Η χωρίς όρια και οποιονδήποτε έλεγχο ελευθερία έκφρασης σκέψεων και συναισθημάτων είναι ο μεγάλος εφιάλτης του Κυρίου, του ένοπλου ζητιάνου. Ο Κύριος μπορεί να μιλάει στο όνομα της δικαιοσύνης και της ειρήνης, πάντα υποκριτικά και αποπροσανατολιστικά ασφαλώς, δεν μπορεί όμως κατά κανένα τρόπο να μιλάει στο όνομα της απεριόριστης και μη ελεγχόμενης ελευθερίας. Αυτή η ελευθερία είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον Κύριο· η ελευθερία έκφρασης είναι ένα ρήγμα στο οικοδόμημα της καπιταλιστικής Κυριαρχίας πάρα πολύ επικίνδυνο και ο Κύριος πρέπει να το κλείσει, να το εξαφανίσει.

Και σε εποχές γενίκευσης, επέκτασης και όξυνσης του κοινωνικού πολέμου το κλείσιμο και η εξαφάνιση αυτού του ρήγματος είναι το πρώτο μέλημα

του Κυρίου. Δεν απορήσαμε ούτε ξαφνιαστήκαμε. Και δεν θα απορήσουμε και δεν θα ξαφνιαστούμε εάν αύριο, μεθαύριο μάθουμε ότι σιγήθηκαν κι άλλες φωνές, ότι καταστάλθηκαν κι άλλα εγχειρήματα έκφρασης της σκέψεων και των συναισθημάτων. Πρόκειται περί βεβαιότητας και η  βεβαιότητα αυτή στηρίζεται στη διαπίστωση ότι η καταστολή, η σίγηση του Athens Indymedia και των ραδιοφωνικών σταθμών 98FM (ζώνες ανατρεπτιικής έκφρασης)  και Ράδιο Ένταση, είναι μια σαφής ένδειξη της ανησυχίας και της αποφασιστικότητας του Κυρίου ημών, του Κράτους και των κατασταλτικών μηχανισμών του.

Η ανησυχία του Κυρίου προέρχεται από τη διαπίστωσή του ότι ο κοινωνικός πόλεμος θα οξυνθεί, δηλαδή θα επεκταθεί, θα γενικευθεί και θα κινηθεί πέραν των αιτημάτων και της διαμαρτυρίας (συγκεντρώσεις, πορείες, διαδηλώσεις)·  οι ενδείξεις είναι πολλές και καθημερινές: ο εμπρησμός των μηχανημάτων στις Σκουριές, η εσπευσμένη, άτακτη θα έλεγα,  εκκένωση και εγκατάλειψη του Αστυνομικού Τμήματος της Ιερισσού, το κλείδωμα των καθηγητών από τους φοιτητές στα γραφεία των ΤΕΙ Πάτρας, οι σε καθημερινή βάση συγκρούσεις και επιθέσεις κατά των μελών της Χρυσής Αυγής   είναι προαγγέλματα πολύ σαφή για τον Κύριο.  Ο Κύριος γνωρίζει πολύ καλά,. πάρα πολύ καλά, ότι αυτά τα γεγονότα των τελευταίων ημερών δεν είναι παρά μια πρώτη ένδειξη, ότι η κατάσταση αυτή θα γενικευτεί σε όλη την επικράτεια και θα διαρκέσει πολλά χρόνια.

Κι εμείς το γνωρίζουμε,  Κύριε! Εμείς μάλιστα γνωρίζουμε και κάποια άλλα πράγματα που θα τα μαθαίνεις πάντα τελευταίος. Όχι, όχι, δεν έχουμε καταρτίσει κάποιο σχέδιο καταστροφής του Κράτους, δεν συνωμοτούμε, όχι, μακριά αυτά από εμάς. Θα τρέχεις πίσω από τα γεγονότα για ένα πολύ απλό λόγο: δεν λαμβάνεις υπόψη σου τις απεριόριστες δημιουργικές δυνατότητες των Υποτελών, δεν μπορείς να διανοηθείς την επινοητικότητά μας. Η επινοητικότητα αυτή ως προς τον τρόπο διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου σε ενοχλεί και σε ανησυχεί: αντιλαμβάνεσαι ότι έχει εκκινήσει η διαδικασία της εμφάνισης μιας νέας Αριστεράς, αντιλαμβάνεσαι ότι η επιτάχυνση αυτής της διαδικασίας βρίσκεται ante portas λόγω της επέκτασης, της γενίκευσης, της όξυνσης του κοινωνικού πολέμου.

