αποτέλεσε ύμνο για τα «παιδιά των λουλουδιών».

Κυκλοφόρησε πάνω από 25 άλμπουμ.

Η πιο πρόσφατη συμμετοχή του ήταν στο σάουντρακ της ταινίας του Ταραντίνο, «Django ο Τιμωρός».

Το 2010 ο Χέιβενς είχε υποβληθεί σε επέμβαση στα νεφρά και έκτοτε η υγεία του δεν του επέτρεψε να επιστρέψει στις συναυλίες.

«Πέρα από την μουσική του, αυτοί που γνώρισαν τον Χέιβενς θα θυμούνται την ευγενική και συμπονετική του φύση, το χιούμορ και την ισχυρή του παρουσία» αναφέρει σε ανακοίνωσή της η οικογένεια του τραγουδιστή.

Πηγή: tvxs.gr

Πόσες λέξεις αρκούν για να μεταγγίσει όλη του την ένταση το φορτίο μιας συγκλονιστικής εμπειρίας; Οι ποιητές λένε πως δύο ή τρεις ή, το πολύ ,πέντε αρκούν . Και επικαλούνται το “σ’αγαπώ”, δυο λέξεις που λένε όσα  δεν μπορούν να πουν χίλιες  δυο απλές λέξεις που χωριστά η καθεμιά τους έχει το δικό της νόημα , όμως ουδέτερο , χωρίς ένταση , αλλά που γίνεται εκρηκτικό όταν οι δυο τους συναντηθούν , ακόμη και στη μοναξιά της απουσίας του αγαπημένου προσώπου.

Ή , λένε άλλοι , φανταστείτε τούτο: “Μίλα ρε πούστη!” -και μπουνιά στα μούτρα .Ή , αν προτιμάτε , και μόνο και μόνο μια λέξη: “Δικηγόρο;” -και κλωτσιά στο καλάμι .Ή τι άλλο ,το δυσοίωνο ,”Πάρτε τον απάνω!” -τρεις λέξεις που σου κόβουν τα ήπατα .Που σε αρπάζουν και σε εξακοντίζουν σ’ έναν άλλο κόσμο ,έναν κόσμο που τον διασχίζουν μισοφωτισμένοι διάδρομοι και κατασκότεινες σκάλες ,γεμάτες ποδοβολητά και βρισιές ,ουρλιαχτά και χριστοπαναγίες κι ένα σμήνος ασφαλίτες -πίσω σου ,δίπλα σου ,μπροστά σου -που ωρύονται τρέχοντας ,σούρνοντας ,χτυπώντας ,και σε βγάζουν κλοτσοπατώντας στην ταράτσα ,την “ταράτσα της Μπουμπουλίνας” . Η Αθήνα που απλώνει στο σούρουπο τα “χλωμά της φώτα” δεν είναι η πολύφερνη Αθήνα που σε υποδέχτηκε όταν πρωτοήρθες επαρχιωτάκι πριν από δύο χρόνια. Ο δικός σου κόσμος είναι τώρα πολύ μακριά και, το γνωρίζεις, θα κάνετε καιρό να ξανανταμωθείτε. Ο δικός σου κόσμος δε φαντάζεται καν πού είσαι αυτή την ώρα και δεν μπορεί ούτε με την αγωνία της σκέψης του να σου συμπαρασταθεί, δεν μπορει να σε τυλίξει με τη στοργή του και να σε παρηγορήσει , ότι “κουράγιο” και “μη φοβάσαι” και “θα περάσει αυτό”: μια λέξη, δυο λέξεις, τρεις λέξεις, που μπορούν να σου πουν τόσα, μα που απόψε σε ξέχασαν, σ΄ άφησαν ολομόναχο. Κάνε τα κουμάντα σου, άλλες λέξεις ορίζουν τη ζωή και το θανατό σου τώρα. :

“Δέστε τον στον πάγκο!” … “Δεν μιλάς ρε κολόπαιδο;”, πέφτει -χραπ- ο σιδεροσωλήνας στις δεμένες πατούσες -χραπ! “Μίλα, ρε, μίλα” -χραπ! “Ξέρεις τον τάδε;” -χραπ! ” τι κάνατε με τον δείνα;” -χραπ! …

Είναι Απρίλης του 1968, “εις την Ελλάδα δε διαπράττονται βασανιστήρια” και “πρόκειται περί κομμουνιστικών ψιθύρων”.

Έξω από τα υπόγεια, πέρα από τους τοίχους της Ασφάλειας, την εξουσία έχει η άνοξη, όμως εσύ δεν ανήκεις στην επικράτεια του συμβατικού χρόνου. Αυτό θα γίνει όταν, προχωρημένο καλοκαίρι, θα σε μεταφέρουν προφυλακισμένο στου Αβέρωφ κι εκεί θα πρωτακούσεις τη φράση: “μετά την Μπουμπουλίνας, εδώ είναι Χίλτον!”. Θα γνωριστείς με τον Αντρέα, τον Αντώνη, τον Παύλο, τον Νικολή, τον Θανάση, τον Γιώργη, τον Αρίστο, τον Νίκο, τον Νικηφόρο, τον Κώστα και τα επόμενα έξι χρόνια τη ζωή σου θα ορίζουν άλλες λέξεις, όπως η λέξη σύντροφε, που χρωματισμένη ανάλογα, θα σημαίνει αγάπη ή απαρέσκεια, επίπληξη ή επικρότηση, ενδιαφέρον, συμπόνια, αποδοχή, απόρριψη, δυσαρέσκεια, αποδοκιμασία, επιδοκιμασία.