Το να τρέχει, φίλες και φίλοι,  ο Κύριος πίσω από τα γεγονότα, το θεωρεί απρέπεια, ύβρη, μεγάλο μειονέκτημα. Δεν είναι πια αυτός που επινοεί την πραγματικότητα, δεν είναι πια η κοινωνική πραγματικότητα η εκπλήρωση των επιθυμιών του, η εφαρμογή και υλοποίηση των ποικίλων σχεδίων του, δεν είναι αυτός που αποικίζει και ελέγχει το μέλλον αλλά είναι οι Υποτελείς Παραγωγοί του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου αυτοί που πλάθουν και ορίζουν την πραγματικότητα. Η δυναμική αυτή κατάσταση είναι για τον Κύριο ταυτόσημη της ήττας και αυτή την κατάσταση τη φέρει βαρέως, πρέπει να την εξαλείψει.

Ο Κύριος ανησυχεί σφόδρα κάθε φορά που τρέχει πίσω από τα γεγονότα. Την ανησυχία αυτή δεν μπορεί παρά να την εξαλείψει με την αποφασιστικότητα, την αδίστακτη, ανενδοίαστη, ανηλεή επίθεση κατά της δυναμικής κατάστασης που εγκαθιδρύεται, γενικεύεται, επεκτείνεται και, ιδίως, μονιμοποείται, γίνεται εγγενές χαρακτηριστικό της κοινωνικής και πολιτικής συγκυρίας, με σκοπό να την διαλύσει, να την εξαφανίσει. Και στρέφει τα πυρά του κατά του καταλυτικού παράγοντα αυτής της κατάστασης: της χωρίς όρια και έλεγχο ελευθερίας της σκέψης και των συναισθημάτων, της ελεύθερης εξωτερίκευσης της σκέψης και των συναισθημάτων (δημοσιογραφία, επιστημονική έρευνα, λογοτεχνία, Τέχνη).

Πλανάται ο Κύριος εν τη ισχύι Του!

Η επίδειξη της πυγμής και της ισχύης είναι έκφραση της αδυναμίας Του. Ποια είναι η αδυναμία Του; Είναι η ίδια η ύπαρξη της κοινωνίας των Υποτελών Παραγωγών. Ο Κύριος νομίζει ότι η Κυριαρχία Του, το Κράτος Του, η ισχύη Του, οι Υπηρέτες Του είναι η συγκολλητική ουσία που κρατάει ζωντανή και σε λειτουργία την κοινωνία. Θεωρεί και δεν χάνει ευκαιρία να προσπαθεί να μας πείσει ότι χωρίς Αυτόν και χωρίς το Κράτος είναι αδύνατον να υπάρξει κοινωνία.  Αυτή είναι η πλάνη του! Δεν είναι όμως πλάνη, όχι, καθόλου. Αυτό προσπαθεί να μας πείσει διότι γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτό που κάνει δεν είναι τίποτα άλλο από την επιτήρηση και τη  διαχείριση της εγγενούς και εμμενούς συμβίωσης, της συνεργασίας και της αλλελεγγύης που εκβάλλουν σε μορφές οργάνωσης μοριακές, διάχυτες, αδιόρατες, μη εκλεγχόμενες, μη καταστάλσιμες, εννοώ τις συμβιωτικές ομάδες, το αναζητούμενο εδώ και καιρό υποκείμενο  της κοινωνικής επανάστασης, με την χωρίς όρια και έλεγχο ελευθερία να είναι η προϋπόθεση και η συνθήκη ύπαρξης και λειτουργίας τους.

Κανένα Κράτος, καμιά Κυριαρχία, κανένας Κύριος δεν μπορεί να αντιμετωπίσει και να καταστείλει ολοκληρωτικά την οντολογική, θα έλεγα, ανθρωπολογική μάλλον, πτυχή της ύπαρξης της κοινωνίας, που είναι οι συμβιωτικές ομάδες της λήψης των αποφάσεων, της δικαιοσύνης, της εργασίας, που εμφανίζονται με τόσες πολλές και διαφορετικές μορφές (παρέα, οικογένεια, εργασιακή ομάδα, μαθησιακή, πολιτική, εκδοτική, καλλιτεχνική, κλπ., κλπ.). Ένας τρόπος υπάρχει μόνο: η εξόντωση όλης της κοινωνίας. Ο Κύριος το γνωρίζει πολύ καλά, εμείς μου φαίνεται δεν το γνωρίζουμε: είμαστε πιο ισχυροί γιατί χωρίς εμάς δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία –  χωρίς τηνΚυριαρχία και το Κράτος ασφαλώς μπορεί να υπάρξει: υπήρξε, υπαρχει, θα υπάρχει.

Το ότι ο Κύριος θα συνεχίσει τις επιθέσεις του κατά της ελευθερίας και όλων των εγχειρημάτων που την πραγματώνουν θα πρέπει, φίλες και φίλοι, να το θεωρήσουμε κάτι παραπάνω από βέβαιο. Τι κάνουμε εμείς σε αυτήν την περίπτωση;

Δύο είναι οι προτάσεις μου: η πρώτη: η επιτάχυνση της συνεργασίας όχι μόνο μεταξύ των μεμονωμένων προσώπων για την σύμπηξη συμβιωτικών ομάδων αλλά η δικτύωση και η συνεργασία και η αλληλεγγύη μεταξύ των ομάδων. Θα το ξαναπώ γι αλλη μια φορά: δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούμε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι καταπνίγουμε ή κρύβουμε τις διαφωνίες (για όνομα της Ζωής!), μιας και το διακύβευμα είναι πλέον η επιβίωσή μας σε ὀλα τα επίπεδα:και υλική και διανοητική και κοινωνική και εκφραστική.

Η δεύτερη: ο εμπρησμός των μηχανημάτων στις Σκουριές, η άτακτη τακτική φυγή από το Αστυνομικό Τμήμα της Ιερισσού, ο αποκλεισμός της Ιερισσού, το κλείδωμα των καθηγητών στην Πάτρα, οι επιθέσεις κατά της Χρυσής Αυγής είναι οι πρώτες νίκες του εν εξελίξει κοινωνικού πολέμου που θα διαρκέσει πολλά, πολλά χρόνια. Οφείλουμε να φέρουμε στο προσκήνιο αυτές τις νίκες, θα πρέπει να μιλήσουμε  ανερυθρίαστα, ανενδοίαστα κι άφοβα γι αυτές, θα πρέπει να τις σκεφτούμε, να τις προβληματικοποιήσουμε, να τις επεξεργαστούμε θεωρητικά.

Πιθανόν να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι οι νίκες αυτές ήταν το αποτέλεσμα μιας νέας αντίληψης τόσο για τον κοινωνικό πόλεμο όσο και τον τρόπο διεξαγωγής του: κινήθηκαν πέραν των αιτημάτων και της διαμαρτυρίας (διαδηλώσεις), όσο κι αν τα αιτήματα και η διαμαρτυρία αποτελούν, και θα αποτελούν και στο μέλλον,  συστατικό στοιχείο του κοινωνικού πολέμου. Το ότι κινήθηκαν πέραν των αιτημάτων και της διαμαρτυρίας σημαίνει ότι έλαβαν υπόψη τους, ή, το έκαναν ενστικτωδώς, τα βασικά αξιώματα της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου:

νικάμε χωρίς να πολεμάμε

πρώτα νικάμε, μετά πολεμάμε.

Εάν έγινε ενστικτωδώς, διπλό το όφελος. Το ένστικτο όμως δεν αρκεί.

www.badarts.gr