Πέρασε από τότε τόσος καιρός. Κάποια ξεχάστηκαν, κάποια επειδή “έπρεπε να ξεχαστούν”, άλλα δε θα ξεχαστούν ποτέ, επειδή δεν πρέπει, επειδή ειπώθηκε πολύ το “συγχωρώ, αλλά δεν λησμονώ” και ακούστηκε πολύ η λέξη “δικαιοσύνη”, όμως “εις ώτα μη ακουόντων”. Επειδή η Δίκη εσιώπησε και η Ύβρις δεν εισέπραξε τη Νέμεση.

Κι έτσι, όπως γίνεται πάντα, έκαναν τον κύκλο τους τα σωστά μας και τα στραβά μας, και τώρα άλλες λέξεις προειδοποιούν γι΄ αυτό που μας περιμένει τους Συβαρίτες: “λεφτά υπάρχουν”, “μαζί τα φάγαμε”, “διεφθαρμένη χώρα”, “τεμπέληδες και ακαμάτες”, “δεν προλάβαινα να το διαβάσω”, “θυσίες ή άτακτη χρεοκοπία”, “η βία των δύο άκρων”.

Με πιο χυδαία κυνικό και κατάφωρα ψεύτικο ανάμεσά τους: “Στην Ελλάδα της δημοκρατίας δεν διαπράττονται βασανιστήρια”!

Οι παλιοί έλεγαν: “Εχουμε πολύ μαλλί να ξάνουμε”. πέντε λέξεις όλες κι όλες.

Κωστής  Γιούργος, ιδρυτικό στέλεχος του αντιδικτατορικού  “Ρήγα Φεραίου”

Εφημερίδα των Συντακτών, 20/4/2013

από εκδήλωση τον Ιούνη του ’12:

“Ο Σάββας Μετοικίδης ήταν δάσκαλος, μέλος των Παρεμβάσεων και μέλος του Δ.Σ. του Α΄ Συλλόγου Αθηνών Εκπαιδευτικών Π.Ε.
Έδωσε τέλος στη ζωή του το Σάββατο 21 Απρίλη, στο χωριό του, στην Σταυρούπολη Ξάνθης.

Απόγονος προσφύγων μικρασιατών από τον Πόντο μεγάλωσε και ανατράφηκε από τη γιαγιά του μέχρι τα δέκα του χρόνια καθώς οι γονείς του ήταν μετανάστες στη Γερμανία.

Ταξικός αγωνιστής, παιδί του κινήματος, ενταγμένος σε χώρους της αριστεράς στα φοιτητικά του χρόνια αλλά και αργότερα, με ενεργή δράση τα τελευταία χρόνια μέσα στον χώρο των Παρεμβάσεων Κινήσεων Συσπειρώσεων, πάντα προβληματισμένος και πάντα με άποψη για το μέλλον του κινήματος. Την πενταετία 1998 — 2003, υπηρέτησε σε ολιγοθέσιο μειονοτικό σχολείο στην ορεινή Ροδόπη και αρθρογράφησε για αυτή την πολύτιμη διδακτική του εμπειρία.

Ο Σάββας ήταν μέλος του Συλλόγου μας τα τελευταία εννιά χρόνια, μέλος του Δ.Σ. και πάντα ενεργός στους αγώνες και τις απεργίες. Θα τον θυμόμαστε πάντα, στην πρώτη γραμμή των αγώνων, στις διαδηλώσεις με το πανό του Συλλόγου, στη μεγάλη απεργία του 2006, πεισματάρη και μαχητή. Στις γενικές συνελεύσεις με ένα καθαρό πολιτικό λόγο που έδειχνε βαθιά μόρφωση και συγκροτημένη σκέψη. Στις διαδηλώσεις του Δεκέμβρη του 2008, να μπαίνει μπροστά στην πολυκατοικία της Ασκληπιού όπου ήταν εγκλωβισμένα νέα παιδιά, περικυκλωμένος από τα ΜΑΤ να τους καλεί να πιάσουν εκείνον και να αφήσουν τα παιδιά. Στις τελευταίες διαδηλώσεις ενάντια στο μνημόνιο και το ΔΝΤ.

Εγγόνι προσφύγων και παιδί μεταναστών, αγαπούσε ιδιαίτερα τους μετανάστες. Ψυχή της παιδαγωγικής ομάδας και πρωτοστάτης επί πέντε έτη στο σχολείο ελληνικής γλώσσας για μετανάστες που λειτουργούσε με πρωτοβουλία του Συλλόγου μας τα έτη 2005 – 2009
Πρωταγωνιστικό μέλος της θεατρικής ομάδας του Συλλόγου, μας χάριζε απλόχερα το γέλιο στις θεατρικές παραστάσεις όπου το δημοτικό θέατρο του Ζωγράφου γέμιζε ασφυκτικά.

Μέχρι τις πρώτες ημέρες του Απρίλη, ενημέρωνε την ιστοσελίδα του Συλλόγου προσθέτοντας απλόχερα το προσωπικό του διδακτικό υλικό για την ειδική τάξη. Αγαπητός σε παιδιά, γονείς και συναδέλφους, συναδελφικός, σεμνός, φιλότιμος και ευαίσθητος. Ακούραστος και αθόρυβος εργάτης του κινήματος, δραστήριος, γεμάτος ζωή, κοινωνικός και χαμογελαστός, στις παρέες και τις πολιτικές συζητήσεις, με ένα άφιλτρο στριφτό τσιγάρο στο στόμα, με το πικρό χιούμορ και την εύθυμη απαισιοδοξία του.

Καλό κατευόδιο, συνάδελφε, συναγωνιστή, σύντροφε και φίλε

Σου υποσχόμαστε να συνεχίσουμε τον αγώνα, για ένα καλύτερο σχολείο, για μια άλλη και πιο δίκαιη κοινωνία.”